Στη Λέσβο

Ντρέπομαι να μιλήσω για τη Λέσβο. Λίγοι άνθρωποι ξέρουν ότι πήγα και πολύ λιγότεροι τι είδα. Είδα ανθρώπους σαν εσένα κι εμένα, νέους και ηλικιωμένους, να έχουν έρθει απ’ όλα τα μέρη της γης σ’ ένα νησάκι της χώρας μου, της δικής μας χώρας και να προσφέρουν ότι πολυτιμότερο έχει να προσφέρει ένας άνθρωπος. Να προσφέρουν πολλούς μήνες (μερικοί και χρόνια) από τη ζωή τους πλήρως εθελοντικά, βάζοντας από την τσέπη τους τα έξοδα διαβίωσής τους, για να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους, λιγότερο τυχερούς από τους ίδιους.

Ξεκίνησα το ταξίδι μου μ’ ένα βανάκι γεμάτο μέχρι τα μπούνια προμήθειες, κουβέρτες, ρούχα, μαρκαδόρους και τετραδιάκια, κονσέρβες και μπάρες δημητριακών, παπούτσια. Ένα βανάκι που γέμισαν γνωστοί και άγνωστοι τόσο πολύ που σχεδόν δεν χώραγα να το οδηγήσω. Κουβάλησα τις κούτες στις πρώην κατασκηνώσεις του ΠΙΚΠΑ, εκεί που πληγωμένοι άνθρωποι και παιδιά που χάσαν τους γονείς τους από βόμβα ή πνιγμό, ψάχνουν εκτός από ένα πιάτο φαγητό και μια αγκαλιά.

Μοίρασα χιλιάδες μερίδες φαγητό στο στρατόπεδο της Μόρια αργά βράδυ, μπαίνοντας κρυφά από το συρματόπλεγμα, στο κέντρο συγκέντρωσης του Καρά Τεπέ και στους αποκλεισμένους από τον καιρό ταξιδιώτες στο λιμάνι. Ξεκοκάλισα αμέτρητα απομεινάρια από κοτόπουλα και ψάρια για το τεραστίων διαστάσεων ριζότο του ισπανού σεφ που δεν μίλαγε άλλη γλώσσα, μόνο τραγούδαγε συνέχεια. Ξεκαθάρισα τόνους ρούχων και βοήθησα ανθρώπους να βγάλουν τα βρεγμένα και να βάλουν ρούχα καθαρά και αξιοπρεπή, για να μη χάσουν και την περηφάνια τους μαζί με την πατρίδα τους. Μετέφερα με το βανάκι χιλιάδες παιδικές κονσέρβες στη Συκαμιά, στην πρώτη γραμμή του πυρός, εκεί που το κύμα ξεβράζει εικόνες που κανείς μας δεν θέλει να αντικρίσει.

Γνώρισα δύο κυρίες που άφησαν στον Καναδά τα εγγόνια τους και ήρθαν στη Λέσβο για να σηκώνονται κάθε μέρα πιο νωρίς απ’ όλους και να καθαρίζουν τις τουαλέτες των προσφύγων. Γνώρισα μια κοπέλα χωρίς σύνορα μέσα της, που αγαπούσε την Σκωτία της ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αγαπούσε κι όλη τη γη και που έγινε φίλη μου καρδιακή μέσα σε λίγες ώρες γιατί μαζί γελάγαμε για να μην κλάψουμε. Πήγαμε ένα βράδυ σε μια ταβέρνα οι δυο μας, παραγγείλαμε ψαράκια τηγανιτά και προσπαθούσαμε να πείσουμε η μια την άλλη ότι δεν είναι ντροπή να τρώμε, δεν είναι ντροπή να χαιρόμαστε ακόμη με τα μικρά πράγματα.

Βοήθησα ανθρώπους να βγούν από τη βάρκα τους μέσα στη νύχτα, χαρούμενους σαν να φτάσαν μόλις στη γη της επαγγελίας και δεν ήξερα πώς (ούτε και ήθελα) να τους πω ότι εδώ ξεκινάει νέος γολγοθάς. Μετέφερα αυτούς τους ανθρώπους, δέκα-δέκα από την παραλία μέχρι το Καρά Τεπέ, δεκάδες χιλιόμετρα, με το βανάκι, πήγαινε-έλα ώσπου έχασα το μέτρημα, γιατί ήταν νύχτα, κουβαλούσαν παιδιά και κρύωναν και διψούσαν. Ένα κοριτσάκι τόσο δα όταν κατέβηκε από το αυτοκίνητο γύρισε και με αγκάλιασε και μου είπε το όνομά της πολλές φορές, για να μην την ξεχάσω.

