Η πρώτη μας δύσκολη μέρα!
Σήμερα ήταν ίσως η πιο δύσκολή μου μέρα με την Αθηνά.
Στον… αγγλόφωνο κόσμο της μητρότητας, γίνεται λόγος για τα «Terrible Twos and Horrible Threes» και η αλήθεια είναι πως καθώς βρισκόμαστε ένα μήνα πριν η Αθηνά κλείσει τα 2, βλέπω ότι το παιδί μου έχει αρχίσει να αλλάζει… Κυρίως προς το καλό, όμως σε κάποια σημεία και προς το κακό. Nαι, κάποιες φορές, η συμπεριφορά της τείνει πολύ προς το terrible!
Σήμερα ονειρευόμουν μια ήρεμη, οικογενειακή Κυριακή. Η μέρα ξεκίνησε με το πάρτι της Κούκη και του Άγγελου, όπου περάσαμε πολύ όμορφα. Αν και Αθηνά σήμερα ήταν στις ντροπαλές της και αρκέστηκε στο να παίξει με την μεγάλη κουζίνα του παιδότοπου μαζί με άλλα μικρά κοριτσάκια, την είδα ότι απόλαυσε την… εμπειρία. Άλλωστε δεν έχουμε πάει σε παιδότοπο παρά μόνο 2-3 φορές και έτσι δεν είναι ακόμα εξοικειωμένη στο να παίζει με άγνωστα παιδάκια. Όλα καλά μέχρι εδώ.
Από εκεί και πέρα ήταν η μέρα της… τσίτας.
Στο σπίτι δεν έβαλε τον ποπό της κάτω. Έβγαλε ΟΛΑ τα παιχνίδια από τα κουτιά και τα ράφια. Άνοιξε το κομοδίνο του μπαμπά της και έκρυψε σε κάθε γωνία του δωματίου ότι βρήκε εκεί μέσα. Έβγαλε τρία ζευγάρια δικά μου παπούτσια -κάτι γόβες που άμα κάνεις πως σκοντάφτεις πάνω τους, μαχαιρώνεσαι επιτόπου από την τακούνα- στο σαλόνι. Έκρυψε τη φωτογραφική μηχανή του Μάνου και την ψάχναμε 3 ώρες κατά τις οποίες κοντέψαμε να φτάσουμε σε διαζύγιο από την ένταση. «Εσύ την είχες!» «Όχι εσύ την είχες!» «Όχι εσύ!» (Τελικά την βρήκαμε κάτω από τον καναπέ). Άδειασε 5 φορές το καλάθι με τα πλαστικά φρούτα και λαχανικά στο πάτωμα. Κάθε φορά έσκυβα και της ζητούσα να με βοηθήσει να τα μαζέψουμε και μόλις τελειώναμε, τσαααααφ, τα ξαναέριχνε όλα στο πάτωμα. Μέσα σ’ όλα, είχαμε και την απίστευτη γκρίνια -δεν-ξέρω-τι-θέλω. Το γεγονός ότι ακόμα δεν χρησιμοποιεί πολλές… Ελληνικές λέξεις, αλλά μιλάει ακατάπαυστα στα αθηναικά, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο αυτές μας τις στιγμές… Γιατί πρέπει να καταλάβω τι στο καλό θέλει όταν μου λέει «Ακακολοντο!» Τι θέλει; Τις κηρομπογιές; Τα γυαλιά ηλίου μου; Την κούκλα; «Ακακολοντο!», ξαναλέει και εγώ πρέπει να μαντέψω μέχρι να ακούσω επιτέλους το «Ναι!»
Η αλήθεια είναι πως ΔΕΝ την προλαβαίνω. Δεν είναι κάθε μέρα έτσι, αλλά όταν την πιάσει, αδερφάκι μου… πωπω, τα χάνω…
Σήμερα, λοιπόν, ήταν η πρώτη φορά που με έπιασα να μετράω αντίστροφα από μέσα μου για να καταλαγιάσω τα νεύρα μου. Στο μεταξύ, σκέψεις πολλές κατέκλυζαν το μυαλό μου:
«Αυτό ήταν. Ξεκινάει παιδικό ΑΜΕΣΑ!»
«Αυτό ήταν. Θα τη στείλουμε Χαλκιδική λίγες μέρες να την αναλάβει η μαμά μου»
«Αυτό ήταν. Τους αφήνω και φεύγω ταξίδι στην Ολλανδία»
«Αυτό ήταν. Το παιδί μου μεταλλάχτηκε»
«Αυτό ήταν. Καλά μου έλεγα τόσες και τόσες «Ααααχ και εμένα έτσι ήσυχος ήταν όταν ήταν μωρό… Μετά δεν τον σταματούσαμε!»
Κρατήθηκα ΠΟΛΥ για να μην φωνάξω ΔΥΝΑΤΑ.
Μόλις κοιμήθηκε, κάθισα στο γραφείο μου και αφού έβγαλα έναν αναστεναγμό που ακούστηκε μέχρι 5 τετράγωνα πιο κάτω, άρχισα να διαβάζω άρθρα στο internet για τις φοβερές ηλικίες των δύο και των τριών.
Συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι μόνη και ότι μάλλον είμαι ακόμα σε καλή θέση… Τουλάχιστον δεν έχει αρχίσει να κοπανιέται κάτω στο πάτωμα με πείσμα, ούτε να κλαίει χωρίς ανάσα μέχρι να γίνει το δικό της (αν και στο πολύ πείσμα, πατάει κάτι στριγκλιές «ιιιιιιιιιι!!» σαν τη Ζουμπουλία του Παρά Πέντε στο πιο θυμωμένο και τσιριχτό)
Διάβασα ότι είναι η εποχή που πρέπει να σκέφτεσαι όλες τις καλές στιγμές που σου χαρίζει ένα δίχρονο για να μην χάνεις τον έλεγχό σου όταν τα νεύρα σου παίρνουν σκάλα και σκαρφαλώνουν έξω από το κεφάλι σου.
Διάβασα ότι είναι η εποχή που μπορεί να αρχίσει κανείς να εφαρμόζει τη γωνιά της αταξίας, μια καρέκλα π.χ. όπου θα κάθεται το παιδί για λίγα λεπτά όταν ξεφεύγει από τα όρια (2 λεπτά το δίχρονο, 3 το τρίχρονο).
Διάβασα ότι μπόρα είναι θα περάσει…
Ίσως μου παραήρθε ξαφνικό, διότι η Αθηνά με είχε καλομάθει με το πόσο καλόβολη ήταν από τη γέννησή της. Να, φάτα τώρα, κυρά μου που χαιρόσουν!
Για πείτε και εσείς… Πώς είναι (ή ήταν) τα δικά σας παιδάκια στην ηλικία των 2 και των 3;
Πώς διαχειρίζεστε τις κρίσεις και τις εντάσεις;
Έχετε βγει ποτέ εκτός εαυτού;
Μμμμμμ...Εμένα η μικρή έκλεισε τα δύο τον Οκτώβρη, αλλά δεν έχω δει κάποια αλλαγή. Ανέκαθες ήταν νεύρο αν δεν της έκανες το χατίρι (3ων μηνων γύρισα άρον άρον από την δουλειά μόνο και μόνο για να με δει στην πόρτα να γελάσει και να σταματήσει το κλάμα) αλλά επίσης ανέκαθεν την κατάφερνα σχετικά εύκολα. Εμένα η χειρότερη περίοδος ήταν περίπου στους 18 μήνες που ήθελε ΣΥΝΕΧΕΙΑ αγκαλιά. Ακόμα και τότε όμως, όπως και τώρα, απλά προτιμώ να διακόψω ότι κάνω και να την ακούσω. Ίσως να βοηθάει το γεγονός ότι συνεννοείται μια χαρά από τους 20 μήνες περίπου, μιλάει αρκετά καθαρά, ξέρει πολλές λέξεις και αν την ηρεμήσω (που γίνεται σχεδόν πάντα) μπορεί να μου πει τι θέλει και λυνεται το θέμα!
Και οπως λεμε και στα Αγγλικα OMG!!! Δεν ηξερα για HORRIBLE THREES...μονο για TERRIBLE TWOS!!! Και απο οτι καταλαβα το μπατιρντι θα συνεχιστει για καιρο!!! Η δικια μου ειναι σχεδον 2,5. Μεταλλαγμενη γαρ, παθαινω κρισαρες που ομως προσπαθω καποιες φορες να τις καταλαγιαζω. Δε μ αρεσει να φωναζω, δε μπορω να γινομαι υστερικη... Αλλα ρε κοριτσια μονο εγω και η μαμα μου λιγο την κουμανταρουμε κ πεφτει κ καμια τιμωρια...Ο παππους μας της δινει τοσο αερα που τον εχει καβαλησει και βεβαια ποση υπομονη να κανεις στα 70φευγα σου??? Παιχνιδια δε πολυ σκορπαει δεξια κ αριστερα. Ανοιγει ομως συρταρια με ρουχα, με κατσαρολια κ ταπερ...ζηταει συνεχεια τη μαριζ--ο παρλιαρος μη χεσω!!!--και ναι αμα δε της κανεις το δικο της σερνεται κ με ολιγη στα πατωματα... Υπομονη θελει αλλα που να την βρω??? Παει παιδικο, γυρναει, κοιμαται κανα 4ωρο κα φυσικα ξυπναει κουρδισμενη!!! Ειδωμεν.............:)
αγαπητή ολίβια, κατ' αρχήν, να σου ζήσει το Αθηνάκι σου και με το καλό να σου έρθει και το δεύτερο μωράκι, γερό και τυχερό. εγώ το κοριτσάκι μου που είναι 3 χρονών και 4 μηνών σήμερα, το μεγαλώνω μόνη μου με τον άντρα μου που δουλεύει από το σπίτι. δεν έχω αρχίσει τη δουλειά ακόμη. ετοιμάζομαι σιγά σιγά. τα φοβερά δύο και τρία και τέσσερα θα τα περάσουμε σίγουρα. θέλουν υπομονή και καμιά φορά θέλουν και λίγη φωνή και να βάζεις όρια. ανάλογα με την περίσταση και την δική σου αντοχή. άμα μπορούσαμε, όλες θα δίναμε στα παιδιά μας τον ουρανό με τ' άστρα. αλλά έχουμε και άντρες και σπίτια και ισορροπίες να διατηρήσουμε. πρέπει να φροντίζουμε και τους εαυτούς μας, γιατί θέλουμε να δίνουμε στα παιδάκια μας τα σωστά παραδείγματα. σε βρίσκω άψογη, νορμάλ και ό,τι επιλογή κι αν κάνεις, παιδικό ή όχι, θα είναι η σωστή. γιατί, καθώς φαίνεται, θα την κάνεις με γνώμωνα το "σωστό". αυτή, τελικά είναι και η σωστή συνταγή για τα παιδιά. διότι, κανένα δεν έρχεται μαζί με οδηγίες χρήσεως, έιναι όλα διαφορετικά μοντέλα και πρέπει να "μεγαλώσεις" μαζί τους, να ξοδέψεις φαιά ουσία για να τα καταλάβεις, να προσπαθήσεις ως προσωπικότητα και ως άτομο, προκειμένου να μπορέσεις να τα βοηθήσεις να μεγαλώσουν και να γίνουν ανεξάρτητα, δυνατά, αυτόνομα και σωστά άτομα. προσωπικά, αυτά κάνω και όλα πάνε καλά μέχρι στιγμής.
ΛΟΙΠΟΝ ΕΜΕΝΑ Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 17 ΜΗΝΩΝ!ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΖΟΥΜΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ!!!!ΑΔΙΑΖΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΑΝΤΟΥ!ΤΑ ΠΕΡΝΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΒΕΙ ΟΛΑ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΥΡΤΑΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΤΟΙ!!!!ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΜΑΣ ΟΙ ΜΟΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΜΑ ΜΠΑΜΠΑ ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΑ ΔΥΟ ΑΚΟΜΑ!ΟΠΟΤΕ ΑΝΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙ!ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ,ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ 'Η ΚΑΤΩ!!ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΠΡΙΝ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΚΑΛΟΒΟΛΗ!!ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ..ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΟΡΙΤΣΙΑ!!
olivia kapoia stigmh,mia fili mou,mou eipe kati pou mou emeine sto mualo,kai telika vasi tou dikou mou giou vlepw pleon oti isxuei.an pas s ena sxoleio kai paratiriseis tis mamades twn paidiwn,tha deis oti oi mamades twn koritsiwn einai hremes (kata plhopsifia panta,)enw twn agoriwn einai san tis treles!!!!!welcome to the club!!
ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ. ΕΜΕΝΑ Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΜΟΛΙΣ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΑ 2...ΕΧΕΙ ΚΑΝΑ 2ΜΗΝΟ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΝΤΥΘΕΙ, ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΛΥΘΕΙ, ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΛΟΥΣΤΕΙ,ΔΕΝ, ΔΕΝ, ΔΕΝ ...Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΠΙΑ ΔΙΑΚΑΤΕΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΔΕΝ!!! ΑΣΕ ΠΙΑ ΑΥΤΗ Η ΓΚΡΙΝΙΑ!!ΑΜΑ ΤΗΝ ΠΙΑΣΕΙ ΧΑΛΑΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ!"ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΘΕΛΕΙΣ ΑΥΤΟ? -ΟΧΙ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΘΕΛΕΙΣ ΕΚΕΙΝΟ -ΟΧΙ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΘΕΛΕΙΣ ΤΟ ΑΛΛΟ - ΟΧΙ, Ε ΤΙ ΘΕΣ ΠΙΑ? -ΤΙΠΟΤΑ" Κ ΑΠΛΑ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΙ...ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΤΩΡΑ ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΤΑ ΚΡΥΒΕΙ Η ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ. ΠΕΤΑΕΙ ΟΛΑ ΤΗΣ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ "ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΕΛΑ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΜΑΖΕΨΟΥΜΕ, ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕ ΧΑΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ Κ ΛΕΕΙ -Η ΜΑΜΑ ΕΕΕΕ?" Κ ΚΕΙ ΠΟΥ ΛΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΨΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΠΟΤΗΡΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΛΟΥΖΕΙ ΤΟ ΣΚΥΛΟ Κ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΦΙΛΗΣΕΙ!ΑΣΕ ΤΟ ΞΥΛΟ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ ΑΔΕΡΦΗΣ ΜΟΥ (4 ΜΗΝΕΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΗΣ..ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΣΗΚΩΝΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΩ ΠΩΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ Κ ΠΑΙΔΙΚΟ!!! ΠΑΝΤΩΣ ΕΓΩ ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ ΤΗ ΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΤΑΞΙΑΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΠΑΙΔΟΨΥΧΟΛΟΓΟ Κ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΠΙΑΝΕΙ. ΑΛΛΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΜΗΠΩΣ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΓΩΝΙΤΣΑ ΤΗΣ Κ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΛΕΕΙ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΜΟΝΟ Κ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΜΠΕΡΔΕΥΕΙ! ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΜΕΝΗ ΤΑΛΙΜΠΑΝ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΕΑΝ ΕΙΑΝΙ ΗΣΥΧΗ ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ Κ ΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕ, ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΙ ΠΥΡΕΤΟ, ΜΗΠΩΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΤΡΙΓΥΡΙΖΕΙ ΚΑΤΙ? ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΜΑΝΑΣ!!!!!
Είμαστε 18 μηνών...γλυκούλες...φασαριόζες..ναζιάρες...πεισματάρες...με άποψη για όλα(!) εδώ και κάνα 4μηνο!!!γελαστές και όχι ιδιαίτερα γκρινιάρες αλλά με ένα πείσμα που τσακίζει κόκαλα!το σπίτι υπο κατεδάφιση όπως το περιέγραψες ακριβώς...κάθε μέρα...!αν και έχω έρθει πολλές φορές στο αμήν...με έπεισε τόσο πολύ η παιδίατρος με την συμβουλή "όχι φωνές!να είσαι σταθερή στο ΟΧΙ μόνο όταν αποτελεί κίνδυνο για το παιδί" που μου 'χει γίνει ευαγγέλιο!βοηθάει και εμένα να μην τρελαίνομαι και την μικρή να εκφράζεται χωρίς καταπίεση και έτσι, επειδή δεν ακούει συνέχεια ΟΧΙ και ΜΗΝ, όταν το λέμε μπορώ να πω ότι το ακούει...!γενικώς κατάλαβα ότι δεν ξέρω αν το Ελεαννάκι άλλαξε από κάποια στιγμή και μετά...σίγουρα όμως άλλαξα εγώ!σανίδα σωτηρίας η κολλητή μου με τον γιο της(22 μηνών) που βρισκόμαστε,εκτονώνονται και...ξανά προς την δόξα τραβούν!
Καλησπερα, "ειμαι", και εγω, "μαμα" δυο γλυκων παιδιων, της Νικολεττας (7,5 ετων) και του Λευτερακη (8 μηνων). Θα σας πω την δική μου εμπειρια απο αυτη την ηλικια στην περιπτωση της Νικολεττας μου. Η κορούλα μου εκλεισε τα 2 το καλοκαιρι του 2006 και συνεπεσε με την εποχη που η μπαμπας της, στρατιωτικος γαρ, πηρε μεταθεση και εφυγε για αλλη πολη. Ολο το καλοκαιρι η Νικολεττα ηταν το καλυτερο παιδι, με τα μπανια της, το παιχνιδι της στον κηπο με οοοοολα τα γειτονοπουλα μαζεμενα στο σπιτι μας, κ.τ.λ. Απο τον Σεπτεμβρη και μετα το παιδι, πραγματικά μεταλλάχθηκε!!!! Εριχνε οτιδηποτε εβρισκε πανω στα τραπεζια χωρις ιδιαιτερο λογο, δεν μαζευε ποτε τα παιχνιδια της ακομα και αν τα αφήναμε στο πατωμα για μια εβδομαδα, εκλαιγε με το παραμικρο και ηρεμουσε καποιες στιγμες με την πιπιλα και στις high περιπτωσεις με κανενα dvd. Αποφασισα λοιπον και εγω να μιλησω με τον ξενιτεμενο αντρα μου για την συμπεριφορα της κορης μας και για την αποφαση μου να την στειλουμε παιδικο σταθμο για λιγες ωρες την ημερα. Η αντιδραση του ηταν ΟΧΙ γιατι θα αρρωσταινει. Οταν ηρθε και διαπιστωσε και μονος του οτι δεν ημουν υπερβολικη λεγοντας του ποσο το παιδι ειχει αλλαξει, πηγαμε στον παιδικο σταθμο κοντα στο σπιτι μας και ενημερωθηκαμε για τα προγραμματα. Μεχρι τοτε ημουν σχεδον βεβαιη οτι τοσο μικρα παιδακια πηγαινουν σχολειο μονο οταν δεν έχουν καποιον να τα κρατησει, αλλα διαπιστωσα πως δεν ειναι ακριβως ετσι. Α, παρελειψα να σας πω πως οι γονεις μου κοντεψαν να με στησουν στην πλατεια Συνταγματος προς λιθοβολισμο που θα στειλω το βρεφος μεσα στα μικροβια. Σας πληροφορω, πως απο την 1η μερα η Νικολεττα μας προσαρμοστηκε τελεια, περασε πολυ ομορφα με τα υπολοιπα παιδιακια της ηλικιας της και φτασαμε στο σημειο να τελειωσει εκει μεχρι και το νηπιαγωγειο. Δεν αρρωστησε περισσοτερο απο οτι αρρωσταινε οταν ηταν στο σπιτι, και τα πρωτα Χριστουγεννα που παρακολουθησαμε την παρασταση που δωσανε δεν πιστευαμε στα ματια μας και στα αυτια μας (και οι γονεις μου παρακαλω!!!!) πως τοσο μικρα παιδιακια μπορουν να συμμετεχουν στην γιορτη με (μικρα) ποιηματα και χορευτικα!!!!! Ηταν μια απο τις πιο σωστες αποφασεις μου για το παιδι γιατι εδωσε εκει ολη της την ενεργεια και παραλληλα εμαθε πραγματα που ακομα και τωρα, ναι ακομα και τωρα ειναι πολυ σημαντικα για την εξελιξη της αφενος και αφετερου ετυχε και ειναι στο ιδιο σχολειο με τα περισσοτερα απο εκεινα τα παιδια που ηταν μαζι απο 2 ετων. Τελος, αυτο που εχει σημασια να πω ειναι οτι ο παιδικος σταθμος που πηγα το παιδι μου ειναι ιδιωτικος, απ΄οτι ξερω οι δημοσιοι σταθμοι δεν παιρνουν τοσο μικρα παιδια, και ακομα και τωρα το ενδιαφερον τους ειναι μεγαλο με συχνη επικοινωνια απο μερους τους να μαθαινουν την εξελιξη της αποφοιτης τους. Θα επρεπε να στηριζονται περισσοτερο οι δημοσιοι παιδικοι σταθμοι και να εχουν τη δυνατοτητα να πηγαινουν μικρα παιδακια ακομα και αν οι γονεις δεν εχουν την οικονομικη δυναμη να πληρωσουν για την εκπαιδευση των παιδιων τους. Ευχαριστω και καλη δυναμη σε ολους μας!!!!
"Naughty Step"! It works like a charm, and we always laugh after!! Good Luck to us all!!!! :)
ΖΩ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΔΥΟ Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ.... ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΚΟ! ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΤΑΛΙΜΠΑΝΑΚΙ.
Κ εμείς γινόμαστε 2 το Μάρτιο - σε γενικές γραμμές είναι ήρεμη, αλλά όταν την πιάνει το στραβό της, της λέω: " Μετράω μέχρι το 3 - στο 3 η μαμά θα μαλώσει! Ένα, δύο ..." κ μέχρι στιγμής πριν πω 3 έχει αφήσει τη σκανταλιά κ καταπιάνεται με κάτι άλλο! Μακάρι να πιάνει αυτό το κόλπο κ στο μέλλον, τι να πω?!
ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ.Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 19 ΜΗΝΩΝ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ.ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΤΡΩΜΕ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕΟΠΟΤΕ Η ΗΛΗΚΙΑ ΤΩΝ 2 ΚΑΙ 3 ΔΕΝ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟ ΘΕΟ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΩ ΟΛΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΤΕΡΗ ΥΠΟΜΟΝΗ.
αχ δεν μπορεις να φανταστεις τι μερες εχω περασει αυτα τα 13 χρονια. ειδικα ο μεγαλος μου ηταν πολυ ζουζουνι και γιαυτο αποφασισα να κανω 2ο παιδακι μετα τα 5 χρονια του πρωτου μου γιου. πεταγε οτι εβρισκε μπροστα του απο καρεκλες κλαστικες που εχουμε το καλοκαιρι στα μπαλκονια μας μεχρι ασυρματα τηλεφωνα κ.α. πως φορες εστανθηκα οτι θελω να παρω τα βουνα και να αρχισω να ουρλιαζω, να χτυπησω το κεφαλι μου στο τοιχο ,ουφ και μονο που τα σκεφτομαι και οτι ακομα καλα αντεχω μου δινει κουραγιο για οτι ακομα ακολουθησει.Ειδικα τωρα με τη μικρη που ειναι 2,5 ετων και θελει συνεχεια να μιλαει και να ρωταει και πρεπει εσυ να εισαι συνεχεια απο πανω της , να παιζεις μαζι της ......
Terrible twos ναι, αλλά οχι horrible threes. Διαφωνώ. Μόλις περάσουν τα terrible twos τα οποία κορυφώνονται στα 2,5 και συνεχίζουν μέχρι τα 3, τα παιδάκια γίνονται γλύκες- ιδίως αν ήταν γλύκες πριν τα 2. Αυτή ήταν η δική μου εμπειρία, κορίτσι και αγόρι (5 και 3). Για τα 4 το ξανασυζητάμε...εκεί που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα καλύτερα...
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ!!ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΒΕΡΗ ΗΛΙΚΙΑ...ΕΝΩ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΑΣ ΣΕ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΗΤΑΝ ΗΣΥΧΟ, ΥΠΑΚΟΥΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΟΥΡΑΖΕ ΠΟΛΥ,ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ, ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ,ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΑΝΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ!!!ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΑΝ ΚΑΙ ΕΧΩ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΣ ΦΩΝΑΖΩ ΑΛΛΑ ΝΑ ΤΗΣ ΜΙΛΩ ΜΕ ΣΟΒΑΡΟ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟ ΤΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ,ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΤΟ ΞΑΝΑΤΟΝΙΖΩ ΠΙΑΝΕΙ...ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΜΑΣ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.ΑΛΛΩΣΤΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΚΠΛΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ "Σ'ΑΤΣΑΠΩ"ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΠΑΙΡΝΩ ΜΙΑ ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ..ΕΥΕΛΠΙΣΤΩ ΟΤΙ ΦΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ...
