Εχω ενα κοριτσακι δεκα χρονων παει τεταρτη δημοτικου.Το προβλημα ξεκινησε απο την πρωτη κιολας ταξη, η μικρη μου παει σε ενα ομολογουμενως απο τα πιο βιαια δημοτικα του νησιου μας,σκηνες απειρου καλους τοσο με δασκαλους αγανακτισμενους οσο και με γονεις παντελως αδιαφορους που καμαρωνουν τα βλασταρια τους να βαρανε ανενοχλητα.Εμενα η μικρη αντιμετωπησε το ιδιο προβλημα με ενα συμμαθητη της που τη χτυπουσε συνεχως και πολλυ ,δεν σηκωνει χερι απο φυσικου της γιατι το θεωρει απαραδεκτο εως και μειονεκτικο να πεσει σε τετοιο επιπεδο.Εγω κοριτσια ομως συγνωμη αλλα δεν το αφησα ετσι εγινε πανικος στο σχολειο μεχρι την αστυνομια απειλησα οτι θα φωναξω και θα κανω μυνησεις.Βεβαια οι δασκαλοι προσπαθησαν να το λυσουν εκτον εσω αλλα αποτελεσμα μηδεν.Συμπερασμα τα εκανα ολα ρημαδιο εγινα η κακια και αυτη που θελει φασαριες αλλα τη μικρη μου δεν την ξανακουμπησε κανεις.Φετος βεβαια τωρα στο τελος εμαθε και εκεινη να απανταει στις οποιες ειδους βιαιες πραξεις ευτυχως οχι με ξυλο αλλα πολλυ εξυπνες ατακες και προειδοποιησεις οτι θα παει στο διευθυντη και θα φωναξει τους γονεις της.Δεν θελω να ειμαι μπαμπουλας αλλα προκειμενου τα παιδι μου να γινει βιαιο η θυμα του καθενος ας κανω εγω τον διαιτητη

Ολα λάθος είναι τελικά...Αν το παιδί ανταποδώσει θα εξελιχθεί σε βίαιο παιδί και αυτό αλλά θα χειροτερέψει και το άλλο, θα αναμετρηθεί η δύναμη τους και θα το κάνουν οποιαδήποτε στιγμή διαφωνούν προκειμένου να υπερισχύουν. Αν πάλι υπομένει την βία..σωματική και λεκτική.. θα νιώθει πάντα πληγωμένο και θα έχει ψυχολογικά τραύματα.. Τι κάνουμε λοιπόν?? Ετσι με την συμβουλή των δασκάλων του λέω να αδιαφορεί και να αποφευγει τέτοιου είδους παιδιά που έχουν το ξύλο ώς μέσο επικοινωνίας και επιβλητικότητας...του λέω δηλαδή να τους αγνοεί..Κάτι έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα αλλά έχει κάποιους συμμαθητές που τον προκαλούν για να ΄παίξουν ξύλο να δουν ποιος θα νικήσει...τους αποφευγει και τον λένε "κορίτσι"... βέβαια πληγώνεται ο εγωισμός του αλλά συνεχίζει να αδιαφορεί...για πόσο όμως?? του λέω πως αυτά τα παιδιά έχουν προβλήματα η ακόμα ότι δεν έχουν άλλα ενδιαφέροντα και θα γίνουν χειρότερα αν ανταποδώσεις ..ενώ αν αδιαφορήσει ίσως να καταλάβουν και να συνέλθουν. (Δεν ξέρω τι άλλο να του πώ!! Κάθε μέρα αγωνιώ να μάθω όχι τόσο για τα μαθηματα αλλά για τις προκλήσεις του σχολείου.)

Ο γιος μου είναι 4 κ αντιμετώπισα ακριβώς το ίδιο πρόβλημα όταν ξεκίνησε το σχολείο.Στην τάξη του έχει αρκετά επιθετικά αγόρια οπότε έπρεπε να ξεκαθαρίσω άμεσα ποια στάση θεωρώ σωστή κ να την κρατήσω.Τυχαία είχα ακούσει από ενήλικα να λέει στη μαμά του ότι του είχε πει να μη χτυπάει τα άλλα παιδιά γι αυτό μια ζωή τις έτρωγε.Θεώρησα λοιπόν ότι κ αυτή η στάση είναι λάθος.Κατέληξα στο εξής,το οποίο συζήτησα με τη δασκάλα κ μου είπε ότι είναι σωστο: Ποτέ δε θα χτυπήσεις πρώτος παιδάκι.Αν σε χτυπήσει θα του πεις ότι δεν είναι σωστό και θα ενημερώσεις τη δασκάλα.Αν επιμένει να το κάνει θα ανταποδώσεις κ συ για να καταλάβει κ το άλλο παιδί ότι αυτό που κάνει δεν είναι ευχάριστο.Εξακολουθεί να μην ανταποδίδει,αλλά θέλω να ξέρει ότι αν κάποια στιγμή τσαντιστεί τόσο ώστε να θέλει να το κάνει,δε θα έχει να φοβηθεί κ εμένα.

