«Καλημέρα άγγελέ μου!»

Η ιστορία της Νικολέττας

Έφτασε λοιπόν η ώρα που μπορώ να σας πω και εγώ την δική μου ιστορία τοκετού. Τα δύσκολα κάποιες φορές δεν αρχίζουν με το που σπάσουν τα νερά, αλλά ίσως από την αρχή μιας εγκυμοσύνης. Εγώ ανήκω σε αυτές τις γυναίκες που είχα λίγο δύσκολη εγκυμοσύνη. Είχα δίδυμα, αλλά το ένα ‘έφυγε’.

Σε μια μεγάλη σύγχιση, ένας σοβαρός τσακωμός με έκανε να χάσω το ένα απο τα δυο πλασματάκια μου και «συγγνώμη» από το άτομο που ευθύνεται, όχι βέβαιααααα δεν πήρα… Δεν το έχω ξεπεράσει ακόμη, αλλά με κρατάει χαμογελαστή ο αγγελός μου και είμαι χαρούμενη που απολαμβάνω την ζωούλα την δική του…

Κάποια προβλήματα στα νεφρά μου(πονούσα καθημερινά) με έκαναν να κουράζομαι μέρα με την ημέρα περισσότερο, δεν μπορούσα να περπατήσω, να κινηθώ γενικά εύκολα απο τις πρώτες βδομάδες της κύησης. Δεν είχα άλλο σοβαρό πρόβλημα… Ή έτσι μου λέγανε τουλάχιστον… Αχ!

Η Π.Η.Τ μου ήτανε 14.1.10, είχα επιλέξει να γεννήσω σε δημόσιο νοσοκομείο γιατί υποτίθεται οτι θα με ξεγεννούσε ο διευθυντής μαιευτικής, ο οποίος ήτανε ο καλύτερος γιατρός (μην ξεράσω)!

Κλείνοντας τον 7ο μήνα, κάνοντας πάλι το γενικό τσεκαπ αίματος, παρατηρήθηκε άνοδος των λευκών αιμοσφαιριών αρκετη σε σχέση με τις προηγούμενες φορές. Ανησύχησα λιγάκι και πήγα να με δει, μου είπε οτι δεν είναι τίποτα και ότι είναι φυσιολογικό να ανεβαίνουν τόσο. Εεε εμένα πρώτο μου παιδάκι είναι, δεν είμαι και γιατρός, με έπεισε…Το ποσοστό τον επόμενο μήνα ανέβηκε πάρα πολύ, από 10.000 που είναι το όριο, είχε φθάσει στις 19.000 και ξανά η ίδια απάντηση…

»Μα σας είπα, είναι φυσιολογικό να ανεβαίνει στην εγκυμοσύνη»

Στον μήνα μου έμπαινα 14 Δεκεμβρίου, καμία παρακολούθηση απο μέρος του, είχε να μου κάνει υπέρηχο απο 1 Νοεμβρίου. Στις 17 Δεκεμβρίου είχαμε ραντεβού, μου έκανε ζώνη, είδε ξανά τις εξετάσεις μου και του φάνηκαν μια χαρά. Στις 18 έπεφτε Σάββατο και εμένα μου είχε κολλήσει να πάω να δώ το μωρό στον υπέρηχο, δεν ξέρω γιατί αλλά αν γινότανε και εκείνη την στιγμή θα πήγαινα. Τελικά πήρα την κουνιάδα μου τηλέφωνο να μου δώσει το τηλέφωνο απο την δική της γυναικολόγο (στην οποία είχα ξαναπάει ακόμη μια φορά βέβαια) για να περάσω από κεί την Δευτέρα το πρωί… Να μην σας τα πολυλογώ πήγα τελικά στην Δήμητρα Καμινάρη (Βόλος, την συστήνω με 1000000000) και με έβαλε στον υπέρηχο, την κοίταζα και ήταν κάπως ανήσυχη, μετρούσε και ξαναμετρούσε την κοιλίτσα του μωρού και δεν μιλούσε.

Κοίταξε γενικά την ανάπτυξη, το βάρος, τον πλακούντα και πήγαμε στο γραφείο της. Εκεί μου εξήγησε ποιο ήτανε το πρόβλημα: ο μικρός μου δεν τρεφότανε σωστά πλέον και η κοιλίτσα του ήταν πιο μικρή σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα του, αυτό δεν οφείλονταν όμως στον πλακούντα, γιατί ήτανε μια χαρά απο ότι μου είπε. Της ανέφερα εκείνη την ώρα για τα λευκά μου το πόσο ήτανε και μήπως έφταιγε αυτό.

