Θέλω να τα βροντήξω όλα και να εξαφανιστώ…
Θέλω να τα βροντήξω όλα και να εξαφανιστώ…
μαμά Χ.
Γεια σας κορίτσια! Θα χρειαστώ την βοήθειά σας επειγόντως…
Είμαι μαμά ενός κοριτσιού 4 (σχεδόν) χρονών. Έχω το πιο βολικό παιδί του κόσμου. Από μωρό, δεν ξύπνησε νύχτα, δεν γκρίνιαξε ΠΟΤΕ για δόντια, δεν γκρίνιαξε γενικώς δηλαδή, δεν κατάλαβα ότι έκανα παιδί…
Εκτός του ότι νιώθω ότι διαλύθηκε η σχέση μου με τον άντρα μου.
Ήμασταν μαζί 11 χρόνια πρίν αποκτήσουμε παιδί. 7 από αυτά παντρεμένοι. Προσπαθήσαμε πολύ, κάναμε και εξωσωματικές και τελικά όταν τα παράτησα και είπα να ασχοληθώ λίγο με τον εαυτό μου και όχι με την απόκτηση παιδιού, έμεινα έγκυος…
Ο άντρας μου πάντα δίπλα μου. Ήμασταν ένα. Δεν τσακωνόμασταν ποτέ, δεν διαφωνούσαμε ποτέ, ένιωθα ότι με στήριζε πάντα και σε ότι κι αν έκανα…
Μέχρι που ήρθε το μωρό… Και άρχισε να μου «την λέει» για τα πιο απλά πράγματα.
Γιατι δεν πήρα 45 πιπίλες πριν βγούμε και όταν οι 5 που είχα μαζί μου λερωνόντουσαν (προ 6 μηνων μιλάμε που χρειάζεται αποστείρωση) έπρεπε να τα μαζεύουμε σιγά σιγά.
Πηγαίναμε σε φίλους και γιορτές και εκείνος καθόταν με την παρέα και έτρωγε και έπινε και πέρναγε καλά και εγώ έτρεχα πίσω από το μωρό… Κλασσικά ότι κάνετε όλες…. Και φυσικά δεν με ενοχλούσε, αλλά δεν είναι και ο ορισμός του πέρασα καλά απόψε….
Αυτό που με ενοχλούσε, ήταν η ερώτηση του όταν ήμασταν στο αυτοκίνητο, στο δρόμο της επιστροφής «δεν περάσαμε τέλεια απόψε;;». Ένιωθα πως δεν είχε δώσει καμία σημασία στο πως είχα περάσει την βραδιά μου… Στο ότι δεν ήπια ούτε ένα ποτό, δεν έφαγα, δεν είχα την ευκαιρία να μιλήσω με έναν άνθρωπο…(η μικρή με ήθελε πάντα μαζί της στο παιδικό δωμάτιο να παίζουμε μαζί)
Και η μικρή μεγαλώνει και αρχίζουν οι τσακωμοί για το κλασσικό… Εγώ μαλώνω, εκείνος χαιδεύει…. Δεν με στηρίζει ποτέ σε καυγά που έχω με την μικρή… Παίρνει το μέρος της και τσακωνόμαστε μαζί μπροστά της… Εκείνη το εκμεταλλεύεται αυτό δεόντως, εννοείται…
Αυτό που με ενοχλεί πάνω απ’ όλα είναι ότι πια τον θεωρώ Μ……κα! Δεν μου αρέσει αυτό καθόλου, δεν ήμασταν έτσι, δεν είχα σκεφτεί έτσι για εκείνον ποτέ, αλλα τώρα πια ότι και να κάνει από μέσα μου λέω «τον Μ…..κα».
Το δεύτερο και μεγαλύτερο πρόβλημά μου είναι η δουλειά μου. Το ξέρω ότι ευτυχώς που την έχω, αλλά περνάω απίστευτα χάλια τις 8 ώρες που είμαι εκεί. Δεν μιλάω με άνθρωπο (με το παιδί που είμαστε μαζί στο γραφείο, δεν μπορούμε να μιλήσουμε γιατί το γραφείο μας είναι έξω από τα γραφεία των 3 αφεντικών και δεν θέλουν κουβέντες και χαχαχα χουχουχου όπως έχουν πει επανειλημένως) και γενικά η κατάσταση έχει γίνει πολύ ψυχοφθόρα πια για όποιον τυχερό-άτυχο δουλεύει ακόμα γιατί του το κοπανάνε από το πρωί μέχρι το βράδυ ότι πρέπει να τους προσκυνά που δουλεύει ακόμα και πληρώνεται…
Στη δουλειά χάλια λοιπόν, στο σπίτι χάλια λοιπόν, δεν έχω καθόλου χρόνο για έναν καφέ μόνη μου με μία φίλη να συζητήσουμε, να κάνω κάτι για μένα….. ότι να ναι… να ξεφύγω λίγο…
Θέλω να τα βροντήξω όλα και να εξαφανιστώ… Και δεν μου αρέσει έτσι όπως νιώθω…. Νιώθω τύψεις που σκέφτομαι ότι θέλω να εξαφανιστώ…
Πείτε μου… Περνάει;; Θα φτιάξουν τα πράγματα;;; Θα σωθεί ο γάμος μου ή έτσι όπως πάμε το χάσμα μεγαλώνει και θα έρθουν και τα χειρότερα;;; Έχετε περάσει κάτι παρόμοιο και με τι αποτελέσματα;;;
[divider]
Έχεις μια ιστορία να μας πεις;
Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!
Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com
Μαμά Χ. έχω βρεθεί άπειρες φορές στη δική σου θέση.... νομίζω όμως πως η αντιμετώπιση σου που ήταν και η δική μου δεν οφελεί... 1) Από όσα έγραψες δεν φαίνεται πουθενά ότι ο άντρας σου δε σε αγαπάει, ή σε απατάει, ή σε βαρέθηκε.... 2) Έχεις ένα υγιές κοριτσάκι!!! Πολύ σημαντικό!!! 3) Έχεις δουλειά!!! Ναι ναι ειναι πολύ σημαντικό αυτό!!! Σκέψου να μην είχες δουλειά και να μην μπορούσες να αυτοσυντηρείσαι και να φροντίζεις το παιδί σου?? Δεν είναι ανάγκη να μιλάει κανείς όλη την ώρα για να νιώθει όμορφα. 4) Ναι, όλες οι μαμάδες περνάμε σοκ μόλις έρθει το πρώτο παιδάκι... ακόμα και κατάθλιψη...αλλά δεν το βάζουμε κάτω!! Και ισχύει πως οι μπαμπάδες γενικά δύσκολα γενικά καταλαβαίνουν τι μας συμβαίνει και πως πρέπει να χειριστούν την κατάσταση... και κάνουν πατάτες!!! Αλλά δεν είναι και στη φύση τους να νιώθουν όλα όσα νιώθει και φοβάται μια μανούλα για το μικρό της... με τον καιρό η κατάσταση φτιάχνει με την καλή θέληση και των 2!! 5) Αφού τον εκτιμούσες σκέψου τι ήταν αυτό-αυτά που σε έκαναν να νιώθεις έτσι για εκείνον... σίγουρα υπάρχουν ακόμη... μήπως ξέχασες να τα αναγνωρίζεις? 6) Με το τσακώνεσαι μαζί του να τον βρίζεις από μέσα σου κάνεις κακό πρώτα στη σχέση σου και μετά στο παιδί σου.... γιατί αυτές οι καταστάσεις γενικά κουράζουν τον άλλον και πολλές φορές φορές ψάχνουν την γαλλήνη που αρχικά τους προσφέρουμε αλλού... και σκέψου ότι αν αυτός έχει αλλάξει 1 φορά εσύ από τότε που έγινες μαμά έχεις αλλάξει αναγκαστικά 10 φορές για το παιδί σου!!! Κι αυτός έχει δει τα πάνω κάτω!! Η λύση είναι Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ μόνοι σας!!! Και αν ατός γίνει με πολλή αγάπη και μηδενική υπερηφάνια και εγωισμό τουλάχιστον από πλευράς σου ο άλλος λιώνει αμέσως και η λύση βρίσκεται!!! Αρκεί να θες... Έχω περάσει διάφορες φάσεις στη ζωή μου από τότε που γέννησα και έχω αλλάξει οπτική γωνία σε πολλά θέματα προκειμένου να σώσω τον έρωτά μου, το γάμου και την οικογενειακή μου ισορροπία!!! Η αγάπη όταν είναι ειλικρινής και καθαρή χωρίς φθόνο, εγωισμό, υπερηφάνια πάντοτε κερδίζει Από εσένα εξαρτώνται όλα!!!
