Κανείς δεν μπορεί να σου περιγράψει πώς θα είναι η γέννα σου!

Ονομάζομαι Μαρθα και θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ τη δικη μου εμπειρία.

Θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας πως καθ’ ολη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα εκτός από τις καθημερινές πρωινές ναυτίες.

Εγώ, όπως και χιλιάδες έγκυες γυναίκες συνήθιζα πολύ συχνά να διαβάζω άρθρα στο Ίντερνετ, διηγήσεις άλλων γυναικών για την εγκυμοσύνη, την εμπειρία τους πόνους, πότε θα σπάσουν τα νερά και πολλά πολλά αλλα.

Θελω λοιπόν να πω από τη μεριά μου πως κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική και κανένας άνθρωπος δε μπορεί να περιγράψει τους πόνους της γεννας, τη διάρκεια ή τη διαδικασία.

Μετά από πολλές συζητήσεις με τη Μαία μου αποφάσισα για φυσιολογικό τοκετό και συγκεκριμένα να γεννήσω μέσα στο νερό. Από εμπειρίες γνωστόν μου φαινόταν τέλεια εμπειρία για αυτό το θαύμα της φύσης.

Ας ξεκινήσω λοιπόν,

Rugby, Μεγάλη Βρετανία

Σάββατο 29 Ιουνίου κ έχω κλείσει τις 39 εβδομάδες.

Ούτε πονάκια ούτε τίποτα. Αποφασίζουμε με τη μαία μου την επόμενη μέρα να εφαρμόσει μια μέθοδο (sweep) διαχωρισμός μεμβρανών που βοηθάει ώστε να ξυπνήσει τις ορμόνες που προκαλούν διαστολή.

Μετά από 24 ώρες κανένα αποτέλεσμα. Ας περιμένουμε λίγες μέρες μου λέει η μαία κ θα ξανά προσπαθησουμε. Μου έδωσαν περιθώριο μέχρι της 10 Αυγούστου κ μετά θα μου έκαναν εισαγωγη.

Τρίτη 1 Αυγούστου γύρω στις 11:30

Με έχει πιάσει ανησυχία, δεν έχω ακούσει το μωρό για 45 λεπτά τουλάχιστον. Να προσθέσω εδώ ότι το μωρό ήταν αρκετά ενεργητικό κ κουνιόταν όλη μέρα, ειδικά τους 3 τελευταίους μήνες. Έτσι λοιπόν τηλεφωνήσαμε στη μαιευτική κ μας είπαν να πάμε στο νοσοκομείο.

Μου έβαλαν καρδιογραφιμα κ μωράκι μας ήταν μια χαρά.

Επειδή όμως είχα περάσει τις 39 εβδομάδες έπρεπε να με δει γιατρός.

Ήρθε η μαία και μας πρότεινε να κάνουμε εισαγωγή ώστε να ήμαστε σίγουροι πως δε θα κυνδινεψει το μωρό. Όποτε απευθείας ξεχνάμε τα νερά τις μπανιέρες και μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία.

Η διαδικασία είχε ως εξής.

Πριν ξεκινήσουν τεχνικούς πόνους κτλ με εξέτασαν και είχα μισό πόντο διαστολή. Ο οργανισμός μου δεν ήταν έτοιμος όποτε δοκιμάσαμε μια μέθοδο που η μαία τοποθετεί στο τράχηλο ένα χαρτάκι ποτισμένο με μια ορμόνη που ξυπνά τον οργανισμό ώστε να αρχίσουν οι πόνοι κ στη συνέχεια η διαστολές.

Μετά από 4 ημέρες στο νοσοκομείο ο οργανισμός μου δεν έλεγε να απελευθερώσει τις ορμόνες ώστε να ξεκινήσει η όλη διαδικασία κ έτσι αποφασίζουν να κάνουμε εισαγωγή στο κάτω όροφο και να ξεκινήσουμε τους τεχνητούς πόνους.

Περιτο να πω τι ταλαιπωρία περάσαμε ο σύντροφος μου και η μητέρα μου που είχε έρθει να μας βοηθήσει. Κούραση, στεναχώρια κ ποσο μάλλον ανησυχία για εμένα κ για το μωράκι.

5 Αυγούστου ώρα 2 μμ περίπου

Η μαία έρχεται στο δωμάτιο μας και ήρθε η ώρα να σπάσουμε τα νερά.

Να πω την αλήθεια ούτε καν που το κατάλαβα κ συγκινήθηκα κιόλας γιατί επιτέλους θα ξεκινούσε η διαδικασία της γεννας.

