Μένω και ανέχομαι ή φεύγω για το παιδί μου;
Μένω και ανέχομαι ή φεύγω για το παιδί μου;
μαμά Δ.
Θα ήθελα με την σειρά μου να σας πω και εγώ την δική μου ιστορία… Είμαι μαμά ενός αγοριού 4 μηνών. Τον άντρα μου τον γνώρισα πριν 5 χρόνια περίπου… Σαν ζευγάρι περάσαμε πολλές δύσκολες καταστάσεις. Αφορμή ήταν η προσωπική ζωή του άντρα μου και κάποια μπλεξίματα που είχε… Αλλά δεν πτοηθήκαμε, μετά από πολλές δυσκολίες είμαστε ακόμα μαζί (χαράς το κουράγιο μου).
Κάποια στιγμή είχαμε χωρίσει και είχα μετακομίσει σε άλλη περιοχή. Όμως πάντα κάθε φορά που πήγαινα να αλλάξω σελίδα στην ζωή μου, με γύριζε πίσω. Και έτσι ένα ωραίο πρωινό αποφάσισα, όπως τα μάζεψα και έφυγα, έτσι να τα μαζέψω και να γυρίσω πίσω. Σε γενικές γραμμές περνάμε πολύ καλά… Αλλά όταν τον πιάνει το κόλλημα του καταστρεφει οποία στιγμή και να έχουμε ζήσει. Άρχιζε τις ζήλιες του με το παραμικρό… Μια για το τι έκανα όταν είχαμε χωρίσει. Μια γιατί ο φίλος του με κοίταξε κάπως. Μια για το τι έκανα στο παρελθόν μου πριν τον γνωρίσω.
Πάντα προσπαθούσα να του δώσω να καταλάβει ότι πρέπει να ηρεμήσει και να μην αρπάζεται χωρίς λόγο… Όταν δεν έλεγε να ηρεμίσει και συνέχιζε… άρχιζα και εγώ… .και τότε οι φωνές και οι χαρακτηρισμοί δεν έλειπαν, όπως ουτε οι χειροδικίες..
Αποτέλεσμα να έχω φτάσει σε σημείο να μην έχω ούτε μια φίλη, να μην βγαίνω για καφέ, να μην πηγαίνω πουθενά. Να είναι μονο αυτός στην ζωή μου και να μην ασχολούμαι με τίποτα αλλά για να μην δίνω αφορμές για καβγάδες.
Πριν ένα χρόνο περίπου αρραβωνιαστήκαμε και μετά από λίγους μήνες έμεινα έγκυος. Και φέτος πριν γεννήσω, παντρευτήκαμε με πολιτικό.
Οι εντάσεις και οι καβγάδες δεν έκαψαν να υπάρχουν ακόμα και στην εγκυμοσύνη. Μια ζεστή και μια κρύο… Ξέχασα να σας πω ότι κάθε φορά μετά από κάθε καβγά, ακόμη και τώρα, τα κλάματα και τα «Συγγνώμη, θα αλλάξω» είναι οι κλασικές κουβέντες.
Αυτήν την στιγμή;;; Είμαι σε ένα σπίτι στο βουνό και μεγαλώνω το παιδί μου, μπορεί να κάνω να βγω από το σπίτι και 2-3 εβδομάδες. Και το αποτέλεσμα;;;
Να συνεχίζονται οι καβγάδες… και να ισχυρίζεται ότι έχω εραστή και έρχεται στο σπίτι όταν φεύγει…. ψάχνει να βρει αφορμές για καβγάδες συνεχεια, λέει ότι εγώ δημιουργώ τις υποψίες… Ισχυρίζεται ότι δίνω σημασία περισσότερο στο παιδί.
Εγώ από την πλευρά μου του έχω πει ότι δεν είμαι καλά… ότι έχω κουραστεί…. με πνίγει και δεν μ’αφήνει να ανασάνω…. ακόμη και για αυτό νοιώθω ότι πρέπει να πάρω άδεια.
Στον τελευταίο τσακωμό μας έγιναν πάλι τα ιδια φωνές – χαρακτηρισμοί και στο τέλος συγνώμη. Όταν κάτσαμε να συζητήσουμε, του ζήτησα χρόνο να σκεφτώ. Και η απάντηση του ήταν «Δεν χρειάζεσαι χρόνο, θα αποφασίσεις τώρα»
Δεν θέλω το παιδί μου να ζήσει τέτοιες καταστάσεις….. αν εγώ με τον πατερα του έχουμε διαφορές, δεν φταίει η ψυχούλα. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ πλέον να κάτσω σε μια τέτοια κατάσταση. Κάθε φορά τα ιδια και όσες συζητήσεις και να γίνουν, συνεχίζονται πάλι τα ιδια…. έχω κουραστεί τόσο που δεν με νοιάζει αν θα βρει άλλη… δεν με νοιάζει πως θα μου μιλήσει και τι θα μου πει….. δεν με νοιάζει πλέον αν θα έρθει σπίτι και ποτέ. Το μονο που με νοιάζει είναι το παιδί μου να μεγαλώσει μέσα σε ένα υγιές περιβάλλον.
Από την μια θέλω να φύγω και να ρίξω μαύρη πετρα. Από την άλλη σκέφτομαι το παιδί μου ότι θα θέλει και τον πατέρα του… και δειλιάζω… τι να κάνω;
Κάθομαι και ανέχομαι για το παιδί μου…;; Ή φεύγω για το παιδί μου….;;;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ΜΑΜΑ Δ. ΚΑΛΗΜΕΡΑ! ΕΙΜΑΙ ΜΑΜΑ 2 ΠΑΙΔΙΩΝ ΟΠΟΤΕ ΟΤΙ ΘΑ ΣΟΥ ΓΡΑΨΩ ΘΑ ΣΤΟ ΓΡΑΨΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ! ΕΧΩ ΒΙΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΥΓΑΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ. ΑΛΚΟΛΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΖΗΛΙΑΡΗΣ ΟΠΩΣ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΟΥ, ΑΚΟΜΑ ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΚΟΙΤΟΥΣΑΝ ΤΗΣ ΕΚΑΝΑΝ ΕΡΩΤΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ. ΑΠΟ 13 ΧΡΟΝΩΝ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ Η ΜΑΜΑ ΕΤΡΩΓΕ ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΗΜΑΣΤΑΝ ΦΥΣΙΚΑ ΜΕ ΜΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ(ΟΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΓΥΡΝΟΥΣΑΜΕ ΠΙΣΩ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΛΥΠΟΤΑΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΣΧΟΤΑΝΕ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟ ΚΟΨΕΙ). ΒΕΒΑΙΑ ΣΤΑ 16-17 ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΜΠΑΙΝΑ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΕΤΡΩΓΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΞΥΛΟ. ΓΟΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΟΥΝ? ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΜΠΟΥΝΙΕΣ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΧΤΕΝΙΖΩ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΩ ΤΟ ΚΕΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΠΟΥ ΤΙΣ ΕΙΧΕ ΒΓΑΛΕΙ. ΣΑΝ ΜΗΤΕΡΑ 2 ΠΑΙΔΙΩΝ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΟΤΙ, ΣΚΥΛΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΣΕ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ ΟΥΤΕ ΝΑ ΣΕ ΤΑΙΖΕΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΓΚΗ ΑΛΛΩΣΤΕ. ΠΡΩΤΑ ΑΠ'ΟΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΓΕΡΗ ΓΙ'ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ. ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΗΡΕΜΟ ΚΑΙ ΣΩΣΤΟ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΙΝΙΑ ΝΑ Ζ Η Σ Ε Ι Σ ΜΕ ΤΠ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ! Ανοιχτή Γραμμή Επικοινωνίας Με σεβασμό, εχεμύθεια και εξειδικευμένο προσωπικό η "Γραμμή Ελπίδας", κατά της οικογενειακής βίας, ανοίγει το δρόμο σε κάθε συνάνθρωπο που αναζητά βοήθεια για τον ίδιο ή για άτομο του οικογενειακού ή φιλικού του περιβάλλοντος. Καλέστε στο 801 - 11 - 16000 καθημερινά από 9:00π.μ. έως 9:00μ.μ., χωρίς χρέωση.
"...Μερικες φορες νομιζουμε οτι αν δεν χωρισουν οιγονεις ειναι καλυτερο για το παιδι. Η πειρα της μακρας μου ζωης με εχει διαβεβαιωσει οτι οι συνεχεις διαπληκτισμοι μεταξυ των γονεων σκληραινουν τις ψυχες των παιδιων , τα κανουν να μην αισθανονται στοργη για κανεναν απο τους δυο και τα οδηγουν με νεαρες συντροφιες που μονον ο φυλακας Αγγελος τους ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ..." ΑΠΟ το βιβλιο : Γεροντισσα Γαβριηλια , Η ασκητικη της αγαπης
κι εγω απο την δικη μου εμπειρια σαν παιδι χωρισμενων γονιων,θα σου ελεγα για το παιδι σου επιβαλλεται να φυγεις αν μπορεις.εμενα η μητερα μου δυστυχως χωρισε πολυ αργα τον πατερα μου οταν ημουν 18 χρονων,κι εγω παρακαλουσα να χωρισουν απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου για να ηρεμησουμε.αλλα οχι λογω ζηλιας,λογω αδιαφοριας κι απιστιας. αλλα και μια φιλη μου σε παρομοια κατασταση,που ηταν παθολογικα ζηλιαρης ο αντρας της και ζηλευε ακομα και τις φιλες της που της εκαναν παρεα οσο αυτος ηταν στα καραβια,κι εκεινη μονη της με ενα μωρο,τελικα χωρισε,κι ηρεμησε.
Πολύ χαίρομαι γιατί από τα σχόλια που διάβασα δεν υπήρχε ούτε ένα που να σου λέει να μείνεις σε αυτόν τον άρρωστο γάμο. Σε καμμία περίπτωση δεν αξίζει σε κανέναν να αυτοβασανίζεται ...και εσύ αυτό κάνεις μένοντας με αυτόν τον άνθρωπο. Τα κόμπλεξ, τις ανασφάλειες και τα ψυχολογικά μας προβλήματα μπορούμε να τα βγάλουμε στους ψυχολόγους και όχι στους συντρόφους μας και στα παιδιά μας! Ο άνθρωπος αυτός λυπάμαι που στο λέω αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει...είναι καμμένο χαρτί.... εάν δεν σκέφτεσαι τον εαυτό σου έχεις υποχρέωση να σκεφτείς το μωρό σου...πόσο καταστροφικό θα είναι να μεγαλώσει μέσα σε ένα περιβάλλον με σωματική και λεκτική βία! Δεν είναι επιλογή του παιδιού σου να το περάσει όλο αυτό και φυσικά δεν μπορεί να κάνει κάτι για να το αποτρέψει...εσύ όμως σαν μητέρα του έχεις το δικαίωμα και πρέπει να το αποτρέψεις.... για αυτό δράσε γρήγορα....πρίν δημιουργήσεις έναν απόγονο με τα χαρακτηριστικά του λατρεμένου σου συζύγου. Συγνώμη εάν μιλάω με σκληρή γλώσσα αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να δείξω το πόσο με θυμώνει να υπάρχουν άνθρωποι που να καταρρακώνουν ανυπεράσπιστες ψυχές... όλα εύχομαι να περάσουν γρήγορα και όλο αυτό να θυμίζει έναν κακό εφιάλτη!!!