Εισαι πολυ σωστη !!!
Γελάω πολύ με αυτό το σχόλιο. Ναι δεν προκύπτει ότι την έχει κερατωσει η βαρεθεί. Προκύπτει ότι την έχει εντελώς γραμμένη
αγαπητη μαμα χ. δε θα σου δωσω καμια συμβουλη απλα θα σου παραθεσω τα παρακατω. ειμαι μαμα μιας 4 μηνων κορουλας και μολις πριν λιγο φωναξα στον αντρα μου "θελω να ξεκουμπιστω απο αυτο το κ***οσπιτο".η κατασταση στο σπιτι μας ειναι απελπιστηκη.εγω ειμαι σε αδεια μητροτητας και το αφεντικο μου με περιμενει πως και πως να γυρισω να μου κανει μαυρη τη ζωη. ο αντρας μου ειναι ανεργος.μενουμε σε ενοικιο.δεν εχω γονεις.τα πεθερικα μου ειναι υπερηλικες και οπως καταλαβαινεις περναω οοολη τη μερα με το παιδι χωρις να μπορω να την αφησω ουτε λεπτο μονη.εχω φτασει στο σημειο να θελω να παω τουαλετα και να μην μπορω παρα μονο αν την παρω και εκεινη μαζι μου.η μονη μου "βολτα" ειναι το πρωι που θα παω στο φουρνο να παρω ψωμι.... θα με ρωτησεις που ειναι μεσα σε ολα αυτα ο αντρας μου.λοιπον.λατρευει το μωρο παιζει μαζι της και τα βρισκει ολα υπεροχα απορωντας που βρισκω τις δυσκολιες.αυτο καλη μου συμβαινει επειδη ο κυριος 11 με 1 το μεσημερι παει γηπεδο για τρεξιμο.2 με 5 θα παει για κανενα καφεδακι σε κανενα φιλο. και το απογευματακι μπορει να πεταχτει στους γονεις του.τον αδερφο του.οποτε τις λιγες ωρες που ειναι σπιτι τα βρισκει ολα καλα... δε θα σου μιλησω για τη σχεση μας.. ασε καλυτερα.εχω απελπιστει τοσο πολυ απο ολα που το τελευταιο πραγμα που σκεφτομαι ειναι το σεξ.θα βρει αλλη λενε οι φιλεναδιτσες μου.να σου πω ομως καλη μου ,αυτο ειναι το τελευταιο που με απασχολει,ετσι και αλλιως ολα μονη μου τα κανω.ποια θα ειναι η διαφορα? ειμαι σε ενα τελμα.νιωθω παγιδευμενη και αναγκαζομαι να κανω τον καραγκιοζη στη μικρη για να γελαει.ειναι το μονο που με χαλαρωνει.ολα τα αλλα χειροτερα δε γινονται.γινονται????
καλησπέρα λοιπόν μιλα με τον συζυγο σου ποιαστον και πες του οτι δεν πάει ολη αυτη η κατασταση πες του τα παραπονα σου και βρείτε μια λυση,, επισης βγες.. ασε το παιδι στον αντρα σε μανα πεθερα νταντα και βγες, απλα θες λιγο χρονο με τον εαυτο σου και το βρισκω απολυτα φυσιολογικο.. και εγώ ετσι ειμαι ΑΛΛΑ οταν βλεπω τον αντρα μου να καθεται και εγω να τρεχω πάω και του αλλου παλικάρι ηρθε η σειρα σου τρεχα εσυ να κατσω εγω,. ολα γινονται με συνενοηση
Η συμβουλή του Giorgou του εκπαιδευτικού νομίζω ότι είναι ότι καλύτερο να ακολουθήσεις. Αυτο που μου έκανε εντύπωση και με προβληματισε διαβάζοντας το κείμενο σου και μερικα απο τα σχολια με συμβουλες κτλ, είναι ότι πολλές μαμάδες έχουν βιώσει ή βιώνουν την αναλογη κατασταση. Πιστεύω ότι όλες, ως κλασικές ελληνίδες μαμάδες, ξεχνάτε ότι αρχικά είστε γυναίκες και κάνετε το λάθος πιστεύοντας ότι η γη γυρνάει γύρω απο τα παιδάκια σας και σταματα σε αυτα.
Συμφωνώ μαζί σου! Καλά να είμαστε πάνω απ'όλα, αλλά πρέπει να προσπαθούμε και να αναζωογωνούμε τη σχέση μας, γιατί τη σχέση αυτή είναι που θα βλέπει και θα αισθάνεται το μωρο/παιδί και θα του δίνει ασφάλεια αλλά και παράδειγμα. Τώρα που έκλεισα τα 40ήμερα κάνουμε σχέδια με τον άνδρα μου (με το που γέννησα βασικά τα ξεκινήσαμε λολ!) και σκεφτόμαστε τί μπορούμε να κάνουμε μαζί με το μωρό αλλά και πού θα πάμε μόνοι, σα ζευγάρι, να χαλαρώσουμε όταν θα μπορούμε να αφήσουμε το μωρό σε κάποιον συγγενή να το προσέχει. Πάρα πολύ σημαντικό, όσα ζευγάρια παντρεμένα πολλά χρόνια με παιδιά έχω συζητήσει μαζί τους, όλοι μου λένε και μία φορά την εβδομάδα αν μπορείς, π.χ. κάθε Κυριακή, βόλτα μόνοι με το σύντροφο!
Αγαπητη μαμα Χ. να γραψω κι εγω την αποψη μου πανω στο θεμα αν και συμφωνω σε αρκετα με τις πιο πολλες απόψεις που διαβασα.Εχοντας κι εγω μια μικρη πειρα σαν μαμα αυτό που μπορω να πω με σιγουρια ειναι οτι η γυναικα-μαμα παντα ειναι ενα βημα πιο μπροστα σε ολα οσον αφορα το μεγαλωμα του παιδιου σε σχεση παντα με τον ανδρα πλην ελαχιστων εξαιρεσεων. Και κυριως οι γυναικες που δεν εργαζοννται ακομη περισσοτερο.Θες γιατι ειναι η φυση μας ετσι, θες γιατι μας μεγαλωσαν και μας καθοδηγησαν με αυτο το τροπο δεν ξερω,το μονο παντως σιγουρο για μενα ειναι οτι τα δικα μου ματια ανοιγουν τη νυχτα οταν ερχεται το παιδι μου στο κρεβατι πριν ακομα μου μιλησει και δεν ειναι υπερβολη, και μπορω να πω ενα σωρο μικρα- και μεγαλα καθημερινα και μη πρακτικα και αλλα πιο συναισθηματικα που κανουν την διαφορα.Ομως αυτο δεν σημαινει οτι τα φορτωνομαστε ολα εμεις.Θεωρω οτι και παλι εμεις μπορουμε να βαλουμε τα ορια μας και καποια στιγμη να δειξουμε οτι δεν αντεχουμε χωρις να χανονται ομως οι ισσοροποιες στην οικογενεια. Μιλησε του γιατι πολυ απλα ειναι ανδρας σου και εχετε μια κοινη πορεια πες αυτά που σε βαραινουν αυτά που σ΄ενοχλουν και δωστου κι εσυ αρμοδιοτητες π.χ να ταισει εκεινος τη μικρη ,να την κανει μπανιο ,να την παει μια βολτα, ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ, δεν μπορει να τα καταφερει τι λες... Τεσσαρων χρονων παιδακι ειναι πολυ πιο βολικο και ευκολο απο οταν ειναι δυο. Ειναι κανονας οταν λεει κατι ο ενας γονιος και συνηθως η μαμα ή μαλωνει ο αλλος να συμφωνει ή να μη μιλα αντιστοιχα μπροστα στο παιδι.Μετα ας το συζητησουν μεταξυ τους, μπροστα στο παιδι ομως εχουν κοινη αντιμετωπιση διαφορετικα το παιδι μπερδευεται και αποσυντονιζεται το λεω απο πειρα και μονο. Βρες χρονο για ΣΕΝΑ και μονο ,κανοντας αυτο που σ'ευχαριστει μια ωρα,μιση - δυο φορες τη εβδομαδα μια, τι μπορει να ειναι αυτο - εσυ ξερεις, θα δεις τεραστια διαφορα πιστεψε με. Το θεμα δουλεια ειναι σοβαρο αν δεν υπαρχει προοπτικη να καλυτερεψουν οι συνθηκες και μπορεις να ανταπεξελθεις οικονομικα φυγε.Αλλιως μενεις κατεβαζοντας διακοπτη οταν εισαι εκει,σκεφτομενη πιο σημαντικα την οικογενεια και τη υγεια σου. Δεν εισαι η μονη -Δεν εισαι μονη.
