Τι κάνουμε όταν το χτυπάνε;
Η κόρη μας είναι από εκείνα τα παιδάκια τα… ήρεμα που δεν χτυπάνε άλλα παιδάκια. Γενικά είναι ήρεμη, κοινωνική και γλυκειά. Τις 2-3 φορές που είδαμε να γίνεται επιθετικούλα, της εξηγήσαμε ότι δεν είναι σωστό. Και αυτό είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε κάθε φορά που θα τη δούμε να φέρεται άσχημα, μέχρι να το καταλάβει.
Δεν έχω πρόβλημα με το να τη βλέπω να διεκδικεί ένα παιχνίδι ή αντίστροφα να της παίρνουν ένα παιχνίδι από τα χέρια. Α, εκεί αφήνω τα παιδιά να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να βρουν την άκρη. Έχω πρόβλημα όμως με τη βία. Δεν θέλω να χτυπούν το παιδί μου, ούτε θέλω να χτυπάει αυτό τα άλλα παιδάκια.
Και εδώ έρχεται η ερώτησή μου: τι κάνουμε όταν κάποιο παιδί χτυπάει το δικό μας; Ή το σπρώχνει επιθετικά («Δεν τη θέλω!») ή του τραβάει τα μαλλιά ή το ρίχνει κάτω κτλ;
Μας έχει συμβεί 3-4 φορές και κάθε φορά σπαράζει η καρδιά μου που τη βλέπω να κλαίει στεναχωρημένη, όχι τόσο γιατί πόνεσε, όσο γιατί δεν μπορεί να καταλάβει το λόγο της επίθεσης. Η οποία επίθεση προέρχεται συνήθως από μεγαλύτερο παιδί (στο μικρότερο το καταλαβαίνω, λες «μωρό είναι, θα μάθει’. Τα μεγαλύτερα δεν θα έπρεπε ήδη να ξέρουν πως δεν είναι σωστό αυτό που κάνουν;)
Από τις 3-4 φορές, μόνο τη μία ο γονιός του άλλου παιδιού επενέβη. Τις υπόλοιπες τίποτα και ας ήταν μπροστά στο σκηνικό. Τις δύο φορές πήρα την πρωτοβουλία να εξηγήσω εγώ στο μεγαλύτερο παιδάκι πως δεν είναι σωστό να χτυπάμε άλλα παιδάκια, ειδικά όταν δεν μας έχουν κάνει τίποτα και απλά θέλουν να παίξουν μαζί μας. Μετά το μετάνιωσα. Είχα δουλειά να μπλέξω;
Είναι υπερβολή που αισθάνομαι να μου ανάβουν τα λαμπάκια όταν μου τη χτυπάνε; Kαι προσέξτε με: δεν μιλάω για φάσεις του κατά λάθος, μιλάω για ξεκάθαρη επίθεση τύπου «Άντε άσε μας παλιόμωρο!» Στο πάρκο μια φορά, ένα πεντάχρονο αγόρι, μόνο που δεν την γκρέμισε από την τσουλήθρα για να κατέβει πρώτος αυτός… Φυσικά με το που έκανε την κουτσουκέλα, μην τον είδατε, λούης έγινε και χάθηκε!
Θα ήθελα να ακούσω πολλές γνώμες, ακόμα και από μαμάδες που είναι στην άλλη όχθη, δηλαδή έχουν παιδάκια κομματάκι «επιθετικά».
Τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις;
Να της μάθω να υπομένει το χαρακτήρα του άλλου ή να το ρίξουμε στο… οφθαλμός αντί οφθαλμού και να της διδάξουμε να ρίχνει καμιά μπούφλα και αυτή όταν τις τρώει (δεν κάνει, ε; χεχε);
Πώς θα μπει όριο στη βία αν λέμε στα παιδιά μας να χτυπάνε επειδή τα χτύπησαν? Με το παραμικρό θα χτυπούν και έτσι απλά δημιουργούμε επιθετικά παιδιά. Θα πρέπει όλοι να μάθουμε στα παιδάκια να σέβονται το διπλανό τους και να συζητάμε τις αντιθέσεις. Είναι λυπηρό να ακολουθούμε πρακτικές του τύπου "οφθαλμός αντί οφθαλμού" γιατί δημιουργούμε τέτοιες συνειδήσεις που θα τα ακολουθούν ως ενήλικες!! Τραγικά τα περισσότερα σχόλια! Λυπάμαι που ζω σε τέτοια κοινωνία!
