Μία γέννα σαν σε… ταινία!
Η ιστορία της Δέσποινας
(Η Δέσποινα γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Διαβάζω με πολύ χαρά όλες τις ιστορίες τοκετού και αν καμιά φορά αργήσεις να βάλεις περιμένω με αγωνία. Είπα λοιπόν να βάλω και την δική μου ιστορία της πρώτης γέννας μιας και η δεύτερη ήταν πιο απλή και συνηθισμένη (με ραντεβού και επισκληρίδιο) με μόνο ενδιαφέρον την στιγμή που πήρα στα χέρια μου την Μαρία μου, η οποία είναι πλέον μία κοπελάρα 9 χρονών!
Η ιστορία του Σωτήρη μου όμως έχει πολύ γέλιο!
Έμαθα ότι είμαι έγκυος στις 20 Αυγούστου του 2000. Από τότε ξεκινάει το δικό μου ταξίδι στην εγκυμοσύνη με ΠΗΤ 24/4/2001. Μία εγκυμοσύνη πανέυκολη και ιδανική. Ούτε ζαλάδες, ούτε ναυτίες τι-πο-τα. Μόνο απίστευτη πείνα. Έτρωγα πρωί μεσημέρι βράδυ :Ρ.
Πήρα 47 κιλά μέχρι την 34η εβδομάδα.
Ναι καλά ακούσατε 47.
Και φτάνει Παρασκευή 9 Μαρτίου 2001. Έχω σχολάσει από τη δουλειά μου το μεσημέρι και πάω σπίτι να περιμένω τον κουνιάδο μου που θα ερχόταν στην Ελλάδα για 1 μέρα (είναι ναυτικός και θα άλλαζε καράβι). Μόλις ήρθε πέρνουμε σβάρνα όλα τα μαγαζιά να κάνει ψώνια που ήθελε και γυρνάμε σπίτι στις 9 το βράδυ. Βλέπουμε τις φωτογραφίες του γάμου και του μήνα του μέλιτος και ρίχνουμε ΤΟ γέλιο (πόναγε η κοιλιά μου από τα γέλια (?)).
Κάθε λίγο και λιγάκι ο κουνιάδος μου μου έλεγε «Ελα ρε Δέσποινα να γεννήσεις σήμερα να δω τον ανηψιό μου πριν φύγω, έλειπα στον γάμο, μή λειπω και στη γέννα«. Του εξηγούσα ότι είναι νωρίς ακόμα και ότι θέλω 2 εβδομάδες για να μπω στο μήνα μου. Τα αδελφάκια έχοντας πιει τα κρασάκια τους στις 11 αποφασίζουν να πάμε σε ένα ρεμπετάδικο.
Εμένα όμως κάτι δεν μου πήγαινε καλά και είπα να γυρίσω να ξεκουραστώ. Έχω λοιπόν ξαπλώσει και γύρω στις 12:30 νιώθω ότι θέλω να πάω τουαλέτα. Με το που σηκώνομαι νιώθω να τρέχουν υγρά. Μέχρι να φτάσω στο μπάνιο πλημύρισε ο τόπος.
Παίρνω τηλέφωνο τον άντρα μου αλλά δεν το άκουγε (μπουζούκια βλέπεις).
Παίρνω τον γιατρό μου και δεν το σηκώνε!
Με τα πολλά βρίσκω τον άντρα μου. «Παντελή γεννάω, σπάσανε τα νερά» και η θεϊκή απάντηση: «Ρε άσε τις μ%!###κίες παρέα θες«.
Η αλήθεια είναι ότι τους είχα απειλήσει ότι αν δεν κάτσουν παρέα μου, θα γεννούσα για να τους την σπάσω. Μου κλείνει λοιπόν ο κύριος το τηλέφωνο.
Και τότε κάνω την χαριστική κίνηση: Παίρνω την μαμά μου τηλέφωνο. «Τέρας ψυχραιμίας» η μαμά μου.
«Μην αγχωθείς» της λέω «Θα κάνω ένα μπάνιο και έλα να με πάρεις. Γεννάω!«
Δεν πρόλαβα να κλείσω το τηλέφωνο και ήταν σπίτι σε έξαλλη κατάσταση.