Η μαία μου έβαλε τον ενδοφλέβιο ορο(τεχνητούς πόνους)

Δε πέρασαν 5 λεπτά και οι πόνοι άρχισαν να έρχονται. Ισχυροί και συχνοί. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και ξεκίνησα να εισπνεω αέριο με οξυγόνο (τύπου μέθης) ώστε να με βοηθήσει με τους πόνους. Είχα φτάσει 3 διαστολή και δεν άντεξα άλλο. Ζήτησα επισκληρίδειο. Ο αναισθησιολόγος ήρθε μετά από τρία τέταρτα περίπου και κατά τη διάρκεια αυτής της αναμονής ένιωθα να μου σπάνε όλα τα κοκκαλα. Η μητέρα μου και ο σύντροφος μου ήταν δίπλα μου καθ όλη τη διάρκεια κρατώντας μου το χέρι κ όλο να τους το σφιγγω όλο πιο δυνατά. Με ένα βρεγμένο πανί στο μέτωπο το σύντροφο μου κ τη μητέρα μου δίπλα μου με τόσο ανησυχία κ στενοχώρια στα μάτια τους που με έβλεπαν έτσι, εμφανίζεται ο αναισθησιολόγος. Μου κάνει την επισκληρίδειο και επιτέλους αρχίζει ο πόνος να λιγοστεύει. Σε λίγο, μου λέει η μαία δε θα αισθάνεσαι τίποτα. Όμως ο πόνος αντί να φεύγει επανέρχεται δυνατός. Δεν έπιασε η επισκληρίδειος και η αναζήτησή για τον αναισθησιολόγο ξεκινάει ξανά.

Ρώτησα τη μητέρα μου τι ώρα ήταν. 7.30 το πρωί Κυριακής, μου λέει.

Με εξετάζει η μαία και είχα 7 διαστολή. Δεν άντεχα το πόνο, δε τον άντεχα. Έρχεται ο αναισθησιολόγος και η δεύτερη προσθαθεια έπιασε. Αμέσως, σταμάτησα να αισθάνομαι το παραμικρό πόνο, είχα πλέον φτάσει κοντά στη 10 διαστολή αλλά κατά τη διάρκεια το μωράκι μας είχε φύγει από τη θέση του πέρασαν πολλοί γιατροί κ πολλές μαίες που όλοι με εξέτασαν για να δουν που βρίσκεται το μωρό. Το μωρό να μη κατεβαίνει και όλο και του έπαιρναν αίμα από το κεφαλάκι του με μια βελοναρα για να δουν το οξυγόνο στο αίμα. Απ’ το λίγο που ένιωθα το κάτω μέρος του σώματος μου, έβαζα όλη μου τη δύναμη να σπρώξω χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Θέλω καισαρική, τους παρακαλούσα.Δεν είχα άλλη δύναμη. Το μωρό είχε κάνει κακακια μες το σάκο ως αποτέλεσμα μετά από τόσες ώρες να πάθω σηψαιμια.

Ήρθε η γιατρός και της λέω «Σας παρακαλώ, δεν έχω άλλη δύναμη, βάλτε με για καισαρική«.

Μου λέει «Θα πάρουμε το μωρό με κουτάλες, είναι μόνο 2 σπρωξιές«

Της λέω θα βάλω όλη μου τη δύναμη.

Με μετέφεραν σε άλλη αίθουσα όταν το μωρό άρχισε να χάνει τους παλμούς του κ μαζί με αυτό να κυνδινευω κ εγώ. Δε θα ξεχάσω το βλέμμα της μητέρας μου πριν με βάλουν στον άλλο θάλαμο κ πως μου κράτησε το χέρι. Μου έδωσε πολύ δύναμη να προσπαθήσω κ να είμαι δυνατή για ότι θα ακολουθήσει.

Οι γιατροί αποφάσισαν πως πρέπει επείγοντως να μπω για καισαρική κ έτσι έγινε.

Μόνο ο σύντροφος μου επιτρεπόταν να είναι δίπλα μου. Όλες οι νοσοκόμες μου χαμογελούσαν και μου έλεγαν πως όλα θα πάνε καλά. Ο σύντροφος μου δίπλα μου να μου κρατάει το χέρι και μια αναισθησιολόγος μου χάιδευε το κεφάλι όσο με προετοίμαζαν. Μετά από ελάχιστη ώρα, άκουσα το κλάμα της μικρούλας μου που ήταν ο πιο όμορφος ήχος που έχω ακούσει στη ζωή μου. Μου την έδωσαν στην αγκαλιά μου και όλος ο πόνος έφυγε, το γεμάτο δωμάτιο με ένα σωρό μηχανήματα έλαμψε και η ζωή μας άνοιγε διάπλατα τις πόρτες της για τη καινούργια χαρά της ζωής μας ένα όμορφο θαύμα που ήρθε στο κόσμο

Τη Μαρκελλιτσα μας που γεννήθηκε Κυριακή 6 Αυγούστου στις 13.36 μμ!

Η διάρκεια της εγκυμοσύνης μου ήταν 40 εβδομάδες κ 2 ημέρες

Η διάρκεια της γεννας ήταν περίπου 23 ώρες.

Στο Σύντροφο μου Γιώργο,
Στη μητέρα μου Ολγα,
Στην αδερφή μου Σοφία που με τη σκέψη της ένιωθα τη παρουσία της,
Και όλη μας την οικογένεια ένα Μεγάλο ευχάριστω που ήταν δίπλα μου ο καθένας με το δικό του τρόπο κ ποςο μάλλον περισσότερο στο Γιώργο και τη μαμά μου που πέρασαν τόσα κ δε σταμάτησαν να μου δίνουν κουράγιο ούτε λεπτό.

Σας ευχαριστώ!

Ελπίζω να μη σας κούρασα με τη διήγηση μου και να επισημάνω πάλι πως κάθε γεννα κ εμπειρία είναι διαφορετική.

Σας ευχαριστώ πολύ

Με εκτίμηση
Μαρθα
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com