Η Δήμητρα πετάχτηκε μέχρι το ταβάνι, δεν πίστευε στα μάτια της οτί ένας γιατρός μπορούσε να αφήσει εναν άνθρωπο με τόσα λευκά χωρίς να ψάξει το γιατί και πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια εγκυμονούσα!! Με φόβησε τόσο πολύ που της το έδειξα, μου είπε οτί αν το προλάβουμε και προκαλέσουμε γέννα δεν θα υπάρχει πρόβλημα, αλλά μου πρότεινε να πάω και σε κάποιους άλλους γιατρούς για να πάρω και άλλες γνώμες.

Θα μπορούσα κάλλιστα να πάω και σε άλλους γιατρούς αλλά επείδη μίλησα με την μικροβιολόγο μου, μου είπε πως όταν είναι τα λευκά ανεβασμένα σημαίνει οτί ο οργανισμός μου έχει λοίμωξη, όπως επίσης ήταν ανεβασμένη και η C-RPE μου. Εκεί τότε αφέθηκα στα χέρια της Δήμητρας, ξαναπήγα στο ιατρείο και της ανακοίνωσα οτί εγώ στο νοσοκομείο δεν θα πήγαινα να γεννήσω και αν μπορεί να με αναλάβει και ευτυχώς δέχτηκε!!!

Στην πορεία ανακαλύψαμε και άλλα λάθη του γιατρού πχ. δεν μου είχε πει να κάνω καρδιογράφημα, μου έδινε κάτι χάπια που έπρεπε να τα κόψω απο τον 8ο μήνα γιατί δεν θα έκανε συσπάση η μήτρα για να γεννήσω, μου έδινε ασβέστιο ενώ δεν είχα έλλειψη και το κυριότερο ενώ είχα πρόβλημα σοβαρό στα νεφρά μου και δεν έκανε και άλλα πολλααααά.

Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να γεννήσω στις 24 Δεκεμβρίου και έτσι έγινε!!! Στις 8:30 το πρωί μπήκα στην κλινική, έκανα την προετοιμασία, γιατί θα έκανα καισαρική, δεν έπρεπε να ζοριστεί το μανάρι μου και στις 10 μπήκα στο χειρουργείο έτοιμη για να υποδεχτώ το μωράκι μου που τόσο πολύ περίμενα. Καταλάβαινα τα πάντα, πονούσα αρκετά κάποιες φορές, αλλά το μόνο που σκεφτόμουν ήτανε να βγεί υγιέστατο το μωρό μου, δεν με ενδιέφερε για μένα, παρακαλούσα τον Θεό αν είναι να πάθει κάτι ένας απο τους δυο να πάθω εγώ. Ήταν η πρώτη φορά στα 21 μου χρόνια που δεν με ενδιέφερε η ζωή μου, αλλά μια ζωούλα που μόλις γεννιότανε…

Στις 10:25 βγήκε ο μικρός μου άγγελος, έκλαψε αμέσως και δυνατά, η πρώτη του ανάσα στον κόσμο! Ήθελα να κλάψω μα δεν μου βγαίνανε δάκρυα, δεν μου έβγαινε φωνή! Τον πλύνανε και μου τον φέρανε μετά απο 5λεπτά και μου είπε η μαία »Αυτός λοιπόν είναι ο γιός σου!» Εκεί τον κοίταξα, τον χάιδεψα όσο έφτανα και του είπα ‘Καλημέρα άγγελε μου’, του το είχα υποσχεθεί, όλο αυτό το διάστημα τραγουδούσα το »Σαν έρθει η μέρα που θα ανταλλάξουμε μαζί καλημέρα..!»

Τον πήρανε αμέσως μετά και εγώ απο το χειρουργείο βγήκα στις 11:30… Πονούσα πολύ και κατά την διάρκεια της καισαρικής και μετά… όχι τόσο πολύ μετά αλλά όσο κατά την διάρκεια, ένιωθα τα πάντα, ήθελα να τα νιώθω, το φως που είχαν απο πάνω μου χτυπούσε στο μάρμαρο και έκανε αντανάκλαση και εγώ τα έβλεπα όλα, έπρεπε να τα δω, έπρεπε να τα νιώσω…

Ο λόγος; Γιατί έπρεπε να πονέσω για να εκτιμήσω αυτό το πλασματάκι απο την αρχή της ζωής του!

Όλα πήγανε καλά και για μένα και για τον μικρό μου Στέφανο (έτσι θα τον βγάλουμε,το όνομα του πατέρα μου), όλες οι εξετάσεις ήτανε μια χαρά και εγώ μπήκα σε μια αγωγή ‘επιθετική’ όπως μου την είπε η Δήμητρα και τώρα απολαμβάνω τα ξενύχτια του μπέμπη μου στο σπίτι…

Σε λατρεύω μπέμπη μου, όπως επίσης λατρεύω και τον άντρα μου που μου έδωσε την ευκαιρία να νιώσω πως είναι να αγαπάς και να λατρεύεις το παιδί σου! Αντρούλη μου, σε ευχαριστώ για όλα!!!!!

Συγγνώμη αν σας κούρασα, αλλά ήθελα να την μοιραστώ και εγώ μαζί σας!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com