Ότι πιο σημαντικό έχω κάνει στη ζωή μου!

Η ιστορία της Βενετίας

Μετα απο πολυ καιρο που διαβαζω απο τις αλλες μανουλες πως γεννησαν τα αγγελουδια τους, αποφασισα να γραψω και εγω τη δικη μου ιστορια…

Ειχα μια καλη εγκυμοσυνη και βιαζομουν πολυ να ερθει η ωρα που θα γεννησω, αλλα οταν με πηρε τηλεφωνο η μαια και μου λεει «Μπαινεις στις 04:30 στο μαιευτηριο» τα ειδα ολα!! Οταν εκλεισα το τηλεφωνο, εβαλα τα κλαματα, για ενα τεταρτο δεν μπορουσα να συνελθω.! Πολυς φοβος!!

Μπηκα, λοιπον, στις 04:30, με ετοιμασαν, χαιρετησα τους δικους μου και περιμενα…

Στις 6:30 ηρθε η μαια μου, μιλαγαμε, γελαγαμε, αλλα διαστολη ελαχιστη.. η ωρα περνουσε. Ακομα και οταν μου εσπασαν οι νοσοκομες τα νερα, η διαστολη μεγαλωνε ελαχιστα.. Η ωρα ειχε περασει. Στο δωματιο ηταν μεσα και ο αντρας μου, ο οποιος ανετος επινε καφε.. Οταν αρχισαν οι πονοι, μου ειπε η μαια οτι πρεπει να το αντεξω για λιγο για να με βοηθησει με τη διαστολη..

Πραγματικα δινω πολλα μπραβο στις κοπελες που δεν κανουν επισκληριδιο!!! Δεν το αντεχα, ειδικα οταν η μαια ελεγχε τη διαστολη, ουρλιαζα απο τον πονο και φωναζα να μου κανουν επισκληριδιο..

Η πρωτη δοση περασε γρηγορα και φυσικα η λιγοψυχη ζηταγα και αλλη χα χα.. Το αστειο (καθολου βεβαια τοτε) εκεινη τη μερα ηταν οτι ειχε γινει ενα ατυχημα με νταλικα στην Αττικη οδο και ο γιατρος μου ειχε κολλησει στη κινηση. Βεβαια με επαιρνε συνεχεια τηλεφωνο και μου ελεγε οτι θα με προλαβει,  να μην ανησυχω.. Ανησυχησα οταν η μαια μου ειπε οτι θελει να πιει μια πορτοκαλαδα γιατι ζαλιζεται!! Και ο αντρας μου εξω να παρει και αλλο καφε..

– Καλε, φωναξτε καποιον! ελεγα

Και το αστειο… να ρωταω εγω τη μαια αν ειναι καλα και να της λεω να κατσει..

Να μην τα πολυλογω..

Ο γιατρος εφτασε γυρω στις 12 και εγω 12:40 ειχα τη μπουμπου μου αγκαλια..

Δεν θα πω για τα σπρωξιματα, για το χειρουργειο, θα πω μονο οτι οταν ειδα την κορη μου να βγαινει, να την καθαριζουν, οταν ακουσα το κλαμα της, δεν μπορουσα να ξεκολλησω τα ματια μου απο πανω της!!

Οταν μου την εδωσαν αγκαλια ηταν η πιο μαγικη στιγμη της ζωης μου!! Δεν υπαρχει αλλο συναισθημα ιδιο σαν αυτο!! Και με τον καιρο ξεχνας τα παντα.. τη γεννα, τον πονο μετα (ειχα πολλα ραμματα μαλλον), την κουραση του πρωτου καιρου και σου μενει αυτο το υπεροχο συναισθημα: η ατελειωτη αγαπη και ενας φοβος να ειναι παντα καλα το παιδακι σου..

Τωρα πια εχουν περασει 2μιση χρονια και ακομα κλαιω οταν σκεφτομαι εκεινη τη μερα…

Και αν και ειναι δυσκολοι καιροι οικονομικα και αν αναρωτιεμαι πως θα ειναι το  μελλον που θα ζησει η κορουλα μου, νομιζω οτι ειναι καιρος να το ξαναζησω ολο αυτο!!! Ειναι οτι πιο σημαντικο εχω κανει στη ζωη μου..

Σ’ αγαπαω μωρακι μου!!!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com