Έχασα τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου…
Έχασα τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου…
μαμά Στεφανία
Γεια σου Ολιβια, γεια σας μανουλες….
Ονομαζομαι Στεφανια, με τον αντρα μου ειμαστε 10 χρονια μαζι και τα τελευταια 2,5 χρονια παντρεμενοι και τους τελευταιους 17 μηνες εχουμε την κορουλα μας.. την μονακριβη μας.. η ζωη του σπιτιου μας! Σκεφτομουν καιρο να γραψω αλλα δυσκολευομουνα πολυ γιατι η ιστορια μου ειναι λιγο αναποδη και ειναι φορες που ντρεπομαι να τα λεω.. βεβαια τωρα μετα απο το γραμμα μιας φιλης μου πηρα την μεγαλη αποφαση…
Ολα αρχισαν 29/09/2009, οταν καταλαβα πως ειμαι εγκυος… ηρθε ο αντρας μου στην δουλεια και με πηρε αρων αρων γιατι ειχα ζαλαδες και ανακατεματα… μεσα στο αμαξι του λεω: αγαπη μου, εχεις λεφτα να παω να παρω ενα τεστ;;; (να σας ενημερωσω πως ειχαμε προσπαθησει 3 φορες για να μεινω εγκυος)… ναι μου λεει… παμε, το αγοραζω… θετικο!!! Χοροπηδουσα σαν αλογο μεσα στο σπιτι, εκλαιγα, γελαγα.. συναισθηματα αναμεικτα!!! Το ανακοινωσαμε στις οικογενειες μας, εκανα και την β’χοριακη και ολα καλα!! Κλεινω ραντεβου σε νοσοκομειο, μιας και δεν ειμαστε οικονομικα και πολυ ευκαταστατοι και θεωρησαμε νορμαλ να γεννησω σε νοσοκομειο οπου εκει γεννησαν πολλες κοπελες, ακομη και η μαμα μου και η πεθερα μου…!!
Απο εδω και στο εξης ξεκιναει το μαρτυριο μου…
Ειχα πολλους εμετους, ασταματητους σε σημειο να νοσηλευτω για 1 εβδομαδα στο νοσοκομειο οπου θα γεννουσα, με ορους και φαρμακα. Αφου βγηκα απο το νοσοκομειο, ο γυναικολογος (ο Θεος ας τον αναπαυσει), εκτος απο τα συμπληρωματα(ασβεστιο,σιδηρο κτλπ), μου εδωσε και ενα φαρμακο (υποθετο) το οποιο μου ειπε πως θα το παιρνω οταν εχω πολλους εμμετους… Ελα ομως που καθε μερα που περνουσε δεν σταματουσα να κανω εμετους και επαιρνα 1 υποθετο καθε 4 με 6 ωρες!! Καποια μερα αποφασιζω να μην τα ξαναπαρω και να παλεψω χωρις τα υποθετα.. αυτα τα επαιρνα 1,5 μηνα συν μου το ειχε βαλει και στον ορο 1 εβδομαδα που νοσηλευτικα.. τι το ηθελα;;; Σε ενα βραδυ νεσα εχασα το μυαλο μου… κοιτουσα τον αντρα μου και του ελεγα: τι το θελαμε;;; Καλα δεν ημασταν;;; (Θεε μου, συγχωρα με για μια ακομη φορα)! Ο αντρας μου με κοιτουσε και με αγκαλιαζε και μου ψιθυριζε: μη λες ετσι βρε αγαπη μου, θα δεις μολις γεννησεις με το καλο θα το λατρεψεις…! (και δικιο ειχε)!!!
Η καθε μερα που περνουσε ηταν ολο και ποιο ασχημη για εμενα.. ξανα επισκεφτηκα τον γυναικολογο πριν απο την μηνιαια επισκεψη και του ειπα πως δεν ειμαι καλα ψυχολογικα και πως εχω τασεις αυτοκτονιας! Η απαντηση;; Με κοιταει και μου δινει μια καρτα απο μια ψυχιατρικη κλινικη… εκει τελειωσε η ζωη μου… εγινα πολυ χειροτερα απο πριν. Με επιαναν τα κλαματα, ειχα μελαγχολια, δεν ηθελα να βλεπω κανεναν, με την οικογενεια μου τσακωνομουνα, για την δουλεια μου δεν ηθελα ουτε καν να ακουω και γενικη εγινα μια αλλη Στεφανια που αρχιζα να φοβαμαι πως τρελενομαι! Ελεγα πως δεν θα ειμαι ποτε οπως παλια και πως πρεπει να παω σε ψυχιατρικη κλινικη!