ειναι πού απλο....φευγεις οσο πιο γρηγορα μπορεις κ πας σε ανθρωπους που σε αγαπανε κ θα σε στηριξουν....η ζωη ειναι πολυυυυ μικρη και κοιταξε να την ζησεις οσο πιο ομορφα και ηρεμα μπορεις εσυ κ το αγγελουδι σου....αυτα τα ατομα δεν αλλαζουν ΠΟΤΕ και να θυμασαι οτι ειναι αυτοι που εχουν ανασφαλεια κ προσπαθουν να ελεγχουν τους αλλους για να αισθανονται οι ιδιοι καλα, φυγε κ μην αλλαξεις γνωμη, καταρχην δεν σεβεται το ιδιο του το παιδι (μονο κ μονο γι αυτο θα εφευγα) ...εννοειτε οτι θα προσεξεις πιο πολυ το παιδι...οι αντρες ας ωριμασουν πια φιλικα
γιατι? γιατι? τι σας πιανει ρε γαμοτο και καθεστε με λαθος ανθρωπους? τι σας τραβαει σε τομαρια. δεν σεβεστε καθολου τον εαυτο σας. που ειναι ο εγωισμος σας που ειναι ο αυτοσεβασμος σας. και το κυριοτερο γιατι κανετε παιδια μαζι τους? τοσο ωραιο ειναι το ειδος τους και πρεπει να το διαιωνισετε? ή πιστευεται οτι ενα παιδι θα τους αλλαξει? πλαναστε οικτρα. τα γαιδουρια δεν αλλαζουν? γαιδουρια μενουν. δεν αλλαζουν για κανενα και τιποτα. δεν θα σου πω τι να κανεις ξερεις πολυ καλα. εκτος αν σ΄αρεσει να εισαι μαζοχα. μαθε να σεβεσαι τον εαυτο σου και μετα το παιδι σου. αλλιως δεν μπορεις να δωασεις σεβασμο σε αυτο. απο εγωισμο το εκανες πιστευοντα και γω δεν ξερω σε τι. προσπαθησε τουλαχιστον να μην σε κρινει οταν μεγαλωσει. να εισαι σιγουρη οτι εσενα θα κρινει πρωτα. τι θα του πεις οτι ηταν προιον αγαπησ αλλα συγνωμη ο μπαμπας σου ηταν ενασ γαιδαρος αλλα περνουσαμε σε γενικες γραμμες καλα παρολο που με εδερνε και με εβριζε και μετα ειπαμε να αρραβωνιαστουμε και να κανουμε και ενα παιδι γιατι ετσι πρεπει? συνελθε! εχεις προβλημα με σενα!
συμφωνω απολυτα!!!!!!!!!!!!!
Βρες τη δύναμη΄και το σθένος να φύγεις από αυτή τη νοσηρή κατάσταση, για να προσφέρεις το παιδί του τα χρόνια της παιδικής του αθωότητας. Όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα γιατί για να είναι καλά το παιδί σου πρέπει πρώτα να βρεις εσύ τις ισσοροπίες σου. Φύγε.
Είναι πολύ δύσκολο και θέλει μεγάλο σθένος για να ξεφύγεις από μια τέτοια κατάσταση. Βλέπεις, η συνήθεια είναι η δεύτερη φύση του ανθρώπου. Νοσηρή κατάσταση που διαμορφώνει άρρωστους ανθρώπους, ειδικά όταν βρίσκονται στην παιδική ηλικία είναι πολύ πιο ευάλωτοι. Φύγε όσο οι μνήμες του παιδιού σου είναι λίγες, όσο η εμπειρία και το ότι βλέπουν τα μάτια του είναι μικρή. Όσο πιο μικρό είναι το παιδί, τόσο λιγότερα θα ανακαλεί στη μνήμη του από τέτοιες νοσηρές καταστάσεις, αυτό το λένει και οι ειδικοί-παιδοψυχολόγοι. Βρες τη δύναμη να φύγεις διότι αν είσαι εσύ καλά θα είναι και το παιδί σου και το μόνο που ίσως του μείνει από τη συζυγική σου ζωή είναι κάποια συναισθήματα και όχι εικόνες. Φύγε για να ζήσεις πραγματικά και να προσφέρεις στο παιδί σου τα χρόνια της παιδικής του αθωότητας. Φύγε.
Φύγε!!! Μη μπερδεύεσαι από μοιρολατρειεσ μερικοι Ολα στο Θεό τα ρίχνουν και όλα από το Θεό τα περιμένουν! Πάρε τη ζωή στα χέρια σου πριν βρεθείς με ακόμα ένα παιδί! Ειναι δύσκολο το ξέρω! Μη φοβάσαι!!!! Ολα θα πανε καλά!!!! Ο Θεός ειναι μαζι μας όταν είμαστε γενναίοι και εκτιμάμε τη ζωή μας....μην αφεθεις στην τύχη. Κρίμα ειναι..... Είσαι μικρή. Και για το παιδι καλύτερα! Πάλεψε!!!! Πίστεψε στον εαυτό σου και να σκέφτεσαι συνέχεια οτι αξιζετε τα καλύτερα και όχι τη δυστυχία!!!!
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΤΕ.Οσο και να ελπιζεις εσυ. Και εγω εκανα πολλα χρονια υπομονη ελπιζοντας οτι κατι θα αλλαξει.Οπου το 2008 πηγα σε δικηγορο.Ομως μετα απο μια σοβαρη συζητηση που καναμε πηραμε την αποφαση να δωσουμε μια ακομα ευκαιρια στο γαμο μας.Ναι εδωσα αλλη μια ευκαιρια για μας αλλα και για τα δυο υπεροχα αγορακια που ειχαμε τοτε. Για δυο χρονια περναγαμε πολυ καλα.Αλλα οπως σου ειπα Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΟΤΕ......ετσι αρχισαν παλι οι καυγαδες και οι τσακωμοι.Και εκει που μια μερα πηγα στο γυναικολογο μου, μου ειπε οτι ημουν εγκυος και μαλιστα τεσσαρων μηνων.Στην αρχη δεν ηξερα τι να κανω.Να χαρω ή να στεναχωρηθω;Στην περιοδο της εγκυμοσυνης μου περασα πολλα. Για να μη σε κουραζω ομως, θα σου πω οτι σημερα που σου γραφω μεγαλωνω μονη μου τα τρια παιδακια μου(15 χρωνων και 10 χρωνων τα δυο αγορια και 15 μηνων το κοριτσακι μου).Και εγω αλλα και τα παιδια μου περναμε πολυ καλυτερα την καθε μας μερα,την καθε μας στιγμη. Το καλυτερο που εχεις να κανεις και για σενα αλλα πανω απ' ολα για το παιδακι σας ειναι να δωσεις ενα τελος.Μην τον αφηνεις να σου φερεται αλλο ασχημα.Συγουρα θα το κανει αργοτερα και στο παιδι. Ρωτησε και στην περιοχη που μενεις αν υπαρχει κοινωνικη υπηρεσια που να μπορει να σε στηριξει.Αν μπορω να σε βοηθησω σε κατι μπορεις να επικοινωνησεις μαζι μου.
Μανουλα ομορφη τα ειπαν ολα οι αλλες μανουλες φευγεις απλα τα πραγματα αν οχι για σενα τοτε για το ΠΑΙΔΙ σου...Δεν φτιαχνουν αυτοι οι ανθρωποι και δεν μπορει νεα κοπελα να σε θαβει ζωντανη μεσα σε ενα σπιτι... <3 <3 <3
ΑΓΑΠΗΤΗ ΓΛΥΚΙΑ ΜΑΝΟΥΛΑ! Ο ΓΑΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΦΕΡΕΤΡΟ ΟΥΤΕ ΕΞΙΛΑΣΜΟΣ. ΜΕΝΩΝΤΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΝΟΣΗΡΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΥΓΙΗ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ! ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟΥ ΛΕΙΨΕΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ. ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΑΛΗΝΗ, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΗΡΕΜΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ. Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΣΟΥ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΑΛΛΞΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ. ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΛΑΤΩΜΜΑ ΝΑ ΩΡΑΙΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΕΝΑΑ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ. ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΚΟΠΕΛΑ ΦΥΓΕ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΡΙΝ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕ ΚΑΤΑΚΛΥΣΟΥΝ ΟΛΟΚΛΗΡΗ! ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΖΩΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ! ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΖΗΣΕΙΣ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ! ΖΗΤΗΣΕ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΣΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΕΝΗ ΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΧΤΙΣΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ! ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!!!
..θα συμφωνήσω με την Αγγελική..και αν αγαπας το μωρο σου και λιγοοοοο τον εαυτο σου,θα κανεις το ιδιο κι εσύ..8α γινεις λαγός και θα το βαλεις στα ποδια!!! δεν α3ιζει να το σκεφτείς δευτερη φορά.οιγονεις πρεπει εκτος των αλλων να δινουμε το καλο παραδειγμα στα παιδια μας. ειναι ο σύντροφόσ σου λες,το καλυτερο παραδειγμα για τον γιο σου?? ΦΥΓΕ κοριτσάκι μου,οσο πι γρηγορα μπορεις..ακομα και αν δν εχεις οικογενεια να σου στα8ει..ψα3ε στο ιντερνετ για στεγες κακοποιημενων γυναικων.κανουν καλη δουλεια,και βοη8ουν υπευθυνα!!θα βρεις φιλες..συμβουλους..συνοδοιπόρους. καλη τύχη,γλυκεια μανουλα..η 8ετικη μου ενεργεια 8α ειναι μαζι σου!!
γλυκια μου μανουλα θα επρεπε να εχεις φυγει ηδη!!δυστυχως εγω σαν παιδι μεγαλωσα σε ενα πολυ ασχημο περιβαλλον οπου ο πατερας μου χειροδικουσε απεναντι στην μητερα μου επινε φωναζε και εσπαγε οτι εβρισκε στο σπιτι!καταπιεζε εμασ σαν παιδια μεχρι που μετα απο ενα καβγα χασαμε τον αδερφο μου 22 χρονων απο τροχαιο..αποφασισα ο ανδρας που θα ζησω την ζωη μου ναα μ αγαπαει και να με σεβεται εχουμε ενα υπεροχο αγορακι 20 μηνων και τον μεγαλωνω με οσα στερηθηκα εγω!!γι αυτο σου γραφω και σου λεω απο θεμα εμπειριας φυγε οσο πιο γρηγορα μπορεις!!για το παιδι σου γιατι οσο και να μεγαλωσει τα ψυχολογικα τραυματα δυστυχως δεν γιατρευοντε!!σου ευχομαι μεσα απο την καρδια μου μια καλη αρχη!!
Καλησπέρα. Η γνώμη μου είναι ακριβώς για το λόγο ότι υπάρχει ένα πλάσματα κι εκεί μέσα πρέπει να χωρισεις. Εσύ είσαι υπεύθυνη για το μικρό σου κ πρέπει να το "σωσεις" από αυτό το κλίμα είναι αμαρτία να βασανίζεται. Καλή τύχη
Φυγε...πρωτα για σενα και μετα για το παιδι.Αν δεν εισαι εσυ καλα ουτε και το παιδι θα ειναι.Ποσο περισσοτερο αν αρχισει να ειναι παρόν σε καταστασεις οπου θα σας βλεπει και θα σας ακουει όπως δεν θα έπρεπε!!!!! Αν εχεις δωσει τις ευκαιριες σου και νιωθεις καλα με τη συνείδηση σου απεναντι του,παρε το παιδι σου και κανε μια νεα αρχη.Σε κανεναν άνθρωπο δεν αξιζει τετοια ζωη!
