Ένα Μόνιμο αλλά και το πιο Αγαπημένο μου Αγκαθάκι!

Ένα Μόνιμο αλλά και το πιο Αγαπημένο μου Αγκαθάκι!

μαμά Λία

Ο λόγος που γράφω σήμερα αυτές τις σκέψεις είναι εξαιτίας κάποιων καινούργιων διαπιστώσεων που έκανα τις τελευταίες μέρες με αφορμή ένα mini ταξιδάκι με τις φίλες μου. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή και εύχομαι να μην σας κουράσω!

Από το καλοκαίρι του 2009 και μετά η ζωή μας με τον καλό μου ήταν ένα συνεχές «τρέξιμο«. Το χειμώνα του 2009-2010 να ετοιμάσουμε τον γάμο μας στον οποίο βάλαμε πολύ προσωπική δουλειά, να ψάξουμε για καινούργιο σπίτι, έπιπλα κτλ και ταυτόχρονα και οι 2 μας δουλευαμε 10ωρα και 11ωρα κάθε μέρα. 3 Ιουλίου 2010 γίνεται ο γάμος μας, ακριβώς όπως τον θέλαμε και πραγματικά τον ευχαριστηθήκαμε απίστευτα. Σάββατο εγινε ο γάμος και Δευτέρα πρωί μπήκαμε στο καινούργιο γιαπί-σπίτι, μιας και η προηγούμενη που το νοικιαζε δεν έφευγε πιο πριν για να το ετοιμάσουμε (το οποίο το αφησε σε απελπιστική κατασταση) και αρχίσαμε βαψίματα κτλ, εργασιες που κράτησαν 15 μέρες. Άλλες πόσες μέρες για να μπουν τα έπιπλα κτλ

Και αρχες Αυγούστου φεύγουμε για γαμήλιο Νέα Υόρκη. Πολύ ωραίο ταξίδι, περάσαμε υπέροχα, αλλά διακοπές δεν το λες ακριβώς, αφού κουραστήκαμε αρκετά.

Έρχεται ο χειμώνας και μένω έγκυος. Μέχρι τον 5ο μήνα η ψυχολογία μια πάνω, μια κάτω εξαιτίας, μίας αιμορραγίας στην 6η εβδομάδα και διαφόρων άλλων καταστάσεων με την πρωην γυναικολόγο. Τέλος Ιουνιου ερχεται ο μικρούλης μου, αλλά το καλοκαίρι πολύ δύσκολο. Λίγο ο μικρός μου με τους έντονους κολικούς, λίγο εγώ που θήλασα μόνο για 20 μέρες και με εριξε πολύ ψυχολογικά, λίγο η κατάθλιψη που ένιωθα, ήμουν σε μία κατάσταση, ας πούμε για κλάματα. Το μόνο που με ηρεμούσε ήταν ο άντρας μου που ήταν βράχος δίπλα μου και ο Νικόλας μου που μέρα με την μέρα τον έβλεπα να μεγαλώνει και από ένα νευρικό βρέφος να γίνεται ένα ήρεμο και χαμογελαστό μωράκι.

Εκεί ηρεμούσα κι εγώ και σκεφτόμουν πως για να μου χαμογελάει, κάτι καλό και σωστό κάνω.

Όλος αυτός ο πρόλογος ήταν για να σας δώσω μια εικόνα της ζωής μας τα τελευταία 2 χρόνια. Τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε, συζητώντας με τις 2 φίλες μου που σπουδάζαμε μαζί στην Αγγλία, η μία απο την Κέρκυρα και η άλλη απο την Ρόδο, είπαμε να πάμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό οι 3 μας σαν συνάντηση, μιας και βρισκόμαστε μόνο 1-2 φορες τον χρόνο (στην καλυτερη περιπτωση). Φυσικά πρώτα πήρα το οκ απο τον καλό μου (και οχι για να μου δώσει την άδεια αλλά για να ξέρω οτι δεν θα έχει πρόβλημα να φύγω και να «αφησω» το μωρό) και μετά από την μαμά μου για να ξέρω οτι θα μπορέσει να τον κρατήσει 6 μέρες που θα λείπω. Η απάντηση τους ήταν άμεση και ξεκάθαρη…

«Να πας χωρίς 2η σκέψη και να το ευχαριστηθείς«

Πέρασαν οι μήνες, κλεισαμε εισητήρια, ξενοδοχεία κτλ και έφτασαν οι πολυπόθητες μέρες του ταξιδιού μας. Από πριν ένιωθα όμως στενοχωρημενη που θα αφηνα τον Νικόλα μου. Νιώθω οτι δεν τον χορταίνω και αυτό το ταξίδι ήταν σαν να με «έκοβαν» πάνω στο καλύτερο από μια απόλαυση.

Πήγαμε. Περάσαμε πάρα πολύ ωραία και τώρα 1 μέρα μετά την επιστροφή μου έβγαλα ένα συμπέρασμα! Nowhere is Like Home! Και λέγοντας Home δεν εννοώ το σπίτι αλλά τους ανθρώπους. 2 μέρες πριν επιστρέψω Θεσσαλονίκη, με έπιασε μια ανησυχία μήπως με δει το μωρό και δεν με αναγνωρίσει. Δεν ξέρω γιατί. Φοβόμουν πολύ! Όταν όμως έφτασα στο αεροδρόμειο και με περίμεναν και οι 2 τους εκεί και ο μικρός μόλις με είδε άπλωσε το χεράκι του και μου χαιδεψε το μάγουλο, τα κατάλαβα όλα!

Όλες τις μέρες εκεί προσπαθούσα να αφεθώ ελεύθερη να περάσω καλά και περνούσα όντως πολύ ωραία, αλλα κάθε λεπτό είχα ενα «αγκαθάκι» στην καρδιά μου. Νιώθω πως αυτό το ταξίδι θα το απολάμβανα περισσότερο αν είχα τους άντρες μου μαζί μου! Πλέον κατάλαβα οτι εκείνες οι ξένοιαστες εποχές που δεν είχαμε τίποτα να μας κρατάει τίποτα όταν φεύγαμε ταξίδια, ή που ξαφνικά λέγαμε ένα πρωί «Πάμε Ζαγοροχώρια ή Μόναχο;» χωρίς να έχουμε κλεισει δωματια κτλ…. εχουν περάσει!

Αλλά να σας πώ και κάτι;; ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ! Είμαι ευτυχισμένη που βλέπω το χαμόγελο στα χείλη των ανδρών μου. Είμαι ευτυχισμένη γενικά. Σίγουρα περνάω και τις φάσεις downίλας, αλλά όλα είναι στο πρόγραμμα. Αυτή είναι η ζωή μου. Δεν είναι η ξένοιαστη που δεν με ενοιαζε τίποτα, αλλά η «ξένοιαστη» όταν είμαι με τον άντρα μου και το παιδί μου. Δεν νοιώθω την ανάγκη να φύγω μακρυά τους γιατί κουράστηκα. Δεν είμαι κουρασμένη καθόλου. Και αυτό το κατάλαβα μέσα απο αυτό το ταξίδι. Αν πρέπει από εδώ και στο εξής να προγραμματίζω τα πάντα θα το κάνω. Αρκει να είμαστε όλοι μαζί!!!!

Συγγνώμη που σας κούρασα και σας ευχαριστώ που με «ακούσατε»!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com