Ένα παιδί της καρδιάς αναζητάει μια αδελφή!

Ένα παιδί της καρδιάς αναζητάει μια αδελφή!

μαμά Ρένα

Σειρά μου να γράψω την ιστορία μου. Αφορμή ήταν οι ιστορίες των άλλων παιδιών της καρδιάς που διάβασα εδώ.

Στα 16 μου και μετά από διάφορες σκόρπιες κουβένετες από δω και από κει, ζήτησα από τους γονείς μου την αλήθεια για όλα εκείνα που είχα ακούσει και ακόμα περισσότερο για όλα εκείνα που ένιωθα! Λίγες μέρες λοιπόν μετά τη γέννηση μου, η γυναίκα που με γέννησε, με άφησε στην πόρτα της θετής μου οικογένειας. Μετά από όλες τις νομικές διαδικασίες έγινα το παιδάκι της καρδιάς του Μανόλη και της Ελένης!

Δε νομίζω να χρειάζεται να πω πόσο όμορφα παιδικά χρόνια είχα ή πόση αγάπη πήρα και ακόμα παίρνω από αυτούς τους δυο ανθρώπους, από τη μαμά και τον μπαμπά μου. Όσα και αν έγραφα θα έμοιαζαν λίγα μπροστά στα όσα νιώθω. Η μαμά μου ξενυχτούσε όταν διάβαζα για να της λεω το μάθημα, παρόλο που είναι αναλφάβητη και ο μπαμπάς μου μου έφερνε πάντα ότι και αν τύχαινε να τον κεράσουν στη δουλειά! Ακόμα και τώρα στα 32 μου είναι για μένα η «βάση» μου!

Πρόσφατα και επειδή η μαμά μου αρρώστησε (έχει Alzheimer) o μπαμπάς μου αποφάσισε να μου πει την πραγματική «αλήθεια»! Η κυρία που με έφερε στον κόσμο ήταν μια κοπέλα που ζούσε κάπου κοντά στο πατρικό μου και η οποία είχε σχέση με κάποιον παντρεμένο. Πριν από μένα είχε μαζί του ακόμα ένα κοριτσάκι το οποίο όταν γεννήθηκα εγώ ήταν γύρω στα 3-4. Αδυνατώντας να μας μεγαλώσει (για τους δικούς της λόγους που δεν θα κρίνω) μας έδωσε και τις δυο για υιοθεσία σε διπλανές συνοικίες στην ίδια πόλη και σε διαφορετικές, εννοείται, οικογένειες.

Το κορίτσι αυτό όπως μου είπε ο μπαμπάς μου λεγόταν Αντωνία. Δεν ταράχτηκα τόσο από το γεγονός οτι ήταν γνωστή η γυναίκα που με γέννησε, αλλά για το οτι υπάρχει κάπου μια αδελφή, την οποία θα ήθελα να γνωρίσω.

Τα έγραψα όσο πιο σύντομα μπορούσα. Δεν είναι και εύκολο! Πάντως σε ένα σημείο θέλω να μείνω. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου είναι η Ελένη και ο Μανόλης! Τί κι αν δεν έχω το αίμα τους! Έδωσαν και δίνουν τη ζωή τους για μένα και για τα παιδιά μου τώρα πια! Τους ευχαριστώ, τους ευγνομονώ, τους χρωστάω πολλά και δεν θα ξεχάσω ποτέ οτι χάρη σ’ αυτούς είμαι τώρα μια μαμά που νιώθει γεμάτη από αγάπη ώστε να μπορεί να τη μεταδώσει και στα δικά της παιδιά!

Υ.Γ. Αν αυτή η εξομολόγηση βοηθήσει να βρεθεί η αδελφή μου, θα είναι για μένα μεγάλη χαρά! Εύχομαι σε όλες τις μανούλες να είναι ευτυχισμένες και να χαρίζουν στα παιδιά τους τόση αγάπη όση χάρισε και χαρίζει και σε μένα η δική μου η μαμά!

Οι πληροφορίες που γνωρίζω είναι λίγες για την αδελφή μου.

Εγώ γεννήθηκα το 1979 όταν εκείνη ήταν ήδη 3-5 ετών.

Υιοθετήθηκε στα Καμίνια και εγώ στα Δειλινά στο Ηράκλειο Κρήτης.

Η βιολογική μητέρα λεγόταν Μαριάννα και ο σύντροφός της Βασίλης.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com