Πάντα θα έχεις την απορία αν επαρκές σωστά θέλει γερά νεύρα και στομάχι, εμένα δεν είχε σηκώσει ποτέ χέρι ήμασταν 6 χρόνια μαζί και παντρεύτηκε με όταν είπαμε ότι θα ξεκινησουμε προσπάθειες για παιδί, το παιδί ήρθε με την μια γέννησα μια χαρά και μετά άρχισαν τα όργανα όταν επέστρεψα στην δουλειά μου μου ανακοίνωσε ότι ο μισθός μου είναι αρκετός για να μας συντηρήσει όλους και έτσι θα σταματήσει τη. Δουλειά του και θα ασχοληθεί με τον συνδικαλισμό του κλάδου του ( ταξί ) με το καλό και με το κακό του εξηγούσα ότι αυτό που ζητούσε ήταν παράλογο... Οταν το μωρό μου ήταν 6 μηνών έχασα τον μπαμπά μου 66 ετών από καλπάζουσα μορφή καρκίνου από την στιγμή που το ανακαλύψαμε πέρασε 1 μήνας εώς ότου φύγει από κοντά μας γενικώς έχασα την γη δεν ήξερα τι έγινε δεν μπορούσα να το συνιδιτοποιησω και όμως δεν εκλαψα ποτέ μπροστά στο μωρό για να μην αναρωτιέται και αυτό τι συμβαίνει και τι να του εξηγήσεις ο πρώην μου ανύπαρκτος ούτε να πει μια φορά θα πάω το παιδί μια βόλτα να μείνεις μόνη σου για να ξεσπασεις. Το βιολί του και στον κόσμο του συνέχεια μου ζητάγε δανεικά και η οικογένεια του στο ίδιο τροπάριο " εμάς το παιδί μας θα γίνει μια μέρα πρόεδρος " η Μανα του και η αδερφη του κοράκια μέσα στο σπίτι μου το μόνο που ρωτουσαν από όταν έχασα τον μπαμπά μου ήταν αν μου είχε γράψει το εξοχικό και κανονιζαν τις καλοκαιρινές τους διακοπές, εκείνος παρόλο που του χτυπά για καθημερινά καμπαναριά ότι δεν πάμε καλά στον κόσμο του, έτσι μάζεψαν τις δυνάμεις μου έκανα αίτηση διαζυγίου και με τον τροπο μου τον έπεισα να το βγάλουμε κοινή συναίνεση όπως και έγινε γιατί αυτός πίστευε ότι εγώ θα το μετανιωσω και θα γυρίσω. Ευτυχώς πέτυχα τη. Περίοδο με το νέο νομό που το διαζύγιο βγαίνει σε 3 μήνες. Το κεφάλαιο γάμος έληξε σταμάτησα να έχω επαφές και με το απαράδεκτο σόι του γιατί μιλάμε για αμορφωτους ανθρώπους όχι με την γραμματική έννοια αλλά με θέμα πολιτισμού έβγαλαν τον χειρότερο εαυτό τους, ήξερα το ήταν αλλά πάντα έλεγα δεν με νοιάζει δεν παντρεύτηκαν αυτούς αλλά τον άντρα που ερωτευτηκα...ΛΑΘΟΣ ΠΑΝΤΡΕΥΕΣΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΑΝΤΡΕΥΕΤΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ. τέλος πάντων για να μη στο πολύ πλατιαζω θέλει κουράγιο δεν είναι εύκολο το παιδί έχει καθημερινή επικοινωνία με τον πατέρα του στα χαρτιά γιατί στην πραγματικότητα έρχεται κάθε 15 μέρες και τον βλέπει εννοείται ότι ασχολείται ακόμη με τις δραστηριότητες που τον ενδιέφεραν πάνω από την οικογένεια του και φυσικά για διατροφή παρόλοου του έχει βγάλει το δικαστήρια 250€ το μήνα δεν δίνει τίποτα ούτε ένα μπουκάλι γάλα. Θα πρέπει να κάνω εγώ μήνυση όπου στοιχίζει 200€ και να μπω σε έναν κύκλο δικαστηρίων και να δηλητηριάζετε το παιδί μου κάθε μέρα ΟΧΙ ας κάνει ότι θέλει το παιδακι μου είναι καλά εγώ θα βρω το αλλο μου μισο κάποια στιγμή προς το παρών με ενδιαφέρει μόνο το παιδί μου. Σίγουρα είναι καλύτερα από το να είμαστε με τον πατέρα του καινα τρογωμαστε όλη μέρα, καλό κουράγιο σου εύχομαι ότι απόφαση και να πάρεις. Οτι χρειαστείς και αν μπορώ να βοηθήσω πολύ ευχαρίστως!!!
Φευγεις. Απλα. Και για σενα αλλα και για το παιδι σου. Αυτοι οι ανθρωποι(;;;) δεν αλλαζουν ποτε! Ουτε καν αισθανονται καμια μετανοια για οτι κανουν. Τι φταιει το παιδακι σου να μεγαλωσει με εναν ψυχακια που φωναζει, βριζει και χτυπαει. Καποια στιγμη αναποφευκτα θα απλωσει κ στο παιδι το χερι του. Και εσυ κοριτσι μου γλυκο τι φταις να τα τραβας ολα αυτα; Να πληρωνεις τα ψυχολογικα και τα κομπλεξ του καθε απροσαρμοστου; Ζουσα τα ιδια κοντα μια 10ετια. Περιμενω σε λιγες μερες να εκδοθει το διαζυγιο μου. Ειναι δυσκολος ο δρομος μιας μαμας μονης αλλα σου εγγυομαι οτι η ζωη σου θα ειναι καλυτερη. Χειροτερη αποκλειεται!!! Και επειδη αυτα τα παλικαρακια της κακιας ωρας εχουν τον τροπο τους...μην σε πεισει και γυρισεις... Αυτη τη φορα φυγε οριστικα και μην κοιταξεις πισω. Κυνηγησε τη ζωη που σου αξιζει και φυγε απο τον εφιαλτη που ζεις.
Αγαπητή μου φίλη θα μπω κατευθείαν στο θέμα χωρίς πολλά λόγια, είναι η δυσκολότερη απόφαση της ζωής σου αλλά πρέπει δυστυχώς να την πάρεις μονη σου, δεν θα συμβιβαστεις ποτέ και δεν θα είσαι ποτέ ευχαριστημένη με οποία απόφαση και να πάρεις στο λέω εγώ που μεγαλώνω μόνη μου εδώ και 1,5 χρόνο τον 2,5 ετών γιο μου. Δεν είναι καθόλου εύκολη απόφαση όταν υπάρχει παιδί. Πάντα θα έχεις την
Σε τετοιες περιπτωσεις καλο για το παιδι ειναι να μην ζει τετοιες καταστασεις. ομως για να φυγεις θα πρεπει να εχεις μια βοηθεια ετσι ωστε να μπορεις να ανταπεξελθεις στις αναγκες του παιδιου..καποιον να το κραταει για να βρεις μια δουλεια η αν μπορουν οι γονεις σου να βοηθησουν οικονομικα μεχρι να μπειτε σε ενα ρυθμο. ειναι δικη σου αποφαση οτι και αν λεμε εμεις οι τριτοι.. καλη τυχη οτι και αν αποφασισεις..
exo perasi ta idia kai xirotera :) ayta opos ta eipate kai alla opos to cazino kai klidomata sto spiti, ektos apo xirodokia....apo meroys tooy... aplos epidi ki ego den hthela to paidi mou na zei se periballon akatalhlo...efyga 2 bdomades afoy gennhsa...prin saranthso!apo tote egina alos anthropos...me filoksenoyn bebaia oi dikoi moy kai me exoyn bohthisei apisteyta poli se ola...to paidi de ftaiai se tpt na anexete katastaseis tetoies...kai apo ti stigmh poy o pateras den skefete kan to paidi de sebete kai den ipologizi tpt paramono ta fantasmata poy iparxoyn sto kefali toy kai mono h mana prepei na kani to bhma!!!!sth diki moy periptosi oxi mono meta ta klamata kai ta parakalia den allaze alla kathe fora ginotan kai xiroteros!!!lipame poy milao etsi!!!!de thelo na pligoso kanenan...alla ayth einai h alithia kai eytuxos mporesa kai thn koitaksa katamata ... h zoi moy exei allaksi exo hremhsei...exo xrono kai katalhlo peribalon gia na megalosi to paidi moy...ayto poy zoysa prin htan kolash!!!
kai episis ayta ta atoma einai aproblepta...kai epikindina...
γεια σας καταρχην. Εγω ειμαι 12 χρονια παντρεμενη. Ζω σε ενα προβληματικο γαμο, απο την αρχη του.Θα μου πειτε γιατι ,γιατι παντρευτηκα??Παντρευτηκα γιατι ηθελα να φυγω απο το σπιτι μου. Προσπαθησα να φυγω απο το πατρικο μου χωρις γαμο,αλλα δεν τα καταφερα. Η μαμα μου , σκληρη και λογω θρησκευτικων πεποιθησεων επρεπε να φυγω με γαμο!!! Επαιρνα μια συνταξη ορφανιας απο τον πατερα μου, και δεν ηθελα να την χασω... Οχι επρεπε να παντρευτω για να φυγω.. Ετσι γνωρισα τον ανδρα μου τον ερωτευτηκα και τον παντρευτηκα.. Εχουμε 13 χρονια προβληματικου γαμου και 2 παιδια. Βιαιος... Ομως ηθελα να πω, πως οταν δεν εχεις στηριγμα απο τους γονεις σου (ψυχολογικο-οικονομικο) ειναι πολυ δυσκολο να χωρισεις... δεν ειναι "φυγε", "τρεχα" , οπως λενε καποιες μαμαδες που δεν εχουν βιωσει παρομοια πραγματα! Εγω που ειμαι τοσα χρονια στο γαμο... παλευω, παλευω καθε μερα. αν ομως δεν εχω το οικονομικο, να ειμαι μονη μου που θα παω??? πχ να σου κρατησει καποιος το παιδι, για να δουλεψεις. Εχεις? Δεν θελω να σε στεναχωρησω mamaΔ αλλα πρεπει να ζυγισεις τα υπερ και τα κατα.. δηλ αν μπορεις. Καλη τυχη.
h dikia mou gnwmh einai na zhthshs thn foh8eia idikou nomizw oti einai enas arwstos an8ropos pou griazete boh8eia. o antras mou den me exei zhlepsh pote paw opou 8elw kanw oti 8elw arkh na xeri pou eimai egw palei ekana skhnes zhleias xwris na mou dinh aformh gia mhkro pragmata to doulepsa me twn euato mou kai katalaba oti den yparxei logos gia fasaria alla skeutomoun polu sobara na shtousa boh8eia apo idikw giati panta hxera ba8eia mesa mou oti eixa adiko shta boh8eia kai an den ginei tipota xwrise
Σε λανθασμένη βάση βρίσκεται το δίλημμά σου. Δεν φεύγεις ή μένεις για το παιδί σου. Φεύγεις ή μένεις για σένα. Γιατί μόνο αν εσύ είσαι υγιής, ήρεμη κι ευτυχισμένη, θα μπορέσεις να μεγαλώσεις ένα υγιές, ήρεμο κι ευτυχισμένο παιδί. Διαφορετικά, το παιδί θα βιώσει τον πόνο σου, την απελπισία σου, τη μοναξιά σου και θα κουβαλάει όλα αυτά τα βαρίδια στην ενήλικη ζωή του και θα διαμορφώσει ανάλογα και τον χαρακτήρα του. Θες κάτι τέτοιο για το παιδί σου? Δεν το πιστεύω. Οπότε πράξε ανάλογα με το τι κάνει εσένα χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Και μην ξεχνάς ότι η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή ...
Κοπέλα μου γλυκιά, σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει αυτό που περνάς. Και θεωρώ ότι το καλύτερο και για'σένα και για το παιδί σου είναι να φύγεις. Ξεκίνα μια νέα ζωή, μακριά απ' αυτόν τον άνθρωπο. Είναι άρρωστος και σίγουρα επικίνδυνος.
κοριτσακι μου καλο κουραγιο αυτο που ζητας ειναι δυσκολο να σου απαντηση κανεις ....η αληθεια ειναι οτι αυτα κοβονται απο τη αρχη και εναι σιγουρο πως ο συζηγος σου ειναι υτος δεν αλλαζει ο ανθρωπος,το μωρακι σου γερο και δυνατο αν και μικρο καταλαβενει τα παντα και σιγουρα ποιο υγειες ειναι ν ειναι ηρεμο και απο οτι καταλαβενω δν ειναι δεν α σου πω τι να κανεις ουτε τι θα εκανα εγω στην θεση σου γιατι οι γυρω μου με θωρουν πολυ σκληρη θα σου πω ομως οτι το οτι το παιδι δε θα μενει με τον πατερα του δεν σημενει οτι δεν θα το βλεπει και μπορει να εινι και καλυτερα τοτε το θεμα εισαι εσυ κατα ποσο μπορεις ανα σταθεις στο υψος σου κι να μην ξαναπεσεις να μεισ κανεις πισιγυρισματα γιατι πιστεψε με καθε γυρισμα μετα ειναι χειροτερα η ψυχολογικη βια ανυποφορη βρες τιθελεις εσυ για να εισαι καλα οτν εσυ εισαι καλα ηρεμη και ευτιχισμενη θα ειναι και το παιδακι σου........