Στο μεταξύ ξαναπήρα τον άντρα μου και του είπα «Εγώ φεύγω για το μαιευτήριο. Έρχεται η μαμά μου. Αν θέλεις έλα» Έχω κάνει μπάνιο, έχω πάρει την βαλίτσα μου και περιμένω στο δρόμο να έρθει. Είχε πάει 2 η ώρα όταν είδα το αυτοκίνητο στις 2 ρόδες (χαχαχα) να παίρνει τη στροφή για το σπίτι μας.
Φτάνουμε στο μαιευτήριο και βγήκαν (άντρας και κουνιάδος) τρέχοντας στην παραλαβή. Εγώ κάγκελο να τους βλέπω μέσα από το αμάξι να φωνάζουν τρέχοντας «Γεννάμε«.
Πήρα το αμάξι να το παρκάρω γιατί το είχαν αφήσει μέσα στη μέση. Τους κοίταγαν όλοι καλά καλά. Η έγκυος πουθενά. Πήγε να τους απομακρύνει ο security μέχρι που έφτασα εγώ κουβαλώντας τη βαλίτσα μου και ενημέρωσα ότι είναι μαζί μου και ότι γεννάω.
Με παρέλαβαν, με ετοίμασαν και ήρθε η μαία η οποία μου είπε ότι είχα πολύυυυυυυ χρόνο μπροστά μου. Όταν το άκουσε ο άντρας μου μου ζήτησε να κάνω πιο κει να ξαπλώσει λίγο :Ρ:Ρ Κατά τις 5 μου λέει: «Αργείς; Γιατί αν αργείς να πάμε να τελιώσουμε το μπουκαλάκι που αφήσαμε στη μέση» (Μην μας κράξετε, είμαστε λίγο ροκ ζευγάρι με περίεργο χιούμορ)
Όλη νύχτα είχα τους πόνους κανονικά αλλά το παιδί ήταν ψηλά και εγώ διαστολή δεν είχα καθόλου. Ζήτησα επισκληρήδιο αλλά τελικά δεν με έπιασε.
Γύρω στις 2 το μεσημέρι και μετά από 12 ώρες πόνων άρχισαν να πέφτουν οι παλμοί. Από ώρα ζητούσα στον γιατρό να μου κάνει καισαρική αλλά μου έλεγε να το παλέψουμε όσο παίρνει. Μου έβαλαν οξυγόνο. Οι παλμοί επανήλθαν σχετικά γρήγορα. Ο γιατρός μου υποσχέθηκε ότι αν δεν έχω κάνει τελεια διαστολή μέχρι τις 3 θα με βάλει για καισαρική. Δεν ξέρω πως έγινε το θαύμα αλλά μετά από λίγο μου λέει ότι είμαι έτοιμη και πάμε για εξωθήσεις.
Τον άντρα μου τον είχαν βγάλει λιπόθυμο από την ώρα που έκανα την επισκληρήδιο, τον γενναίο :Ρ, οπότε δεν ήταν μαζί. Το παιδί ωστόσο ήταν ακόμα ψηλά οπότε θα το έπαιρνε με βεντούζα.
Από τους πόνους δεν θυμάμαι τίποτα. Θυμάμαι μόνο τη στιγμή που μου είπε ότι βγήκε το κεφάλι και να σπρώξω μία δυνατά. Θυμάμαι το συναίσθημα της απελευθέρωσης που ένιωσα. Πολύ έντονο συναίσθημα.
Άκουσα το μωρό να κλαίει και ενώ περίμενα να το δω, έκανα σπασμούς και άκουσα το γιατρό να φωνάζει να με κοιμήσουν.
«Θέλω να δω το παιδί» φώναξα, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Ξύπνησα στην ανάνηψη όπου άρχισα να κλαίω γιατί δεν μου έδειχνε κανείς το παιδί. Είχα πυρετό και μου έλεγαν να ηρεμήσω και ότι είναι καλά αλλά δεν μου το έδειχναν. Ευτυχώς μετά από πολλά παρακάλια βρέθηκε ένας νοσηλευτής όπου πίσω από ένα τζάμι σήκωσε τον γιο μου και τον είδα έστω από μακριά.
Μετά από καμία ώρα φώναξαν τους δικούς μου και έφεραν και το μωρό να το δούμε. Δεν θα ξεχάσω όταν με πήγαν στο θάλαμο, 4 άντρες (σύζυγος, αδελφός, κουνιάδος και πατέρας) να κλαίνε σαν μωρά και να μην μπορούν να μιλήσουν. Τους ρώταγα αν είναι όμορφος. Η μαμά μου με τον άντρα μου κοιτάζονταν και δεν απαντούσαν.
