Το παιδί της αγάπης!

Το παιδί της αγάπης!

μαμά Ρ.

Στις  19-10-2009 είναι η πρωτη μερα της τελευταιας περιοδου μου. Πιθανη ημερομηνια συλληψης 2-11-2009 και πραγματι ισχυει. Με τον αντρα μου ξεραμε ότι εάν εμενα εγκυος, θα πηγαιναν όλα καλα, γιατι νιωθαμε απεραντη αγαπη και πολύ ερωτα.

Πραγματι στις 23-11-2009 εκανα τεστ και ηταν φυσικα ΘΕΤΙΚΟ!!!!! Το ξερα απο την πρωτη στιγμη, το ενοιωθα και το ηθελα και παρα πολύ. Ημουν σιγουρη ότι σε αυτή την εγκυμοσυνη μου θα πηγαιναν όλα καλα, ημουν ΕΤΟΙΜΗ!!!! (ειχα μεινει άλλες δυο φορες εγκυος, μια στην αρχη της σχεσης μου με τον αντρα μου στα 21 μου, οπου στην 8η εβδομαδα εκανα υπερηχο και ηταν νεκρο το μωρο μου και μια μετα τον γαμο μου στα 27, οπου εφτασα 3 μηνων και το εχασα με ακατασχετη αιμορραγια οπου μπηκα  εσπεσμενα στο χειρουργειο για αποξεση)

ΠΗΤ 26-07-2010

Στο πρωτο μου υπερηχο στην 7η εβδομαδα, 10-12-2009, ακουσαμε για πρωτη φορα την καρδουλα του μωρου μας. Συγκλονιστηκα και ημουν τρομερα συγκινημενη αλλα και τρομοκρατημενη ταυτοχρονα. Ηθελα τοσο πολύ να πανε όλα καλα. Μου ειπε ο γιατρος ότι το μωρο είναι πολύ χαμηλα και οτι θελει πολλή προσοχη!!! Φοβομουν, αλλα ημουν πολύ αισιοδοξη, ηξερα βαθια μεσα μου ότι αυτή τη φορα όλα θα πανε πολύ καλα!!!

Η εγκυμοσυνη μου ηταν σχετικα πολύ καλη, δεν ειχα ζαλαδες, εμετους, μονο λιγες διακυμανσεις της ψυχολογιας μου, οι οποιες ηταν λογικες. Στην 17η εβδομάδα + 3 ημέρες,  στις 17-02-2010, μπηκα ξημερωματα στο Αρεταιειο με εμετο, διαρροια και απιστευτη ζαλαδα. Νομιζα ότι χανω τον κοσμο μου. «Ιωση» η διαγνωση, Μου εκαναν τις απαραιτητες εξετασεις και πηγα στον Χασιακο για υπερηχο να δουμε πως είναι το μωρο!

Μου λεει ο γιατρος «Θελετε να μαθετε το φυλο;«

«ΝΑΙ» του λεω

Ο Γιαννης μου κρατουσε το χερι και μεσα στην θολουρα μου, μου λεει ο γιατρός «Μην ανησυχεις, μια χαρα είναι ο ΓΙΟς σου!!! Αγορακι θα κανετε και παει πολύ καλα!«

Αυτο ηταν, τα ξεχασα όλα, πηρα τοσο δυναμη και κουραγιο εκεινη την στιγμη….. το προσωπο του Γιαννη ειχε πλημμύρισει από καμαρι για τον γιο που περιμενε!!!!

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!

Της αγαπης μας!!!!

Στις 2/6/2010 μπηκα παλι στο μαιευτηριο με εντονες συσπασεις. Ο μπεμπης δεν κρατιοτανε, ηθελε να βγει γρηγορα να ερθει στην αγκαλιτσα μου. Φυσικα με κρατησαν μεσα στο νοσοκομειο, με ορους και φαρμακα, για να μην γεννησω προωρα. Ετρεμα από φοβο, αλλα κατι μεσα μου μου ελεγε ότι όλα θα πηγαιναν καλα.

