Δια πυρός και σιδήρου!

Διά πυρός και σιδήρου

μαμά Κρίστυ

Αφού επιτέλους ήρθε με το καλό και το δικό μου νινάκι, νομίζω πως ήρθε και η ώρα να σας πω κ εγώ την ιστορία μου…

Μετα από 4 χρόνια που απέκτησα το πρώτο μου παιδάκι, έφτασε η στιγμή να κρατώ στην αγκαλιά μου και το δεύτερο… Μόνο που για να το αποκτήσω πέρασα…. πολλά!!!!!!

Αρχικά πριν απο 2 χρόνια και ενω προσπαθούσαμε καιρό, βρέθηκα να κρατώ στα χέρια μου το πολυπόθητο τεστ!!!! Και ναι, ήταν θετικό!!!!! Η χαρά μου απερίγραπτη!!!! Παρ’ όλα αυτά, τα συμπτώματα ελάχιστα!!! Εν συγκρίσει πάντα με την πρώτη εγκυμοσύνη…

Επικοινώνησα, λοιπόν, με το γιατρό μου, ο οποίος με έστειλε για την κλασσική Β χοριακή. Τα νούμερα ήταν χαμηλά και έτσι μου έδωσε utrogestan για να βοηθήσουμε την κατάσταση. Στη δεύτερη εξέταση τα ίδια… Ναι μεν τα νούμερα ανεβασμένα, αλλά όχι όσο θα έπρεπε.

Για να μη τα πολυλογώ, μετά από αρκετές εξετάσεις και πολύ άγχος έκλεισα ραντεβού μαζί του για να κάνω επιτέλους εναν υπέρηχο να δούμε τι συμβαίνει…

Ο γιατρός μου όμως, αν και τον περίμενα πανω απο μιαμιση ώρα, δεν εμφανίστηκε, γιατί προφανώς θα είχε κάτι καλύτερο να κάνει… Σημειωτέον, οικογενειακός γιατρός και φίλος, ο οποίος με είχε φέρει και εμένα στον κόσμο και εργαζόταν σε πολύ μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο και έτσι μου ζήτησε να πάω εκεί για να κάνω και τον υπέρηχο.. Μου έκαναν την εξέταση λοιπόν οι »εμπειρότατοι» γιατροί (απουσία πάντα του γιατρού μου) και μου λέγανε για δύο σάκους και κάτι άλλα που ούτε καν θυμάμαι… Ο βοηθός του βέβαια, όταν είδε την εξέταση και παράλληλα τη γνωμάτευση, δεν ήξερε τι να πει (προφανώς για να μην εκθέσει τους συναδέλφους) και το μόνο που μου είπε ειναι οτι δεν έβλεπε κατι μεσα στο σακο παρα το προχωρημένο της εγκυμοσύνης.

Μετά λοιπόν από αυτό, παίρνω τηλέφωνο το γιατρό μου, παρα το γράψιμο και φυσικά δεν απαντάει. Μετά από μία ώρα και ενώ είμαι ήδη σπίτι μου επικοινωνεί  μαζί μου και μου την λέει κιόλας γιατί δε τον περίμενα και ενώ του ζητάω να βρεθούμε αύριο μου απαντά πως δεν μπορεί γιατί θα φύγει για το εξωτερικο και θέλει να ετοιμαστεί.

Του εκφράζω την ανησυχία κ τη στενοχώρια μου και μου απαντά «Έτσι ειναι αυτά Τι θές να κάνουμε τώρα;«

Αποφασίζω λοιπόν να αλλάξω γιατρό και να πάω σε έναν πολύ νεότερο με απίστευτα καλό όνομα από τις ασθενείς του.

Κλείνω ραντεβού και φυσικά μου λέει το αναμενόμενο…. Παλίνδρομη κύηση…. Μέχρι εκείνη τη στιγμή για να είμαι ειλικρινής, δεν είχε τύχει να τη ξανακούσω, οπότε καταλαβαίνετε…

Οι μέρες πέρασαν με πολύ κλάμα και πολλή στενοχώρια… Μπορώ να πω ότι αν δεν είχα την μικρή μου, δε ξέρω τι θα έκανα… Με τον καιρό βέβαια αποφάσισα να το αφήσω πίσω μου και να προσπαθήσω ξανά, αφού περνασαν βέβαια οι 3 μήνες που μας συνέστησε ο γιατρος.

Περνούσε ο καιρός και η απογοήτευση μου μεγάλωνε συνεχώς αλλά ο καλός γιατρούλης μου με καθησύχαζε συνεχώς….

Πάνω στο χρόνο κάνω τεστ και βγαίνει θετικό!!! Δεν το είπα ούτε στον άντρα μου γιατί δε το πίστευα ούτε και εγώ καλά καλά!!!! Την επόμενη εβδομάδα έκλεισα ραντεβού στο γιατρό και όταν του είπα ότι είχα 15 μερες καθυστέρηση και ήθελα να δω τι γίνεται με κοίταξε όλο χαρα και μου είπε «Τεστ κάναμε;;«

Και του απάντησα ΝΑΙ και πως ήταν θετικό!!!

Κάναμε υπέρηχο και για πρώτη φορά είδα το μικρό μου μπεμπάκι!!!! Και πάλι όμως ήμουν τόσο συγκρατημένη και φοβισμένη που δεν μπορούσα ούτε να χαρώ…. Φοβόμουνα συνεχώς…. Πίστευα ότι κάτι θα συμβεί και δεν ήθελα να χαρώ και μετά να πέσω στα πατώματα…

Μόλις μπήκα στο 2ο μήνα, άρχισαν οι εμετοί και οι ολοήμερες ναυτίες… Δεν μπορούσα να ησυχάσω, αλλά αφού όλα αυτά ηταν δείγμα ότι το μωράκι μου μεγάλωνε, ευχαριστούσα το Θεό παρά τη ταλαιπωρία μου….

