Ποτέ μην λυπηθείς για κατι που έφυγε. Πες μόνο ευχαριστώ που το έζησες…

Η μαμα Αναστασία μας γράφει για το αγγελούδι της. Για λίγο ή για πολύ δεν έχει σημασία… πάντως το κοριτσάκι της ήταν εδώ!

Ποτέ μην λυπηθείς για κατι που έφυγε.

Πες μονο ευχαριστώ που το έζησες…

Σήμερα θα είχε τα γενέθλια της… Ξημερώματα 14/2 έσπασαν τα νερά. Στις 15/2/09 γεννήθηκε το κοριτσάκι μου, 1360kgr  32 εβδομάδων. Το μωρό μεταφέρθηκε  αμέσως στην  μονάδα εντατικής νοσηλείας νεογνών….

Οι μέρες, οι ώρες μέσα στην μονάδα ήταν πολύ δύσκολες… Μέσα στην μονάδα βίωσα την απόλυτη ψυχολογική κακοποίηση από γιατρούς μαίες και όλο το προσωπικό… Όχι μόνο εγώ αλλά και πολλοί γονείς, η μονάδα μας εδώ είναι η χειρότερη από θέμα συμπεριφοράς και ανθρωπιάς. Τα πρωινά ήταν η ενημέρωση των γιατρών που μόνο πόνο έδιναν με την συμπεριφορά τους, να σου φωνάζουν λες και εσύ έφταιγες για ότι συνεβη και ποτέ μα ποτέ δεν σου έλεγαν ξεκάθαρα την κατάσταση του μωρού σου (ααα,  γι’ αυτους ήταν μηχανήματα, όπως μου είχαν πει, όχι μώρα ).

Αλλα ας το αφήσουμε τώρα αυτό, να σας μιλήσω για το αγγελάκι μου. Πήγαινα κάθε απόγευμα  και την έβλεπα. Αγωνιζόταν για να ζήσει, ήθελε πολύ να ζήσει. Έπαιρνα συνεχώς μαθήματα ζωής από εκείνη αλλά και δύναμη. Της τραγουδούσα και της έλεγα πως πέρασα την μέρα μου, της κρατούσα το μικρό της χεράκι και της έλεγα ποσο πολύ θέλω να έρθει σπίτι μας. Την χάιδευα και της μετέφερα θετική ενέργεια και εκείνη έκανε βήματα μπροστά, μου έδινε σημάδια ότι θα τα καταφέρει. Έφτασε και η μέρα που αποσωληνωθηκε, χαρά μεγάλη, έπεσαν δάκρυα χαράς πάνω στην θερμοκοιτίδα και εκείνη μου έσφιγγε το δάκτυλο μου, της έλεγα συνεχώς μπράβο…

Μετά από 20 μέρες χτύπησε το τηλέφωνο,  ήταν από την μονάδα …. την διασωληνωσαμε πάλι… Μέσα μου ήξερα ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Μα πως, αφού όλα πήγαιναν καλά… Από εκείνη την μέρα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση, προσπαθούσαν να βρουν τι έχει άλλα τίποτα. Μέχρι που μια μέρα μας ζήτησαν να την βάλουν χειρουργείο για να δουν τι συμβαίνει. ‘Επρεπε να αποφασίσουμε με τον άντρα μου μέχρι το επόμενο πρωί τι θα κάνουμε. Εγώ ζητούσα ένα σημάδι για το τι θα κάνουμε. Το βράδυ συνάντησα κάτι φίλους, η μια ήταν γιατρός και μου είπε «Γιατί δεν το παίρνεις το μωρό να το πας Αθηνα;«