Ειλικρινά δεν έχω να προσθέσω τίποτα διαφορετικό. Με κάλυψαν σε όλα τα προηγούμενα σχόλια. Καταλαβαίνω πολύ καλά την κατάστασή σου γιατί την νιώθω κάθε μέρα και μάλιστα με 2 μωρά. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι ΔΕΝ είσαι μόνη σου. Είμαστε μία ωραία παρέα που η μία βοηθάει την άλλη. Εμένα με βοήθησαν οι παραπάνω απαντήσεις και ευχαριστώ όλες σας για αυτό, ευχαριστώ και τον Giorgo που σαν άντρας και εκπαιδευτικός μπήκε στον κόπο να σχολιάσει με τόση ευγένεια.
Απαράδεκτος ο άντρας σου αγαπητή Χ. αλλά κι εσύ πόσο ακόμα θα το ανέχεσαι όλο αυτό; Θεωρώ πως δεν νοείται στη σύγχρονη εποχή άνδρας με εργαζόμενη σύζυγο, που να μην μοιράζεται τη φροντίδα των παιδιών και τις δουλειές του σπιτιού. Οι γυναίκες που επωμίζονται όλο το οικογενειακό βάρος και δε βγάζουν άχνα είναι κατά τη γνώμη μου δειλές και άτολμες, για να μην πω τα κορόιδα της υπόθεσης. Γιατί δηλαδή να διαιωνίζουμε την περίπτωση ενός κακομαθημένου από τη μάνα του άντρα; Γι'αυτό παντρευόμαστε; Για να υπηρετούμε έναν άνδρα ώστε να μπορεί αυτός να κοπροσκυλιάζει στον καναπέ και στο ίντερνετ όλη μέρα; Αυτά γινόταν πριν πενήντα χρόνια που οι γυναίκες δεν είχαν βγει ακόμα έξω από το σπίτι. Σήμερα είναι απαράδεκτο να αφήνουμε να συμβαίνει το ίδιο. Εγώ μιλάω εκ του ασφαλούς βέβαια γιατί στο σπίτι μοιραζόμαστε τα πάντα. Αλλά αν είχα έναν σύζυγο που μ'αφήνει να κυνηγάω το παιδί στην ταβέρνα δύο ώρες χωρίς να κουνάει το δαχτυλάκι του, δε θα καθόμουν να ανεχτώ τέτοια γαϊδουριά. Και καμιά γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της δεν πρέπει να ανέχεται πλέον τέτοιες καταστάσεις.
Αγαπημένη ΜΑΜΑ Χ. Εγώ δεν θα πω τίποτα αναφορικά με τη σχέση σου με τον άντρα σου,νομίζω ότι όλοι οι προηγούμενοι με έχουν καλύψει λίγο -πολύ. Εγώ αυτό που θέλω να σου πω είναι πόσο σε καταλαβαίνω στο κομμάτι που αφορά στη δουλειά.Δεν υπάρχει χειρότερα πράγμα από το να περνάς το 1/3 της ημέρα σου σε ένα κλίμα δυσάρεστο και να έχεις ένα πλάκωμα στο στήθος από την ώρα που μπαίνεις μέχρι την ώρα που βγαίνεις!!! Μιλώντας με φίλες που κάθησαν 9 μήνες με άδεια εγκυμοσύνης,έλεγαν όλες επιτέλους θα γυρίσω στη δουλειά,θα δω τους συναδέλφους,θα αλλάξω λίγο παραστάσεις.....Το έχω ζηλέψει τρελά αυτό το συναίσθημα.....Αν πήγαινα να σκάβω όλη την ημέρα θα ήμουν μάλλον πιο χαρούμενη!Η δυστυχία η μεγάλη είναι ότι στην χώρα που βρισκόμαστε πρέπει να νιώθουμε ευτυχισμένοι που δουλεύουμε και όσοι έχουμε παράπονα από τις συνθήκες θεωρούμαστε πλέον αχάριστοι και υπερβολικοί.Δεν είναι όμως έτσι γιατί η δουλειά καθορίζει τη ζωή μας σε μεγάλο βαθμό.Εγώ στη διαδρομή της επιστροφής κλαίω για να εκτονοθώ ,για να φορέσω το καλό μου χαμόγελο και να πάω να πάρω το μωρό μου από τον παιδικό σταθμό!!! Βοήθεια από πουθενά ,14 μηνών ξεκίνησε παιδικό σταθμό,και έχουμε το υπέροχο πρόγραμμα της αφύπνισης στις 6.30πμ,για να ετοιμαστούμε ,να τον αφήσω στον σταθμό,και να διακτνιστώ ώστε 8 πάρα1,όχι και 1-να είμαι στη δουλειά. Μέσα στο καλοκαίρι κλατάρησα...Νόμιζα ότι θα πάθω εγκεφαλικό από τα νεύρα και την ένταση...Άρχισα να συνέρχομαι όταν διαπίστωσα πόσο κακό αντίκτυπο είχε όλο αυτό στο παιδί μου.Δεν ξέρω που βρήκα το κουράγιο και τη δύναμη να κάνω στην κυριολεξία restart και να πιέσω τον εαυτό μου να είναι καλά.Νομίζω ότι το βρίσκεις στο χαμόγελο του παιδιού σου,στην αγκαλιά του και στη χαρά που βλέπεις στο πρόσωπό του όταν περνάει καλά.Να σημειώσω ότι ο αντράς μου δουλεύει βράδυ ,το οποίο σημαίνει ότι επιστρέφοντας από τη δουλειά στο σπίτι ,έχοντας πάρει τον μικρό από το σταθμό δεν έχω ούτε 5' ξεκούρασης!!! Πραγματικά αναρωτιέμαι πολλές φορές πως βγαίνει ζωή έτσι,αλλά το ξεχνάω και ζω την καθημερινότητα. Για τους δε φίλους δεν συζυτάω καλύτερα....Έχω πρώην κολλητή φίλη που δεν έχει δει το παιδί ποτέ!!! Γι'αυτό Καλή μου έχεις πάρει τόση αγάπη και υποστήριξη από εδώ,γιατί απευθύνεσαι σε ανθρώπους που μπορούν να σε καταλάβουν και να σε νιώσουν.Σε όλες άγγιξες ένα κομμάτι του εαυτού μας.Όλες διαβάσαμε ανομολόγητες σκέψεις...Πάρε δύναμη από το παιδί σου,ευχήσου να είναι πάντα υγιές και μιας και είναι κορίτσι να συναντήσει μια μέρα τον υπέροχο γιό μου που μου βουτάει το vetex και καθαρίζει τζάμια!!!Σε φιλώ ,να είσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου και το παιδί σου.
Μην ανησυχείς! Όλες λίγο πολύ έχουμε περάσει από αυτή τη φάση και έχουμε σκεφτεί έτσι για τον μεγάλο έρωτα της ζωής μας! Εγώ νομίζω οτι τα ξεπέρασα όλα αυτά, γιατί έστω και μετά από 5 χρόνια γάμου (κάλιο αργά παρά πότε) ξεκίνησα να συζητάω πολύ με τον καλό μου και να ζητάω τη βοήθειά του και για το πιο χαζό πράγμα! Έτσι περνάμε όλοι καλά οπουδήποτε και να πηγαίνουμε και ξεκουραζόμαστε όλοι, όσο είναι δυνατόν βέβαια με τρία παιδιά! Δεν είναι δύσκολο. Απλά ζήτα βοήθεια και σίγουρα πρέπει να έχετε ίδια "πολιτική" απέναντι στο παιδάκι.