Στον 3ο μηνα πλεον αποφασιζω να αλλαξω γιατρο με την βοηθεια της αδερφης μου και παμε σε εναν αλλο (καλη του ωρα εκει που ειναι), ο οποιος με αναλαμβανει απο την αρχη σε ολα, του εξηγω οσα νοιωθω και μολις του ειπα το φαρμακο που μου χορηγησε ο προηγουμενος, με σταματαει και μου βγαζει απο το συρταρι το χαρτι με τις παρενεργειες που προκαλει αυτο το υποθετο… τον κοιταω με γουρλομενα ματια και απο την μια ηθελα να φωναξω πως δεν ειμαι τρελη και απο την αλλη ηθελα να παω στο νοσοκομειο και να σκοτωσω τον γυναικολογο…!!
Ωραια γιατρε μου, του λεω, και πως θα επανελθω;;
Κανε ομορφες σκεψεις, μου λεει, και ολα θα αλλαξουν, επαιρνες πολυ καιρο αυτο το φαρμακο και θα αργησει να φυγει απο μεσα σου, βεβαια ισως εχεις πολυ καλη λοχεια μου απανταει και εκει αναθαρεσα και ανακουφιστηκα!!
Κανω τις εξετασεις μου λοιπον ολες απο την αρχη και κανω και καποιες αλλες οι οποιες ειναι πανακριβες… με αποτελεσμα να εμφανιστει πηξη στο αιμα η λεγομενη θρομβοφιλια, τι κανουμε;;; Επρεπε να κανω καθημερινα μεχρι τον 7ο μια ενεση στην κοιλια και απο τον 7ο εως τον 9ο δυο την μερα… πονουσα καθε μερα ολο και περισσοτερο αλλα αφου επρεπε το εκανα… η ψυχολογια μου ομως ακομη το ιδιο… η νυχτα μου ειχε γινει μερα και ο χειμωνας καλοκαιρι… δωσε μου δυναμη Θεε μου, ελεγα ασταματητα…
Εφτασε ο καιρος…. σπασανε τα νερα, απο την μια ελεγα πως θα γεννησω;;; Πως θα ειναι αυτο μεσα μου;;; Θα το θελω;;; Θα το αγαπαω;;; Και απο την αλλη ελεγα τι ωραια, σε λιγες μερες θα γυρισουμε με το σπορακι μας μαζι αγκαλια και οι τρεις και θα ειμαστε μια ευτυχισμενη οικογενεια….
Γενναω λοιπον κοριτσια με καισαρικη μετα απο 12 ωρες, μου την φερνουν, την κοιταω και της λεω χαριτολογωντας: ωστε εσυ ησουν αυτο το σπορακι που με βασανιζες 9 μηνες ε;;; Και εκεινη στον ωμο μου ηρεμη με κοιτουσε…
Φτανω στο δωματιο… μου την φερνουν… δεν την ηθελα, ουτε καν θηλασα, κοριτσια… ασχημο αλλα ετσι οπως ημουν μονο αυτο δεν ειχα υπομονη να κανω.. (το ξερω θα με κατακρινετε, αλλα μην βιαστειτε… ειναι πολυ δυσκολο να παλευεις με τον ιδιο σου τον εαυτο)! Να την δινω με τροπο στην μαμα μου, δεν ηθελα κανεις να καταλαβει τι ενοιωθα… ντρεπομουν τοσο πολυ και ακομη και τωρα που τα λεω αλλα τωρα ειμαι συνηδητοποιημενη και ξερω πως δεν πιστεψα τιποτα απο αυτα!
Να μην σας κουραζω, με την μικρη μου δεθηκα μετα απο 6 μηνες.. Εκανα πολυ καιρο να το ξεπερασω ολο αυτο! Τωρα ομως δεν την αλλαζω με τιποτα στο κοσμο… ειναι 17 μηνων και ειναι οτι πολυτιμοτερο θα μπορουσε να μου προσφερει ο Θεος… την κορουλα μου και τον αντρουλη μου!!!
Δεν ξερω αν σας κουρασα.. απλα θελω να στειλω ενα μηνυμα στις εγκυμονουσες: μην νιωσετε ποτε ασχημα σε τετοιου ειδους συναισθηματα… ειναι σκληρο αυτο που λεω και το ξερω αλλα αυτο που περναμε 9 μηνες οσο και ομαλη να ειναι η κατασταση και να μην ειναι σαν τα δικα μου η και χειροτερα (αν υπαρχουν χειροτερα) να ξερετε πως ειναι πολυ δυσκολο… τα μεγαλυτερα χειρουργεια ειναι της καρδιας και της γεννας!! Δικαιολογουμαστε… απλα οτι νιωθετε και ας ειναι η μεγαλυτερη βλακεια να το συζητατε… να λετε τα παντα… δεν ειναι ντροπη!!!!
