Παιδί χωρισμένων γονιών
Παιδί χωρισμένων γονιών
μαμά Μαριλένα
Παρακολουθώ και διαβάζω εδώ και καιρό πολλά άρθρα της σελίδας κι έτσι σήμερα αποφάσισα να πω κι εγώ τη δική μου προσωπική ιστορία…
Με λένε Μαριλένα και είμαι 24ετών… αυτή τη φορά δε θα πω την ιστορία μου ως παιδί…. παιδί χωρισμένων γονιών…!
Οι γονείς μου γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν πολύ στα παιδικά τους χρόνια. Η μητέρα μου έμεινε έγκυος στα 18 της, άφησε την Πάντειο σχολή και παντρεύτηκε τον πατέρα μου, τον οποίο ποτέ δεν ήθελαν οι γονείς της! Κατά συνέπεια, λοιπόν, έμεινε μόνη με τον πατέρα μου, τον Ζ. και την οικογένεια του και με ένα μωρό στην κοιλιά… Ο πατέρας μου τότε κι εκείνος 18 ετών, φαντάρος και η θητεία τότε ήταν 2 έτη! Η μαμά μου γέννησε ένα αγόρι… το αγόρι πέθανε -της είπαν- στη γέννα και το έθαψαν! Δεν έχουμε μιλήσει ποτέ πολύ για το θέμα αυτό… αλλά πάντα σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν να έχω ένα μεγαλύτερο αδερφό! Μετά από αυτό ήρθα εγώ!
Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν νεογέννητη ακόμα, για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης!
Και κάπως έτσι άρχισε η ζωή μου….έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου μοιρασμένη, μια με τη μαμά στην Αθήνα και μια με τη γιαγια στην Κρήτη… Ο μπαμπάς ΠΟΥΘΕΝΑ!!!
Η μητέρα μου στάθηκε πάρα πολύ τυχερή μέσα στην ατυχία της… όταν ήμουν 3 ετών γνώρισε τον πατέρα μου Νο 2, τον Θ. (δε μου αρέσει καθόλου η λέξη πατριός)!!!
Ο Θ. μου στάθηκε σαν πραγματικός πατέρας…. άλλωστε δεν είχα γνωρίσει ποτέ τον βιολογικό! Ήταν εκεί σε κάθε βήμα της ζωής μου, ήταν εκεί όταν αρρώσταινα, ήταν εκεί στις σχολικές μου γιορτές, ήταν εκεί για να με μαλώσει όταν έκανα κουταμάρες, ήταν εκεί για να με επιβραβεύσει όταν έφερνα καλούς βαθμούς, αυτός πλήρωνε για να σπουδάζω, αυτός μου εξασφάλισε τη δουλεια από την οποία ζω σήμερα, ήταν εκεί στον αρραβώνα μου να με χορέψει, ήταν ο πρώτος που αντίκρισε το παιδί μου όταν γεννήθηκε πριν καν το δω εγώ ή ο άντρας μου… (έχει κολλητό το χειρούργο που ήταν μαζί μου στην καισαρική…χιχιχιχι) και σίγουρα είναι αυτός που θα με παραδώσει νύφη και μαμά στους άντρες μου (σύζυγο και γιο)!
Τα χρόνια πέρασαν με την ολοκληρωτική απουσία του βιολογικού πατέρα, την οποία πάντα κάλυπτε όμως ο μπαμπακουλίνος μου!!!! Α και να μην ξεχάσω…. ποτέ δε με ξεχώρισε από τα άλλα παιδιά που απέκτησαν με τη μητέρα μου!!!!!
Στα 19 μου και ώριμη πλέον, αποφάσισα να γνωρίσω τον Ζ.
Πείτε το περιέργεια, απορία, είχα πάντα ένα «γιατί;» που με έτρωγε…. Συνέβαλε το γεγονός πως έμαθα οτι κι εκείνος είχε ξαναφτιάξει τη ζωή του και είχα μια μικρή αδερφή που δε γνώριζα…
Και να που βρεθήκαμε και ξαφνικά απέκτησα μια δεύτερη οικογένεια που με περίμενε με αγάπη… Μέσα μου δεν αλλάζει πως ήταν πάντα απών αλλά είχε κι αυτός τους λόγους του… Δεν έχει νόημα να τον καταδικάζω καθημερινά, δεν έχει νόημα να χάσω κι άλλα χρόνια μακρυά του… Προσπαθεί να με κερδίσει, να καλύψει τα ακάλυπτα…. Κι εγώ του δίνω αυτή την ευκαιρία… Γιατί…. ποια είμαι εγώ που θα στερήσω σε έναν άνθρωπο να αποδείξει την αγάπη του; Ποια είμαι εγώ που θα τον κρίνει; Και να σας πω και κάτι…. τελικά τον ευχαριστώ γιατί άφησε χώρο στη ζωή μου και της μητέρας μου για να χωρέσει ένας υπέροχος και ανεπανάληπτος πατέρας!!!!