Έτσι και έγινε. Το πρωί πήγαμε στο νοσοκομείο και τους είπαμε ότι θέλουμε να πάμε Αθηνα, μετα από πολλα παρακαλια μας ειπαν ότι θα το δουν και θα μας ενημερωσουν αν είναι να γινει η μεταφορα τις επομενες μέρες… Πήγαμε στο σπίτι και ξέραμε με τον άντρα μου ότι κάναμε το σωστό. Το μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν από την μονάδα «Φεύγετε σήμερα, σε μια ώρα να είστε εδώ» Το απογευματάκι φύγαμε για αεροδρόμιο. Όταν φτάσαμε στο C130 μας περίμενε ένας γιατρός όπου αυτός θα έκανε την μεταφορά … η γιατρός της μονάδας ενημέρωσε τον γιατρό που θα έκανε την μεταφορά για την κατάσταση του μωρού μου…

Έρχεται ο γιατρός και μου λέει «Σας έχουν ενημερώσει για το τι μπορεί να συμβεί στην μεταφορά;» Ναι μου είπαν ότι δεν είναι κάτι η μεταφορά και ότι κινδύνους έχει στη μονάδα έχει και στην μεταφορά…  Με κοιτάζει ο γιατρός και μου λέει το μωρό μπορεί να πεθάνει στον αέρα, η κατάσταση είναι σοβαρή. Η γιατρός της μονάδας μου λέει και αυτή ότι το πρωί μας το είχαν πει ότι είναι επικίνδυνο… Εκεί λύγισα, έσπασα, έκανα κάτι που τόσο καιρό δεν είχα φωνή να το κάνω (φοβόμουν να τους μιλήσω για να μην πάθει κάτι): άρχισα να της φωνάζω και να λέω ότι «Ψέματα λένε, ποτέ δεν είπαν κάτι τέτοιο» της φώναζα ότι δεν μπορώ να την βλέπω, την σιχάθηκα και όλους αυτούς εκεί μέσα και ποσο απαίσιοι είναι και διάφορα τέτοια . Ήξερα ότι τώρα ήμουν εκτός μονάδας, το μωρό το είχα πάρει, οπότε δεν κινδύνευε εκεί μέσα… Τώρα ήταν μαζί μου και ημουν σίγουρη ότι έκανα το σωστό…   Την έδιωξα και είπα ότι θέλω να φύγουμε …

Μετά από ένα κουραστικό ταξίδι φτάσαμε στην καινούργια μας μονάδα στο Αγία Σοφία. Με το που αντίκρισα τους γιατρούς  είχα κάλο προαίσθημα ήμουν σίγουρη ότι θα έκαναν το καλύτερο για το παιδί μου. Εκεί είδα αληθινούς γιατρούς, τους έβλεπα σαν φύλακες Άγγελους, πραγματικούς γιατρούς… Έκαναν τα πάντα για να την σώσουν, να βρουν τι έχει, το έβλεπα, προσπαθούσαν… Βέβαια στο ιστορικό από την άλλη μονάδα υπήρχαν κενά…….

Το μωρό εκεί μπορούσα να το βλέπω πρωί βράδυ, της τραγουδούσα, της έλεγα πόσο την αγαπώ και ποσο πολύ θέλω να μείνει κοντά μας.

Μέχρι που μια μέρα οι γιατροί μου είπαν ότι δεν θα τα καταφέρει και αν τα καταφέρει θα είναι ένα παιδί που ποτέ δεν θα τρέξει, δεν θα περπατήσει, θα είναι σε κώμα… Ε και σκέφτηκα αφού μου το έδωσε η Παναγιά αυτό θα το αντέξω, θα είμαι πάντα για εκείνη δίπλα της, έκλαψα πολύ, τα ματια μου 3 ½ μήνες είχαν μόνο δάκρια…

