Να φτάσω, μετά από τόσο κόπο, στην πηγή και να μην πιω νερό;

Η ιστορία της Εύας

Για να κατανοήσετε την σπουδαιότητα της δικής μου ιστορίας τοκετού, πρέπει να σας διηγηθώ την… προϊστορία της!!!

Όταν παντρευτήκαμε με τον άντρα μου, μετά από 2,5 χρόνια σχέσης, στα 34 εγώ και στα 39 αυτός, θέλαμε διακαώς- αμφότεροι – παιδιά. Εγώ πίστευα ότι μπορούσα να μείνω έγκυος απ’ την επόμενη κιόλας του μυστηρίου… Όμως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει… Κάθε μήνα η περίοδος συνεπέστατη στο ραντεβού της και εγώ με την πλερέζα κατεβασμένη!!! Τα αρνητικά τεστ εγκυμοσύνης σχημάτιζαν βουνό στον κάδο απορριμμάτων μου κι εγώ, κάθε φορά που τα έκανα, γινόμουν και πιο χάλια… σε σημείο να μην με ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέραν των γόνιμων ημερών μου, οποιουδήποτε εντύπου, άρθρου, blog, forum αφορούσε την υπογονιμότητα κλπ.

Μετά από εξετάσεις που κράτησαν 1,5 χρόνο και που διέγνωσαν μερική υπογονιμότητα, περάσαμε στο στάδιο του «συν Αθηνά και χείρα κίνει«. Μία λαπαροσκόπηση και δύο σπερματεγχύσεις – που το μόνο που κατάφεραν ήταν να εντείνουν το άγχος μου – μετά, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε προσπάθειες εξωσωματικής. Η πρώτη ορμονοθεραπεία απέφερε τον διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό των 21 ωαρίων. Έτσι αποφασίστηκε να γίνει εμβρυομεταφορά των 3 καλύτερων και κατάψυξη των υπολοίπων.

Η πρώτη προσπάθεια το μόνο που απέφερε ήταν απογοήτευση.

Η 2η εμβρυομεταφορά έγινε με κατεψυγμένα και απλά επιβεβαιώθηκαν αυτοί που έλεγαν ότι «με κατεψυγμένα ωάρια μειώνονται οι πιθανότητες«.

Και κάπου εκεί ήταν που… συνήλθα!!! Και συνειδητοποίησα πόσο κακό έκανα στον εαυτό μου και στη σχέση μου με τον άντρα μου μ’ όλη αυτήν την εμμονή και την υστερία μου. Και κάπου εκεί χαλάρωσα κι άρχισα να χαμογελάω και πάλι και να βλέπω το ποτήρι «μισογεμάτο». Δεν ξέρω αν βοήθησε αυτή η μεταστροφή της ψυχολογίας μου, αλλά όταν πήγα για την 3η εμβρυομεταφορά με τα ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ κατεψυγμένα μου «εμβρυάκια», δεν έκανα ούτε μία αρνητική σκέψη… Και τις μέρες που ακολούθησαν μέχρι την β’ χοριακή που έπεται αυτής της δοκιμασίας – της πολυπόθητης εμφύτευσης – αισθανόμουν πως μέρα με τη μέρα μια νέα ζωούλα ξεκινούσε μέσα μου!!!

Όταν ήρθε η μεγάλη μέρα, δικαιώθηκα… Ήμουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Έγκυος!!!

Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν οι ομορφότεροι της ζωής μου!!! Δεν μ’ ενοχλούσαν ούτε οι ναυτίες, ούτε οι υπνηλίες, ούτε οι συχνοουρίες, ούτε οι καούρες!!! Τα χαιρόμουν όλα γιατί αυτά ήταν η απόδειξη ότι ήμουν έγκυος! Έτσι πέρασαν 9 μήνες – με αρκετό άγχος μέχρι την καθιερωμένη επίσκεψη στον γυναικολόγο για τον υπέρηχο που θα με καθησύχαζε ότι όλα βαίνουν καλώς. Όταν μπήκα στον μήνα μου, άρχισα να κάνω κάθε Δευτέρα καρδιοτοκογράφημα.  Εν τω μεταξύ, ενώ ο γιατρός μου συνεργαζόταν με ένα μαιευτήριο συγκεκριμένο, του είχα ζητήσει να γεννήσω σε άλλο λόγω της επαγγελματικής συνεργασίας που είχε ο άντρας μου μ’ αυτό (όχι ιατρικής).