Μετα από δυο μερες, στις 4/6/2010, βγηκα απο το νοσοκομειο, αλλα μου ειπαν να προσεχω παρα πολυ γιατι το μωρο ειχε κατεβει και ηθελε να βγει (παιδί της μαμάς του… Καμιά υπομονή, πάντα βιαστικός! χαχα)  Φυσικα ημουν πολυ τρομαγμενη και φοβομουν πιο πολυ για το μωρο μου. Γυρνωντας στο σπιτι δεν μπορουσα να κατσω στα αυγα μου, επρεπε να βαφτει το σπιτι για να υποδεχτει το νεο μέλος. Έτσι εκανα καποιες ψιλοδουλειες με βοηθεια, φυσικα, απο ολους. Το ηξερα ότι θα γεννουσα προωρα, μου το ειχε πει ξεκαθαρα ο γιατρος μου, το θεμα ηταν ότι το μωρο ηταν κατι λιγοτερο από 2 κιλα και συνηθως στο Αρεταιειο τα παιρνουν και τα πανε στο Ιπποκρατειο η στο Παιδων και ετρεμα από φοβο μονο για το μωρο μου!!!!

Ημερα Τριτη 15-06-2010, ημουν στην 34η εβδ +2 μερες, πεφτω για υπνο και ξυπναω να παω τουαλετα κατά τις 5:15πμ το ξημερωμα και νοιωθω υγρα ζεστα να τρεχουν χωρις να μπορω να τα ελεγξω, σιγουρα δεν εκανα πιπι μου, χαχα! ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΝΕΡΑ!! Ξυπναω τον Γιαννη, ο οποιος μες τον υπνο του τρελαθηκε, παρολο που προσπαθουσε να μην μου το δειξει. Αγχωθηκε και δεν ηξερε κατά που να κανει χαχαχα…

«Α» του λεω «ηρεμησε και θα κανεις ότι σου λεω«

«Ναι ναι αγαπη μου, παμε όμως στο νοσοκομειο«

Οι πονοι ηταν κάθε 10λεπτο περιπου, ηξερα ότι ειχε ερθει η ωρα. Προσπαθησα να είμαι πολύ ψυχραιμη και πραγματι τα ειχα καταφερει. Εφτιαξα το καφεδακι μου εκανα και ένα τσιγαρακι, ετοιμαστηκα και μπηκαμε στο αυτοκινητο για το μαιευτηριο! Στο δρομο ο Γιαννης ειχε σαστισει και ετρεχε. Τον κοιταξα και του ειπα «Όλα μια χαρα θα πανε» και πηρα τηλεφωνο την Χαρουλα στο σπιτι μου (οπου το σηκωσε η γιαγια μου) και την θεια μου. Τους ειπα οτι παω να γεννησω, μου ευχηθηκαν και εκει αρχισε η συγκινηση μου να βαραει κοκκινο.

Ωστοσο φτασαμε στο νοσοκομειο στις 6:30πμ. με εξετασαν, με εβαλαν σε ένα δωματιο, κλισμα δεν μου εκαναν (απορω!!!) ημουν  ηδη  καλα ξυρισμενη  από μονη μου και μου ειπαν απλα να περιμενω. Ειχε ερθει στο μεταξυ η θεια μου, η αδερφη μου, ο αδερφος μου και η Βικυ. Την ωρα που με εβαλαν στην καρεκλα για να με ανεβασουν στο χειρουργειο το ρολοι εδειχνε 9:00 πμ, εξω από το ασανσερ αρχισαν να με χαιρετανε και να μου ευχονται οι δικοι μου και εκει αρχισα να κλαιω χωρις να θελω να τους το δειξω… Ματαια όμως!

