Να μιλήσω για την ελευθερία;

Να μιλήσω για την ελευθερία;

μαμά Μαρία

Να μιλήσω για την ελευθερία… της γνώμης, της έκφρασης, της χαράς, του κλάματος, της ζωής γενικότερα! Και τι να πρωτοπώ;

Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι, που μόνο «ελεύθερο» δεν θα το χαρακτήριζα! Με πατέρα αστυνόμο και μάνα δημόσιο υπάλληλο, κοινώς με δύο βολεμένους μικροαστούς, που το μόνο, που τους ένοιαζε ήταν το ότι μπαίνουν τα λεφτά στην τράπεζα κάθε μήνα, το ότι έχουν ένα σπίτι κι ένα αυτοκίνητο, το ότι η κοινωνία (ενός χωριού) τους αποδεχόταν, τους είχε στα όπα-όπα, το ότι μεγάλωναν ένα παιδί σύμφωνα με τις δικές τους αρχές, με ό,τι αυτοί πίστευαν ότι είναι ορθό… σώπα, καλέ!!

Κι εμένα ποιος με ρώτησε;;; Ποιος νοιάστηκε, αν δεν μου άρεσε καθόλου να πηγαίνω Σάββατο μεσημέρι να παρακολουθώ μαθήματα κιθάρας, ενώ λάτρευα το βιολί (ναι, αλλά ο γιος της κυρίας Μαρίας κιθάρα μαθαίνει!) και ήθελα να πηγαίνω εκείνη την ώρα πάνω στο βουνό να βλέπω τους βοσκούς με τις κατσίκες τους!! Ποιος με ρώτησε, αν ήθελα να χαλάω τις ώρες μου στα αγγλικά, που δεν μου άρεσαν σ’ εκείνη την ηλικία (με την 3η πήρα το FCE! χεχε!) και ήθελα να μάθω γερμανικά;; Τελικά, μόλις μπήκα στο πανεπιστήμιο γράφτηκα στο καλύτερο φροντιστήριο της πόλης και τα έμαθα!!

Ενδιαφέρθηκε κανείς, αν εγώ τις ώρες, που ήμουν με το αγόρι μου –εκτός των φιλιών και των τρυφερών εναγκαλισμών- συζητούσα για τα όνειρά μου;; Όχι, βέβαια… τι θα πει ο κόσμος, αν σε δει μαζί του;; Πώς θα βγω εγώ έξω στο δρόμο, αν εσύ γυρνάς σε σπίτια αγοριών και κάνεις αίσχη;; Μα ποιά αίσχη, ρε μάνα;; Για φαγητό με κάλεσε η μάνα του (που είναι και καθηγήτρια στο σχολείο μας, δημόσιος υπάλληλος δηλαδή, τουτέστιν «άνθρωπος περιωπής» μόνο και μόνο λόγω δουλειάς, άσχετα, αν εσύ τη βλέπεις στο δρόμο και αγκαλιάζεστε-φιλιέστε!!)!

Δεν έχει σημασία…εσύ δεν είσαι μεγαλωμένη έτσι! Πώς «έτσι» δηλαδή; Έχεις αρχές, δεν θα σπιτώνεσαι!! (πόσες φορές άκουγα αυτή τη λέξη, Θεέ μου!) Ναι, καλά, το έκανα κρυφά! Θέλεις να κλείνομαι στο δωμάτιό μου και να υποκρίνομαι ότι διαβάζω; Ποιος με ρώτησε εμένα, αν μου αρέσει η νοοτροπία σας;; Για ποια ελευθερία μιλάμε;; Ελεύθερη φυλακή ήταν το μεγάλωμά μου και όλων των παιδιών, που οι γονείς τους είχαν αυτές τις κουτές αντιλήψεις!! Τίιιιιι;;;; Παρασκευή βράδυ στην 3η λυκείου κι εσύ θα βγεις έξω; Και το Σάββατο πάλι τα ίδια;; Δε γίνεσαι έτσι επιστήμονας!! Ας γελάσω…χαχαχαχα!! Με ρώτησες, αν θέλω να γίνω;;; Χορεύτρια ήθελα να γίνω ή αεροσυνοδός, αλλά αυτά «δεν είναι δουλειές για σένα»! Το τι πόλεμο δέχτηκα, τί βρίσιμο, τι μείωση μπροστά σε συγγενείς δέχτηκα, όταν έμαθε ο πατέρας ότι περνούσα στη Νομική και δεν την είχα δηλώσει, δε λέγεται!! Πόλεμος, χαμός σας λέω!!

