Να το δώσει ή να μην το δώσει;
Εκεί γύρω στα 2 χρόνια, τα περισσότερα παιδιά αρχίζουν και γίνονται λίγο διεκδικητικά με τα πράγματά τους. Έχω πιάσει 3-4 φορές την Αθηνά να μην θέλει να δώσει ένα παιχνίδι της σε κάποιο παιδάκι και μου ψιλο-κακοφάνηκε (νόμιζα πως θα ζω για μια ζωή με έναν άγγελο που έπεσε στη γη, χοχοχο). Ευτυχώς ακόμα δεν την έχει πιάσει σε μεγάλο βαθμό, αλλά εκείνες τις λίγες φορές που συνέβη, πάτησε ένα «ΙΙΙΙΙΙΙ» σαν γουρουνάκι και σκέφτηκα «Χριστέ μου, έτσι θα κάνει από εδώ και στο εξής; Δεν θα παίζει πια με άλλα παιδάκια;«
Τελικά, δεν άργησα να συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι θέμα του δικού μου παιδιού, αλλά θέμα όλων των παιδιών της ηλικίας της.
Ένα απόγευμα, η Αθηνά έπαιζε με την Ερατώ, τη μικρή κόρη της Ευαγγελίας… Σε κάποια στιγμή, η Ερατώ πήρε ένα παιχνίδι της Αθηνάς και η μικρή μου έκανε το χαρακτηριστικό «ΙΙΙΙΙΙΙΙ!» και της το τράβηξε.
«Αθηνά, δεν είναι σωστό, άφησε και την Ερατούλα να παίξει λίγο… Να πάρε εσύ αυτό!«
«Όχι«, είπε η μαμά Ευαγγελία, «η Αθηνά έχει κάθε δικαίωμα να μην θέλει να δώσει το παιχνίδι της. Να Ερατώ, πάρε εσύ αυτό«
Είδατε ευγένεια οι δύο μάνες; Κυρίες! Οι δικιές μας που λέτε συνέχιζαν να παίζουν, μέχρι που η Αθηνά αυτή τη φορά λιγουρεύτηκε ένα παιχνίδι της Ερατώς
«Ααααα!» και η Ερατώ
«Ερατώ, δεν πειράζει, μπορείς να δώσεις το παιχνίδι σου να παίξει λίγο και η Αθηνά«, είπε η Ευαγγελία, ενώ ταυτόχρονα εγώ έλεγα στην Αθηνά «Η Ερατώ έχει κάθε δικαίωμα να μην θέλει να δώσει το παιχνίδι της, Αθηνά, είναι δικό ΤΗΣ!«
Και τότε συνειδητοποίησα ότι τα ‘χαμε κάνει μαντάρα…
«Ωπα, κάτσε ρε φιλενάδα!«, γύρισα στην Ευαγγελία, «δηλαδή τόση ώρα φάσκουμε και αντιφάσκουμε;«
Αν δηλαδή το μωρό Α πάει να πάρει το παιχνίδι του μωρού Β, του λέμε «Ααααα, το μωρό Β δεν θέλει να δώσει το παιχνίδι του, παίξε εσύ με κάτι άλλο!«
Και αν εκεί που παίζει το μωρό Α με το άλλο παιχνίδι, έρθει το μωρό Β να του το πάρει, τότε αλλάζει το θέμα και του λέμε «Ααα, σε παρακαλώ, δώσε το παιχνίδι σου να παίξει και ο Β!«
Με λίγα λόγια, εμείς οι ίδιες οι μαμάδες λέμε στο παιδί μας να είναι ο… χαμένος της υπόθεσης!! Και να μην παίρνει το παιχνίδι του άλλου, αλλά και αν έρθει το άλλο και θέλει το δικό του, να του το δώσει… Λίγο άδικο δεν είναι αυτό; Δηλαδή γιατί για το άλλο, το ξένο παιδάκι, είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ να μην θέλει να δώσει το παιχνίδι του, ενώ το δικό μας ΠΡΕΠΕΙ να το δώσει;
Ε; Τι λέτε;
Το συζητήσαμε πάντως μετά με την Ευαγγελία και λίγες μέρες αργότερα με τη μαμά Σίσσυ και αποφασίσαμε ότι από εδώ και πέρα μάλλον είναι καλύτερο να τα αφήνουμε να τα βγάζουν πέρα μόνα τους.. Ε εντάξει, θα έχουμε και το νου μας, μην πέσει κανένα μαλλιοτράβηγμα, έτσι;
Εσείς; Πώς διαχειρίζεστε αυτές τις καταστάσεις;
Έτσι ακριβώς! Έχω διαβάσει κι όλας ότι αυτή είναι η σωστή προσέγγιση. Ουσιαστικά τα αφήνω να τα βγάλουν πέρα μόνα τους και επεμβαίνω ελάχιστα για να μην έχουμε τραυματισμούς και αίματα, χαχαχα!
