Ποτέ μην λυπηθείς για κατι που έφυγε. Πες μόνο ευχαριστώ που το έζησες…
Η μαμα Αναστασία μας γράφει για το αγγελούδι της. Για λίγο ή για πολύ δεν έχει σημασία… πάντως το κοριτσάκι της ήταν εδώ!
Ποτέ μην λυπηθείς για κατι που έφυγε.
Πες μονο ευχαριστώ που το έζησες…
Σήμερα θα είχε τα γενέθλια της… Ξημερώματα 14/2 έσπασαν τα νερά. Στις 15/2/09 γεννήθηκε το κοριτσάκι μου, 1360kgr 32 εβδομάδων. Το μωρό μεταφέρθηκε αμέσως στην μονάδα εντατικής νοσηλείας νεογνών….
Οι μέρες, οι ώρες μέσα στην μονάδα ήταν πολύ δύσκολες… Μέσα στην μονάδα βίωσα την απόλυτη ψυχολογική κακοποίηση από γιατρούς μαίες και όλο το προσωπικό… Όχι μόνο εγώ αλλά και πολλοί γονείς, η μονάδα μας εδώ είναι η χειρότερη από θέμα συμπεριφοράς και ανθρωπιάς. Τα πρωινά ήταν η ενημέρωση των γιατρών που μόνο πόνο έδιναν με την συμπεριφορά τους, να σου φωνάζουν λες και εσύ έφταιγες για ότι συνεβη και ποτέ μα ποτέ δεν σου έλεγαν ξεκάθαρα την κατάσταση του μωρού σου (ααα, γι’ αυτους ήταν μηχανήματα, όπως μου είχαν πει, όχι μώρα ).
Αλλα ας το αφήσουμε τώρα αυτό, να σας μιλήσω για το αγγελάκι μου. Πήγαινα κάθε απόγευμα και την έβλεπα. Αγωνιζόταν για να ζήσει, ήθελε πολύ να ζήσει. Έπαιρνα συνεχώς μαθήματα ζωής από εκείνη αλλά και δύναμη. Της τραγουδούσα και της έλεγα πως πέρασα την μέρα μου, της κρατούσα το μικρό της χεράκι και της έλεγα ποσο πολύ θέλω να έρθει σπίτι μας. Την χάιδευα και της μετέφερα θετική ενέργεια και εκείνη έκανε βήματα μπροστά, μου έδινε σημάδια ότι θα τα καταφέρει. Έφτασε και η μέρα που αποσωληνωθηκε, χαρά μεγάλη, έπεσαν δάκρυα χαράς πάνω στην θερμοκοιτίδα και εκείνη μου έσφιγγε το δάκτυλο μου, της έλεγα συνεχώς μπράβο…
Μετά από 20 μέρες χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν από την μονάδα …. την διασωληνωσαμε πάλι… Μέσα μου ήξερα ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Μα πως, αφού όλα πήγαιναν καλά… Από εκείνη την μέρα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση, προσπαθούσαν να βρουν τι έχει άλλα τίποτα. Μέχρι που μια μέρα μας ζήτησαν να την βάλουν χειρουργείο για να δουν τι συμβαίνει. ‘Επρεπε να αποφασίσουμε με τον άντρα μου μέχρι το επόμενο πρωί τι θα κάνουμε. Εγώ ζητούσα ένα σημάδι για το τι θα κάνουμε. Το βράδυ συνάντησα κάτι φίλους, η μια ήταν γιατρός και μου είπε «Γιατί δεν το παίρνεις το μωρό να το πας Αθηνα;«
Έτσι και έγινε. Το πρωί πήγαμε στο νοσοκομείο και τους είπαμε ότι θέλουμε να πάμε Αθηνα, μετα από πολλα παρακαλια μας ειπαν ότι θα το δουν και θα μας ενημερωσουν αν είναι να γινει η μεταφορα τις επομενες μέρες… Πήγαμε στο σπίτι και ξέραμε με τον άντρα μου ότι κάναμε το σωστό. Το μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν από την μονάδα «Φεύγετε σήμερα, σε μια ώρα να είστε εδώ» Το απογευματάκι φύγαμε για αεροδρόμιο. Όταν φτάσαμε στο C130 μας περίμενε ένας γιατρός όπου αυτός θα έκανε την μεταφορά … η γιατρός της μονάδας ενημέρωσε τον γιατρό που θα έκανε την μεταφορά για την κατάσταση του μωρού μου…