Να πω χίλια ευχαριστώ, δεν φτάνουν.......Ένιωσα ότι πήρα τόση αγάπη και ενδιαφέρον από τόσο κόσμο που δεν γνωρίζω, που δεν το περίμενα....Είναι απίστευτο πόσο εύστοχα ήταν τα σχόλια όλων σας και πόσο απο το ένα πράγμα που έγραψα φτάσατε τόσο κοντά σε άλλα δέκα....Είστε η καλύτερη βοήθεια, χαίρομαι τόσο πολύ που απευθύνθηκα σε εσας....Μερικές φορές θες ταρακούνημα για τα πιο αυτονόητα πράγματα...Χτες ήταν να πάμε σε μία συναυλία και θα παίρναμε και τη μικρή μαζί....Τελικά ακολουθώντας τη συμβουλή σας την αφήσαμε στην πεθερά και περάσαμε τέλεια οι δυο μας....Διασκεδάσαμε χωρίς να έχουμε το νου μας στο παιδί και χαλαρώσαμε....Θα το νομοθετήσω μου φαίνεται....Τουλάχιστον μία φορά το δεκαπενθήμερο βόλτα οι δυο μας έστω και γύρω γύρω το τετράγωνο......Ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον σας.....
μη στεναχωριέσαι. και μην αγχώνεσαι. όλοι και όλες, κάποια στιγμή, διαφωνούμε. ναι, και τα τέλεια ζευγάρια. δεν υπάρχουν βέβαια τέλεια ζευγάρια, αλλά λέμε τώρα. η αλλαγή που φέρνει στη ζωή ενός ανθρώπου η απόκτηση ενός παιδιού, είναι τεράστια. δεν το ξέρεις απο πριν, κανείς και τίποτε δε μπορεί να σε προετοιμάσει. συνήθως, παραδοσιακά, η μάμα "σηκώνει" τα βάρη της σίτησης, της καθαριοτητας, της διατήρησης των ισορροπιών, όλων των ουσιαστικών δηλαδή παραγόντων σε ένα σπίτι. ο μπαμπάς, επίσης παραδοσιακά, προσπαθεί να συνειδητοποιήσει την κατασταση. η μαμά, αναγκάζεται να το κάνει αυτό πολυ γρηγορότερα, διότι δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει την ξαφνιασμένη, να κλαίει ασταμάτητα και να περιμένει βοήθεια. το μωρό κλαίει, το μωρό πεινάει, το μωρό αρρωσταίνει, το μωρό είναι η πραγματικότητά της για τα επόμενα .... δεν ξέρω πόσα χρόνια της ζωής της. καμιά φορά πάλι, η μαμά κάνει την πάπια, αρνείται να καταλάβει, να συνειδητοποιήσει και να προσαρμοστεί και έτσι ο μπαμπάς αναγκάζεται (εάν μπορεί εννοείται) να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. λίγες είναι οι περιπτώσεις όπου και οι δύο από κοινού ανατρέφουν το παιδί τους, σεβόμενοι το γεγονός ότι η γονεϊκή ευθύνη είναι κάτι που μοιράζεσαι, όπως και η απόφαση να φέρεις το παιδί στον κόσμο με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Θα σου έλεγα λοιπόν, να πιάσεις τον άντρα σου, να του ζητήσεις να συζητήσετε την κατάσταση και να σταματήσεις να τα παίρνεις όλα επάνω σου. Μοιράσου τις σκέψεις σου, μοιράσου τις αδυναμίες σου, μοιράσου την ανάγκη σου να έχεις ένα σύντροφο ενεργό σε αυτή την γιγάντια προσπάθεια να είσαι καλός γονιός και να μεγαλώσει σωστά το παιδί σου. μην αφήνεις την σχέση σου να καταστραφεί, γιατί στην τελική, το παιδί σου θα την πληρώσει τη νύφη. να το θυμάσαι αυτό. η γιαγιά μου έλεγε "αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα". και κάνε την προσπάθεια με το χαμόγελο, με καλή καρδιά πάντα σκεφτόμενοι ότι είστε ευλογημένοι που έχετε ένα παιδάκι αρτιμελές, υγειές, που σας δίνει χαρά και σας γεμίζει το σπίτι σας. τα πάντα είναι θέμα οπτικής. καλή επιτυχία.
Φταίει η δουλεια σου.. Αν μπορείς φυγε απο τη δουλεια κ όλα θα φτιάξουν.. Εγω έφυγα κ γύρισα, λόγω οικογενειακής πίεσης, τρεις μήνες μετα έφυγα απο τη δουλεια, ηρέμησαν όλα.. Δεν το καταλαβαίνεις τώρα αλλα είναι σα να διαβάζω για τη ζωή μου ένα χρόνο πριν..
Μόλις χαρακτήρισα ίσα με καμιά 150αριά φορές μ...κα τον άντρα μου... Αχ και να 'ξερες πόσο σε νιώθω... Η κουμπάρα μου μου είπε να πάμε σε ειδικό, αλλά ούτε που να το ακούσει... Η υπομονή έχει και τα όριά της... Πλέον προσπαθώ να ασχολούμαι με οποιαδήποτε δραστηριότητα μαζί με τη 2χρονη μικρούλα μου. Μέχρι και ποδήλατο με καρεκλάκι αγόρασα!! Αύριο θα πάμε κολυμβητήριο παρέα. Έχω και εγώ ψυχούλα, έχω και εγώ ανάγκες. Αρχισα μετο να τις αναγνωρίζω και να προσπαθώ να τις ικανοποιήσω παρέα με το μικρούλι μου. Ελπίζω κάποια στιγμή, ότα το πάρει χαμπάρι, να αρχίσει να σχολείται και ο ίδιος, με τοπαιδίτου περισσότερο. Απλώς το μόνο που φοβάμαι είναι να μην είναι αργά και για μένα, αλλά περισσότερο για το παιδί μας... Κουράγιο και καλή δύναμη!!
Τα ιδια περναω κι εγω μην στενοχωριεσαι... Ο δικός μου ειναι απλα ανυπαρκτος. Δεν υπαρχει πουθενα στο σπιτι. Ειναι ενας ογκος στον καναπε να σερφαρει στο ιντερνετ. Για τον λογο αυτο παρατησα και τη δουλεια μου προ 2 μηνων. Σορυ αλλα δεν ειμαι η σουπερ γυναικα. Μη δειχνεις οτι μπορεις να καταφερεις τα παντα, δως του πρωτοβουλιες. Κι εμενα μου τη λεει για τα παντα (αλλα δεν κανει τιποτα). Τωρα εχω αλλαξει τακτικη. πχ. Γιατι δεν πηρες 45 πιπιλες? - Αγαπη μου... θυμηθηκα τις 5 γιατι δε θυμηθηκες εσυ τις αλλες 40? ή... Καλα δε βλέπεις που εχει πεσει κατω απορρυπαντικο? - Αγαπη μου... Στο πρωτο συρτασι εχει πανακια, καθαρισε το σε παρακαλω! Και μη φοβασαι.. Κι εγω μ...κα τον λεω απο μεσα μου και στενοχωριεμαι για αυτο. Αλλα τι να κανω αφου ετσι φερεται! Παντως ενα ταξιδι χωρις το παιδι θα σας κανει να ερθεται πολυ κοντα. Μονο που ειναι πολυ πιθανον με το που περασετε το κατωφλι του σπιτιου να γυρισει ο διακοπτης στο off παλι.. Ελπιζω σε εσενα να πανε ολα πολυ καλυτερα. Υπομονη, παιξτο και λιγο τρελη, μιλα του και στην ιδια γλωσσα μπας και ξυπνησει λιγακι.. Σε φιλω..