ΚΛΑΣΣΙΚΟ....ΟΛΑ ΤΑ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ...ΚΑΙ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΣΑ Σ ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ...ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΣΙΝΤΖΙΛΟΜΙΤΖΙΛΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙ ΚΑΙ ΔΕ ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΣΕ ΑΛΛΟ ΧΡΩΜΑ...?
Ολιβια και εγω πιστευω οτι ειναι φαση και την παιρνανε σχεδον ολα τα παιδακια!Εμενα οταν ηταν μικρη,το εκανε αυτο με τα ξαδερφακια της και με στεναχωρουσαν οι υπολοιποι συγγενεις που την λεγανε τσιγγουνα,η δικη μου απαντηση ηταν πως δεν ειναι ετσι και θα δουν πολυ συντομα οτι και τα δικα τους παιδια θα κανουν τα ιδια!Τελικα ειχα απολυτα δικιο,τα ιδια εκαναν και τα δικα τους παιδια και απο τοτε δεν ξαναπανε κουβεντα.Εγω με τροπο παντα μιλουσα στην κορη μου και ολα καλα τωρα!Αλλα οταν κανει τα ιδια και το δικο μας παιδι δεν το δεχομαστε και λεμε αστο μωρε,ας παρει το δικο σου το παιδι κατι αλλο.Ε μετα το παιδι μας δεν βλεπει οτι αλλα του λεμε και αλλα κανουμε,ειναι αδικο!
εγω παλι εχω αλλο προβλημα!!!!!εχω δυδιμακια που το φεβρουαριου γινονται 3.φετος πηγαν παιδικο.το προβλημα μου ειναι με το γιοκα μου:οταν νευριαζει πεταει οτι βρει μπροστα του παιχνιδια,φαγητο,οτι μπορειτε να φανταστειτε!!!!!!αν τυχει και βρισκεται η αδερφουλα του διπλα του εκει να δειτε τι γινεται:της τραβαει τα μαλλια τη χτυπαει!!!!!!!δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω!!!!το ειπα στη δασκαλα του κι επεσε απο τα συννεφα γιατι στο παιδικο ειναι πολυ ησυχος!!!!!!!τωρα εχουμε προβλημα και με τον υπνο το βραδυ.δεν θελει να κοιμηθει κλαει,φωναζει,πεταει το μπουκαλι με το γαλα του,αναβοσβηνει το φως στο δωματιο τους(εβγαλα τη λαμπα απο το φωτιστικο!!!).προσπαθω οσο μπορω να ειμαι ηρεμη σ'αυτα τα ξεσπασματα του.καμια φορα βεβαια πεφτει και καμια στο ποπο!!!!!!!τι κανω;;;;;;βοηθεια!!!!!!!