Στο ασανσερ εγω, ο νοσοκομος και ο Γιαννης, εξω από την  πορτα του χειρουργειου χαιρετησα τον Γιαννη μου, ηθελα παρα πολύ να είναι μαζι μου, αλλα ηταν αδυνατον στο δημοσιο νοσοκομειο ΔΥΣΤΥΧΩΣ! Ειχα όμως το κινητο μου και μιλουσα μονο μαζι του. Με εβαλαν σε ένα πολύ μικρο λευκο δωματιο του χειρουργειου, με ξαπλωσαν, μου εβαλαν τον παλμογραφο για να ακουω την καρδια του μωρου μου και  αρχισαν να με εξεταζουν. Διαστολη 3, αν θυμαμαι καλα (ασχετη τελειως εγω).

Η μαια που ειχε βαρδια μεχρι εκεινη την στιγμη ηταν πολύ καλη, Ειρηνη την ελεγαν, παντα με το χαμογελο και να μου λεει «Μην αγχωνεσαι, όλα θα πανε καλα«

Απο  τις 9 το πρωι μονη μου εκει μεσα, οι ωρες περνουσαν, οι πονοι γινοντουσταν παρα πολύ εντονοι και γω να ρωταω «Ποτε θα γεννησω;» και η απαντηση ήταν «σε λιγο«. Αυτο γινοταν επι ωρες. Εγω να μην εχω καθολου υπομονη, δεν ηξερα τι γινοταν και πώς να το χειριστω, δεν περιμενα σε καμια περιπτωση ότι θα αργουσα τοσο πολύ. Εκλαιγα ολη την ωρα και ηθελα μονο τον Γιαννη, ο οποιος ειχε τρελαθει  και εκεινος από αγωνια. Δεν μου ελεγαν τιποτα, μπαινοβγαιναν ειδικευομενοι, εβαζαν το χερι και… τιποτα.

Καποια στιγμη ρωτησα «Γιατι τετοια καθηστερηση;«

Η απαντηση «Ετσι είναι την πρωτη φορα!«

Ήρθε ο γιατρος με ειδε, «όλα καλα» μου λεει «παμε καλα. Να κανεις επισκληριδιο, γιατι δεν θα αντεξεις!«

Μπλοκαρα εγω! Ηδη ειχαν περασει 9 ωρες μεσα στο χειρουργειο με πονους τους οποιους Ok… τους αντεχα (η περιοδος μου παντα από μικρη ηταν με πολύ εντονους πονους και ειχα συνηθισει αυτό τον πονο) Προβληματιστικα και φοβηθηκα πολύ, δεν ηξερα τι με περιμενε ακομα και ενώ ημουν πολύ διστακτικη για επισκληριδιο του λεω «Δεν θελω να την κανω!«

Η απαντηση του ρητη «Τωρα είναι μια πολύ καλη αναισθησιολογος, μετα θα φυγει και όταν θα θες  να κανεις δεν θα γινεται!«

Τον κοιτουσα και πραγματικα δεν ειχα επιλογη εκεινη την στιγμη, επρεπε να πω ναι (δυστυχως το  μετανιωσα που την εκανα). Ο φοβος για το αγνωστο σε τσακιζει! Στις εξι και αφου ειχαν περασει 9 ωρες πονου, ηρθε η αναισθησιολογος να μου την κανει. Της ειπα να μου πει κάθε βημα που κανει γιατι ετσι θα ειμαι πιο ησυχη και δεν θα φοβαμαι. Υπεγραψα τα χαρτια που σου δινουν και γυρισα πλαι διπλωμενη και ετοιμη γεματο φοβο για το τρυπημα. Πεθανα από τον πονοοοοοοοο. Μουδιασε η ραχοκοκαλια μου και ενοιωθα ένα υγρο να με διαπερνα. Oκ… Mετα οποτε πονουσα πολύ, τους φωναζα και μου εβαζαν λιγη δοση και περνουσε, τα ποδια μου όμως τα ενοιωθα.

Oι ωρες περνουσαν, να βλεπω και να ακουω γυναικες να γεννανε και να φευγουν, εγω τιποτα… Ρωτουσα τι γινεται… Κοντευουμε να μου λενε.