Οι άντρες είναι de facto βολεψακηδες και κακομαθημενοι απο τις μαμαδες τους (με απειροελαχιστες κυριολεκτικα εξαιρεσεις). Αυτο ειναι δυσκολο να το διαχειριστεις και να απαιτησεις χρονο και για τον εαυτο σου , να επελθει μια ισορροπια. Οσο δεν το κανεις μαζευεται και γινεται σχεδον μισος. Αν δεν μπορεις να το κανεις εσυ απο μονη σου ενασ ειδικος πιστευω πραγματικα οτι μπορει να βοηθησει πολυ
Γλυκιά μου θα σου πω κατ'αρχήν να κάνεις υπομονή και να σκεφτείς ότι όλες μας έχουμε περάσει διάφορες καταστάσεις με τους άντρες μας. Εγώ προσωπικά έχω περάσει ακριβώς το ίδιο με εσένα και σε ακόμα χειρότερο βαθμό, καθώς είχα μια μάνα που δεν με καταλάβαινε, 2 παιδιά και εναν κουνιάδο φιλοξενούμενο στο σπίτι μου 10 μήνες, άρα καταλαβαίνεις πως ήμουν...!!! Θα σου πω οτι μετά από ποοοοοοοοολύ υπομονή, πολλή συζήτηση, πολλούς καβγάδες επίτέλους ο άντρας μου άρχισε να παίρνει στροφές και να καταλαβαίνει πράγματα που πριν από λίγο καιρό τα θεωρούσε παράλογα!!!! Επίσης εκ μεγάλης πείρας (είμαι χαρτορίχτρα) θα σου πω ότι το 90% των γυναικών περνάνε κάποια στισμή αυτή την φάση και πίστεψέ με, μόνο το 2% εξ αυτών χωρίζουν!!!!!! Δεν είναι λύση ο χωρισμός, ούτε η καταπίεση του εαυτού σου!!!!! Συζήτησε με τον άντρα σου αλλά μην περιμένεις ότι θα σε καταλάβει από την πρώτη στιγμή... Θέλει πολύ υπομονή!!! Βάλε όρια στο τι μπορείς να κάνεις και μην προσπαθείς να είσαι σουπερήρωας που τα καταφέρνει όλα!!! Take your time και σε όπιον αρέσει!!!
κουκλα....ολες λιγο πολυ ετσι ειμαστε...μαλλον περνας μια περιοδο καταθλιψης που σου φταινε ολα...μιλα με τον αντρα σου για εσας, για την μικρη , για ολα οσα μας λες εμας,μιλα με την οικογενεια σου, ζητα βοηθεια απο ειδικους... γονεις εχεις που να μπορουν να κρατησουν την μικρη? αν ναι, τοτε τι περιμενεις? παρε τον αντρα σου πατε μια βολτα, πατε σε ενα ξενοδοχειο και ''βγαλτε'' τα ματια σας...και μετα ελα να μου πεις αν ειναι ακομα ο μ@κας που νομιζεις...γιατι τα λες ολα αυτα σε εμας? και μεις παλευουμε με αφεντικα ''ναζι'' και μεις θελουμε να παμε για ποτακι αλλα δεν το βαζουμε κατω....μην περιμενεις το θαυμα...ΓΙΝΕ ΕΣΥ ΤΟ ΘΑΥΜΑ...και αν παλι ολες οι προσπαθειες αποτυχουν...και θες ακομα να φυγεις....ΦΥΓΕ...αλλα να θυμασαι πως εσυ εισαι κομματι της ζωης που εφτιαξες και που δεν σου αρεσει... σκεψου πως ισως εσυ πρεπει πρωτα ν αλλαξεις, για να δεις και τον κοσμο γυρω σου να αλλαζει... ασε που τα διαζυγια κοστιζουν και χρηματικα και ψυχολογικα...
Yπαρχει λυση στο προβλημα σου!!!Λεγεται συμβουλη απο ειδικο ή αλλιως συμβουλευτικη!!!Μην χανεις χρονο !!!
to thema einai na gineis o eautos sou!!auth pou eisoun prin!se sxesh me ton suntrofo sou enow,oxi me to paidi!!an den pernei euthines dwstou esu,me ton tropo sou!!!egw etsi kanw to paizw ligo touristas merikes fores kai anagastika mpainei sto pneuma!!!mazi ta kaname ta mwra,oxi mones mas!!!an thes steile mou email na ta poume!!!
Ρε κορίτσια έτσι όπως τα λέτε οι σωστοί άντρες στην Ελλάδα είναι 3 και τον έναν τον έχω εγώ...Εσείς δεν έχετε καμία ευθύνη ως γυναίκες-σύντροφοι?Όταν ξεκινάς με τη λογική να "πιέσεις" και να "καθοδηγήσεις" τον πατέρα για το πώς θα φερθεί στο παιδί του αφενός εκ των προτέρων τον αντιμετωπίζεις σαν παιδί (οπότε δεν φταίει αυτός αν συνεχίσει να φέρεται σαν παιδί!)και αφετέρου τον ευνουχίζεις κιόλας απαγορεύοντάς του να φερθεί στο παιδί του όπως θέλει.Δε χάλασε ο κόσμος να κουμπώσει κ στραβά την πάνα!!!Οι άντρες κατά τη γνώμη μια χαρά ενήλικες είναι όταν έχουν μια γυναίκα δίπλα τους και όχι μια μαμά...
δηλαδη ο χωρισμος πως ερχεται?κι αλλη κοπελα γραφει πιο πανω οτι ετσι αρχισαν ολα και χωρισε.κι εγω το σκεφτομαι πολλες φορες τον χωρισμο,κι οτι αν δεν προσπαθησουμε κι οι δυο για τον γαμο μας θα γινει κι αυτο.αν συνεχισει να αισθανεται ετσι,και δεν το συζητησει με τον αντρα της,και δεν βρουν καποια λυση,καποια στιγμη εκει θα φτασει,γιατι θα ειναι πολυ αργα πια.αν αποξενωθεις απο τον αντρα σου και νιωθεις μονη,ακομα κι ενα παιδι να εχεις για μενα καλυτερα να χωριζεις.
apo auta pou perigrafei o antras tis den einai toso apaisios oute kanei tipota to toso kako. to problima einai auti k mono auti. oute o antras tis oute tipota. ama einai na skeftomaste na xwrizoume kathe fora pou antimetwpizoume duskolies tote g......a! kalitera na min pantreuomaste katholou.
κι εγω το εχω περασει αυτο το σταδιο,κοπελα μου.τα 3 πρωτα χρονια ημουν ετσι.πανω απο το παιδι,να δουλευω,να τρεχω εγω για ολα,λογαριασμους,σουπερμαρκετ,δουλειες του σπιτιου.κι η μικρη παντα μαμα φωναζε,και μονο την μαμα ηθελε γιατι η μαμα παντα ετρεχε.ο μπαμπας πηγαινε στη δουλεια κι αυτο ηταν ολο.μεχρι που αλλαξα σταση,αρχισα να πηγαινω βολτες με τις φιλες μου,να κοιταζω λιγο και τον εαυτο μου,και να αναθετω δουλειες και σ'εκεινον,οπως και να κρατησει το παιδι.βασικα παραδεχομαι οτι σε πολλα φταιω εγω που δεν ζητουσα βοηθεια και περιμενα απο μονος του να φιλοτιμηθει να με βοηθησει ή δεν ηθελα βοηθεια γιατι δεν τα εκανε οπως ακριβως ηθελα εγω.αλλα μερικοι αντρες ειναι σαν μικρα παιδια.αν δεν τους πεις τι ακριβως θες,δεν προκειται να το σκεφτουν απο μονοι τους.γι'αυτο αρχισε να μιλας!αλλιως θα σκασεις!κι εγω με τη δουλεια φετος νομιζα οτι θα σκασω απο το αγχος.στο τελος ομως του ειπα οτι θα παραιτηθω αν δεν αρχιζει να με βοηθαει λιγο,και αμεσως αλλαξε σταση.κανονικα θα επρεπε απο μονοι τους να μας υποστηριζουν αλλα αφου δεν το κανουν,γιατι εχουν συνηθισει να τα κανουμε ολα εμεις,τοτε αναγκαστικα ζητας βοηθεια.οσο για το χαιδεμα,κι εμεις εχουμε αυτο το προβλημα και δεν συμφωνουμε σε πολλα,και μαλωνουμε,αλλα μετα με συζητηση και με πολλα επιχειρηματα στο τελος τον πειθω οτι εχω δικιο,και αλλαζει γνωμη.κι εγω παντως νομιζω οτι εχω δυο παιδια στο σπιτι,αντι για ενα...το θεμα ειναι ή αρχιζεις και μιλας και προσπαθεις με υπομονη να αλλαξεις μερικα πραγματα,γιατι να γινει αλλος ανθρωπος δεν γινεται ή χωριζεις...
