A-Γ-Α-Π-Η
Ήταν το τρίτο απόγευμα στο μαιευτήριο… Για πρώτη φορά το ενδεχόμενο του να περάσω το βράδυ εντελώς μόνη μου με το νεογέννητο κοριτσάκι μου με τρόμαζε… Ήθελα να πάμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ σπίτι μας…
«Αγάπη μου, σε ικετεύω… Μπορείς να έρθεις το βράδυ να μείνεις εδώ;«, του τηλεφώνησα κάποια στιγμή.
«Ναι, μωρό μου, θα έρθω«
Και να σου κατά τις 10 έρχεται… Με ένα scrabble παραμάσχαλα και με Goody’s για να φάμε!
Ούτε scrabble παίξαμε, ούτε Goody’s φάγαμε…
Μόνο κλειδώσαμε την πόρτα (μην μας δει και ο φύλακας που έκανε περιπολίες στους διαδρόμους για να διώξει τους συνοδούς) και ξαπλώσαμε στριμωχτά αγκαλιά όλο το βράδυ.
Δίπλα μας η Αθηνά μόλις τριών ημερών κοιμόταν στο πυρεξάκι της.
Ήταν το πρώτο βράδυ που περάσαμε οι τρεις μας μαζί σαν οικογένεια. Σε εκείνο το στενό δωματιάκι στο Αρεταίειο, το οποίο πλημμύρισε από αγάπη.
Το θυμηθήκαμε χθες στα γενέθλιά μου και ήθελα να το μοιραστώ εδώ στο blog μου…
Το πόσο συγκινήθηκα (λεχώνα κιόλας…) όταν είδα τον Μάνο κουρασμένο μεν (τόσος κόσμος, τόσα πήγαινε-έλα), αλλά με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, να μπαίνει στο δωμάτιο με το scrabble παραμάσχαλα… Το επιτραπέζιο που τόσο πολύ λαχταρούσα να παίζουμε συχνά, αλλά αυτός δεν ήθελε γιατί είχαμε διαφωνίες στην ορθογραφία των λέξεων και γιατί θυμώνω, λέει, όταν χάνω, χεχε…
Τι να πω? τοσο τρυφερο ολο αυτο? η δικη μου στιγμη ηταν το πρωτο βραδυ που μου εφεραν τη μικρη να θηλασω και μειναμε αγκαλια ΟΛΗ νυχτα! αξεχαστο, δεν κοιμηθηκα καμια βραδια στο μαιευτηριο, καθομουν και την κοιταζα στο κρεβατι μου χωμενη μες την αγκαλια μου! αξεχαστες στιγμες!
Νομιζω οτι η πιο γλυκια στιγμη που θυμαμαι απο το μαιευτηριο ηταν οταν η μικρη μου μετα απο καποιο θηλασμο,εβγαλε τη θηλη απο το στομα της και ακουμπησε το μαγουλακι της στο στηθος μου και κοιμηθηκε....δεν ηθελα να την αφησω με τιποτα...ουτε για τουαλετα δεν ηθελα να σηκωθω!!!
;
Πολύ τρυφερή στιγμή αυτή που μοιράστηκες μαζί μας!ι καλύτερο να χεις το παιδάκι σ κ τον άντρα σου???Εμένα,προσωπικά,η πιο όμορφη στιγμή μες το μαιευτήριο ήταν στο χειρουργείο αμέσως μετά την καισαρική που μου έδωσαν το γιό μας να τον κρατήσω για πρώτη φορά..τον είδα κ ήταν σα το μπαμπά του σε μικρογραφία ήταν απίστευτοοοο!!!!9 μήνες τον ονειρευόμουν κι επιτέλους τον αντίκριζα!..(μια απορία μόνο γιατί κ γω τώρα που περιμένουμε το 2ο θα γεννήσω στο Αρεταίειο κ μου είπαν ότι δεν αφήνουν συνοδό μαζί σου το βράδυ..τελικά τι ισχύει γιατί θα είναι πάλι καισαρική(δυστυχώς)κ φαντάζομαι ότι κ πάλι δε θα μπορώ να κουνηθώ κ άμα είναι το παιδάκι όλη τη μέρα στο πυραξάκι δίπλα μου ποιός θα το σηκώνει το έρημο????)