Εμενα ο πρωτος μου γιος ειναι 20 μηνων και ο μικρος 4 1/2 μηνων.Για τον δευτερο φτου -φτου μεχρι στιγμης..αγγελουδι!!Ο μεγαλος εχει ηδη αρχισει τις τσιριδες και τα πεισματα,χτυπιεμαι μεχρι να μου κανουν το χατηρι κτλ συν οτι καθε τρεις και λιγο θελει "γκαλια" κοινως αγκαλια και τα σχετικα.Ζηλευει μαλλον αλλα τελικα εχει να κανει και η ηλικια.Εγω δυστυχως δεν μπορω να εχω πολυ υπομονη παντα και με ακουν και στην διπλα πολη.Αλλα εχει φερει αποτελεσμα και ξερει αμα λιγο υψωσω τον τονο της φωνης οτι δεν παιρναει με τιποτα το δικο του.Χαπια δεν εχω παρει ακομη αλλα ευχαριστως δεχομαι προτασεις.Ανθρωποι ειμαστε και εμεις βρε κοριτσια,μην τρελλαθουμε!!Φιλη μου παντως νηπιαγωγος μου ειπε οτι μετα τα 2 βλεπεις την πρωτη μεγαλη διαφορα.Τωρα εδω διαβαζω terrible threes??Την κατσαμε!!!Επειγοντως ψυχιατρο!!!!Και ερχεται και ο Junior σιγα σιγα!!!Ωραια!!! :)) Ενταξει αστειευομαι...εγω παντως τα πηγαινω σε φιλες που εχουν παιδακια καποια πρωινα,ή αν εχει καλο καιρο γενικα βολτιτσες σε παρκα,κουνιες κτλ..βοηθαει πολυ!Βαριουνται καποιες στιγμες και αυτα μεσα στο σπιτι συνεχεια!!
Εμείς κλείσαμε τα 2 πριν μια βδομάδα!!! Σίγουρα αλλάζει και θα αλλάζει μια ζωή. Αυτό είναι και το υγιές. Σαφώς και υπάρχουν στιγμές που θες να τσιρίξεις απ'τα νεύρα γιατί δεν αντέχεις άλλη γκρίνια. Αλλά υπάρχουν και αυτές οι γλυκές στιγμές του "Σαγαπώ μανούλα", "Αγκαλιά θέλω". Είμαι τυχερή, άργησε να μιλήσει αλλά τα είπε μαζεμένα με σωστό συντακτικό και πεντακάθαρα. ΓιΑ ΤΙΣ ΑΤΑΞΊΕΣ: Τι κάνουμε εμείς και μέχρι τώρα έχει πάει καλά. Εδώ και 3 μήνες στις μεγάλες αταξίες που έχουν να κάνουν με θέματα ασφάλειας τον βάζουμε τιμωρία στην καρέκλα. Όσο είναι εκεί του εξηγούμε γιατί είναι εκεί και γιατί μπήκε τιμωρία. Αν γκρινιάζει του λέμε ότι θα μείνει και άλλο αν συνεχίσει να κλαίει. ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΙΣΜΑΤΑ: Βολιδοσκοπούμε την κατάσταση και άλλοτε του κάνουμε το χατήρι και άλλοτε όχι. Είναι και θέμα σπασίματος του τσαμπουκά. ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΚΕΦΙΑ: Του μιλάμε με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνετε το δικό μας. Π.Χ Θέλεις να κάτσεις στην καρέκλα? όχι. Ωραία σε ποια καρέκλα θέλεις να κάτσεις στην κόκκινη ή στην μπλε?
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ...ΕΜΕΝΑ Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ 33 ΜΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ Κ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ,ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΕΥΡΑ Κ ΤΣΙΡΙΔΕΣ Κ ΦΩΝΕΣ... ΕΧΘΕΣ ΠΗΡΕ ΤΟ ΤΗΛ ΤΟ ΑΣΥΡΜΑΤΟ Κ ΤΟ ΕΒΑΛΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΛΙΤΖΑΝΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ,ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΕΡΙΞΕ ΣΤΟ ΧΑΛΙ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΚΡΑΣΙ ΕΝΑΣ ΧΑΜΟΣ!!!ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΜΑΛΙΑΣΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ,ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙ ΠΑΙΔΑΚΙ...
Δεν είσαι μόνη Ολίβια. Έχω ένα γιο 2 χρονών και 1 μήνα, είναι πολύ πεισματάρης από πολύ μικρός. Σχεδόν κάθε μέρα έχουμε γκρίνια. Έμενα όταν επιμένει σε κάτι δεν σταματά, μέχρι να γίνει το δικό του. Έχω νευριάσει, έχω φωνάξει, τον έχω βάλει τιμωρία, του λέω ότι θα έχει συνέπειες (π.χ. ότι δεν θα παίξει με τα αγαπημένα του παιχνίδια), δεν καταλαβαίνει τίποτα, αντίθετα, εγώ στενοχωριέμαι γιατί θέλω να μεγαλώσει χωρίς φωνές και νεύρα. Αυτό που έχω παρατηρήσει ότι με τα πολλά πολλά έχω γίνει πολύ υπομονετική, εκεί που θα φώναζα, τελευταία, βρίσκω την υπομονή και δεν νευριάζω και προσπαθώ να είμαι εφευρετική για να βρω κάτι άλλο που θα του αποσπάσει την προσοχή και θα τον ηρεμήσει, άλλες φορές πετυχαίνει, άλλες φορές όχι. Πιστεύω ότι εμάς τους γονείς μας έχουν «σιγουράκια» και δεν κάνουν πίσω εύκολα.
Η Μελινα μας ειναι απο τα ζωηρα παιδακια. Απο μωρο που ηταν, ηταν δυσκολη. Ολα τα συνοδευε με γκρινια, φασαρια και πληρη ανυπακοη. Οταν μπηκε στα δυο εφτασε στο ''ζενιθ'' της καταστασης, μεσα σε ενα μηνα αρχισε να μιλαει και να μας αποστομωνει σε οποιαδηποτε παρατηρηση. Δεν μπορουσα να την πειθαρχησω σε τιποτα και υπηρχαν ωρες που πραγματικα δεν αντεχα αλλο. Ηταν απο τα παιδια που δεν συγκινουνταν αν τους στερουσες καποιο παραμυθι-παιχνιδι-αγαπημενο φαγητο αν εκανε καποια αταξια. Ωσπου με τη βοηθεια του παιδικου σταθμου, εφαρμοσαμε την ''καρεκλα της συμμορφωσης''.Μας εσωσε! Ειναι 2 1/2 πλεον και εδω και εναμιση μηνα ειναι κυρια. Αν κανει κατι ασχημο την προειδοποιω και τελειωνει εκει. Ελαχιστες φορες την εχω βαλει στην λεγομενη καρεκλα. Επιπλεον εχω ηρεμησει κι εγω πολυ και δεν τη μαλωνω ουτε φωναζω. Και ημαστε πολυ καλυτερα. Τελικα ολα τα παιδια εχουν κουμπακι...
χαχαχα τι μας περιμενει....λοιπον, αν αποφασισεις για time-out δες εδω: http://www.apartmenttherapy.com/make-your-own-sand-filled-time-out-stool-164384 παντως ο βαφτισιμιος μου στα 2 αρχισε να χτυπιεται στο πατωμα, μια μερα ετσι ξαφνικα, χωρις να το εχει δει απο καπου...και απλα η κουμπαρα μου τον αγνοουσε...και οταν πηγαιναμε σε αλλο δωματιο...σηκωνοταν, περπατουσε χωρις show και οταν του ριχναμε το βλεμμα μας...αρχιζε το παρτυ...πατωμα, ουρλιαχτα κλπ...ετσι απλα...ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ, γιατι μιλουσαμε μεταξυ μας!!!!!!!μετα ετσι ξαφνικα το εκοψε, μετα απο 3-4 μηνες...χωρις τιμωριες και χωρις υστεριες απο την κουμπαρα μου!
Εγώ είμαι έγκυος ακόμα και το κακό είναι ότι μόνο χαριτωμένα και συμπαθητικά δεν μου φαίνονται όλα αυτά. Γενικότερα δεν τα αντέχω καθόλου τα παιδιά που κάνουν έτσι...και έχω συναντήσει αρκετά στην ζωή μου. Βέβαια πιστεύω ότι όλο αυτό έχει να κάνει με τους γονείς που έχουν κακομάθει τα μικρά τους. Φυσικά γνωρίζω ότι στην θεωρία είναι όλα πιο εύκολα. Γι' αυτό και μπαίνω σε σκέψεις, με το δικό μου πως θα αντιδρώ αν μου σπάνε τόσο τα νεύρα κάποια μικρά που κάνουν σαν δαιμονισμένα;; Ειλικρινά σας θαυμάζω όλες γιατί αναφέρετε σαν τρόπους αντιμετωπίσεις υπομονή, κουβέντα, τιμωρία άντε και καμιά φωνή. Δεν είδα καμία να γράφει για καμία φαπίτσα στον ποπό. Μπράβο σε όλες!!
* αντιμετώπισης (μόλις τώρα παρατήρησα ότι είχα σκοτώσει την λέξη)
Εχει πολύ πλάκα για ένα δίχρονο να .... ανακαλύπτει τα όριά σου!!!! Σκηνή πρώτη: Είμαστε στα πεθερικά μου και ξαφνικά ακούμε κλάματα μέσα από το μπάνιο. Τρέχουμε και ….. η Αθηνά έχει μπει στο μπάνιο και έχει κλειδώσει την πόρτα από μέσα!!! Τι σκέφτεσαι;; «Παναγία μου να μην ανοίξει το ζεστό νερό και τσουρουφλιστεί», «Παναγία μου, να μην πιει χλωρίνη, απορρυπαντικό, σαμπουάν….», «Παναγίτσα μου, να μην σκαρφαλώσει πουθενά και πέσει και τσακιστεί», «Χριστούλη μου πως θα την βγάλουμε από εκεί μέσα;;; Σπάστε την πόρτα σας παρακαλώ ΤΩΡΑΑΑΑΑΑ». Επί 15 λεπτά, η Αθηνά μέσα στο μπάνιο, εμείς απ’ έξω να την καλοπιάνουμε και να της εξηγούμε τι να κάνει και τελικά …. «κλικ» η ζουζούνα γύρισε το κλειδάκι, η πόρτα άνοιξε και η Αθηνά ελευθερώθηκε!!! Σκηνή δεύτερη: Πρωί, ώρα 7.00. Την ξυπνάω με χάδια και φιλιά για να την ετοιμάσω για τον παιδικό. Αφού ξυπνήσει, πάω να την ντύσω. Και τότε αρχίζει: Μόοοοοονηηηηηηηη μουυυυυυυυυυυ! Δεν θέλει με τίποτα να την ντύσω εγώ. Θέλει να ντυθεί μόνη της, να ταιριάξει το κοκαλάκι στα μαλλιά με τις κάλτσες και να φορέσει τα πέδιλά της κι ας είναι Γενάρης μήνας!!!!! Αυτό το μοοοοοοονηηηηηηηηη μουυυυυυ με καταδιώκει από όταν η μικρή μου έγινε 18 μηνών. Από τη μια την χαίρομαι που είναι ανεξάρτητη και δυναμική, από την άλλη όμως με κουράζει πολυυυυυυυ! Να σου πω και τα ευχάριστα; Συνεχίζει να είναι έτσι και τώρα που έγινε 5!!!!!! Τουλάχιστον ελπίζω να είναι έτσι σε όλη της τη ζωή, και να μην εξαντλήσει τη δυναμικότητά της σε μένα. Να είναι έτσι και όταν μεγαλώσει, εκεί που θα της χρειάζεται!!!!
Αχ τι να σου πω Ολίβια πραγματικά καλώς ήρθες στο Club, εμείς μόλις φύγαμε από τα terrible 2 και βαδίζουμε ολοταχώς προς τα horrible 3. Που μη φανταστείς ότι έχει μεγάλη διαφορά, απλά αλλάζουν οι παραξενιές, από το δε ξέρω τι θέλω έχουμε το θέλω να βάλω οπωσδήποτε αυτά τα ρούχα να μου κάνεις αυτό το χτένισμα (ναι ως κορίτσια διαλέγουμε και κομμώσεις ) κ.τ.λ αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι υπομονή απλά δυστυχώς δεν την έχουμε πάντα. Επίσης διάλογο, να της εξηγείς πάντα ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό και να της αναφέρεις το σωστό, πάντα κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν αλλά είμαι σίγουρη ότι τα καταλαβαίνουν όλα. Και στα ιιιιι της Ζουμπουλίας κάνε ότι δε σε ενοχλεί και κάποια στιγμή θα το σταματήσει αν δει ότι δε σε ενοχλεί γιατί αν και δεν κατάλαβα ποτέ το λόγο τους αρέσει πολύ μας βλέπουν στην τσίτα.