ma pws mporeis na les se mia gunaika pou exei ena paidi i na arxisei na milaei gia na allaksei o antras tis i xwrizei? ap'osa perigrafei to problima tis exei lusi k auti den einai o xwrismos. esu xwrises? pws tha eniwthes an sou legan auto pou tis eipes esu?
loipon, xwris pareksigisi, alla ta problimata sou einai tipota mprosta se allwn ginaikwn. profanws exeis anagki apo allagi. o antras sou k tooo paidaki sou den ftaine pouthena. ama theleis na swseis to gamo sou prospathise na coolareis ligaki k na suzitiseis me ton antra sou xwris tsakwmous klp. den kserw ti sxesi exeis me ta petherika sou i me tous goneis sou alla mporeis pou k pou na afineis ti mikri stous pappoudes gia na bgeis me mia fili na xalarwseis na koitakseis ligo ton eauto sou i akoma kalutera na bgeis me to antra sou na niwsete ligo san zeugari xwris na milate gia ta problimata sas klp. ama twra i sxeseis sas me tous pappoudes den einai kali i ama menoun makria k den einai eukolo na sou kratisoun to mwro, mporeis na suzitiseis me ton sntra sou na sou krataei to mwro pou na bgaineis ligo k esu eksw k na iremeis. pantou uparxoun liseis. Egw menw stin italia, ta petherika mou den exoun erthei pote na doune to eggoni tous epeidei einai diko mou epeidei egw eimai autoi pou pantreutike ton gio tous tin kota me ta xrusa auga an katalabaineis ti ennow, oi dikoi mou menoun stin ellada, den exw kanena sugkeniko proswpo edw, oi anthrwpoi edw den einai san tous ellines pou tha bgoun gia kafe tha perasoun kala klp edw einai kleistoi k axsaristoi k antipathitikoi k partakides. bebaia uparxoun k oi eksereseis k eutuxws doksa to Theo gnwrisa mia! o antras mou douleuei oli mera k otan gurnaei einai kommatia k oute kan pou kathete na pei mia koubenta i na paiksei ligo me to mwro. den exw xrono oute stin toualeta na paw. k alla polla problimata pou den tha katsw twra na ta moirastw. omws den skeftika pote opws esu k panta prospathw na briskw luseis sta problimata mou. opote skepsou kala prin arxiseis na tsakwnesai k eidika mprosta sto paidi sou.
πάρε μια βαθειά ανάσα . Κι άλλη μία. Σκέψου πότε το έκανες αυτό τελευταία φορα? Μετά σκέψου αν ποτέ ζήτησες ή υποσχέθηκες στον άντρα σου μία σχέση και στη συνέχεια γάμο με ΙΣΟΤΗΤΑ σε όλα και αν αυτή η υπόσχεση έγινε αντιληπτη με τον ίδιο τρόπο και από τις δύο πλευρες. Το ότι δεν μιλούσε τόσα χρόνια δε σημαίνει ότι συμφωνούσε σε ΟΛΑ μαζί σου.Οπως και το ότι δε μιλάς εσύ τώρα δε σημαίνει ότι συμφωνείς μαζί του. Είτε έγινε έτσι είτε όχι , αν αυτό επιθυμείς τώρα , θέσε με ηρεμία το ζήτημα της ΙΣΟΤΗΤΑΣ και αν χρειαστεί, επαναδιαπραγματεύσου τη σχέση σου με βάση τις τωρινές σου ανάγκες . Οπερ σημαίνει βέβαια ότι μπορει να μην εισακουστείς. Ειτε εισακουστείς και διορθωθουν τα πραγματα με μικρές πρακτικές αλλαγές (καμία φορά η ίδια η καθαρά ΣΩΜΑΤΙΚΗ κούραση θολώνει την κρίση και δημιουργεί αδιέξοδα), είτε όχι και απoφασίσεις να μείνεις με το παράπονο, είτε όχι και φύγεις τελείως, όταν αποφάσισες να κάνεις παιδί και μάλιστα με τόσο κόπο όπως περιγράφεις , χωρίς να το ξέρεις , στην κοινωνία που ζούμε και άσχετα από την τελική μορφή της οικογένειας που αυτό θα μεγαλώσει , διάλεξες να είσαι ΜΟΝΗ μαζί του για πάντα. Απλά μερικές γυναίκες έχουν την "ικανότητα" που είχαν οι μανάδες μας.. να "κρατάνε" τον άντρα τους, το "σπίτι" τους. ΜΟΝΕΣ και αυτές. απλά με ένα "ΠΑΙΔΙ" περισσότερο να το χειραγωγούν με γαλιφιές και να το κατηγορούν για τα δικά τους απωθημένα προσπαθώντας να τον ευνουχίσουν και να τον προσαρμόσουν στα δικά τους ήδη ευνουχισμένα και γι' αυτο ανεπαρκή μέτρα . Ωστόσο το παιδί είναι το μοναδικό - υπέροχα δεσμευτικο δεδομένο σου για πάντα. Η τουλάχιστον για 18-24 χρόνια. Δηλ. για πάντα όπως ΜΟΛΙΣ συνειδητοποίησες. Είσαι σίγουρη ότι υπήρξε συγκεκριμένη στιγμή που άκουσες τον άντρα σου να υπόσχεται ότι θα μοιραστει κάθε κουραστική και βαρετή λεπτομέρεια της ανατροφής του σε ποσοστο 50%? Τι? νόμιζες ότι αυτό εννοείται όταν σου έλεγε "για πάντα μωρό μου"? Λοιπόν, ένας αντρας που θα μπορούσαμε δικαιολογημένα να τον χαρακτηρίσουμε όλες μας με άνεση "αρχιμ....α", θα σου έλεγε με την ίδια άνεση :" εγώ ποτέ δε σου ζήτησα να τα κάνεις όλα αυτά . Get a life ( αμερικανιά αλλα εύστοχο). Και στο κάτω-κάτω αυτή είναι η δουλειά της μάνας". Καιρός να πάψουμε να είμαστε οι μάναδες μας γιατί η δικία μας μηδαμινη σύνταξη σε 35 χρόνια δε θα καλύπτει τα PROZAC.Εκτός αν θέλουμε να ανεχτούμε για 35 χρόνια έναν αδιάφορο άντρα για να μας τα καλύπτει η δικιά του συνταξη. Η γυναικεία απελευθέρωση έχει συντελεστεί εδω και 100 χρόνια. Πάρε μια βαθειά ανάσα. Και μετά πάρε θέση. Αυτή που -εσύ πιστεύεις- ότι σου αξίζει.
R E S P E C T,φιλη μου Νανα. Θα ηθελα να τονισω ςπισης πως εδω βλεπω μια κουρασμενη και απογοητευμενη γυναικα ,απο τις ιδιες της τις ανεκπληρωτες επιθυμιες . Το οτι εσυ ειχες αυτα τα ονειρα ,δε σημαινει οτι τα ιδια ειχε και ο συζυγος σου . Μαλλον πιο χαλαρο και ανετο τον βρισκω ,σαν να μην τρεχει τιποτα ,σαν να μην αλλαξε τιποτα . Φοβερη η ατακα " ωραια δεν περασαμε?? ". Μαλλον δεν βλεπει γυρω του σε ακτινα 50 εκατοστων απο τον μικροκοσμο του . Γιατι λλιως θα ειχε ηδη διακρινει μια αγχωμενη συζυγο και θα προτεινε Ο ΙΔΙΟΣ ,βρε κοριτσια, στη γυναικα του να αποδρασουν για λιγο μαζι . Δεν ειναι απαραιτητο παντα η γυναικα να κανει το βημα να σωσει τη σχεση .Να κανει και αυτο???? Δεν μπορει ,λεμε, η κοπελα .Την πηρε απο κατω .Ζοριζεται ! Και ο αλλος δεν το βλεπει και δε συμμετεχει . Εδω χρειαζεται οχι απλα συζητηση και ενα ποτακι για δυο,μια φορα την εβδομαδα .Εδω θελει ξεκαθαρισμα ρολων απ την αρχη . ΘΕΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ ΣΥΖΥΓΕ ΜΟΥ? αυτη ειναι η οικογενεια ,αυτες ειναι οι ευθυνες σου ,αυτες οι υοποχρεωσεις σου ..Και στον ελευθερο χρονο σου και μαζι και με τα φιλαρακια σου ,οτι θες .ΑΛΛΑ...στον ελευθερο χρονο απο την οικογενεια σου . Συγνωμη για το σεντονι ,επαθα και εμαθα .
symfwnw apoluta!!!!!!