'Τα παιδια ειναι παιδια'.Οντως. Αλλα ακομη περισσοτερο 'οι γονεις ειναι γονεις'. Ειμαι μαμα με κοριτσακι 2 χρονων, που-εως τωρα τουλαχιστον-επιδεικνυει πολυ συνεργατικες κ επικοινωνιακες δεξιοτητες,με βαση την ηλικια της σε παρκα,παιδοτοπους,παρεες. Αυτο βλεπω με χαρα και αυτο επισης μου τονιζουν κ οι αλλοι γονεις κ ανακουφιζομαι για λιγο.Μπορει να ειναι τυχαιο,γονιδιακο. Δεν εχει σημασια-αλλωστε ειναι πολυ νωρις για ασφαλη κ βολικα συμπερασματα.Και φυσικα αυτο δεν με κανει να εφησυχαζω λεπτο.Απλα φυσικα και απευχομαι να υιοθετησει σταδιακα ρολο ειτε θυτη η ειτε θυματος αργοτερα στο σχολειο.Και αν και δεν εχω βρεθει ως τωρα στη θεση των γονεων ειτε της μιας 'οχθης'(με παιδια θυματα) ειτε της αλλης(με παιδια θυτες), πιανω τον εαυτο μου να συμπασχει και με τις δυο πλευρες διαβαζοντας τις αποψεις τους.Και μ αυτους που δικαιως αγωνιουν να θωρακισουν το παιδι τους απο βιαια χτυπηματα κ αργοτερα απο πασης φυσεως bullying. Αλλα συμπασχω και με την πλευρα των γονεων των οποιων τα παιδια παραμενουν επιθετικα για πολλους λογους παρα την υπερπροσπαθεια τους (εκτος αν δεν ειναι συστηματικη).Και εκεινοι ομως ερχονται σε πολυ δυσκολη θεση (οπως μια μαμα που εγραφε παραπανω) και ντρεπονται να βρεθουν ακομη κ με φιλους ,φοβουνται μηπως φανε μηνυσεις απο αλλους γονεις σε θερμα επεισοδια,μηπως τα παιδια τους στο μελλον εκδηλωσουν παραβατικη συμπεριφορα, μηπως παρουν αποβολλες,και φυσικα μηπως μπλεξουν σε προβληματικες παρεες η μηπως δεν αποκτησουν καν φιλους.Κι ακομη πιο πολυ μηπως γινουν βιαια στους ιδιους τους γονεις τους αργοτερα, κυριως στην εφηβεια (πραγματα πολυ συνηθισμενα σε παιδια που οταν ειναι μικρα εχουν επιθετικες τασεις). Με την μονη πλευρα γονεων που δεν τασσομαι ειναι με τους 'ελα μωρε και τι εγινε;' οπως ουτε κ μ αυτους που δεν ειναι συζητησιμοι για να βρεθει λυση με αλλο γονεα παρα μονον αυτοδικαιωνονται ως και καμαρωνουν. Για τους γονεις ομως που εχουν παιδια με βιαιες τασεις μεν αλλα εκεινοι 'φλεγονται' γι αυτο κ ειναι ευσυνειδητοι, θα ηθελα να μοιραστω καποιες ιδεες που ψαχνοντας,κ ερευνωντας εμαθα. Προκειται για εφαρμοσμενες πρακτικες που συστεινονται απο ειδικους κ παιδοψυχολογους. Δεν ειναι δα καινοτομες αλλα φαινονται πολυ αποτελεσματικες συμφωνα με εμπειριες γονεων κ ειδικων,ειδικα αν εφαρμοστουν ολες: 1) αθληματα που βοηθουν να διοχετευτει κ να εκτονωθει η εμφυτη υπερδραστηριοτητα πολλων παιδιων κ επισης προαγουν την μαδικοτητα συστεινονται, αντι να γινονται τα ηδη επιθετικα παιδια αποδεκτες παθητικων εικονων σε οθονες καθε ειδους(και ενα παραπανω εικονων βιας με την αδρεναλινη τους να ππαραμενει ανεκτονωτη,κ μαλιστα διογκωμενη κ ετοιμη να ξεσπασει σε ανθρωπους. 