Σχολικοί διδυμο-μπελάδες!

Σχολικοί διδυμο-μπελάδες!

της Μαρίας Νιώτη

Πόση ευτυχία νιώθει ένα ζευγάρι, όταν καταλαβαίνει ότι από δύο θα γίνουν σύντομα τρεις! Χαρές, πανηγύρια, αγκαλιές, φιλιά, υποσχέσεις αιώνιας αγάπης, τηλέφωνα σε μαμαδοπεθερές και κουμπάρους, κεράσματα στους φίλους, σχέδια για την ομάδα ποδοσφαίρου, στην οποία θα γραφτεί ο γιος, αναζήτηση της πιο κατάλληλης σχολής μπαλέτου για την κοράκλα και πάει λέγοντας… κι όλα φαντάζουν να είναι τόσο εύκολα, τόσο ρόδινα, τόσο μπλε ή ροζ ή μωβ (προσωπική προτίμηση!), που τελικά αναφωνείς το «Υπάρχει Θεός!» και «La vita e bella!».

Φανταστείτε, λοιπόν, να περιμένεις δύο ανθρωπάκια ταυτόχρονα! Διπλή χαρά, διπλή ευτυχία, διπλοί μπελάδες! Γιατί καλές οι χαρές, αλλά υπάρχουν και τόσες πολλές δυσκολίες στην ανατροφή των διδύμων, που μόνο όποιος το βιώνει μπορεί να το νιώσει!

Και πρώτη και καλύτερη είναι ο χρόνος, που πρέπει να αφιερώνεις στο κάθε ένα παιδάκι ξεχωριστά! Αλλά τι να σου κάνει μία ώρα μπροστά στην αιωνιότητα; Σταγόνα στον ωκεανό!

Κι απ’ τον ωκεανό και τα πελάγη ευτυχίας, τα βρέφη γίνονται νήπια κι εκεί αρχίζουν τα πιο δύσκολα. Διαβάζεις ένα σωρό βιβλία, μπαίνεις σε ξένα μπλογκς να πάρεις συμβουλές, ξεπαραδιάζεσαι πηγαίνοντας σε για να σε χορτάσει και να σε χαρεί ΜΟΝΟ ΤΟΥ, απόλυτα κι αποκλειστικά από τη βρεφική ακόμη ηλικία! Εγώ έστελνα τον άντρα μου βόλτα με τη μία, για να χαρώ την άλλη… Αλλά στο τέλος καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τίποτα δεδομένο. Και στο κάτω κάτω της γραφής, από πότε η ζωή μπαίνει σε καλούπια και έχει κανόνες γραμμένους κάπου; Παίρνεις μια βοήθεια, δε λέω, αλλά το βασικό είναι η αγάπη χωρίς μέτρο κι όλα τ’ άλλα έπονται!

Με τούτα και μ’ εκείνα, οι δικές μου διδυμούλες έφτασαν τα 4 χρόνια τους, τα οποία είχαν την πολυτέλεια να τα περάσουν παρέα με τη φροντίδα της μαμάς… και κάπου εκεί έρχεται η ώρα, που αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι λείπει από τη ζωή τους, κάτι που να τους δώσει νέες εμπειρίες και ποιός ακολουθεί μετά τη μαμά;

Ο παιδικός σταθμός και το νηπιαγωγείο.

Αφού διαλέξεις το πιο κατάλληλο σχολικό περιβάλλον, τα προετοιμάσεις δυο-τρεις μήνες πιο νωρίς, τους το «πασάρεις» με ωραίο τρόπο, έρχεται η μεγάλη στιγμή του αποχωρισμού… Ειλικρινά ήταν ό,τι πιο δύσκολο και επώδυνο έχω βιώσει ως τώρα στο μεγάλωμά τους. Το μέγιστο και κομβικότερο σημείο, όχι ότι δεν θ’ ακολουθήσουν άλλα, όμως, επειδή ήταν το πρώτο σοκ διαποτισμένο με τόσο αντιφατικά συναισθήματα, θα μείνει αιώνια χαραγμένο στη μνήμη μου! Κι αυτό, όχι γιατί πρωτοπήγαν σχολείο, αλλά γιατί είχα να κάνω με δύο διαφορετικές αντιδράσεις ταυτόχρονα, δύο άκρα απόλυτα αντίθετα, άσπρο και μαύρο!