Κορίτσι μου μη βάζεις το παιδι σε αυτη τη διαδιακασια ακουσε με,τωρα ειναι μικρο και δεν καταλαβαινει θα είναι ομως πολυ χειροτερα αν αυριο μεγαλωσει και να βλεπει τον πατερα του να φερεται ετσι στη μανα του και να ζει σε ενα περιβαλον με καβγαδες και φασαριες.Δεν εισαι η πρωτη ουτε η τελευταια αφουβλεπεις οτι δεν αλλαζει αφησε τον και δωσε την ευκαιρια στο μωρο σου να μεγαλωσει σ ενα περιβαλον με αγαπη.Μην φοβασαι θα βρεις τη δυναμη πιστεψε με και γιατι οχι κοιτα να ξαναφτιαξεις τη ζωη σου.Μην καταδικαζεις ουτε τον ευατο σου αλλα ουτε και το μωρακι σου.Ειναι κριμα....Ελπιζω να σε βοηθησα καπως....Καλη τυχη!
Κουκλα μου Ειναι δυσκολο αυτο που περνας.αλλα πρην σου πω οτιδιποτε θα ρωτησω εχεις στηριξη απο κανεναν αν σε περιπτοση θες να φυγης? αποτι καταλαβενω δεν δουλευης.αν εχεις καποιον απτο περιβαλον σου να σε στηριξη τοτε φυγε ξερω οτι ειναι μεγαλο βημα ισως σε προβληματιζη να σε φοβηζη,η αληθεια ειναι οτι ειναι ασχημο το περιβαλον για το μωρακι σου,τωρα ειναι μικρο αλλα μεγαλονοντας τα παιδια καταλαβενουν τα παντα και δεν μπωρεις να τα κοροιδεψης.δεν ειμαι σε καλυτερη κατασταση.ζω με τον αντρα μου σχεδον φιλικα λογο το οτι εχουμε ενα παιδι.δεν περναω ασχημα αλλα εχω ξεχαση τον ορο γυναικα καθος δεν με αγκηζη ποτε ευτηχος κατα τυχη μια φορα εκανα τον γιο μου.απλα συνηπαρχουμε αλλα εγω δεν εχω κανεναν να με στηριξη ισα ισα εχω κατι γονης ασε δεν θες να ξερεις εχω περαση τα πανδηνα.οτι κιαν προσπαθο να κανο τους βρησκο μπροστα μου.εναν πατερα αντρα που θεωρη της γυναικες πουτ......ες οτι μας αξηζη μονο ενα κρεβατι για να μην το πω οπος το λεει ξυλο κερατο κ.α.οση σγαπουν την γυναικα τους ειναι αδερφες.ασε ειναι παρα πολα ευτηχος ο αντρας μου θελη μονο ενα πιατο φαι χωρις φωνες βρησιες καντιλια οπως η δικη μου και γκρηνιες.οαντρας μου ειναι ησηχος ανθρωπος καλος πατερας απλα δεν ενδιαφερετε για μενα καθολου.ουτε που πηγα ουτε τι εκανα αν αργησο να γυρισο δεν περνη ουτε τηλ.αν εχεις στηριγμα φυγε.μην νομηζης παντος.σηγουρα θα πεις ειμαι πολυ καλυτερα αλλα ο δρομος της μονακσιας ειναι σκληρος και ειναι σκληροτερος οταν ζης με καποιον για τον οποιο δεν υπαρχης.σαν μονη μου δεν θα χα προβλημα αλλα το να ζης καθε μερα με την απορηψη ειναι χηροτερο.ευτηχως εχω τον γιοκα μου τον οποιο λατρευω και ζω και αναπνεο για το παιδι μου.κι ειναι ενα ησηχο περιβαλον γεματο αγαπη και απτους δυο μας ασχετο αν εμεις μεταξη μας ειμαστε σαν δυο γνοστη δυο φιλη.παντος να ξερεις ειναι ευκολο να λεμε την γνωμη μας οταν δεν γνωριζουμε πως εχουν τα πραγματα η το τι αισθνεται ο αλος τα λογια ειναι ευκολα.ελπηζω να βρης λυση στο ευχομαι απτην καρδια μου.ευχομαι σε σενα και το μωρακι σου τα καλυτερα.μαμα χαρα
Να σου βάλω μια άλλη διάσταση που ίσως δεν έχεις σκεφτεί? Το παιδάκι σου που τώρα είναι μωρό σε λίγα χρόνια θα καταλαβαίνει πολλά πράγματα, θα θέλει ακόμη περισσότερα και θα αρχίσει να έχει δικές του απόψεις. Σκέφτηκες ποτέ ότι τα ξεσπάσματα που μέχρι τώρα έχει σε σένα, μπορεί να μεταφερθούν στο παιδί κάποια στιγμή? Ότι μπορεί να του φέρεται άσχημα ή ακόμη και να το χτυπάει?
kalispera tha sou pw fili m kai tin diki m istoria k egw kapws etsi imoun apo tin arxi kavgades tsakwmous k pali ekana pisw den milousa telos pantwn menw egyos gennaw exw to aggeloudi mou 9 minwn pali ta idia kavgades ithele na ginete to diko tou vasika oti tou elegan oi goneis tou giati panta tous akouge polli pernw to paidi m kai paw stous goneis mou me parakalage o kyrios pou pio prin mou elege an thes fyge alla to paidi tha sto parw kai alla tetia xaza telos pantwn gyrnaw alla vazw oria den imoun pia to provato kai apo tin stygmh pou gyrisa mou feretai diaforetika ypologizei ta dika mou thelw.i apopsy m einai na kaneis oti leei i kardoula sou alla na xereis pws an fygeis tha ne dyskola kai gia sena kai gia to paidi alla fwvise ton na katalavei pws sas xanei k esna k to paidi afti einai i apopsy mou kane oti katalavaineis ola kala na sou pane
πολύ ενδιαφέρουσα η τελευταία ιστορία...αρκεί να μην πάρουμε τα λάθος μηνύματα. Δεν χρειάζεται να περιμένει και να υπομένει μια γυναίκα 17 χρόνια από τη ζωή της για να πάρει αυτό που της αξίζει. Στην περίπτωση του συζύγου σου αγαπητή ιντερνετική φίλη νομίζω πως μόνο ένας καλός ψυχολόγος ή ψυχίατρος μπορεί να βοηθήσει. Ίσως και κάποιος σύμβουλος γάμου. Προσωπικά είμαι πολύ υπέρ αυτού του είδους βοήθειας γιατί έχω δει θεαματικά αποτελέσματα η ίδια. Δεν πρέπει να ανακαλύψετε γιατί ο άντρας σου είναι τόσο κτητικός και ζηλιάρης; Τι είναι αυτό μέσα του που καθορίζει τα συναισθήματα αυτά; Από την άλλη δεν πρέπει να βρεις εσύ ποια δικά σου χαρακτηριστικά σε οδήγησαν να επιλέγεις ξανά και ξανά έναν άνθρωπο που ήξερες ότι σου δημιουργούσε προβλήματα και σου έτρωγε το ζωτικό σου χώρο; Αν το αποφασίσετε και οι δυο να ψάξετε μέσα σας πιστεύω ότι υπάρχει ισχυρή πιθανότητα μια μέρα σύντομα να βρείτε από κοινού τη χαρά σας και να ζει το παιδάκι σας όπως ακριβώς του αξίζει. Αυτό βέβαια προϋποθέτει αγάπη και από τους δύο. Αν ο άντρας σου αρνηθεί μια τέτοια κίνηση, τότε ίσως το τέλος να ναι αναπόφευκτο. Όπως και να χει εύχομαι να μη χαραμίσεις την ευτυχία σου για κανέναν και για τίποτα. Και το παιδί σου θα ναι υγιές ψυχικά και χαρούμενο ΜΟΝΟ όσο βλέπει τη μητέρα του να διεκδικεί ό,τι αξίζει και τίποτα λιγότερο. Εύχομαι να γίνεται και οι δυο το ιδανικό πρότυπο για το παιδάκι σας και να ζήσετε μια όμορφη ζωή αγαπημένοι.
καλησπερα διαβασα κατι και μου εκανε εντυπωση αν θες διαβασε το.απλα σκεφτομαι υπαρχουν τετοιοι ανθρωποι?και αξιζει? Μια πολύ γλυκιά κυρία, μου διηγήθηκε τα παρακάτω: -Τον άνδρα μου τον παντρεύτηκα με προξενιό. Όμως χωρίς να το ξέρω, εκείνος αγαπούσε και είχε χρόνια δεσμό με μια κοπέλα, που οι δικοί του δεν την ήθελαν, αλλά αυτός δεν έπαψε ποτέ να την αγαπά. Παντρευτήκαμε. Η μέρα του γάμου ήταν πολύ όμορφη. Όμως οι όμορφες μέρες ήταν μόνο τρεις. Από την τέταρτη μέρα και επί δέκα επτά χρόνια η ζωή μου δίπλα του ήταν μια κόλαση. Όταν τον ρώτησα γιατί μου φερόταν τόσο άσχημα, μου αποκάλυψε πως αγαπούσε άλλη γυναίκα κι όχι εμένα. Έπεσα από τα σύννεφα! -Τότε γιατί με παντρεύτηκες; -Γιατί με πίεσαν οι γονείς μου. Εκείνη, βλέπεις, δεν την ήθελαν. -Και εγώ τι φταίω να μου φέρεσαι έτσι; -Σήκω και φύγε, άμα δεν σου αρέσει. -Που να πάω; Ντρέπομαι τα αδέλφια μου και τον κόσμο. -Ε! Τότε κάτσε εδώ και βούλωστο. Αυτή ήταν η απάντησή του. Μαζί κοιμόμασταν, όταν τσακωνόταν με την άλλη. Ωστόσο έμεινα έγκυος! Μόλις του το είπα, έγινε θηρίο έτοιμο να με κατασπαράξει! Μου ζήτησε να το ρίξω. Εγώ όμως, δεν το κάνα. Για κανέναν και για τίποτε δεν θα σκότωνα το παιδί μου. Μ’ αυτόν τον τρόπο γέννησα τρία κορίτσια. -Εργάζεστε; -Ναι! Έχω δικό μου κομμωτήριο. Ποτέ όμως οι πελάτισσές μου δεν με είδαν κλαμένη ή πικραμένη. Ούτε και τα παιδιά μου. Την πίκρα μου την έκρυβα βαθιά μες’ στην ψυχή μου, τη μοιραζόμουν μόνο με τον Θεό. Ξέρεις τι σημαίνει να κοιμάσαι με τον άνδρα σου, όποτε τσακώνεται με τη φιλενάδα του; -Δεν το έχω ζήσει, όμως μπορώ να σε καταλάβω. Καλά, αυτή δεν βρήκε κάποιον να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια; -Παντρεύτηκε, έχει και δύο παιδιά. Αλλά με τον άνδρα μου δεν χώρισαν ποτέ. -Ο άνδρας της δεν το έχει καταλάβει; -Δεν ξέρω. -Τα παιδιά σας δεν έχουν καταλάβει τίποτε; -Όχι! Πάντα τον δικαιολογούσα, τον κάλυπτα. Αλλά και ποτέ δεν μαλώσαμε. Γιατί ποτέ δεν τον ρώτησα ούτε πού ήταν ούτε γιατί άργησε ούτε αν ήταν με αυτήν. Τίποτα! Όποια ώρα κι αν ερχόταν, αν ήταν μπροστά τα παιδιά, του έλεγα: Καλώς τον Δημητράκη! Και ετοίμαζα το τραπέζι για να φάει. -Πώς το άντεχες αυτό; -Δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Έπρεπε να δώσω το καλό παράδειγμα στα παιδιά μου. Ήθελα να μάθουν την αξία του σεβασμού, την αξία της αγάπης, την αξία της υπομονής. -Και, δόξα τω Θεώ, εσύ διαθέτεις πολλή υπομονή. Εδώ χαμογέλασε. Συνέχισα: -Τα παιδιά σου, ποιος σου τα κρατούσε, τις ώρες που εσύ εργαζόσουν; -Η μητέρα μου. Και ξέρεις πώς τους περνούσα τα μηνύματα για οτιδήποτε ήθελα να αποφύγουν; -Πώς; -Τους τα έγραφα σε κασέτα. Από τον καιρό που ήταν μωρά, έγραφα κάθε μέρα κάτι στην κασέτα, την έδινα στη μητέρα μου και της έλεγα να τους βάζει να την ακούνε. Έτσι δεν ένιωθαν πολύ την απουσία μου. Αυτό γινόταν επί δεκαεπτά χρόνια. Ό,τι μήνυμα ήθελα να τους