και εγω στο ιασω της λαρισας γεννησα ηταν φανταστηκα περασε πολυ ομορφα εκει!!!!! ο γιατρος μου υπεροχος οι νοσοκομες γελαστες παντα!!!! και ολα εκει απλα φανταστηκα!!! και το ποιο ομορφο η μικρη μας πριγκιπεσσα!!!!!! δεν θα ξεχασω ουτε εγω ουτε ο αντρας μου εκεινες τις μερες!!!!!
Μπορώ να πώ οτι πέρασα καλά στο μαιευτήριο,στο ΡΕΑ,όπου το προσωπικό είναι εξαιρετικό,οι κοπέλες είναι πολυ ευγενικές και πρόσχαρες.Ημουνα σε μονοκλινο και είχα δύο βράδια τον αντρα μου και δυο τη μαμά μου.Μεγάλη βοήθεια γιατι παρολο που δεν είχα τη μικρή συνέχεια μαζί μου,την έφερναν καθε φορά που εκλεγε γιατι είχα ζητήσει αποκλειστικό θηλασμό.Ζορίστηκα αρκέτα τη δευτερη μέρα γιατι ο αντρας μου είχε πάει να ξεκουραστεί και πλακωσε κόσμος να με δεί-πολύ διακριτικοί όλοι,να το πώ και αυτό,εμπαιναν ένας ένας και φρόντιζαν να μην ενοχλήσουν-,μου είχαν φέρει τη μικρή να θηλάσει-έτρωγε πάνω απο 1 ώρα και έκλεγε γιατι δεν είχε χορτάσει,δεν είχα ακομα αρκετό γάλα-,και αισθανόμουν φοβερή αιμοραγία απο κάτω,με αποτέλεσμα να είναι απο τις χειρότερες στιγμές!Η χειρότερη τελίκα ήταν όταν μου είπαν την τελευταια μέρα οτι η μικρή μου έκανε ικτερο και πρέπει να μείνει στη λάμπα και να μην έρχεται καθόλου στο δωμάτιο,και φυσίκα ήταν πιθανό να φύγω την επόμενη χωρίς μωρό στην αγκαλιά.Ευτυχώς που είχα και τον αντρα μου μαζί....Τέλος πήγαν όλα καλά!
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑ ΗΤΑΝ ΣΕ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΚΑΛΑ....ΠΕΡΑΣΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΕΣ...ΕΚΑΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΜΕ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ...ΟΛΗ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΗΤΑΝ ΜΕ ΑΝΑΜΕΙΚΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ....ΦΟΒΟΜΟΥΝΑ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ,ΗΜΟΥΝ ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΒΛΕΠΑ ΤΟΝ ΜΠΕΜΠΙΝΟ ΜΟΥ....ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΒΓΑΛΑΝΕ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ,ΓΥΡΩ ΣΤΑ 10 ΜΕ 15 ΛΕΠΤΑ,ΜΕ ΕΙΧΕ ΠΙΑΣΕΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΜΟΥ,ΠΟ ΠΟ!!!!!ΑΦΟΥ ΕΙΔΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΑΠΟ ΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΗΡΕΜΗΣΑ....Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΤΕΛΙΩΣΕ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΗΡΘΕ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΕ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΕ ΠΗΓΑΝΕ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ..ΤΟ ΑΣΧΗΜΟ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ,ΘΑ ΤΟΝ ΕΒΛΕΠΑ ΓΙΑ ΜΙΣΙ ΩΡΑ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ,ΧΑΛΙΑ.ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΜΕΡΑ,ΕΝΩ ΜΟΥ ΧΕ ΠΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ,ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΠΡΩΙ ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΕ ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΟΥ ΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΕ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΕΧΡΙ ΤΑΥΤΙΑ!!!