Όταν έχουμε θέμα όπου η κόρη μου κρατάει ένα παιχνίδι και προσπαθεί να της το πάρει το άλλο παιδάκι ή αν συμβαίνει το αντιστροφο, εγώ εφαρμόζω την τακτική : "άστο να το δει λίγο ακόμα και θα στο δώσει". Οπότε όταν έχει η κόρη μου το παιχνίδι την αφήνω λίγη ώρα ακόμα να το κρατήσει και μετά της λέω: "δωστο τωρα και στην ...... να το δει κι εκείνη...." ευτυχως η κόρη μου συνεργάζεται άψογα συνήθως.... Και να τονίσω οτι το κάνω πάντα αυτό και δεν πάυω να το τηρω ούτε όταν πρόκειται για επισκέπτες στο σπίτι μας...δηλαδή δε θα παρω απο το χέρι της κόρης μου παιχνίδι ΤΗΣ να το δωσω στο άλλο παιδάκι....δε θέλω να της δημιουργήσω ανασφάλεια παιρνοντας της κάποιο παιχνίδι μέσα στο ίδιο της το σπίτι...Θέλω να αισθάνεται σιγουριά.
Εγώ γενικά, προσπαθώ να παρεμβαίνω όσο λιγότερο γίνεται, ακόμα κι αν κοιτάνε περίεργα κάποιοι γονείς. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα, η μικρή από μόνη της μοιράζεται πολύ πιο εύκολα! Ίσως το ότι δεν παρενέβη όταν πέρασε το καλοκαίρι την έντονη φάση του "δικό μου", τώρα μόλις της ζητήσω ευγενικά να μοιραστεί ένα παιχνίδι της με ένα άλλο παιδάκι το δίνει πολύ πρόθυμα! Το ίδιο έκανα και στη φάση που έτρωγε ξύλο από άλλα παιδάκια στο πάρκο. Παρενέβαινα μόνο όταν γινόταν επικίνδυνο. Τα βγάζει πια πέρα μόνη της και μόλις κάποιος τη χτυπήσει, δε χτυπάει και του λέει "δεν κάνει να χτυπάμε παιδάκια!". Βέβαια, υπάρχουν φορές ακόμα που δε θέλει να δώσει κάτι, ή που θα το δώσει μόλις αυτή θελήσει. Είναι λογικό όμως!
Ειναι απολυτως φυσιολογικη συμπεριφορα. Τα παιδια μετα τα 5 μαθαινουν να μοιραζονται και να παιζουν πραγματικα μαζι. Μαλιστα το 2χρονο δεν αντιλαμβανεται καν την προσωρινοτητα της αφαιρεσης του παιχνιδιου του και το πιανει απελπισια νομιζοντας οτι θα χασει οριστικα το παιχνιδακι του. Επιπλεον ειναι ο εγωισμος της ηλικιας και η εγαθιδρυση του "εγω", οπου ολα ειναι δικα του. Αυτο το "αδικο" που λες το ειχα νιωσε κι εγω στο πρωτο μου παιδι. Απο τη μια της ελεγα να μοιραζεται και απο την αλλη να μην παιρνει. Απλως σταματησα να δινω οδηγιες και να ανακατευομαι. Δυο ειναι τα ορια που θετω ομως. Να τα βρουνε με κοσμιο τροπο και οχι με ξεμαλλιασμα. Μονο εκει επεμβαινω. Και παλι οχι για να κανω τη μοιρασια, αλλα για να τους πω οτι πρεπει με ωραιο τροπο να βρουνε μεταξυ τους λυση.
Καταρχήν πολλά μπράβο στο φωτογράφο(ποιός να'ναι, άραγε;;!!!) για το ενσταντανέ!!! Υπέροχες και οι δυο!!! Και πού να δεις αυτή την κατάσταση να επικρατεί ανάμεσα στ'αδέρφια... εμείς είμαστε κ 3 κορίτσια.. ποιόν να "χαλάσεις" κ ποιόν να "φτιάξεις";;; Δύσκολη κατάσταση... εμείς πάντα δικαιολογούμε την αρπάχτρα(μετά έρχεται κ η σειρά της,χεχε!!)! Γιατί, όμως τα μικρά θέλουν το ίδιο πράγμα ταυτόχρονα;;;...