«Καλός είναι» μου είπαν. Όταν τον έφεραν στο πυρεξάκι του μου φάνηκε θεός!!
«Τί κοιταζόσασταν πριν; Πανέμορφος είναι!!«
Τώρα που βλέπω τις φωτογραφίες διακρίνω την αντικειμενικότητα της κουκουβάγιας. Ένα μελανιασμένο μωρό, ζαρωμένο και πεπονοκέφαλο από την βεντούζα.
Έκλαιγε!
«Εσύ είσαι γιοκάκι μου;» του είπα και μόλις με άκουσε στάμάτησε αμέσως το κλάμα.
Τον πήρα αγκαλιά λίγες ώρες αργότερα και τότε κατάλαβα το νόημα της ζωής μου όλης!
Αυτός και η αδελφή του που ήρθε 14 μήνες μετά είναι ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Σίγουρα όλες καταλαβαίνετε τί εννοώ! ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Γεννήθηκε Σάββατο 10 Μαρτίου 2001, πρόωρος 3.250!!!! στην 34 εβδομάδα. Αν έπαιρνε τον 9ο θα γεννιόταν πάνω από 4 κιλά.
Γέννησα πρόωρα λόγω του υπερβολικού βάρους που πήρα και δεν άντεξε ο οργανισμός μου με αποτέλεσμα να αποβάλει το παιδί σαν ξένο σώμα. Ευτυχώς δεν είχε καμία επίπτωση στην υγεία του παιδιού!
Για αυτό προσοχή στις υπερβολές και στα κιλά. Εγώ έβαλα μυαλό. Στην κόρη μου πήρα μόοοοονο 20! χαχαχα
Έχουν περάσει 10 χρόνια που από το υπέροχο ταξίδι της εγκυμοσύνης διανύω το υπέροχο ταξίδι της μητρότητας! Είναι όμορφο αλλά και δύσκολο ταξίδι, όμως δεν συγκρίνεται με τίποτα!
—
Έχεις μια ιστορία να μας πεις;
Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!
Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com
Με το φατσόνι σου έχουμε ίδια ημερομηνία γενέθλια. Αλλά εγώ είμαι του '75. (μπουχουχουυυυυυ). Φιλάκια πολλά και να σου ζήσουν τα παιδάκια σου καλή μου!!
>Na sou zhsoun gelasa me thn perigrafh alla kai sugkivhthika epishs na ta xairesai kai na ta kamarwseis opws epithimeis...
>τελεια σαν να ακουω εμενα ....εβαλα 45 κιλα..και εχασα τα 20 τους πρωτους 3 μηνες....
>ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΜΕ ΛΕΝΕ ΧΡΙΣΤΙΝΑ Κ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕ ΣΕΝΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΑΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ....ΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΤΟΜΗ ,ΕΦΑΓΑ Κ ΓΩ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΙΑΣΤΟΛΗ Κ Ο ΜΠΕΜΠΗΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ,ΕΚΑΝΑ Κ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΣΑ ΤΟ "ΜΑΧΑΙΡΙ".....ΔΕΝ ΕΖΗΣΑ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΤΟ ΔΩ ΑΜΕΣΩΣ ΟΤΑΝ ΕΒΓΑΙΝΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΑ ΟΝΤΩΣ ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΠΡςΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ.....ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ ΠΟΥ 9 ΟΛΟΚΛΗΡΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΤΟΥ ΜΙΛΟΥΣΑ ,ΤΟ ΧΑΙΔΕΥΑ ,ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΑ Κ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΟΥΤ ΤΗΝ ΦΑΤΣΟΥΛΑ ΤΟΥ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΖΩΗ , Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ ,ΤΑ "ΠΑΝΤΑ" ΜΟΥ....ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ....ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΗΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΜΕ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ,ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΒΕΒΑΙ Κ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΓΕΝΝΑΣ ,ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΟΠΩΣ ΛΕΩ ΕΓΩ....ΧΑΧΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΝΑ ΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ Κ ΕΚΕΙΝΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΓΕΡΑ ΣΑΝ ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ ...ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ Κ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ...ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΑ ΖΙΖΑΝΙΑΚΙΑ...Κ ΘΑ ΤΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΟΤΙ Κ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ Κ ΟΤΙ Κ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ....