Η γέννηση του «ζορίλου» Ηλία!
Η ιστορία της Τριανταφυλλιάς
(Η Τριανταφυλλιά γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Η δική μου ιστορία δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο αλλά ήθελα απλά να την καταθέσω και εγώ. Καταρχάς να σας πω ότι λόγω κάποιων γυναικολογικών προβλημάτων, ο γυναικολόγος που είχα παλιά μου είχε πει ότι όταν κάποια στιγμή θελήσω να μείνω έγκυος θα είχα προβλήματα. Το ότι πιθανόν να υπάρχει θέμα υπογονιμότητας δεν σε απασχολεί και ιδιαίτερα στα 20 σου, έτσι; Όσο όμως μεγάλωνα και είχα σχέσεις, το είχα πάντα στο μυαλό μου. «Μάλλον δεν θα μπορώ να κάνω παιδάκι». Ίσως το γεγονός ότι το θέμα ενός μωρού το είχα τόσο πίσω στις προτεραιότητές μου να ήταν και μία μορφή άμυνας στις σκέψεις αυτές.
Και φτάνουμε στα τέλη του 2008 τότε που αποφασίσαμε με την τότε σχέση μου να συγκατοικήσουμε. Πείτε το σύμπτωση, πείτε το όπως θέλετε. Σύμφωνα με τον γυναικολόγο μου η σύλληψη έγινε τις πρώτες ημέρες της συγκατοίκησης. Μόλις αποφάσισα να αγκυροβολήσω κάπου (ήμουν λίγο επιφυλακτική στη ζωή μου), τότε έγινε το θαύμα.
Θυμάμαι πόσο κουρασμένη ένιωθα και πως σκεπτόμουν ότι το σώμα μου μου φωνάζει να πάρω άδεια. Ούτε σκέψη για εγκυμοσύνη… Τι υπνηλίες είχα, Θεέ μου! Χαρακτηριστικά ένα φιλικό ζευγάρι είχε έρθει επίσκεψη ένα Σαββατόβραδο και εμένα έκλειναν στην κυριολεξία τα μάτια μου.
Είχα πόνους στην κοιλίτσα μου και νόμιζα ότι είναι επειδή θα αδιαθετούσα σε λίγες ημέρες. Μόνο που η αδιαθεσία δεν ήρθε ποτέ. Με αφορμή ένα σχόλιο μιας φίλης ότι ίσως ο λόγος που δεν ήθελα να καπνίσω πολύ εκείνες τις ημέρες δεν ήταν κάποια ίωση που με τριγυρνούσε – όπως έλεγα- αλλά μία εγκυμοσύνη, έκανα το τεστ! Το τι κλάμα έριξα όταν είδα το θετικό αποτέλεσμα δεν λέγεται. Απελπισία με έπιασε.
Αφού εγώ δεν μπορούσα, δεν ήταν καιρός για μωρά, δεν μπορώ να γίνω μαμά, πως θα το πω στον Γιώργο, τι θα κάνω τώρα…. Και ναααα το κλάμα! Το βράδυ το ανακοίνωσα με λυγμούς στον Γιώργο, ο οποίος κόντεψε να πάθει συγκοπή έτσι όπως με έβλεπε να έχω λυγμούς και να μην του εξηγώ τι έχει συμβεί. Το μυαλό του πήγε στο κακό. Μέχρι που το ψέλισα. Πάγωσε λίγο στην αρχή αλλά μετά με ένα χαμόγελο με φίλησε και μου είπε: Γι αυτό κάνεις έτσι βρε χαζό;
Τότε σιγά σιγά όλα μπήκαν στη θέση τους.
Βρήκαμε έναν πολύ καλό γυναικολόγο σε ένα δημόσιο νοσοκομείο και έκανα όλες τις απαραίτητες εξετάσεις. Πέρα από κάποιες ανακατωσούρες δεν είχα κανένα άλλο σύμπτωμα. Αν έλειπαν και αυτές, ούτε που θα καταλάβαινα εγκυμοσύνη. Σύντομα έφτασε και η μαγική στιγμή του υπέρηχου, όπου για πρώτη φορά είδαμε το πλασματάκι μας και κλαίγαμε και οι δύο σαν παιδιά. Ίσως τότε να ήταν και η πρώτη φορά που συνειδητοποιήσα ότι είμαι πραγματικά έγκυος.