Κλασική αντίδραση 2χρονου (και 3χρονου και 4χρονου μη σου πω)!!!Και πιο παιδί δεν το κάνει αυτό?Και μένα γνώμη μου είναι να αφήνεις τα παιδιά μόνα τους να αποφασίσουν,να διεκδικήσουν,να προσφέρουν(αν θέλουν). Κάτι άσχετο αλλά θα σκάσω αν δεν το πω!Ρε Ολίβια δεν ξέρω αν στο χουν πει και άλλοι αλλά μου θυμίζεις απίστευτα την Μάρω Κοντού στα νιάτα της!Απίστευτη ομοιότητα!
το ζω καθημερινα με τις μικρες!!!!οι οποιες λογω μικρης διαφορας οι αντιδρασεις τους ειναι ιδιες....στην αρχη τρελλαινομουν και παντα μια απο τις δυο ηταν η "χαμενη"!οποτε αποφασισα να το ξεκααθαριζουν μονες τους το θεμα!πολλες φορες βεβαια δεν λειπει και το μαλλιοτραβηγμα αλλα απο την αλλη μου αρεσει να διεκδικει η καθεμια τα πραγματα της!!!
Μετά από πολλές σκέψεις επί του θέματος κατέληξα ότι το καλύτερο είναι να μην παίρνεις θέση και να αφήνεις τα παιδάκια να τα βρούνε από μόνα τους! Σίγουρα θα τα βρουν καλύτερα! Θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό να μην θέλει ένα μικρό παιδάκι να δώσει το παιχνίδι του.. Όλα αυτά αλλάζουν με την κοινωνικοποίηση του και με τις αρχές που θα του δώσεις μέσα από την καθημερινότητα. Πάντως και από ψυχολόγους έχω ακούσει κατά καιρούς και ανάμεσα στα αδέρφια δεν πρέπει να παίρνεις θέση ακόμα και αν είναι ξεκάθαρο ότι το ένα παιδάκι έχει δίκιο.Μάλιστα να τα λες πηγαίνετε αλλού να μαλώσετε δε μπορώ να σας ακούω και να επεμβαίνεις μόνο όταν κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα κάποιου παιδιού και η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. Αυτή η θεωρία με βρίσκει απολύτως σύμφωνη γιατί σίγουρα βοηθάει τα πιο αδύναμα παιδιά να επιβιώσουν σ'αυτό το κόσμο.
Αχ, τι ωραίο θέμα! Ο γιος μου 33 μηνών τώρα τελευταία που άρχισε να λέει πολλά λογάκια άρχισε να λέει "δικό μου, δικό μου!". Όλα τα θεωρεί δικά του...Μετά από αυτό το ποστ όμως άρχισα να αναθεωρώ για κάποια πράγματα...Το παιδάκι μου είναι πολύ ευαίσθητο(Ιχθείς βλέπετε...)αλλά επίσης ξέρει πολύ καλά που να πατάει για να πετύχει το σκοπό του! Κοιτάξτε σύμπτωση...Χθες πήγα να τον πάρω εγώ άπό τον παιδικό...Εκείνη την ώρα ήταν με άλλα παιδάκια σε ένα τραπεζάκι και έπαιζαν με ένα παιχνίδι από αυτά τα ξύλινα με τα κομμάτια που πρέπει να συναρμολογήσεις. Ένα από τα παιδάκια κρατούσε στο χεράκι του ένα από τα κομμάτια και όλα τα υπόλοιπα ήταν πάνω στο τραπέζι. Ε, ο δικός μου δεν ήθελε κανένα από τα άλλα, αλλά αυτό που κρατούσε το παιδάκι...