Η πίεση στα ύψη!

Η ιστορία της Ειρήνης

Πιστεύω ότι μετά από 9 μήνες, ήρθε η ώρα να σας περιγράψω και τη δεύτερη εγκυμοσύνη-τοκετό…

Η δεύτερη εγκυμοσύνη μου ήταν απερίγραπτα καλή σε σχέση με την πρώτη που έκατσα και τους 9 μήνες στο κρεββάτι και είχα συνέχεια αιμορραγίες. Όλα κίνησαν τόσο καλά που ούτε εγώ δεν το πίστευα (ερχόταν η κόρη που τόοοοοοοσο επιθυμούσα).

Να κάνω μια μικρή παρένθεση: όταν ο σύζυγος μου έμαθε για τη δεύτερη εγκυμοσύνη μου, του ήρθε ταμπλάς!! Επειδή οικονομικά δεν ήμασταν, ούτε και είμαστε, όπως ήμασταν στην πρώτη εγκυμοσύνη (δούλευα εγώ και εκείνος έπαιρνε πολύ καλά λεφτά), μου έλεγε συνεχώς να το ξανασκεφτώ και να μην κάνω απερισκεψίες, ότι δε μου φταίει το παιδί να βασανιστεί και ότι είμαστε ακόμα νέοι και θα κάνουμε και άλλο… Μετά όμως από ένα όνειρο που είδα, δεν το σκέφτηκα στιγμή να το ρίξω. Ήμασταν με τον άντρα μου και τον γιο μου σε ένα καταπράσινο λιβάδι και με πλησιάζει ένα κοριτσάκι ξανθό με γαλανά μάτια και το ρωτάω «Τι κάνεις εσύ εδώ αγάπη μου, οι γονείς σου πού είναι;» και αυτό γυρνάει και μου λέει «Μαμά μη με ρίξεις!!!» Το λέω ακόμα και σήμερα και ανατριχιάζω…

Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ, όλοι εναντιώθηκαν σε αυτή μας την απόφαση, στο να το κρατήσουμε, ότι δεν είναι η κατάλληλη εποχή οικονομικά και τέτοιες μπούρδες, μα αν κάτσεις και το καλοσκεφτείς ποτέ δε θα είναι κατάλληλες οι εποχές. Ενώ είχαμε αποφασίσει, λόγω οικονομικών να βρω έναν καλό γυναικολόγο σε δημόσιο νοσοκομείο, ήρθε δώρο εξ Ουρανού ο πατερούλης μου και ανέλαβε τα έξοδα του μαιευτηρίου και εμείς είχαμε μόνο την αμοιβή του γιατρού που του είχαμε κάνει εξήγηση για το πως είμαστε οικονομικά. Περιττό να σας πω ότι έχω έναν υπέροχο γυναικολόγο, ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δε με είδε σαν πορτοφόλι, παρόλο που είναι μεγαλογιατρός και μεγαλομέτοχος σε καινούρια υπερσύγχρονη μαιευτική κλινική.

Και ήρθε η ώρα μου…. Έχω μπει στις μέρες μου, έχουμε κλείσει ραντεβού για καισαρική στις 4/10/2011 και η «αγαπημένη» μου πεθερούλα το θεωρεί φυσιολογικό να με πάρει 1 εβδομάδα πριν τον προγραμματισμένο τοκετό και να μου «τα ψάλλει» για τον γιο της, ότι δεν τον προσέχω, ότι κουράζεται , να μην κάνω έξοδα κλπ (κάτι τέτοιο δεν ίσχυε γιατί γνώριζα την κατάσταση, δεν ήρθα απο τον Άρη). Είμαι γενικά άνθρωπος που όταν μου φωνάξεις, ή θα βάλω τα κλάματα ή θα το κρατήσω μέσα μου, πόσο άλλωστε τότε που ήμουν έγκυος!!! Δεν της είπα τίποτα βέβαια, απλά έβαλα τα κλάματα και μου το έκλεισε.