Όχι δυστυχώς δεν είσαι ΜΟΝΗ!!!!!!!!!!!!! Θα σου περιγράψω χαρακτηριστική ημέρα στο σπίτι με ένα 2χρονο (γίναμε 2 01/01)... Γυρνάει απο τον σταθμό, (ρωτάει η δόλια μάνα "πως ήταν?" "Όλα καλά" απαντά η δασκάλα..) χαιρετάμε μέσα στα χαμόγελα κ φτάνουμε στην είσοδο της πολυκατοικίας..."ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣΙ Ε ΣΕ ΣΕΛΩ ΠΙΤΙ, ΟΣΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ" (ρητορική ερώτηση, Κ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΜΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ??????) κ σωριάζεται στο πεζοδρόμιο!!!!!!!!! Η μάνα με τον μωρό σχεδόν 2μ στον r/s κ μια τσάντα στον ώμο κ τα κλειδιά στο χέρι προσπαθώ να τον βουτήξω απο το πάτωμα... Ανεβαίνουμε σπίτι κ εκεί αρχίζει το σόου... Κίκο "που ει γιαγιά μου?" Μαμά "η γιαγιά δεν είναι εδώ" Κίκο "γιαγιαααααααααααααααααααααα μου, γιαγιάααααααααααααααααα μου" Μαμά "Κίκο θέλεις αυγό?" Κίκο "Οσι" Μαμά "Κίκο θέλεις μανταρίνι?" Κίκο "ΌΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣΙ" κ μετά αρχίζουν τα ουρλιαχτά που περιγράφεις τύπου Ζουμπουλίας... Κανένα παιχνίδι δεν μας ευχαριστεί κ όλα εξφεδονίζονται δεξιά αριστερά.... Ευτυχώς κ εμείς δεν έχουμε αρχίσει τα χτυπήματα στο πάτωμα κτλ αλλάααααααααα φτάνω πολλές φορές στο να ανοίξω την πόρτα κ να πάρω τα βουνά!!!!!!!!! Αλλά ευτυχώς δεν είναι κάθε μέρα ετσι κ όλα μαζί... κ μιλάμε για ένα πααααααααααρα πολύ ήρεμο μωρό!!!!!! Κουράγιο μάνες!!!!!!!
Και που είσαι ακόμα καιμη σου πω οτι άργησες!Οσο μεγαλώνουν και καταλαβαίνουν τις δυνάμεις τους αλλάζουν.Κι εμένα ήταν πολύ ήσυχη τώρα έχει παραμαγκέψει το μικρό..Εγώ την βάζω τιμωρία σε μια γωνίτσα όταν ξεφεύγει τωρα ούτε αυτό την ενοχλεί.Οταν κάνει ζημιές λέει "μαμα πάω τιμωία" και πάει μόνη της.Εχω διαβάσει εκατό βιβλία για να δω τι κάνουμε σ'αυτές τις περιπτώσεις.Καμια σχέση στην πράξη.Αυτο που ξέρω είναι οτι χρειάζεται πολύ υπομονή!!Είμαι σίγουρη οτι κι εσύ τη διαθέτεις!!
ααχχχχχχ ο πονος και καημος μου εμενα αρχισε πριν απο τα 2 σε συνδιαζμο με εγκυμοσυνη = εκρηκτικη κατασταση μολις δε γεννηθηκε και ο μικρος αστα να πανε ειχα και της ζηλιες ... ειμαστε δυσκολα εχει φτάσει στους 9 μηνες ο μικρός μου και μπουσουλαει και στα 2μιση και κατι ο μεγαλος και γινεται χαμος ξαφνικα για τα παιχνιδια κα.λογους εγω να πρεπει να τον προσεχω να μη τον χτυπησει κιολας.......σε συνδιασμο και με επιλοχεια καταθλιψη και χωρις καμια βοηθεια απο πουθενα (εχω χάσει τη μητέρα μου εδω και χρονια)αλλα ουτε και απο τον αντρα μου, απορω πως την παλεψα....αρχιζουν και στρωνουν τα πραγματα ομως, ποιο πολυ απο μεριας μου δηλαδη αλλα αρχιζουν και η δυο τους να μην μπορουν μακρια εχω παρατηρηση ενω ο μικρος ειναι πολυ ησηχος,οταν λειπει ο μεγαλος ψιλογκρινιαζει :)))) οσο για το μεγάλο μολις μπαινει σπιτι ψαχνει το μικρο.......οσο για το σπιτι προσπαθω οσο μπορω να το εχω σε τάξει και καθαρο σε οποιον πει οτι ειμαι ακαματρα τη να κανω ας ερθει στη θέση μου και ας τα κανει καλυτερα υπομονη θέλει και ολα θα περασουν :))))) φιλια πολλα στο Αθηνακη σου
Ένα έχω να σου πω: όταν ο γιος μου ήταν δυόμισι πήρε το δίπλωμα και την ταυτότητα μου και τα έβαλε στο κουτί με τ'αυτοκινητάκια! Τα έψαχνα για καμιά βδομάδα και όταν τα βρήκα τελικά (αφού είχα βγάλει καινούργια ταυτότητα!) μου είπε ότι τα θέλει για να παίζουν τον τροχονόμο!!! Τώρα γελάω, αλλά τότε κόντεψα να πάθω νευρικό κλονισμό! Κουράγιο, φάση είναι θα περάσει!
Κάπως έτσι ήταν και η μεγάλη μου όρη πριν από ένα χρόνο. Δνε στεκόταν πουθενά, ολα τα παιχνίδια παντού, ακόμα και στο μπάνιο!!!!! Αν και μιλάει μια χαρά και συνεννοήσε, είχα με θέμα μεγάλο. Έφτανα σε σημείο να κλαίω από τα νεύρα μου, ήμουν βλέπεις έγκυος και στη μικρή...Άσε, μεγάλη ταλαιπωρία τραβήξαμε αρκετό καιρό με τον άντρα μου. Και εννοείται ότι τέτοια συμπεριφορά είχα μόνο στο σπίτι μας. Στων παππούδων ήταν "κυρία", πάντα μάζευε τα παιχνίδια της και είχα τη μάνα μου να μου λέει "Το παιδί μια χαρά είναι, είσαι υπερβολική..." κλπ κλπ. Τελικά μετά από κόπο και σκέψη και αφού δοκιμάσαμε πολλά, καταλήξαμε να έχουμε το μάζεμα των παιχνιιών ως παιχνίδι!!Και έπιασε!!! Και τώρα, που έχει πάει και σταθμό, δεν πάει για ύπνο ή δεν φευγουμε από το σπίτι αν δεν μαζέψουμε τα παιχνίδια ΟΛΑ!!! Υπομονή και θα βρεις τη λύση!!!
Φίλιππος , 16 μηνών Αδυναμία του : Όλα στο πάτωμα! Και τα συρτάρια! Όπλα του : Τσιρίδα και ψεύτικο κλάμα σε συνδιασμό με απότομο σπάσιμο της μέσης προς τα πίσω μα σκοπο να σωριαστεί! Αντίθετο στρατόπεδο : Το "όχι" της μαμάς! Πάντως δε περίμενε να πάει 2. Από την ώρα που γεννήθηκε γκρινιάζει και κλαίει. Οπότε η ακαταστασία και τα πετάγματα είναι παιχνιδάκι για εμένα τώρα! Υπομονή, άλλες μέρες υπάρχει. Άλλες αγνοείται! http://filipposcom.blogspot.com/2012/01/blog-post_20.html
Aχαχαχα, φοβερό ο Φίλιππος!!!
Τελικά τι είναι το "Ακακολοντο"???????????χαχαχαχχχαχα
Καλημερα σας παρακολουθω εδω και λιγο καιρο, αλλα ειναι η πρωτη φορα που θα γραψω και εγω την προσωπικη μου γνωμη.Εχω ενα αγορακι που στις 23 Φεβρουαριου θα κλεισει τα 3.Ειναι οπως ολα τα παιδακια ποτε ετσι ποτε αλλιως!!!Σε γενικες γραμμες ειναι πολυ βολικος σε ολα του ειδικα στον υπνο του!!(ΕΥΤΥΧΩΣ).Αυτο που εχω καταλαβει απο κουβεντες με αλλες μαμαδες και καποια πραγματα που διαβασα, ειναι πως ολα τα παιδακια σ'αυτες τις ηλικιες περνανε απο συγκεκριμενες φασεις.Σε καποια κρατανε λιγο περισσοτερο σε καποια ειναι λιγο πιο εντονα σε αλλα παλι οχι τοσο.Εμεινα εκπληκτη οταν καταλαβα το ποσο δικιο ειχαν στο ποτε θα περασει απο την ταδε φαση στην αλλη.Αυτο που λειτουργησε σε μενα ως προς την αντιμετωπιση των εκρηξεων του και των υστεριων του ηταν μαλλον συνδιασμος πραγματων.Λιγο η "τιμωρια" στο καρεκλακι,λιγο η μεταξυ μας κουβεντα εχουν φερει τα επιθυμητα αποτελεσματα σε μεγαλο βαθμο.Οχι παντα βεβαια και αυτο ειναι φυσικο.Πιστευω παντως πως αυτο που επαιξε καταλυτικο ρολο ισως ειναι οτι 9 στις 10 φορες αυτο που θα του πω ειτε ως θετικη ανταμοιβη ειτε ως αρνητικη επιπτωση στην οποια συμπεριφορα του το τηρω κατα γραμμα.Ετσι νομιζω οτι αρχισε να καταλαβαινει που τον παιρνει και που οχι για καποια πραγματα.Ενα παραδειγμα και κλεινω γιατι μαλλον σας κουρασα.Στον παιδικο που παει απο τον Οκτωβριο τις πρωτες 2-3 μερες μου ελεγαν οτι δερνει πολυ.Μεχρι τοτε δεν ειχα τετοιο προβλημα (σοβαρο τουλαχιστον),του μιλησα, του εξηγησα του, ειπα ποιες θα ειναι η συνεπειες αν συνεχισει να φερεται ετσι και μετα απο 1-2 μερες το "ΘΑΥΜΑ". Ενιωσα πολυ καλα και για μενα και για το παιδι γιατι ο κοπος και των δυο μας ειχε αποτελεσμα. Εγω ενιωσα οτι κατι εκανα καλα και εκεινο εβαλε το λιθαρακι του για να διαχειριζεται τα συναισθηματα του. Ευχαριστω για την υπομονη σας και καλο "κουραγιο" στις υστεριες τους και πανω απο ολα στις δικες μας υστεριες!!
Ki egw exw mpei s auth th fash eis diploun malista, edw kai ena mhna peripou me to agoraki mou, kai aneka8en me thn zwhrh mou mikroula. den 8a mpw se leptomereies. sumfwnw me thn apopsh tou oti den yparxei kanonas kai xrush suntagh. 8a sas pw omws oti apo 9 mhnwn ta paidia arxizoun n antilambanontai th sxesh aitiou- apotelesmatos. ara prepei na tous ekshgoume giati h tade praksh tous den einai ok sto spiti maw kai na ta timwroume gi auto. mporei na parei apeires ekshghseis kai timwries olo auto, alla kapote 8a kanei "register". epishs na 8umomaste oti to ka8e paidaki den einai to idio me to diplano tou, kai ara to poia timwria efarmozoume, gia posh wra, ktl. einai apofaseis arrhkta demenes me thn idiosugkrasia tou paidiou kai to olo plaisio sto opoio megalwnei. Na ta skeftoume loipon lo auta PRIN na ftasei to 8ema sta akra, giati otan eimaste se fash ekrhkshs .... ante geia! :O) Terrible twos will NOT make me a terrible mum!!! Kala mas kouragia!