Η εγκυμοσύνη πέρασε χαλαρά αλλά και με άγχη αν όλα πάνε καλά. Πιθανή ημερομηνία τοκετού 6.8.2009. Μέσα μου όμως ήξερα ότι το βλασταράκι μου θα περίμενε δύο ημέρες για να κάνει την εμφάνισή του στη γιορτή της μαμάς του.
Στις 6 Αυγούστου πήγα στον γιατρό μου για πολλοστή φορά και με εξέτασε για να μου πει ότι το παληκαράκι μου ήταν έτοιμο για την έξοδό του. «Λογικά«, μου είχε πει, «σε λίγες ώρες θα μου έρθεις πάλι γιατί θα γεννάς«. Χαχαχα! Το αντράκι μου σαν να τον είχε ακούσει και απο πείσμα ούτε που κουνιόταν.
Την επόμενη ημέρα το απόγευμα (όλοι με έπαιρναν τηλέφωνο μήπως και έχω γεννήσει και το κρατάω μυστικό) μόλις είχε σχολάσει ο Γιώργος, ο οποίος έβγαινε και σε καλοκαιρινή άδεια δύο εβδομάδων για να είναι συνέχεια κοντά μου… κοντά μας. Τότε ήταν που ένιωσα να κατουριέμαι πάνω μου. Στην αρχή ήταν τόσο λίγο που τα έβαλα με την τύχη μου και την ακράτειά μου.
Μόλις όμως σηκώθηκα από τον καναπέ, κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο για ούρα. Εγώ λοιπόν να τρέχω στην τουαλέτα και ο Γιώργος από πίσω μου να κοιτάμε τα υγρά αν ήταν πράσινα/κόκκινα/κίτρινα, κάτι τέλοσπάντων περίεργο. Όλα ήταν καλά. Πήρα τον γιατρό μου ο οποίος μου συνέστησε να πάμε στο νοσοκομείο σιγά σιγά.
Φτάσαμε και κατευθείαν οι μαίες με πήραν μέσα για να με δουν. Τόσες φορές με είχε «σκαλίσει» ο γιατρός μου από κάτω και δεν είχα καταλάβει τίποτα. Μπορείτε να μου πείτε τι έκανε αυτή η μαία και ένιωσα τόσο πόνο; Τελικά είχα διαστολή 2 και με πήγαν σε ένα δωμάτιο όπου με περίμενε ο Γιώργος, οι γονείς μου και οι γονείς του. Πόνο δεν είχα ιδιαίτερα.
Έπρεπε να περιμένουμε το αντράκι να νιώσει έτοιμο να βγεί. Όσο το περιμέναμε , πρέπει να βαδίσαμε τον διάδρομο του νοσοκομείου πάνω από 100 φορές μπας και το πείσουμε να έρθει πιο σύντομα.
Κατά τις 22.00 άρχισαν οι πόνοι οι πιο δυνατοί και τότε είπα να σταματήσω τους περιπάτους και να ξαπλώσω. Στις 12 το βράδυ αφού οι πόνοι ήταν αρκετά έντονοι (απο διαστολή δεν είχα πολλά πράγματα) με πήραν μέσα στην αίθουσα ωδινών. Ενώ είχα πει ότι ήθελα να ζήσω όλη την εμπειρία του τοκετού τελείως φυσιολογικά, γύρω στις 2 αποφάσισα ότι αρκετά έζησα. Καιρός για επισκληρίδιο.
Ο αναισθησιολόγος υπέροχος, ούτε που κατάλαβα τίποτα. Ανακουφίστηκα από τους δυνατούς πόνους αλλά παρόλαυτά ένιωθα πότε είχα συσπάσεις. Μου είχαν βάλει και οξυγόνο (τι το ήθελαν αυτό το πράγμα). Ο γιατρός μου συνέχεια δίπλα μου. Να με ρωτάει πως είμαι, να παρακολουθεί τον καρδιοτοκογράφο… σαν φύλακα άγγελο τον ένιωθα.