Έρχεται ο γιατρός και μου λέει «Σας έχουν ενημερώσει για το τι μπορεί να συμβεί στην μεταφορά;» Ναι μου είπαν ότι δεν είναι κάτι η μεταφορά και ότι κινδύνους έχει στη μονάδα έχει και στην μεταφορά… Με κοιτάζει ο γιατρός και μου λέει το μωρό μπορεί να πεθάνει στον αέρα, η κατάσταση είναι σοβαρή. Η γιατρός της μονάδας μου λέει και αυτή ότι το πρωί μας το είχαν πει ότι είναι επικίνδυνο… Εκεί λύγισα, έσπασα, έκανα κάτι που τόσο καιρό δεν είχα φωνή να το κάνω (φοβόμουν να τους μιλήσω για να μην πάθει κάτι): άρχισα να της φωνάζω και να λέω ότι «Ψέματα λένε, ποτέ δεν είπαν κάτι τέτοιο» της φώναζα ότι δεν μπορώ να την βλέπω, την σιχάθηκα και όλους αυτούς εκεί μέσα και ποσο απαίσιοι είναι και διάφορα τέτοια . Ήξερα ότι τώρα ήμουν εκτός μονάδας, το μωρό το είχα πάρει, οπότε δεν κινδύνευε εκεί μέσα… Τώρα ήταν μαζί μου και ημουν σίγουρη ότι έκανα το σωστό… Την έδιωξα και είπα ότι θέλω να φύγουμε …
Μετά από ένα κουραστικό ταξίδι φτάσαμε στην καινούργια μας μονάδα στο Αγία Σοφία. Με το που αντίκρισα τους γιατρούς είχα κάλο προαίσθημα ήμουν σίγουρη ότι θα έκαναν το καλύτερο για το παιδί μου. Εκεί είδα αληθινούς γιατρούς, τους έβλεπα σαν φύλακες Άγγελους, πραγματικούς γιατρούς… Έκαναν τα πάντα για να την σώσουν, να βρουν τι έχει, το έβλεπα, προσπαθούσαν… Βέβαια στο ιστορικό από την άλλη μονάδα υπήρχαν κενά…….
Το μωρό εκεί μπορούσα να το βλέπω πρωί βράδυ, της τραγουδούσα, της έλεγα πόσο την αγαπώ και ποσο πολύ θέλω να μείνει κοντά μας.
Μέχρι που μια μέρα οι γιατροί μου είπαν ότι δεν θα τα καταφέρει και αν τα καταφέρει θα είναι ένα παιδί που ποτέ δεν θα τρέξει, δεν θα περπατήσει, θα είναι σε κώμα… Ε και σκέφτηκα αφού μου το έδωσε η Παναγιά αυτό θα το αντέξω, θα είμαι πάντα για εκείνη δίπλα της, έκλαψα πολύ, τα ματια μου 3 ½ μήνες είχαν μόνο δάκρια…
Μετά από κάποιες μέρες σκέφτηκα «Φέρομαι εγωιστικά και δεν κοιτώ εκείνη τι θέλει«, έτσι της μίλησα όσο παράξενο και να σας φαίνεται, υπήρχε επικοινωνία, ναι με ένιωθε και την ένιωθα, ήξερα πάντα τι ήθελε. Της κράτησα το μικρό της χεράκι όπως έκανα πάντα, την χάιδεψα στο μάγουλο και της είπα «Κάνε αυτό που νομίζεις καλύτερο για σένα, μικρή μου. Αν θες να φύγεις, φύγε, μην μένεις άλλο για την μανούλα. Κάνε το καλύτερο για σένα!» Εκεί που της κρατούσα το χεράκι το τράβηξε, λέω δεν μπορεί , σύμπτωση. Της το πιάνω πάλι και ξανά το ίδιο, αυτό έγινε πολλές φορές. Εκεί κατάλαβα ότι θα φύγει.
Μόλις βγήκα από την μονάδα πήρα τον άντρα μου και του είπα να πάρει το αεροπλάνο και να έρθει αμέσως, με ρώτησε αν μου είπαν κάτι οι γιατροί και του είπα όχι, απλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα…
Το απόγευμα πήγαμε στην μονάδα με το άντρα μου, την είδε, την χάιδεψε, του κράτησε το χέρι.. Το δικό μου χέρι όμως όχι. «Εμένα με είχε χαιρετήσει» σκέφτηκα.
Ζήτησα από τους γιατρούς αν συμβεί κάτι να με πάρουν τηλέφωνο και να πάω, θέλω να είμαι δίπλα της όταν θα φεύγει. Το πρωί με πήραν τηλέφωνο από την μονάδα, έτρεξα όσο πιο γρήγορα να την προλάβω, ήθελα είμαι εκεί. Μπήκα στην μονάδα και φώναξα «Την πρόλαβα;» και εκείνη την στιγμή άκουσα το μπιιιιιι, η καρδιά της είχε σταματήσει, με περίμενε όμως, δεν ήθελε να είναι μόνη της.
Από τα ματιά μου δεν έβγαιναν αλλά δάκρυα, είχαν στερέψει, ένιωθα όμως καλά μέσα μου παρόλη την στενοχώρια, γιατί το κοριτσάκι μου είχε κάνει την επιλογή της. Η Παναγίτσα την ήθελε δίπλα της αγγελάκι.
Έζησα την μητρότητα από την σκληρή της πλευρά, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν το έβαλα κάτω, ήθελα πολύ να ξαναζήσω την μητρότητα…
Μετά από ένα χρόνο και κάτι αφού βγήκαν οι εξετάσεις για να δούμε αν ήταν κάτι κληρονομικό και αφού ήταν όλα καλά, έμεινα πάλι έγκυος. Έκανα ένα αγοράκι πάλι προωρακι, αλλά όλα καλά, έμεινε μόνο 15 μέρες στην μονάδα. Τώρα είναι 9μηνων.
