Πόσο μα πόσο ταιριάζουν οι ιστορίες μας! Η μικρούλα μου χρειάστηκε να μείνει 10 μέρες στην μονάδα πρόωρων νεογνών στην Αλεξ/πολη γιατί με το που γεννήθηκε και ππηγαμε στο θάλαμο πνιγόταν με τα σαλάκια της και μου μελάνιασε στα χέρια και δεν μπορούσαμε να τη συνεφέρουμε! Οπότε την κρατήσανε για παρακολούθηση 10 ολόκληρε μέρες! Δεν σου περιγράφω το πως ήμουν αυτές τις μέρες! Οι χειρότετες της ζωής μου! Να γυρνάς στο σπίτι χωρίς μωράκι(μένουμε Ξάνθη). Ψυχή, μυαλό, όλα τα όργανα του σώματος μένανε πίσω όταν την άφηνα! Και τις υπόλοιπες ώρες που δεν ήμουν στο επισκεπτήριο μιλάμε για κλάμα!!!! Τώρα είναι 2,5χρονών και είναι η ζωή μας όλη! Το πιστέυεις ότι δεν την έχω αφήσει πουθενά γιατί ακόμη νιώθω τύψεις και προσπαθώ να αναπληρώσω το κενό αυτών των ημερών που ήταν μοναχούλα σε ένα απλό κουνάκι σε μια γωνίτσα σε εκείνη την μονάδα! Και έρχομαι μετά από 2,5 χρόνια να αντιμετωπίσω ξανά εκείνη την μονάδα αυτή τη φορά στο μικρό μου αγοράκι. Είναι τώρα 32 ημερών και με το που γεννήθηκε χρειάστηκε να μείνει και αυτό εκεί 5 ολόκληρες μέρες γιατί είχα θέμα με το διαβήτη κύησης το τελευταίο τρίμηνο και τον κρατήσαν και αυτόν για παρακολούθηση να μην παρουσιάσει υπογλυκαιμικές τάσεις! 2η φορά το ίδιο σκηνικό! Στο θάλαμο του νοσοκομείου χωρίς μωρό και πάλι με όλα τα όργανα του σώματός μου χωρισμένα! Ευτυχώς όταν γυρνούσα στο σπίτι είχα την μικρούλα μου και κάπως ξεχνιόμουνα (λέμε τώρα)!! Τι να σου λέω?? Και αυτό που λές για τη συμπεριφορά των γιατρών....επιεικώς απαράδεκτη!! Ευτυχως που υπήρχαν οι μαίες και μπορούσαμε να πάρουμα μια ενημέρωση για την πορεία των παιδιών μας! Φυσικά μετά μάθαμε τι παίζεται σε αυτές τις μονάδες και τι συμφέροντα έχουν γιατροί και διευθυντάδες! Στο πρώτο μου παιδάκι ήμουν φοβισμένη και ψαρωμένη οπότε δεν μιλούσα ούτε ο σύζυγος....αλλά στο δεύτερο μου παιδάκι γίναμε μπίλιες με όλους και γι'αυτό και βγήκαμε στις 5 μέρες!! Και αν δεν τους έκραζα ακόμη εκεί θα ήμασταν! Μου παρουσίαζαν χίλιους λόγους και τάχα προβλήματα για να μου το κρατήσουν!! Τώρα εννοείται ότι τα χαίρομαι και τα δύο με όλη τη έννοια.....αλλά αυτό που περνάς εκείνες τις μέρες δεν περιγράφεται!! Ακόμη πετάγομαι τρομαγμένη από τον ύπνο νομίζοντας ότι ακούω εκείνο τον ανατριχιαστικό ήχο που κάνουν τα μηχανήματα που είναι συνδεμένα τα παιδάκια μας!!! Κανένας γονιός να μην έχει την ατυχία να το περάσει...

