Θέλω τη γιαγιααααααά!!

Θέλω τη γιαγιααααααά!!

της Μαρίας Νιώτη

«Θέλω τη γιαγιααααααά!!«

Πόσες φορές ημερησίως ακούμε αυτή την πρόταση δε λέγεται! Ο,τιδήποτε και να ζητήσουμε από τα μικρά μας ζιζάνια, αμέσως αναφωνούν «θα είναι και η γιαγιά;», σε σημείο να μας πιάνει μερικές φορές υστερία και εμένα και το σύζυγο (φανταστείτε ότι γι’ αυτόν είναι η πεθερά!)!

Ε, ναι, όταν πήραμε την απόφαση να μετακομίσουμε από την Αθήνα, δε φανταζόμασταν τι επρόκειτο να βιώσουμε μ’ αυτή την συγκατοίκηση! Γιατί το να μένεις με τους γονείς σου έχει πολλά καλά, δε λέω και για σένα και γι’ αυτούς.

Καταρχήν ξεχνάς τι θα πει μαγείρεμα (δεν είμαι και θαυμαστής αυτής της τέχνης, μόνο να τα τρώω ξέρω!), αφού η καλή μανούλα ξυπνάει ξημερώματα για να μαγειρέψει, βγάζεις από το πρόγραμμά σου τις δουλειές του σπιτιού, αφού την παρακαλάς μ’ εκείνο το παρακλητικό, ναζιάρικο βλέμμα, της σκας κι ένα φιλί κι αν μπορεί ας πει «όχι» (μπορεί; Δεν μπορεί!).

Έχεις μόνιμη και δωρεάν νταντά, όταν θέλεις να πας βόλτα με ένα παιδί, ή να πας στο s/m μόνη σου ή να ξεκουραστείς μία ώρα χωρίς να σ’ ενοχλήσει κανείς (θεωρητικό αυτό!). Δίνει χαρτζιλίκι στις μικρές, που σχεδόν πάντα το παίρνεις εσύ και έχεις και τη μανούλα κοντά σου, γιατί τόσα χρόνια σου έλειπε και μαραζώνατε και οι δύο….

ΑΛΛΑ έχει και πολλά αρνητικά, βρε παιδάκι μου αυτό το κοινόβιο!

«Απόψε μη μου μιλάει κανείς, θέλω να κοιμίσω τα παιδιά και να βγω στο μπαλκόνι ΜΟΝΗ μου!» ναι, καλά… αρχίζει «τι έχεις;», «ποιος σε πείραξε;», «είπα κάτι κακό;», «μάνα είμαι και θέλω να ξέρω τι έχεις!» και σε αποτελειώνει.. «αν δε μου πεις, θ’ ανεβάσω πίεση» και τα γνωστά μαμαδίσια κόλπα, τα οποία, όμως τα έχεις βαρεθεί, γιατί δεν είσαι μωρό ούτε έφηβη, αλλά είναι στη φύση του ανθρώπου να μην αγνοεί τα σήματα κινδύνου –έστω και τα ψεύτικα- κι έτσι καταπιέζεσαι και πας για ύπνο, χαλασμένη και ξινισμένη..

Γιατί το άλλο; Αποφασίζεις με το σύζυγο να πας για ένα καφέ το μεσημέρι, αφού κοιμίσεις τα μικρά και να γυρίσεις πριν ξυπνήσουν, γιατί πρέπει να μείνεις και λίγο μόνη μαζί του, αφού στο σπίτι δεν μπορείς να μιλήσεις για προσωπικά ζητήματα, όλο και κάποιο αυτί θα είναι στημένο!

–Μαμά, θα φύγουμε το μεσημέρι.

–Πού θα πάτε;

–Τι ερώτηση είναι αυτή; Λογαριασμό θα σου δώσω στα 31 μου; Ούτε στα 17 δεν το έκανα!

–Ε, να μην ξέρω; Τα παιδιά κρατάω, αν χρειαστώ κάτι;

–Θα μας πάρεις τηλέφωνο! Άντε γεια!