Όντως τεράστιο το θέμα...κι αν κι ο γιος μου σε λίγο μόλις θα γίνει 2,5χρ.με απασχόλησε από πολύ νωρίς κι αυτό γιατί βίωσα αντίστοιχες καταστάσεις κ βρέθηκα σε δύσκολη θέση σκεπτόμενη την αντιμετώπισή τους! Τι κάνεις όταν το παιδάκι σου δέχεται και σωματική επίθεση ενώ το έχεις μάθει πως κάτι τέτοιο δεν είναι σωστό αλλά αυτό βλέπει ό,τι δεν ισχύει και πολυ περισσότερο όταν γίνεται κατ'επανάληψη!Και ναι οι γονείς των μεγαλύτερων παιδιών δεν είχαν πάρει χαμπάρι...Μάλιστα άλλο μεγάλο θέμα: Η χρήση πλαστικών όπλων για παιχνίδι,μιας και το θυμήθηκα...(τρελαίνομαι σου λέω!!!)2 περιπτώσεις θα σας αναφέρω. Στην πρώτη το μικρούλι, περίπου 3χρ., σημαδεύει το δικό μου το οποίο δεν καταλαβαίνει τι γίνεται αλλα αντιλαμβάνεται το ύφος του "σκοπευτή".Εγώ και ο συζυγός μου μένουμε με στόμα ανοιχτό και μάτια γουρλωμένα, η σκηνή συνεχίζεται με τον δικό μου να υποχωρεί προς το μέρος μας και τον άλλο να τον κυνηγά ενώ η μαμά του έρχεται, του παίρνει το όπλο τύπου περίστροφο, λέγοντάς του να της το δώσει κάνωντας κίνηση gungster και το βάζει πού????Στην πίσω πλευρά του τζίν της στο σημείο της μέσης, μισό μέσα (η κάνη) μισό έξω και παθαίνουμε σοκ!!!Στη δεύτερη μπαμπάς έχει δώσει τύπου καραμπίνα σε 5-6χρονο να παίξει και όταν αυτός σημαδεύει τραβάει τη σκανδάλη και το όπλο ρίχνει άσφαιρο αλλά με κρότο, τρομάζοντάς το ώστε να βάλει τα κλάματα, ο μπαμπάς του το μαλώνει έντονα γιατί δεν ήξερε να το χρησιμοποιήσει σωστά!!!Ποιά η γνώμη σας γι'αυτό το "παιχνίδι"???Και για να επανέλθω, συζητώντας με πολλές μαμάδες κάποιες εκπαιδευτικοί και άλλες ψυχολόγοι, κατέληξα να υιοθετήσω την εξής θέση: πρώτα εκφράζεσαι λεκτικά απέναντι σε όποιον σε ενοχλεί διεκδικώντας την ησυχία σου. Του μιλάς και προσπαθείς να δείξεις έτσι πως σε ενοχλεί.Άν συνεχίζει ζητάς βοήθεια από μεγαλύτερο κι αν ούτε αυτό λειτουργήσει τότε απαντάς με τον ίδιο τρόπο ώστε να σταματήσει! Προς το παρόν όλα καλά. Νομίζω θα πρέπει τα παιδιά να γνωρίζουν οτι στη ζωή όλα είναι πιθανά και τέτοιες συμπεριφορές θα συναντήσουν πολλές αλλά τουλάχιστον το δικό μου θέλω να είναι σε θέση να αντιλειφθεί, να αποφύγει, αν χρειαστεί να προστατέψει τον εαυτό του ακόμα και τελικά να επιτεθεί.Τώρα βρισκόμαστε στο ότι δεν χτυπάμε ποτέ κανέναν για κανένα λόγω αλλά παρατηρώ γύρω μου να συμβαίνει όπου υπάρχουν παιδιά και κάποιες φορές ο γιός μου έχει προσπαθήσει να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο, οπότε τον παίρνουμε και του μιλάμε. Δεν θα είμαστε πάντα μαζί του και έχουμε μπροστά μας και το θέμα του σχολικού εκφοβισμού!

Έχω ένα γιο 2 χρονών και με το καλό θα ρθει ο δέυτερος τον Άύγουστο! Μεγαλώνουμε το παιδί μας με απέραντη αγάπη καθώς και να ακολουθεί κανόνες σωστής συμπεριφοράς. Όμως, η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία με κανόνες ζούγκλας! Οποτε όταν αντιμετωπίσει τέτοιους απαράδεκτους κανόνες φυσικά και θα ήθελα να αντιδράσει ανάλογα.Μακάρι όλα τα παιδάκια να εισέπραταν αγάπη από τους γονεις τους...Τότε θα ήταν ιδανικά και όμορφα και κυρίως δε θα υπήρχε βια στις κοινωνίες των παιδιών..

Κορίτσια δύσκολο το θέμα και το έχω φρέσκο ............. ο Αλέξης μου (5 και κάτι ) δεν χτυπάει μόνο αν τον πειράξουν .Εκτός αν το παιδί που τον πείραξε είναι μωρό, τα μωρά δεν τα πειράζουμε.Σήμερα πήγα να τον πάρω από το σχολείο και μου λέει η δασκάλα μας ότι δάγκωσε ένα παιδί γιατί το παιδί πήγε να τον χτυπήσει.(χάρηκα γιατί αυτό το παιδί έχει χτυπήσει τον δικό μου 3 φορές) αλλά ο δικός μου δεν το λέει στην κυρία του γιατί τους είπε πως όποιος προδίδει είναι σαν τον ΙΟΎΔΑ . Φυσικά δεν έδειξα την χαρά μου και εξήγησα πως δεν είναι σωστό.Πιο μικρός είχε μάθει να μη χτυπάει αλλά είδα την συμπεριφορά των άλλων γονιών και μια φορά αναγκάστηκα να πω "ΑΛΈΞΗ ΌΡΜΑ" δεν είμαι υπερήφανη για αυτό αλλά από το να ορμίσω ΕΓΏ στους γονείς ?????????????????????????

Τα κορίτσια μου ειναι 7 και 4:30 χρονων μεγαλώνω τα παιδια μου με το να σέβονται τον εαυτο τους και κατ επέκταση τους αλλους δεν χτυπάμε δεν προσβάλουμε και δεν μιλάμε άσχημα και δεν επιτρέπουμε και στους αλλους να κάνουν το ιδιο , όμως η κοινωνία μας και ειδικά ο μικρόκοσμος ενος σχολειού μιας γειτονιάς μιας παιδικής χαρας δεν εχει το ιδιο κοινωνικό και μορφωτικό επιπεδο οταν ο ενας γονιος ειναι περήφανος που ο γιος του έσπασε στο ξυλο τον ταδε η η κορη του ξεριζώσει τα μαλλιά της δινα τη να πεις λοιπόν στο παιδί σου ............(συμβουλή παιδοψυχολόγου) Θωρακίζουμε την προσωπικότητα του με αγαπη και του μαθαίνουμε να σέβεται τον εαυτο του με οτι συνεπάγεται αυτο να διεκδικεί το δίκιο του με την σωστή μέθοδο οτι και αν σημαίνει για το παιδί μας αυτό.