περάσω, το παρουσίαζα πως το είχα ακούσει στο κομμωτήριο. Για τα ναρκωτικά, ας πούμε, τους έλεγα πως είχε έρθει μία πελάτισσα στο μαγαζί, που ήταν πολύ πικραμένη, γιατί το παιδί της είχε μπλέξει με κάποιους φίλους, που τον παρέσυραν στα ναρκωτικά… ή άλλοτε πως γνώρισα κάποιο κορίτσι, που έμπλεξε με κάποιο αγόρι και έμεινε έγκυος και από την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη τής προέκυψαν πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα. Όταν μεγάλωσαν, δεν πήγαιναν στη γιαγιά τους, αλλά προτιμούσαν να καθίσουν σπίτι να διαβάσουν. Τους έλεγα πως, όταν έρθει ο πατερούλης, έπρεπε να του σερβίρουν το φαγητό, να τον περιποιούνται, αφού εκείνος αγωνίζεται για μας, γιατί μας αγαπάει πολύ. Έτσι, κάθε μέρα γυρίζοντας από το σχολείο, θα έβαζαν πρώτα να ακούσουν το μήνυμα της μαμάς. -Συγγνώμη. Όλα αυτά πώς τα άντεχες; -Σου είπα: Την πίκρα μου τη μοιραζόμουν με το Θεό, γι’ αυτό και άντεχα. Αν συζητούσα με κάποια φίλη τα προβλήματά μου, σίγουρα θα είχα χωρίσει. Άκου τη συνέχεια, για να δεις την κατάληξη. -Είμαι όλη αφτιά! Ακούω. -Λοιπόν! Επί δεκαεπτά χρόνια, διακοπές πήγαινα μόνη με τα παιδιά μου. Εκείνος δεν ήρθε ποτέ, με όσα παρακάλια κι αν του έκαναν τα παιδιά. Μια χρονιά, γυρνώντας από τις διακοπές μας, βρήκα μια κασέτα στο κομοδίνο μου, που έγραφε πάνω «Σ’ αγαπώ». Παραξενεύτηκα! Τι κασέτα ήταν αυτή; Σκέφθηκα πως θα ήταν για τη φιλενάδα του. Όταν το βράδυ κοιμήθηκαν τα παιδιά, έβαλα να την ακούσω. Εδώ γέλασε. -Γιατί γελάτε; τη ρώτησα περίεργα. -Γιατί η κασέτα ήταν γραμμένη από τον άνδρα μου για μένα! -Τι έλεγε η κασέτα; -Πριν σου πω τι έλεγε η κασέτα, θα σου πω τι έκανε πριν. -Τι έκανε; -Είχε μαλώσει άσχημα με τη φιλενάδα του και χώρισαν. Πήγε σπίτι και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο των παιδιών. Γνώριζε πως τους γράφω κασέτες, πήρε μια στην τύχη και την άκουσε. Κι ύστερα κι άλλες… Έτσι άκουσε τι έλεγα στα παιδιά και συγκινήθηκε. Πήρε λοιπόν και αυτός μια κασέτα και μου έγραψε: «Συγχώρεσε με για ότι σου έχω κάνει. Τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ σ’ έχω πληγώσει, πόσο πολύ σ’ έχω ταπεινώσει. Και εσύ ούτε μία άσχημη κουβέντα δεν είπες ποτέ, πάντα τρυφερή και γλυκιά μαζί μου. Άκουσα μερικές κασέτες σου, που μιλάς στα παιδιά μας. Δεν με κατηγόρησες ποτέ. Μόνο καλά λόγια έβγαιναν από τα χείλη σου. Τώρα κατάλαβα γιατί μ’ αγαπούν τόσο πολύ τα παιδιά μας. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με, και σου υπόσχομαι, ότι σου στέρησα όλα αυτά τα χρόνια, να σου τα δώσω απλόχερα από εδώ και πέρα. Θα είσαι η βασίλισσα της καρδιάς μου. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με. Αυτή την ώρα που σου μιλάω, πίστεψέ με πως αισθάνομαι πολλή αγάπη για σένα, μου λείπεις. Σ’ αγαπώ». Ακούγοντάς τα όλα αυτά, ένιωσα όμορφα, δυσκολευόμουν όμως να τα πιστέψω. Στη σκέψη μου ήρθαν, σαν κινηματογραφική ταινία, όσα μου έκανε και όσα μου έλεγε. Έτσι με πήρε ο ύπνος. Όταν γύρισε το βράδυ, τον άκουσα, μα δεν σηκώθηκα, όπως έκανα πάντα, για να του βάλω φαγητό. Έκανα πως κοιμόμουν. Εκείνος ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου, σιγά-σιγά, για να μη με ξυπνήσει και με πήρε αγκαλιά, για πρώτη φορά στα δεκαεπτά μας χρόνια. Και όχι μια απλή αγκαλιά, αλλά πολύ τρυφερή… Με φίλησε απαλά στην πλάτη και ψιθύρισε: «Συγχώρεσε με, σ’ αγαπώ!» Από εκείνη την βραδιά η ζωή μου άλλαξε τελείως. Ο Δημήτρης έγινε άλλος άνθρωπος… Τρυφερός, στοργικός, δεν μου χάλασε ποτέ χατίρι. Με λίγα λόγια γίναμε οικογένεια. Να ξέρεις πως στη ζωή, όταν αγωνίζεσαι, θα χάνεις μάχες, μα στο τέλος τον πόλεμο εσύ θα τον κερδίσεις. Και κάτι άλλο: Χωρίς πίστη στον Θεό, δεν έχεις όπλα να παλέψεις!
θα ηθελα να πω ενα μεγαλο μπραβο σε αυτην την γυναικα για την επιμονη κ υπομονη της...ο θεος βλεπει και καποια στιγμη παντα μας δινει αυτο που αξιζουμε...!!απλως μπορει να μας περασει απο αρκετες δοκιμες πρωτα....:/
Φυγεεεεεεεεεεε,το ρωτας????Διαλεξες εναν ανθρωπο με προβλημα,μην χαραμιζεσαι αλλο,θα στο ελεγε και ενα παιδακι αυτο,φυγεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε
τρεχα κοριτσι μου οσο προλαβενεις......ειναι δυνατον να σκεφτεσε πως θα μεγαλωσει το μωρο?καλητερα με μια λογικη μαμα.....παρα με εναν σακατεμενο πατερα....αλλα και καλα σε μια οικογενια.εχω 4 παιδια,και παρολα αυτα αν ο αντρασ μου μου εκανε τα μισα απο ολα αυτα θα εφευγα.....ο τυρανος δεν αλλαζει....ΤΡΕΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Μου περιγραφεις τον πρωην μου???..κακως καταρχας που εκανες κ οικογενεια μαζι του..πολυ κακως..τεσπα...τωρα φυγε θα σου πω...δεν το αξιζεις ουτε συ ουτε το παιδι σου..συμβουλεψου εναν καλο δικηγορο σε θεματα οικογενειακου δικαιου..αν σε απειλησει χρησιμοιποιωντας το παιδι τυπου "θα στο παρω κ θα σε βγαλω ανικανη μανα" μη μασησεις...μη φτασεις την αξιοπρεπεια σου στο μηδεν..παντως οτι και να κανεις καλη τυχη..ανθρωπος που δεν αγαπαει τον εαυτο του δε μπορει να αγαπησει αλλους...βρες τουσ φιλουσ σου μιλα σε καποιον να σε στηριξει..κοιτα να στραφεις στην οικογενεια τη δικη σου στους γονεις σου πριν ειναι αργα..καλη δυναμη και κουραγιο
Εγω θα πω το εξης: Απο αποψης παραψυχολογιας υπαρχουν ανθρωποι που ονομαζονται "βαμπιρ", ειναι μια κατηγορια ανθρωπων οι οποιοι καταναλωνουν πολλες φορες κ αθελα τους ολη τη ζωτικη μας ενεργεια κ τη διαθεση....(κ μη μου πειτε οτι δεν εχει τυχει σε κανεναν απο εσας να εχετε συναναστραφει ή συζητησει με καποιον κ κατοπιν εαυτου να νιωθετε εξαντλημενοι)...Υπαρχουν ομως κ εκεινοι οι οποιοι εκτονωνουν την κουραση τους κ την ενταση τουσ με καυγαδες κ τσακωμους κ δεν παει "να αγιασεισ" που λεει ο λογος παλι θα βρουν αφορμες να δημιουργησουν καυγα...Το ερωτημα ειναι μπορεις εσυ να ανεχτεις κατι τετοιο? και για ποσο ακομα?
ΦΥΓΕ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ,ΟΠΩΣ ΤΑ ΛΕΣ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΚΑΙ ΧΕΡΙ ΕΠΑΝΩ ΣΟΥ!!!Η ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΓΕΟΥΔΙ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΚΗ ΣΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ!!
καλημέρα κοπέλα μου και να σου ζήσει το μωράκι. αρχικά θα ήθελα να σου πω ότι είναι παρα πολύ νωρις και για τους 2 σας και εγω υπαρχουν μερες που δεν βγαινω απο το σπόιτι γιατι ολη μερα τρέχω, στο λέω για να μην νομίζεις οτι εισαι η μοναδική μανούλα ειδικα στην αρχη που δεν ξερεις τι γινεται. η ζηλια είναι πάρα πολυ ασχημο πραγμα και λάθος σου σου που τους έκανες ολους περα επρεπε να του δωσεις να καταλαβει οτι αυτος ειναι ο κυκλος σου οκ δεν γινεται να βγαινεις καθε μερα αλλα οχι να αποκοπεις απο τους πάντες!!!επίσης σόρυ που θα είμαι σκληρη μαζι σου αλλα θα το πω!!!!δεν ειναι λίγο αργα που σκεφτηκες το παιδι σου?????αφου σου ειχε δειξει δειγματα οτι ειναι ζηλιαρης κτλ κτλ κτλ γιατι μπηκες στη διαδικασια να κανεις μωρο???δεν σκεφτηκες οτι μπορει να τα αντιμετωπισεις ολα αυτα????δεν ειναι κριμα που το τυραννας τωρα???γιατι οσο καλα να ειναι αν θα χωρισεις θα του λύπει ο μπαμπας και αν κατσεις μαζι του παλι θα εχεις προβληματα οπως μας λες δεν ειναι κριμα για αυτη τη ψυχη να περναει τοσα επειδη οι γονεις του καναν λαθος επιλογες και σκεφτοταν μονο τον εαυτο τους?????εγω αν ημουν παιδι που οι γνεις ειχαν τετοια θεματα θα ήθελα να κανουν τα παντα για να ειναι μαζι και να εχωψ ενα υγιες περιβαλλον!!!!ηρεμισε συζητησε το μαζι του πεστου οτι σκεφτεσαι αν φυγεις γιατι αυτο δεν ειναι ζωη ειναι μαρτυριο και προσπαθηστε να βρειτε λύση οχι για σας αλλα για το καλο του παιδιου σας καποια στιγ,μη πρεπει αν σκεφτειτε και την παιδικη ψυχουλα που φερατε στο κοσμο που δεν φταιει σε τιποτα να πληρωνει τα δικα σας λαθη!!!!!συγνωμη και παλι αλλα αυτο μου βγηκε
ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΣΕ ΒΓΑΛΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. ΖΗΤΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΣΕ ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΕΙ ΠΑΝΕ ΣΕ ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΗ ΚΑΙ ΠΑΡΕ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΣΟΥ... ΟΤΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΝΤΕΣ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΞΕ ΜΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΟΒΩ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ....