Μπήκα στην κλινική μια ημέρα πριν με 22 πιεση παρακαλώ, μου έδωσαν 2 χάπια να ηρεμήσω και δεν μου έδιναν ούτε νερό γιατί αν δεν κατέβαινε η ρημαδοπίεση θα μ’ έβαζαν εκτάκτως για χειρουργείο (αυτό το έμαθα εκ των υστέρων όταν είχα κορακιάσει ήδη και μου έδωσαν νεράκι, μετά από εντολή του γιατρού μου). Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα από το άγχος μου συν τη ζέστη που είχε μέσα στο δωμάτιο γιατί δεν μπορούσαμε να ανάψουμε κλιματισμό γιατί η μία από τις δύο κοπέλες που ήταν στο ίδιο δωμάτιο ΚΡΥΩΝΕ!!

Τέλος πάντων, ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα και ήταν προγραμματισμένο το χειρουργείο για τις 10.30 το πρωί, είχαν έρθει όλοι οι δικοί μου (σημειωτέον η πεθερά ούτε εμφανίστηκε με την δικαιολογία ότι ήταν μακριά το μαιευτήριο, Μαρούσι – Λ. Συγγρού, ενώ η πεθερά της διπλανής κοπέλας ερχόταν με προαστιακό ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ από Αγ. Θεοδώρους) και η ώρα περνούσε και πουθενά η μαία κ ο τραυματιοφορέας… Κατά τις 11.30 εμφανίστηκε ο τραυματιοφορέας και με ενημέρωσε ότι προέκυψε ένα πολύ επείγον χειρουργείο και γι’ αυτό καθυστερήσαμε, με φόρτωσε και πήγαμε στα υπόγεια.

Περιττό να σας πω ότι με το που βγήκα από το ασανσέρ και με «έπιασε» το ψυχρό κρύο των χειρουργείων, έπαθα κρίση πανικού και παρακαλούσα γιατρό και μαία να μ’ αφήσουν να φύγω!!!! Με τα πολλά μπήκαμε για σφάξιμο και έρχεται η προισταμένη να μου βάλει τον καρδιοτοκογράφο και οι παλμοί της μικρούλας μου έπεφταν επικίνδυνα. Η πίεση στα ύψη, 23 παρακαλώ!! Μου έβαζαν διάφορα μέσα στην πεταλούδα και ψιλομαστούρωσα. Μέχρι και  οξυγόνο μου έβαλαν αλλά δεν μπορούσα να το ανεχτώ. Η αναισθησιολόγος συνέχεια να προσπαθεί να με κάνει να ηρεμήσω, αλλά εγώ τίποτα, σκεφτόμουν μια το χειρουργείο και μια την πεθερά!!!!!!!!!!!!!!!

Ευτυχώς όταν επανήλθαν, μετά από 10 λεπτά, οι παλμοί της μικρής μου, μου έβαλαν επισκληρίδιο και με άνοιξαν επιτέλους και άκουσα τη στριγκλιά στις 12.10, ω ναι τη στριγκλιά της μπουμπούκας μου. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, χάρη στον γιατρό μου και η μπουμπού βγήκε σώα, 3120 γρ.!!

Μετά από πολλή ώρα που εμένα προσωπικά μου φάνηκε αιώνας, με πήγαν στην ανάνηψη και ενώ ήταν να κάτσω μία ώρα, έκατσα τρεις! Λόγω πίεσης πάλι… Φανταστείτε ακόμα και τώρα που σας τα γράφω τα περί πεθεράς, φουντώνω!!!!!!

Όταν επιτέλους με πήγαν στο δωμάτιο, με πήρε η «πεθερά» και μου ευχήθηκε: «Να σου ζήσει«, δεν έδωσα σημασία γιατί είχα δίπλα μου ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν και ήρθε και το μπουμπουκάκι μου.

Ευτυχώς τη θήλασα για 6 μήνες (τον γιο μου δεν τον θήλασα) και αυτόν τον καιρό αρχίζουμε τα πρώτα βηματάκια μας για να πάμε στη βάπτιση μας τον Σεπτέμβριο περπατητές!!

Καλώς μας ήρθες γκρινιάρα μου!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com