Εεε, κύριε μπάρμαν, δεν με βλέπετε;

Βρισκόμαστε σε μια υπέροχη παραλία, στο Παλιούρι Χαλκιδικής. Η Αθηνά τις τελευταίες μέρες έχει ανακαλύψει τη νέα ηρωίδα της ζωής της: τη Χριστίνα που το Νοέμβρη θα γίνει 4 ετών! Η διαφορά ηλικίας τους είναι 1 χρόνος και 3 μήνες ακριβώς, δηλαδή κάτι περισσότερο από τη… μισή ζωή της Αθηνάς και όπως καταλαβαίνετε στα μάτια της Αθηνάς, η Χριστίνα είναι κάτι σαν ίνδαλμα. Το αποτέλεσμα; Ότι κάνει η Χριστίνα, θέλει να το κάνει και αυτή!

Οι μικρές μασουλάνε πατατάκια καθισμένες σε μια ξαπλώστρα. Όταν κοντεύει να αδειάσει το ποτηράκι που μας έδωσαν από το μπαρ, η Χριστίνα παίρνει συνωμοτικά από το χέρι την Αθηνά και τσουπ τσουπ τσουπ αρχίζουν να ανηφορίζουν από την παραλία προς το μπαρ με το ποτηράκι στο χέρι. Τις χαζεύουμε από μακριά. Όντως φτάνουν και παρακαλούν για λίγα πατατάκια ακόμα. Επιστρέφουν και η Χριστίνα μας ενημερώνει ότι ήθελαν απλά να πουν «Ευχαριστώ» (χαχα, πονηρούλα!) και όχι να ζητήσουν και άλλα πατατάκια.

Τα πατατάκια αυτή τη φορά είναι πολύ λιγότερα. Τελειώνουν σε χρόνο dt. Και τότε είναι η σειρά της Αθηνάς. Όταν νομίζει πως δεν τη βλέπει κανείς, αρχίζει και ανηφορίζει κορδωτή κορδωτή προς το bar. Πρέπει να ανέβει και ένα μεγάλο σκαλοπάτι (οι σκάλες δεν είναι ακόμα το φόρτε της), οπότε αφήνει το ποτηράκι κάτω και τσουπ σκαρφαλώνει, ξαναπαίρνει το ποτήρι, σηκώνεται και συνεχίζει την πορεία της προς το μπαρ. Ο Μάνος την ακολουθεί σιγά σιγά από πίσω για να μην τον καταλάβει. Μιλάμε για αρκετά μεγάλη απόσταση, όχι παίξε γέλασε.

Φτάνοντας εκεί, έρχεται αντιμέτωπη με κάτι που δεν είχε υπολογίσει: είναι τόσο μικρούλα που δεν τη βλέπει ο μπάρμαν! Και έτσι κάθεται εκεί με το ποτήρι σηκωμένο ψηλά, ελπίζοντας πως κάποιος Χριστιανός θα την προσέξει.

Τελικά παίρνει λίγα πατατάκια ακόμα με τη βοήθεια του μπαμπά.

Μια ανάσα πριν τα 2 1/2 και έχω την αίσθηση ότι η κόρη μας βιάζεται πια να μεγαλώσει… Μιμείται πια τα πάντα -και μέσα μου ελπίζω να μην αρχίσει να μιμείται σύντομα και άσχημες συμπεριφορές, αν και πώς να το αποφύγει κανείς…- και η πλάκα είναι ότι επειδή λόγω μαλλιού και κυβικών περνιέται ακόμα για «μωρό», τους πιάνει όλους εξ απήνης με την πονηριά της.

Νομίζω πως αυτή η περίοδος που ζούμε τώρα είναι η πιο αστεία, χαριτωμένη και υπέροχη που έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα μαζί της. Τη λατρεύω τόσο πολύ την κούκλα μου που κάθε φορά που κάνει μια τσαχπινιά, κάτι γουργουρίζει μέσα μου… Σαν τη γάτα όταν της χαιδεύεις το κεφαλάκι ή την κοιλίτσα. Νομίζω πως το λένε και… περηφάνεια!