Τρίτη και 13!

Η ιστορία της Αναστασίας

Με λένε Αναστασία και θέλω κι εγώ να σας περιγράψω την δική μου εμπειρία από τη γέννηση του γιου μου.

Με τον άντρα μου παντρευτήκαμε το 2009  μετά από 6 χρόνια σχέσης. Τέλος του 2009 αρχίσαμε τις προσπάθειες για ένα μωρακι. Περασε 1 χρονος μεχρι να κρατησω ένα θετικο τεστ εγκυμοσυνης στα χέρια μου. 15 Ιανουαρίου 2011 πάμε σαββατοκύριακο στην Ναύπακτο αν και περίμενα να αδιαθετήσω. Στη διαδρομή αισθανόμουν κάτι τσιμπηματακια αριστερά στην ωοθήκη και λέω στον άντρα μου «Λες να είμαι έγκυος:» «Μακάρι» μου απαντάει και η συζήτηση έμεινε εκεί. Φτάνοντας απόγευμα Σαββάτου στην Ναύπακτο εγώ ένιωθα τρελή κουραση. Να φανταστείς έπεσα για ύπνο από τις 8!! Εκτος όμως από την κούραση ζεσταινόμουν υπερβολικά (μάλλον λόγω των ορμονών που άρχιζαν να κάνουν παρτυ). Κοιμόμουν λοιπόν με ανοιχτές μπαλκονόπορτες, γυμνή και ξεσκεπαστη!!! Ιανουαριο μήνα!

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου μεσημέρι επιστρέφουμε στην Αθήνα. Ο καλός μου εκείνη τη μέρα είχε τα γενέθλια του. Εκλεινε τα 35. Λογω του ταξιδιού εγώ δεν είχα προλάβει να του πάρω δωρο. Που να ήξερα ότι εκείνη την ημέρα θα του έκανα το καλύτερο δώρο γενεθλίων. Αφού λοιπόν δεν μου είχε έρθει ακόμα περίοδος αποφασίζω χαλαρά να κάνω ένα τεστ εγκυμοσύνης που είχα στο ντουλάπι για παν ενδεχόμενο. Μετά από δυο λεπτά φωνάζω τον άντρα μου «Βλέπεις δεύτερη ροζ γραμμή ή είναι ιδέα μου;» «Βλέπω» μου λέει με γουρλωμένα ματιά

«Είμαι έγκυος!»

Έχοντας σαστίσει και οι δυο, προσπαθεί να με πείσει να περιμένω μέχρι την επόμενη μέρα το πρωί για να επαναλάβω το τεστ για να μην χαιρόμαστε άδικα. Έλα που εγώ είμαι φύσει ανυπόμονος άνθρωπος και δεν κρατιόμουν. Μπαίνουμε λοιπόν στο αυτοκίνητο και πάμε στο φαρμακείο και παίρνω ένα τεστ που σου λέει με λέξεις αν είσαι η όχι έγκυος και πόσων εβδομάδων. Γυρνάμε σπίτι, μπαίνω στο μπάνιο και βγαίνω μετά από λίγο με το τεστ να γραφεί: «ΕΓΚΥΟΣ 2-3 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ»

7 Φεβρουαρίου πάμε στον γιατρό και εκεί ακούμε για πρώτη φορά την καρδούλα του. Χτυπούσε τόσο δυνατά.. Πιθανή ημερομηνία τοκετού 26 Σεπτεμβρίου 2011

8 Απριλίου μάθαμε το φύλο του μωρού. Ο άντρας μου από την πρώτη στιγμή ήταν σίγουρος ότι θα είναι αγόρι και έτσι απλά επιβεβαιώθηκε.

Όλα κύλησαν ομαλά μέχρι την 24η εβδομάδα που έκανα τη γνωστή καμπύλη ζαχάρου. Ήταν οριακή κι έτσι ξεκίνησα διατροφή η οποία κράτησε όλο το καλοκαίρι μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης. Αυτό βέβαια μου έκανε καλό γιατί ενώ μέχρι τον 5ο μήνα είχα ήδη πάρει 10 κιλά, το τέλος της εγκυμοσύνης με βρήκε με 13 επιπλέον κιλά.