Βρε Άγγελε να κοίτα πόσα έχει εδώ...Τίποτα, Είναι δικό μου, είναι δικό μου, αυτός...Και μου έπαιρνε το χέρι προσπαθώντας να βάλει το χέρι μου να πάρει το παιχνίδι από το άλλο παιδάκι!Δεν είναι δικό σου αγάπη μου μόνο.Ανήκει σε όλα τα παιδάκια εδώ το ίδιο...Και πρέπει να παίζετε όλοι μαζί...Δώσε και στο άλλο παιδάκι να παίξει τώρα που εμείς πρέπει να φύγουμε...Με κοίταξε μες στα μάτια ο δικός μου με ένα βλέμμα...Και μετά και από αυτό το άρθρο όπως τα συνδυάζω στο μυαλό μου, ανησυχώ και γω μήπως τον καταπιέζω να κάνει αυτό που θέλω εγώ με το να απαιτώ να δώσει τα παιχνίδια του στα άλλα παιδάκια παρόλο που δε θέλει...Συνήθως αυτή την τακτική ακολουθούσα μέχρι τώρα γιατί θέλω οι επισκέπτες μου να νιώθουν πάντα όμορφα..Τώρα πια όμως δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι κάνω το σωστό...Από την άλλη όμως δεν θέλω να θεωρεί ότι θα γίνεται πάντα το δικό του και να κακομάθει...Γιατί αν του γίνει συνήθεια πάει τέλειωσε...Είναι επιρρεπής...Ποια είναι λοιπόν η χρυσή τομή?Δε θέλω να γίνει μουρόχαυλο και να του αρπάζουν τα άλλα παιδιά τα παιχνίδια του με το έτσι θέλω αλλά δε θέλω επίσης να γίνει και αυτός επιθετικός σαν κάποια άλλα παιδιά...Νομίζω θα δώσω μια ακόμη ευκαιρία στη λύση του να τα βρίσκουν μόνα τους(υπό παρακολούθηση πάντα...)
Αν τα παιδιά είναι στην ίδια ηλικία, μετά τις σκέψεις αυτές (γιατί οι πρώτες ομολογώ θα ήταν ακριβώς αυτά που λέτε) θα τα άφηνα όντως με προσοχή να τα βορυν μόνα τους...αν το ένα από τα 2 είναι σε μικρότερη ηλικία, πχ το ένα 1,5 χρονών κ το άλλο 10-12 μηνών που δεν έχει αίσθηση τι είναι δικό του κ τι όχι, εκεί θα υπερασπιζόμουν το πιο "αδυναμο", δίνοντας βεβαια το παιχνίδι στο μεγαλύτερο που "καταλαβαίνει" κ δίνοντας κάποιο άλλο στο μικρότερο που "δεν καταλαβαίνει"...κάπως έτσι το σκέφτομαι......
Προσωπικά θεωρώ λάθος την τακτική αυτή... Το σωστό για μένα είναι και τα δύο παιχνίδια στις δύο περιπτώσεις να μην τα έχει κανένα από τα δύο παιδιά. Όταν το Α ζητήσει το παιχνίδι του Β και δεν θελήσει το Β να του το δώσει, είναι καλύτερα να του το κρύψετε... Να μην υπάρχει λόγος αντιζηλίας...