Κατα τις 12 το βραδυ ηρθε ο γιατρός να με δει πριν παει να πεσει για υπνο μεσα στο νοσοκομειο, τον ειχαν ενημερωσει ότι από την ωρα που μπηκα δεν ειχα σταματησει να κλαιω.

Οταν τον ειδα, με τα ματια μου πρισμενα από ο κλαμα του λεω ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ !!!! Παρτο μου με καισαρικη!

Η απαντηση του παλι καθετη ΠΟΥ ΝΑ ΧΤΥΠΙΕΣΑΙ ΚΑΤΩ, ΕΓΩ ΝΥΣΤΕΡΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΒΑΖΩ , εχουμε ακομα περιθωριο από την ωρα που εσπασαν τα νερα.

Εφυγε και γω εκει να φοβαμαι για το μωρο λογω προωροτητας, να τρεμω την γεννα, να αναρωτιεμαι τι θα γινει, δεν αντεχα άλλο μονη μου σε ένα ασπρο δωματιο, ειχα σαλταρει πραγματικα. Τους ζηταγα να δω τον αντρα μου εστω για λιγο να παρω κουραγιο και δεν τον αφηναν με τιποτα. Οι ωρες κυλουσαν, εγω χαλια ψυχολογικα, πιο χαλια δεν γινοταν.

Κατα τις τεσσερις το πρωι ένα ειδικευομενος γιατρος καθοταν στο γραφειακι που ηταν απεναντι από το δωματιο του χειρουργειου οπου ημουν, με βλεπει και μου λεει: Σταματα να κλαις, σε παρακαλω, δεν αντεχω άλλο να σε βλεπω… Του ζητησα πολύ ευγενικα ότι εχω πολλή αναγκη να δω τον αντρα μου, ο οποιος ηταν ακριβως εξω από την πορτα του χειρουργειου, δεν υπαρχει περιπτωση να γεννησω αν δεν τον δω, με λυπηθηκε και επειδη δεν υπηρχαν άλλες γεννες σε εξελιξη παρα μονο άλλη μια,  επετρεψε στο Γιαννη να μπει για 5 λεπτα.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Μετα από 20 ωρες μοναξιας, πονου, αγωνιας θα επαιρνα αγκαλια τον Γιαννη μου! Μπηκε μεσα και την ωρα που ανοιξε η πορτα στεκοταν και η Χαρουλα μαζι του η οποια μου γελουσε, μου εστελνε φιλια και ευχες. Η πορτα εκλεισε και ο Γιαννης ηρθε για λιγο, μου εδωσε μια μεγαλη αγκαλια, ένα φιλι και πολύ κουραγιο να συνεχισω. Οι πονοι αρχισαν να γινονται πολύ εντονοι και ενώ ηταν μεσα ο Γιαννης, μου εβαλε χερι ο ειδικευομενος γιατρος μαζι με την μαια -άλλη μαια φυσικα, ειχαν αλλαχτει μεχρι και οι βαρδιες- και μου λεει επιτελους διαστολη 8!

Δεν ειχα ιδεα τι μου ελεγε, το μονο που με ενοιαζε ηταν ότι πλησιαζε η ωρα να γεννησω επιτελους.

Βγαζουν τον Γιαννη εξω και μου λεει η μαια «Αντε, ετοιμασου! Λιγη ωρα μενει από τωρα να γεννησεις!«

Η χαρα μου… δεν το συζητω, ηθελα να γεννησω για βγω από αυτό το δωματιο, πνιγομουν, ειχα γινει ένα ρακος, εκλεινα 22 ωρες από την ωρα που εσπασαν τα νερα μου, ειχα τρελαθει από αγωνια και από φοβο για να πανε όλα καλα.

