Κοιτάω μπροστά και προσπαθώ να ξεχάσω!

H ιστορία της Λ…

Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να γράψω και τη δική μου ιστορία κύησης και τοκετού.

Το Σεπτέμβριο του 2009, την ημέρα των γενεθλίων μου και μετά απο καθυστέρηση μόλις 2 ημερών, κάνω τεστ και βγαίνει θετικό. Χαρές, γέλια, ευτυχία… Το ίδιο βράδυ στο πάρτυ των γενεθλίων μου, το ανακοινώνουμε σε φίλους και συγγενείς και έγινε χαμός!!! Ημασταν ήδη 15 χρόνια με το σύντροφο μου και όλοι μας έτρωγαν να κάνουμε ένα μωράκι…

Περνούσαν οι εβδομάδες, εγώ με τρελλή ναυτία και 15 εμετούς τη μέρα… Έκανα υπομονή όμως… Έλεγα θα φτάσει η 13η εβδομάδα και θα περάσουν όλα!!! Πού να ήξερα.. Δύο ημέρες πριν κάνω την αυχενική, βλέπω αίμα.. πάμε στη γιατρό μου…παλινδρόμησε μου λέει, αύριο μπαίνεις για απόξεση…

Είμαι άνθρωπος που δεν κλαίει εύκολα… άρχισα να κλαίω την ίδια στιγμή και ο άντρας μου είδε κι έπαθε για να με συνεφέρει.

Θα κάνεις άλλο μωρό, μου έλεγαν όλοι, κι εγώ σκεφτόμουν που το ξέρετε ότι την επόμενη φορά θα πάνε όλα καλά;

Μετά από ένα χρόνο, πάλι την ημέρα των γενεθλίων μου, κάνω τεστ και βγαίνει θετικό… τα συναισθήματα ανάμικτα.. αυτή τη φορά δεν κάνω πάρτυ, δεν το λέμε παρά μόνο σε λίγους κοντινούς μας ανθρώπους.

Ξεκινάνε οι εμετοί και οι ναυτίες απο την πρώτη ημέρα.. Συνέχεια αιμορραγίες που με κρατούσαν στο κρεβάτι, γεμάτη άγχος να μη χάσω και αυτό το μωρό… Στη β επιπεδου μου λέει ο γιατρός ότι έχω κοντό τράχηλο και πρέπει να μπώ άμεσα για περίδεση. Χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου… μπαίνω την επόμενη ημέρα, γίνεται η περίδεση, ολα καλά μου λέει η γιατρός μου, το μωρό σου είναι μια χαρά… Ησύχασα λίγο…

Μία εβδομάδα μετά με πιάνει βήχας και πονούσε λίγο και ο λαιμός μου. Σε συνεννόηση με τη γιατρό μου παίρνω σιρόπι για το βήχα, για να μη στρεσάρω την περίδεση. Ο βήχας επέμενε, ανέβασα πυρετό, πονούσα σε όλο μου το σώμα… Προσπαθούσα να ανέβω τη σκάλα να πάω να ξαπλώσω και δε μπορούσα να αναπνεύσω… πάω στον παθολόγο και μου λέει : έχεις κάνει πνευμονία, πρέπει να νοσηλευτείς άμεσα!!!

Είχα κολλήσει τον h1n1 αλλά τότε δεν το ήξερα.

Μπαίνω στο Mητέρα όπου είναι και η γιατρός μου… έκλαιγα.. έλεγα εγω που δεν έχω πάρει μέχρι τώρα ούτε ντεπόν για να μη βλάψω το μωρό μου, τι θα κάνω με τόσες αντιβιώσεις και ακτινογραφίες;

Η αντιμετώπιση όλων ήταν ότι προτεραιότητα έχω εγώ και μετά το μωρό. Εμένα το μόνο που με ένοιαζε ήταν και είναι καλά το μωρό μου… Νοσηλεύτηκα στην εντατική, αλλά τα κατάφερα!

Ο τράχηλός μου είχε κοντύνει κι άλλο… ήμουν 22 εβδομάδων. Μου λέει η γιατρός η γιατρός μου γεννάς από μέρα σε μέρα…

Πάλι άγχος, πάλι κλάματα… Σκεφτόμουν θα γεννήσω ένα πρόωρο μωρό και θα μπεί στη θερμοκοιτίδα.. τις πρώτες ώρες της ζωής του, το μωρό μου θα είναι μόνο του…

Και περνούσαν οι εβδομάδες… κάθε φορά που πήγινα στη γιατρό μου, μου έλεγε αυτην την εβδομάδα γεννάς… να πάρει λίγο βάρος ακόμα….

