2 εβδομάδες μέχρι να την αγγίξω για πρώτη φορά!
2 εβδομάδες μέχρι να την αγγίξω για πρώτη φορά!
μαμά Λ.
Σε λιγο γινομαι 22 χρονων και πριν 13 μηνες εγινα μαμα. Εμεινα τυχαια εγκυος στα 20 και απο τη πρωτη στιγμη ηθελα αυτο το μωρο εαν και περασα ψυχολογικο πολεμο και ακουσα πολλες φορες το οτι θα καταστραφει η ζωη μου. Οχι, δεν καταστραφηκε! Περασα ενα δυσκολο διαστημα αλλα η κορη μου ειναι οτι καλυτερο μου εχει συμβει. Πριν ημουν εργασιομανης (απο τα 14 μου δουλευα και απο τα 17 που τελειωσα το σχολειο εκανα και 2-3 δουλειες ταυτοχρονα αν τυχαινε να συνδιασω τις ωρες), ξενυχτου και καλοπερασακιας! Εχασα τη δουλεια μου λιγο πριν μαθω οτι ειμαι εγκυος. Τωρα ειμαι ανεργη αρα και full time μαμα!
Εγκυμοσυνη.. Δε την καταλαβα.. Περασε γρήγορα. Πριν κλεισω 7ο μηνα, γεννησα. Φοβος… Φοβομουν!
Στη β επιπεδου μας ειχαν πει οτι η μικρη μας νεραιδα εχει μονη ομφαλικη αρτηρια και προβλημα στη καρδια και μπορει να χρειαστει εγχειρηση με το που γεννηθει! Κλαμα, στεναχωρια.. Ο γιατρος με καθησυχασε οτι θα μαθουμε τι πραγματικα συμβαινει μονο οταν γεννηθει. Γεννηθηκε! 2 μηνες και κατι νωριτερα απο οτι επρεπε.. Προωρο… Ξανα φοβος.. Πως θα ζησει αυτο το μωρακι; Και αν οντως το προβλημα στη καρδια ειναι σοβαρο; Κι αν εχει καποιο αλλο προβλημα; Θα μπορει να αναπνευσει σωστα; Δεν ειχα κανει ουτε ενεσεις ουτε τιποτα για να προετοιμαστουμε για την προωρη γεννα. Απλα ξεκινησε προωρα…
Στο δωματιο του μαιευτηριου εβλεπα που εφερναν στις αλλες μαμαδες τα μωρακια να θηλασουν και εμενα τιποτα, μονο το θηλαστρο. Γυρισα σπιτι χωρις το μωρο μου. Επι 1 μηνα πηγαινοερχομουν για να τη κοιταω μιση ωρα μονο. Η πρωτη μας αγκαλια, 2 εβδομαδες μετα τη γεννηση της. 2 βδομαδες το μικρο μου δεν ειχε αγκαλια της μαμας, δεν ειχε παρει τη μυρωδια της, δεν ειχε νιωσει τη φροντιδα της.. Την αγγιζαν μονο σωληνακια και βελονες. Μηχανηματα ψυχρα που την εξεταζαν.
Η καρδουλα ευτυχως καλα! Δε χρειαστηκε εγχειρηση. Τα νεφρα ομως δεν ηταν τοσο καλα.. και τα δυο.. της διναν αντιβιωση απο τη πρωτη μερα που γεννηθηκε (εμενα μου το ειπαν 10 μερες μετα, ελεος!) για να μην παθει και ουρολοιμωξη.
1 μηνα μετα.. ηρθε σπιτι επιτελους! Εγω ομως; Δεν ημουν καλα.. Καταθλιψη.. Επιλοχειος καταθλιψη.