Ελίνα σε νιώθω απόλυτα! Τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφεις για την φρίκη που τρως μετα τη γέννα στο δωμάτιο του μαιευτηριου χωρίς να κρατάς μωρο στα χέρια σου. Αυτό είναι το πρώτο σοκ και μετα η επιστροφή στο σπίτι μόνη. Γέννησα στις 2 Μάρτη στην 33 εβδομάδα της κύησης. Ευτυχώς ο μικρός ήταν φαγανός στην κοιλιά τους πρώτους μήνες και βγήκε καλα κιλά- 2240- γιατι ουσιαστικά βγήκε σχεδόν 2 μήνες νωρίτερα. Επίσης είναι το δεύτερο παιδάκι μου και πιστεύω ότι ήταν σωτήριο για την ψυχολογία μου που στο σπίτι είχα να ασχοληθώ με το άλλο και ξεχνιόμουν. Καταλαβαίνω πόσο πιο δύσκολα ήταν για σένα ως πρώτη φορά μανούλα και κατευθείαν στα δύσκολα! Και ο δικός μου μικρός δεν είχε προβλήματα σοβαρά στην θερμοκοιτιδα , θέλαμε μόνο να δυναμώσουν τα πνευμόνια και μετά να μάθει να τρώει. Όλο αυτο τον καιρο σκεφτόμουν πόσο ηρωίδες είναι οι μανουλες που τα προωράκια τους αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στη ΜΕΝΝ . Εγώ δεν μπορούσα καν να τον βλέπω με τα σωλήνακια και ήταν δυσβάσταχτο να μην μπορώ να τον πιάσω αγκαλιά! Σίγουρα η κάθε μανούλα αντλεί δύναμη απ´όπου μπορεί και παλεύει μαζί με το παιδάκι της. Τα δύσκολα δυστυχώς για εμάς τους ανθρώπους είναι και οι μανουλες όλες περνάνε πολλά. Όπως όμως είπες πέρασαν και πάντα να περνούν. Όλα καλά από εδώ και πέρα, να είναι καλά το ζουζούνι σου και να είσαι δυνατή για να το μεγαλώσεις όπως επιθυμείς!

Και στις 2 μου κόρες πέρασα τα ίδια...γεννήθηκαν στο τέλος της 35ης εβδομάδας και νοσηλεύτηκαν και οι 2 στο Ιπποκράτειο...κι εγώ από επαρχία 2 ώρες μακρυά! Το χειρότερο (δεν ξέρω αν θα συμφωνήσεις) δεν ήταν ότι ήμουν στην κλινική χωρίς τα μωρά μου...το χειρότερο ήταν που γυρνούσα σπίτι χωρίς αυτά.....ευτυχώς όλα καλά τώρα! Να μας ζήσουν, να είναι γερά κι εμείς ακόμα πιο γερές να τα μεγαλώσουμε!!!!!!!!!!!!

αγαπητη φιλη...κατ'αρχην να σου ζησει το παιδακι σου κ παντα μα παντα να το αγαπατε οσο τωρα δηλ. απο αυτο που ειδα μεσα απο τις λεξεις...ολα αυτα μου θυμησαν τοσο πολυ τη δικια μου ιστορια...ηταν να γεννησω 25 δεκεμβρη 2010 με 6 ιαννουαριου 2011...ο μικρος μου βιαζοταν ομως πολυ...στις 11 δεκεμβρη το πρωι εσπασαν τα νερα...γεματη απο χαρα πηγα στο νοσοκομειο αλλα δεν ηταν ακομα η ωρα μου κ ετσι η γιατρος μου μου εκανε τεχνιτους πονους...περασε η πρωτη μερα κ τιποτα...το ιδιο κ τη δευτερη...12 δεκεμβρη 11 μ.μ μου λεει η γιατρος μου πως αν δεν με πιασουν αλλο αυτες οι τεχνικες θα παμε για καισαρικη...σε 2 ωρες ηρθε παλι κ μου λεει οτι δεν γινετε αλλο να περιμενουμε γιατι το μωρο θα σκασει κ ετσι 13/12/2010 κ ωρα 01:10 ηρθε το μωρακι μου...εκλεγε τοσο δυνατα...ενα πλασματακι 2.400 με τοσο δυνατο κλαμα...μου τον εφεραν κοντα μου τον φιλησα κ μου τον πηραν...τον ειδα 2 μερες αργοτερα για κατι ωρες κ μετα μου τον ξαναπηραν....επρεπε να μεινει μεσα 15 μερες...ΣΟΚ...μεγαλο ΣΟΚ για μενα...ξαπλωσα στο κρεβατι μου την πρωτη μερα που βγηκα κ απο την ελειψη επαθα σοκ κ κοντεψα να μεινω...ετσι μου ειπε τουλαχιστον ο συζυγος μου γιατι εγω δε θυμαμαι τιποτα...δοξα το θεο αυτες οι δυσκολες μερες περασαν κ το αστερακι μου ειναι υγειης...το ιδιο ευχομαι κ για το μωρο σου κ για σενα...