Έμεινε μακρυά μου και δεν τάραξε την παιδική ψυχή μου… Δεν μου άξιζε αυτή η συμπεριφορά του, μα όλοι μας κάνουμε λάθη… Κι εκείνος τα πλήρωσε και τα πληρώνει ακόμα... Για μένα πάντα θα είναι δεύτερος, πάντα θα είναι ένας καλός φίλος που θα ακούω τη γνώμη του μα δε θα τον ρωτώ για τις επιλογές μου… Πληρώνει την ανωριμότητα του και τη στάση του… Υπέκυψε σε άλλες απολαύσεις και άφησε τη μεγαλύτερη και πιο ξεχωριστή απ’ όλες… ΕΜΕΝΑ, την κόρη του….
Σήμερα είναι ένας περήφανος μπαμπάς και παππούς, για μια κόρη που όμως δεν έφτιαξε αυτός…. Στη ζωή μου κρατώ ισορροπίες και του έχω αφήσει χώρο να υπάρχει… τον φωνάζω πια μπαμπά και τον αγαπώ, προσπαθώ να ξεχνώ το χθες και να απολαμβάνω το σήμερα!!!!!
Με έκανε ώριμη και ευαίσθητη αυτή η ιστορία, είναι αιτία αυτό και προσπαθώ να είμαι όσο καλύτερη μάνα μπορώ για το γιο μου και καθημερινά αγωνίζομαι να κρατώ στενή την επαφή μας!!!
Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους γονείς μου, στη μητέρα μου που είχε την τόλμη να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να με μεγαλώσει όσο πιο καλά μπορούσε και στον πατέρα μου που, ακόμα κι όταν η οικογένεια του δε δέχτηκε τη μητέρα μου κι εμένα για σύντροφό του, εκείνος υπερασπίστηκε την επιλογή του και μας αγάπησε όσο κανείς άλλος!!!!
Μέσα από την ιστορία μου ήθελα απλά να φανερώσω πως ένα παιδί μπορεί να βιώσει ένα διαζύγιο… χρειάζεται πολλή δουλειά από τους γονείς και αγάπη για το παιδί για να γίνει ένας ισορροπημένος ενήλικας!!!! Ακόμα κι αν χωρίζετε σαν ζευγάρι πρέπει να μένετε πάντα γονείς!!!! Μην εγκαταλείπετε το ρόλο σας….
Εγώ ήμουν απλά τυχερή που κάποιος κάλυψε το ρόλο του πατέρα με επιτυχία…. Πολλά παιδιά όμως δεν είναι το ίδιο τυχερά…. Προσέξτε τα και αγαπήστε τα!!!! Εξηγήστε τους όσα μπορούν να καταλάβουν και μην κατηγορείτε ποτέ τον πρώην σύντροφό σας… Μόνο κακό κάνετε!!!!
Ευχαριστώ για το χρόνο σας και συγνώμη για την μακρόσυρτη ιστορία μου αλλά νομίζω πως άξιζε τον κόπο!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
καλησπερα και μπραβο....ενα μεγαλο μπραβο σε σενα αλλα κ σαυτον τον ανθρωπο που σε μεγαλωσε χωρις να σε ξεχωρισει απο τα αλλα του παιδια κ να σε κανει τοσο μεγαλοψυχη και γλυκεια κοπελα που εισαι σημερα...!!τα αδερφια μου ειναι απο χωρισμενους γονεις κ ο πατερας μου τα μεγαλωσε με πολυ αγαπη,ταχει παιξει,ταχει διαβασει (μπορω να πω οτι γενικα εχει κανει πραγματα τα οποια δεν εχει κανει για μενα λογω του οτι οσο ναναι τοτε ηταν νεοτερος και ειχε αντοχες) και γενικα ηταν παντα στη ζωη τους ως ο πατερας τους μιας και οταν γνωρισαν τον πατερα τους καταλαβαν πολλα........ειμαι και εγω 24...ο ανδρας μου με παραιτησε με ενα παιδι 4μηνων...και απλως προσπαθω καθημερινα να κρυβω την θλιψη μου και να μεγαλωσω αυτο το παιδι με οση περισσοτερη αγαπη μπορω...τα παιδια μας αλλωστε δεν φταινε σε κατι...