Αχ, αχ, αχ. Η αληθεια ειναι σε ''ζηλευα '' και ελεγα ''μα τι ησυχη που ειναι η μικρη της Μπραβο της μαλλον βγαινει απο την ηρεμια που βγαζει η Ολιβια''. Ο γιος μου ειναι 3,5 και η μικρη μου 1,5 και τωρα βεβαια που τα ξαναθυμαμε λεω οτι οντος κι εμενα μεχρι την ηλικια των 2 ο γιος μου ηταν ενας αγγελος. Οταν αρχισε να ζωηρευειεγω ειπα κατευθειαν ''αχ μας το ματιαξανε το παιδι η ζηλια τους μας εφαγε''. Κουνια που σε κουναγε...Μαλλον δεν ηθελα να δω το προφανες οτι το παιδι μου αλλαξε. Ειπα πολλες φορες θα σας αφησω και θα φυγω Και αλλες τοσες μαλωσα με τον αντρα μου απο την υπερενταση της τρελης μερας χωρις να μου φταιει ο ερημος. Η λυση της μαμας για μενα πιανει μονο οταν ειναι εκει. Εχω 2 ακομα αδερφες και η μανα μου οταν ημαστε στη δουλεια φτανει πολλες φορες να νταντευει 5 εγγονια ταυτοχρονα (ηλικιες 6 ετων, τα δυο αγορια 3 ετων, η μια μικρη 1,5 χρονων και η αλλη η μπουμπου 8 μηνων) Οταν επιστρεφουμε για να τα παρουμε περημενουμε να βρουμε ενα σπιτι βομβαρδισμενο αλλα.... οοοοοοοοοοχι . Ρωταμε πως τα περασανε και η μαμα μου μεσα στην καλη χαρα μας λεει υπεροχα (βρε μπας και τα ποτιζει τιποτα?) Εννοητε πως οταν γυρναμε σπιτι γυρναει και ο διακοπτης και το ηρεμο παιδακι μεταμορφωνεται.Τωρα οσο για την τιμωρια σε εμενα πιανει Οταν κανει κατι αξιο τιμωριας πηγαι νει στην γωνητσα του. Και οσον αφορα τα σκορπια παιχνιδια εχουμε το κολπο της σκουπας που το ανακαλυψα τυχαια μια μερα που εβαλα να σκουπησω και τρομαξε μηπως τα παιχνιδια του τα μαζεψει η σκουπα ΠΑνικος σου λεω.Τα εμασε σε χρονο μηδεν. Βεβαια μην βλεπουμε μονο τα ασχημα εννοητε πως εχουμε και αρκετες ηρεμες ημερες Μμμμμμ πολλες θα ελεγα απλως δεν φαινονται τοσο. Α και οσον αφορα τον παιδικο ε απο τοτε που ξεκινησαμε μας ηρθα και καινουργιες συνηθειες και λεξεις στο σπιτι
Κάθε ηλικία έχει τα όμορφα και τα δύσκολα...Άνθρωποι είναι κι αυτά σαν κι εμάς!!! Στα 4, που αρχίζουν το σχολείο(αν δεν έχουν πάει πριν) είναι ακόμη πιο δύσκολα!! Εγώ έχω μάθει να το κοντρολάρω όλο αυτό, που περιγράφεις, γιατί με δύο τετράχρονα κι ένα δίχρονο(κι έναν άντρα απαιτητικό!χιχι!), αν δεν είχα υπομονή και αυτοέλεγχο, θα είχα καταλήξει στο Δαφνί!!!! Πάντως μια εκδρομούλα στα μέρη μας δεν θα ήταν άσχημη!!!! ;-)
αχχχχχχχχχχχχχχ και εγω μια απο τα ίδια! ο γιός μου ειναι 20 μηνων και μέχρι να γίνει ενός, ενός κια κάτι ήταν ένας άγγελος! εδω και λίγους μήνες έχει αρχίσει και γίνεται μεγαλος ταλιμπαν. μπορει να τσιρίζει και να κλαίει 2 ώρες επειδη δεν του γίνουμε τα κλειδια του αυτοκινήτου του μπαμπα του!!!! δεν μπορειτε να φανταστειτε για τι κολλημα μιλαμε!!! να του δίνω τα δικα μου, να του δίνω αλλα, μα εκεινος να θέλει μονο αυτα! αφου μέχρι και ο αντρας μου που δεν ειναι ιδιαίτερα ευαισθητος και δεν χαμπαρίζει όταν τον βλέπει να κλαιει μια μερα αναγκάστηκε μετα απο 1 ωρα να του τα δωσει! δεν μπορουσε να πιστεψει τι πεισμα εχει αυτο το παιδι! αμα του κολλήσει κατι πρεπει να το κανει διαφορετικα σηκώνει τον κόσμο! μπορει να τσιριζει στις 7 η ωρα το πρωι γιατι δεν το αφήνουμε να ανάψει το φως του δωματίου! μιλαμε για τετοια κολληματα για ηλίθια πράγματα. αλλα παιδακια τους λές μην κάνεις αυτο και ακουνε, εμενα ο δικός μου αν τους πεις οχι θα το κάνει επιτηδες! και η λύση του να του αποσπάσω την προσοχη δεν πιανει σχεδον ΠΟΤΕ!!!!!!! τι να πω, καλη υπομονή σε όλες μας και ευχομαι να βρουμε καθεμια απο εμας τον σωστο τρόπο να διαχειριστουμε την κατάσταση!!!
Είμαστε τεράστιο κλαμπ!!!Εμένα με βοήθησε ΠΟΛΥ "η νταντά πρώτων βοηθειών", που έβαζε στο ΣΚΑΙ.Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι τα διχρονα μας ξέρουν πολύ καλύτερα από όσο τα καταλαβαίνουμε εμείς και μας χειρίζονται όπως θέλουν!!!Εφάρμοσα τα όσα έλεγε στην εκπομπή αυτή, πήρα και το βιβλίο της για εμπέδωση!!!ΔΕΝ τα καταφέρνω πάντα (η μικρή μου είναι 3 , ο μεγάλος 6) αλλά συνειδητοποιώ πως αν δεν το ελέγξω τώρα, όσο μεγαλώνει , μεγαλώνει και το όλο θέμα και γίνεται πιο πολύπλοκο!! Υπομονή και σταθερότητα στα όσα λές και όλα θα πάνε καλά !!(ελπίζωωωωωωωωωω κι εγώ!).άσε που σκέφτομαι ότι αν δεν τα καταφέρνω να τη χειριστώ στα 3, τι θα κάνω Χριστέ μου στα 13???????!!!!!
Ετσί ακριβώς ήταν και η Κυριακή μας ...το "ηρεμώ" στο σπίτι μου δεν υπάρχει..πρέπει να είσαι σε πολύ καλή φάση στην ζωή σου με όλους και με όλα...ώστε να έχεις αντοχές για τις "καλές" στιγμές με τα δίχρονα,αλλίως δεν τα βλέπω εύκολα τα πράγματα!!!Έχω καταλάβει ότι το μόνο που βοηθάει είναι οι τακτές αλλαγές περιβάλλοντος...λίγο σαλόνι,λίγο στο δωμάτιο, μετά βόλτά κτλ...απελπισμένοι γονείς συναντιούνται τέτοιες κρύες Κυριακές στα διάφορα Μall τρέμοντας να μείνουν σπίτι τους!!!!το γκρέμισμα δεν με πειράζει...το ότι γκρεμίζεται διαρκώς μαζί με τα παιχνίδια της είναι που δεν αντέχεται...πλέον έχουν και ανεπτυγμένες κινητικές δεξιοτητές και έτσι δεν πέφτουν απλά στην ευθεία αλλά απο το 5ο ράφι της βιβλιοθήκης!!!μανά κουράγιο!!!
Αγαπητή Ολίβια, μετά λύπης μου σε ενημερώνω ότι...... είσαι ακόμα στην αρχή! Μην πανικοβάλλεσαι και κυρίως.....κράτα δυνάμεις! Οταν ο γιός μου έφτασε εκεί κοντά στα 2,5 άρχισε και ο εφιάλτης! Βέβαια στην δική μας περίπτωση συνέπεσε με τον ερχομό της κόρης μου και όπως ήταν φυσικό προσπαθούσα να δικαιολογήσω την συμπεριφορά του ως αποτέλεσμα ζηλίτσας. Μέγα λάθος! όταν μάλιστα τύχαινε να επισκεφτούμε κάποιο μαγαζί με παιχνίδια εκεί τα πράγματα γίνονταν ανυπόφορα! Αφού άδειαζε όοοοοοολα τα ράφια λέγοντάς μας "τελεταίο τελεταίο μαμά!", όταν τελικά αποφασίζαμε ότι δεν μπορούσαμε να αγοράζουμε όοοολο το μαγαζί κάθε φορά, τότε αυτός άρχιζε την παράστασή του τσιρίζοντας και ξαπλώνοντας στο πάτωμα του καταστήματος αρνούμενος ακόμα και να τον αγγίξουμε! Σήμερα, ο Βαγγέλης μου είναι 13 χρονών! Στα ντουζένια της εφηβείας δηλαδή! Πίστεψέ με, αναπολώ την ηλικία των 2,5!Ναι σοβαρά μιλάω!Βρίσκομαι καθ`όλη την διάρκεια την ημέρας σε φοβερή ένταση προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τις αντιδράσεις του, οι οποίες βέβαια είναι πάντα βάση των άτιμων ορμονών! Φαντάσου ότι έχω και μία κόρη, την Νικόλ στην προ εφηβεία και περιμένω και το τρίτο μου παιδάκι!!! Εχω πιάσει δηλαδή όλη την γκάμα ηλικιών! Σου εύχομαι καλό κουράγιο και....αγάντα γιατί αυτή την στιγμή απλά κάνεις προπόνηση!!!
Η παιδίατρος ήδη από πέρσι που ήταν 1+ μας είπε να αρχίσουμε τις τιμωρίες. Την πρώτη φορά που την έβαλα στη θέση της τιμωρίας ούρλιαζε μέχρι που σχεδόν μπλέδιασε ολόκληρη και φοβηθήκαμε πάρα πολύ. Την δεύτερη ψιλοέκλαψε και την τρίτη ΠΗΓΕ ΜΟΝΗ ΤΗΣ!!!!! της είπα ή θα πιεις το γάλα σου ή θα σε βάλω τιμωρία και πήγε μόνη της. Μου χαμογέλασε και έβαλε το ένα χέρι στη μέση και με κοιτούσε με βλέμμα " τώρα τι κατάλαβες??? με πειράζει νομίζεις?" Θα την έσφαζα!!!! Από τότε πηγαίνει για τιμωρία και αν ήθελε κάτι να κάνει κλαίει αν όμως δεν είχε τίποτα στο μυαλό της κάθεται και περιμένει να της πω να φύγει. Το καλύτερο όμως είναι που στο τέλος της τιμωρίας που της λέω το λόγο ξανά πριν αγκαλιαστούμε εκείνη το έχει μάθει και μόλις πάει στο μέρος της τιμωρίας φωνάζει "ναι μαμά ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ"! Με τον άντρα μου τρομάζουμε στη σκέψη τι θα αντιμετωπίσουμε στην εφηβεία της!!!!!
Eλενη με τρομαζεις!!!!αν γίνουμε τις θα φέρω τη μαμα μου!!!!!!!!!!!!!!!χαχαχ
ολιβια ετσι ειναι ο δικος μου που ειναι 14 μηνων.υπαρχουν μερες που με νυχια κ με δοντια κρατιεμαι να μην κραυγασω.ανεβαινει καναπεδες-κατεβαινει καναπεδες,θελουμε να περπαταμε το καροτσι μονοι μας μεσα στο σπιτι,εχουμε την απαιτιση να περνουμε την ΄΄πουπα΄΄ οπως λεει την σκουπα κ οταν νευριαζει να την κοπαναει με δυναμη.ασε κ το παιδικο........βομβαρδισμενο τοπιο....τι καλα που ηταν πριν περπατισει,δεν ακοθγες φωνουλα
Ολίβια κ υπόλοιπες μανούλες καλημέρα!!Γράφω τέτοια ώρα (κοντεύει 3:00) γιατί μετά τις 11 το βράδυ είναι που ηρεμώ κ εγώ λίγο!!Απ'ό,τι διάβασα όλες αντιμετωπίζετε τα ίδια...βάσανα!!Κ όλες εκφράζετε την ίδια κρυφή ελπίδα "θα μεγαλώσει κ θα ηρεμήσει". Λοιπόν, δεν θέλω να σας απογοητεύσω, όμως αυτό που μας περιγράφεις Ολίβια είναι όντως η 1η δύσκολη ημέρα από τις πολλές που θα ακολουθήσουν!! Εγώ έχω 3 αγγελούδια που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ηλικιών, θα έλεγα!!Ο μικρότερος 2.5 χρ., η μεσαία 5χρ+4 μηνών ενώ η μεγαλύτερη 7.5χρ.Τί να σας πω!!Κάθε μέρα μύλος το σπίτι!!Η μεγάλη να τελειώνει τα μαθήματα (πάμε β'δημ.)με το ζόρι γιατί την αποσπούν την προσοχή τα άλλα 2...ο μικρός όπως πάντα να αραδιάζει τα αυτοκινητάκια του σε όλο το σαλόνι...η μεσαία να βγάζει όλη τη ζήλια που έχει (κ προς τη μεγάλη κ προς το μικρό) επάνω μας με διάφορους τρόπους!!Μαλώνουν μεταξύ τους κ εγώ προσπαθώ να το παίξω δικαστής για να αποδώσω το δίκαιο,αλλά στο τέλος τα 2 υπερασπίζονται το ένα που θα μαλώσω και κάνουν κόμμα εναντίον μου!!! Δεν είχα με κάποιο από τα 3 θέμα ζημιών,ποτέ δεν κάνανε.Δεν μου ζωγράφισαν τοίχους κλπ.Σαν παιδιά παίζουν πολύ και κάνουν φασαρία.Όμως έχουν τριβές μεταξύ τους επάνω στο παιχνίδι κ γίνεται το έλα να δεις!!Είναι κ τα 3 πεισματάρικα!Η μεγάλη με επιχειρήματα, η μεσαία με παράπονα κ κλάματα,ενώ ο μικρός με τσιρίδες!Κάποιες φορές προσπάθησα να απασχολήσω το ένα από αυτά με κάτι άλλο,και τσουπ έρχεται το 2ο χώνεται και μαλώνουν πάλι!!Καθότι δουλεύω 8ωρο με βάρδιες καταλαβαίνετε ότι δεν είναι δυνατόν να ασχολούμαι όλες τις υπόλοιπες ώρες παίζοντας μαζί τους.Αλλά και ακόμα να ήμουν σπίτι διαρκώς,δεν το θεωρώ σωστό να ήμουν συνέχεια από πάνω τους,πρέπει να είναι και λίγο ανεξάρτητα και να κάνουν τα δικά τους!! Τελικά, δεν έχει σημασία αν μπορούν να μιλήσουν, ο μικρός ίσα-ίσα που λέει κάποιες λεξούλες!Εγώ προσπαθώ να κάνω υπομονή όμως δεν τα καταφέρνω πάντα.Έχω φωνάξει άπειρες φορές και μερικές από αυτές φοβήθηκα μήπως πάθω κανένα εγκεφαλικό!!Έχω δοκιμάσει όλες τις μεθόδους,συζήτηση με επιχειρήματα,τιμωρία σε καρεκλάκι,αποφασιστική εντολή χωρίς πολλά-πολλά,αλλά κ συνδυασμό όλων των παραπάνω!Κάποιες φορές έχει αποτελέσματα κάποιες όμως όχι. Αυτό που σε εμάς έχει λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά είναι που έχουμε θεσπίσει κανόνες που θα πρέπει να ακολουθούμε όλοι στην οικογένεια.Τους έχουμε ορίσει με συζήτηση αρχικά με τις μεγάλες και έτσι ακολουθεί κ ο μικρός.Αν δεν τηρηθούν οι κανόνες τότε στερούνται κάτι, όπως το να παίξουν play-station στο Σαβ/κο ή να πάμε στους φίλους μας για παιχνίδι.Πρέπει να ακολουθούμε τους κανόνες γιατί αν παρεκκλίνουμε έστω κ μία φορά...πάει τη χάσαμε την μπάλα!!Πάντως οι φωνές κ τα μαλώματα δε σταματούν ακόμα κ έτσι.Απλά γίνονται πιο ελεγχόμενα αναφέροντάς τους τις επιπτώσεις από τις "παραβάσεις" των κανόνων!! Α,και να σημειώσω τέλος ότι φίλες μου μαμάδες με μεγαλύτερα παιδιά μου έχουν πει ότι όλο αυτό δεν σταματά ποτέ...απλά παίρνει άλλη μορφή ανάλογα με την ηλικία του παιδιού!!Ω,ρε τι μας περιμένει ακόμαααα!!