κοριτσια και να φυγει δεν θα βρει ποτε την ησυχια της. μα ποτε ομως!! δυστυχως μου ακουγεται πολυ αρωστος απο ζηλια! τι ζωη ειναι αυτη δηλαδη? να χωρισει και να παρει μετρα για να μην την πειραξει και αυτη και το παιδι της. καλη τυχη σε οτι και να κανεις
Έζησα αυτήν την άσχημη εμπειρία χωρίς να έχω παιδί και χώρισα με μεγάλη δυσκολία για να μην ζήσω αυτά που ζεις εσύ τώρα. Χρέη, ζήλια, ξύλο και έλεγα θα το παλέψω. Τελικά με απατούσε εκείνος την οποία και παντρεύτηκε. Προχώρησα τη ζωή μου παρακάτω,ζω αξιοπρεπώς τώρα. Γιατί η ευτυχία και η αξιοπρέπεια είναι μεγάλο πράγμα στη ζωή μας. Θέλεις το παιδάκι σου να μεγαλώνει με αυτό το πρότυπο πατέρα; Φύγε μακριά από εκείνον όσο είναι ακόμη νωρίς και για εσάς αλλά και για εκείνο. Αν έχεις στήριξη από την οικογένεια σου, απλά ενημέρωσε τους και ζήτα την βοήθειά τους γιατί μόνο με εκείνη στο πλάι σου θα μπορέσεις να τα καταφέρεις. Μίλα, μην τα περνάς μόνη σου γιατί αυτό είναι οτι χειρότερο. Λάθη κάνουμε όλοι η μαγκιά είναι να τα διορθώνουμε. Κουράγιο και δύναμη για οτι επιλέξεις...
Φύγε κοπέλα μου,πριν σε ακούσουμε στις ειδήσεις.. Η ζήλεια είναι ένα μικρόβιο που δε φεύγει ποτέ,είναι αρρώστια. Το να ζηλεύει και το ίδιο του το παιδί λέγοντας ότι δίνεις μεγαλύτερη σημασία στο παιδί ΣΑΣ, αυτό και αν είναι τρελό. Επειδή σε ειδικό ο άντρας δε πρόκειται να πάει πάρε το παιδάκι σου και φύγε μακριά. Και μην χωρίσεις απλά μίλα και σε κανένα δικηγόρο. Η ζήλια έχει οδηγήσει πολλούς στη φυλακή... Φύγε να κάνεις μια φυσιολογική ζωή με το παιδί σου.. Όσο για το παιδί σου το τι θα πει οταν θα μεγαλωσει, θα καταλαβει!
tha sou apantiso os paidi mias problimatikis oikogeneias..makari i mama mou na eixe fugei noris apo ton patera mou..efuge otan imoun30....eprepe na fugei otan imoun 3o..oron...fuge na sotheis esu kai to paidi sou..autos mia zoi etsi tha einai....
Εγώ δεν θα σου πω να μείνεις ή να φύγεις.Καμία σχέση δεν είναι εύκολη ,όλοι έχουμε περάσει δύσκολες στιγμές στην ζωή μας και σίγουρα ακόμα περνάμε.Από όλους πιστεύω έχει περάσει από το μυαλό ο χωρισμός,και να ξέρεις όμως, ότι είναι το πιο εύκολο πράγμα.Το δύσκολο είναι να μείνεις και να παλέψεις για την οικογένεια σου.Μην ξεχνάς ότι είσαι γυναίκα και οι γυναίκες βρίσκουν την λύση αρκεί να το θέλουν.Αν τον αγαπάς τότε μείνε και προσπάθησε, είναι μια πρόκληση.υπάρχουν ψυχολόγοι και οικογενειακοί σύμβουλοι που μπορούν να βοηθήσουν.Και ένα ακόμα σημαντικό είναι ότι γέννησες πρόσφατα και είσαι ακόμα σε μια ευαίσθητη ψυχολογική κατάσταση.Πρέπει να σκεφτείς τα θετικά και τα αρνητικά και μετά να κρίνεις αν είναι καλό να μείνεις ή να φύγεις.
Αλλάζει ο λύκος την τριχιά του? ΟΧΙ. Το ίδιο και ο άντρας σου δεν θα αλλάξει, απλά θα χειροτερέψει.. Νομίζω την απόφαση την έχεις πάρει απλά χρειάζεσαι απο εμάς ένα σπρώξιμο..Φύγε τώρα που είναι νωρίς για να σωθεί το παιδάκι σου..Είναι αμαρτία να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με καυγάδες, βρισιές, κλάματα και ίσως και ξύλο...
Καλή μου κανείς δεν θα μπορεί να σου πει τι θα κάνεις .είναι μια απόφαση που αφορά εσένα και το παιδί σου . η γραμμές είναι λεπτές σε αυτά τα θέματα . Προσωπικά αποφάσισα να μεγαλώσω το παιδί μου μονή μου γιατί μου είπε ψέμματα για 10 ολόκληρα χρόνια , Το ξύλο και η σωματική κακοποίηση δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνυα άλλα το ψέμα είναι και αυτή μια είδος κακοποίησης της ψυχής Το χαμόγελο του γιου μου καθ'ολη την διάρκεια της ημέρας με επιβεβαιώνει για την απόφαση μου Προτιμώ το παιδί να έχει την εικόνα 2 γονέων που τον αγαπάνε ο καθένας όπως μπορεί άλλα των αγαπάνε και με μια μάνα που σέβεται και αγαπά τον εαυτό της ,παρά να μεγαλώσει μέσα σε καθημερινούς τσακωμού, Kάτι πολύ σημαντικό ,βρες τις παρέες σου , κράτα επαφές με φίλες ,φίλους ότι μπορείς, έχεις υπερχρέωση να είσαι καλά ότι απόφαση και αν πάρεις ,για το παιδί σου , η μοναξιά δεν είναι εύκολο πράγμα θέλει κουράγιο έμενα να'ναι καλά τα αδέρφια μου .Eξασφάλισε πρώτα το ψυχολογικό στήριγμα μάνα , πατέρα , αδερφή αδερφό , φίλη , φίλο ότι έχεις και μετά αποφασίσεις
Θα σου απαντησω μ'ενα γνωστο σουξε: φευγω για μενα να νιωσω καλα,εχω ακομη να κανω πολλα....Φυγε κοπελα μου,ο ανθρωπος δεν αλλαζει.Καλυτερα το παιδι να βλεπει λιγοτερο τον πατερα του παρα αυτο που ζει τωρα.ΦΥΓΕ.
Για μένα το κείμενο σου έληξε στις χειροδικίες. Δε νομίζω ότι έχει νόημα να διαβάσω κάτι άλλο. Την απάντηση την ξέρεις, αλλιώς δε θ'αναρωτιόσουν. Τέτοιο πρότυπο πατέρα να του λείπει του παιδιού.
Γλυκιά μου μανούλα, δεν υπάρχει ζευγάρι που να είναι όλα ρόδινα μεταξύ τους. Και εγώ με τον άντρα μου είχαμε πάρα πολλούς και έντονους καβγάδες (για διαφορετικούς λόγους από τους δικούς σου βέβαια), ειδικά τους πρώτους μήνες αφού γέννησα (βλέπεις οι ορμόνες έκαναν πάρτυ!!) και το έβλεπα ότι το μωρό μου το αντιλαμβανόταν και αντιδρούσε. Εγώ το πάλεψα και κατάφερα να κρατήσω την οικογένειά μου δεμένη (όχι ότι δεν υπάρχουν φορές που θα διαφωνήσουμε αλλά όχι όπως τότε) γιατί τελικά τα καλά ήταν πιο πολλά από τα άσχημα και τώρα μερικούς μήνες μετά έχουν βελτιωθεί πολύ. Νομίζω πως την απάντηση για το αν θα μείνεις ή θα φύγεις την ξέρεις βαθιά μέσα σου. Η δική μου συμβουλή είναι πως αν έχει υπάρξει χειροδικία να φύγεις αμέσως γιατί αργότερα δεν ξέρεις πως θα φερθεί και στο παιδάκι σας. Ίσως θα έπρεπε να το συζητήσεις με κάποιον που γνωρίζει την κατάσταση ή ακόμα καλύτερα με έναν ειδικό, στο τέλος όμως η απόφαση είναι καθαρά δική σου. Σου εύχομαι τα καλύτερα!!
Θα σου πω μια φράση που μου είχε πει κάποτε η μάνα μου και χρόνο με το χρόνο αποδεικνύεται περίτρανα: ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΤΥΝΕΙΣ, ΜΗΝ ΞΑΝΑΓΛΥΦΕΙΣ!! Προφανώς, για να φύγεις την πρώτη φορά με χωρίς γάμο-παιδιά-υποχρεώσεις, δεν άντεχες. Τι σε έκανε να πιστέψεις ότι θα άντεχες τα ίδια μετά από γάμο-παιδιά-υποχρεώσεις?? Σ' έναν άνθρωπο φαίνεται ο πραγματικός του χαρακτήρας τα 2 πρώτα χρόνια. Κανείς δεν είναι τέλειος, όπως ούτε κι εμείς φυσικά! Αλλά κοιτάμε να αποφύγουμε τα άτομα με αρρωστημένα μυαλά, με εμμονές, με ουσίες, με πάθη (τζόγος, κλπ.) και τέλος, όσους "σηκώνουν" το χεράκι τους. Τώρα, αν εσύ που έφαγες τόοοοοση καταπίεση ξαναγύρισες, το φταίξιμο είναι καθαρά δικό σου. Οι λύσεις σου είναι 2: α) Το παλεύεις και πηγαίνετε μαζί σε ένα σύμβουλο γάμου ή σε κάποιον ειδικευμένο ψυχολόγο, γιατί έχετε και ένα παιδί που είναι κρίμα να είναι παιδί χωρισμένων γονιών (ένα παιδί χρειάζεται και τους δύο γονιούς του για να μεγαλώσει, κακά τα ψέματα). Θεωρητικά, σε κάποιο αριθμό συνεδριών (μην περιμένεις θαύματα σε 1-2 το συνεδρίες) θα έχεις δει διαφορά, αν όχι, ε, τότε φύγε. β) Πάτε σε έναν δικηγόρο και βγάζετε ένα διαζύγιο σε ήρεμους τόνους, λόγω παιδιού. Κοινώς, φεύγεις πριν η κατάσταση εξελιχθεί σε χειρότερα. Αλλά σε γενικές γραμμές, κανείς δεν μπορεί να σε φυλακίσει-καταπιέσει-εγκλωβίσει, αν δεν του το έχεις επιτρέψει εσύ η ίδια πρώτα. Ήταν λάθος σου που δεν είχες πατήσει πόδι από την αρχή, ήταν λάθος σου που ξέκοψες από τις φίλες σου και γενικά, ήταν λάθος σου που δέχθηκες να εγκλωβιστείς μέσα σε ένα σπίτι. Το θέμα, είναι ότι τη πληρώνει το αθωό το παιδί σου, που δεν φταίει σε τίποτα. Σίγουρα θα του στοιχίσει είτε κάτσεις στον γάμο σου και συνεχιστούν οι καβγάδες, είτε χωρίσεις και μεγαλώσει με τους γονιούς του χωριστά. Όποιο δρόμο και να διαλέξεις, απλά φρόντισε να δυναμώσεις το χαρακτήρα του παιδιού σου και να πάρει μόνο τα καλά στοιχεία σας και να το νουθετήσεις να μπει σε ένα γάμο εις γνώση του και όχι από βεβιασμένη κίνηση, όπως επίσης, να μπορεί να ψυχολογεί τους ανθρώπους γύρω του και επιλέγει να συναναστρέφεται με λογικά και σωστά άτομα.