Το θέμα αυτό είναι πολύ δύσκολο. Έχω ένα γιο 7 χρ. κ μια κόρη 3 χρ. από την πρώτη στιγμή τους έμαθα ότι δεν χτυπάμε και πως αν κάποιος μας χτυπήσει το λέμε την δασκάλα- την μαμά ή οποιοδήποτε άλλο μεγάλο είναι εκεί. Το πρόβλημα, το αντιμετώπισα κυρίως με τον γιο μου, όπου είναι ένα πολύ ήρεμο κ ευγενικό παιδί. πχ σε παιδότοπο που έτυχε μικρότερο παιδί να χτυπάει -οι γονείς φυσικά πέρα βρέχει.....- η αντίδραση του γιου μου ήταν ότι είναι μικρό παιδάκι κ δεν καταλαβαίνει. Να διευκρινίσω ότι από 3 μηνών τον έστελνα παιδικό σταθμό, οπότε η λογική όταν με χτυπήσουν-χτυπάω δεν μου καθόταν σωστή, αφού η πιθανότητα να γινόταν ένα σπρώξιμο κατά λάθος ήταν πολύ μεγάλοι. Μεγαλώνοντας και πηγαίνοντας στο νηπιαγωγείο, είχε να αντιμετωπίσει πολλά!! Τότε του είπα ότι πλέον είναι αρκετά μεγάλος και μπορεί να καταλάβει πότε κάτι γίνεται κατά λάθος και πότε επίτηδες, και τότε θα πρέπει να αντιδράσει. Αλλά και πάλι χωρίς υπερβολές στην αντίδρασή του. Το χειρότερο είναι όταν το ίδιο σου το βαφτισίμι είναι αυτό που βαράει.. τα δικά σου κ όλα τα υπόλοιπα παιδιά... κ καταλήγεις να μην θέλεις να συναντηθείς μαζί του γιατί βαρέθηκες να τις τρώνε τα παιδιά σου. Το φταίξιμο το έχουν οι γονείς κ όχι τα παιδιά.

Η γνώμη μου είναι ότι σ'αυτήν την ηλικία επεμβαίνουμε όταν χτυπάνε το παιδί γιατί διαφορετικά ή θα γίνουν μαντάρα (μία σου κ μία μου)μέχρι να βγάλουν τα μάτια τους ή αν είναι πιο παθητικό το παιδάκι θα φάει το ξύλο της χρονιάς του. Τώρα...το να πεις μια κουβέντα - καλοπροαίρετη εννοώ,όχι ουρλιάζοντας - στο άλλο παιδάκι θεωρώ ότι είναι καλό για την κόρη ΣΟΥ που ακούει ότι την υπερασπίζεσαι, ότι "αντιμετωπίζεις" αυτόν που την πείραξε δίνοντάς της το παράδειγμα να μιλάει κι εκείνη όταν χρειάζεται να υπερασπιστεί τον εαυτό της.Άλλωστε δεν είναι σκοπός να συνετιστεί το άλλο παιδάκι. Πάντως όλα τα παιδιά σηκώνουν χέρι ή δαγκώνουν ή οτιδήποτε σχετικό κάποια στιγμή μικρότερα ή μεγαλύτερα κ ανάλογα με τον χαρακτήρα. Δε νομίζω ότι στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζει η λέξη "βία" που χρησιμοποιείς.Αν ήταν ένα 11χρονο κ βάραγε ένα 3χρονο...ναι είναι βία. Αλλά σε παιδάκια 3 κ 5 ετών που συναντιούνται πρώτη φορά σε μια παιδική χαρά ας πούμε ο χαρακτηρισμός "βίαιο παιδί" μου φαίνεται λίγο υπερβολικός... Επίσης πιστεύω ότι αφενός είναι ανόητο πράγμα το "οφθαλμός αντί οφθαλμού" γιατί βάζεις το παιδί σε μια αέναη διαδικασία έχθρας κ εκδίκησης κ μπλέκεται στον θυμό του άλλου χωρίς κανέναν λόγο και αφετέρου όχι,να μην μάθει να υπομένει τον χαρακτήρα του άλλου. Αλίμονο! Να μάθει να διεκδικεί, να απορρίπτει συμπεριφορές και χαρακτήρες, να μάθει να λέει "Εγώ θα κάνω τσουλήθρα ΤΩΡΑ κ εσύ θα περιμένεις τη σειρά σου" ή να φεύγει για να παίξει πιο πέρα όταν υπάρχει μια πραγματικά δύσκολη περίπτωση παιδιού που αν δε δείρει δε θα ησυχάσει. Εντάξει, δεν είναι όλα τα 3χρονα ίδια κ φυσικά παίζει σημαντικό ρόλο ο χαρακτήρας αλλά θέλω να πω ότι το παιδί σιγά σιγά θα μάθει να διεκδικεί (εντάξει, μπορεί να πέσει κ καμιά επάνω στη διεκδίκηση,δεν πειράζει) ή να απομακρύνεται με σεβασμό.

τελικά όσο και να θέλω να βγάλω ένα συμπέρασμα σε αυτό το θέμα, ακόμη δυσκολεύομαι. Υπάρχει καμιά σας που να το έχει συζητήσει με κάποιον είδικό, όπως έναν παιδοψυχολόγο για παράδειγμα? σίγουρα κανένας ειδικός δεν είναι τόσο ειδικός για το παιδί σου όσο εσυ αλλά, ρωτάω μπας και υπάρχει μια κοινά αποδεκτή άποψη, απαλλαγμένη από συναισθηματισμούς. το να δω το παιδί μου να τρώει ξύλο και να κλαίει άπραγο δε θα με κάνει περίφανη, αλλά ούτε και το να απαντάει σε μια επιθετική συμπεριφορά εξίσου επιθετικά! πολύ λεπτή η γραμμή βρε παιδί μου. το μόνο σίγουρο είναι ότι το παιδί μου το θέλω να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και αυτοσεβασμό.