Με τούτα και μ’ εκείνα, έγινα κι εγώ ΜΑΜΑ! (πόσο θεσπέσια λέξη!) Ήταν το όνειρό μου, να κάνω πολλά παιδιά και να μεγαλώσουν «ελεύθερα»! Κι από την πρώτη στιγμή ήξερα τι να κάνω στα παιδιά μου ή τι να μην κάνω καλύτερα… να μην τους στερήσω το δικαίωμά τους στην ελευθερία… από όταν ήταν βρεφάκια ακόμα!! Αυτά αποφάσιζαν πόσο θα φάνε (όχι τι θα φάνε, καθώς είμαι της υγιεινής διατροφής!), τι ώρα θα φάνε, με τι παιχνίδια θα παίξουν… πάντα τους έδινα και τους δίνω το δικαίωμα της επιλογής… Είναι λυπηρό να βλέπεις μανούλες να πιέζουν το μωρό να καταβροχθίσει μια γαβάθα φασολάδα, ενώ το στομαχάκι έχει ήδη τιγκάρει!! Κι αφού του μωρού δεν του πολυαρέσει το γιαούρτι και κάθε φορά το κάνει εμετό, γιατί δε λες να το καταλάβεις και να του δώσεις τραχανά, που τρελαίνεται;

Είναι άσχημο να πιέζεις το κοριτσάκι σου να φορέσει αυτό το φόρεμα, επειδή θα πας επίσκεψη στη θεία Πέρσα και πρέπει να είστε καθώς πρέπει και ασορτί!! Η μία μου η κόρη έχει μανία με τις φούστες, δε γουστάρει καθόλου το παντελόνι, μα καθόλου, όμως!! Στο σχολείο, στη βόλτα, στις φίλες, στην Εκκλησία με παγωνιά, με βροχή, με ήλιο φούστα θα βάλει! Και τις φοράει και είναι μια γλύκα! Με κοιτάει και με ρωτάει «είμαι όμορφη, μαμά;»

«Κουκλάκι είσαι, όπως πάντα, ό,τι κι αν βάλεις, αρκεί να χαμογελάς!»

Στην αρχή δυσανασχέτησα, αλλά μετά μου έγινε το «κλικ» και θυμήθηκα εμένα, όταν τρελαινόμουν με τα μίνι και ο πατέρας μου τα έσκιζε μπροστά μου…τι θλίψη, πόση οργή έκρυβα μέσα μου! Έτρωγα τις σάρκες μου εκείνη την ώρα, ώσπου βρήκα το κόλπο… τις έκρυβα στην αποθήκη της πολυκατοικίας μου και τις φορούσα, μόλις κατέβαινα, έβγαινα και στην επιστροφή ξαναντυνόμουν και ανέβαινα στο σπίτι!! Άρα, το παιδί ό,τι κι αν του κάνεις με το ζόρι δεν θα το δεχτεί, ή μάλλον μπορεί να το δεχτεί εκείνη την ώρα, αλλά δεν θα το αποδεχτεί!! Ποτέ! Και πολύ πιθανόν να σου γυρίσει και μπούμερανγκ! Γιατί το παιδί δεν πρέπει να το υποτιμάμε, είναι ένας αυτόνομος οργανισμός! Πρέπει να λαμβάνουμε στα σοβαρά όλα όσα θέλει να μας πει είτε μέσα από τη γκρίνια του ως βρέφος (θέλω αγκαλιά, όχι ριλάξ!! ουά-ουά!), είτε ως νήπιο μέσα από τις ζωγραφιές του (μαμά με 2 παιδάκια, άρα θέλω αδερφάκι!), είτε ως έφηβος μέσα από την αντίδρασή του!