προσκυνάω...
Σίγουρα βοηθάει η κουβέντα με τον άντρα μας.είστε πολλάααααααα χρόνια μαζί,φαντάζομαι αν βρείτε το χρόνο να βάλετε και να πιείτε ένα ποτάκι όσο θα κοιμάται η μικρή και συζητήσετε θα καταλάβει κι αυτός κάπως σε τι φάση βρίσκεσαι.καμιά φορά δεν είναι αυτονόητο για τον άλλον να καταλάβει ακριβώς πως νιώθουμε ή τι κάνει που μας ενοχλεί.σίγουρα θα νιώθει την "ψυχράδα" αλλά δεν ξέρει από πού μπάζει...!
Συζήτα με τον άντρα τώρα για όσα νιώθεις.Κάντον να καταλάβει πόσο ανάγκη έχεις την επανάκτηση της μεταξύ σας σχέσης και δώστου να καταλάβει πως μπορείς να γίνεις καλύτερη σύζυγος και μαμά μόνο αν σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τα θέματα που έχεις και βρεις τον εαυτό σου.Μην το αφήσεις γιατί η αποξένωση και ακόμη χειρότερα η μοναξιά, που νομίζω πως αισθάνεσαι είναι κακοί σύντροφοι και σύμβουλοι.Έχεις την πολυτέλεια της οικογένειας και της εργασίας που για άλλους είναι άπιαστα όνειρα.Μην αφήσεις τίποτα να στα χαλάσει..ούτε την κακή διάθεση ούτε την κούραση..Ανασυντάξου και προχώρα!
αυτά που περνάς τα έχουμε περάσει οι περισσότερες πάνω κάτω.ο ερχομός ενός παιδιού αλλάζει ριζικά τη σχέση ενός ζευγαριού,ακόμη κι αν το θέλαν τόσο πολύ όσο εσείς.κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη(μιας και δεν γνωριζόμαστε καθόλου)αυτό που θα πρεπε να δεις είναι ο δικός σου τρόπος σκέψεις. προφανώς τα αποθέματα σου έχουν τελειώσει και δεν μπορείς να συνεχίσεις να δίνεις (ούτε στο σπίτι ούτε στη δουλειά).πρέπει να δεις τι πραγματικά θέλεις για σένα,να γεμίσεις τις δικές σου μπαταρίες.οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα σου.ψάξε τον εαυτό σου!!
Προσπάθησε να μην απελπιστείς! Γιατί τότε θα καταθέσεις τα όπλα... Το πέρασα κι εγώ και είχα και σοβαρούς λόγους να είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα, δεδομένου ότι έχω 2 παιδάκια και πρόβλημα με την οικογένεια του... "καλού" μου. Είσαι στην Αθήνα;; Αν ναι, η απάντηση η δική μου σε όλα αυτά είναι ΜΙΑ: Κωνσταντίνος Ψηλός 6936775577 - Σύμβουλος Γάμου, Ψυχίατρος... Πάρτον ένα τηλ, πήγαινε αρχικά στο πρώτο ρβ μόνη σου και στην πορεία βλέπεις. Εμάς μας βοήθησε πάααααααααααααρα πολύ (με 4 συναντήσεις) να "δούμε" τι κάνουμε και να δούμε αν και κυρίως πώς διορθώνεται. Αν δεν είσαι Αθήνα ψάξε κάτι ανάλογο όπου βρίσκεσαι. Αξίζει τον κόπο και πάνω απ' όλα ΑΞΙΖΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΠΟ!!! Τις ευχές μου για ό,τι καλύτερο... Ελένη
Σπάνια σχολιάζω τέτοιου είδους άρθρα, αλλά κάνω μια εξαίρεση. Πολλοί εδώ σε συμβουλεύουν να συζητήσεις με το σύζυγό σου. Η συμβουλή είναι βέβαια καλή, αλλά υποθέτω ότι είναι κάτι που έχεις ήδη προσπαθήσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και έχει αποτύχει για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Θα συμφωνήσω λοιπόν με την Ελένη. Μη φοβηθείς την ψυχοθεραπεία και τη συμβουλευτική. Υπάρχουν πολλοί εξαιρετικοί, ικανοί και έντιμοι ψυχοθεραπευτές που μπορούν να σε βοηθήσουν να βρεις τη θέση σου και τη φωνή σου. Βρες το σύμμαχό σου! Ο θυμός που αισθάνεσαι τώρα είναι πολύ επικίνδυνος για την υγεία σου, ψυχική και σωματική, και συ χρειάζεσαι άλλα 20 χρόνια καλής υγείας για να αναστήσεις την πιτσιρίκα σου. Βρες βοήθεια τώρα!
Δεν είμαι γονιός αλλά είμαι εκπαιδευτικός, ασχολούμαι με αυτές τις ηλικίες και με άγγιξε πολύ το μέιλ σου. Αν ήμουν φίλος σου θα σου πρότεινα να κάνεις τα εξής. Αρχικά όσο αναφορά την σχέση σου με τον σύζυγο πρέπει να κάνεις μία κουβέντα. Ενας άνθρωπος ο οποίος προσπάθησε μαζί σου πολύ καιρό για παιδί λογικά θα έχει κατανόηση. Χωρίς φωνές, χωρίς τσακωμούς. Ομορφα και ωραία. Δεν ξέρεις πως μπορεί να αισθάνεται και αυτός. Μπορεί φαινομενικά να δείχνει αδιάφορος. ίσως όμως αυτό να είναι άμυνα! Ως προς το πιο σημαντικό κομμάτι. Εσύ. Ο εαυτός σου! Φρόντισε στο καθημερινό σου πρόγραμμα ότι κάνεις να βρίσκεις τρόπο να περνάς καλά κι εσύ. Για παράδειγμα, το πιτσιρικάκι σου είναι σε μια καλή ηλικία για να ξεκινήσει μια δραστηριότητα. Θέατρο, χορό, ζωγραφική, υπάρχουν τόσα πολλά. Μπορείς να βρεις κάτι που να συνδυάζει συμμετοχή γονιού και παιδιού. Εκεί κι εσύ θα κοινωνικοποιηθείς με άλλες μαμάδες. Το παιδί δεν χρειάζεται να παίζει μαζί σου όταν πάτε κάπου για παράδειγμα. Την διακριτική σου επίβλεψη χρειάζεται. Για το θέμα της δουλειάς είναι δύσκολο. Αλλά αν έχεις μία ισορροπημένη καθημερινότητα οι συνθήκες εργασίας δεν θα σε επηρεάζουν τόσο! Όλα αυτά τα βλέπεις έτσι επειδή δεν είσαι χαλαρή. Δεν έχεις βάλει προτεραιότητα τον εαυτό σου νομίζω. Πιες έναν καφέ με μια φίλη σου ακόμη κι ας είναι για μισή ώρα! έστω κλεφτά ένα τέταρτο. Δεν αξίζεις ένα τεταρτάκι; είμαι σίγουρος ότι το αξίζεις. Από την συναναστροφή μου με νεαρές μαμάδες ως εκπαιδευτικός βλέπω συνέχεια νέες γυναίκες, εργαζόμενες ή όχι, που από την αγάπη τους για το παιδί τους παραμελούν τα θέλω τους αρχικά και αργότερα παύουν να τα διεκδικούν! Σίγουρα δεν θέλεις να γίνεις έτσι! Εγώ στο μέιλ σου εστιάζω σε ένα βασικό κομμάτι που τα λέει όλα. Αναφέρεις το εξής: <> . Τα βλέπεις;;; όταν ασχολήθηκες με τον εαυτό σου τότε έμεινες έγκυος. Μόνο όταν θα βάλεις μπροστά τον εαυτό σου θα αποκτήσεις αυτά που θέλεις. Στο μέιλ σου διαβάζω μια αγχωμένη και μπερδεμένη γυναίκα. Ακόμη και στην περιγραφή της κατάστασής σου αναφέρεσαι σε όλους τους άλλους. Κι όταν αναφέρεσαι στον εαυτό σου μιλάς για όλα όσα ΔΕΝ κάνεις. Δεν είναι καθόλου κακό αυτό που νιώθεις. είναι λογικό. Στόχος σου είναι να βελτιώσεις την καθημερινότητά σου, σεβόμενη πάντα την οικογένεια σου, και όχι να εξαφανιστείς! Αντιθέτως, μία όμορφη και δυναμική γυναίκα που αγαπάει τον εαυτό της είναι το ιδανικό πρότυπο για ένα παιδί, το κέντρο προσοχής για έναν άντρα. Είσαι μάνα, σύζυγος και εργαζόμενη γυναίκα. Και μόνο αυτά για εμένα προσωπικά αποτελούν εγγύηση ότι θα τα καταφέρεις!!! Εδώ θα είμαστε και σε λίγο καιρό θα διαβάζουμε ένα μέιλ σου που θα λέει πως τα πράγματα είναι καλύτερα!!!
