Μια εγκυμοσύνη λες και πήγαινα για… καφέ!

Η ιστορία της Αγγελικής

Είμαι η Αγγελική και μετά από πολλες αναγνώσεις ιστοριών τοκετού, αποφάσισα να μοιραστώ και τη δική μου.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ποτέ άγχος για το πότε θα μείνω έγκυος ή αν δε μπορώ να μείνω και τα σχετικά, έτσι και με λίγη προσπάθεια ήρθε το πολυπόθητο + στο παραθυράκι του test!

Είχα μια τέλεια εγκυμοσύνη σε όλα τα επίπεδα, σε σημείο να δουλεύω μέχρι τελευταία βδομάδα! Το μόνο αρνητικό ήταν ότι πέρασα ένα αφόρητο καλοκαίρι χωρίς ίχνος θαλασσινού νερού έστω στα πόδια μου, από φόβο μην κολλήσω τίποτα τους τελευταίους μήνες και αφου είχαμε γίνει οι καλύτεροι πελάτες της ΔΕΗ για εκείνο το δίμηνο λόγω ασταμάτητης λειτουργίας κλιματιστικών! Περίμενα τον πριγκηπά μου, ο οποίος θα ερχόταν εως 30/9! Έτσι πέρασε το καλοκαίρι του 2011 με εμένα να περιμένω τον Σεπτέμβρη για να έρθει το μωρό μου και επιτέλους να δροσσιστώ λίγο και τον άντρα μου για να γλυτώσει την πνευμονία!!!!!!

Δευτέρα 19/9 πάω στον καλό μου γιατρό -κλασσική εβδομαδιαία επίσκεψη- ο οποίος μετά από εξέταση με ενημέρωσε -γιατί ήμουν και λίγο στον κόσμο μου καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης- ότι μέχρι τέλος της εβδομάδας γεννάμε! Δεν αγχώθηκα και πολύ, μόνο ρώτησα πως θα καταλάβω ότι με έπιασασν οι πόνοι της γέννας! Τόσο άσχετη!

«Θα το καταλάβεις«, με διαβεβαίωσε.

Τετάρτη 21/9 με παίρνει ο γιατρός μου τηλέφωνο, γιατί εγώ ήμουν άφαντη, απορημένος ο άνθρωπος αν είχα κάποιο σύμπτωμα!

«ΤΙΠΟΤΑ!» του λέω

«Καλά, για έλα αύριο από το ιατρείο να σε δω«

Πάμε λοιπόν την Πέμπτη, όλα καλά ήταν, μόνο που από την αριστερή πλευρά είχε αρχίσει να λιγοστεύει το υγρό και ο πρίγκηπας μου δεν είχε πάρει βάρος τις τελευταίες μέρες.

«Τι κάνεις αύριο;«, ρώτησε ο γιατρός

«Τίποτα» απαντάω εγω κυρία

«Για έλα από το νοσοκομείο το πρωι«, μου λεει

«Γιατι; Θα κάνω κάποια εξέταση;» ρωτάω αφελέστατα (τόση επαφή δεν είχα σ’ όλη την εγκυμοσύνη, λες και πήγαινα για καφέ ήμουν!!)

«ΤΙ ΕΞΕΤΑΣΗ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ… ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ!!!!»

«ΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!» αναφώνησα!

Νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως ήμουν έγκυος!

Έτσι Παρασκευή πρωί πρωί, 23/9/2011, ξεκινήσαμε με τον αντρούλη μου για το νοσοκομείο και μετά τις σχετικές προετοιμασίες, να ‘μαι στην αίθουσα ωδινών με 0 πόνους και 0 διαστολή! Είχα πει από την αρχή στον ΤΕΛΕΙΟ γιατρό μου και ΑΝΘΡΩΠΟ κ. Μάντζαρη ότι αν δεν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος θέλω φυσιολογικό τοκετό και χωρίς επισκληρίδειο αν γίνεται, απλά ήθελα να έιμαι ξύπνια και να ζήσω όλη τη μαγεία του τοκετού.

Έτσι λοιπόν περνούσαν οι ώρες με εμένα να μιλάω με όλους, χωρίς πόνους, άλλαξα και τη βάρδια στις μαίες γιατί πέρασε το 8ωρο, άκουγα μανούλες απο δίπλα, έρχονταν, έφευγαν εγώ εκεί!!

Κάποια στιγμή μου έσπασαν και τα νερά, αφού είχε φτάσει 4 το μεσημέρι από τις 8το πρωί, είχαν αρχίσει και οι τεχνητοί πόνοι και ναι!!!!

Είχαμε διαστολή 4!!!!!!!!!

Ο γιατρός μου κορόιδευε βέβαια ότι θα το ξενυχτήσουμε, αλλά ουδείς λόγος για καισαρική! Ήταν εκεί συνεχώς δίπλα μου και περίμενε μαζί μου υπομονετικά μιλώντας μου!!!

Κάπου στις 7το απόγευμα και μετά απο επισκληρίδειο γιατί είχα εξαντληθεί τόσες ώρες, ακούω τη μαία να φωνάζει «ΠΩ! ΠΩ! ΜΑΥΡΟ ΜΑΛΛΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ! ΝΑ ΤΟΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ!!!!!!«

Κατευθείαν μεταφερόμαστε στο χειρουργείο και μετά από κάποια ΕΠΙΠΟΝΑ σπρωξίματα ΤΟΝ ΕΙΔΑ!

ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΟΥ, ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ, ΤΟΝ ΕΙΔΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΚΟΥΜΠΗΣΑΝ ΠΑΝΩ ΜΟΥ και μετά δε θυμάμαι τίποτα άλλο!

ΗΤΑΝ 23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011, 19:35, ΟΤΑΝ ΗΡΘΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Ο ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΜΟΥ!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΥΤΟΝ Κ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΟΥ-ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ!

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com