2)ο γονεας του επιθετικου παιδιου με καθε ευκαιρια, συστηνεται να διδασκει συστηματικα στο 'ζορικο' παιδι του 'τι να κανει' μαλλον παρα τι να 'μην' κανει(που κ αυτο χρειαζεται φυσικα πχ.μη χτυπας). Ακομη πιο συχνα ομως με ηρεμο κ σταθερο τονο φωνης ο γονεας πρεπει να θυμιζει στο επιθετικο παιδι του 'τι να κανει'(-πχ. μοιρασου με το παιδακι το παιχνιδι σου,κανε του μια αγκαλιτσα,χαιδεψε το μικρο σου αδελφακι,ξαδελφακι η φιλαρακι). Εχει αποδειχτει επιστημονικα οτι ο εγκεφαλος των παιδιων μπορει να συγκρατει ακομη καλυτερα τις απλες οδηγιες του τι να κανει.Αυτο καλο ειναι ο γονεας να το κανει ξανα κ ξανα εκμεταλλευομενος απλες,καθημερινες αφορμες.Ακομη πιο ιδανικα, το παιδι να βλεπει συχνα το ιδιο παραδειγμα των μεγαλων να εφαρμοζουν μπροστα του αυτες τις θετικες πρακτικες πχ. χαιδευοντας ενα ζωακι,η το κεφαλακι του παιδιου-'θυματος' κ λεγοντας στο δικο μας παιδι οτι το αλλο παιδι ειναι φιλος.Αυτονοητα ως εδω αλλα σημαντικα να επαλαμβανονται στο ζαλισμενο απο τις ευθυνες κεφαλι των γονιων. Και 3) σε επιθετικα παιδακια μπορει ο γονεας να κανει εντονη εκκκληση στο φιλοτιμο του βοηθωντας το να κατευθυνει την περισση ενεργεια κ δυναμη του στο να θωρακιζει-προστατευει ,πχ. μικροτερα κ πιο αδυναμα παιδακια. Αλλα αυτο να κανει σαν τιμητο αξιωμα κ σημαντικο καθηκον. Και αν μπορει ο γονεας να το ενθαρρυνει να ταυτιστει με εναν δυνατο αλλα καλο ηρωα της αρεσκειας του πχ. zoro,spiderman κλπ. η απλα με επαγγελματα πχ. πυροσβεστη κ αστυνομικου που θαυμαζουν συχνα τα παιδια κ προαγουν το γενναιο αλτρουιστικο πνευμα. Μ αυτον τον τροπο,που θεωρειται κ συχνα πολυ αμεσα αποτελεσματικος, το παιδι αντι να νιωθει απλα το 'κακο παιδι' τεινοντας να μπαινει ολοενα κ πιο βαθια σ αυτον το ρολο(αντι να διδασκεται πως η 'πραξη' του ηταν η κακη οπως θα πρεπε), εκεινο μετα 'ντυνεται' ολοενα περισσοτερο αυτον τον νεο, ρολο του καλου κ δυνατου ηρωα-και οχι υπερηρωα που ριψοκινδυνευει και κανει παρατολμα. Και ετσι εξακολουθει μεν να εχει αυτοπεποιθηση αλλα πλεον διοχετευει την αδρεναλινη,την κινητικοτητα κ την δυναμη του για καλο σκοπο. Επισης εχει μια συγκεκριμενη αρμοδιοτητα,μια θετικη 'αποστολη' σε παρεες η στα διαλειματα του σχολειου ωστε επιπλεον να μη βαριεται (και λογω αυτου χτυπαει αλλα παιδια, ετσι, για σασπενς). Και επισης σταδιακα ευαισθητοποιειται σωστα, αρχιζει να 'νιωθει' οπως λενε. Και απο ρολο θηριου παιρνει ρολο θηριοδαμαστη,γενναιου ιπποτη στα κοριτσια,αγρυπνου φυλακα στο σχολειο...