Παρ’ όλ’ αυτά, τα καρδιογραφήματα γινόντουσαν στο μαιευτήριο του γιατρού μου. Κάθε φορά η διάρκειά τους δεν ξεπερνούσε τα 15΄.

Να πω ότι η ημερομηνία που έκλεινα τον ένατο ήταν 22 Ιουλίου.

Το πρωί της Δευτέρας 6 Ιουλίου, τηλεφωνώ στον γιατρό μου για να φιξάρω την ώρα και μου λέει «Ξέχνα το σήμερα, γίνεται χαμός από τοκετούς και είναι όλες οι αίθουσες κλεισμένες. Έλα αύριο κατά τις 12″

Ξέχασα να αναφέρω το πιο σημαντικό! Στον 3ο μήνα της εγκυμοσύνης μου, πάνω στην μεγάλη μου λαχτάρα να γεννήσω, είδα όνειρο ότι πήγα σ’ ένα μαιευτήριο στις 7 Ιουλίου, χωρίς καμία ένδειξη επερχόμενου τοκετού (συσπάσεις, σπάσιμο νερών κλπ) και τους είπα ότι γεννάω. Έχοντάς το στο νου μου λοιπόν όλο αυτό το διάστημα, όταν γύρισα σπίτι εκείνη τη μέρα και μου είπε ο άντρας μου ότι θα έφευγε την άλλη μέρα για ένα έργο που εκπονούσε στα Ιωάννινα (πολ. μηχανικός γαρ) τον παρακάλεσα να μην πάει και μ’ αφήσει μόνη μου την συγκεκριμένη ημερομηνία. Ο άνθρωπος φυσικά γέλασε και μου είπε ότι ήταν αδύνατον και να μην ανησυχώ γιατί είχα πολλές μέρες ακόμα μπροστά μου…

Έτσι την άλλη μέρα πήρα τ’ αυτοκινητάκι μου και πήγα στην κλινική μόνη… Το καρδιοτοκογράφημα αυτή την φορά κράτησε 1 ολόκληρη ώρα γιατί το μωρό κοιμόταν και η μαία που με παρακολουθούσε ήθελε μέτρηση… εν κινήσει. Έτσι, παρ’ όλες τις προτροπές και τα σκουντήγματα της κοιλιάς μου, αυτό δεν έλεγε να ξυπνήσει. Ώσπου, κάποια στιγμή, την ώρα που μπήκε ο γιατρός μου και της ζήτησε να μ’ αποσυνδέσει απ’ τον καρδιοτοκογράφο, συνέβη το ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι παλμοί ήταν κατά μέσο όρο στους 150 και ξαφνικά…. άρχισαν να πέφτουν!!!! Άκουγα την καρδούλα του μωρού μου να σβήνει…. 150, 100, 80, 45….. Η ματιά του γιατρού μου στη μαία τα έλεγε όλα…

Έντρομος με ρώτησε που βρίσκεται ο άντρας μου και όταν του είπα εκτός Θεσσαλονίκης μου είπε ότι έπρεπε να «πάρει» το μωρό άμεσα. Με ρώτησε αν ήθελα να το διακινδυνεύσουμε και να πάμε στο άλλο μαιευτήριο όπου είχαμε προγραμματίσει αρχικά να γεννήσω και όταν του είπα «ΟΧΙ, σώσε το ΤΩΡΑ» ούτε που κατάλαβα για πότε μου έκαναν την επισκληρίδιο και με προετοίμασαν για το χειρουργείο. Καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια εγώ προσπαθούσα με το κινητό μου να ειδοποιήσω τον άντρα μου που δούλευε αμέριμνα 300 τόσα χλμ μακριά, αλλά έλα που δεν είχα σήμα μέσα στην αίθουσα τοκετού!!! Άρχισα να φωνάζω τις μαίες να βγουν και να του τηλεφωνήσουν, να του πουν ότι γεννάω αλλά και το ΠΟΥ!!! (μην τρέχει άδικα στο άλλο!!!)