Έτσι πέρασαν και οι επόμενοι 3 μήνες και σε αυτά τα συμπτώματα προστέθηκαν οι απίστευτες καούρες και οι αϋπνίες…. (και όμως είχα καούρες απο τον 4ο)

Η ψυχολογία μου στα ίδια χάλια… Φόβος κάθε μέρα για το απροσδόκητο… Οι εξετάσεις μου βέβαια άψογες και κάθε μήνα έβλεπα το μπεμπάκι μου στον υπέρηχο και ησύχαζα.

Μόλις όμως τελείωνε η εξέταση, εγώ τα ίδια. Ο καλός γιατρούλης με έβλεπε φυσικά ότι κάτι είχα και έτσι ρώτησε τον άντρα μου τι συμβαίνει… Και όταν του είπε ότι όλη την ώρα ανησυχώ, η απάντηση του ήταν πως αν ανησυχώ, ενώ όλα φαίνονται καλά, προφανώς φταίει αυτός γιατί δεν κάνει καλά τη δουλειά του!!!!!!! (αν είναι δυνατον)

Και έτσι οι μήνες πέρασαν αργά και βασανιστικά, αλλά πέρασαν…. Είχα φτάσει πλέον στον 8ο και κόντευα στο τέλος!!!!

Στη 33η εβδομάδα με έπιασε μια απίστευτη φαγούρα και τον πήρα τηλέφωνο να του το πω… πιστεύοντας πως δεν είναι τίποτα απολύτως, αλλά η εντολή του ήταν να τον παίρνω για όλα ακόμα και αν ήταν κάτι που θεωρούσα εντελώς χαζο…

Όταν λοιπόν του το είπα, μου είπε αμέσως να πάω να κάνω εξετάσεις για ηπατικά ένζυμα και χολικά άλατα. Εγώ το άφησα κανα δυό μέρες και με πήρε εκείνος για τα αποτελέσματα και εγώ δε τα είχα… Έτσι με βαριά καρδιά πήγα…..

Όταν πήρα και του τα είπα, πάγωσε και μου είπε να τα επαναλάβω σε λίγες μέρες και να πάω από εκεί να τα πούμε. Έτσι και έγινε….

Πήγα με πλήρη άγνοια για το τι επρόκειτο να αντιμετωπίσω και με μόνο σύμπτωμα την απίστευτη φαγούρα και τους πολύ έντονους εμετούς που μέχρι εκείνη τη στιγμή μου φαινόταν κάτι εντελώς φυσιολογικό, αφου σε όλη την εγκυμοσύνη το είχα….

Κάναμε τον υπέρηχο, ο μπεμπούλης μια χαρά…. Όμως με γνώμονα τις εξετάσεις τα πράγματα πολύ άσχημα…. Η διάγνωση;; Χολόσταση κύησης! Πολύ σπάνια και πολύ επικίνδυνη για το έμβρυο… Ο γιατρός λοιπόν μου ανακοίνωσε πως ανα πάσα στιγμή μπόρει να σταματήσει η καρδούλα του μωρού χωρίς καμμιά προειδοποίηση… Τόσο επικίνδυνο ήταν αυτό που είχα….

Μου έδωσε λοιπόν την μοναδική θεραπεία που υπάρχει για την πάθηση αυτή και μου είπε πως θα προσπαθήσουμε να φτασουμε μέχρι τη 37η εβδομάδα γιατί ούτως ή άλλως τα μωράκια αυτά δε τα αφήνουμε παραπάνω απο τη 38η… Και όπως μου είπε, η εγκυμοσύνη μου είχε μετατραπεί σε αυτές που λέγονται υψηλού κινδύνου!!!!!

Όπως φαντάζεστε, κάθε μέρα έκλαιγα και δεν περνούσε λεπτό ησυχίας… Έπρεπε να ακούω συνέχεια το μωρό για να είμαι σίγουρη ότι είναι καλά και όταν δε το άκουγα…. μαύρη κατάθλιψη!!!!!

Είχα πλεον να κοιμηθώ εβδομάδες ολόκληρες… αλλα έκανα υπομονή!!!! Και έφτασε πλέον το τελευταίο ραντεβού με το γιατρο…. Ήμουν 37 εβδομάδων και σε 2 μέρες θα γεννούσα το νινάκι μου!!!

Την προηγούμενη το βραδυ πριν το ραντεβου, ανέβασα πίεση και έτσι ο γιατρός με έστειλε στο νοσοκομείο για να είμαστε σίγουροι….

Στις 12 έφυγε ο άντρας μου για να έρθει πάλι το πρωί για την προγραμματισμένη γέννα και στις 12.30 με έπιασαν οι πόνοι… Μετά από 6 ώρες πόνων ήρθε στον κόσμο ο μπέμπης μου….¨Οταν τον είδα έκλαψα από χαρα!!!!

Επιτέλους τον είχα και ήταν υγιέστατος!!!!!

Να ξέρετε λοιπόν κορίτσια ότι αφού τα κατάφερα εγώ, όλες μπορείτε  να τα καταφέρετε!!!!!

Και αν κάποια από εσάς ξαφνικά έχει μια πολύ ανυπόφορη φαγούρα να πονηρευτείτε και να μη το αφήσετε γιατί τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα!!!!!

Συγγνώμη για την πολυλογία μου και να είστε όλες καλά!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com