ΦΥΣΙΚΑ ΕΙΧΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΓΚΕΛΟ!!!ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΘΑ ΕΜΕΝΕ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!!!ΕΥΤΥΧΩΣ ΗΜΟΥΝΑ ΣΕ ΜΟΝΟΚΛΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΚΑΙ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΜΑΣ!! ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΜΕ ΤΟ ΘΗΛΑΣΜΟ..ΔΥΣΚΟΛΕΥΤΗΚΑ ΠΟΛΥ...ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΕΧΩ ΚΑΙ ΘΑ ΕΧΩ ΕΝΑ ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!ΜΕ ΣΤΗΡΙΞΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Αν εξαιρέσεις το ότι πλακώθηκε όλο το σόι στο Μαιευτήριο ΕΛΕΝΑ να με δει (χωρίς ουδείς να λογαριάσει αν ήθελα ησυχία!!!!!) κι ότι νοσηλευότανε το μωράκι μου στο Νεογνολογικό κι είχα τις αγωνίες μου..... μιά χαρά πέρασα!!!!!!! Είχα μονόκλινο κι ο άντρας μου έμεινε και τα 4 βράδια δίπλα μου!!!!!! Το μεγαλύτερό μου στήριγμα εδώ και χρόνια!!!!!! Δεν θα το ξεχάσω ποτέέέέ......
ΕΓΩ ΓΕΝΝΗΣΑ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΛΛΑ ΠΕΡΑΣΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΟΣΟ ΤΟ ΠΡΩΣΟΠΙΚΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΗΤΑΝ ΦΟΒΕΡΗ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΜΟΥ ΒΓΑΛΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ ΑΝΕΤΗ ΜΕ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑΣΤΙΓΜΕΣ ΠΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΒΓΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΗΤΑΝ Ο ΝΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ ΑΥΤΗ Η ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΓΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΟ ΜΟΥ
TI SYGKINHTIKO!!!!!!!!!!
Εγώ ένιωθα παντελώς χάλια στο δεύτερο τοκετό αλλά δεν μπορούσα να πω στον άντρα μου να έρθει αφού κρατούσε το πρώτο παιδί στο σπίτι. Αλλά για ένα πιο σημαντικό λόγο δε θα του έλεγα.Όταν γέννησα την πρώτη φορά, η "διπλανή" μου είχε παρόμοιες ανησυχίες με σένα και είχε φωνάξει τον άντρα της στο δωμάτιο.Όταν πήγαν οι δικοί μου να αφήσουν τα πράγματά μου και να με περιμένουν (με το φορίο) βρήκαν τον κύριο να κοιμάται στο κρεβάτι μου!Σημειωτέον, γέννησα σε ιδιωτική κλινική της Αθήνας! Έγινε ο κακός χαμός στη γραμματεία,αλλά η κοπελίτσα είχε έξτρα πρόβλημα και δεν μπορούσε να δεχθεί ότι ο άντρας της ΔΕΝ μπορεί να μένει στο δωμάτιό μας τα βράδια...
αυτές οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά... :-)
Με τα όσα δικά σας διαβάζω πρέπει να αισθανθώ βασίλισσα. Γέννησα σε επαρχιακό νοσοκομείο, από επιλογή, με καισαρική και μάλιστα με ολική νάρκωση. Ημουν σε δωμάτιο με 2 κρεβάτια στα οποία στο ένα κοιμόμουν εγώ και στο άλλο η μητέρα μου με τον άντρα μου. Το μωρό το είχαν πάει στο δωμάτιο πριν από εμένα και την είχαμε συνέχεια στο πυρεξάκι που λέει και η Ολίβια. Ολο το προσωπικό ήταν πολύ καλό και το μόνο που με χάλασε ήταν το ότι ο πατέρας μου δεν ήρθε να δει το πρώτο του εγγόνι. Ακόμα με ενοχλεί που το σκέφτομαι.