Ήθελα να έγραφα πολλά επί του θέματος αλλά επειδή μια εικόνα όσο χίλιες λέξεις, ιδού: http://imageshack.us/f/254/20120123020115.jpg/ Όνομα: Γώγος Ηλικία: 35 μηνών (ακριβώς σήμερα) Κατάσταση σπιτιού Yπό διάλυση Κατάσταση μαμάς: Υπό διάλυση. Ο μπαμπάς μας επιστρέφει αύριο-πρώτα ο Θεός- από δουλειά, τέλος το γκροτέσκο σ/κ, πάμε γι' άλλα !!! Και τώρα μπορείς να παρηγορηθείς ή να τραβήξεις τα μαλλιά σου!
Αυτό είναι πραγματικά "Μια εικόνα, χίλιες λέξεις"!!
wow!! υπάρχουν και χειρότερα τελικά....35 μηνών και η δικιά μου...καλή δύναμη!
πωπω!!!Αποστομωτική φωτογραφία!!!!
ελα επισκεψη και σε εμενα ..εχω 2 κορες 2μιση και 1μιση ετους!!!!και μπορουν να το κανουν αυτο το χαλι σε 10 λεπτα το πολυ!!!!
WELLCOME TO THE CLUB!!!!! Θυμαμαι οταν ο γιος μου ηταν 2 περιπου τον επιτηρουσαμε με τη σειρα με τον αντρα μου για να μην κανει κατι σοβαρο, ματια και στην πλατη και απειρη υπομονη (σε οποιον βεβεια περισσευει υπομονη ευχαριστως την αγοραζω!!!) Κι εγω νοσταλγω τις μερες που ηταν μωρακι και βολικος πολυ... Απο την αλλη βεβαια μπαινετε σε μια νεα συναρπαστικη περιοδο γεματη λογακια, πλακες και καυγαδες (ειναι και κοριτσι μην ξεχνας!!). με 2 λεξεις ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!!
welcome to the club!!! Ακριβώς η περίπτωση μας, ο Σταύρος ειναι 25 μηνων, ένα μήνα πριν συμπληρώσει τα 2 χρόνια έγινε η απόλυτη μετάλλαξη. Ήταν ενα καλόβολο παιδάκι και έγινε η "γκρίνια" προσωποποιημένη, και να φανταστείς ότι εμείς μιλάμε κανονικότατα απο 19 περίπου μηνων, δεν "παίζει" δηλαδή το οτι δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει και γι'αυτό γκρινιάζει. Μάλλον γκρινιάζει γιατι δεν ξέρει και αυτός τι θέλει μιας και πολλές φορές η γκρίνια και το Ιιιιιιιιι!!!! (ναι ναι αυτό της Ζουμπουλίας!!!) συνεχίζεται ακόμα και αν του δώσεις ή κάνεις αυτό που θέλει.Ε μετά έλα να συνεννοηθείς εσύ μαζί του. Απλό παράδειγμα καθημερινής πλέον τρέλας. Ερωτηση: Θέλεις αγάπη μου νερό; (προτείνοντας του το ποτηράκι του) Απάντηση {τσιριχτή):οχι, οχι,οχι "καλά παιδί μου" του λέω και αφήνω το ποτηράκι στον πάγκο. " να πιεί ο Βαβάκοοοοοος ( το χαιδευτικό του Σταύρος) νερακιιιιιιιι!!!!!!! "ορίστε παιδί μου" και μετα ξανά "οχι, οχι,οχιιιιιιιι" (εδω και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά). Εγω πάντως που ρώτησα τον παιδίατρο μου είπε πως η τιμωρία δεν πιάνει σε παιδακια μικρότερα των 2,5 περίπου ετων ίσως και λίγο μεγαλύτερα γιατί δεν μπορούν να συνδέσουν την αιτία με το αποτελεσμα δλδ δεν μαζεψες τα παιχνίδια σου άρα δεν θα δεις τηλεόραση ή πήγαινε στη γωνία για 2 λεπτα μέχρι να ηρεμήσεις κλπ. Σε μας "πιάνει" καπως (οχι πάντα) η αδιαφορία (κι αυτό ο παιδίατρος μου το πρότεινε) δλδ οταν τσιρίζει και ουρλιάζει χωρίς προφανή λόγο κάνεις σαν να συμπεριφέρεται κανονικά, αυτό στην αρχή τους σπάει λίγο τα νεύρα και τα πρωτα δευτερόλεπτα τσιρίζουν περισσότερο αλλά μετα από λιγο σταματάνε γιατι μάλλον δεν είναι τοσο διασκεδαστικό αν δεν σου σπάνε τα νεύρα!!!!!! Τι να πει κανείς, κουράγιο σε όλες μας!!!! Που θα πάει φάση είναι θα περάσει.
ax ti eipes tora..... to diko mou to paidi itan panta zoiro.... itan panta skantaliariko.... itan panta peismatariko.... ama ton maloso irema pareksigeitai kai kleinetai sto domatio tou kai den kounietai apo ekei... an kanei mia zimia kata lathos, pali apomononetai xoris kan ego na ton maloso kai stenoxorietai san na exei ginei kati tragiko...... ama kamia fora miliso me ligo pio dynati foni klaiei kai leei pos i foni mou ton tromakse... ama ton piaso me to kalo kai tou eksigiso exei panta enan antilogo... kala.... den milame na faei kamia sto popo.... tha sikothei i polikatoikia apo ta neura tou kai tis fones tou.... prospatho na eimai oso pio iremi ginetai.... pragmata aksia ta kruvo i kalutera ta bazo psila gia na min ta ftanei... otan ton blepo kai thumonei kai thumono ki ego prospatho na allakso gia ligo suzitisi kai tou leo asteiakia i ton peirazo kai meta apo ena lepto pou iremoume kai oi dio arxizo na tou eksigo....blepo alles mamades pou epibalontai sta paidia mesa se deyterolepta kai anapotiemai ti den kano ego sosta.... o mikros mou einai 5 xronon.... dustuxos gia mena einai ena duskolo paidi... thelei polu upomoni... thelei polu prospatheia .... exo kataliksei sto sumperasma pos den uparxei xrusos kanonas epibolis sta paidia.... auto diladi pou lene oloi soridon "dose tou mia ston popo ki aston na klaiei" ... pisteuo oti o xarakthras tou paidiou einai autos pou tha se odigisei sto pos na tou fertheis... ti dexetai... ti den dexetai... ti einai pio apotelesmatiko sumfona me to xaraktira tou... kathos kai o xaraktiras kai ta thelo ta dika sou... eimai diatethimeni na katabalo apeiri prospatheia ... na deikso ateleioti upomoni... na dokimaso olous tous dunatous tropous... oste o mikros mou na ginei oso kaluteros mporo... upakouos-- iremos--isopopimenos-- eutuxismenos
Eγώ είμαι της άποψης ότι η ζωηράδα και οι σκανδαλίτσες μέχρι ενός ορίου είναι απόλυτα υγιές όταν ένα παιδάκι περνάει από τη μωρουδιακή στη νηπιακή ηλικία. Για να περιοριστεί το παιδάκι και να μάθει τρόπους, για να γίνει αργότερα ένας ευγενικός ενήλικας, θέλει χρόνο και υπομονή. Δεν είμαι υπέρ του να περιορίζεται το δίχρονο σε καρεκλίτσα όταν κάνει κάτι που θεωρούμε ακραίο. Υπάρχει και η κουβέντα, υπάρχουν και άλλοι τρόποι να της αποσπάσεις την προσοχή... Βέβαια, δεν είμαι μητέρα και η επαφή με την ανιψιά μου δεν ξεπερνά τις 4-5 ώρες τη μέρα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν φτάνω σε σημείο να της φωνάζω ή να με βγάζει εκτός εαυτού. Φαντάζομαι για μια μαμά θα είναι πολύ πιο δύσκολο. Εγώ σε 8χρονα παιδιά στο σχολείο το είχα εφαρμόσει αυτό το σχέδιο νουθεσίας, τους προειδοποιούσα αρχικά και με την τρίτη προειδοποίηση τους απομόνωνα σε μια καρέκλα για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Αλλά άλλο το σχολείο, άλλο το σπίτι... Δεν νομίζω ότι θα έκανα τέτοιο πράγμα ποτέ στο παιδί μου.
Συμφωνώ μαζί σου, το παιδί μου κοντέυει τα 2 (είναι όμως λίγο πιο μικρό από την Αθηνα). Αντιπαθώ τη μέθοδο με το χαλάκι τιμωρίας, το καρεκλακι για τα άτακτα παιδιά κτλ. Γενικά είμαι κατά της τιμωρίας. Πάντως το κείμενο πολύ ωραίο, γέλασα πολύ! Πρέπει να ήταν πολύ γλυκούλα μέσα στην τρέλα της!
Το πρώτο "όχι" είναι σημάδι ωριμότητας κι εξέλιξης.Είναι σημάδι αυτοπεποίθησης και ανεξαρτησίας. Είναι στάδιο εξελικτικό και μόνο έτσι μπορείς να το δεις για να μην χάσεις τη μπάλα.Υπομονή και χαρά γιατί το μικρό σου μεγαλώνει κι έχει τόσο καλές βάσεις που τολμάει να αντιστέκεται...και να κάνει τα δικά της. Σε στιγμές έκρηξης δεν σταμάτω να σκέφτομαι πως εγώ είμαι ο ενήλικας" με βοηθάει να κάνω λιγότερα λάθη...όχι καθόλου λάθη...απλά λιγότερα. Κουράγιο!!