Κάποια στιγμή συννέφιασε. Οι παλμοί του μωρού έπεφταν. Ζήτησε να ετοιμάσουν το χειρουργείο σε περίπτωση που χρειαζόταν. Προσπάθησα να τον ρωτήσω τι συμβαίνει και έβγαλα τη μάσκα. Και τότε ανέβηκαν οι παλμοί του μωρού. Για κάποιο λόγο μας ενοχλούσε το πολύ οξυγόνο. Τι να πει κανείς…
Επίσης το αντράκι είχε βολευτεί κάπως περίεργα στην λεκάνη μου και δεν έλεγε να κατέβει. Εγώ πονούσα, ο γιατρός να μου λέει ότι καλύτερα να μην μου βάλουν άλλη δόση επισκληριδίου για να έχω καλύτερη συναίσθηση και κάποια στιγμή ακούω την μαία ότι ήρθε ο καιρός.
Πρέπει να έκανα περίπου 10 εξωθήσεις και μετά ακούστηκε το υπέροχο κλάμα του μωρού μου. Κατευθείαν μου τον έδωσαν πάνω μου και το θαυματάκι αυτό έπαψε να κλαίει. Δεν νομίζω ότι έχω ζήσει πιο μαγική στιγμή. Ήμουν τόσο αποσβωλομένη από αυτό που έβλεπα και ζούσα. Τον παρατηρούσα που με κοίταζε, τον έψαχνα για να δω ότι είναι καλά! Ναι, έχουμε πέντε δακτυλάκια σε κάθε χέρι, τα ποδαράκια μας είναι εντάξει, η μύτη μας είναι υπέροχη… Τόσο άγχος τόσων μηνών και το μωρό μου ήταν στα χέρια μου.
Αφού μου τον πήραν για λίγο για να τον καθαρίσουν μου τον ξαναέδωσαν και πάλι είχαμε την δική μας στιγμή. Τα ματάκια αυτά, οι πρώτες νωχελικές κινήσεις… αξέχαστα. Το παληκαράκι μου έπρεπε να γνωρίσει τον μπαμπά του και τους παππούδες του. Τον έβγαλαν λοιπόν στο πυρεξάκι του τυλιγμένο σε μία κουβέρτα που έπεφτε στο πρόσωπό του. Έτσι μαγκάκι όπως είναι με μία κίνηση την έδιωξε και τους κοιτούσε με απορία. Μετά έκλεισε τα ματάκια του και αποκοιμήθηκε.
Οι ημέρες στο νοσοκομείο μετά ήταν περίεργες κυριώς λόγω του ότι δεν κατάφερνα να το θηλάσω. Ίσως κάποια στιγμή να σου στείλω και αυτή την ιστορία.
Από τότε έχουν περάσει τόσοι μήνες που το μωρό μας χρωματίζει την κάθε μέρα. Συνήθως βάζει κόκκινα χρώματα γιατί είναι λίγο ζορίλος (έτσι τον φωνάζουμε) και λίιιιγο γκρινιάρης. Αλλά γενικά έχει δώσει χρώματα που δεν υπήρχαν καν… έχει κάνει ουράνιο τόξο την κάθε στιγμή.
Υ.γ. Φαντάσου να είχα και μία πιο ιδιαίτερη εγκυμοσύνη. Καλέ άλλη φορά σταματήστε με!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εγω γεννησα φυσιολογικα. Εκανα 18 ωρες να γεννησω κ ζητησα επισκρηριδιο.Οχι μονο δεν επιασε η ενεση αλλα ειχα παρενεργιες απο το φαρμακο και για 12 ολοκληρες μερες ημουν στο κρεβατι με συνεχους τρελους πονοκεφαλους,ιλλιγγους,και εμετους.
>Αγαπητή Τριανταφυλλιά γέννησα από επιλογή μου χωρίς επισκληρίδιο, μέσα σε μόλις 2 ώρες με μια ανάσα που λένε ένα αγοράκι που σήμερα είναι 2,5 ετών. Ήταν η πιο όμορφη ημέρα της ζωής μας, την αναπολούμε και συγκινούμαστε. Μακάρι να γύριζε ο χρόνος πίσω και να το ξαναζούσα στιγμή τη στιγμή. Το συναίσθημα όταν τον ένιωσα που βγήκε από μέσα μου και η εικόνα του όπως τον κράταγε η γιατρός ανάποδα απέναντι μου έχουν χαραχτεί στο μυαλό,στην ψυχή παντού....Θέλω πολύ να ξαναζήσω μια τέτοια εμπειρία.