Μετά από κάποιες μέρες σκέφτηκα «Φέρομαι εγωιστικά και δεν κοιτώ εκείνη τι θέλει«, έτσι της μίλησα όσο παράξενο και να σας φαίνεται, υπήρχε επικοινωνία, ναι με ένιωθε και την ένιωθα, ήξερα πάντα τι ήθελε. Της κράτησα το μικρό της χεράκι όπως έκανα πάντα, την χάιδεψα στο μάγουλο και της είπα «Κάνε αυτό που νομίζεις καλύτερο για σένα, μικρή μου. Αν θες να φύγεις, φύγε, μην μένεις άλλο για την μανούλα. Κάνε το καλύτερο για σένα!» Εκεί που της κρατούσα το χεράκι το τράβηξε, λέω δεν μπορεί , σύμπτωση. Της το πιάνω πάλι και ξανά το ίδιο, αυτό έγινε πολλές φορές. Εκεί κατάλαβα ότι θα φύγει.

Μόλις βγήκα από την μονάδα πήρα τον άντρα μου και του είπα να πάρει το αεροπλάνο και να έρθει αμέσως, με ρώτησε αν μου είπαν κάτι οι γιατροί και του είπα όχι, απλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα…

Το απόγευμα πήγαμε στην μονάδα με το άντρα μου, την είδε, την χάιδεψε, του κράτησε το χέρι.. Το δικό μου χέρι όμως όχι. «Εμένα με είχε χαιρετήσει» σκέφτηκα.

Ζήτησα από τους γιατρούς αν συμβεί κάτι να με πάρουν τηλέφωνο και να πάω, θέλω να είμαι δίπλα της όταν θα φεύγει. Το πρωί με πήραν τηλέφωνο  από την μονάδα, έτρεξα όσο πιο γρήγορα να την προλάβω, ήθελα είμαι εκεί. Μπήκα στην μονάδα και φώναξα «Την πρόλαβα;» και εκείνη την στιγμή άκουσα το μπιιιιιι, η καρδιά της είχε σταματήσει, με περίμενε όμως, δεν ήθελε να είναι μόνη της.

Από τα ματιά μου δεν έβγαιναν αλλά δάκρυα, είχαν στερέψει, ένιωθα όμως καλά μέσα μου παρόλη την στενοχώρια, γιατί το κοριτσάκι μου είχε κάνει την επιλογή της. Η Παναγίτσα την ήθελε δίπλα της αγγελάκι. 

Έζησα την μητρότητα από την σκληρή της πλευρά, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν το  έβαλα κάτω, ήθελα πολύ να ξαναζήσω την μητρότητα…

Μετά από ένα χρόνο και κάτι αφού βγήκαν οι εξετάσεις για να δούμε αν ήταν κάτι κληρονομικό και αφού ήταν όλα καλά, έμεινα πάλι έγκυος. Έκανα ένα αγοράκι πάλι προωρακι, αλλά όλα καλά, έμεινε μόνο 15 μέρες στην μονάδα. Τώρα είναι 9μηνων.

Στον ουρανο εχω ένα αγγελακι που πάντα μας προστατεύει. Ακόμα και αν έφυγε είναι κάθε μερα μαζι μου, δεν θα την ξεχασω ποτε, δεν θελω να την ξεχασω ποτε…

Μανουλιτσες μου, μην το βαζετε ποτε κατω, αν θελετε να γινετε μανουλες να το κανετε, μην φοβαστε και αυτό το λεω γιατι οι περισσοτερες μανουλες που συνανταω που περασαν από αυτην μοναδα, που εζησαν την ψυχολογικη κακοποιηση, φοβουνται να μπουν σε αυτην την διαδιακασια. ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ, ΖΗΣΤΕ ΤΟ!

Και γω πόνεσα, αλλά δεν τους έκανα το χατίρι… Όμως θα ηθελα να ευχαριστησω την μοναδα στο Αγια Σοφια για την φροντιδα που προσφεραν στο μωρο μου αλλα και σε μενα. Ακομα και τωρα σε ότι τους ζητησω είναι προθυμοι να με εξυπηρετησουν

Αυτή ηταν η δικη μου ιστορια.. Συγνωμη αν σας κουρασα

Μαμα Αναστασια

—

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com