Κλαμα, νευρα, ειχα κλειστει στον εαυτο μου και στις σοκολατες που ετρωγα ασταματητα. Την ειχα επιτελους σπιτι και δε μπορουσα να τη χαρω! Μα γιατι; Τι επαθα; Δεν ηξερα… Εχω ενα διαστημα 2 μηνων που δε το θυμαμαι καν.. Δε θυμαμαι πως ηταν το παιδι μου, δε θυμαμαι εμενα, δε θυμαμαι τιποτα.. Μαυρο σκοταδι… Ευτυχως ειχα τη μαμα μου και με βοηθουσε οποτε δε δουλευε. Μου πηρε καιρο να το ξεπερασω, μου πηρε καιρο για να μαθω μετα τι ειχα τυχαια απλα διαβαζοντας σε μια ιστορια μιας μαμας με επιλοχειο τα ιδια πραγματα που ειχα, ενιωθα, εκανα και εγω. Δε μπαινω σε λεπτομερειες γιατι ακομα μερικα πραγματα με πληγωνουν και με γεμιζουν τυψεις.
Στο συνολο περασαμε 31 εβδομαδες εγκυμοσυνης με κακη ψυχολογια, 2 εβδομαδες απο το πρωτο μας αγγιγμα, 1 μηνα μεχρι να ερθει σπιτι, 2 μηνες μετα που δεν μπορω να φερω ουτε εικονες στο μυαλο μου, 6 μηνες αγκαλια με το θηλαστρο γιατι δε θηλαζε αλλα ηθελα να πινει μητρικο γαλατακι και τελος 1 χρονο για να τα βρω ξανα με τον εαυτο μου!
Μανουλες και μελουσες μανουλες να ειστε παντα καλα! Μακαρι οι δικες σας ιστοριες να ειναι πιο ευχαριστες.. Μακαρι να μην ερθει καμια μανουλα στη θεση μου.. Να ειστε παντα καλα!
Υ.Γ. Ευχαριστω τον μπαμπακα μου που με στηριξε απο τη πρωτη στιγμη και εδωσα το ονομα του στη κορη μου, τον αντρα μου που μου το παιξε λιγο δυσκολος αρχικα (ατιμη οικονομικη κριση) αλλα αγαπαει τοσο πολυ τη κορη μας και εμενα, τη μαμα μου που εαν και στην αρχη ηταν αντιθετη, τελικα με βοηθησε πολυ σε δυσκολες στιγμες και δεκαδες μανουλες που δε με ηξεραν αλλα με βοηθησαν με πολλα πραγματα για το μωρο απο ρουχαλακια κτλ μεχρι και τις χρησιμες συμβουλες τους!
Και τελευταια αλλα σημαντικοτερη, την κορη μου που απλα υπαρχει! Μωρακι μου σε αγαπω πιο πολυ αποτι ειχα φανταστει ποτε μου οτι μπορει να αγαπησει κανεις!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Έτσι είναι η επιλοχειος κ η προωροτητα την προκαλεί. Κι εγω θυμάμαι κενό. Λίγα πράματα. Από το μωρο μου για ένα διάστημα δυο μηνών δεν έχω φωτογραφίες. Στο 6μηνο άρχισα να συνέρχομαι ελαφρώς. Αλλά ακόμη κ τώρα έχουν μείνει μερικά κατάλοιπα. Ήταν πολύ πολύ σκληρό. Είδα μια μέρα μετά τη γεννα το μωρο στη θερμοκοιτίδα κ οι πρώτες μου σκέψεις ήταν απαισες.
Πολύ συγκινητικά όλα αυτά που ξυπνούν τις πιό ευαίσθητες ευγενικές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής.Τα ένιωσα όλα αυτά τα συναισθήματα σε πολύ έντονο βαθμό ως παππούς απ όταν έμαθα ότι η κόρη μου έμεινε έγκυος μέρχρι τη γέννηση του παιδιού της πρίν τρισήμισυ χρόνια και βεβαίως θα με συντροφεύουν για 'ολη μου τη ζωή.Εύχομαι στίς μανούλες όλου του κόσμου και τα παιδάκια τους υγεία και ειρήνη.Αυτό και μόνο είναι ένα θείο γεγονός που θα έπρεπε να κάνει την ανθρωπότητα να ξεχάσει τους πολέμους--
Θα συμφωνησω με τις προηγουμενες μανουλες!!! Να σου ζησει το αγγελουδι σου!!<3
Εγώ θα σου πω ότι γεννήθηκα 30 εβδομάδων το 1981, μπήκα σε θερμοκοιτίδα ένα μήνα, η μάνα μου ρωτούσε να ψωνίσει ή όχι για το μωρό και γύρισε σπίτι με άδεια χέρια. Σήμερα που σου γράφω είμαι όχι μόνο υγιέστατη, όσι μόνο έχω το απίστευτο δέσιμο με τη μητέρα μου που ουδέποτε με θήλασε η καημένη, αλλά έχω κι εγώ δικό μου παιδί! Μην έχεις καμιά τύψη, είσαι υπέροχη μάνα και να σου ζήσει με υγεία η κορούλα σου!