Και οταν λεμε να προστατευει αλλα παιδακια δεν εννοουμε φυσικα να σπαει στο ξυλο καθε παιδι που εχει επισης βιαιες τασεις προς αλλα παιδακια μα να μαθει να αντιστεκεται σθεναρα,να αντικρουει,να αμυνεται υπερ αλλων.Και φυσικα οι γονεις μετα απο καθε 'αθλο' καλης πραξης κ γενναιοτητας του παιδιου τους δεν χανουν ευκαιρια να το επαινεσουν απλοχερα ωστε να χτιζουν πανω σ αυτο το νεο ρολο του. Αλλωστε οπως λεει κ γνωστη ελληνιδα παιδοψυχολογος:'καθε παιδι,(ακομη κ το πιο απροσαρμοστο η αντιδραστικο) θελει κατα βαθος το 'μπραβο' των γονεων του. Αλλα το μπραβο να δινεται για τους σωστους λογους...' Αυτα. Ελπιζω να φανουν τοσο σε μενα οσο κ σε αλλους γονεις χρησιμα.Οσο για τους γονεις που εχουν παιδια 'θυματα'...εξακολουθω να κανω επισης ερευνα συζητωντας καθημερινα με γονεις κ ερευνωντας σε αρθρα ειδικων για αποτελεσματικες λυσεις που δεν αναπαραγουν απλως τη βια αλλα που οντως προστατευουν. Καλη προσπαθεια σε ολους μας, γονεις και παιδακια
Τελικά θύτης η θύμα ;προτιμώ θύτης .
Υπάρχει και αυτό!!Δύο χρονών πάει να αγκαλιάσει ένα τεσσάρων, αυτό δεν ήθελε ο δικός μου την τράβηξε, φώναξε το κοριτσάκι, και η μαμά εκπαιδευτικός που δουλεύει μάλιστα σε ειδικό σχολείο, άρχισε να φωνάζει στο δίχρονο γιατί χτύπησε την κόρη της, ο δικός μου έβαλε τα κλάματα εννοείται, εγώ ήμουν τόσο σοκαρισμένη που τον ρώτησα μόνο τί έκανε και για ποιο λόγο. ο μικρός έλεγε "γκαλιά" και η μαμά με κοιτούσε με ένα βλέμμα...αδιαφόρησα και εγώ για την "μάνα-εκπαιδευτικό" και του εξηγούσα οοτι δεν πιάνουμε σφιχτά επειδή μπορεί να το πονέσουμε το άλλο παιδάκι και όταν βλέπουμε ότι δεν θέλει δεν το αγκαλιάζουμε κτλ. Έτυχε και να τον δαγκώσουν περίπου της ίδιας ηλικίας και να τον σπρώξουν, δεν αντέδρασα, τον παρατηρούσα και ήμουν εκεί για να τον παρηγορήσω, επειδή όμως στις σπρωξιές έκανα ότι δεν έβλεπα, άρχισε να διεκδικεί και αυτός. Με 4-5 χρόνια μεγαλύτερα παιδάκια που έτυχε κάτι ανάλογο, και μετά από αρκετές φορές αναγκάστηκα να το επισημάνω στις μαμάδες τους η απάντηση ήταν "ε, και τί έγινε παιδιά είναι " εκεί νομίζω δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα, βλέπεις την ανατροφή και καταλαβαίνεις ότι το παιδί είναι το κόνο που δεν ευθύνεται, και είσαι απλώς σε εγρήγορση να προστατεύσεις το δικό σου αφού είναι μικρότερο.
