Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις!

H ιστορία της Ειρήνης

Με τον άντρα μου θέλαμε πολυ ενα μωράκι.. όσο περιμενα να μεινω εγκυος έλεγα οτι τα πιο ωραία πράγματα ερχονται εκει που δεν τα περιμένεις… αλλα πάντα κρυφοκοίταγα.. μεχρι μια φορά που δεν έκλεψα… και κράτησα στα χέρια μου ενα αχνό θετικό τέστ εγκυμοσύνης & μια θετική χοριακή… 417…  αυτο ηταν το νούμερο της ευτυχιας !!!

Απο την πρώτη στιγμή που έμαθα οτι είμαι έγκυος πέταγα στα σύνεφα… δεν μπορούσα να το πιστέψω.. απο τον πρώτο μας υπέρηχο αρχισα να χαιδεύω την κοιλιά μου… όταν μάθαμε οτι εχουμε κοριτσάκι εγω τα έβλεπα όλα ροζ & ανυπομονούσα να ερθει η μερα που θα την κράταγα στην αγκαλιά μου!! Η εγκυμοσυνη μου περασε πολυ ευκολα χωρις προβλήματα & ιδιαιτερες ενοχλήσεις.. απολαύσαμε το καθε τι, ακόμα και τις ανυσηχιες !! Όταν μπήκα στον μήνα μου & κάναμε υπέρηχο ειδαμε οτι η μπέμπα μας ειναι λιγο μεγαλη για τις μέρες της.. κεφαλακι & κιλά.. εγω ηθελα να γεννησω φυσιολογικά ετσι ο γιατρός μου, μου πρότεινε να κανουμε πρόκληση οταν ενοιωθα ετοιμη..

Έτσι αφου συμπληρωσα και την 38η εβδομάδα με μια κοιλάρα που μεγάλωνε μερα με την μέρα, αποφασισαμε να κανουμε πρόκληση το Σαββατο που θα μας ερχόταν.. 07 Μαίου 2011.. ουτως ή αλλως στην τελευταια εξέταση ο τράχηλος μου ηταν ηδη πολυ μαλακός.. ήταν θεμα χρονου να γεννησω!! Δεν έβλεπα την στιγμή να ξημερώσει το Σάββατο..& ξημέρωσε…

Σάββατο 07 Μαίου !! Η ημέρα που δεν θα ξεχάσω σε ολη μου την ζωή!!! Φτάσαμε στην κλινική γεμάτοι χαρά.. με μερική εξάληψη του τραχηλου πιστευαμε οτι θα γνωριζαμε πολυ γρηγορα την κορουλα μας!! Μπηκαμε στην αιθουσα τοκετών, κάναμε τα ωραια μας με τις μαιες.. ευτυχως το ξυρισμα το αποφυγαμε μιας που τα ειχα καταφέρει παρολη την κοιλια μου! Μετά απο λίγο ημουν έτοιμη για να ξεκινησουμε.. απο το προηγουμενο βραδυ ενοιωθα αρκετα πονάκια περιοδου οπως κ μερες πριν… οταν μου εβαλαν το υποθετο για να εξαληφθει τελειως ο τράχηλος, λιγο δυνάμωσαν και τοτε καταλαβα οτι αυτοι θα ηταν και οι πονοι μεχρι την γέννα.. ειπα του γιατρου οτι δε θελω επισκληρηδιο (ναι, ηθελα να το παιξω και λιγο ηρωιδα- τζαμπα μαθαιναμε τις ανασουλες! χαχα) Συνέχιζα να περπατάω στον διαδρομο οσο άντεχα μεχρι που ενοιωσα υγρασια .. ξαπλωσα κ καταλαβα οτι μου ειχαν σπάσει τα νερά μου !!!

Το επιβεβαίωσε και ο γιατρός μου » αυτοματη ρηξη θηλακίου«.. Αλλιως τα περιμενα τα νερά μου – σκεφτηκα!!! Αφου εσπασαν τα νερά & οι πονοι εγιναν πολυ εντονοι και αφου κρατήθηκα για 1 ωρα ειπα » δεν τον φωναζουμε τον κυριουλη??» Μετά την ΑΓΙΑ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ ξεκουράστηκα.. βέβαια μεχρι να μου την κάνουν δεινοπάθησα.. σκεφτομουν με τρομο ολες τις βλακειες που ειχα ακουσει κατα καιρους » αν κουνηθεις μενεις παραλητος (ΤΕΟΝ!!!) » αν δεν τρυπησει σωστα θα παθεις εγκεφαλικό κ αλλα τετοια αλλα με ηρεμουσε ο γιατρουλης μου! Το μονο κουσουρι που μου εμεινε απο την επισκληριδιο ειναι μια μελανιτσα !! Τοσο τρομερο.

Μετα απο μια με μιαμιση ωρα ειχε τελειωσει η επιδραση της επισκληριδιου μιας που μου ειχαν κανει πολυ μικρή δόση… Εμεινα 1 ωρα χωρις επισκληριδιο .. η διαστολη προχωρουσε αργα αργα ( ετσι νομιζα ) οποτε δεν ηθελα να φορτωθω πολυ φαρμακο κ μετα ειμαι σαν ζομπι… ε μετα το 2ωρο δεν την πάλεψα και ξαναζητησα… μετα απο πειραγματα του γιατρου και του αντρα μου μου την εβαλαν και ξεκουραστηκα λιγο ωσπου να ξαναερθουν οι πονοι… αναρωτιομουν αν βαζουν νερο μεσα ή φαρμακο, σκεφτομουν οτι ειμαι πολυ κλαψιαρα να παρω και 3η δοση… ετσι ξανα περιμενα και το επαιζα ηρωιδα !! Με 8 διαστολη μου ξανα εκαναν 3η δοση μικρη παλι η οποια δεν ξερω γιατι αλλα δεν με πολυέπιασε.. αυτο θυμαμαι εγινε στις 5-5.15…