αααχ!! Τι θέμα ανοίξατε τώρα βρε κορίτσια... Θα σας πω λοιπόν και εγώ τον πόνο μου γιατί είναι κάτι που με απασχολεί πάρα πολύ τελευταία!! Εγώ λοιπόν είμαι στην απέναντι πλευρά. Ο Χρηστάκος μου πριν 2 εβδομάδες γιόρτασε τα πρώτα του γενέθλια και τους τελευταίους μήνες μάλλον το έχει δει σαν παιχνίδι και χτυπάει, δαγκώνει (υποθέτω επειδή βγάζει δοντάκια, αλλά και πάλι..) και αν δεν γίνει το δικό του χτυπιέται σαν το χταπόδι μέχρι να πάρει αυτό που θέλει. Έχω προσπαθήσει με ήρεμο τρόπο να του εξηγήσω ότι δεν είναι σωστό, τον έχω μαλώσει, έχω προσπαθήσει να τον βάλλω τιμωρία (όσο μπορείς να το εφαρμόσεις σε αυτή την ηλικία!!). Φυσικά δεν τον αφήνω μόνο του με άλλα παιδάκια γιατί φοβάμαι μην τα χτυπήσει και κάθε φορά που βλέπω ότι κάτι πάει να κάνει τον απομακρύνω εγκαίρως. Επειδή λοιπόν και εγώ είμαι κατά της βίας και δεν θέλω το παιδάκι μου να γίνει αντικοινωνικό ή επιθετικό κλπ, ζητώ απελπισμένα τις συμβουλές όποιας μαμάς αντιμετώπισε κάτι παρόμοιο... Ευχαριστώ.

Είμαι μαμά 2 μικρών αγοριών και δυστυχώς όχι ψυχολόγος, οπότε θα σου πω μόνο τη γνώμη μου. Στην οικογένειά μας δεν χρησιμοποιούμε ποτέ βία,σωματική ή λεκτική, γι' αυτό και ο 4χρονος τώρα γιος μου όταν ήταν μικρότερος αντιμετώπισε αρκετά τέτοια περιστατικά στην παιδική χαρά και σε παιδότοπους. Είμαι της γνώμης ότι γενικά τέτοιου είδους περιστατικά είναι το μικρότερο από αυτά που θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά μας στη ζωή τους και δεν βοηθά να τα απομακρύνουμε από τέτοιου είδους καταστάσεις, γιατί είναι σαν να μεγαλώνουν σε μιά γυάλα. Επιπλέον, δεν λύνονται όλα με ευγένεια! Είναι πολύ σκληρός ο κόσμος και πολύ πρισσότερο ο κόσμος των παιδιών. Γι' αυτό χρειάζεται όλα αυτά να τα βλέπουμε σαν μια ευκαιρία για να τους μάθουμε πώς πρέπει να χειρίζονται διάφορες καταστάσεις και πώς να είναι ευέλικτα ανάλογα με την κατάσταση. Εκεί που σου φέρονται με ευγένεια είσαι ευγενικός. Εκεί που σου φέρονται άσχημα, κάνεις το ίδιο. Όταν λοιπόν ο γιος μου δέχτηκε τις πρώτες επιθέσεις, αρχίσαμε να του κάνουμε μαθήματα: "Εσύ δεν θα χτυπήσεις ποτέ άλλο παιδάκι πρώτος. Αλλά αν σε χτυπήσει κάποιος θα κάνεις κι εσύ το ίδιο". Κάναμε και πρόβες στο σπίτι με υποθετικές καταστάσεις. Δεν τα έπιασε με την πρώτη, αλλά δόθηκαν ευκαιρίες για πολλές επαναλήψεις. Και τον παρακολουθούσαμε στην παιδική χαρά. Όταν βλέπαμε κάποιο άσχημο περιστατικό το συζητούσαμε και μαζί αποφασίζαμε αν έκανε το σωστό. Δεν θέλαμε το γεγονός να περάσει απαρατήρητο για να βεβαιωθεί ότι εμείς δεν θα τον μαλώναμε, αλλά ούτε και να τον επιβραβεύσουμε θεαματικά για να μην εστιάσουμε στη βίαιη συμπεριφορά. Από την άλλη κάπου κάπου νομίζω ότι πρέπει να δίνουμε και το παράδειγμα π.χ. όταν τα πράγματα ξεφεύγουν έντονα από την πλευρά του άλλου παιδιού και να επεμβαίνουμε. Έτσι θα δει το παιδί μας πώς μπορούμε να μιλήσουμε σε άλλα παιδιά και γονείς και να αισθανθεί πώς πρέπει να διεκδικεί τα δικαιώματά του. Αυτά κάνουμε εμείς. Άλλες οικογένειες θεωρούν κάτι άλλο καλύτερο. Απλά πρέπει να σκεφτείς πώς νομίζεις ότι θέλεις να αντιδρά το παιδί σου και να το κατευθύνεις προς τα εκεί.

Αααααχχχχ Ολίβια.... Κι εγώ ομοιοπαθής μανούλα, ο μεγάλος μου γιος συνέχεια τις τρώει από μεγαλύτερα παιδάκια, προχθές μάλιστα ήμουν παρούσα, την ώρα που πήγα να τον πάρω από τον παιδικό. Κάνει βόλτα με αυτοκινητάκι, μόνο εκείνος κι ένα αγοράκι 2 χρόνια μεγαλύτερό του. Το άλλο παιδάκι αρχίζει να τον τρακάρει συνεχόμενα και με δύναμη, η γιαγιά του απαθής χαζεύει το μανικιούρ της κι εγώ φωνάζω του παιδιού μου να γυρίσει σε μένα ενώ έχει αρχίσει να κλαίει. Σχόλιο χρειάζεται???? Του έχω πει μόνο να φεύγει αν κάποιος τον χτυπήσει και να πηγαίνει στην κυρία του. πόσο θα τον ωφελήσει αυτό στο μέλλον, μένει να φανεί...