Στον ουρανο εχω ένα αγγελακι που πάντα μας προστατεύει. Ακόμα και αν έφυγε είναι κάθε μερα μαζι μου, δεν θα την ξεχασω ποτε, δεν θελω να την ξεχασω ποτε…
Μανουλιτσες μου, μην το βαζετε ποτε κατω, αν θελετε να γινετε μανουλες να το κανετε, μην φοβαστε και αυτό το λεω γιατι οι περισσοτερες μανουλες που συνανταω που περασαν από αυτην μοναδα, που εζησαν την ψυχολογικη κακοποιηση, φοβουνται να μπουν σε αυτην την διαδιακασια. ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ, ΖΗΣΤΕ ΤΟ!
Και γω πόνεσα, αλλά δεν τους έκανα το χατίρι… Όμως θα ηθελα να ευχαριστησω την μοναδα στο Αγια Σοφια για την φροντιδα που προσφεραν στο μωρο μου αλλα και σε μενα. Ακομα και τωρα σε ότι τους ζητησω είναι προθυμοι να με εξυπηρετησουν
Αυτή ηταν η δικη μου ιστορια.. Συγνωμη αν σας κουρασα
Μαμα Αναστασια
—
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Διαβαζα την ιστορια σου και ξαναζουσα το προσωπικο μου δραμα!Μια εγκυμοσυνη 40 εβδομαδων ,ενα υγιεστατο μωρο που κολλησε νοσοκομειακη λοιμωξη,μια παιδιατρος και μια μαια που δεν δωσαν σημασια στα συμπτωματα που τους ελεγα,οι γιατροι της εντατικης απαραδεκτοι,ενα μωρο που εαν ζουσε θα ηταν σε κωμα,υποψιες μηπως εχουμε καποιο μεταβολικο νοσημα που δεν ξερουμε..........!!και ολα αυτα γισ να καλυψουν τις αμελειες τους!!Εγω να παρακαλαω την Παναγια να κανει το καλυτερο γι' αυτην μεχρι που την ιδια ημερα αποφασισε να μου την παρει!!Μολις σαραντησα εμεινα εγκυος και τωρα την εχω παλι στην αγκαλια μου!Το ξερω πως δεν ειναι το ιδιο!!!Ευτυχως στην ατυχια μου αυτη ειχα συμμαχο το μεγαλο μου γιο που μου εδινε δυναμη!Να εισαι παντα καλα και ολη η οικογενεια σου!
...πόσες τέτοιες ιστορίες Χριστέ μου... εκεί που νομίζεις ότι όλα τα κακά είναι πάνω στο κεφάλι σου, βλέπεις ότι δυστυχώς κι άλλος κόσμος έχει πονέσει, πονάει και δυστυχως θα πονέσει στο μέλλον. .. τι να πω... κουράγιο στους γονείς, ανάπαυση στις ψυχουλες και υγεία μόνο υγεία σε όλους. ...
Κορίτσι μου δεν εχω ξανακλάψει με ιστορία.. να εισαι καλάκαι το αγγελάκι σου θα είναι πάντα κοντά σας
Σε καταλαβαινω απολυτα . Εχασα και εγω την πριγκιπισσα μου πριν 6 χρονια και παντα ενιωθα ενα κενο μεσα μου. Βλεπεις ηταν μονο 2 ημερων! Ειχα ηδη το μεγαλο μου αντρακι (ηταν τοτε 5 χρονων), αλλα και παλι ενιωθα οτι κατι λειπει. 3 χρονια μετα εκανα και το αντρακι μου. Το κενο καλυφτηκε. Αλλα ΠΑΝΤΑ μου λειπει.
μαμα Αναστασία, δε μπορώ να συνέλθω από την ώρα που διάβασα την ιστορία σου..η καρδιά μου χτυπάει ξέφρενα και τα μάτια μου τρέχουν. Το μεγαλείο της δύναμής σου είναι άξιο θαυμασμού. Μακάρι όλες να είμαστε μανούλες έτοιμες για όλα όπως εσύ. Σου εύχομαι όλα τα καλά, με το καλό να δεχτείς το νέο σου μωράκι και να ζείτε υπέροχες οικογενειακές στιγμές! Ας φυλάει η Μαρία σου τα παιδάκια σου κι εσένα από εκεί που βρίσκεται.. Καλό υπόλοιπο! μαμά Βάνα
δεν εχω λογια ρε μανουλα...μονο αισθηματα και δακρυα.να εισαι παντα καλα και να θυμασαι.την αγαπη μου!