Η μεσαία μου είναι πιο αθλητικός τύπος και αποφασίσαμε να τη γράψουμε στο μπαλέτο… ναι καλά, ποιος τη ρώτησε;; Πήγαμε, είδαμε, δεν μας άρεσε, φύγαμε! Δεν θα την πίεζα να μάθει να χορεύει, επειδή εμένα μ’ αρέσουν τα τσιφτετέλια και η Λίμνη των Κύκνων (όλα τα ρεπερτόρια τα ‘χω!)!

Θα τις αφήσω ελεύθερες να διαλέξουν μόνες (ευτυχώς με τον άντρα μου έχουμε κοινή γραμμή σκέψης), θα τις πάω παντού, να δοκιμάσουν, να γευτούν, να δουν με όλες τις αισθήσεις τους τι είναι αυτό, που τις ελκύει ή τις απωθεί!! Είναι δυνατόν να βλέπεις ότι ο γιος σου δεν μπορεί να παίξει μπάσκετ, αφού είναι κοντός και αγύμναστος κι εσύ να θέλεις να τον κάνεις παιχταρά του NBA;!

Μπορεί να θέλει να γίνει η κόρη μου κομμώτρια, ε, θα κόψω το λαιμό μου, να βρω το κεφάλαιο να τις ανοίξω κομμωτήριο!! Μπορεί να μου ζητήσει να γίνει ξενοδόχος ή γραφίστρια, μαζί της!! Θα πορευτώ μαζί της, στην ίδια κατεύθυνση! Κι ο σύζυγος μηχανικός ήθελε να γίνει, αλλά οι γονείς του τον οδήγησαν στο Στρατό.. δημόσιος υπάλληλος δηλαδή.. τώρα με την κρίση, βέβαια, είναι καλό, που έχει το μισθό του κάθε μήνα, αλλά αν τον ρωτούσες, πριν λίγο καιρό, άλλα θα σου έλεγε..

Γι’ αυτό σας λέω, αφήστε τα παιδιά ν’ αποφασίζουν για τα πάντα! Από το πόσο γάλα θα πιουν, μέχρι τι επάγγελμα θα κάνουν, με ποιόν θα βγουν και τι ώρα θα γυρίσουν.. εσείς, απλά δείξτε τους το δρόμο κι αυτά θα περπατήσουν, θα κάνουν λάθη, αλλά θα είναι όλα δικά τους.. κι ας είναι αυτός ο δρόμος κακοτράχαλος, δύσβατος ή απροσπέλαστος! Οι γονείς πρέπει να είναι αρωγοί κι όχι τροχοπέδη!! Ελευθερία, λοιπόν!

Α! Και κάτι άλλο, που ήθελα να σας γράψω.. όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου έφερε στο σπίτι ναρκωτικά (ναι, μην τρομάζετε με τη λέξη!) να τα δω, με πήγε στα κρατητήρια να πάρω μάτι τους ανθρώπους εκεί, με βολτάρισε σε κακόφημα στέκια (η μάνα μου έκανε το σταυρό της!), μου έδειξε τους τοξικομανείς να παίρνουν τη δόση τους και να σφάζονται για μία τζούρα, με πήγε σε καζίνο-απέξω- την ώρα που απλοί άνθρωποι έτρωγαν όλα τα λεφτά τους στο τζόγο και πουλούσαν το ρολόι στους τοκογλύφους για ακόμη μια παρτίδα μπλακ τζακ, ενώ οι γυναίκες τους έκλαιγαν.. και άλλα πολλά άσχημα είδα! Τα είδα, απλά.. με άφησε ελεύθερη να τα δω, να τα επεξεργαστώ, την ώρα, που άλλοι έλεγαν στα παιδιά τους «μη μπλέξεις», έτσι απλά.. εγώ ήξερα, όμως το «γιατί» να μην μπλέξω.. ήμουν ελεύθερη από απαγορεύσεις τύπου «μη»!!

Δεν ξέρω, αν με καταλαβαίνετε…

ΥΓ. μια μίνι πορτοκαλί φουστίτσα, που μου έσκισε ο father, ακόμη του το κρατάω μανιάτικο! Πόσο μου πήγαινε, δε λέγεται! Τουλάχιστον, πρόλαβα και την ευχαριστήθηκα τις λίγες φορές, που τη φόρεσα! Χιχιχι!

—

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com