H πίστη και η προσευχή έσωσαν τα παιδιά μου!

H πίστη και η προσευχή έσωσαν τα παιδιά μου!

Mαρία Κ.

Γεια σας. Ονομάζομαι Μαρια  Κ. και παιρνω το θαρρος να σας γραψω τη δικη μου ιστορια που δείχνει την πορεια προς το Γολγοθα μεχρι  να αποκτησω τα διδυμα αγορακια μου το 2006, αλλα και την αγωνια που περασαμε αφου τελικα τα μωρα γεννηθηκαν προωρα στις 32  εβδομαδες.

Με τον συζυγο μου ειμαστε μαζι απο το 1996! Το 1998 παντρευτηκαμε αλλα δεν θελαμε αμεσως να αποκτησουμε παιδια. Ομως ειχαμε στο μυαλο μας να απευθυνθουμε σε εναν ειδικο, ωστε να κανουμε εναν προληπτικο ελεγχο γονιμοτητας. Μετα απο καποιες εξετασεις που εγιναν, διαγνωστηκε ενα προβλημα το οποιο ειχε να κανει με τη βιωσιμοτητα του σπερματος. Το αποτελεσμα ηταν οτι σε οποιον απο τους ειδικους καταφυγαμε, μας ελεγε οτι δεν υπαρχει περιπτωση να μεινω εγκυος φυσιολογικα και οτι αναγκαστικα θα πρεπει να καταφυγουμε στη μεθοδο της εξωσωματικης, κανοντας και μικρογονιμοποιηση. Αφου βεβαια δεχτηκαμε αναυδοι το πρωτο σοκ, ειπαμε πως δεν σημαινει τιποτα αυτο. Καλο ειναι να προσπαθησουμε και μονοι μας χωρις αγχος…

Και ω του θαυματος! Μενω εγκυος  τον  Οκτωβριο του 1999, αλλα δεν προλαβα να χαρω! Μολις το εμαθα (κανοντας την β-χοριακη), ειχε αρχισει και η αντιστροφη μετρηση για την παλινδρομη κυηση. Αιμορραγουσα και ειχα φριχτους πονους απο τις συσπασεις τοκετου τις οποιες εκανε η μητρα!!! Μεταφερθηκα εσπευσμενα στο μαιευτηριο κατοπιν εντολης του γυναικολογου μου και ακολουθησε αποξεση.

Ομως δυστυχως η περιπετεια μου δεν τελειωσε εδω!. Μετα απο αυτο το ατυχές συμβαν της παλινδρομης κύησης, αρχισα να εχω πονους στην κοιλιακη χωρα και η αιμορραγια συνεχιζοταν! Απευθυνθηκα στο γιατρο ο οποιος δεν μου εδινε ξεκαθαρες απαντησεις. Εγω ομως ειχα μια εντονη διαισθηση οτι μαλλον κατι συνεβαινε και οτι μεσα μου υπηρχε και αλλο εμβρυο, εκτος  απο εκεινο που ειχε την ατυχη καταληξη… Οταν βεβαια το ελεγα αυτο στο γιατρο, μειδιουσε γιατι και η ιστολογικη εξεταση που εκανα μετα την αποβολη, εδειξε ακριβως οτι υπηρξε παλινδρομη κυηση.

Παρ’ ολα αυτα εγω συνεχισα να ποναω, να μην μπορω να περπατησω απο τους πονους και ειχα απευθυνθει και σε παθολογο, ο οποιος μου ειπε οτι εχω κολικο του εντερου!!! Καθε μερα εκανα τα χαπια κοκτέιλ και τα επινα για να αντεξω, ωσπου μια μερα ειπα οτι θα παρω το ΕΚΑΒ  για να μεταφερθω στο νοσοκομειο, αφου πεθαινα απο τους πονους…

Τελικα, αφου ειχαν περασει περιπου 15 ημερες απο ολη αυτη την ιστορια και εγω συνεχιζα να ποναω, πηγα στο γυναικολογο και μου εκανε υπερηχο, ο οποιος ομως δεν εδειξε κατι το ανησυχητικο…

Την ιδια περιοδο, ετυχε να νοσηλευεται η πεθερα μου στο Γενικο Κρατικο Αθηνων, επειδη ειχε υποβληθει σε καποια επεμβαση. Κατα τη διαρκεια ενος επισκεπτηριου μου προς αυτην (ηταν Σαββατο και το Νοσοκομειο εφημερευε), επειδη οπως προανεφερα, συνεχιζαν οι πονοι, ειπα να παω να με εξετασουν οι γιατροι της εφημεριας μηπως και επιτελους εβρισκα λυση στο προβλημα μου!  Αφου λοιπον με εξετασε κατα σειρα χειρουργός, παθολογος και ορθοπεδικος και δεν κατεληξαν καπου, μου ειπαν να απευθυνθω και στους γυναικολογους του Νοσοκομειου, πραγμα που εγω δεν ηθελα, μιας και ειχα βιωσει την προηγουμενη εμπειρια της αποξεσης…