Γειά σας γλυκές μου μανούλες ... για τα καλά σας λόγια....συγκινήθηκα κι εγώ απο τα σχόλια σας !!!!! ρωτήσατε κάποιες για τα νέα μου ... έχω ένα υπέροχο αγοράκι τον Μάιο θα γίνει τριών χρόνων και είμαι έγκυος πέντε μηνών δεν ξέρω αν είναι αγόρι ή κορίτσι και δεν θέλω να μάθω :-D θέλω μόνο να ξέρω ότι είναι υγιέστατο και παρακαλώ την Παναγίτσα για αυτό ..... Θα ήθελα και απο εσάς θετική ενέργεια που ξέρω ότι το κάνετε τέλεια αυτό και με επιτυχία όπως και στην περίπτωση της μανουλας Μαρία Αντρέας με το μωράκι που είναι στην μονάδα ..... όπως και εκείνη είναι μια υπέροχη μανούλα ......
Μπραβο σου!!!Δινεις πολυ κουραγιο και πολλη δυναμη σε πολλες μανουλες!!!Ευτυχως εγω ειμαι απο τις τυχερες που κρατησαν στην αγκαλια τους το μικρο θαυμα χωρις καμια δυσκολια.Σου ευχομαι ολοψυχα και σε ολες τις μελλουσες μανουλες αυτη τη φορα να ειστε το ιδιο τυχερες με εμενα και να το ζησετε οπως πρεπει.Να εισαι καλα με την οικογενεια σου και ο Θεος να εχει καλα ολους αυτους που σας βοηθησαν .Με το καλο!!!!
Σε όλη την ιστορία , αντίκρυσα μια γυναίκα με δύναμη , με αυτοθυσία με ψυχή. Μια γυναίκα με πίστη ,παραδομένη στο θέλημα του Θεού. Μια γυναίκα έτοιμη να δέσμευση την ζωή της ,με μια ψυχούλα δευμεσμένη επίσης σε ένα σώμα φυλακή , έτοιμη να αντιμετώπιση οτι θα ερχόταν....(είδα πολλές να το βάζουν στα πόδια). Μια γυναίκα που στο πόνο της είχε την ευαισθησία να δόση την επιλογή της αναχώρησης της ψυχουλας αυτής ,πυ την έκανε την τιμή να την επισκέπτη και μέσα απο αυτή να τελειώσει τον κύκλο της ζωής της... Μια γυναίκα με μεγαλείο που πέρα απο τον πόνο της είχε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Μια γυναίκα που σίγουρα την τιμά να ειναι ΜΑΝΑ.... Η ΑΓΑΠΗ είναι κινητήρια δύναμη ,(φαίνεται έχει πολύ ) Η ΑΓΑΠΗ είναι ΘΕΟς.Να σε έχει ο ΘΕΟΣ καλά . Η ιστορία σου συγκίνησε ,μα πιο πολύ βοήθησε δίνοντας κουράγιο και ψυχή σε πολλές μανούλες.... Ευλογημένη...
Αχ Αναστασία μου την έχω ξαναδιαβάσει την ιστορία σου και τότε και τώρα κλαίω... έχουμε γεννήσει τα παιδάκια μας -, που τα χάσαμε και οι δυο- την ίδια ημερομηνία όχι όμως και χρονολογία. Η δική μου ιστορία είναι http://www.eimaimama.gr/2014/02/tria-paidia-se-tessera-xroniaa.html.. Διαβάζω πως είσαι και πάλι έγκυος και χάρηκα τόσο μα τόοοοοοσο πολύ..... Όταν έπαθα ότι έπαθα πάντα σκεφτόμουν αυτές τις μανούλες που ζουν τα παιδάκια τους για τόσο καιρό στην εντατική και τελικά χάνουν τον αγώνα... Αναρωτιόμουν αν θα ήθελα να το είχα ζήσει έστω και τρεις μήνες αντί να μην το κρατήσω καν στην αγκαλιά μου... ξέρω πως το θέλω.. δεν ξέρω 'όμως πως θα αντιδρούσα στον χαμό... ή ο άντρας μου.. Είσαι πολύ δυνατή και σε θαυμάζω για αυτό.Σου εύχομαι τα καλύτερα μόνο από εδώ και πέρα, να νιώθεις πάντα την προστασία και τη ζεστασιά του μικρού σου αγγελουδιού και ναι είναι πάντα η οικογένεια σου κάτω από τη σκέπη της Παναγίας... Γράψε μας τα νεότερα νέα σου!!!!!
Καλησπέρα μανούλες μου !! Μου ζητήσατε τα νέα μου....Έχω δύο υπέροχα αγόρια 12 και 9 ετών ....πλέον τα μεγαλώνω μόνη μου...όταν ο μικρός μου ήταν 40 ημερών χωρίσαμε με το μπαμπά τους. Όταν ήμουν έγκυος βρηκε άλλη σύντροφο.... Τράβηξε το δρόμο του και γω το το δικό μου με τους άντρες μου
Είσαι πολύ γλυκιά και δυνατή μπράβο σου! Εύχομαι μόνο χαρές πλέον με το καλό και στο δεύτερο παιδάκι σου.