Οταν ξαναειδα το ρολοι στις 5.30 ποναγα ξανα!!! Ρώτησα ποτε θα γεννησουμε περιπου για να ξερω να ειδοποιησω.. μου εδωσαν κανα 2ωρο ακομα.. εγω να πονάω εν τω μεταξύ!!! Φωναξε ο γιατρος την μαια να με δει και να μου παρει τα ουρα κ αιεφυγαν με τον αντρα μου έξω… αφου εβαλε εβγαλε καθετηρακια μου λεει κατσε να δουμε τη διαστολή σου.. ο γιατρος ειπε χεις ακομα κανα 2ωρο αλλα για να δουμε…. βαζει χερι…..και την ακουω πανικοβλητη : ΓΕΝΝΑΜΕ!! ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΠΙΑΝΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΚΙ ΤΗΣ!

ΕΝΑΣ ΠΑΝΙΚΟΣ μεσα στην αιθουσα, ολοι περιμεναν να γεννησω σε 2 ωρες αλλα τελικα η μπεμπα ηταν βιαστική.. εσπασαν το κρεβατι, εφερναν εργαλεια, εγω κοιλοπονουσα αλλα κανεις δεν μου εδινε σημασια & εμένα να με εχει πιάσει μια κριση πανικου.. κανεις δεν μου εδινε σημασια.. ο αντρουλης μου παντα ψυχραιμος διπλα μου μου κρατουσε το χεράκι κ να μου λεει : σε λιγο θα την γνωρισουμε..

Ενοιωθα φοβο αλλά και σιγουρια οτι ολα θα πανε καλά. Μου ειπαν οι μαιες ποτε να σπρωξω και πως! Οι πονοι δυνάμωναν απιστευτα πολυ και εγω να θελω κι αλλη αναισθησια αλλα δεν μου εβαζαν .. οι πόνοι πολλοι δυνατοί ( ποιος ειπε οτι ο πονοδοντος ειναι πιο ισχυρος;;) 6 και κατι κοιταξα τελευταια φορα το ρολοι πανω απο το κεφαλι μου… μετα θυμαμαι να σπρωχνω με δακρυα στα ματια.. δεν ξερω τι ενοιωθα…συγκινιση για αυτο που ερχοταν; Φόβο; Πονο; Μετα απο μερικά σπρωξιματα ενοιωσα ενα αδειασμα μεσα μου κ μια συγκινηση απεριγραπτη.. κατάλαβα το μωρακι μου να γλυστράει και να βγαινει το κεφαλακι του ..

Μετά απο ενα 2ο σπρώξιμο βγήκε το κορμάκι της.. ακουσα το κλαματακι της & ολη μου η σκεψη καρφωθηκε αναμεσα στα ποδια μου..περιμενα να μου την δειξουν.. οταν μου την ακουμπησαν πανω μου με τον λωρο ακομα τρελαθηκα!! Ενα τοσοδουλι μωρακι, ζεστο, με νυχακια, μαλλάκια και μια γλυκιά φατσουλα να αναρωτιεται!! Εγω ημουν τοσο συγκινημένη και εκλαιγα τοσο πολυ … μετα βίας την έβλεπα απο τα δακρυα… μου την πηραν να την καθαρισουν αριστερα στο πυρεξακι… το βλεμμα μου καρφωμένο επάνω της… ειναι δικη μου, ηταν μεσα στην κοιλιτσα μου , ειναι το παιδι μας !!

Ο αντρουλης μου πανω απο το κεφαλι μου να την βγαζει φωτογραφιες, να μου χαιδευει τα μαλλακια και να μου λεει μπραβο αγαπη μου μπραβο ! Συναισθηματα που δεν μπορώ να περιγραψω με λόγια… η απολυτη στιγμή της γεννας ηταν οταν μου την εδωσαν καθαρη να την δω, κ με κοιταγε με τα ματακια της & μετα το πιο γλυκο φιλι απο τον αντρα μου ! Η απολυτη ολοκλήρωση ειλικρινά! Αγαπάω τον άντρα μου ακόμα περισσότερο. δεν θα τα ειχα καταφέρει χωρις την δικη του υποστήριξη αλλα κ χωρις αυτόν τον υπέροχο γιατρό που είχαμε σε ολη την διάρκεια του τοκετού διπλα μας. 0

Εχουν περάσει 2 μηνες και ακόμα την βλέπω κ συγκινουμαι καθε φορά δακρυζουν τα μάτια μου απο συγκίνηση..την περιμέναμε με τόση αγωνία κ λαχτάρα κ τωρα την εχουμε εδω μπροστα μας. Δεν φοβάμαι καμία δυσκολία.. νοιωθουμε σαν γονεις οτι εχουμε δυνάμεις να καταφέρουμε τα πάντα για αυτο το πλασματάκιι! Κάνω τον σταυρο μου κάθε μέρα κ ευχαριστω τον Θεο κ τον Αγιο μου Νεκτάριο για το δωρο που μας έστειλε κ που πηγαν όλα καλά. Ότι κι αν ειχα φανταστει για τον ερχομό της ειναι πολυ λιγο σε σχέση με αυτά που ζήσαμε κ ζούμε.. ευχομαι όλα τα ζευγάρια που λαχταρούν ενα μωράκι να έρθει γρήγορα κ να τους πλυμηρήσει την ζωή με ευτυχία & στις ηδη μανούλες να ειναι τα μωράκια τους γερά.

Τελικά όντως….τα πιό ωραία πράγματα , έρχονται εκεί που δέν τα περιμένεις…
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com