αν εισαι σιγουρη πως δεν θα αλλαξει και θα συνεχισετε να εχετε αυτη τη ζωη που κανετε τωρα να φυγεις.αν εχεις που να πας και καποιο εισοδημα για να τα βγαζεις περα να φυγεις.τωρα που το μωρο σου ειναι πολυ μικρο και δεν καταλαβαινει.οταν μεγαλωσει θα νιωθει την ενταση που υπαρχει μεταξη σας και θα ακουει τους καυγαδες.αν φυγεις τωρα το μωρο σου θα μαθει να ζει σε αυτους τους ρυθμους.δηλαδη δεν θα μενει στο ιδιο σπιτι με τον πατερα του αλλα θα τον βλεπει τις μερες που εχουν οριστει.γιατι αν μεινεις τωρα μαζι του και τα μαζευεις μεσα σου και εκραγεις καποια στιγμη στο μελλον τοτε που το παιδι σου θα ειναι πιο μεγαλο και θα καταλαβαινει μπορει να δυσανασχετησει και να πληγωθει.ζουσα και εγω μια παρομια κατασταση με την δικη σου βεβαια υπηρχαν αλλα θεματα και οχι ζηλια.εγω εχω πιο μεγαλα παιδια και οταν ειχε ερθει η τελικη στιγμη να αποφασισω για το τι θα κανω(ειχα φυγει δυο φορες απο το σπιτι)του εδωσα μια ακομη τελεταια ευκαιρια για χαρη των παιδιων.απο τοτε εχει αλλαξει καπως,προσπαθει αυτος,προσπαθω και εγω και προς το παρων τα παμε πολυ καλυτερα!ευχομαι να παρεις την σωστη αποφαση για να ζησεις τη ζωη που σου αξιζει.
με μια λεξη ΦΥΓΕ
Εννοείτε ότι θα σηκώσεις να φύγεις. Το παιδι χρειάζεται ένα υγιές περιβάλλον και όχι φασαρίες και ας είναι χωριστά με τον πατέρα του. Σου μιλάω γιατι τα έχω ζήσει. Ενός χρόνων ήταν το δικό μου όταν χωρισα.
Φύγε τρέχοντας!!!!!!!!!!!
να φυγεις κοριτσι μου....τωρα τωρα τωρα.εγω δεν εχω ζησει τετοια εμπειρια με τον αντρα μου το αντιθετο μαλιστα...αλλα το παιδι πιστευω πρεπει να ζει σε ενα υγιες περιβαλλον χωρις τσακωμους κ χειροδικιες....περισσοτερα ψυχολογικα θα εχει αν μεινεις παρα αν φυγεις κ δεν ζει με τον πατερα του.......
να φυγεις!!!!ΤΩΡΑ!!!!πριν μεγαλωσει το μικρο σου και αρχισει να ζει σε αρρωστημενες καταστασεις!!!!ΔΕΝ αλλαζει μην ζεις με την ελπιδα!!!!και μην σκεφτεσαι οτι το παιδακι σου θα θελει το πατερα του γιατι ΕΣΥ θα χωρισεις με το πατερα το παιδι μπορει να το βλεπει ΠΑΝΤΑ!!!!! στο λεω ολο αυτο εκ πειρας!!!!η μαμα μου ανεχτηκε τετοιες αρρωστημενες καταστασεις για εμας μεχρι που επαναστατησαμε εμεις!!!
φυγε οσο ειναι νωρις,τα ιδια περασα κι εγω ...και αλλα πολλα..3μνων ηταν ο γιος μου οταν χωρισα.τ παιδια καταλαβαινουν τα παντα,τι πιστευεις οτι ειναι σωστο να μεγαλωνει το παιδι σε τετοιο περβαλλον??ΟΧΙ ΙΙΙΙ ΦΥΓΕ συμβουλεψου δικηγορο κ μετα φευγεις! φυσικα αν ο "κυριος" θελει να ειναι κοντα στο παιδι του θα βρει και χρονο και τρροπο μη νιωθεις τυψεις οτι του το στερεις,οχι δεν ειναι ετσι!!!!!! αυτη η ανθρωποι δεν αλλαζουν!!!!! καλη τυχη σε εσενα και στο παιδι σου κ οτι χρειαστεις εμεις εδω ημαστε
Φυγε κοπελα μου τρεχοντας οσο προλαβαινεις για να γλιτωσεις τα χειροτερα! Οσο μεγαλωνει το παιδι τοσο πιο δυσκολο θα ειναι και για αυτο και για σενα. Ηταν πολυ λαθος να παραμεινεις και να κανεις οικογενεια με εναν τετοιον ανθρωπο. Το εχω ζησει και εγω αυτο και οταν μου ζητησε να αραβωνιαστουμε πεπισμενη οτι με απαταει κι ολας εφυγα τρεχοντας!!! Η καλυτερη κινηση που εκανα ποτε στη ζωη μου. αν θελει θα σταθει σαν πατερας σωστα διπλα στο παιδι σου, εαν παλι οχι τοτε θα ειναι πολυ ευτυχισμενο με μαι χαρουμενη μαμα μονη της, παρα με 2 δυστυχισμενους γονεις μαζι. Θα ειναι πολυ δυσκολη αποφαση και θα χρειαστεις μεγαλη στηριξη απο τους συγγενεις και φιλους σου (οσοι ειναι πραγματικα φιλοι θα γυρισουν και θα σε στηριξουν). Δυστυχως δε θα μαθαινουμε εξελιξεις σου για να σε στηριζουμε εκτος αν μας γραφεις συχνα, αλλα ελπιζω και προσευχομαι να κανεις τη πιο σωστη επιλογη και να εισαι εσυ και το παιδι χαρουμενοι και ελευθεροι και οχι φυλακισμενοι και μιζεροι. Σταματα να κλαις μην το συζητησεις και πολυ μαζι του απο κοντα γιατι θα σου ειναι ακομα πιο δυσκολο και φυγε πηγαινε στους δικου σου για λιγες μερες και τοτε πες του. Καλη δυναμη
Θα συμφωνήσω με τις υπόλοιπες μανούλες ότι κακώς κάθεσαι ακόμη.. Η κατάσταση που βιώνεις δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ όσα χρόνια χρόνια κι αν περάσουν -τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο- γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Αν ο σύζυγος σου σε θέλει πραγματικά, προκειμένου να είσαστε μαζί θα πρέπει να ζητήσει βοήθεια από ειδικό για να ξεπεράσει το πρόβλημα του αλλιώς το μόνο που θα καταφέρετε αν συνεχίσετε να είστε μαζί θα είναι να κάνετε το παιδάκι σας δυστυχισμένο... εσύ είσαι ήδη δυστυχισμένη έτσι όπως τα περιγράφεις και είναι κρίμα να μη διεκδικήσεις κάτι καλύτερο για τον εαυτό σου. Νομίζω ότι σου αξίζει, όπως και σε κάθε άνθρωπο, να έχεις δίπλα σου κάποιον που θα σε κάνει να χαμογελάς, να νιώθεις ασφάλεια και να τον ποθείς, όχι να λες δε σε νοιάζει αν βρει άλλη. Αυτό είναι ένα ακόμη σημείο που δείχνει το μέγεθος του προβλήματος. Δώσε μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό σου πριν να είναι πολύ αργά. Ότι κι αν αποφασίσεις, σου εύχομαι ότι καλύτερο..
Πρώτα από όλα ο σύζυγός σου έχει θέματα που απαιτούν ψυχολογική και ψυχιατρική υποστήριξη. Αυτό όμως δεν μπορείς να το λύσεις εσύ. Πρέπει να πάει σε ειδικούς. Εσύ πρέπει να αναλάβεις τη φροντίδα της υγείας της δικής σου και του παιδιού σου. Έχεις τεράστια ευθύνη απέναντι στο εαυτό σου και στο γιό σου. Αν πιστεύεις ότι μπορείς να ανέχεσαι τέτοιες συμπεριφορές μέχρι να πεθάνεις τότε μείνε μαζί του-με την προυπόθεση ότι δεν θα παραπονιέσαι και δε θα διαμαρτύρεσαι. Αν δυσανασχετείς και δεν περνάς καλά μαζί του- που το καταλαβαίνω απόλυτα,φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς και όσο πιο μακριά γίνεται. Αυτός πάντως στο υπογράφω ότι δε θα αλλάξει. Μήν πέσεις ποτέ στη λούμπα να τον λυπηθείς-να σκέφτεσαι εσένα και το γιο σου. Και στο κάτω κάτω αν υποθέσουμε ότι εσύ γουστάρεις να ζεις υπό αυτές τις συνθήκες,το παιδί σου το ρώτησες αν θέλεις να μεγαλώσει και να ζήσει μέσα σε αρρωστημένες καταστάσεις. Όσο το ανέχεσαι το υποστηρίζεις. Ήδη έκανες ένα λάθος να κάνεις μαζί του οικογένεια. Τί θα γίνει από δω και πέρα,,,θα το επαναλαμβάνεις διαρκώς και αδιαλλείπτως. Σού εύχομαι καλή τύχη-αν και την τύχη μας τη φτιάχνουμε μόνοι μας-και υγεία ψυχική και σωματική.
Αχ ρε κοριτσι.... Η πρωτη παραγραφος ειναι τοσο μα τοσο κοινη. Σα να διαβαζα εν μερη τη δικη μου. Συζω με εναν ανθρωπο χωρισμενο με 2 παιδια. Αυτο δε το θεωρησα ποτε ταμπου, γιατι οτι και να ειναι ο αλλος, πρεπει να εχει μια 2η ευκαιρια στη ζωη του. Δε μιλαμε βεβαια να ειναι κανενα ρεμαλι, αλλα πια το φαινομενου του χωρισμενου με παιδι ειναι πολυ συνηθες. Οπως αντιλαμβανεσαι οι δικΟι μου δεν τον ηθελαν. Τα βγαλαμε περα με ολους. Με την πρωην του και τις σκηνες ζηλοτυπιας--καθε κλειστη του πορτα ενα δικαστηριο δικο της. Με τους γονεις μου που οπως προειπα δεν τον ηθελαν. Με το σοι του το οποιο ειναι ανυπαρκτο στη ζωη της κορης μου... Μετα απο 6 μηνες συζησαμε, και στο χρονο πανω αποφασισαμε να παντρευτουμε..2 μηνες πριν ξεκινησω τις προκαταβολες μου ειπε οτι ο γαμος ακυρωνεται διοτι δεν εχει φραγκο...Ειπε και μια ψευτικη δικαιολογια που ποτε δεν εφερε πειστηρια και εγω φυσικα μετα απο το απολυτοο ρεζιλικι αποφασισα να χωρισω εν καιρο. Ημουν ανεργη εκεινη την εποχη, βρηκα δουλεια η οποια ειχε ταξιδια--επιτηδες για να ξεκοψουμε- και μετα απο κανα 2μηνο συνηδιτοποιω οτι ειμαι εγκυος. Ολο αυτο το διαστημα λογο του οτι ειμασταν σκατα οι προσωπικες μας σχεσεις ηταν ελαχιστες, οποτε οταν το εμαθα καταλαβαινεις τι επαθα. Και βεβαια το κρατησα γιατι για μενα στα 32 παιδι δε ριχνεις και γιατι ημουν κ κατα της εκτρωσης. 9 μηνες κοριτσι μου στην πιεση...Στα νευρα, στην ανοχη... Διοτι ενα μηνα αφοτου εμαθε οτι ειμαι εγκυος επρεπε να ξελασπωσει οικονομικα τον πατερα του που ετυχε και αρρωστησε και τον κυνηγαγε και το ΤΕΒΕ....Να μην ξερω αν θα χει λεφτα για μαιευτηριο.... Να μη στα πολυλογω ο ανθρωπος αποδειχτηκε ψευτης. Αποδειχτηκε ενα τιποτα. Τοσα χρονια να βοηθουν οι δικοι μου, για μενα κ το παιδι, και αυτος να θεωρει οτι πρεπει να του κολλησουμε παρασημο που εφερνε γαλα κ πανες ποτε ποτε. Να ταζει--ακομα κ τωρα--λεφτα, αυτοκινητα, σπιτια, δωρα που ποτε δεν ειδαμε, να εμπαιζει τους γονεις μου οτι θα τους ξεχρεωσει ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΖΟΥΣΕ 4 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ... Να μην πληρωνει νοικι, να μην πληρωνει σχεδον τιποτα στο σπιτι που ζουσε--και ζει μεχρι εντος της αλλης εβδομαδας-και καποια στιγμη μας αφησε και χωρις ρευμα οταν η μικρη ηταν 9 μηνων και ηταν κ η 1η φορα που τον εδιωξα απο το σπιτι. Δεν χωρισα τοτε που εμαθα οτι ειμαι εγκυος-θεωρησα οτι μπορει να ανταπεξελθει και εκανα μεχρι προτεινως υπομονη για το παιδι. Με τσακωμους και φωνες και γω και οι δικοι μου--που πια στην ακρη δεν εχουν μια... Οταν τον εδιωξα μετα απο καποιους μηνες θεωρησα επισης οτι καταλαβε το λαθος του....ΛΑΘΟΣ ΔΙΚΟ ΜΟΥ... Η κατασταση αυτη ειναι συνολο 6 χρονια...Ειμαστε 6 χρονια μαζι και τα 3 τελευταια η ζωη μου στα 34 ειναι μιζερη και μαυρη. Να πρεπει να εξωμαλυνω καταστασεις συνεχεια....Διοτι αν καποιος με ρωτησει γιατι μπλεκοντουσαν και οι δικοι σου σε αυτο θα απαντησω οτι οποιος πληρωνει τα περισσοτερα εχει δικαιωμα και να μιλαει...καλως η κακως. Και γω μονη μου δε τα εβγαζα περα. Θα ημουν στο δρομο. Αποφασισα να αλλαξω σπιτι--περιμενω να ετοιμαστει. Μεναμε στην ιδια πολυκατοικια απλα σε αλλο οροφο. Ημουν σε 3αρι θα παω σε 2αρι... Ειχε η μικρη το δωματιο της, τωρα θα ειμαστε μαζι... Μ αρεσει? ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ. Αλλα σε αυτο το σπιτι δεν υπαρχει πια χωρος γι αυτον τον ανθρωπο. Θα μεινω μονη με το παιδι μου...με τη δουλεια μου...με τους ευλογιμενους μου γονεις. Θα σταθω μονη μου στα ποδια μου και ο ''πατερας'' που ολο υποσχεται αλλα ειναι ανευθυνος και ασυνεπης ακομα κ σε ενα γαλα ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. ''που ειναι ο μπαμπας?''..............ο μπαμπας μωρο μου ειναι σπιτι του. Αν θελει μπορει να τη βλεπει, να ειναι διπλα της. Εγω μια φορα και διατροφη θα βγαλω και οτι μου πρπει θα απαιτησω Εχουμε ενα παιδι που πρεπει να μεγαλωσει ηρεμα και με αγαπη... Το οφειλεις στον εαυτο σου να κανεις μια καινουργια αρχη. Φυγε ...ετσι ''απλα''. Δε τον αξιζουμε καλη μου. Ειμαστε μανες και πρεπει να προστατευουμε τα παιδια μας και οχι να σκοτωνομαστε μπροστα τους. Οφειλουμε να δωσουμε βασεις, οχι να βγαλουμε παιδια συναισθηματικα στερημενα. Μην παρεξηγηθω απο καμια μανουλα...Δε ξερω πως αλλιως θα μπορουσα να το διατυπωσω... Η βια ειτε ειναι λεκτικη, ειτε σωματικη...ειναι βια. Χιλια καλα να κανεις σε ανθρωπους που αγαπη δε διδαχτηκαν να παιρνουν, δε μπορουν να στην δωσουν πισω....Ισως οχι τοσο οι γυναικες. Περιμενω να ετοιμαστει το σπιτι μου. Να αρχισω απο την αρχη...να ανοιξω το παραθυρο και να ανασανω....ΚΑΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ...ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ.