Γεια σας γλυκιες μου μανουλες .....................Χαρομαι που το κειμενο μου σας εχει βοηθησει ........................ Θελω να μοιραστω ακομα κατι μαζι σας ......................ειμαι παλι εγκυος ............................................ θα γινω για μια ακομα φορα μανουλα ................................................
Μανούλα....τι μανούλα είσαι εσύ...τι δύναμη ψυχής...Να είστε γεροί και με το καλό το νέο μέλος...Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες....που μοιράζεις τη δύναμη ψυχής σου...Νιώθω πιο δυνατή...
χαιρομαι τοσο πολύ για εσενα....
Μπραβο!!! Με το καλο!!!
Ma ti dunamh!! Bravo glukia mou! Ola kala na sas erthoun!
διαβαζω τοση ωρα και νομιζω οτι μιλαω εγω.....το εζησα...ετσι ακριβως οπως εσυ...εφυγε η μικρη μου και μετα ηρθε παλι προωρα ο γιος μου...οταν φευγει ενα σου παιδι τιποτα δεν μπορει να το αναπληρωσει,οποτε μαθαινεις να ζεις με τον πονο..ενα σου κομματι ξερεις οτι ειναι για παντα νεκρο...τις μερες που χασαμε την μικρη μας επεσε στα χερια μου [μεσα στο γραφειο του γιατρου μου] ενα βιβλιο που εγραφε ΄όταν μια μητερα χανει το παιδι της μωρο οταν ερθει η ωρα να φυγει η ιδια απο την ζωη παει κατευθειαν στον παραδεισο...γιατι ο θεος μπορει να της στερησε το παιδι της στην ζωη αλλα στην αιωνια ζωη δεν θα μπορουσε να τους εχει χωρια...΄΄σε καποιους μπορει να φανει ΄΄χαζο΄΄εγω ομως ηθελα απο καπου να πιαστω...νοιωθω πονω που την εχασα αλλα κ περηφανη που εχω εναν ΔΙΚΟ μου αγγελο στον ουρανο...
Αναστασία, η καρδιά μου μαζί σου... Δεν ξέρω τι ακριβώς θα μπορούσα να γράψω κι αν είναι σωστό, απλά θέλησα να σου πω πως ως ένα σημείο μόνο νιώθω το τι πέρασες. Ο μικρός μας ήταν στη ΜΕΝΝ 39 μέρες, παρουσίασε εγκεφαλική αιμορραγία, και βγήκε νικητής παρά τρίχα. Οι χειρότερες 39 μέρες της ζωής μου, δεν μπορούσα ποτέ μα ποτέ να φανταστώ ότι θα βίωνα στη ζωή μου, τόσο ανάκατο τρόμο, ελπίδα, ανημπόρια, όλα μαζί. Πρώτη φορά λύγισα σαν άνθρωπος, όταν τον είδα εκεί μέσα. Και κάθε μέρα λύγιζα, και κάθε μέρα έμπαινα με στεγνά μάτια και μια προσευχή στην ψυχή, ότι κι αν άκουγα από τους γιατρούς, να μην το νιώσει το παιδάκι μου. Ακούω θερμοκοιτίδα και τρελαίνομαι, δεν αντέχω, και με παίρνουν τα κλάματα με το παραμικρό, κι ας έχουν περάσει 13 μήνες από τότε. Λυπάμαι αφάνταστα που το κοριτσάκι σου δεν είναι κοντά σου. Σε θεωρώ απίστευτα δυνατή που μπόρεσες κι έγραψες την ιστορία της, νομίζω ότι βοηθάει πολύ κόσμο να δει τη ζωή με άλλα μάτια, να μάθει να εκτιμάει αυτά που έχει. Κι εύχομαι όλη σας η ζωή να είναι γεμάτη μόνο, μα μόνο χαρές από δω και πέρα.
ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΥΓΕΙΑ! ΕΧΑΣΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΚΙ ΜΟΥ ΣΤΙΣ 26 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΠΡΙΝ 12 ΧΡΟΝΙΑ. ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΣΑΝ ΝΑ ΤΟ ΔΩ, ΜΟΝΟ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΑ. ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΚΛΑΙΕΙ. ΤΩΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΟΡΗ 8 ΕΤΩΝ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ. ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΑΣ ΑΓΓΕΛΑΚΙ!!!Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΑΣ ΡΩΤΑΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΔΕΛΦΑΚΙ ΤΗΣ.ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΖΗΣΑΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ!! ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ!
ΑναστΣια πόνεσα πολυ έκλαψα πολυ!!!!δυναμη ψυχής μεγΑλειο να χερεσαι το μωρακι σου!!!κ μόνο χαρές απο δώ κ πέρα σου ευχομαι κ μακαρι το Αγγελάκι σου απο και ψηλά να προσέχει ολα τα παιδιά του κόσμου!!!
<3
Μόλις διάβασα αυτό το βίωμα της μαμάς Αναστασίας και κλαίω με μαύρο δάκρυ... Πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται για να αποχαιρετήσεις το μωρό σου πού δεν πρόλαβες να χαρείς;; Πάνω από όλα με άγγιξε η επικοινωνία με το μωρό σου... Δεν εχω λόγια..