Με δυο παιδιά στο σπίτι (ένα εκ των οποίων η Ναταλία που ξέρει τι θέλει και δεν το ξεχνά με τίποτα και η οποία είναι 23 μηνών), αυτή την ιστορία την έχουμε σχεδόν καθημερινά. Ευτυχώς μόνο 1-2 φορές μονο την ημέρα. ΠΟΛΥ λίγες από αυτές είναι η φωνή του Γιώργου (5 σχεδόν χρονων) που ακούγεται, εκτός κι αν του έχει σπάσει πια τα νεύρα η Ναταλία! Τους αφήνω να μαλώσουν και να τα βρουν. Αρχίζω να μιλάω οταν καποιος από τους δύο έρχεται κλαμμένος σε μένα, οπότε δεν έχουν καταφέρει να τα βρουν. Αναλόγως με το παιχνίδι (τίνος είναι δηλαδή), λέω στον άλλον να ηρεμίσει και να βρει κάτι αλλο να παιξει. Δυστυχώς η Ναταλία πολλές φορές επεμβαίνει και αυτό σημαίνει οτι ούτε και ο Γιώργος μπορεί να παίξει. Βρίσκουμε μια μέση άκρη, μιας και ο Γιώργος μπορεί να καταλάβει οτι με το να αφήσει τη Ναταλία για λίγο, μετά μπορεί να έχει πολύ ώρα, ειδικά όταν της δείχνει με μεγάλη πειθώ κάποιο άλλο παιχνίδι... Δύσκολα καμιά φορά, και συνήθως αδικείται το μεγαλύτερο παιδάκι. Όταν προκειται για συνομίλικα, τότε η μαμά του παιδιού που θέλει το παιχνίδι του άλλου, πρέπει να βρει τρόπο να κάνει το μικρό της να ξεχαστει. Μπορείς να πεις στο μικρό σου αν θέλει να δώσει για λίγο το παιχνίδι του στο άλλο παιδάκι, αλλά αν δεν δεχτεί, είναι δικαίωμά του. Ουτε να το κάνεις να νιωσει ασχημα ("δες ομως που το αλλο μωρακι κλαιει τωρα!", "Γιατί αγάπη μου δεν το δίνεις, ελα που εισαι καλο κοριτσακι", κλπ κλπ). Δικαίωμα να το δωσει όπως και δικαιωμα σου να δωσεις το αγαπημενο σου τζιν σε μια φιλη σου για να το φορεσει ενα Σαββατο βραδυ ;-) Κατι που βοηθα παντως, είναι να πεις στο παιδι σου τι θα ηθελες να κανει, πριν την επισκεψη. πχ ¨αγαπη μου, τωρα που θα ερθει η φιλη σου Ερατω στο σπιτι, θα ηταν ωραιο να την αφησεις να παιξει με τα παιχνιδια σου και οταν φυγει δεν θα παρει τιποτα απο αυτα μαζι της. Ειναι δικα σου, απλα μπορει να παιξει λιγακι με αυτα, οσο ειναι εδω" και επισης, να κρυψεις καποιο που ξερεις οτι αν το πιασει το αλλο παιδακι θα γινει χαμος ;-)
Το θέμα αυτό το είχαμε και εμείς στην μαμαδοπαρέα μας, η "λύση" που βρήκαμε ήταν να έχουμε τα παιδιά κοντά μας, οπότε ανά πάσα στιγμή να επέμβουμε αν η κατάσταση ξεφύγει, και να αφήνουμε τα μικρέλια μας να λύνουν τις διαφορές τους μόνα τους! Και παρατηρήσαμε πως τις περισσότερες φορές συνεργάζονται καλύτερα απ' οτι να δίνουμε εμείς τις κατευθυντήριες γραμμές στο παιχνίδι τους. Κατά την άποψή μου, όλα αυτά που βιώνουν μέσα από το παιχνίδι είναι 'εμπειρίες' που τους είναι πραγματικά πολύ χρήσιμες!
Στο πρώτο παιδί είχα πολλούς προβληματισμούς.... περίμενα και εγώ να έχω συνέχεια έναν άγγελο που μόλις έπεσε στη γη... (καταπληκτική η περιγραφή σου :Ρ:Ρ) και όταν άρχισε και εκείνος τις αντιδράσεις και τις "αντιδικίες" με άλλα παιδάκια θορυβήθηκα και άρχισα να το ψάχνω... τι έπρεπε να κάνω σαν μαμά?? να τον καταπιέσω και να δίνει τα παιχνίδια του? να μπαίνω συνέχεια μπροστά και να τα βρίσκει όλα έτοιμα??? έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο που με διάφορα παραδείγματα έλεγε ότι οι γονείς πρέπει να παρακολουθούν ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ την συμπεριφορά των παιδιών και να μην παίρνουν μέρος στην αντιδικία.... το δοκίμασα... όσες φορές προσπάθησα να κάνω την "φωνή της λογικής" μαλώνανε περισσότερο... όταν δεν επενέβαινε καμιά μαμά τα βρίσκανε καλύτερα μεταξύ τους... ακόμα και τώρα που έχω δύο παιδιά με τέσσερα χρόνια διαφορά πολλές φορές τους αφήνω να τα βρούνε μόνοι τους... ίσως απλά να προτείνω την λογική λύση και να την εξηγήσω για να διαμορφώσουν έναν σωστό τρόπο σκέψης... η τελική απόφαση όμως είναι δική τους.... δεν είναι πάντα η δίκαιη αλλά αυτή που αποδέχονται και οι δύο...
