Η τύχη μου χαμογέλασε

Καλησπέρα απανταχού μανούλες…

Είναι η πρώτη φορά που είπα να μοιραστώ κάτι μαζί σας…

Η αλήθεια είναι οτι το εχω ξανασκεφτεί, αλλά ήταν παρελθοντικές και άσχημες αναμνήσεις κι είπα να τις αφήσω να κοιμούνται….

Αυτή τη φορά θέλησα να σας πω για το άντρα μου. Εκεινον,που γνώρισα τυχαία…

….Και να, πώς βρέθηκα τώρα εγώ εδώ στην αγαπημένη συμπρωτεύουσα, να ζω μια ζωή χαρουμενη κι ευτυχισμένη! Μεγάλη περιπλάνηση. Από τα δύσκολα και στενάχωρα παιδικά χρόνια, στην εφηβεία, τις σπουδές, την ασάφεια. Δεν ξέρω πώς με έφερε ο δρόμος μου. Εδώ, που δεν το είχα σχεδιάσει, ούτε σκεφτεί καν. Ειναι, σαν μαγικά, ένα χέρι να με πήρε και να με έφερε εδώ. Κι όλα έγιναν τόσο απλά, τόσο όμορφα κι αβίαστα…

….Χωρίς πολλά λόγια, θα ήθελα απλά να πω πόσο τον αγαπώ για όλα αυτά που είναι και όλα εκείνα που κάνει. Για όλα αυτά που τον κανουν τόσο ξεχωριστό και ανθρώπινο.

Τον ευχαριστώ που με στηρίζει. Τόσο στις δυσκολίες της ζωής, αλλα και στις δικές μου προσωπικές δυσκολίες. Τον ευχαριστώ που μου σταθηκε φίλος όταν εγω ήμουν μόνη και αλλαζα σελίδα στη ζωή μου, που ήταν πατέρας όταν ο δικός μου πατέρας με απαξίωνε κι αδιαφορούσε για μένα, τον ευχαριστώ που ήταν και συνεχίζει να είναι το στήριγμα μου.

Ξέρω πως οτι κι αν συμβεί σε αυτόν τον κόσμο, ο καλός μου θα μου πιάσει το χερι και θα με κρατήσει στ’ ανοιχτά. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που τον έχω και που είμαι εγώ ο άνθρωπος που διάλεξε να αγαπάει. Αλλά κι ακόμη  πιο ευτυχισμένη γιατι το παιδάκι μου, έχει τώρα και για πάντα έναν πατέρα σαν κι αυτόν…

Τώρα πια ξέρω,πως όσα γίναν, δεν ήταν τυχαία. Ηταν μονάχα η καλή μου τύχη που χαμογέλασε.

Σας ευχαριστώ που διαβασατε την μίνι-μελό μου- εξομολόγηση.

Να είστε πάντα καλά.

 Ε.