αναστασια οση ωρα διαβαζα την ιστορια σου ζουσα για μια ακομη φορα το χαμο του μωρου μου!κοριτσακι 40 ομως εβδομαδων το οποιο δεν μου επετρεψαν να μεταφερω στη αθήνα σε σηψαιμικο σοκ μετα απο πιθανη νοσοκομειακη λοιμωξη.το μικροβιο δεν εμφανιστηκε ποτε στις εξετασεις γιαυτο και θεωρησαν σωστο να μας πανικοβαλουν οτι μπορει να εχουμε εμεις μεταβολικο νοσημα το οποιο δεν γνωριζουμε!μολις σαραντησα εμεινα εγκυος στο κοριτσακι που εχω τωρα το οποιο εφυγα απο την Ηγουμενιτσα και εφτασα στη Θεσσαλονικη για να το γεννησω!!παροτι εχουν περασει σχεδον 2 χρονια ακομη και τωρα πανικοβαλομαι απο την παραμικρη ιωση που περνανε τα παιδακια μου!να χαιρεσαι το παιδακι σου και να ειναι παντα γερο!!
ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ. ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟΜΙΚΡΟ ΣΟΥ ΜΩΡΑΚΙ
ψυχουλα μου γλυκο μου αγγελακι τι πλασμα ηταν κ εφυγε ετσι απλα..κ ομως περιμενε τη μαμα του να ειναι ετοιμη κ υστερα να τν αφησει..μαμα Αναστασια τι δυνατος ανθρωπος που εισαι..οτι κ να πω ειναι λιγο...
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΑ. ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.ΜΙΑ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΕΙΣ....
Γλυκιά Μανουλίτσα, να χαίρεσαι τα παιδάκια σου! Και το αγγελάκι σου στον ουρανό & αυτό που κρατάς στην αγκαλιά σου!! Είναι απ' τις πιο συγκινητικές ιστορίες που έχω διαβάσει ποτέ! Συγχαρητήρια για την δύναμη σου & το κουράγιο σου!
έχω πλαντάξει στο κλαμα διαβάζοντας την ιστορία..εδώ ένας ηλικιωμένος φεύγει και δυσκολευόμαστε να το ξεπεράσουμε ,οχι ένα τόσο δα μωράκι..συγχαρητήρια που μπόρεσες να σταθείς μετά απο αυτό..τελικά μάλλον έχουν δίκιο οσοι λένε,πως όταν ο θεός σε βάζει σε τέτοιες δοκιμασίες,σου δίνει και το κουράγιο να τις ξεπεράσεις.κουράγιο και δύναμη που δεν πίστευες ποτέ οτι έχεις..
Αναστασία θαυμάζω απεριόριστα τη δύναμη και το κουράγιο σου και όπως είπε μια άλλη μαμά πριν, μακάρι τα δάκρυα να έφερναν πίσω τους αγαπημένους μας ανθρώπους....συγκλονιστική η περιγραφή σου, ειλικρινά σου εύχομαι όλα τα καλά για σένα και το παιδάκι σου!!
δυναμη ψυχης...ΜΠΡΑΒΟ....
Είναι από τις λίγες φορές που βράχηκε κυριολεκτικά το πληκτρολόγιο μου. Αχ βρε κοριτσάκι! Μπράβο σου που μέσα από όλη αυτή την ιστορία βρήκες το θάρρος, έσφιξες τα δόντια, και έγινεςπάλι μανούλα. Μπράβο σου!
AX ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΜΟΥ!!!!!!! ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΠΩ!! ΤΑ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ! ΠΟΣΟ ΔΥΝΑΜΗ ΘΕΛΕΙ ΓΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ!!!! ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΑ!!!!
...σε καταλαβαινω απολυτα μαμα αναστασια....πριν μερες ειχε δημοσιευτει κι η δικη μου ιστορια με τα διδυμακια μου που χαθηκαν στη μενν.σε θαυμαζω ειλικρινα για τη δυναμη της ψυχης σου....να χαιρεσαι το αγορακι σου!
Μπορείτε να μου πείτε ότι είμαι σε άρνηση, αλλά λυπάμαι βαθιά για την μπέμπα μας που έφυγε, και εννοείται πως δεν θα πω ευχαριστώ για τον πόνο που ζήσαμε και ζούμε. Όσο για το προσωπικό στην μονάδα του 'Ελενα, ήταν εξαιρετικό μαζί μας, ειδικά η κ. Τζάκη. Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερη αντιμετώπιση στην κατάστασή μας. Όσο για την συμβουλή σου να μην φοβόμαστε και να ζήσουμε ξανά την εγκυμοσύνη, δυστυχώς εκτός από το πένθος μου έχω να αντιμετωπίσω και την υπογονιμότητά μου, οπότε δύσκολα τα πράγματα...
