Οι ιστορίες μιας ευτυχισμένης μαμάς!

11/12/2010

Οι ιστορίες της Νατάσσας

(Η Νατάσσα γέννησε φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο)

Ονομάζομαι Νατάσσα, είμαι 38 χρονών και έχω δυο παιδάκια, 3 1/2 ετών ο Φώτης μου και 10 μηνών η μπέμπα. Γεννήθηκαν και τα δυο φυσιολογικά και χωρίς επισκληρίδιο, όπως δηλαδή ονειρευόμουν, στο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ. Είχα δυο διαφορετικές μεν αλλά σχετικά εύκολες εγκυμοσύνες, με τις ζαλάδες μου και τους εμετούς μου, αλλά στα πόδια μου και δουλεύοντας μέχρι την 34 εβδομάδα και στις δύο. Σε κάθε εγκυμοσύνη πήρα περίπου 10 κιλά, ευτυχώς όχι ιδιαιτέρως πολλά, γιατί θέλω να τονίσω ότι είμαι υπέρβαρη και η γιατρός μου, μου έλεγε από την αρχή να πάρω όσο το δυνατό λιγότερα κιλά.

Ας τα πάρουμε λοιπόν με τη σειρά… στο γιό μου είχα ΠΗΤ 20.05.2007 και από τις αρχές Απριλίου η γιατρός μου έλεγε να περπατάω πολύ γιατί ο μικρός ήταν πολύ ψηλά. Εγώ βέβαια είχα απελπιστικά πρησμένα πόδια και μου ήταν πολύ δύσκολο να περπατάω όσο θα ήθελε η γιατρός μου. Στις τελευταίες συναντήσεις με τη γιατρό και τις απαραίτητες εξετάσεις είχε φανεί ότι ο Φώτης μου «είχε πάρει τα βουνά» και δεν έλεγε να κατέβει με τίποτα.

Ημέρα Τρίτη 15.05.2007 και μετά το δείπνο (γύρω στις 11) άρχισα να αισθάνομαι κάτι ψιλοπονάκια αλλά μη γνωρίζοντας τι ακριβώς να περιμένω απλά παρακολουθούσα το φαινόμενο. Κατά τις 2 πμ τηλεφώνησα στη γιατρό μου γιατί τα πονάκια είχαν μια συχνότητα 8-10′ και διάρκεια και ένταση που όλο μεγάλωναν. Μου είπε λοιπόν αν δυναμώσει κι άλλο ο πόνος να ξεκινήσω σιγα σιγα για το μαιευτήριο.

Εδώ πρέπει να αναφέρω κάτι πολύ σημαντικό… εκείνη την εποχή ο αντρούλης μου που είναι ορκισμένος μηχανόβιος δεν οδηγούσε αυτοκίνητο, οπότε έπρεπε να υπάρχει πάντα κάποιος διαθέσιμος για τη διαδρομή Παλλήνη – Νοσ. Αλεξάνδρας. Έτσι λοιπόν τηλεφώνησα στις 4:30 πμ σε μια συνάδελφο και φίλη (θα γίνει και νονά της μπέμπας μας σε λίγο καιρό), η οποία ήρθε με πήρε και ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο.

Φτάσαμε σε λιγότερο από 20′ και αμέσως πήγα για την απαραίτητη εξέταση. Όμως ενώ είχα τους πόνους μου κανονικότατα, δεν είχα διαστολή οπότε κατόπιν επικοινωνίας με τη γιατρό μου με στείλανε να φάω κάτι ελαφρύ και να πάω για καρδιοτοκογράφημα μέχρι να έρθει και αυτή.

Κάνω την εξέταση, έρχεται και η γιατρός μου στο μεταξύ και τελικά κατά τις 10 και μετά από πολλές συζητήσεις του τύπου «πήγαινε σπίτι και αν ζοριστείς ξαναέλα«, ξεκίνησε η «ονειρεμένη» διαδικασία της προετοιμασίας για τον τοκετό (κλύσμα, ξύρισμα κλπ).

Από την αρχή με ενημέρωσε η γιατρός μου ότι είχαμε πολλές ώρες μπροστά μας γιατί ο μικρός ήταν πολύ ψηλά. Έτσι λοιπόν με πήγανε στην αίθουσα οδυνών και αφού με συνδέσανε με τον καρδιοτοκογράφο ξεκίνησε το «μαρτύριο». Δύο διαφορετικές μαίες που έκαναν πρακτική μου λέγανε δύο διαφορετικούς τρόπους για τις αναπνοές, οπότε δε με βοηθούσαν απλά με ταλαιπωρούσαν.

