Πήγα προετοιμασμένη για τα χειρότερα και μου ήρθαν τα καλύτερα!

Η ιστορία της Ανδριανής

Η δική μου ιστορία τοκετού είναι απλή… Δεν είχα καθόλου άγχος (παρόλο που στην οικογένειά μου είχα πρόσφατο πολύ σοβαρό περιστατικό λάθους του γιατρού στην γέννα) και την περίμενα την μέρα με ανυπομονησία. Νομίζω σε αυτό συνέβαλε ο γιατρός μου και η μαία μου που είναι δύο καταπληκτικοί, θετικοί, ψύχραιμοι και ήρεμοι άνθρωποι.

Πήγα έκανα υπέρηχο και ο γιατρός μου σύστησε να μπω την επόμενη μέρα για πρόκληση τοκετού γιατί το παιδί είχε τυλιχτεί στον ομφάλιο λώρο και είχα ήδη διαστολή. Δέχτηκα και το ανακοίνωσα στον άντρα μου ως εξής: «Αχ τι ωραία, αυριο το πρωί έχουμε ραντεβού για γέννα και θα είσαι εσύ, ο Στέλιος ή (ο γιατρός), η Σία (η μαία), τί ωραία που θα είναι» Φυσικά ο άντρας μου με κοίταζε απορρημένος και φαντάστηκε ότι αυτή ήταν άλλη μία παρενέργεια των ορμονών μου που εκαναν πάρτυ πάλι προφαινώς.

Κοιμήθηκα σαν πουλάκι, ξύπνησα με πολύ ευχάριστη διάθεση αλλά προετοιμασμένη –φυσικά- να βιώσω τον τοκετό όπως είχα δει σε όλες τις ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές πχ η Ρέητσελ από τα Φιλαράκια. Δηλαδή περίμενα να ουρλιάζω για ωρες, να μην έχω διαστολή κλπ κλπ. Αλλά γενναία ούσα το είχα πάρει πατριωτικά και λέω: ε, δεν μπορεί αφού τόσες γυναίκες το έχουν περάσει δεν μπορεί θα το αντέξω και εγώ… Ε, πόσο πια να πονάω.. Για μία μέρα συνέχεια… Θα περάσει… Περαστικά να είναι και όλα τα αντέχουμε  και άλλα ανάλογα επιχειρήματα για να εκλογικεύσω την κατάσταση και να αποδεχτώ την μοίρα μου. Να σημειώσω όμως ότι γενικά σαν χαρακτήρας δεν φοβόμουν ποτέ τα διάφορα ιατρικά.

Μπαίνω μέσα με ένα τεράστιο χαμόγελο… Φυσικά όλοι απορούσαν και αναρωτιόντουσαν τι πίνω και δεν τους δίνω!!!!!! Αλλά εγώ απτόητη, ήμουν προετοιμασμένη να υπομείνω στωικά την μοίρα μου και να σφαδάζω στους πόνους για ώρες. Τελικά, τίποτα από αυτά δεν έγινε… Δεν ούρλιαζα από πόνους για να γεννήσω, δεν υπέφερα για ώρες και γέννησα πολύ εύκολα.

Άρχισε η προετοιμασία στις 8, στις 10 άρχισε η πρόκληση τεχνητών πόνων και στη 1 γέννησα πάρα πολύ εύκολα και γρήγορα γιατί, επειδή το παιδί ήταν τυλιγμένο στον ομφάλιο λώρο έκανε βραδυκαρδίες και έπρεπε να βγει άμεσα, όπως και έγινε. Μάλιστα δεν ήθελα και επισκληρίδιο γιατί δεν ένιωθα δυσβάσταχτους πόνους και έκανα τελικά μία μικρή δόση λίγο πριν μπω στην αίθουσα τοκετού (δηλαδή γύρω στις 12) μήπως και χρειαστεί να κάνω τελικά καισαρική λόγω του τυλιγμένου λώρου.

Πήγα με θετική διάθεση, προετοιμασμένη για τα χειρότερα και τελικά μου ήρθαν τα καλύτερα. Δεν ξέρω, προφανώς εμένα οι ορμόνες μου λειτούργησαν κατά αυτό τον τρόπο και μου εξασφάλισαν μία αδικαιολόγητη καλή διάθεση και θετική ενέργεια χαχαχα! Πραγματικά το θυμάμαι ως μία μοναδική και ευχάριστη εμπειρία που ως κατάληξη είχε να κρατήσω στα χέρια μου ό,τι πολυτιμότερο έχω στην ζωή μου, τον Εμμανουήλ μου!

Ευχομαι από καρδιάς σε όσα κορίτσια είναι να γεννήσουν να έχουν μία τέτοια εύκολη γέννα.

Φιλικά
Ανδριανή

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com