Kαλημέρα και απο μενα. Θεωρώ πως πρέπει να μιλάς με τους γονείς οταν συμβαίνει το περιστατικό. Επειδή κάποιοι γονείς ειναι ανευθυνοι και δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους βασικές αξίες αυτό δεν σημαίνει πως το δικό σου παιδί θα πρέπει να δέχετε τέτοιες συμπεριφορές. Αν οι γονεις πάλι δεν καταλάβουν μάθε στο παιδάκι σου όταν το σπρώχνουν ή του μιλάνε άσχημα και γενικά να του φέρονται βίαια να φέρετε και αυτό με το ίδιο τρόπο... Δεν πρέπει να δέχετε την αδικία γιατί αυτό θα έχει αντίκτυπο στην μέτέπειτα ΖΩΉ ΤΟΥ.. το αλλο αυτό όχι μόνο σαν μένα αλλα επειδή υπηρξα κάποτε και εγώ ενα παιδί το οποιο το έδερναν καποιοι μόνο γιατί έτσι τους άρεσε και πραγματικά όταν μεγαλώσα δεν περνούσε καθολου ο λόγος μου... επρεπε να αλλαξω όλο μου το χαρακτηρα για να σταθώ στα πόδια μου....

είχα συμβουλέψει το γιο μου να μην επιτίθεται,αλλά με πολλή συζητηση όταν ηταν μικρός.Τον μεγάλωνα εγω εως 4 χρονών που πήγε προνήπιο.Μου έκανε παράπονα πως μερικά παιδακια τον χτυπούσαν αλλά τον συμβούλευα να μην τα χτυπάει αυτός!Κατά τα Χριστούγεννα με κάλεσε η ιδια η νηπιαγωγός και μου συνέστησε να πω στον γιο μου να αντιδρα στα χτυπήματα γιατί αργότερα στη ζωή θα τα βρει σκούρα!!!κατάλαβα πως είχε δικιο και του εξηγησα πότε να αντιδρα και ποτέ δεν χτυπησε παιδί πρωτος,πάντα αντιδρουσε αφου τον ειχαν χτυπήσει....εαν μάθουμε στα παιδια μας να δεχονται τα χτυπήματα ,θα γινουν ο σακος του μποξ των επιτιθετικών!με πολλα παραδειγματα και συζητηση εξηγουμε στο παιδι πότε να αντιδρά ,ώστε να μην το κάνουμε εμείς επιτιθετικό........

prin kanw paidia eblepa sto skai th nntanta k elega...apapap...ayta ta paidia uparxoun??? otan loipon ekana ton mikro mou htan mexri ta duo ena paidaki pou otan ton skountousan ,xtupousan eklege sparaktika k den ksanaphgaine sta paidakia k meta den efeuge apthn agkalia mas . pote den sikwne xeri oute skountouse.k eixe mazepsei polu ksilo apta alla paidakia se paidotopous k parka bebaia k emeis pote dne ton xtuphsame ksafnika meta ta 2 arxhse na xtupaei paidakia ....me ton antra mou dne kserame ti na kanoume....ntrepomastan para polu dokimasame ta paaantaaa!!!!! opws h ntanta timwria : k ekane akoma xeirotera ta pragmata se emas....xtupouse perissotero k malista erxotan k mou elege mama 8elw timwria....dne exei agaph mou timwria...ante pali mama 8a ksanarxisoume ..8a se xtuphsw k mou gelouse k me xtupouse(to eixe dei san paixnidi ,arnhtiki prosoxh.....???dn kserw) dokimasame na ton xtuphsw to xeraki k na tou pw sou aresei????giati to kaneis k esu???eides oti dne einai wraio? ton proeidopoihsa polles fores: an to ksanakaneis 8a girisoume spiti!!! dne epiase tpt !!!! me ayto pou dne eksagrionete parapanw einai otan tou milaw hrema :dne einai swsto auto!!!!esu exeis kalous tropous!se parakalw mh to ksanakaneis pantws paratirisa oti genika an dne exei tis kales tou ,dne ths exei!!! oti k na kanoume k oti k na poume dne akouei kanenan!!! an 8elei na xtuphsei 8a xtyphsei eksartate apton xarakthra toy paidia pisteuw pleon meta apola ayta mono an to zhseis 8a to katalabeis poso megalo problhma einai na ferete etsi to paidi sou na exeis kanei ta panta k na mh se akouei

Αντιμετωπίζω το ίδιο προβλημα με την κορη μου. Είναι εσωστρεφής παιδί και συνεχως δεχεται χτυπηματα και βρισιες απο αλλα παιδια. Της παίρνουν τα παιχνίδια κτλ. Σπαραζει η καρδια μου να το βλεπω. Εαν οι γονεις του αλλου παιδιου δεν ειναι κοντα, επενεβω και τα μαλλωνω εγω. Αφου δεν κανουν εκεινοι σωστα την δουλειά τους, γιατί να την πληρώνει το παιδί μου; Σκεφτομαι ομως τι να γινεται οταν δεν ειμαι κοντα της, πχ. στον παιδικο σταθμο. Τα επιθετικα παιδια ειναι ετσι συνηθως γιατι δεν εχουν αρκετη προσοχη στο σπιτι. Το κανουν γιατι μονο οταν ειναι επιθετικα ασχολειται καποιος μαζι τους. Σου λεει "καλυτερα να μου δινουν προσοχη και ας ειναι αρνητικη παρα να μην με προσεχουν καθολου". Όσο για τα παιδια που παιρνουν συνεχως τα παιχνιδια των αλλων, αυτο εχει να κανει με ανασφαλεια. Θελουν πολλα αντικειμενα γυρω τους για να νιωσουν ασφαλεια. Δυστυχως δεν μπορουμε να κανουμε πολλα. Το μονο που λεω στην 4χρονη κορη μου ειναι πως ολοι οι ανθρωποι ειναι διαφορετικη, και καποια παιδια ειναι ατακτα και δεν μπορουμε να γνωριζουμε τον λογο, αλλα να προσπαθησει να μην το παιρνει προσωπικα. Καμια φορα, εαν με εχει τσαντίσει η συμπεριφορα του αλλου παιδιού παρα πολυ, προσθετω "α, το καημενο παιδακι. Σε χτυπησε γιατι είναι θυμωμένος επειδη μαλλον δεν τον αγαπανε οι γονεις του όσο εμεις αγαπαμε εσενα." Και αμεσως την βλεπω να νιωθει καλυτερα και μαλιστα να αρχισει λιγο να λυπαται και το αλλο παιδακι. Κακό; Ίσως, αλλα θα κανω ό,τι χρειαστεί να μην επηρεαστει αρνητικα το παιδί μου απο καποια κ#$!παιδα οπου το μονο για το οποιο ενδιαφερονται οι γονεις τους ειναι να καθονται με τους κουμπαρους, να κοτσωμπολευουν, να πινουν τν φραπεδια, να καπνιζουν τα τσιγαρα τους και να αφηνουν την ανατροφη των παιδιων στις γιαγιαδες....