Kαι περνούσαν οι εβδομάδες… έφτασα στην 32η. Mου είπε τώρα ξεφύγαμε τον κίνδυνο, μπορείς να χαλαρώσεις λίγο.

Οι εβδομάδες συνέχισαν να περνούν, με τους εμετούς να συνεχίζονται ακάθεκτοι, την ναυτία να με ταλαιπωρεί και τον κατοίκον περιορισμό να με έχει κάνει κουρέλι (για να μην ξανακολλήσω κάτι άλλο).

Αποφασίζουμε να μπώ με πρόκληση την 36η εβδομάδα γιατί είχα ανεβάσει και πίεση και ήμουν ήδη καταταλαιπωρημένη. Μπάινω το πρωι, μου βάζουν τους πόνους και μου λέει η μαία: με τόσο κοντό τράχηλο, σε δύο ωρίτσες θα έχεις ξεμπερδέψει!!

Οι δύο ωρίτσες έγιναν 12, ο τράχηλος δεν άνοιγε με τίποτα και δε μου έκαναν επισκληρήδιο για να μπορέσει να εξελιχθεί ο τοκετός.

Γέννησα στις 17:40 ένα υγιέστατο μπέμπη!! Μου τον έβαλαν επάνω μου για δευτερόλεπτα… ένοιωθα τόσο ευτυχισμένη!!! μετά απο τόση ταλαιπωρία, τα είχα καταφέρει!! είχα επιτέλους το μωρό μου!!!

Αμέσως μετά τον τοκετό αιμοράγησα ακατάσχετα.. δεν έκανε συσπάσεις η μήτρα.. δεν υπήρχε χρόνος ούτε για νάρκωση ούτε να περιμένουμε να με πιάσει η επισκληρίδιος. ΄μέσα σε αυτό το χειρουργείο υπέφερα όσο δεν υπέφερα στον τοκετό.. Μου έκαναν δύο φορές απόξεση χωρίς αναισθησία (διαδικασία για την οποία κάνεις ολική νάρκωση), με ράψανε…

Γενικά αντέχω τον πόνο, γέννησα φυσιολογικά χωρίς να βγάλω άχνα… μέσα στο χειρουργείο ούρλιαζα και τους παρακαλούσα να κάνουν κάτι να μην πονάω, να σταματήσουν. Το μόνο που μου έλεγε η γιατρός μου ήταν ότι ξέρω ότι αυτό που σου κάνω είναι απάνθρωπο, αλλά δεν έχω χρόνο να σκεφτώ ότι πονάς, πρέπει να αντιμετωπίσω την αιμοραγία… Βγήκα απο το χειρουργείο με αιματοκρίτη 22, με 40 πυρετό και πονούσα παντού..

Τό ίδιο βράδυ μου έφεραν το μπέμπη μου να τον θηλάσω. έκλαιγα από ευτυχία, από παράπονο, από τους πόνους…

Για πάρα πολύ καιρό με το που έκλεινα τα μάτια μου ξαναζούσα τις σκηνές στο χειρουργείο… Ένοιωθα παραπονεμένη και αδικημένη μετά από τόση ταλαιπωρία στην εγκυμοσύνη, να περάσω και τόσο δύσκολο τοκετό.

Τώρα μετά από 5 μήνες είμαι καλύτερα και χαίρομαι τις στιγμές με το παιδάκι μου και το σύντροφο μου που τώρα πια είναι ο συζυγός μου. Ταλαιπωρήθηκε κι εκείνος τόσο πολύ, κόντεψε να με χάσει δύο φορές… Του οφείλω τόσα πολλά… που με στήριξε ψυχολογικά όλες τις φορές που νομίζαμε ότι θα χάσουμε και αυτό το μωρό..

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμα του όταν βγήκα απο το χειρουργείο… ποτε!!!

Τώρα πια κοιτάω μπροστά και προσπαθώ να ξεχάσω!!! Παίρνω το παιδάκι μου αγκαλιά, κλείνω τα μάτια μου και ονειρεύομαι τα καλύτερα που έρχονται!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com