Σας ευχαριστω πολυ μανουλες για τα μηνυματα σας!!!!!!!!! Αλλα θα ηθελα να απαντησω στην μαμα κατερίνα κρ επρεπε να το δω το θεμα απο την θετικη του πλευρα (κατι που μου ηταν πολυ δυσκολο )αλλιως θα ειχα τρελλαθει....Μεσα αποτην καρδια μου σου ευχομαι να γινεις μανουλα ! Σκεψου θετικα !!!!!!!!!!
eisai pragmatika dinati osa dakria exeis riksei perisotera sou euxome na exeis xamogela me to gio kai grigora me mia kori!!
Είσαι πολύ δυνατή γυναίκα! Να χαίρεσαι το αγοράκι σου!
Αγαπητή μαμά Αναστασία...Δε μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου για αυτό που περάσατε...Και γω γέννησα πρόωρα στις 32 εβδομάδες ένα αγοράκι 2,5 κιλών το οποίο είχε αναπνευστικά προβλήματα λόγω προωρότητας. Μείναμε 17 μέρες στην εντατική...Πρόσφατα διάβασα άλλη μια ιστορία με άδοξο τέλος για τα δίδυμα μωράκια...Έκλαψα και κει πολύ... Όμως συνειδητοποίησα κάτι, το οποίο μέχρι σήμερα που το παιδάκι μου έγινε 3 χρόνων δεν είχα καταλάβει...Δε ξέρω γιατί...Και γω το διάστημα εκείνο που πέρασα πόνεσα πολύ...Ειδικά την πρώτη φορά που τον είδα η οποία ήταν στην θερμοκοιτίδα μετά από 2 μέρες που γέννησα..Τα δάκρυα ποτάμι...Έβλεπα το κορμάκι του, ένα τόσο δα κορμάκι με χίλιες βελόνες πάνω του και έκλαιγα...Στεναχωριόμουν που χρειάστηκε να το περάσει όλο αυτό...Να ταλαιπωρηθεί η καρδούλα μου και να στερηθεί την αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά του...Όμως ποτέ δε πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι δε θα τα καταφέρει...Το συνειδητοποιώ τώρα...Αυτοί που έρχονταν να με δουν με κοιτούσαν με ένα βλέμμα...Το οποίο νόμιζα ήταν συμπόνοιας..Άκουγα τα λόγια τους βερεσέ έχοντας το μυαλό μου στο παιδί μου. Όταν μετά από καιρό μου είπαν ότι στα λέγαμε για να είσαι σίγουρη ότι το παιδί σου είναι καλά και δε θα πάθει κάτι και να ηρεμήσεις τους κοιτούσα με απορία. Τι να πάθει δηλαδή? Το παιδί μου θα ταλαιπωρηθεί λίγες μέρες και μετά θα είμαστε συνέχεια μαζί σπίτι...Έδωσε ο Θεός τελικά και έτσι έγινε...Ποτέ όμως δε σκέφτηκα το αντίθετο...Ίσως ενδόμυχα δεν είχα τη δική σου δύναμη... Ευτυχώς ήταν το βάρος του καλό(αν και βγήκαμε από τη ΜΕΝΝ 2 κιλά τελικά), διαφορετικά ίσως κινδυνεύαμε και μεις όντως πολύ. Ακόμα και τώρα έχουμε προβλήματα με το αναπνευστικό του... Θέλω να σου πω ένα μεγάλο μπράβο για το μεγαλείο που έδειξες σα μάνα... Και χαίρομαι που είδα ότι είχες όλη αυτή την επαφή με το αγγελούδι σου για όσο καιρό έμεινε κοντά σας...Το έζησες, έστω και για λίγο... Να σου ζήσει και το αγοράκι σου και σας εύχομαι να ζήσετε πολλά πολλά πολλά χρόνια όλοι μαζί υγιείς και ευτυχισμένοι!
polu sygkinitiki i istoria sou..kalh dynami mama anastasia.
Δε θα σταθώ στα δάκρυά μου και στο λυπηρό της υπόθεσης.... δεν υπάρχουν λόγια... θα τονίσω, όμως τη δύναμη της ψυχής σου, μανούλα!!! Ο τρόπος αντιμετώπισης του θέματος και η οπτική πλευρά, απ την οποία το βλέπεις το θέμα είναι αξιοθαύμαστα!!! Μπράβο σου!!! Να χαίρεσαι το μωρό σου και να είστε καλά!!!! Πολλά φιλιά....
Δεν έχω λόγια........ απλά κλαίω.....
Δεν μπορω να σταματήσω τα δάκρυα μου..κλαίω για την ψυχούλα που έφυγε τοσο άδικα..για τους γιατρούς τι να πω;να ντρέπονται.δεν ειναι άνθρωποι αυτοι.να βλέπουν τις ψυχουλες αυτες που παλεύουν για τη ζωη τους σαν μηχανήματα;μα δεν βρέθηκε κάποιος να τους βγάλει τα ματια; Μανούλα Αναστασία να χαίρεσαι το αγοράκι σου και να μην ξεχάσεις ποτε το κοριτσακι σου γιατι ετσι την κρατάς "ζωντανή"!!!σου στέλνω μια μεγαλη αγκαλια!!!