Ολιβιακη μου εγώ δεν θα συμφωνήσω καθόλου με την άποψη που θέλει τα 2 να είναι δύσκολη ηλικία!!!για τα 3 δεν έχω ακόμα γνώμη άλλα τα 2 τα λατρεύω!"!!μην απογοητεύεσαι καθόλου!!!Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο το γεγονός ότι το Αθηνάκι σου δεν μιλάει ακόμα αλλά οι μέρες που έρχονται θα είναι πραγματικά μοναδικές!Εμείς κλείσαμε τα δύο το Σεπτέμβριο και τώρα πια δεν τον χορταίνω!!!Πριν τα 2 περασαμε και εμεις ενα δυσκολο τριμηνο με επιθετικοτητα και γκρινια αλλα απο τα δευτερα γενεθλια μας και μετα ολα ειναι υπεροχα!!!!Μιλαμε ακαταπαυστα και κανονικοτητα εχουμε αποψη για τα παντα!!Σε λιγο θα σου λεει τι θελει να φαει αν της αρεσουν τα ρουχα σου και δεν βαζει ο νους σου ποσα ακομα!!!Απλα κανε λιγο λιγο υπομονη!!!ερχονται βουνα απο αποριες που θα πρεπει να λυσεις ομως εχουν τοσο γελιο!!!!εγω προσωπικα λατρευω τα 2!!!!
χαχαχαχαχαχαχ!!! Συγνώμη που γελάω Ολιβιάκι μου αλλά ειλικρινά είναι από τα πιο απολαυστικά κείμενα που έχω διαβάσει ποτέ!!!! Δεν ξέρω αν είναι όντως φάση αλλά και να μην είναι , ξέρω πως εσύ έχεις τη δύναμη να το διαχειριστείς σωστά!!! Εμένα ο μεγάλος μου ήταν ανέκαθεν πολύ ζωηρό παιδί (ακόμα κι ως μωρό... Γερμανικές σκοπιές χτυπούσα!!!)αλλά τώρα είναι πιο συνεννοήσιμος (είναι κι 6,5 χρονών!!!!!)Ο μικρός ήταν ένα μωράκι που δεν ακούστηκε ποτέ (παρά μόνο για να φάει!!!)αλλά τώρα έχει μεταλλαχθεί σ'ένα πολύ ζωηρό, πεισματάρικο 4,5 χρόνων παιδάκι!!! Βέβαια, αν το καλοσκεφτείς... είχε και καλό δάσκαλο!!! χεχε!!! Δυστυχώς δεν το διαχειρίζομαι πάντα σωστά... :( Φωνάζω αρκετά... εώς πολύ... Προσπαθώ να το κουμαντάρω αλλά τις πιο πολλές φορές με νικάει... Πριν 10 λεπτά άκουσα τον μικρό στον ύπνο του να λέει... "Μαμά... ο Αλέτσης (Αλέξης) το είπε... Όχι εγώ!!!" Τη δικαιολογία στο στόμα την έχει!!! :D ΥΓ: Τη φράση... κοντέψαμε να φτάσουμε στο διαζύγιο από την ένταση... ουυυυυυυυυ... πόσες φορές μέσα στον πανικό μας τα ρίχνουμε ο ένας στον άλλο..."Εσύ τον είχες τον Ben Ten τελευταίος Θοδωρή!!!!" "Τι λες καλέ;;; Δεν στον έδωσε εσένα πριν λίγο;;;;" και πάει λέγοντας...!!! χαχαχαχαχ!!!!!!!!!
ναί είναι πολύ αναποδιασμένα μερικές φορές τα άτιμα.. ίσως κουρασμένα, ίσως θέλουν κακάκια αλλά δεν το λένε, ίσως πονάει η κοιλίτσα, ίσως απλά βαριούνται. Αλλά δοκιμάζουν τα όριά μας. Ενα κόλπο που πιάνει με τη μικρή μου, είναι να της χαμογελάσω και να της πω "τὠρα ΠΑΙΖΕΙΣ το κακό παιδάκι ε? κάνεις πως είσαι κακό παιδάκι ενώ είσαι τόοοσο καλό.. κι εγώ σ'αγαπάω πολύ κιας κάνεις ότι είσαι κακό παιδί" με στραβοκοιτάει αλλά σκάει χαμόγελο. Δε σταματάει απαραίτητα αλλά μειώνεται τό άγχος της ότι μπορεί να μην την αγαπάω πια επειδή με σκάει! Και επίσης σηκώνομαι καί πάω στην κουζίνα και της λέω πχ. θέλω να σταματήσεις και να ερθεις να με βοηθήσεις να βάλουμε τα τάπερ στη θέση τους, ή κάτι ανάλογο. Το να φωνάξεις δυνατά είναι αποτελεσματικό. Να ξέρει ότι θύμωσες, ότι το παράκανε. και βέβαια τα κλασσικά.. "θα μετρήσω μεχρι το τρία. έναααααα.... δύοοοο......"εμένα εκεί σταματάει γιατί στο τρία ξέρει ότι ακολουθεί τιμωρία. Μην ανησυχείς, δεν δημιουργούνται ψυχολογικά προβλήματα. Το παιδί ξέρει πολύ καλά πότε ξεπερνάει τα όρια...
ειλικρινα ευχαριστω. εισαι μεσα στο μυαλο μου, ζω ακριβως τα ιδια, σκεφτομαι τα ιδια και bonus περα απο το 23 μηνων κοριτσακι μου εχω και ενα μωρο 3 μηνων. Παντως μου εφτιαξε το κεφι η ιδεα οτι και αλλοι τα περνανε αυτα!
Agapimenh mou Olivia mhn panikovalese thelei upomonh merikes fores!!!H korh mou kontevei 15 mhnwn kai auth h katastash epikratei kathimerina sto spiti!Emeis fusika exoume kai ta pismata kai tis striglies gerh na nai!!!!Ena tha sou pw erxonte stigmes pou tremo apo ta neura kai etsi kai akousw tsirida pleon tsitonomai!!Ti na kanoume omws auto einai to koritsaki mou!!!Duskolo eukolo egw thelw allo ena to idio!!Mhpws telika eimai mazoxa???Den xerw........ase pou koimate kai arga kai metraw tis wres kai autes einai ateleiwtes!!!!euxomai na rthoun kaluteres meres kai opws lene polloi megalonontas na strwsei diaforetika tha exw ta lexotanil agkalia sto telos!!!!Parola auta den thn allazw me tipota kai otan xalarwnei kai mou kanei glukes mou dinei dunamh n'antexw kai alla tosa!!!xaxaxaxxaxax
κι η δικιά μου ,ενώ ήταν το πιο καλόβολο μωρό του κόσμου ,ήσυχη,γλυκιά,ξαφνικά,λίγο πριν κλέισει τα 3...μεταλλάχτηκε!!!!όχι δεν τις άρεζαν τα ρούχα,όχι δεν τις άρεζαν τα παπούτσια,όχι δεν ήθελε να κοιμηθεί ,τι κλάματα,τι θυμώματα,τι τιμωρίες-μόνη της έμπαινε τιμωρία-!!!!!!!Κάθε φορά που ξεκινούσαμε για κάπου ,κλάματα κι όπου πηγαίναμε η Χρύσα θυμωμένη!!!!"γιατί κλαις ,μωρό μου;"..."δεεεεν ξεεεεερωωωωωωωω!!!!"...και ξανα κλάματα.......Ας πούμε ότι ,σήμερα ,μετά από μισό χρόνο έχει αρχίσει να ηρεμεί!!!!!!!!!!!!!
Αχχχχχ, πονεμένη ιστορία!!! Ενώ ο γιος μου ήταν και εξακολουθεί, στα φυσιολογικα πλαίσια, να είναι ένα καλόβολο και ήρεμο παιδί, αχχχχχχ αυτή η μικρή μου είναι κυριολετικά τυφώνας!!! Το τελευταίο κατόρθωμα είναι το σημερινό... Ενώ και τα δύο έβλεπαν ταινία, είπα να πάω στη τουαλέτα χωρίς συνοδεία, μετά από πολύ καιρό. Και ξαφνικά ακούω τον γιό μου να ουλριάζει ΜΑΜΑ - ΜΑΜΑ!!!!! ΤΡΕΧΑ! ΕΛΑ ΓΡΗΓΟΡΑ!!!! Τρέχω και τι να δω; Είχε ξεκλειδώσει την πόρτα του μικρού μπάνιου, είχε βάλει χαρτί υγείας στην τρύπα του νυπτήρα και είχε ανοίξει τη βρύση στο τέρμα! Τα νερά είχαν κατακλύσει το μπάνιο φυσικά, τον διάρδρομο, όλη τη κουζίνα, το σαλόνι, τα χαλιά. Το πάτωμα ξύλινο! Τώρα όσο για το πέταμα των παιχνιδιών, είναι καθημερινό φαινόμενο. Με αρκετή πειθώ, τα μαζεύουμε μαζί και αν τα πετάξει ξανά τα μαζεύω και δεν της τα δίνω για κάποιο χρονικό όριο. Έτσι έχει αρχίσει να μην πετάει ΠΟΛΛΑ παιχνίδια πάντου. Στο ψάξιμο δεν την πιάνεις!!! Ψάχνει τα πάντα! Ούτε ο φαντομάς! Ψάχνει, βρίσκει, παίρνει, κρύβει... Και μετά οι υπόλοιποι παίζουμε το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού! Τους τοίχους του σπιτιού κοσμούν οι υπέροχες μουντζούρες της. Πλέον έχουμε επεκταθεί και στα ντουλάπια μιας και μας τελειώνει ο καθαρός καμβάς! Σε αυτό βέβαια φτάιει και "λιγάκι" ο μπαμπάς μας μιας και της δίνει μολύβι και χαρτί, ελπίζοντας η έμπνευση να μείνει στο χαρτί! Συνέχεια, καθ' όλη την διάρκεια της ημέρας την κατεβάζεις από κάπου, την ξετρυπώνεις από κάπου... Σε όλες τις πόρτες του σπιτιού έχουμε βάλει γάνζους, μπάρες και πόρτες ασφαλείας, γιατί τα κλειδιά πλεόν δεν μας κρατάνε! 3 λεπτά στη κουζίνα, μπορεί να σου αφήσει δουλειά για 3 ώρες! Δυστυχώς, έχω φωνάξει στο θέαμα μερικών αταξιών... Μου ήταν αδύνατο να κρατήθω... Συνήθως, όταν κάνει κάποια "ομορφιά" την βάζω στο δωμάτιό της, για να έχω ελεύθερο το πεδίο να μαζέψω πιο γρήγορα. Εκείνη με παρατηρεί και με ρωτάει "μαμά τελείωσες, να βγω;" και ανάλογα της λέω ναι ή όχι ακόμα. Όταν έχει γίνει το σημάζεμα, τη ρωτάω γιατί το έκανες αυτό Μαργαρίτα; Όχι ότι περιμένω απάντηση!!! Το αστείο είναι ότι πλέον όλη η οικογένεια, μαμά, μπαμπάς, γιαγιάδες, παπούδες, ξαδέλφια, θείες, ο γιος μου, όταν ακούμε ησυχία αρχίζουμε να ψάχουνμε τη μικρή για να δούμε τι σκαρώνει πάλι!!! Την έχω πιάσει, όταν έχει εντοπίσει την επόμενη σκανδαλιά, πριν τη κάνει να ελέγχει, τη κοιτάει κανείς; Όταν με δει ότι τη βλέπω μου χαμογελάει με νάζι και έρχεται αγκαλιά και καλά τι καλό κορίτσι είμαι!!! Είναι πολύ φατσόνι!!! Μου λένε ότι μεγαλώνοντας ηρεμούν. Δεν το ξέρω. Μπορεί να ηρεμούν τα παιδιά. Μπορεί πάλι να συνηθίζουν και οι γονείς! Όπως και να έχει, υπομονή, κουράγιο και καλή δύναμη!!! Υ.Σ. Ακόμα δεν έχουμε κλείσει τα 2 1/2! Θέλουμε 2 μήνες!!!
olivia κανε κουραγιο γιατι ερχοντε δυσκολες μερες εχω ενα αγορακι στα 2,5 και δεν μπορω να σου περιγραψω τι γινετε.ΥΠΟΜΟΝΗ
Ψυχραιμία, υπομονή, αλλά ναι, έχω βγει αρκετές φορές εκτός εαυτού και έχω φωνάξει λιγάκι, το μετάνιωσα κιόλας μετά πολύ, ιδίως την τελευταία φορά που η μικρή μου είπε κλαίγοντας: "μαμά, δε φωνάζουμε στα παιδάκια!". Το ελέγχω όμως πολύ καλά, πιστεύω ότι αυτό είναι το κλειδί, η υπομονή και η ψυχραιμία. Καμιά φορά θέλουν να δουν και μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε έχοντας χάσει τον έλεγχο.Με τους άλλους ξεφεύγει λιγάκι, εμένα με ακούει σχεδόν πάντα. Γενικά, είναι πολύ οργανωμένη, πολύ πειθαρχημένη, χωρίς να την καταπιέζω (εκτός από αυτές τις ελάχιστες φορές που έχω φωνάξει και πάλι όχι τίποτα το τρελό). Όταν άρχισε να μιλάει με προτάσεις τα πράγματα γίνανε πάρα πολύ καλά! Ακόμα κι αν της πως όχι σε κάτι, μπορούμε να το συζητήσουμε λιγάκι και να βρούμε άκρη. Πολλές φορές μου προτείνει κάτι άλλο και η ίδια όταν της έχω πει όχι σε κάτι. Αυτό που έχω παρατηρήσει, σε σχέση με την τακτική που κρατάει ο άντρας μου, είναι ότι εμένα με ακούει περισσότερο γιατί της επιτρέπω περισσότερα. Δηλαδή, η μικρή πχ βλέπει τα τακούνια μου και πάει να τα βάλει, ο πατέρας της θα πει αμέσως όχι, ενώ εγώ θα της πω, βάλτα, αλλά να σε κρατάω και μόνο για 2 λεπτά. Αν πάει να αδειάσει συρτάρια, της λέω όχι αυτά, έχουν πράγματα με τα οποία μπορεί να χτυπήσεις, αλλά μπορείς να ανοίξεις αυτό (έχω ένα που έχει μέσα πετσετούλες και διάφορα άλλα για τέτοια περίσταση).