Νατασα μου ποσες στιγμες δικες μου μου θυμησες παλι.. και εγω αργησα να το συνηδητοποιησω οτι εγινα μαμα.. Μου φερναν δωρα στο μωρο στο μαιευτηριο και ελεγα μα γιατι? Μα δεν ειμαι ακομα μαμα... Πριν λιγες μερες κλεισαμε ενα χρονο που την πηραμε σπιτι και 13 μηνες ζωης της! Τους τελευταιους μηνες εχω νιωσει πληρως τα συναισθηματα του να εισαι μαμα.. Ειμαι απο αυτες που δεν αγαπησαν το παιδι με την πρωτη ματια αλλα γνωριζοντας το. Και ολα αυτο γιατι στην αρχη φοβομουν τοσο πολυ οτι θα τη χασω που ασυναισθητα ειχα βαλει εναν τοιχο στον εαυτο μου για να μην δεθει.. Ειναι πολλα πραγματα που ακομα με πληγωνουν αλλα τωρα πια καθε στιγμη μαζι της ειναι τοσο πολυτιμη που τιποτα δε θα μπορουσε να το αντικαταστησει αυτο.. Ελπιζω ολα τ μωρακια του κοσμου να ειναι γερα και δυνατα και ακομα και αν αντιμετοσπισουν καποιο προβλημα να βγαινουν μαχητες και νικητες στη ζωη και να περνανε ατελειωτες ωρες αγκαλια με τη μαμα τους!
Και μένα ο γιος μου γεννήθηκε 32 εβδομάδων. Καισαρική με ολική νάρκωση σε κλινική και μόλις γέννησα μου τον πήραν προτού καν τον δω και τον πήγαν στο νοσοκομείο στην εντατική νεογνών.Πέμπτη βράδυ γέννησα και Σάββατο πρωί παρακάλεσα το γιατρό και τον άντρα μου να με αφήσουν να πάω να τον δω...Σφάδαζα από τους πόνους των ραφών στην κοιλιά αλλά δεν τους άφηνα να με πτοήσουν. Έπρεπε να δω το παιδάκι μου...Θερμοκοιτίδα, χίλια σωληνάκια στη μύτη, στο στόμα, στα πόδια...Μου ήρθε να σβήσω...Το ένιωθα εκεί μέσα απροστάτευτο, χωρίς τη ζεστασιά της αγκαλιάς μου και ένιωθα σαν να μου γύριζες το μαχαίρι στην καρδιά... Και το σχόλιο του άντρα μου που με πλήγωσε πόλύ εκείνη την ώρα όταν πήγα να βάλω το χέρι μου μέσα στην θερμοκοιτίδα για να πιάσω το κορμάκι του μωρού μου για πρώτη φορά :"Μην τον χαιδεύεις, απλά ακούμπησε το χέρι σου στη πλάτη του και μην το κουνάς γιατί δεν κάνει!". Θα έκανε τόσο κακό το άγγιγμα μου στο μωρό μου για μια φορά μέχρι να το νιώσω? Βλέπεις εκείνος πήγε από την αρχή μαζί του και όλο το διάστημα που εγώ δεν μπορούσα...Αλλά ήταν κουβέντα αυτή να μου πει? Δεν την ξέχασα από τότε και από εκείνη τη στιγμή και μετά με έκανε να νιώθω χάλια, ότι δεν είμαι ικανή και τα σχετικά...Δεν ένιωθα ότι το μωρό αυτό είναι δικό μου, ότι μου ανήκει και ότι έγινα μαμά...Γύρισα στο μαιευτήριο, στο δωμάτιο μου και δεν ήθελα να δω κανένα και όλο έκλαιγα...Όταν βγήκε από τη θερμοκοιτίδα αλλά συνέχισε να νοσηλεύεται λόγω του ίκτερου, μου τον δίνανε αγκαλιά...Άρχισα να συνειδητοποιώ κάποια πράγματα αλλά τι να σου κάνει 1 ώρα τη μέρα? Μετά από 17 μέρες τον φέραμε σπίτι. Και τότε λες και σβήστηκαν όλα και ξεκινήσαμε από την αρχή. Γίναμε αυτοκόλλητοι.Κοιμόταν στην αγκαλιά μου και εγώ τον κρατούσα με τις ώρες να τον χορτάσω και να καλύψω το κενό μέσα μου... Μαμά Λ. να χαίρεσαι την κορούλα σου...Έχει πολλές γυναίκες που περάσαν από παρόμοιες,δε λέω ίδιες καταστάσεις....Να είσαι γερή να χαίρεσαι την οπικογένεια σου για πολλά πολλά πολλά χρόνια ακόμα και να έχεις ότι επιθυμείς!
ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΑΝ ΝΙΩΘΩ...ΕΧΩ 4 ΑΓΟΡΑΚΙΑ ΠΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΗΡΘΑΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΠΡΟΩΡΑ.(35 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ)ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΑΙ ΠΟΝΑΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΑΓΚΑΛΙΑ,ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΝΑ ΘΕΣ ΝΑ ΤΑ ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΤΑΙ...] ΩΣΤΟΣΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΥΧΕΡΕΣ NA ΘΥΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΝΑ ΠΟΠΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΙ Η ΖΩΗ.Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ.ΖΗΣΤΕ ΤΕΣ.
σε καταλαβαινω απολυτα καθως ζω και εγω παρομοια κατασταση. γεννησα στις 3 νοεμβριου, 3 βδομαδες νωριτερα, και ακομα δεν τον εχω παρει αγκαλια. ευτυχως ειναι καλα στην υγεια του και περιμενουμε μονο να μπορει να τρεφεται αποκλειστικα απο μπιμπερο για να μπορεσουμε να τον παρουμε. δεν ειμαι καλα ψυχολογικα και το παλευω πολυ αφου εχω ηδη ενα παιδακι. αισθανομαι τυψεις οτι εγω φταιω που τυρρανιεται ετσι και ευχομαι κανενα παιδακι να μην ταλαιπωρητει οσα τα δικα μας
ΑΧ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΠΟΟΟΟΣΟ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ... ΓΕΝΝΗΣΑ ΚΙ ΕΓΩ ΠΡΟΩΡΑ, ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑ ΣΤΟΝ 8ο. ΟΠΟΤΕ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΜΟΥ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗΝ ΘΕΡΜΟΚΟΙΤΙΔΑ ΓΙΑ 2 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ. ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟ ΑΝΤΙΚΡΥΣΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 3 ΜΕΡΕΣ.. ΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ ΜΕΣΑ ΕΚΕΙ ΕΓΩ ΠΕΡΑΣΑ ΠΑΑΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ. ΜΕ ΚΛΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΚΡΑΚΙ ΜΟΥ! ΔΩΞΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ!!!!!!!!
Κοπέλα μου παρόλο που πέρασες πολύ πολύ δύσκολα ,τουλάχιστον έχεις συνειδητοποιήσει το θείο δώρο που έχεις δίπλα σου!!! Σου εύχομαι από εδώ και πέρα τα πράγματα να είναι πάντα καλά για σένα,την κουκλίτσα σου και για όλους όσους σε στήριξαν στις δύσκολες στιγμές που πέρασες....