Γενικά τους έχω πει πως δεν κάνουμε στους άλλους αυτά που δεν μας αρέσει να μας κάνουν. Δεν βαράμε, σπρώχνουμε, φτύνουμε, βρίζουμε κ.λπ., δεν είναι σωστό να έχουμε τέτοια συμπεριφορά. ΑΛΛΑ δεν αφήνουμε και τους άλλους να μας κάνουν καρπαζοεισπράκτορες για να είμαστε εμείς καλά παιδιά. Δεν θα ξεκινήσεις εσύ ένα τσακωμό, δεν θα χτυπήσεις πρώτος, αλλά αν κάποιος σε ενοχλήσει, την πρώτη φορά θα του ζητήσεις να σταματήσει. Το ίδιο και τη δεύτερη. Την τρίτη θα προστατεύσεις τον εαυτό σου και την αξιοπρέπειά σου. Γενικά κι εμένα με προβληματίζει όλο αυτό γιατί δεν μου αρέσει να έχουν επιθετική συμπεριφορά, αλλά δεν θέλω να μεγαλώσω κι έναν άνθρωπο - πρόβατο μέσα σε λύκους. Δεν θέλω να επιτίθενται, αλλά θέλω να αμύνονται με κάθε τρόπο. Ναι, υπάρχουν φορές που όταν τους χτυπάνε πρέπει να χτυπάνε. Βέβαια, τα δικά μας είναι σχεδόν 9 και 6 ετών. Στην ηλικία της Αθηνάς, τους λέγαμε αν κάποιο παιδάκι τα χτυπήσει να το πουν στη μαμά.

Έχω δύο αγοράκια 3 ετών και 20 μηνών. Ο μεγάλος είναι ένα ήρεμο και πολύ "μαζεμένο" παιδί, ακόμα και στις παιδικές χαρές για να παίξει με άλλα παιδάκια θέλει να είμαι και εγώ μαζί του, δίπλα του. Αν κάποιο παιδί, μεγαλύτερο ή μικρότερο του πάρει το παιχνίδι ή το σπρώξει δεν αντιδρά, απλά έρχεται σε εμένα και κάθεται δίπλα μου. Ο μικρός είναι το ακριβώς αντίθετο, δαγκώνει, σπρώχνει, τραβάει μαλλιά. Διεκδικεί αυτό που θέλει με κάθε μέσο. Θα τον σπρώξουν στην παιδική χαρά και θα σπρώξει και αυτός είτε το άλλο παιδάκι είναι μικρότερ είτε μεγαλύτερο. Και τα δύο παιδιά τα μεγάλωσα και τα μεγαλώνω με τον ΙΔΙΟ ακριβώς τρόπο. Πάντα του επισημαίνω ότι δεν χτυπάμε τα άλλα παιδάκια γιατί αυτό δεν είναι καλό και ό,τι δεν μας αρέσει να μας κάνουνε δεν το κάνουμε και εμείς στους άλλους. Ο μικρός κάθε φορά που δαγκώνει, σπρώχνει ή τραβάει μαλλιά του εξηγώ για πιο λόγο αυτό δεν είναι καλό που κάνει. Το αποτέλεσμα: Κάθε φορά που τον επιπλήττω για την επιθετικότητά του, γελάει πονηρά και μετά από λίγο κάνει ακριβώς το ίδιο. Και στο παιδικό που πηγαίνουν οι δασκάλες τους μου λένε το ίδιο πράγμα, ο μεγάλος είναι πολύ "μαζεμένος" ο μικρός είναι πολύ τσαμπουκάς. Έχω καταλήξει τελικά στο συμπέρασμα ότι δεν φταίει ο τρόπος που μεγαλώνουμε τα παιδιά αλλά ο ίδιος ο χαρακτήρας του.