Δεν φοβηθηκα ποτε κανεναν ανθρωπο να αντιμετωπισω παρα μονο τον εαυτο μου τον ιδιο… δυσκολια μεγαλη αλλα βγηκα νικητρια και ειμαι καλα!!!
Σας ευχαριστω πολυ που δωσατε σημασια στο γραμμα μου…
φιλια σε ολες και ελπιζω να μην με κατακρινατε πολυ…
Σας φιλω μανουλες…!!!!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ίσως θεωρούμε ότι οι περισσότερες γυναίκες δεν έχουν περάσει αυτήν την δύσκολη φάση.. Αλλά μαμά Στεφανία νομίζω ότι Τελικά οι περισσότερες έχουν πάθει επιλοχειο κατάθλιψη..αλλες σε μεγαλύτερο βαθμό άλλες σε μικρότερο!!Εγώ και στις δύο μου εγκυμοσύνες μετά την γέννα,στην πρώτη μου κόρη έκλαιγα επί 20 μέρες και έλεγα στον άντρα μου γιατί να μην είμαστε όπως πρώτα.. Και στην δεύτερη γέννα έκλαιγα πάλι και έλεγα δεν θέλω να θηλασω και μου λείπει το μεγαλύτερο παιδί μου..μαλιστα με την μπέμπα που σε 1 βδομάδα χρονιζει λίγο καιρό έχω που νιώθω...πως να το πω...αυτην την τρέλα και την ευτυχία που ένοιωθα με την πρώτη μου κόρη!!Οπότε τα παιχνίδια του μυαλού δεν είναι αστεία Και ούτε άσχημα πρέπει να αισθανόμαστε Αλλά ισα όσα να τα λέμε φωναχτά ώστε να ενημερώνονται οι νέες μέλλουσες μανούλες ή μάλλον καλύτερα ακόμα οι σύζυγοι μελλοντικοί μπαμπάδες γιατί η στάση τους παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην δυσκοκη αυτη περίοδο!!
Θα σου πω ότι από την στιγμή που μπήκα στην 7 εβδομάδα έως την ώρα που γεννούσα έκανα εμετούς... Νοσηλευτηκα 2 εβδομάδες με ενέσεις όρους εννοείται και τα υπόθετα τα οποία ήταν και σε έλλειψη και μέχρι και από την άλλη άκρη της Ελλάδας τα σπερματοζωάρια... 10 εμετούς την μέρα τους πρώτους πέντε μήνες με τρία υπόθετα τη μέρα μετα κ μέχρι την ώρα που γέννηση μειώθηκαν στους 5 με δύο υπόθετα τη μέρα ... Στην αρχή έχασα οχτώ κιλά μετά τον πέμπτο έβαλα εννιά κιλά γιατι μπορουσα και έτρωγα ψωμί...για συμπληρώματα μόνο φιλικό επερνα όλα τα υπόλοιπα τα δοκίμασα σε όλες τις μορφές αλλά δεν τα δεχόταν το στομάχι μου...η νύχτα μέρα κ η μέρα νύχτα είχε γίνει εφιάλτης ...όμως αυτό που μου έδινε κουράγιο ήταν αυτό το μικρό σπορακι που λες ...εγώ σε αντίθεση με εσένα σκεφτόμουν συνέχεια το κοριτσάκι μου κ προσπαθούσα να κάνω όμορφες σκέψεις για όταν θα την έχω αγκαλιά και μαζί μου...κλεισμένη στο σπίτι εννιά μήνες... Πηγαίναμε με τον άντρα μου κανένα ταξιδακι αλλά και αυτό ήταν μαρτηριο ...και τελικά γέννησα και φυσιολογικά με 15 ώρες τοκετό κ την ώρα που γεννούσα να κάνω εμετούς .... Θέλω να σου πω ότι όλα αντιμετωπίζονται αρκεί να κάνουμε θετικές σκέψεις ... Δεν το λέω για να μου πεις μπράβο ..στο λέω για να δεις και την άλλη όψη του νομίσματος ...όλα είναι δοκιμασίες και στο μυαλό μας ...είχαμε και άλλο ένα κοινό κ εγώ προσεύχονταν ασταμάτητα ....σε νιώθω κ σε φιλώ καλή ζωή ?