γεια σας κοριτσια...εμεις περναμε την φαση που χρονιζει και αρχιζει να περπαταει...με βαηθεια ακομη...αλλα ρε παιδια εχει τρελαθει το παιδι μου...δεν ξερω απο τι ειναι..εχει εδω και δυο βδομαδες δεν σταματαει να γρινιαζει και αμα δεν γινει το δικο της ωχ,ωχ,ωχ....κλαματα και φωνες...απο εκει που δεν την ακουγες καθολου και ξεχνουσα οτι εχω παιδι μεσα στο σπιτι τωρα μας ακουει ολη η θεσσαλονικη...αν δεν γινει το δικο ης χτυπιεται και κλαιει μεχρι που μελανιαζει...εκει που θελει αγκαλια θελει και να περπατησει,εκει που θελει να παιξει θελει αγκαλια..μ'εχει τρελανει...και εκτος αυτου εχει χασει και τον υπνο της...απο 3 μηνων κοιμοταν ολο το βραδυ.τωρα....ξυπναει 2 η ωρα τη νυχτα και θελει να παιξει...και δεν ειμαι καθολου καλα....τις πρωτες μερες εκνευριζομουν και της φωναζα λες και με καταλαβαινε το καημενο..μετα το πηρα αποφαση και πλεον κανω υπομονη...πειτε μου θα περασει?ολιβιακι μου υπομονη...που θα παει θα μεγαλωσει...ε???????
2,5 νταν εμείς. Ό,τι και να σου λέω είναι λίγο... Είμαι έτοιμη για το φρενοκομείο. ΔΕΝ σταματάει! Κλαίει όταν την αλλάζω, κλαίει όταν την ντύνω, κλαίει όταν την κάνω μπάνιο (εκεί φοβάμαι πραγματικά πως οι γείτονες θα νομίζουν πως το κακοποιώ και θα μου'ρθει καμιά μέρα η πρόνοια...), κλαίω όταν δεν της δίνω σοκολάτα, κλαίει κλαίει κλαίει... Σαν μωρό και μέχρι 15 μηνών ήταν ένα ζωήρο μωράκι, αλλά πολύ καλόβολο. Δεν με ταλαιπώρησε ιδιαίτερα. Την παίρναμε μαζί όπου πηγαίναμε εστιατόρια, βόλτες πάντού. Όλοι ζηλεύανε γιατί τα παιδιά τους δεν στεκόντουσαν πουθενά. Τώρα να με δουν... Με το που πάμε κάπου τριβόλια ο ποπός. Αν την μαλώσεις, κλάμαααα για να γίνει το δικό της. Ναι το ομολογώ, ΛΑΤΡΕΥΩ το παιδάκι μου, είναι η ζωή μου, αλλά εδώ και ένα χρόνο με κουράζει πάρα πολύ. Ίσως φταίει που έχω μείνει χωρίς δουλειά εδώ και ένα χρόνο και πρέπει να είμαι μαζί 24/7. Anyway ας είναι γερή και ας με ταλαιπωρεί. Απλά καμιά φορά σκέφτομαι να κάνω δεύτερο (όταν βρω δουλειά φυσικά) και μετά λέω "μπα άσε καλύτερα να μεγαλώσει λίγο..."
Καλό κουράγιο κατ' αρχάς. Εμείς τώρα κοντεύουμε στα τρια και μπορώ να πω πως τα δύο χειρότερα τα περίμενα. Τα μυστικά που δούλεψαν ήταν τα εξής: Όντως η καρέκλα της τιμωρίας για δυο λεπτά, όπου τον βάζαμε με πολύ άγριο και αυστηρό ύφος για να καταλάβει πως τα πράγματα είναι σοβαρά. Όταν του λέγαμε κάτι πάντα μα πάντα το εννοούσαμε είχε συνέπειες όταν μας παράκουγε, όταν άρχιζε και ξέφευγε η κατάσταση το αγαπημένο του σνακ και ζουζούνια ή κάποιο αγαπημένο παιδικό για λίγο στην τηλεόραση για να ξεχαστεί, και όταν πια δεν αντεχόταν άλλο και τίποτα δεν έπιανε, βόλτα με το αυτοκίνητο(με την δικαιολογία πως πάμε για κάποια δουλειά -για να μην μας πάρει είδηση και το κάνει συνέχεια) και μια σύντομη βολτίτσα για να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να συνέλθουμε όλοι μας. Πάντως από φίλες έχω ακούσει πως μετά τα τριάμιση βελτιώνωνται τα πραγματα - και αυτό από μαμάδες που τα παιδιά τους έσπαγαν πράγματα, τσίριζαν ξαπλωμένα στο πάτωμα σε εμπορικά καταστήματα και γενικά χρειάζονταν τρια άτομα για να τα κάνουν καλά, οπότε ελπίζουμε για το καλύτερο...
Xristouli mou!!! Diladi einai ali8eia! Prosfata elega se kapoion autes tis perivohtes fraseis aglisti. terrible 2 horrible 3... K mena etsi kalovoli einai, akoma 11 minwn, psilotsirizei merikes fores gia na perasei to diko tis alla apoprosanatolizetai eukola. Me auta pou diavasa, eftiaksa idi eikona gia to ti me perimenei. Siberasma: KOuragio!!!
Πιστεύω ότι σ'αυτή την ηλικία ακόμα και τα παιδιά-προβατάκια ζωηρεύουν,κάνουν ζημιές και γενικά ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι.Το θέμα είναι πώς τη χειρίζεσαι αυτήν την ηλικία.Προσπαθείς να κάνεις υπομονή,να μη νευριάζεις και χαλιέσαι,δεν αφήνεις όμως και το παιδί να σου ανέβει τελείως στο κεφάλι,δηλαδή πρέπει καμιά φορά να μιλάς και σε επιπληττικό ύφος.Προσπαθείς να μάθεις στο παιδί ότι κάποια πράγματα απαγορεύονται δια ροπάλου και δεν πρέπει να τα κάνει.Και το παίρνεις απόφαση ότι το σπίτι δεν μπορεί να είναι τέλειο και όλα να είναι στην τρίχα.Ολα αυτά βέβαια στη θεωρία! Πάντως ένα ταξίδι στην Ολλανδία δε θα με χαλούσε ούτε εμένα!
Όλίβια, αυτό που μόλις περιέγραψες πολλαπλασίασε το επί δέκα (για να μη πω 100 και φανώ υπερβολική) και τότε ίσως καταλάβεις τι περνάω κάθε μέρα! Πετάει τα παιχνίδια και πράγματα όλων των ειδών παντού, ακόμα και μέσα στο αναμμένο τζάκι!!!! Ότι βρει μπροστά του θα το πετάξει, θα το χαλάσει, θα το σπάσει!!! Αν του χαλάσεις το χατίρι κλαίει, κλαίει, κλαίει!!! Τη νύχτα ξυπνάει τουλάχιστον μία φορά! Είναι 26 μηνών και είναι στο στάδιο που τώρα αρχίζει να μιλάει και άντε να τα καταλάβεις όλα όσα λέει!!! Η υπομονή έχει φτάσει προς το τέλος της και φυσικά μου έχουν περάσει από το μυαλό όλα όσα πέρασαν και από το δικό σου!
welcome my friend :) εμεις εχουμε μπει απο τους 14 μηνες!!! ειναι κ αγορι κ καταλαβαινεις...αστην να εξερευνησει. οργανωσε τα συρταρια σου κ τα ντουλαπια σου ετσι ωστε να μην κινδυνευει κ ασε να δει τι κρυβει η καθε τρυπουλα στο σπιτι. εγω δεν εχω ταχτοποιημενο συρταρι με κλατσες κ εσωρουχα πλεον...αλλα been here done that πλεον ;)κ γελαω καθε φορα που εχει νευρα...κ ολα γινοντε τοσο ευκολα... :)
ΚΑΛΑ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΣΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΑΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΛΕΣ ΑΧΟΥ ΤΟ ΜΩΡΕ ΤΟ ΖΟΥΖΟΥΝΙ!!!ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΤΑ ΖΕΙΣ ΕΙΝΑΙ...ΑΣΤΑ ΝΑ ΠΑΝΕ...ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ Η ΗΛΙΚΙΑ...ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΓΙΑΣΕΙ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΖΑΒΟΛΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΘΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ ΓΛΥΚΑ...ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ....ΘΕΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΖΑΒΟΛΙΕΣ...?ΚΗΡΟΜΠΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΕΛΙΝΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΜΟΥ....ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΑ ΜΕ ΜΑΡΚΑΔΟΡΟΥΣ ΤΑ ΠΛΑΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΩΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΚΕΠΑΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΑΛΙΑ....ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΕΣ ΤΕΝΤΕΣ...(ΗΤΑΝ ΚΑΘΕΤΕΣ...ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΟΝΤΩΣ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΕΣ..ΣΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΚΑΜΒΑΣ ΗΤΑΝ ΕΤΣΙ ΑΣΠΡΕΣ...)ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΟΙ ΤΟΙΧΟΙ ΜΕ ΚΡΑΓΙΟΝ...ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΘΥΜΗΘΩ....
Αχαχα, τώρα που είπες για τα παπούτσια... Πάω μια μέρα να βάλω τις γαλότσες μου και το πόδι μου καρφώνεται πάνω σε κάτι... Είχε ρίξει μέσα δυο πηρούνια πλαστικά!!
ΑΑΑ!!!ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΜΕ ΑΔΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΗΡΕ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΧΑΜΠΑΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΧΩΝΕΙ Σ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΟ ΣΥΝΘΕΤΟ...ΕΦΑΓΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΒΡΗΚΕ ΠΟΥΘΕΝΑ...ΤΡΕΞΙΜΟ ΚΑΚΟ...ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΠΟΥ ΞΑΝΑΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΜΕ ΑΔΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ...ΕΛΕΙΠΕ Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ ΟΥΓΓΑΡΙΑ...ΚΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΘΟΜΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ ..ΠΑΕΙ..ΧΩΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ ΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ...ΚΑΙ ΒΓΑΖΕΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ...ΜΑΣ ΠΕΣΑΝΕ ΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ..ΚΑΙ ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΗΚΑΜΕ ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΓΕΛΙΑ...ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΠΟΣΟ ΕΦΕΥΡΕΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΤΙΜΑ...
Αχ βρε Ολίβια...απο τότε που σε διαβάζω και λές τις ιστορίες με την μικρή σου και το πόσο καλόβολη είναι σκέφτομαι απο μέσα μου "Αμ θα έρθει και σένα η ώρα σου..." Τελικά ήρθε...δεν την γλύτωσες φιλενάδα!!! Καλό κουράγιο, εμείς φάγαμε τα terrible twos και πάμε για τα Horrible Threes! Άντε περαστικά μας! (αυτό με το αντίστροφο μέτρημα πιάνει πάντως)
ολιβιακι μου καλο ολο αυτο που περιγραφεις για μας ειναι η καθημερινοτητα!ειναι ετσι τις περισσοτερες ωρες τις ημερας αλλα εχω καταληξει οτι του λειπει ο μπαμπας του που σχολαει οταν πια ο μικρος θα εχει κοιμηθει.εχω φτασει σε σημειο να γκαριζω σα μαιναδα και να ακουγομαι μεχρι τη παραλιακη!!!αφου αν με ακουσουν απο εξω θα λενε τι μανα ειναι αυτη!!!σε συνδιασμο με το οτι ακομα δε μιλαει το κανει ακομα πιο δυσκολο!ας ελπισουμε οτι οταν αρχισουν να μιλανε θα βελτιωθουν τα πραγματα!