Όμως εγώ ξέχασα το όνομά της, γιατί το μυαλό μου και η καρδιά μου ήταν ακόμα γεμάτα από ένα αγοράκι τριών χρονών που είχα λίγες ώρες πριν τραβήξει από τα μαλλιά, μέσα από τα κατάμαυρα νερά. Ήταν όταν βοήθησα μια μαμά με το μωρό της να βγούν στην παραλία και μέχρι να γυρίσω να πάρω το «μεγάλο» της παιδί, έναν μπομπιράκο τόσο δά, αυτός είχε χαθεί μέσα στο νερό. Το σώμα μου μετατράπηκε σε μηχανή, δεν ένοιωθα πια τίποτα, παγωμένη μέσα μου κι έξω μου, μόνο έψαχνα με τα χέρια στα τυφλά. Αργότερα νανούρισα το βρεγμένο παιδάκι που έκλαιγε στην αγκαλιά μου τραγουδώντας του το τραγούδι που λέω στα κορίτσια μου πριν κοιμηθούν. Το ίδιο που μου τραγούδαγε κι εμένα η μαμά μου. Λίγες μέρες μετά συνάντησα το αγοράκι στο λιμάνι να παίζει τον σούπερ ήρωα φορώντας μια ασημένια κουβέρτα επιβίωσης σαν μανδύα. Η μάνα του με έσφιξε στην αγκαλιά της και ο πατέρας του χαμήλωσε τα μάτια.

Έμεινα στη Λέσβο λίγες μόνο μέρες και ντρέπομαι να μιλάω γι’ αυτό. Γιατί γύρω μου βρίσκονταν άνθρωποι-ήρωες, νησιώτες και ξένοι, καπεταναίοι και φοιτητές που ξέχασαν ποιοί είναι, τι θέλουν οι ίδιοι κι αν έχουν οικογένειες γιατί όταν ο ανθρώπινος πόνος σε αγγίξει γίνεται ναρκωτικό και δεν μπορείς εύκολα να σταματάς να δίνεις. Εκατοντάδες άνθρωποι που σώζουν καθημερινά άλλους ανθρώπους, τους βοηθάν, τους αγκαλιάζουν σαν αδελφούς, χωρίς ποτέ να τους ρωτήσουν από πού έρχονται, γιατί εδώ κι όχι αλλού, γιατί τώρα. Ντρέπομαι γιατί εγώ μπόρεσα μόνον για λίγες μέρες.

Τώρα που η Μόρια καίγεται και ο αέρας φέρνει μέχρι το μυαλό μου αποκαΐδια από αναμνήσεις, νοιώθω ότι άλλα αυτά θέλουν να βγουν έξω. Ξέρω ότι πολλοί αντιδρούν μ’ αυτήν την παλίρροια μεταναστών που κατακλύζει την χώρα μας και την Ευρώπη όλη. Είναι αυτοί που διώξαν την αγάπη από τη θέση του κοινού παρονομαστή και στη θέση της βάλαν ένα μικρό κομμάτι της δικής τους αλήθειας, της δικής τους ιστορίας, για να μην αισθάνονται τύψεις όταν ξαπλωμένοι στον καναπέ χαζεύουν στο διαδίκτυο. Δεν με νοιάζει η ιστορία, ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο ούτε ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα. Με νοιάζουν οι άνθρωποι που βγάζουν μωρά από τα βομβαρδισμένα συντρίμμια. Με νοιάζουν οι άνθρωποι που κρυώνουν στη Λέσβο γιατί κάηκαν οι σκηνές στη Μόρια. Με νοιάζουν τα εκατοντάδες νέα παιδικά πρόσωπα που θα ξεχειλίσουν τις κατασκηνώσεις του ΠΙΚΠΑ και τα κορίτσια εκεί δεν θα προλαβαίνουν να τα αγκαλιάζουν όλα. Τώρα που η Μόρια καίγεται και ο αέρας φέρνει μέχρι το μυαλό μου αποκαίδια από αναμνήσεις, με νοιάζουν μόνο οι άνθρωποι.

Άρτεμις

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com