Πω πω αυτό που πέρασε η συνονόματή μου Νατάσα είναι πραγματικά πολύ άσχημο.Εγώ ήμουν κυριλέ σε μονόκλινο ιδιωτικής κλινικής με το μωρό συνεχώς δίπλα αλλά πάλι χάλια τα πέρασα, όπως και να το κάνουμε είσαι καθηλωμένος σε ένα ξένο και ψυχρό μέρος.Αντιθέτως ήταν μαγική η στιγμή που πήγαμε σπίτι για πρώτη φπορά με το μωρό...σαν να ήταν ένα άλλο σπίτι αυτό, ολοκαίνουργο και πολύ πιο όμορφο... Επίσης τα σόγια και οι πολλές επισκέψεις ήταν άλλος ένας λόγος για να μη θυμάμαι με ευχαρίστηση τις μέρες στην κλινική.
Πολύ όμορφες αναμνήσεις (οι περισσότερες...) Η δική μου δεν είναι τόσο επώδυνη όσο της καημένης της Νατάσας, αλλά μου αφήνει μάλλον πικρή γεύση στο στόμα. Έκανα καισαρική και όλα πήγαν πολύ καλά. Οι ορμόνες μου όμως τα είχαν παίξει, ένιωθα ότι ήθελα μόνο τον άντρα μου και το μωρό μας και αντ' αυτού σε κάθε επισκεπτήριο έρχονταν τα σόγια, λαοθάλασσα ολόκληρη! Το μωρό το είχα κάθε 4 ώρες για θηλασμό και μετά το έπαιρναν και άντε πάλι από την αρχή οι ατελείωτες επισκέψεις! Αισθάνθηκα άσχημα να τους διώξω, πιέστηκα, ο άντρας μου κάθε λίγο και λιγάκι χανόταν για τις... δημόσιες σχέσεις ή τον έδιωχναν και τις νύχτες προσπαθούσα να κοιμηθώ μόνη. Χάλια! Μετανοιώνω που απλά δεν εξέφρασα καθαρά αυτό που είχα ανάγκη. Και τη μέρα που ετοιμάστηκα να φύγουμε επιτέλους, ο άγγελός μας εμφάνησε ίκτερο! Φτου!!! ;)
Ο Γιάννης πέρασε όλα τα βράδια στο μαιευτήριο... όχι γιατί χρειαζόμουν κάτι, άλλωστε φυσιολογικά γέννησα, δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Αλλά δεν ήθελε να πάει σπίτι: "τι να πάω να κάνω στο σπίτι" ήταν η απάντηση... :)
Είναι πολύ συγκινητικό να νιώσεις τέτοια συναισθηματα στο μαιευτήριο ακομα... Δεν εήμουν τόσο τυχερη με εσενα τουλάχιστον έφυγα από το μαιευτήριο με τον Γιωργάκη μου αγκαλίτσα... (παλι κλαιω...) να την χαιρεσαι, και να τον χαιρεσαι παντου και πάντα!!