Ξέχασα να σας πω ότι από την πρώτη στιγμή για κάποιους λόγους είχα αποφασίσει να μην γεννήσω στην Αθήνα αλλά στην πόλη από την οποία κατάγομαι και μένουν οι γονείς μου. Έτσι τέλος Αυγούστου, μπαίνοντας δηλαδή στον μήνα μου  φεύγω για την πόλη μου. Εκεί πήγαινα κάθε εβδομάδα στον γιατρό που με παρακολουθούσε για καρδιοτοκογραφο. Λόγω υψηλής μυωπίας η καισαρική ήταν αναπόφευκτη. Έτσι λοιπόν μου λέει  να πάω να γεννήσω την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου.

«Τρίτη και 13 γιατρέ; Δεν υπάρχει άλλη μέρα:» λέω εγώ η έξυπνη, αλλά ευτυχώς δεν μου έδωσε καμιά απάντηση.

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου το απόγευμα κάνω εισαγωγή στην κλινική για να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις. Περιττό να πω ότι όλο το βράδυ εγώ και ο άντρας μου μείναμε άυπνοι από την αγωνία μας.

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου, ώρα 7:30

Ξεκινάω για το χειρουργείο τρέμοντας από τον φόβο μου. Φιλάω τη μαμά μου και τον άντρα μου και κλείνει η πόρτα πίσω μου. Όταν θα ξαναβγώ θα είμαι μαμά..

Στην παγωμένη αίθουσα των επιτόκων ξεντύνομαι, μου βάζουν καθετήρα και την πράσινη ρομπιτσα και περιμένω.

Ώρα 8:30 μπαίνω στο χειρουργείο. Γίνεται ραχιαία αναισθησία, ξαπλώνω και αρχίζει η διαδικασία.

Ώρα 9:00 μια νοσοκόμα περνάει γρήγορα από δίπλα μου κρατώντας το μωρό μου στα χέρια της. «Γιατί δεν κλαίει;» ρωτώ τον αναισθησιολόγο που καθόλη τη διάρκεια ήταν στο προσκέφαλο μου και μου περιεγραφε τι γινόταν για να μην φοβάμαι. Πριν προλάβει να μου απαντήσει ακούω την ομορφότερη μελωδία του κόσμου: το κλάμα του γιου μου!!! Έπειτα από λίγο μου τον φέρνουν σε μια πετσέτα τυλιγμένο και του έδωσα του πρώτο φιλί. Ήταν ένα μωρό με πολλά μαύρα μαλλάκια, βάρος 3,770 γραμμαρια, 53 πόντους και απ’ ότι λένε όλοι, ίδιος ο άντρας μου. Από εκεί και πέρα δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω από τη χαρά μου.

Οι 3 πρώτες μέρες της γνωριμίας με τον γιο μου ήταν πρωτόγνωρες. Τον θήλασα από την πρώτη μέρα. Τα υπόλοιπα τα είχαν αναλάβει η μαμά μου και ο άντρας μου μιας και εγώ λόγω της καισαρικής δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Δυστυχώς κάτι που δεν κατάλαβα την ώρα του τοκετού ήταν ότι ο γιατρός  για να μπορέσει να βγάλει ένα μεγάλο μωρό από μια μικρή τομή αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει βεντούζα στο κεφαλάκι του. Αυτό του προκάλεσε ένα κεφαλαιμάτωμα και έπειτα ίκτερο. Έτσι αναγκαστήκαν να μου τον πάρουν για 3 ημέρες για να του κάνουν φωτοθεραπεία. Τα πρώτο βράδυ έκλαιγα και περίμενα να ξημερώσει για να πάω να τον δω. Πήγαινα κάθε μέρα ανά 3 ώρες για να τον θηλάσω φορώντας πράσινη ρόμπα χειρουργείου, μάσκα και καπέλο για να μην του μεταφέρω μικρόβια.

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου πήραμε το πολυπόθητο εξιτήριο και επιστρέψαμε στο σπίτι των γονιών μου όπου περάσαμε τις πρώτες 20 μέρες.

Σήμερα έχουμε επιστρέψει πλέον στην Αθήνα και αν και με έχει κάθε νύχτα ξάγρυπνη λόγω των κολικών που έχει εγώ ευχαριστώ κάθε μέρα την Παναγία που υπάρχει στη ζωή μου και την παρακαλώ να τον έχει πάντα γερό.

Κλείνοντας θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άντρα μου για αυτό το πλασματακι που δημιουργήσαμε μαζί..!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com