Πριν αρκετό καιρό το θέμα αυτό είχε εγείρει και μια άλλη μανούλα νομίζω και έγιναν τα γνωστά με τις διάφορες απόψεις των μαμάδων της κάθε πλευράς. Εγώ θα ξαναπώ την εμπειρία μου και εδώ γιατί Ολίβια μου πέρασα από τη φάση που είσαι. Σε περιστατικό σε παιδότοπο που ο γιος μου ήταν τότε 22-23 μηνών δέχθηκε επίθεση από μεγαλύτερο αγοράκι που το στρίμωξε και το χτυπούσε χωρίς λόγο. Δυστυχώς καιακόμα νιώθω άσχημα με αυτό το γεγονός, δεν το είδα εγώ αυτό το περιστατικό καθώς το παιδί επιβλέπαμε με σειρά εγώ και ο άντρας μου και ήταν η δική του σειρά που το κοιτούσε.Ο άντρας μου όντας πιο ευγενικός απλά τα χώρισε(αφού όμως πρώτα τις έφαγε κάμποσο ο δικός μου...) και πήρε έξω το παιδί μας... Αν το είχα δει εγώ, χωρίς πλάκα, ήταν να το αρπάξω από το χέρι και να το σύρω στη μάνα του που έπινε άνετη τον καφέ της και δεν πρόσεχε το κακομαθημένο της. Γιατί περί κακομαθημένου πρόκειται και πριν αντιδράσετε σκεφτείτε αυτή την έννοια που χρησιμοποίησα...Είδα παιδιά και του συγγενικού περιβάλλοντος να κάνουν το ίδιο. Νομίζω είναι μια φάση που περνάνε εκεί γύρω στα 3-4.Και εκεί πρέπει οι γονείς να είναι δίπλα τους και να τους εξηγούν κάποια πράγματα. Λυπάμαι που θα το πω έτσι ωμά, αλλά δυστυχώς θεωρώ ότι οι γονείς των επιθετικών παιδιών απλά δεν κάνουν αρκετά αυτά που πρέπει για να επαναφέρουν τα παιδιά τους στην τάξη. Με το να αφήνουμε το παιδί μας να χτυπάει άλλα παιδιά δήθεν για να μάθει να επιβιώνει στη ζωή(φοβερή και τρομερή δικαιολογία!!!) απλά μεγαλώνουμε τραμπούκους που θα συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο και όταν μεγαλώσουν...Και μετά αναρωτιόμαστε κάποια μέρα όταν είμαστε μεγάλοι πια, "μα γιατί το παιδί μου δε με σέβεται, που πήγε η ευγένεια στον κόσμο",κτλ, κτλ..Τα παιδιά που μεγαλώνουμε είναι η κοινωνία του αύριο. Δεν αφορά μόνο το ξύλο σαν ξύλο...Θεωρώ ότι είναι θέμα παιδείας με την ευρύτερη έννοια...Και το ξέρω, αν έχεις 2-3-4 παιδιά σίγουρα δεν έχεις ούτε την υπομονή, ούτε την όρεξη, το βράδυ που θα γυρίσεις σπίτι να ασχοληθείς με το παιδί σου και να του μεταδώσεις κάποιες αρχές...Ίσως εαν γινόταν το θαύμα και οι διάφορες κοινότητες-σχολεία-εκπαιδευτήρια διοργάνωναν κάποια σεμινάρια σχετικά με το πως να διαχειριζόμαστε τις διάφορες καταστάσεις και φάσεις που περνούν τα παιδιά μας να μπορούσαμε να έχουμε έτοιμες στο πιάτο μας τις κατευθυντήριες γραμμές για το πως να μεγαλώσουμε σωστά τα παιδιά μας. ΄΄Οχι ότι κι αυτό είναι εύκολο, αλλά υπάρχουν γονείς που λένε έχω προσπαθήσει τα πάντα και από ότι αποδεικνύεται΄ο τρόπος τους είναι λάθος. Αν μας έδειχνε κάποιος πολλούς εναλλακτικούς δρόμους και είχαμε την μικρή διάθεση να ασχοληθούμε εγώ νομίζω ότι θα άλλαζαν πολλά πράγματα. Απλά σήμερα όλοι είναιο βουτηγμένοι στις έννοιες τους και τα προβλήματα τους, ή απλά στην βαρεμάρα τους και αφήνουν τα παιδιά τους στην τύχη τους...Όλα έχουν μια εξήγηση για την συμπεριφορά μας... Στο παιδί μου δεν επιτρέπω να χτυπά άλλα παιδιά. Του εξηγώ πως δεν είναι σωστό και έχω επισημάνει τις απόψεις μου και στο σχολείο του. Του έχω πει αν τον χτυπήσει κάποιο άλλο παιδάκι να το αναφέρει στην δασκάλα του και να μου το λέει και μένα...Αν τον μάθαινα να χτυπά έτσι γεροδεμένος που είναι, σίγουρα θα κάναμε και μεις πολλά παιδάκια να κλαίνε. Αλλά δεν το θέλουμε..

την προηγουμενη δευτερα πηγαμε σε παρτυ.εκει ηταν ενα παιδιακι φιλης που ειναι λιγο επιθετικο.καποια στιγμη με διαφορα τεταρτου αρχισαν να κλαινε 3 παιδακια...λεει λοιπον ο μπαμπας του επιθετικου "ε σιγα τι κανουν ετσι μαλλον ο δικος μου θα τα χτυπησε"!καλο?και η μαμα του αντιστοιχα οταν ειχαν ερθει σπιτι και χτυπησε το γιο μου και μιλησε μια φιλη,το μονο που ειπε και λεει γενικως ειναι πως αφηνει τα παιδια να τα βρουν μονα τους!τωρα οταν εσενα ειναι 3,5 και το αλλο 1 τι να βρουν δεν ξερω...

Δεν ξερω.Αλλαζω γνωμη συνεχως :P Ανωδυνα περιστατικα μας εχουν τυχει μεχρι στιγμης.Μια φορα μονο ενα παιδι 3χρονο χτυπησε στο κεφαλι την κορη μου (2 χρ.) αλλα...ειναι παιδι με ειδικες αναγκες..εκει ουτε παρατηρηση δεν εκανα, ουτε ενα "αχ αυτο δεν ειναι ωραιο που εκανες". Το ανελαβε η νταντα του. Αυτο που με βαζει σε σκεψεις ειναι τι θα σκεφτεται το δικο μου παιδι οταν το χτυπησουν κ η μαμα απλα το αγκαλιασει ...τι θα σκεφτει εκεινη την στιγμη?Οτι η μαμα ανεχεται αυτη την συμπεριφορα?Οτι ο αλλος μπορει αν με χτυπαει κ η μαμα να μην με προστατευει? Ειναι δυσκολο θεμα. Αυτο που τους λεω σχεδον καθημερινα ειναι αν καποιος τα χτυπησει ή τους φωναξει μικρος η μεγαλος να του λενε οτι δεν εχει το δικαιωμα κ να ερχονται να μας το πουν (εμας προς το παρον κ μελλοντικα στους δασκαλους τους).