Η Ειρηνη, η μαια που ειχε βαρδια το απογευμα, ηταν η μονη που καθισε μαζι μου και μου μιλησε λιγακι για να σταματησω να κλαιω. Τη ρωτησα τι πρεπει να κανω την ωρα της γεννας και μου ειπε δυο πραγματα τα οποια όταν ηρθε η ωρα και τηρησα: μου ειπε όταν σου λενε να σφιγγεσαι στον πονο, να μην φοβασαι, να το κανεις! Να σφιγγεσαι ακριβως όπως όταν κανεις κακα σου, χωρις να φοβασαι τι θα γινει η να μην γινεις και καλα ρεζιλι. Το εβαλα καλα στο μυαλο μου!

Η ωρα που εφυγε ο Γιαννης ηταν περιπου 4:15πμ, ξυπνησαν τον γιατρό, ο οποιος ηρθε και με ειδε να ποναω. Γελωντας του λεω «Γιατρε, δεν πινεις λιγο καφεδακι να ξυπνησεις να ξεκινησουμε;» χαχαχα!

Εκει αρχισα να πλεον να παιρνω τα πανω μου, ειχε  αρχισει  ο τοκετος μου. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!

«Σπρωξε κοριτσι μου, μπραβο καλα τα πας, ακομα σπρωξιμο, λιγο ακομα!» και στις 5-6 ωθησεις βγαινει ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ.

Αρχιζει να κλαιει με έναν υπεροχο κλάμα, το πιο ομορφο κλαμα. Τον εβαλαν στην αγκαλια μου, μου  επιασε το δαχτυλο  και ηρεμησε αμεσως. Ηταν πολύ ταλαιπωρημενος, μελανιασμενος, γεματος αιματα, με παρα πολύ μαλλι μαυρο σαν ένα μικρο πιθηκακι 2070kg kai 45εκατοστα!

ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΜΩΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!!!

Ενοιωσα δεος, δεν ηθελα να παρω τα ματια μου από πανω του!!! Τον πηραν, τον επλυναν, τον ζυγισαν και τον πηγαν στη θερμοκητιδα. Του εβαλαν ορο για μια μερα και εγω εβγαζα συνεχως γαλα με το θηλαστρο για να του δινω διοτι εκτος το ότι δεν μπορουσα να τον θηλασω εκτος θερμοκοιτιδας, δεν ειχα και καθολου καλη θηλη. Ηταν καλα και υγιης, αυτό με ενοιαζε μονο!!!!!

Εγω παρεμεινα στο χειρουργειο γιατι γεννησα τον μικρο μου, αλλα ο πλακουντας δεν ειχε βγει. Μου βγαλε ο γιατρος μου τον πλακουντα και ευτυχως δεν χρειαστηκε να κανω κανενα ραμμα, ο γιος ηταν πολύ μικρουλης, εκανα σωστα και γω τις ωθησεις και δεν σκιστηκα καθολου.

Κατά τις 8 με πηγαν στο δωματιο οπου με υποδεχθηκαν οι δικοι μου! Εκλαιγα τωρα πια από συγκινηση και ανακουφιση!

Μολις πλυθηκα με την βοηθεια της Χαρουλας, ρωτησα έναν ειδικευομενο γιατρο αν θα μπορουσα να βγω εξω περπατωντας να πιω λιγο καφε και να κάνω ένα τσιγάρο.

«Nαι, τωρα μπορεις να κανεις ότι θελεις» (τοσο ανεγκεφαλος, δεν επιτρεπεται το τσιγαρο μετα την επισκληριδιο, είναι πολύ επικινδυνο, μεχρι και σε κωμα μπορεις να πεσεις).

Περπατησα κανονικα, πηγα στο κυλικειο του νοσοκομειου, ηπια καφε και εκανα 3 τσιγαρα… Aρχισε ο Γολγοθας μου από κει και υστερα! Το κεφαλι μου πρηστηκε και νομιζα ότι θα σπασει! Ξαπλα μεσα, εξετασεις αιματος, απειρα παυσιπονα και γω κάθε μια ωρα να πρεπει να βγαζω γαλα για το μωρο μου και να το ταιζω μεσα στην θερμοκοιτιδα.

Οτι και να γραψω είναι λιγο για τις ωρες και μερες που περασα!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com