Ομως οι γιατροι επεμεναν και ετσι με εστειλαν να κανω τεστ κυησης το οποιο μετα απο λιγο βγηκε ΘΕΤΙΚΟ!! Κατοπιν μου εκαναν κοιλιακο υπερηχο, κατα τον οποιο ολοι οι ειδικευομενοι γιατροι ειχαν μαζευτει απο πανω μου και εξεταζαν γεματοι απορια το περιστατικο… Εγω, μην μπορωντας να καταλαβω τη σοβαροτητα της καταστασης, εκανα χιουμορ, ρωτωντας τους αν πεθαινω… Εκεινοι ομως δεν απαντουσαν και με παρεπεμψαν στον Διευθυντη της γυναικολογικης κλινικης του Νοσοκομειου, οπου θα μου ελεγαν τι ακριβως συνεβαινε.

Καθόλη τη διαρκεια αυτων των γεγονοτων ο συζυγος μου και η αδελφη του ηταν στην αναμονη και περιμεναν να δουν τι θα γινει.

Τελικα, οταν εφτασα στο τμημα των εκτακτων περιστατικων της γυναικολογικης κλινικης, με περιμενε ολη η ομαδα των ιατρων του τμηματος με επικεφαλης το διευθυντη τους, ιατρο γυναικολογο, κο Αντωνίου και μου ειπαν οτι η κατασταση μου ειναι πολυ σοβαρη και με ρωτησαν αν τελικα οντως ειχα αποβαλει και αν ειχα κανει ιστολογικη εξεταση. Εγω επειδη δεν πονουσα εκεινη τη στιγμη πολυ, δεν ειχα καταλαβει τι συμβαινει, εστω και αν ο γιατρος μου ειπε οτι κινδυνευει αμεσα η ζωη μου, επειδη υπηρχε στην δεξια μου σαλπιγγα μια κυστη απο εμβρυο εξωμητριου κυησεως!!!!

Επεμενε ομως τοσο πολυ να με κρατησει για νοσηλεια που και εγω απορησα, αφου δεν ηξερα καν τι σημαινει να εχεις ΕΞΩΜΗΤΡΙΟ! Ειχα ακουσει, αλλα δεν ηξερα την επικινδυνοτητα της καταστασης… Με τα πολλα, αφου επεμενα να φυγω, μου ειπε πως πρεπει να υπογραψω για να φυγω και οτι ειμαι υπευθυνη για ο,τι μου συμβει απο εδω και περα, λεγοντας μου οτι επρεπε να επικοινωνησω αμεσα με τον γιατρο μου, τον οποιο του κατανομασα και εκεινος ειπε οτι τον γνωριζε και πως ηταν αριστος επιστημονας…

Φευγοντας τα μεσανυχτα απο το νοσοκομειο, επεστρεψα στο σπιτι και το επομενο πρωι τηλεφωνησα στο γιατρο μου, αναφεροντας του τα γεγονοτα και τη διαγνωση του κυριου Αντωνιου, ο οποιος δεν ξερω πού βρισκεται, αλλα ο Θεος ελπιζω να τον εχει καλα,  γιατι αυτος με εσωσε στην ουσια με τη διαγνωση του!!

Ο προσωπικος μου ιατρος μου ειπε πως ενδομητρια κυηση μαζι με εξωμητρια υπαρχει στη βιβλιογραφια  μόνο 1 περιπτωση στις 1.000.000, δηλαδη πολυ σπανια! Αλλα επειδη το ειχε πει ο Αντωνιου την επομενη μερα  πηγα στο Μαιευτηριο για να μου κανει υπερηχο, κατα τον οποιο ο ιδιος τα χρειαστηκε οταν ειδε τι συμβαινει και αφου η β-χοριακη μου ηταν 1000 μοναδες!!!

Μου ανακοινωσε οτι δυστυχως η κατασταση ηταν πολυ σοβαρη και επρεπε επειγοντως να χειρουργηθω και να γινει σαλπιγγεκτομη, λεγοντας μου οτι θα ειμαι τυχερη να βγει μονο η σαλπιγγα και οχι ολα τα οργανα μαζι με τη μητρα γιατι υπηρχε κινδυνος μολυνσης και σηψεμιας απο το εξωμητριο…

Τελικα εγινε λαπαροσκοπηση και ευτυχως εφυγε μονο η σαλπιγγα!