Ολιβια μου εμενα αν της τραβηξουν απο το χερι κατι θυμωνει εν αντιθεσει αν της πεις "Χρυση σε παρακαλω μου δινεις το παιχνιδι"...το δινει κατευθειαν ειδικα με τον ξαδερφο της που της τα παιρνει ολα...ετσι κ αυτος τα ζηταει ολα με παρακαλω...εμενα ενα αλλο θεμα ειναι οτι την εχουν χτυπησει 2-3 φορες παιδακια σε παιδοτοπο , με αποκορυφωμα το σημερινο που ενα αγορακι την τραβολογουσε...εγω δεν αντιδραω ...μια δυο τρεις την τεταρτη τον εσπρωξε κ αυτη λιγο...μου κακοφανηκε αλλα την αφησα να το διαχειριστει μονη της...μεχρι τωρα οταν γινοταν αυτο ελεγα..."δε το ηθελε το παιδακι,καταλαθος κτλ" αλλα αρχισε να φοβαται πολυ...δε θελω ομως να της καλλιεργησω το σε χτυπανε-χτυπα...σε καμια περιπτωση κ ετσι αφησα να το χειριστει μονη της...οταν τον εσπρωξε της ζητησε κ συγνωμη...ααα ειμαστε 22,5 μηνων
Καπου ειχα διαβασει πως τα παιδια δεν εχουν στο κεφαλακι τους την εννοια του "μοιραζομαι" ως τα 4!..... στο δικο μου παιδι (29 μηνων) επιασε το εξης κολπακι! αν δω καποιο αντιστοιχο περιστατικο....της ψιθυριζω στο αυτι..Μελινακι....διαλεξε ενα αγαπημενο σου παιχνιδι! καποιο παιχνιδι που δε θελεις να μοιραστεις! καποιο παιχνιδι που δε θα δωσεις καθολου στη φιλη σου...Το μελινακι...τρεχει βρισκει κατι κ μου λεει μαμα! αυτο! Τοτε τα υπολοιπα ασε να τα παιξει κ το κοριτσακι! ;-) κ πιανει!!!! ;-) Ενα δευτερο κολπακι που πιανει επισης τωρα που μεγαλωσε ειναι το εξης!...αντιλαμβανεται την εννοια της σειρας! ερχεται δλδ το παιδακι κ αρπαζει ενα παιχνιδι απο τη μελινα....οπα! τωρα το εχει η μελινα! θα περιμενεις τη σειρα σου για να το παιξεις εσυ! γυριζω στη μελινα της λεω μπορεις να το παιξεις για 20 δευτερολεπτα ακομα....χαιρεται η μελινα κ σε λιγο της ξαναλεω! τωρα σειρα της φιλης σου να το χαρει! ετσι το δινει με χαρα κ περιμενει κ παλι τη σειρα της!! ;-)
Με τον ίδιο ακριβώς λάθος (προφανώς!!!) τρόπο που το αντιμετωπίσατε κι εσείς!!!! χαχαχαχχαχα!!!!!! Στο διάλογο που είχες με την Ευαγγελία, Ολίβια, ήταν σαν να άκουγα την κουμπάρα μου κι εμένα!!!! Και τα παιδιά μας, μας κοιτάνε για λίγο καλά καλά και μετά πάνε και παίρνουνε κάτι άλλο το καθένα και συνεχίζουνε και παίζουμε κι εμείς ακόμα τσακωνόμαστε πάνω σ'αυτό το θέμα!!!!!!!!!! Αχαχαχχαχαχαχαχαχαχαχαχ!!!!!!!!!!!!!!!!!