Το πίστεψα και τα κατάφερα!

Γραφω  απο την ομορφη Κυπρο και σας χαιρετω μανουλες αγαπημενες! Γιναμε ηδη 13 μηνων και ακομα νομιζω πως ζω ενα ονειρο που καθημερινα γινεται πραγματικοτητα!

2009 παντρευομαι με αγωνια, ενθουσιασμο και ανυπομονησια τον επιλεκτο της καρδιας… Πιστευα οτι μετα την μετακομιση στο σπιτι μας θα κυλουσε η ζωη μας ονειρικα οπως τοτε… Δυστυχως ο Θεουλης ειχε αλλα σχεδια! Ξεκινησαμε προσπαθειες για μωρακι νομιζοντας οτι απο την πρωτη προσπαθεια θα εμενα και εγκυουλα… Περασε ο καιρος και δυστυχως δεν ερχοταν το ποθητο αποτελεσμα… Αρχισα να ανησυχω στον χρονο πανω, καθοτι παντοτε ειχα πονους φρικτους περιοδου, ακανονιστο κυκλο και πολυκυστικες ωοθηκες… Μετα απο τριμηνη ορμονοθεραπεια σε ενα υπερηχο ρουτινας ανακαλυπτουμε ενδομητριωση.. Παθαινω το πρωτο σοκ!

Κανω το χειρουργειο, με εμψυχωνει ο γιατρος μου λεγοντας μου οτι αυτος ηταν ο λογος των αποτυχημενων προσπαθειων και πλεον λυθηκε! Δυστυχως ομως το προβλημα μου δεν τελειωσε εδω… Με πολλες οικονομικες στερησεις συνεχισαμε την προσπαθεια εξακριβωσης του προβληματος μου… Πηραμε γνωμες των καλυτερων γιατρων οι οποιοι δεν εβλεπαν το ακριβες προβλημα… Ολοι εκαναν τα πειραματα τους και εγω ξεκινησα να νιωθω πιεσμενη και κουρασμενη οσο ποτε.. Οποθος ομως να αποκτησω το μωρακι μου δεν με αφησε να ησυχασω ουτε λεπτο..

Ειχαν περασει ηδη σχεδον δυο χρονια και σταματησα να πηγαινω σε παιδικα παρτυ.. Αρχισα να βλεπω μωρακι στον δρομο και να συγκινουμαι και να βλεπω στα ματια των δικων μου ανθρωπων την αμφιβολια (θα τα καταφερει τελικα αραγε;;)

Μετα απο δυο διπλες τοποθετησεις με ενεσιμες θεραπειες αποτυγχανουμε και παλι. Αλλαζουμε γιατρο και ξεκινω ορμονοθεραπειες και ετοιμαζομαι για την περιβοητη εξωσωματικη που τοσοοοο πολυ ηθελα να αποφυγω… Εβαζα μονη μου τα ενεσιμα, εκανα την ζωη οπως και πριν και δεν αφησα ουτε λεπτο να περασει μιζερα και στεναχωρα… Ενιωθα οτι ετσι σιγα σιγα εφτανα κοντα στον στοχο μου να γινω και εγω μια μερα μανουλα…

Πρωτη αποτυχια… κατεστραμενα ωαρια.. η ενδομητριωση ειχε κανει την ζημια της, τα ωαρια μου δεν επιβιωναν.. αυτη ηταν η αιτια του κακου…. Ξεκινω θεραπειες εμμηνοπαυσης στα 28… 7μηνες χωρις περιοδο μεσα στις εξαπσεις και στα νευρα με αγωνια και καρτερικοτητα…

Ξεκινω δευτερη εξωσωματικη και στο μεταξυ τα εξοδα να τρεχουν, οι γιατροι να ακριβοπληρωνονται και εμεις με τον αντρα μου να βγαζουμε δυσκολα την καθημερινοτητα καθοτι δεν ειχαμε καθολου βοηθεια απο κανεναν…

13-4 γινεται το τεστ! Το θετικο τεστ της ζωης μου!!! Και ξεκινω πονους  και δυσφορια… Ειχα γεμισει υγρο στους πνευμονες και μολις που ειχα γλιτωσει τον θρομβο… Μενω στο κρεβατι ακινητη λογω συσπασεων, βαζω 8 φαρμακα την μερα και ενεση για τον θρομβο 9 μηνες…. Περασαν και τιποτα δεν θυμαμαι πια αρνητικο…

Γεννησα την μικρη μου  λιγο πριν τα Χριστουγεννα και το μονο που ειχα το κουραγιο να πω ηταν οτι δεν το πιστευω… Ειχε κολλησει αυτη η φραση και δεν μπορουσα να πω τιποτα αλλο!

Μανουλες, τιποτα μην αφηνετε στην τυχη. Ακολουθηστε το ενστικτο σας… και αν χρειαστειτε θεραπεια, καντε εξωσωματικη! Δεν ειναι τρομακτικο, αλλα ενα αποσμενο ταξιδι ποθου και επιθυμιας…

Σας φιλω..

η Μαρία, η μαμα της Μελιτινης!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com