καλησπέρα σας, Ο γιος μας (5 και μισο) παροτι ειναι σωματικά ανεπτυγμενος ποτε δε θα ειναι αυτος που θα ξεκινησει καυγα (ευτυχως), αλλα σπάνια θα ανταποδώσει οταν θα προκληθει Τη συμπεριφορα αυτη τη διεκρινα απο οταν ηταν 3. Σιγα σιγα ανέπτυξε σχετική διεκδητικότητα αλλα στο θεμα της ανταπόδωσης παρεμεινε σχεδόν παθητικός. Εννοειται οτι η καλυτερη προσεγγιση και αυτη που επανειλημένως του εχουμε πει κατοπιν συζητησης με παιδικο ψυχολογο, δασκαλες, ειναι πως ποτε δεν αρχιζω καυγα, οταν με χτυπησουν λεω σταματα και αν επιμηνουν το λεω στη δασκαλα. Αν επιμεινουν πολυ θα ηθελα να παει στο επομενο σταδιο, δηλαδη να ανταποδωσει ωστε να καταλαβει το αλλο παιδακι οτι δεν ειναι ευχαριστο να μας χτυπανε. Δυστυχως αυτο δεν γινεται, και φοβαμαι οτι τωρα που θα παει στο νηπιο/δημοτικό (συστεγαζονται) θα αντιμετωπισει μεγαλυτερο προβλημα. Ισως σε καποια φαση τον πιεσα για τα δικά του μετρα και ψυχολογια και στο συγκεκριμενο θεμα τον επιασα να μου καμαρωνει (κατοπιν ερωτησης) οτι ανταπεδωσε, χωρις ομως αυτο να εχει συμβει. Πλεον τηρω μια πιο χαλαρη σταση και αναμενω τα αποτελεσματα. Για οσους εδω αποκλειουν την ανταπόδωση να τους πω, οτι δεν είναι θεμα βίας, αλλα η ελλειψη της εχει επιδραση στην διεκδηκιτηκότητα, την αυτοπεποιθεση και την ψυχολογια ενος παιδιου. Με διαλογο και οχι με παραλογες απαιτησεις συμφωνησα με τη συζυγο μου, αφενως να ειμαστε πιο χαλαροι σεβομενοι την ευαισθητη ψυχολογια/χαρακτηρα του γιου μας, αφετερου να του δωσουμε να καταλαβει οτι ο κοσμος δεν ειναι ροδινος και πως μπορουμε να τον αγαπαμε για παντα, αλλα δε μπορουμε να ειμαστε καθε στιγμη διπλα του. Μεχρι στιγμης υπάρχει μια μικρη βελτιωση, αλλα δεν εχω σχηματισει πληρη εικονα. πχ ενας φιλος του, προσφατα του εχει απλωσει χερι και ειχε ο γιος μου μια τροπον τοινα 'φοβικη' συμπεριφορα απεναντι του, το ιδιο και με εναν ξαδελφο του.Σε άλλα παιδια αντιδρα μερικώς. Καθε μορφή αντιδρασης ειναι ενα βημα, ακομα και η λεκτικη αντιδραση και η αντιδραση της προειδοποιησης. Προτιμώ παντως την ωριμότητα του χαρακτηρα του (σε άλλα πραγματα) παρα να εχω εναν νταη. Αν υπηρχε και κατι ενδιαμεσο θα ημουν ακομα πιο σιγουρος, κυριως επειδη βλεπω οτι κουβαλα μεσα στην ψυχη του βαρος που δεν ανταποδιδει.
Γεια σας, εγώ είμαι μητέρα δυο αγοριών 4 και 2 χρόνων. Διαβάζοντας αυτά που εγραψε ο κύριος Πετρος είναι λες και βλέπω τον δικό μου μεγάλο γιο με τον οποίο βρισκόμαστε ακριβώς στην ίδια θέση. Κι εμείς μιλήσαμε και με παιδοψυχολογο και με δασκάλες και του δώσαμε ακριβώς τις ίδιες συμβουλές. Αφού δεν έβλεπα αποτέλεσμα του είπα και γω να αντιδρά στις κακίες πράξεις κάποιου συμμαθητη του. Στο τέλος, καμάρωνε και εμάς πως ανταπεδιδε στις πράξεις των άλλων παιδιών αλλά από αυτά που μας έλεγε βλέπαμε, ότι αυτό δεν ήταν αλήθεια. Τώρα κι εμείς το πήραμε χαλαρά για να μην δημιουργήσουμε έμμονες στο παιδι. Στεναχωριέμαι όμως πολύ όταν βλέπω γονείς που καμαρώνουν όταν βλέπουν τα παιδιά τους να χτυπούν και να γίνονται επιθετικά με αλλά παιδάκια. Όλα τα παιδιά και μαλώνουν και ανταγωνίζονται, αλλά με μετρο,όχι να μαθαίνουν την βία από τόσο μικρά.