Εγώ μπαμπάς είμαι κι έχω 2 κόρες 5,5 ετών και 18 μηνών... Με τη μεγάλη έχουμε συνέχεια τέτοιο πρόβλημα σε παιδικές χαρές και παιδότοπους, όταν την σπρώχνουν ή τη χτυπάνε μεγαλύτερα (αγόρια κυρίως) παιδιά την πιάνει το παράπονο και έρχεται σε μένα για να βάλει τα κλάμματα... Μάλιστα όταν συμβαίνει αυτό λέει πρώτα στα παιδιά "δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις" με παράπονο στο πρόσωπο και αμέσως έρχεται και ξεσπάει σε κλάματα σε μένα... Έχω μαλώσει 2-3 φορές με μαμάδες που είναι αδιάφορες σε τέτοια σκηνικά, μάλιστα μια φορά ανάγκασα ουσιαστικά μία να πάρει το παιδί της και να φύγει επειδή παραήταν επιθετικό κι αυτή έλεγε "παιδιά είναι τι να κάνουμε"... Δυστυχώς πράγματι "παιδιά είναι" και μάλιστα αλλονών, επομένως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα εμείς, μόνο οι γονείς τους... Εμείς πρέπει να φτιάξουμε το χαρακτήρα των δικών μας παιδιών... Για τέτοιες συμπεριφορές άλλων παιδιών μακάρι να είμαστε πάντα δίπλα και να τα προστατεύουμε (όσο είναι παιδιά ακόμα...). Δεν πιστεύω πως πρέπει να αφήσω π.χ. την 6χρονη κόρη μου να τα βγάλει μόνη της πέρα με 8χρονο αγόρι που τη σπρώχνει "για να μαθαίνει να τα βγάζει πέρα μόνη της"... Ούτε τη 2χρονη να αντιμετωπίσει 4χρονα.... Θα έχουν στο σχολείο που θα αντιμετωπίζουν συνομήλικους την ευκαιρία να μάθουν να χειρίζονται τέτοιες καταστάσεις μόνες τους... Στις παιδικές χαρές και στους παιδότοπους θα είμαι εγώ εκεί...

Εγώ πάντως παρατήρησα ότι όλες οι μαμάδες που έγραψαν μέχρι στιγμής(εκτός από μια) υποστηρίζουν ότι τα παιδάκια τους είναι καλά και γλυκά και όλο τα τα άλλα παιδάκια τα χτυπάνε άδικα. Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ, αφού όλων μας τα παιδάκια είναι γλυκά, ήσυχα και πολύ καλά, τα βίαια παιδάκια ποιά είναι και ποιοί είναι οι γονείς τους;;

Παρακαλώ όλους τους γονείς που βλέπουν ότι τα παιδιά τους εμφανίζουν σε μόνιμη βάση επιθετική συμπεριφορά ή βρώμικο στοματάκι: ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΑ! Ναι, κάντε κάτι όσο είναι καιρός, πριν μεγαλώσουν και γίνουν ανεξέλεγκτα.Δεν μπορώ να βλέπω αυτά τα παιδάκια που έχουν ήρεμη φύση και ευγενικό χαρακτήρα να πληγώνονται ή να πέφτουν θύματα παιδιών που βρίζουν ή βαράνε. Μερικοί γονείς κάτι κάνουν λάθος... Βασικά πρέπει να εντοπίζονται τα αίτια της επιθετικότητας. Τις περισσότερες φορές αυτά τα παιδιά είναι απλώς κακομαθημένα ή δεν τα μάλωσε ποτέ κανείς, αλλά πολλές φορές η επιθετικότητά κρύβει βαθύτερα προβλήματα του παιδιού. Και δεν είναι δυνατόν οι γονείς αυτών των παιδιών να σηκώνουν τα χέρια ψηλά η να μένουν αμέτοχοι...

εμενα ολιβια ο γιος μου ηταν για πολυ καιρο στην αλλη οχθη. πες ειναι αγορακι και τα αγορακια ειναι πιο ζωηρα, πες περναγε τη φαση του 2χρονου, σηκωνε χερι σε οτι κινιοταν μικρο παιδακι, μεγαλο παιδακι,σε εμας, οτι να ναι. επεναιβαινα παντα οταν χτυπαγε, εξηγουσα οντας στο ιδιο υψος οτι τα παιδακια πονανε, επετρεπα να "δει τη γλυκα" και να τον χτυπησουν μεγαλυτερα παιδακια και τελικα το εκοψε μονος του οταν πηγε παιδικο. εγω παλι θα ηθελα να πω το αλλο: ειδα πολλες μαμαδες που με τον τροπο τους ή και καταμουτρα επιτεθηκαν σε μενα και στο παιδι λεγοντας μου οτι αδιαφορω, οτι το παιδι αυτα τα βλεπει απο το σπιτι κ.α τετοια ακυρα που δεν ισχυουν ουτε στο ελαχιστο. και επειδη μαμαδες εχει ο καιρος γυρισματα μην κατηγορειτε παντα τους γονεις ουτε και τα παιδακια που για καποια χρονικη περιοδο σηκωνουν χερι γιατι μπορει κι εσεις καποια στιγμη να βρεθειτε στη δικη τους ασχημη θεση επειδη τα παιδια περνανε φασεις επιθετικης συμπεριφορας, χωρις αυτο να σημαινει οτι ειναι επιθετικα παιδια.ευχαριστω που με ακουσατε

Kαι η δικιά μου είναι απο τα ήρεμα παιδάκια, η μάλλον ετσι νόμιζα. όταν την χτυπούσαν η της έπερναν το παιχνίδι, της εξηγούσα και καταλάβαινε οτι τα μοιραζόμαστε ή οτι έγινε κατά λάθος.Όταν όμως διαπίστωσα οτι απο την άλλη πλευρά δεν γίνονταν το αντίστοιχο την άφησα να δώ τι θα κάνει μόνη της. Διεκδίκησε αποφασιστικά και τα παιχνίδια και την θέση της!!! Έβγαλε τον άλλο της εαυτό. Μπορώ να πώ οτι ικανοποιήθηκα απο την αντίδραση και απο τοτε αν η αλλη μαμα δεν επέμβει αφήνω την μικρή να διεκδικήσει αυτο που της ανήκει!!!:)

εμάς ο μπαμπάς μας της έμαθε ότι όταν μας χτυπάνε τα άλλα παιδάκια ,χτυπάμε κ μεις! ...και νομιζω ειναι αρκετα φιλοσοφημένο αυτό! Μας έχει τυχει να τις τρώει χωρίς λόγο κ να μας κοιτά με απορρία.. ,είναι κρίμα...και φυσικά δεν μπαίνω στον κόπο να εξηγήσω και να διδάξω σε ένα ξένο παιδί να μη χτυπάει , έχει γονείς ,ας το κάνουν αυτοί,΄ εμένα ενδιαφέρειπως η συμπεριφορα του δικού μου παιδιου να είναι σωστή θάλεια Π