Σε καταλαβαίνω πέρασα ακριβώς τα ίδια και στις δύο μου εγκυμοσύνες... νοσηλεία κ.τ.λ. ούτε να σκεφτώ να κάνω και τρίτο παρόλο που θέλω τόσο πολύ... μόνο έκλεγα και είχα το αίσθημα πως πεθαίνω συνεχώς και ήθελα να πέσω από το μπαλκόνι...άστα.... είναι μάλλον θέμα ορμονών και χαμηλής σεροτονίνης... τέλος πάντων πάει πέρασε.. είμαστε βέβαια ακόμα πιστεύω πολύ ευαίσθητες... να σου ζήσει η κορούλα που μόνο εσύ ξέρεις με πόσο πόνο ψυχής την έκανες!!!
Και για μένα είναι ένας σημαντικός λόγος που δεν θέλω να κάνω τρίτο.. φοβάμαι να νιώσω πάλι τα ίδια
Να είσαι καλά κορίτσι μου!! Είναι το τέρας της κατάθλιψης κ μπράβο σου που τα καταφερες! Κ στα δικά μας!
Μαμα Στεφανια παρατηρησα στο κειμενο σου μια ταση να δικαιολογεισαι για ολα οσα ενιωσες,δεν καταλαβαινω τον λογο ομως.Οι ορμονες και στην εγκυμοσυνη αλλα και στην λοχεια πραγματικα χορευουν και για μενα ειναι πολυ πιο αληθινο να ακουω μια μαμα να λεει αυτα απο μια αλλην που θα τα περιεγραφε οπως στις διαφημισεις.Ας μην γελιομαστε,ολες περναμε τις φασεις μας,αλλες πριν κι αλλες μετα.Εγω που ειχα μια αριστη εγκυμοσυνη και μια γρηγορη αναρρωση απο την καισαρικη σου λεω πως χρειαστηκε να σβησουμε το πρωτο κερακι για να νιωσω πραγματικο δεσιμο και λατρεια για το παιδι μου.Μεχρι τοτε μπορει να μην ενιωθα τοσο οσο εσυ αλλα ημουν στην φαση που την μια το λατρευα και την αλλη δυσανασχετουσα.Επιλοχειος καταθλιψη ελαφριας μορφης κοινως.Ανθρωπινα ειναι αυτα.Να σου ζησει!!!!
Να μη νιώθεις καθόλου άσχημα για τα όσα ενιωσες. Εγώ στον γιο μου είχα ομαλοτατη εγκυμοσύνη σχεδόν δεν κατάλαβα τίποτα αλλά δεν είμαι από τις μαμάδες που μόλις είδαν το μωρό τους το ερωτευτηκαν τρέλα - ίσα ισα μου πήρε αρκετό καιρό να συνηθίσω την παρουσία του και να αρχίσω να δενομαι μαζί του. Τώρα βέβαια είναι ο κόσμος όλος μου και να σου πω και κάτι; Κοιτώντας προς τα πίσω συνειδητοποιώ ότι και τότε στην πολύ πολύ αρχή τον αγαπούσα απλά η αγάπη μας για τα παιδιά μας μεγαλώνει κάθε μέρα τόσο που νομίζουμε ότι τα αγαπάμε σήμερα αλλά χθες δεν τα αγαπουσαμε! Κοιτά να χαρείς όσα έχεις κ όλα τα υπόλοιπα αστα εκεί που ανήκουν... Στο παρελθόν! Φιλικά Μαμά Πεννυ
Εύχομαι τα καλύτερα σ'εσένα και την οικογένειά σου. Καταλαβαίνω πολύ καλά πώς είναι να χάνεις το μυαλό σου και να νομίζεις πως θα βρεθείς σε ψυχιατρείο, καθώς έχω βιώσει κατάθλιψη. Θα σου ζητήσω όμως κάτι με αγάπη. Να μη σκεφτείς ποτέ ξανά ότι θα σε κατακρίνει οποιοσδήποτε για αυτά σου τα συναισθήματα. Πέρα από το ότι κανείς δεν έχει αυτο το δικαίωμα, δεν έχεις κάνει απολύτως τίποτα άξιο να κατακριθεί. Είμαστε ανθρώπινα μηχανήματα και δικαιούμαστε να παθαίνουμε βραχυκύκλωμα, black out και άλλα ατυχήματα :) . Το σπουδαίο είναι να βγαίνουμε πιο δυνατοί από τις δυσκολίες που θα έρθουν μπροστά μας, οι οποίες είναι εγγυημένο πως θα έρθουν. Έτσι είναι η ζωή. Καθένας μας κηνυγάει τους δικούς του δαίμονες. Πόσο πιο δυνατός βγαίνεις όμως όταν καταφέρνεις να τους νικήσεις!!! Και αν χρωστάμε να κριθούμε από κάποιον, αυτός είναι μόνο ο εαυτός μας.