Εν τω μεταξύ, λόγω του καλοκαιριού έλειπε και η μαμά μου και η αδερφή μου – οι αμέσως πιο κοντινοί μου άνθρωποι – στην Χαλκιδική!!! Τις έστειλα ένα απλό sms «ΓΕΝΝΑΩ» ενώ με μετέφεραν στο χειρουργείο κάνοντας δύο τραγικές σκέψεις «Χάνω το μωρό μου;» και «Γεννάω ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ!!!«.

Από εκείνη τη στιγμή και για όσο κράτησε η καισαρική, δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου! Τρελή αγωνία για το μωρό, τρελή αγωνία για τον άντρα μου που θα το είχε μάθει και μπορεί να έτρεχε στον δρόμο σαν τρελός, το ίδιο και για την μητέρα μου και την αδερφή μου και φυσικά η σκέψη ότι ήμουν ΜΟΝΗ!!! Όταν ένιωσα το τελικό τράβηγμα του μωρού έξω απ’ την κοιλιά μου ήμουν έτοιμη να λιποθυμίσω!!! Όμως περίμενα…. περίμενα ένα κλάμα… ΤΟΝ ΗΧΟ που θα με καθησύχαζε… για μερικά δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνες δεν άκουσα τίποτα!!!

«Γιατρέ… το μωρό;;;«

Και τότε την άκουσα!!! Ήταν ο πιο όμορφος ήχος του κόσμου!!! Οι λυγμοί της μπερδεύτηκαν με τους δικούς μου… έκλαιγα, ΝΑΙ!!! Λυτρωτικά!!! Με το κλάμα της ψυχής που επανέρχεται στη θέση της!!! Και όταν μετά από λίγο την αντίκρυσα συνειδητοποίησα για 1η φορά στη ζωή μου το πραγματικό νόημα της λέξης «ΕΥΤΥΧΙΑ«!!! Λίγο αργότερα μου είπε ο γιατρός μου ότι όταν με άνοιξε, το μωρό κρατούσε σφιχτά τον ομφάλιο λώρο – η… κυρία βρήκε παιχνίδι – και ότι ο λόγος που έπεφταν οι παλμοί της ήταν γιατί είχε σφηνώσει το χέρι της στη λεκάνη μου με τον ομφάλιο λώρο πιεσμένο και έτσι δεν μπορούσε να οξυγονωθεί… εξ’ ου κι έχασε τις αισθήσεις της… Πραγματικά δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν αυτό συνέβαινε ενώ ήμουν σπίτι μου… το σίγουρο είναι ότι δεν θα καταλάβαινα τίποτα παρά μόνο πολλές ώρες μετά – πιθανόν όταν θα ήταν πολύ αργά…

Τις ώρες που ακολούθησαν μπορείτε να τις φανταστείτε… Ενώ εγώ γεννούσα, ο μπαμπάκας μας έκανε τα Ιωάννινα – Θεσσαλονίκη σε 2 ώρες και 1 τέταρτο, η μαμά μου – που ειδοποιήθηκε ενώ έκανε… βουτιές στη θάλασσα, ήρθε με βρεγμένα μαλλιά και παρεό (!) κλαίγοντας στη διαδρομή για το «τί μάνα ήταν αυτή που η κόρη της γεννούσε το 1ο της παιδί και αυτή έλειπε» και άλλα τέτοια κωμικοτραγικά….

Όμως όλα αυτά ξεχάστηκαν όταν όλοι αντίκρυσαν το αγγελούδι μας!!!

ΧΑΛΑΛΙ τα όσα πέρασα…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com