Ψωνίζουμε τις ωραίες μας τσαντούλες, ανυπομονούμε να μάθουμε να γράφουμε και να ζωγραφίζουμε καλύτερα, να γνωρίσουμε νέους φίλους, να μάθουμε κι άλλα τραγουδάκια κλπ. Όλα καλά και όμορφα ως εδώ! Και να που φτάνει η μέρα της έναρξης της πρώτης μας σχολικής χρονιάς (όσο σκέφτομαι ότι έπονται ακόμη 13, με πιάνει αντράλα!) και τα συναισθήματα, που με κατακλύζουν είναι χαρά (οι δίδυμες μεγάλωσαν), περηφάνια (οι δίδυμες έφτασαν 4 χρονών και πηγαίνουν σχολείο), άγχος (μακάρι να έχουν καλή δασκάλα), θλίψη (πέρασαν κιόλας 4 χρόνια, σαν αέρας, σα μια και μόνο στιγμή), αλλά όλα αυτά από μέσα μου, στις μικρές πρέπει να δείξω μόνο χαρά και αισιοδοξία και να πάρουν δύναμη καθώς ανοίγουν τα φτερά τους!

Πάμε, λοιπόν στην τάξη και η μία να τρέξει αμέσως προς τα παιχνίδια σα να μη τη νοιάζει τίποτα, η άλλη να μαζεύει την ψυχή της, να νιώθει ένα φόβο ανυπέρβλητο, να μου σφίγγει το χέρι όλο και περισσότερο, να βλέπει και να αισθάνεται την αλλαγή στη ζωή της (μη νομίζετε, εμείς τα βλέπουμε όλα απλά, αλλά για τις ψυχούλες το σχολείο και το ξένο περιβάλλον είναι άθλος!) και με το που πατάμε στην αίθουσα να ρίξει το πιο σπαρακτικό κλάμα της μέχρι τώρα ζωής της!

Εγώ κομμάτια… θρύψαλα… Να θέλεις να χαρείς γιατί η μία τα καταφέρνει μια χαρά και δείχνει ότι όλα όσα της είπες έπιασαν τόπο και από την άλλη να νιώθεις ότι ο κόσμος σου γκρεμίστηκε, γιατί η άλλη νεραϊδούλα το βιώνει αλλιώς! Σα διχασμένη προσωπικότητα ένα πράγμα! Αυτό με την κλωνοποίηση το σκέφτομαι συνέχεια, ότι ήθελα να είμαι διπλή και να μοιράζω τον εαυτό μου! Και τι κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις; Εντάξει, υπάρχουν πολλές μαμάδες, που έχουν αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις, αλλά με τα δίδυμα συμβαίνει ταυτόχρονα κι αυτό είναι που σε πονάει! Το ίδιο ή όχι πράγμα την ίδια στιγμή! Σε χρειάζονται και τα δύο την ίδια ακριβώς στιγμή για διαφορετικό λόγο (εδώ για έπαινο η μία, για ενθάρρυνση και αγκαλίτσα η άλλη!). Εκεί είναι που έσπασα εγώ και μου ήταν αδύνατο να συγκρατήσω τα σταγονίδια, που άρχισαν να υγραίνουν τα μάτια μου και να μην μπορώ με κανέναν τρόπο να τα στεγνώσω και να τα κάνω να γυρίσουν πίσω… Τελικά θέλει πολλή δύναμη να είσαι μαμά, γιατί μέσα από κάτι τέτοιες καταστάσεις αναθεωρείς όλη τη φιλοσοφία σου!

