Ο πιο απρόσμενος έρωτας!

Η ιστορία της Λίας

Καιρό τώρα διαβάζω τις ιστορίες τοκετού καθε μιας από εσάς, τις εμπειρίες σας πριν και μετά την γέννηση του μωρού σας και πάντα λέω… «άντε να γράψω κι εγώ μια λέξη» αλλά πάντα κάτι με διακόπτει. Έτσι και τώρα είπα να κάνω την προσπάθεια μου και όπου με βγάλει.

Με τον άντρα μου είμαστε πάνω από 7 χρόνια μαζί και τον τελευταίο χρόνο παντρεμένοι. Θυμάμαι που περίμενα την ΤΕΡ και μόλις σε 2 μέρες καθυστέρηση, στις 20 Οκτωβρίου του 2010 είχα 2 θετικά τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια μου, 1 θετική χοριακή και πολλά δάκρυα.

Είχα τέλεια εγκυμοσύνη, χωρίς καθόλου ναυτίες κτλ. Μόνο εντονες καούρες απο τον 4ο μήνα μέχρι το βράδυ πριν γεννήσω και πολύ πρίξημο. Χαλάλι έλεγα όμως. Γερό να είναι το παιδάκι μου. Ούτε μια φορά δεν σκέφτηκα οτι ταλαιπωρούμαι. Ίσα ίσα το απολάμβανα στο έπακρο και θεωρώ πως οι τελευταίοι 5 μήνες ήταν οι καλύτεροι της ζωής μου π.π (προ παιδιού).

Έφτασε η μέρα του τοκετού, μέσα 39ης εδβομάδας, 24 Ιουνίου 2011, κανόνισα με τον γιατρό μου και πήγα προγραμματισμενα. Κυρία εγώ, έτοιμη, καλωπισμένη, με την αποτρίχωση μου, μανικιουρ-πεντικιουρ, και με τον καλό μου φτάσαμε 6 η ώρα το πρωί στο μαιευτήριο «Γεια σας ήρθαμε να γεννήσουμε«. Τις διαδικασίες λίγο πολύ όλες τις γνωρίζετε. Αυτό που μπορώ να πώ τώρα κατόπιν εορτής είναι πως μέχρι να γεννήσω ούτε μία φορά δεν ένοιωσα δυσάρεστα. Έχοντας κάνει επισκληρίδιο σχετικά νωρίς, και έχοντας τον καλό μου όλη την ώρα στο πλάι μου, τελικά στις 13:05 το μεσημέρι, με λίγο ζόρι βέβαια, ήρθε στον κόσμο φυσιολογικά με επισκληρίδιο, ο πιο απρόσμενος έρωτας.

Μόλις τον άκουσα και πριν ακόμα μου τον φέρουν στην αγκαλιά μου η 1η μου σκέψη ήταν… «Αυτό είναι το δικό μου παιδί.» Η πρώτη μου εικόνα μαζί του; Ήταν 2 κλαμένα πανέμορφα ματάκια να με κοιτουν με παράπονο, το χειλάκι του να τρέμει και ένα «γατάκι» να νιαουρίζει «μαμάκα μου». Αυτό τουλάχιστον άκουγα εγώ.

Από εκείνη την ημέρα η ζωή μας ήρθε στα φυσιολογικά της. Ο πρώτος μήνας αρκετά δυσκολος. Κάθε βράδυ κολικοί, σε συνδυασμό με δυσανεξία στο γάλα μου και κατ’ επέκταση αργότερα στο αγελαδινό γάλα και με διακοπή θηλασμου στις 20 μέρες, τελικα φτάσαμε 7 μηνών και η μέρα μας είναι γεμάτη χαμόγελα και δικές μας συζητήσεις που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε.

Ο ρόλος του άντρα μου σε όλη αυτη την ιστορία; Ο σημαντικότερος. Όσο κουρασμενος και να είναι απο την δουλειά, θα τον ταίσει με χαρά και ικανοποίηση, θα τον αλλάξει, θα τον κοιμήσει. Ποτέ δεν έίπε «όχι» σε οτιδήποτε αφορά εμένα και το μωρό. Είναι η παρηγοριά μου στις μαύρες μου, η χαρά μου στις καλές μου. Ένασ σωστός χαζομπαμπάς που ούτε ο ίδιος περίμενε το χάρουμενο «χαστουκάκι αγάπης» που του έδωσε ο γιος του.

Μετά απ’ όλα αυτά εχω γίνει πιο ευαίσθητη σχετικά με τα παιδιά, πιο ανησυχη για το μέλλον μας και τέλος πιο Μαμά.

Σας Ευχαριστώ που με διαβάσατε!!! Είχα ανάγκη να τα πω!

P.S. Άνετα θα τα ξαναέκανα ΟΛΑ από την αρχή!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com