Περνάς όμορφα, συζητάς, διαφωνείς, χαζεύεις, κάνεις αγκαλιές και πριν προλάβεις να το χορτάσεις, κοιτάς το ρολόι κι αναχωρείς με χαμόγελο και γυρνάς στο σπίτι και βλέπεις μούτρα (από μακριά τα σταμπάρεις και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι ζαλίστηκες απ’ τον καφέ, που ήταν παραπάνω πικρός απ’ όσο ζήτησες…).

–Τι έγινε;

–Ξύπνησε η μικρή και σε ζητούσε.

–Και τι της είπες;

–Ότι θα γυρίσεις.

–Ε, γύρισα! Δεν θα ανέλυα και την ευρωπαϊκή προοπτική της Κίνας μεσημεριάτικα!

–Ναι, αλλά έκλαιγε!

–Κι εγώ κλαίω από μέσα μου, επειδή κάθε φορά που βγαίνω προσπαθείς να με γεμίσεις με τύψεις, επειδή αφήνω τα παιδιά! Μα δεν τα αφήνω σε ξένο κι ούτε καταλαβαίνουν ότι φεύγω! Και στο κάτω κάτω έχω κι εγώ δικαιώματα ως άνθρωπος!

Και σκέφτεσαι μετά, μήπως κάνεις κάτι που δεν πρέπει, μήπως είσαι πλέον μόνο μαμά κι όχι σύζυγος κι όχι φίλη κι όχι νέα κοπέλα; Ναι, σιγά! Και γραμμένο στα βιβλία να ήταν αυτό το τελευταίο και σ’ Ευαγγέλιο να υπήρχε, εγώ την άποψή μου δεν την αλλάζω! Έχω τη μάνα μου και θα στεναχωρηθώ, αν κάποιες φορές αφήνω τα παιδιά; Ε, ποτέ!

Αλλά, βρε παιδάκι μου, αυτή η μαγική ικανότητα/χάρισμα που έχουν οι μάνες, είναι άλλο πράγμα! Ό,τι κι αν σου πουν, αμέσως επηρεάζεσαι, περνάει στο DNA σου, λες και σου κάνουν μετάγγιση! Κι ένα καρφάκι τσουπ! πάει στην καρδιά σου κι όσο κι αν προσπαθείς να το αγνοήσεις, αυτό αφήνει το σημάδι του…

Α! Είναι και το άλλο, το πιο θεϊκό απ’ όλα… κανονίζεις την οικογενειακή σου βόλτα και αρχίζει τα κλαψ-κλουψ-λυγμ..

–Τι έπαθες;

–Ε, να τώρα θα φύγετε, θα πάτε για μπάνιο/βόλτα/ψώνια κι εμείς θα μείνουμε μόνοι μας; (Πάντα σχεδόν τα λέει αυτά μπροστά στον άντρα μου για να πει το Ναι, ελάτε!)

Και πάμε όλοι μαζί….

Δε μετανιώνω για κάτι, ούτε θα άλλαζα το υπέροχο κοινοβιάκι μας, ούτως ή άλλως τα παιδιά μου λατρεύουν τους παππούδες τους κι εγώ υπεραγαπώ τη μαμά μου, αλλά είναι στιγμές, που αποζητάς τη μοναξιά και την απομόνωση. Ευτυχώς κρατάει λίγο κι ευτυχώς τα θετικά σημεία είναι πολλά περισσότερα από τ’ αρνητικά, οπότε να μην είμαι και αχάριστη και γεμίζω παράπονα αδικαιολόγητα! Είναι τόσο ωραίο τελικά! Κι όπως λέει και ο άντρας μου, ξέρεις πόσοι θα ήθελαν να είναι στη θέση μας;

Σας φιλώ…

Υγ. Τη σχέση των παιδιών μου με τη γιαγιά θα σας τη γράψω άλλη φορά, τελικά προείχα εγώ σ’ αυτό το κείμενο!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com