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΤΑΡΧΗΝ!ΕΙΜΑΙ Κ ΕΓΩ ΠΑΙΔΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΓΟΝΙΩΝ Κ ΟΣΟ ΑΝΩΔΕΙΝΑ Κ ΑΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΑΝΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ!ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΤΗΚΑ ΓΙΑΤΙ ΗΡΕΜΙΣΑΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΠΩΣ.ΤΟΤΕ ΗΜΟΥΝ ΣΧΕΔΟΝ 15 Κ Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ 5!ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ Κ ΙΣΣΟΡΟΠΙΣΑΜΕ ΓΙΑΤΙ ΟΤΙ Κ ΝΑ ΕΓΙΝΕ ΔΕΝ ΠΑΨΑΝΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΟΝΕΙΣ!ΔΕΝ ΛΕΩ.ΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ Κ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΔΕΘΗΚΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΕΙΝΑΜΕ ΜΟΝΕΣ.ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ25 ΚΑΙ ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΟΡΟΥΛΑ 1 ΕΤΟΥΣ.ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΦΑΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΟΜΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΑ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΝΑ ΗΤΑΝ ΕΝΩΜΕΝΗ.ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΚΑΛΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΩΣ ΤΟ ΚΛΙΜΑ.ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΕΓΙΝΕ ΜΑΘΗΜΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΜΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ Κ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΝΩΜΕΝΗ Κ ΝΑ ΜΗΝ ΒΑΛΩ ΤΟ ΠΑΟΔΙ ΜΟΥ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΤΟΣΟ ΕΠΙΠΟΝΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΗΛΙΚΙΑ Κ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΘΑ ΠΩ ΟΤΙ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΟ ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΑΡΕΟΥΛΑ Κ ΜΙΑ ΕΝΑ "ΦΟΡΤΙΣΤΗ" ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΙΖΑ!ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΜΑΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΑΛΛΟΥ ΠΑΛΝΙΤΗ!
Καλησπέρα, χρόνια πολλά κλπ, κλπ. Διαβάζω όλα τα άρθρα κ δεν έχω σχολιάσει ποτέ. Τώρα όμως θα σχολιάσω γιατί μες στο κρύο βγήκα από τα ρούχα μου. Πρώτα απ'όλα μπράβο σου κοπέλα μου που στα 24 χρόνια είσαι αξιοζήλευτα ώριμη κ συγκροτημένη! Εύχομαι να είστε πάντα αγαπημένοι με τον άντρα σου!!!! Και τώρα..... πώς το είπες αυτό V? Δηλαδή εμείς που επιλέγουμε να κάνουμε παιδί στα 23,24 κ όχι στα 40,41 είμαστε ανώμαλες κ κάτι πάει στραβά στη ζωή μας??? Συγγνώμη που δε θέλω να είμαι 60 χρόνων όταν το παιδί μου θα είναι μόλις 20! Συγγνώμη που προτιμώ να καταλαβαίνουν ότι είμαι η μητέρα της κ να μη νομίζουν ότι είμαι η γιαγιά της. Είμαι 23 ετών, έχω μια κούκλα 4 μηνών κ μάλλον κάτι ΔΕΝ πάει καλά στη δική ΣΟΥ ζωή κ θα πρέπει να το κοιτάξεις.......
Ως πρόσφατα διαζευγμένη, έχω να πω ότι είμαι πολύ τυχερή, γιατί μπορεί ο πρώην σύζυγός μου να ήταν ακτάλληλος για σύντροφος ΜΟΥ (και το τονίζω, γιατί για κάποια άλλη γυναίκα μπορεί να είναι ιδανικός), αλλά είναι ένας καταπληκτικός πατέρας που αποζητά το παιδί, ενδιαφέρεται πολύ γι' αυτό και καθημερινά προσπαθεί να κερδίζει χρόνο μαζί του. Η ιστορία σου μου έδειξε για ακόμη μια φορά ότι μέσα στην ατυχή επιλογή μου στάθηκα πολύ τυχερή ως προς αυτό. Μπράβο σου για τη μεγαλοψυχία που δείχνεις τώρα!