Παιδι χωρισμενων γονιων ΚΑΙ εγω....Τα πραγματα είναι απλα...Είναι τελειως διαφορετικη η σχεση που θα εχεις η δεν θα εχεις εσυ με τον αντρα σου και τελειως διαφορετικη η σχεση που θα εχει το παιδι μαζι του...Αν ο πατερας ειναι ενταξει,το παιδι θα ειναι εξασφαλισμενο οικονομικα με τις δυνατοτητες και των δυο σας και το βασικοτερο..ΒΟΥΝΑ ΘΑ ΣΚΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ ΑΝ ΑΥΤΟΣ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΕΙ.Το λεω γιατι εχω ζησει πολλα και για να βρω τις ισορροπιες μου ηταν δυσκολο.Μεχρι που ακουσα και το ανηθικοτερο ολων,οτι αν δεν ημασταν εμεις (τα παιδια δηλαδη )δεν θα ειχαν προβληματα...Αυτο μου το ειπε ο πατερας μου οταν πληρωσα απο την δουλεια μου εισητηρια και ξενοδοχεια για να παω στην πολη που μεγαλωσα για να τον δω....Για αυτο σου λεω....δικαιολογιες δεν υπαρχουν...Θεληση υπαρχει και δυστυχως ανωριμοτητα γονεων κοπελα μου
...γιατί δεν ζητάτε βοήθεια από μια ψυχοθεραπευτρια....αφού το σκέφτεσαι δώσε ακόμα μια ευκαιρία και στους τρεις σας και αν δεν καταφέρετε να τα βρείτε τουλάχιστον να έχετε μια καλη σχέση για το παιδι σας!!!
Η ζήλια είναι δύσκολο πράγμα... Ούτε να το φανταστώ μπορώ με παιδί... Σε σχέση που το έζησα είχα φτάσει ενα βήμα πριν χάσω τη λογική μου και ... έφυγα!!! Απλώς έχανα τον αυτοσεβασμό μου μένοντας. Ελπίζω να πάρεις την καλύτερη απόφαση για το παιδάκι σου και να το προστατέψεις. Δεν αξίζει σε καμία ψυχούλα να ζει παιδική ηλικία μέσα στις φωνές και τις υστερίες. Αν ελπίζεις σε αλλαγή, μόνο με τη βοήθεια κάποιου ειδικού, αν βεβαια παραδεχτεί οτι τη χρειάζεται ο ίδιος! Καλή δύναμη!
Μαμά Δ. θέλω να με συγχωρέσεις, αλλά δε θα σου χαϊδέψω τα αυτιά..Το λάθος είναι δικό σου..Έκανες παιδί με έναν άνθρωπο με τον οποίο-δε θα εξετάσω καν αν έχει δίκιο ή άδικο-σε χωρίζει μια άβυσσος...Και τώρα αναρωτιέσαι αν θα μείνεις με τον άντρα σου για το παιδί σου??Λυπάμαι ,αλλά αυτό μου φαίνεται πολύ υποκριτικό...Για τον έαυτό σου θα μείνεις ,αν μείνεις, όπως κι έμεινες τόσα χρόνια και χωρίς παιδί...Τι εικόνες θα σχηματίσει αυτό το παιδί για την οικογένεια? Για μια οικογένεια που φωνάζουν, παίζουν ξύλο ή δε μιλιούνται..Τι εντυπώσεις θα σχηματίσει για το τι είναι αγάπη, τι είναι ηρεμία, τι είναι ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ..ή μήπως πιστεύεις ότι θα αλλάξει τίποτα έστω και στο ελάχιστο??Το καλύτερο σενάριο είναι να γίνεις τόσο μα τόσο δυστυχισμένη που να μην μπορείς να πορσφέρεις τίποτα στο παιδάκι μου..Βρες τον εαυτό σου κι αν τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφεις, θα έπρεπε να έχεις ήδη μαζέψει τα πράγματά σου...
Κοπέλα μου φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς.. Οι γονείς μου είναι μαζί 29 χρόνια(εγώ ήμουν η αιτία του γάμου τους)..στα 19 μου ζήσαμε καταστάσεις που δεν θέλω να θυμάμαι..έμαθα πράγματα που τόσα χρόνια μου έκρυβε η μάνα μου μόνο και μόνο για να μην στεναχωρήσει εμένα και τα αδέρφια μου..πράγματα που εγώ δεν θα ανεχόμουν από τον άντρα μου.. τότε ήταν που την πήραμε από το χέρι και την πήγαμε σε δικηγόρο να ζητήσει διαζύγιο..ήταν άδικο να τα περνάει όλα αυτά για μας..για να μην παρεξηγηθώ ο πατέρας μου είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου και τον λατρεύω αλλά για την μαμά μου δεν ήταν και ο ιδανικός σύζυγος.. Σ.αυτό που θέλω να καταλήξω είναι ότι δεν υπάρχει λόγος να μένεις σ. ένα γάμο απλά και μόνο για χάρη του παιδιού..πιο ευτυχισμένο θα είναι αν ζει σε ήρεμο περιβάλλον.. έτσι κι αλλιώς δεν θα πάψετε ποτέ να είστε οι γονείς του και να σας αγαπάει είτε είστε μαζί είτε όχι...
Αχ,πως σε καταλαβαινω,το ιδιο πραγμα συμβαινει κ σε μενα κ το αγορι μου ειναι στην ιδια ηλικια με το δικο σου μονο που εμενα ο δικος μου δεν λεει ουτε συγνωμη αλλα εγω πρεπει να μαι αυτη που πρεπει να ζηταει συγνωμη καθε φορα για πραγματα τα οποια συνεβησαν πριν παντρευτουμε κ που οσο κ αν τα χουμε αναλυσει και θεωρω οτι πλεον απτην στιγμη που εχουμε μια οικογενεια παβουμε να κοιταμε τα παλια αλλα χαραζουμε μια καινουργια σελιδα στην ζωη μας αυτος εκει!και μετα οτι καινουργιο και αν συμβει για να τσακωθουμε εχει ως συνεπεια να θυμηθει για αλλη μια φορα και τα παλια και να μαστε γενικως μπιλιες.Πολλες φορες νοιωθω σαν να ψαχνει αφορμες,σαν να τρωγεται,σαν να θελει να μαστε ολη την ωρα χαλια.τι να πω.Τουλαχιστον εσενα σου λεει και μια συγνωμη.Απτην αλλη ομως μπαινω και στην θεση του οτι με το να μην εχει καταλαβει το τι ατομο ειμαι δεν μου χει εμπιστοσυνη και ακομη που προσπαθω ολη την ωρα να του αποδεικνυω οτι ειμαι εδω για κεινον οτι θελω το καλο του,οτι προσπαθω ρε φιλε,εκεινος πιστευει τα ακριβως αντιθετα.Εσυ ξερεις μεσα σου το τι ειναι πραγματικα καλο να κανεις.Εγω του ειχα πει ή φτιαχνεις τον χαρακτηρα σου και προσπαθουμε και οι δυο για αυτην την οικογενεια ή σηκω και φυγε.!!Μήπως αν του έλεγες το πως νοιωθεις το οτι δεν αντεχεις και οτι αν συνεχιστει αυτη η κατασταση καλυτερα για το παιδι να το διαλυσετε?Δεν ξερω αν αλλαξει κατι,μερικοι ανθρωποι δεν αλλαζουν ποτε τους........!!!!Αν ομως δεις οτι καταλαβαινει προσπαθησε και εσυ να εισαι λιγο πιο ζωντανη στη σχεση σας οσο δυσκολο και αν ειναι...σου ξαναλεω σε καταλαβαινω στο επακρο....!!αλλα δωσε μια ευκαιρια για το παιδι,δεν φταιει σε τιποτα.....
Φαντάζομαι οτι αυτό που θα σου πώ θα το έχεις ακούσει πολλές φορές, και θα το ακούσεις άλλες τόσες εδω. Βασικά έπρεπε να τον είχες αφήσει καιρό τώρα, μια και αυτή η αυταρχική συμπεριφορά δε διορθώνεται, και πάμπολλες φορές έχουμε ακούσει γυναίκες με το ίδιο πρόβλημα, που ποτέ δε λύνεται. Κατά τη γνώμη μου, καλύτερα είναι να χωρίσεις για να ζήσει το παιδί σε ένα ήρεμο περιβάλλον, παρά να δηλητηριαστεί από καβγάδες και βιαιοπραγίες. Στο λέω γιατί ειμαι ένα τέτοιο παιδί, που οι γονείς του εμειναν "για τα παιδια" και πίστεψε με, θα προτιμούσα να είχαν χωρίσει. Τα περισσότερα παιδιά χωρισμένων γονιών είναι πολύ καλυτερα απ' ότι τα παιδια από οικογένειες οπου επικρατουν καβγάδες και βία. Η επιλογή βέβαια είναι δική σου... Μήπως καλύτερα θα έπρεπε να συμβουλευτείς κρυφά κάποιον ειδικό;;