Μόνο δάκρυα για ένα αγγελούδι που έζησε για λίγο στον κόσμο μας! Αναστασία το μωράκι σου θα επιστρέψει στο σωματάκι ενός άλλου μωρού. Και τότε θα έρθει για να μείνει! Μέχρι τότε (ίσως είναι ανόητο αυτό που θα σου πω) υπομονή!
Γλυκό μου κορίτσι..... να ξέρεις πως στον ουρανό της δικής σου ζωής,θα έχεις πάντα έναν δικό σου άγγελο.'Ενα αγγελάκι που εσύ δημιούργησες καί που θα κοιτάζει πάντα πρός τα κάτω,πρός εσένα καί την οικογένειά σου καί θα σας προστατεύει.Θα ακούει κάθε σου προσευχή καί θα χαμογελάει γιατί είναι ευτυχισμένο!Να είσαι πάντα καλά!
Καλό κουράγιο υπέροχη μαμά Αναστασία!! Είσαι τόσο γενναία...με συγκίνησες βαθιά!
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΟΝΟ ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΑΣ ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΟ ΚΑΙ ΚΑΛΟΤΥΧΟ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΑΣ ΑΓΓΕΛΑΚΙ ΣΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ
Λυπάμαι πολυ για το αγγελουδι που εχασες. Είναι εξαιρετικά δύσκολο αυτο που εζησες. Να σαι πάντα δυνατή και μέσα απο την καρδια μου σου εύχομαι να μην χρειαστεί να δοκιμαστεις ποτέ ξανά! Συγκινήθηκα απίστευτα!
apla klaio!!!!!! to mono pou exo na sou po bravo foberi dynami!!!!!!!!!!!!!!!
poly stenaxorethika!eisai poly dynati.mpravo!!
Δεν μπορω να σταματησω να κλαιω.....ισως γιατι και μεις περασαμε απο την μοναδα...και δοξα το θεο τα kαταφεραμε....Κλαιω λοιπον για σενα..αλλα κλαιω και για μενα...τι θα μπορουσε να συμβει...Παω να δωσω αλλο ενα φιλακι στην μπεμπουλα μου που κοιμαται..στο δωρακι μου.... Να χαιρεσαι το παιδακι σου αι το αγγελακι σου παντα θα ειναι εκει για σας....
Δεν εχω λογια να πω
Είναι η πρώτη φορά που γράφω σχόλιο σε κάποια ιστορία..Και είναι η πρώτη φορά που κλαίω διαβάζοντας μια ιστορία..Τα λόγια είναι περιττά.Μακάρι τα δάκρυα να μπορούσαν να χαρίσουν ζωή...
Tρόμαξα να καταφέρω να διαβάσω αυτά που γράφεις...τα μάτια μου δεν ανοιγαν... εισαι πολύ δυνατή και μας εδωσες ενα μάθημα... Κορίτσι μου να χαίρεσαι το αγοράκι σου !
Έχασα και εγώ ένα μωράκι όμως πολύ μικρότερο (12 εβδομάδων) αλλά μου έπεσε στα χέρια , το είδα το ένιωσα το έκλαψα , αλλά θα το βλέπω όπως εσύ …ευχαριστώ που μου έδειξες και αυτή την πλευρά
Τι εννοεις ismini οταν λες οτι σου επεσε στα χερια;Συγνωμη που ρωταω αλλα δεν καταλαβαινω πως συνεβη..
Ειχα καιρο να κλαψω ετσι.................Ο Θεος να Σας ευλογει!!!!
χαιρομαι τις γυναικες που εχουν τοοοοσοοοο πολλη δυναμη μεσα τους μπραβο σου και παλι μπραβο σου!!εγω στν περιπτωση σου θα ειχα τρελαθει.να χαιρεσαι το παιδακι σου
Η αληθεια ειναι οτι δεν μπορω να σταματησω να κλαιω.Δεν ξερω ανυπαρχει δικαιο ή αδικο,παντως μπραβο για την δυναμη σου να το μοιραστεις!
Να μη χάσεις ποτέ τη δύναμη ψυχής που έχεις. Να είστε όλοι σας καλά και...πολύ κλάμα.
ποσο γλυκο και συγκινητικο το γραμματακι σου!!ειλικρινα με αγγιξαν τα οσα λες και περιγραφεις.πολυ δυναμη ψυχης ειχες,μπραβο σου κοριτσι μου!! και εγω πιστευω το οτι λες,οτι στην ουσια κρατιοταν στη ζωη για εσενα,πολλες φορες τα μωρα οσο και αν δε το πιστευουμε τα νιωθουν ολα!! να χαιρεσαι το παιδακι σου και να ειστε καλα!!!
ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ. ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ . ΚΑΙ ΦΟΒΕΡΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ . ΕΝΑ ΘΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΩ ΜΟΝΟ , ΑΠΟ ΠΟΙΑ ΠΟΛΗ ΕΙΣΑΙ ???
Απο το Ηρακλειο Κρητης!!!
απλα κλαιω.......δεν εχω να πω κατι παρα μονο οτι ειναι αδικο.......