vasiko..pou to ksexname oloi...na diavazoume tis odigies sta farmaka...kai prota apo ola tis parenergeis...kai tora pou exeis tin mikri sou...na prosexeis kai ta paidika farmaka kai skeyasmata.... kai kati akoma pio vasiko...na dialegeis prosektika tous giatrous...den einai lathos na allakseis giatro...ego allaksa gynaikologo ston 7o mina... den mou etyxe epiloxeia katathlipsi kai etsi den mporo na se katalavo 100%... ayto omos pou katalavaino einai pos oi ormones stis gynaikes fernoun terasties allages...kai gia to logo afto i oikogeneia kai o syzygos prepei na einai poly prosektikoi...me tis egkyoules kai tis mamades!!!
koritsomanoules sas eyxaristw para ma para polu...eilikrina einai megalh ypothesh na agwnizesai kai na ta vazeis me ton idio sou ton eayto na ton nikhseis....olivia mou se eyxaristw para polu pou to dimosieuses///na eiste kala oles kai elpizw oi egkymonouses na phrate mia mikrh dynamh!!!sas filw...
και μονο που μοιραστηκες την ιστορια σου με μας αξιζεις πολλα μπραβο!πολλες γυναικες περνανε το σταδιο της καταθλιψης,πριν η μετα την γεννα.ειναι απολυτα φυσιολογικο αφου ειναι η πιο επικυνδυνη περιοδος για τις ορμονες,χτυπανε κοκκινο στην κυριολεξια.καταφερες και βγηκες νικητρια απο αυτην την ιστορια και αυτο εχει σημασια.συγχαρητηρια να χαιρεσαι την οικογενεια σου,να εχετε παντα την υγεια σας και να ναι το παιδακι σου γερο και καλοτυχο
πραγματικά το τελευταίο πραγμα που θα έπρεπε να σε απασχολει ειναι οτι θα σε κατακρινουν! δεν νομιζω οτι κανεις θα το κανει, και δεν πρεπει να το κανει! Μπραβο σου που αντιμετωπισες τους «δαιμονες» σου γραφοντας γι αυτο, μπραβο σου που το ξεπερασες, και να χαιρεσαι το μωρακι σου! Η εγκυμοσυνη ειναι μια δυσκολη περιοδος για την καθε γυναικα, ακομα κι οταν ειναι εντελως, αυτο που θα λεγαμε, ομαλη, ποσο μαλλον για σενα που ειχε τοση δυσκολια... Η δυναμη της μανας τα ξεπερναει όμως όλα τελικα!
Δεν υπαρχει περιπτωση να σε κατακρινει ΚΑΜΙΑ πιστευω... ακομα κι εγω που δεν ειχα δυσκολη εγκυμοσυνη υπηρχαν φορες που δεν ηξερα τι ηθελα.. τωρα που πλησιαζω να γεννησω, ακομα τα συναισθηματα ειναι αναμικτα... απο την μια χαιρομαι, απο την αλλη φοβαμαι.. ολες νομιζω λιγο πολυ κατι εχουμε νιωσει.. μπραβο σου που εγραψες αυτο το γραμμα, να χαιρεσαι την μπουμπουκα σου και τον αντρα σου!
ευχαριστω πολυ που μοιραστηκες μαζι μας την εμπειρια σου.πραγματικα λυπαμαι που το βιωσες ετσι αλλα δυστυχως δεν εισαι ουτε η πρωτη αλλα ουτε και η τελευταια. με το να γραψεις την εμπειρια σου ειμαι σιγουρη οτι θα βοηθησεις κι αλλες κοπελες που το περνανε.δυστυχως οι ορμονες και η "λαθος"αγωγη εχουν και τετοια αποτελεσματα. μην στεναχωριεσαι που δεν θηλασες αυτο απορυθμιζεται σε γυναικες με εγκατεστημενο θηλασμο σε μικρη συνχηση οχι σε σενα που ησουν τοσο αναστατωμενη! το βασικο ειναι ενα: καταφερες να το αντιμετωπισεις και να βρεις παλι την στεφανια!!μπραβο σου αυτο ηθελε πολυ δουλεια και μεγαλη δυναμη να σαι παντα καλα και να χαρεις το καμαρι σου
ΕΧΩ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ...ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ...ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΛΙΓΕΣ ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΝ...ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ...Κ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Κ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΗΤΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΘΕΛΑΝ ΠΙΟ ΠΟΛΥ!!!