Ευτυχώς στις 2 μμ τελείωσε η βάρδιά τους και κατά τις 4 μμ ήρθε η κανούργια μαία της βάρδιας, ο άγγελος μου η Άντζελα (να ‘ναι καλά όπου και αν βρίσκεται). Με βοήθησε τόσο πολύ, με τις αναπνοές, με τη δύναμη που μου έδινε με τα λόγια της και τελικά μετά από πολύ πόνο (έντονο αλλά ανεκτό όμως) και αφού τραγούδησα προς το τέλος «Γιε μου, είναι αβάσταχτος ο πόνος σου καλέ μου» (χαχαχαχα) στις 7:30 και μετά από 20 ώρες πόνων πήρα αγκαλιά το μωράκι μου και ξέχασα τα πάντα.

Ο γιόκας μου υπήρξε ένα υποδειγματικό βρέφος σε όλα του, ούτε κολικούς, ούτε νυχτερινά ξυπνήματα μετά τις 3 εβδομάδες ούτε τίποτα. Ηταν σαν ένα πανέμορφο «διακοσμητικό» σχεδόν πλασματάκι μέσα στο σπίτι οπότε εύκολα αποφασίσαμε να του χαρίσουμε ένα αδελφάκι. Έτσι λοιπόν μετά από ακριβώς 2 χρόνια από τη γέννηση του, έγινε η σύλληψη της μπέμπας μας.

Αυτή η εγκυμοσύνη ήταν επίσης σχετικά εύκολη όπως προανέφερα. Όταν δε κατα την αμνιοπαρακέντηση (λόγω ηλικίας) ο γιατρός μου είπε ότι είναι κορίτσι (γιουπιιιι), άρχισα να τα βλέπω όλα ροζ.

Το μοναδικό πράγμα που με ζόρισε σ’ αυτή την εγκυμοσύνη ήταν το αποτέλεσμα της καμπύλης ζαχάρου που είχε ενδείξεις για παθολογικό ζάχαρο εγυμοσύνης. Οπότε όπως καταλαβαίνετε έζησα στιγμές απείρου κάλους με το ζαχαρομετρητή μου και τις λιγούρες μου.

Δόξα το Θεό ήταν ελάχιστες οι φορές που ανέβηκα πάνω από τα επιτρεπτά όρια στις μετρήσεις μου (παρόλο που τα έτρωγα τα γλυκάκια μου).

Η ΠΗΤ ήταν 11.02.2010 εγώ ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι η μπέμπα μας θα γεννηθεί 30.01 για να έχει γενέθλια μαζί με τη μαμά της. Φυσικά, δε μου έκανε τη χάρη. Ήρθε και πέρασε η μέρα των γενεθλιών μου και η μπουμπού τίποτα. Την τελευταία εβδομάδα πριν την ΠΗΤ πηγαίναμε κάθε δυο μέρες για καρδιοτοκογράφημα αλλά δεν υπήρχε καμία ένδειξη. Η συμβουλή της γιατρού μου ήταν και πάλι περπάτημα, πολύ περπάτημα. Αλλά ούτε και με το περπάτημα έγινε τίποτα.

Στις 11.02 λοιπόν που πήγαμε και πάλι για το καρδιοτοκογράφημα και πάλι δεν υπήρχε ένδειξη οδυνών, με εξέτασε η γιατρός και μου είπε ότι είχα μια μικρή διαστολή οπότε μάλλον ξεκινούσε η διαδικασία του τοκετού αλλά με πολύυυυυ αργούς ρυθμούς. Τελικά την άλλη μέρα το πρωί άρχισα να έχω κάτι πονάκια και πήγαμε στο μαιευτήριο.

Και πάλι η γνωστή σε όλες μας προετοιμασία και κατά τις 10 πμ ανέβηκα στην αίθουσα οδυνών. Μου βάλανε τον όρο για να μου έρθουν πιο έντονοι πόνοι και όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι που κατά τις πρώτες εξωθήσεις διαπιστώσαμε ότι όπως κατέβαινε η μικρούλα μου έπεφταν οι παλμοί της. Η γιατρός μου που δεν είναι υπερ των καισαρικών υπήρξε απίστευτη σε όλη αυτή τη διαδικασία. Μέχρι τελευταία στιγμή προσπαθούσε να γυρίσει το μωρό έτσι ώστε να αποφύγουμε το χειρουργείο. Τελικά τα καταφέραμε και στις 4:40 ένιωσα τη μικρή μου να έρχεται στον κόσμο.

Η γιατρός μου αργότερα μου είπε ότι αν αυτό ήταν το πρώτο μου παιδί δεν υπήρχε περίπτωση να αποφύγουμε την καισαρική.

Τώρα λοιπόν, μετά από 9 μήνες ακριβώς είμαι μια ευτυχισμένη μητέρα, αν και πολύ κουρασμένη, δύο υπέροχων πλασμάτων που μου άλλαξαν και μου ομόρφυναν τη ζωή. Εύχομαι όλες οι γυναίκες να έχουν την τύχη να το ζήσουν αυτό.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com