Ξεκίνησε η χρονιά, λοιπόν και ευτυχώς που το περιβάλλον ήταν καλύτερο από τις προσδοκίες μου (γιατί δεν είμαι και φανατικός υπέρμαχος του σχολείου, αλλά ο παιδικός σταθμός και τα νήπια ξεχωρίζουν), θέματα τύπου «δεν θέλω να μπω μέσα στην τάξη και τσιρίζω» δεν είχαμε… στην αρχή, γιατί κάπου κατά τη μέση της χρονιάς γύρισαν τούμπαλιν τα δεδομένα και η «μεγαλύτερη» ούτε που ήθελε να πατήσει το πόδι της στο σχολείο και «μελαγχολούσε» ακόμη και μέσα στην τάξη! Εντάξει, λένε οι ειδικοί ότι ολόκληρη η πρώτη χρονιά στο σχολείο θεωρείται χρόνος προσαρμογής κι όχι μόνο ως τα Χριστούγεννα, αλλά αυτό που βιώσαμε εμείς φέτος ήταν crash test για πολύ γερά νεύρα! Κι ούτε ήθελα να τις χωρίσω, στην πρωτοβάθμια ίσως, αν και αυτό μέσα από μελέτες δεν έχει αποδειχθεί πώς τελικά δρα στον ψυχισμό και τις επιδόσεις.

Τσιρίδες, κλάματα, «δεν μου αρέσει τίποτα», δεν θέλω να παίζω, δεν θέλω να έχω φίλες, εσύ μου λες καλύτερα παραμύθια και άλλα τέτοια ωραία… Και το κυριότερο, μηδέν ύπνος τη νύχτα! Ξυπνήματα κάθε μισή ώρα, ούτε το κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά δεν μπορούσε να σβήσει τη φωτιά της μικρούλας, ούτε οι συμβουλές, ούτε οι συζητήσεις, τίποτα! Με το που ερχόταν η ώρα για ύπνο, ξέραμε ότι θ’ ανέβουμε (όλη η οικογένεια, γιατί εμείς όλα τα βιώνουμε μαζί και οι πέντε) στο τεντωμένο σκοινί χωρίς το κοντάρι ισορροπίας!

Η δίδυμη αδερφή της από την άλλη σχεδόν ξετρελάθηκε με το σχολείο (είχαμε και αξιόλογες δασκάλες, που τα αγαπούσαν πολύ τα κοριτσάκια μου), έπιασε φιλίες κατευθείαν. Το μόνο μελανό σημείο ήταν τα μαλλιά της, που της τα είχα κόψει το καλοκαίρι α λα γκαρσόν και ενώ όλες οι φίλες της είχαν κοτσιδάκια και αλογοουρές και μπιχλιμπίδια, η δικιά μου έκλαιγε και έτρωγε πολλά φρούτα (τί, δεν ξέρετε ότι αν τρως φρούτα μεγαλώνουν πιο γρήγορα τα μαλλιά;). Μέχρι και περούκα της αγόρασε ο πατέρας της και τη φορούσε από την ώρα που γύριζε μέχρι να κοιμηθεί, αλλά ως εκεί!

Και εννοείται ότι όλοι δώσαμε τη μεγαλύτερη προσοχή στην πιο «αδύναμη», μέχρι και το μωρό (2 χρονών τότε) συμμετείχε ενεργά!

Ουφ! Ευτυχώς προς το παρόν κλείσαμε για διακοπές και όλα βρήκαν τους προσχολικούς ρυθμούς τους, ελπίζω του χρόνου να είναι καλύτερα!

Και έρχεσαι κι αναρωτιέσαι, πώς γίνεται να έχει επιρροή το ένα στο άλλο μόνο στα αρνητικά και όχι στα θετικά; Ισχύει αυτό που λένε ότι το κακό συμπαρασύρει το καλό; Ή πρώτα φαίνεται ότι μπαίνει μπροστά το άσχημο, αλλά μετά την καταιγίδα βγαίνει το ουράνιο τόξο και ο ήλιος λάμπει ξανά; Γιατί όταν τις άφηνα στην πόρτα του σχολείου άκουγα αυτό το «θλιψ» του αποχωρισμού, που τόσο πολύ με πονούσε, αλλά είχα βρει το φάρμακό μου, τις έπνιγα στις αγκαλιές και τότε ο χρόνος σταματούσε!

Φαντάζεστε τι έχει να γίνει το Σεπτέμβρη, έτσι; Πρέπει να βρω τρόπο κλωνοποίησης επειγόντως!