Ομως απο εκει και περα αρχισε ο νεος Γολγοθας μου… για την αποκτηση παιδιου! Τωρα πια ειχαμε να αντιμετωπισουμε 2 προβληματα, τα οποια δυσκολευαν τη συλληψη! Απο τη μια το μη βιωσιμο σπερμα και απο την αλλη η υπαρξη της μιας μονο σαλπιγγας…

Ετσι αρχισαν οι θεραπειες υπογονιμοτητας πρωτα με χαπια, μετα με ενεσεις και σπερματεγχυσεις και οταν πια ειχαν περασει 7 χρονια ταλαιπωριας, καταφυγαμε στην εξωσωματικη με την οποια μετα απο περιπετειες και 4 προσπαθειες, εμεινα εγκυος στα παιδακια μου.

Νομιζετε ομως οτι οι περιπετεια τελειωνει εδω;; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ!

Γιατι αφοτου εμεινα εγκυος, ειχα μια κυηση υψηλου κινδυνου, μιας και οι πλακουντες ηταν προσθιοι και ο ενας ηταν και χαμηλα. Ετσι μετα την αμνιοπαρακεντηση που επρεπε να κανω, γιατι ημουν και 39 ετων, αρχισε η αιμορραγια, η οποια δεν σταματησε καθ ολη τη διαρκεια της εγκυμοσυνης και ετσι μπαινοβγαινα στο μαιευτηριο απο τον 3ο ως τον 8ο μηνα. Ημουν καθηλωμενη στο κρεβατι του νοσοκομειου με ορούς και απαγορευοταν να παω ακομα και στην τουαλετα, γιατι υπηρχε κινδυνος να γεννηθουν τα μωρα πολυ μικρα και ιδιως το ενα, το οποιο δεν επαιρνε το βαρος που επρεπε.

Τελικα μετα απο πολλα βασανα και πολυμηνη παραμονη στις κυησεις υψηλου κινδυνου -οπου εζησα και ειδα παρα πολλα δυσαρεστα γεγονοτα γυναικων που εχαναν τα μωρα τους λογω προωροτητας αλλα και εξωσωματικων- καταφερα με την υποστηριξη του συζυγου μου αλλα και του γιατρου στον οποιο εκανα την 4η προσπαθεια της εξωσωματικης και μετα απο πολλη προσευχη και πιστη στο Θεο και στον Αγιο Νεκταριο, καταφεραμε να γεννηθουν τα παιδια μας στις 32 εβδομαδες, με βαρος 2150 το ενα και το αλλο, πολυ μικροτερο, 1410 γραμμαρια. Το μικροτερο παρεμεινε στη μοναδα εντατικης νοσηλειας νεογνων για 40 ημερες… Ευτυχως οι γιατροι μας ειπαν οτι το παιδι δεν θα παρει οξυγονο, απλα ηθελε χρονο για να παρει βαρος.

Αυτες οι μερες στη μοναδα ηταν πολυ δυσκολες γιατι το μωρο ηταν στη διαβαθμιση 3 της εντατικης, δηλαδη εκει που ηταν οι δυσκολες περιπτωσεις… Το τι ειδαν τα ματια μου εκεινες τις μέρες, δεν περιγραφεται… Γονεις να κλαινε, μωρα να βρισκονται στο χειλος του θανατου λογω της προωροτητας και του πολυ μικρου βαρους τους… Ολα αυτα με γεμιζαν αγωνια για την τυχη των δικων μου παιδιων αλλα ευτυχως με τη βοηθεια του Θεου, ολα πηγαν καλα και στο τελος, αφου ειχα παρει το ενα μωρο στο σπιτι, μετα απο 40 μερες πηρα και το αλλο, το οποιο ηταν πολυ μικρο και ηθελε ιδιαιτερη φροντιδα.

Eυτυχως ολα πηγαν καλα, το μονο προβλημα που αντιμετωπιζουμε μεχρι σημερα ειναι οτι συχνα, οταν κρυωνουν ο Νεκταριος και ο Κωνσταντινος παρουσιαζουν ασθματικη κριση, η οποια ειναι πλεον ελεγχομενη λογω στενης παρακολουθησης τους απο ειδικο πνευμονολογο. Αλλωστε τωρα που ειναι 6 ετων ολο και πιο αραια παθαινουν κρισεις ασθματος.

Aυτη ειναι η δικη μας ιστορια και η πορεια απο την εγκυμοσυνη στην αποκτηση των παιδιων μας και τη θερμοκοιτιδα…

Ξερω οτι σας κουρασα, γιατι εγραψα πολλα, αλλα θελω να πω σε ολες τις γυναικες που θελουν να γινουν μαμαδες οτι πρεπει να εχουν βαθεια πιστη στο Θεο και ολα θα γινουν… Εχετε πιστη στη δυναμη του Θεου! Θα δειτε τους αγωνες σας να καρποφορουν!

Συγγνωμη που σας κουρασα, αλλα ηθελα να μοιραστω μαζι σας τις εμπειριες μου για να παρουν θαρρος και οι αλλες γυναικες που προσπαθουν ή που γεννουν προωρα μωρακια

Ευχαριστω

Μαρία Κ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!