Πόσο χαίρομαι όταν ακούω τέτοιες εμπειρίες όμορφες...Να είστε πάντα ευτυχισμένοι Ολίβια και σύντομα και με ένα δεύτερο αγγελούδι...Εμένα ήταν οι χειρότερες μέρες της ζωής μου και δε θα τις ξεχάσω ποτέ...Ολική καισαρική στην οποία τα ένιωσα όλα, με εμετούς μόλις μπήκε η νάρκωση για ολική αναισθησία και τους γιατρούς να προσπαθούν χώνοντας μου σε μύτη-στόμα σωληνάκια να με σώσουν από τον πνιγμό, ενώ ταυτόχρονα να προσπαθούν να βγάλουν όπως-όπως το παιδί από μέσα μου. Το οποίο επειδή γεννήθηκε αρκετά πρόωρο μου το πήραν και πήγε εντατική χωρίς να το δω...Συνήλθα μετά από 3-4 ώρες, η μάνα μου που μένει εξωτερικό δεν ήταν εκεί δίπλα μου(η καημένη είχε φύγει την περασμένη κιόλας βδομάδα υπολογίζοντας ότι θα έρθει ξανά μετά από 2 μήνες που θα γεννούσα κανονικά...). Δωμάτια μονά δεν υπήρχαν ελεύθερα όπως είχα ζητήσει και με αφήσανε 2 μέρες μέσα στο delivery room το οποίο ήταν όπως ξέρετε σα χειρουργείο...Καμία ζεστασιά...Ούτε καρέκλα για τους δικούς μου δεν είχε...Η μάνα μου ήρθε το άλλο βράδυ πολύ αργά, εγώ ένιωθα σαν να με είχε πατήσει τρένο...Το κυριότερο ήταν η αγωνία για τον μικρό που πάλευε στην εντατική και εγώ δεν μπορούσα να είμαι κοντά του..Θυμάμαι που πονούσα το βράδυ μόλις περνούσε η επήρρεια των φαρμάκων και χτύπαγα τα κουδούνια να έρθει καμιά νοσοκόμα να μου αλλάξει και τον ορό...Περνούσε κανα 20λεπτο και ερχόταν μια γριά αγουροξυπνημένη και αναμαλλιασμένη να με ρωτήσει τι θέλω...Το τρίτο βράδυ πήγα σε δωμάτιο κανονικό. Δεν ήθελα να είμαι σε διπλό δωμάτιο και να βλέπω άλλες ευτυχισμένες μανούλες με τα μωράκια τους αγκαλιά όταν εγώ πονούσα ψυχή και σώμα...Την μεθεπόμενη που γέννησα, απαίτησα να πάω στο παιδί μου και ας ένιωθα να με κόβουν με το μαχαίρι όποτε πήγαινα να σηκωθώ...Αν δεν με πηγαίνανε θα έπαιρνα ταξί.Και όταν πήγα στο παιδάκι μου και το είδα γυμνούλι με μια πάνα μέσα στη θερμοκοιτίδα και άλλα σωληνάκια να μπαίνουν στην μύτη του, άλλα στο στόμα του,άλλα να τρυπάνε τα ποδαράκια του, εκεί ένιωσα σαν να με σχίζουν 10 φορές...Νομίζω αν δεν το έχει ζήσει αυτό μια μανούλα δεν μπορεί να το καταλάβει στο έπακρο...Έμεινα και ένα τέταρτο βράδυ και το επόμενο πρωί με καισαρική με διώξανε...Οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν έχω τις καλύτερες αναμνήσεις...Αλλά πολύ χαίρομαι τις μανούλες που ζουν τόσο όμορφες στιγμές..Ελπίζω και γω στο δεύτερο παιδάκι μου να ζήσω κάτι παρόμοιο με σας...
αχ βρε νατασακι κ εγω τα ιδια.χωρις μωρο,πρωτα στην εντατικη εγω κ μολις βγηκα μου τον εστειλαν στο παιδων.μια φορα τον πηρα αγκαλια που καταφερα με χιλια ζορια να σηκωθω για να καθισω στο καροτσακι τραβωντας μαζι ορους κ καθετηρες..χαλι.να ναι καλα τα παιδια μας και εμεις και στο επομενο θα ερθει οπως τα θελουμε!
Η μόνη δυσάρεστη ανάμνηση από εκείνες τις μέρες, είναι ο φοβερός πόνος της καισαρικής. Κατά τα άλλα, όταν τα θυμάμαι, νιώθω μια γλύκα. Στον Βαγγέλη μας, καταχείμωνο (23 Γενάρη), έξω χιόνιζε, και τα μωράκια μας να χουχουλιάζουν στην αγκαλιά μας. Στην Αθηνά μας, πάλι χειμώνας, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Ένα αστείο περιστατικό που τώρα θυμάμαι και γελάω: Ήταν το τελευταίο βράδυ πριν φύγω και οι άλλες δύο κοπέλες είχαν πάει σπίτι τους από το πρωί. Ήμουν μόνη μου λοιπόν στο δωμάτιο (χωρίς το μωρό). Ε, αυτό δεν μου άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ. Λίγο η ξαφνική μοναξιά, λίγο οι ορμόνες, πήρα τηλέφωνο τον καλό μου και έκλαιγα: "ειμαι μόνη μουυυυυυυυυυυυυ". Τότε, ήταν πολύ αυστηροί με τα επισκεπτήρια στο Αρεταίειο και δεν θα τον άφηναν να μπει. Προσπαθούσε ο χριστιανός να με ηρεμήσει."Ρε Μαρία, τι μόνη σου; Σε ολόκληρο νοσοκομείο είσαι κορίτσι μου". "Ναι, αλλά στο δωμάτιο είμαι μόνη μουυυυυυυυυυυυυυυ". "Βρε αγάπη μου, άλλες πληρώνουν για να είναι μόνες τους και εσύ κλαις;" "Ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι". Ατιμες ορμόνες.