άρε Μαριλένα.... δεν πας να τα πεις και στον πρωην σύζυγό μου, που έχουμε 2 μηνες που χωρίσαμε και ούτε ένα τηλέφωνο δεν παίρνει το αγγελούδι μας, 3 χρονών..... ΜΠΡΑΒΟ κοπέλα μου για το θάρρος σου, για την ειλικρίνεια σου, για το ότι είσαι ανοιχτόμυαλη για όλα. Εύχομαι να είσαι πάντα δυνατή και τυχερή
Πόσο πολύ με άγγιξες... Σου εύχομαι τα καλύτερα και πραγματικά χαίρομαι που υπήρξε αυτός ο μπαμπάς στη ζωή σου!!! Τρεις προτάσεις μου τσίμπησαν λίγο παραπάνω την καρδιά και θέλω να τις επισημάνω... "Υπέκυψε σε άλλες απολαύσεις και άφησε τη μεγαλύτερη και πιο ξεχωριστή απ’ όλες… ΕΜΕΝΑ, την κόρη του…." "Ακόμα κι αν χωρίζετε σαν ζευγάρι πρέπει να μένετε πάντα γονείς!!!! Μην εγκαταλείπετε το ρόλο σας…." "Εξηγήστε τους όσα μπορούν να καταλάβουν και μην κατηγορείτε ποτέ τον πρώην σύντροφό σας… Μόνο κακό κάνετε!!!!" Υ.Γ. Μην δώσεις σημασία σε κανένα κακεντρεχές σχόλιο, απλά δεν αξίζει!
Εγώ πάλι θα έλεγα οτι για να είσαι ΜΟΝΟ 24 ετών και να έχει ήδη τη δική σου οικογένεια και παιδί δεν είναι και τόσο ρόδινα και όμορφα όπως μας τα παρουσιάζεις.....
Γιατί???? Υπάρχει κάτι κακό στο να είσαι 24 και να έχεις παιδί. Δεν είπε ότι είναι 15. Αν δεν κάνω λάθος η ενηλικίωση έρχεται μετά τα 18. Λάθος κάνω? Η μαμά μου έκανε το πρώτο παιδί στα 21 και το δεύτερο στα 23. "V" sorry κιόλας αλλά μου φαίνεται λίγο πικρόχολο το σχόλιο σου... Εγώ θα έλεγα μπράβο, πάνω από όλα στον πατέρα που σε μεγάλωσε, γιατί θέλει μεγάλη ψυχή να μεγαλώσεις ένα παιδί που δεν είναι βιολογικό σου και θέλει ακόμα μεγαλύτερη για να μην το ξεχωρίσεις από τα δικά σου. Μπράβο του! Για σε έχουν κάνει τόσο μεγαλόψυχη, μάλλον κάνανε καλή δουλειά και οι δυο άνθρωποι που σε ανέθρεψαν. Να είσαι πάντα ευτυχισμένη και με το καλό!
τυχερή μάσα στην ατυχία σου!!!!! Τελικά οι γονείς παίζουν μεγάλο ρόλο στη ζωή των παιδιών τους... και πρέπει να φροντίζουν να είναι ο καλύτερος της ζωής τους!!!
Η Ιστορια σου,ειναι πολυ ομορφη,εχει την γλυκια πλευρα των πραγματων.Εγω θα σε θεωρουσα τυχερη που εχεις τοσους ανθρωπουσ να σε αγαπουν και να σε νοιαζονται.Μακαρι και ο δικοσ μου γιος να νοιωθει ετσι οταν μεγαλωσει γιατι τωρα τον βλεπω λιγο μπερδεμενο.Χωρισα και εγω οταν ηταν ο γιος μου 2 ετων,τωρα εχω ξαναφτοιαξει την ζωη μου,με εναν υπεροχο ανθρωπο ποθ ο γιος μου δειχνει να τον λατρευει,αλλα υπαρχει και ενας πατερας που οταν το θυμιθει ερχεται στην ζωη του και την κανει ανω κατω..δημιουργοντασ πολλα προβληματα στο παιδι,τυπου...μπαμπας σου ειμαι μονο εγω,μην σε ξανακουσω να λεσ τον αλλο μπαμπα...και αλλα πολλα.φοβαμαι για το παιδι μου,μηπως πληγωνετε.αλλα τι μπορω να κανω?