και εγω δεν τις βιωσα καθολου ασχημα τις μερες μου στο μαιευτηριο! παρ'ολο την καισαρικη ενιωθα τοσο ωραια που ειχε ερθει αυτο το πλασματακι στη ζωη μας που δεν καταλαβαινα ουτε πονους ουτε τπτ! εγω νομιζω πως ειμαι απο τις τυχερες γιατι γεννησα στο "ελενα" και ημουν στα lux οπου επιτρεποταν να μενει ενας συνοδος το βραδυ,οποτε ειχα καθε βραδυ τον αντρουλη μου κοντα μας και καμαρωναμε αυτο το πλασματακι!
Εσύ ωραία τα περιγράφεις αλλά αντικειμενικά είναι λίγο χάλια οι πρώτες νύχτες στο μαιευτήριο.Η μαμά να πονάει, να είναι κουρασμένη, να νυστάζει αλλά να μην μπορεί να κοιμηθεί από τον πόνο, το άγχος για το μωρό και το άθλιο στρώμα.Εγώ έτσι το βίωσα.Υπάρχουν βέβαια και οι στιγμές αγάπης αλλά γενικά αυτές οι νύχτες είναι δύσκολες και δυσάρεστες,όσο καλό κι αν είναι το μαιευτήριο.
Δεν θα έλεγα ότι πέρασα δυσάρεστα... Ούτε ότι πονούσα ιδιαίτερα, ούτε ότι είχα αμάν άγχος για το μωρό (ίσως και γιατί την είχα δίπλα μου συνέχεια). Η κούραση ήρθε μάλλον στο σπίτι, στο μαιευτήριο ήμουν στην τσίτα και οι 4-5 μέρες μου φάνηκαν μία :) Μάλλον όμορφες θα έλεγα πως είναι οι αναμνήσεις μου από εκείνη την περίοδο!
Κι εγώ τις μέρες (και τις νύχτες) στο μαιευτήριο τις έχω καταχωρήσει στο μυαλό μου ως τις καλύτερες της ζωής μου... Κι ας είχα πόνο (καισαρική), κι ας είχα άγχος για το μωρό κι ας μην κοιμόμουν καλά (γιατί είχα άγχος για το μωρό)! ΤΕΛΕΙΕΣ ΜΕΡΕΣ!!!!!!!!!!
th sumfwnhsw k egw oti oi stigmes poy pernas sto maieuthrio einai oi kaluteres..den tis ksexnas pote...kai mena o antras m trypwne t vradia gia n m kanei parea alla panta kapoios tn evriske kai tn ediwxne..einai oti pio gluko gia tous goneis n vlepoume to molis ligwn hmerwn aggeloudi mas poy tosous mhnes perimename me anupomonhsia..
πραγματικα οι στιγμες αυτες στο μαιευτηριο ειναι μαγικες και αξεχαστες..τοση ευτυχια και αγαπη που πλεον γιναμε οικογενεια!με ποιον αλλο παρα με το ταιρι σου θελεις να το ζησεις.ειλικρινα μου θυμησες πολυ γλυκες στιγμες.ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ κιολας!παντα μα παντα η αγαπη να ξεχειλιζει στο σπιτι σας!