Διάβασα το συγκεκριμένο άρθρο με τα σχόλια, γιατί ενίοτε νιώθω και εγώ, όπως η mama X. Γιώργο, θεωρώ πως είναι πολύ εύστοχες οι παρατηρήσεις σου διατυπωμένες με ευγένεια και σε ευχαριστώ για αυτό! Πράγματι οι λύσεις βρίσκονται σε εμάς και πάνω στους άλλους απλώς προβάλλουμε τις δικές μας ανασφάλειες και αδυναμίες. Όταν παύουμε να αγαπούμε τον εαυτό μας, προφανώς είναι αδύνατο να αγαπήσουμε και τους άλλους. Μάλλον από εκεί θα πηγάζει και αυτός ο διάχυτος θυμός. Η εκτόνωση της έντασης που νοιώθει κανείς είναι πολύ σημαντικό βήμα. Προσωπικά με βοηθάει η γυμναστική, γιατί διακόπτει τις ακατάπαυστες σκέψεις, οι οποίες από μόνες τους πλάθουν «τέρατα», η ενασχόληση με τις τέχνες, γιατί μου θυμίζει την ομορφιά της ζωής και των ανθρώπων, που λόγω της πιεσης παραβλέπω, καθώς και η επαφή με τους ανθρώπους είτε δια ζώσης είτε έτσι απλά μέσω του διαδικτύου. Επίσης πολλές φορές απλά κάνω κάτι ίσα ίσα, για να μην σκέφτομαι, όπως το να παίξω sudoku ή επιτρέπω στον ευατό μου να ονειροπολεί κάποια αλλαγή στη ζωή μου, λες και τώρα βγάζω το λύκειο, μόνο και μόνο για να μου δώσω μια ελπίδα και να τονώσω την αισιοδοξία μου. Άλλες φορές πάλι κάνω απλά μαθηματικά του τύπου: είμαι Χ χρονών, θέλω να φτάσω την Υ ηλικία, άρα έχω πολλά ακόμα χρόνια μπροστά μου, επομένως έχω ακόμα Ζ περιθώρια για βελτιώσεις και αλλαγές ή επειδή ακριβώς έχω ακόμα πολλά χρόνια μπροστά μου, πρέπει να βρω το κουράγιο να συνεχίσω να παλεύω με τα προβλήματα και με τον ίδιο μου τον ευατό. Το δυσκολότερο βήμα για εμένα είναι να παραμείνω συνεπής στο «πρόγραμμα ευτυχίας» που καταστρώνω είτε γιατί δεν είμαι τόσο πειθαρχημένη όσο θα έπρεπε είτε γιατί με παίρνει από κάτω είτε γιατί πολύ απλά μερικές φορές και η ίδια η χημεία των ορμονών μου δεν με βοηθά. Εστιάζοντας στο τελευταίο θα ήθελα να προτείνω στη φίλη μας να επιμείνει σε κάποια απλά πράγματα, που όμως κάνουν τη μεγάλη διαφορά, με πρώτο και καλύτερο το θέμα του ύπνου. Προσωπικά το αμελώ πολύ και για αυτό το λόγο βρίσκομαι συχνά αντιμέτωπη με τις ακεφιές μου. Όσες φορές συστηματικά εσχολήθηκα με το ζήτημα αυτό, λες και επρόκειτο για κάποιο πρότζεκτ, είδα διαφορά. Η αϋπνία φέρνει νεύρα και απαισιοδοξία. Οι ορμονικές διαταραχές επίσης. Αυτές μπορεί να οφείλονται σε γυναικολογικά ζητήματα, στο θυρεοειδή (είναι απίστευτο, πόσες γυναίκες έχουν ζήτημα με το θυρεοειδή τους) ή ακόμα και σε κακή διατροφή. Η λύση όμως και πάλι είναι αυτό που πρότεινε ο Γιώργος: να ασχοληθεί κανείς με τον ευατό του, το σώμα του, την υγεία του, την ψυχική του ηρεμία και εν τέλει με τη ζωή του. Κλείνοντας, πιστεύω ότι φεύγοντας από μία κατάσταση άρον άρον παίρνουμε μαζί μας σαν αποσκευές και όλα μας τα άλυτα προβλήματα, τα οποία θα τα ζήσουμε ξανά και ξανά με άλλους πρωταγωνιστές και διαφορετική πλοκή σε νέα επεισόδια. Αργά ή γρήγορα κάποιος ή κάτι στη ζωή μας θα μας στήσει στον τοίχο και θα μας φέρει αντιμέτωπους με αυτό που για καιρό δεν θέλαμε να ασχοληθούμε. Αν προσεγγίσουμε φιλοσοφικά το ζήτημα αποδεχόμενοι το μόνο βέβαιο, καίτοι μελλοντικό, γεγονός για όλους μας, το θάνατο, πιθανόν θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως οι άνθρωποι, τους οποίους συναντούμε μέσα στην πορεία μας στη ζωή, όπως ο σύντροφος και τα παιδιά μας, και από τους οποίους κάποτε αναπάντεχα θα χαθούμε, όπως ακριβώς τους συναντήσαμε, βρίσκονται μέσα στη διαδρομή αυτή για κάποιο λόγο και όχι τυχαία. Η ίδια η ζωή κάτι θέλει να μας πει και κάπου να μας οδηγήσει. Είναι πιστεύω μεγάλο επίτευγμα να το συνειδητοποιήσουμε και προπαντός να το αξιοποιήσουμε. Άλλωστε, όποιος αγαπά, παιδεύει!
Νομιζω πως η καλυτερη λύση ειναι να καθησεις και να μιλήσεις με τον αντρα σου!!Να του πεις ολα αυτα που σε προβληματιζουν και οτι σε εχει κουρασει αυτη η κατασταση....Το να τα βροντηξεις ολα δεν ειναι λυση,τουλαχιστον προσπαθησε πρωτα να διορθωσεις λιγο τα πραγματα!!Κι οσο για το αν εισαι η μονη που το σκεφτεσαι να τα βροντηξεις, αυτο νομιζω πως οι περισσοτερες καποια στιγμη το εχουμε σκεφτει σε δυσκολες στιγμες μας!!!!!!Ευχομαι ολα να διορθωθουν και να ειστε καλυτερα με τον αντρα σου και το παιδακι σας!!
σε νιωθω απολυτα ... ειδικα οταν χανεις τον σεβασμο και την εμπιστοσυνη που εχεις στον αλλο, ειναι αστα να πανε! νιωθεις μονη.... και εγκαταλελημενη οσα και αν εχεις προσφερει σε αυτην την σχεση! αλλα δεν εισαι μονη σου , ειμαστε πολλες παρεα σου! λυσεις δεν εχω να σου προσφερω γιατι εγω τα χω κανει χειροτερα... ελπιζω σε ενα θαυμα! για ολες τις σχεσεις που επεσαν σε κωμα εκει εξω.. και σε σενα και σε μενα!! οτι καλυτερο ευχομαι!!
καλησπερα....παρολο που τωρα περιμενω με μεγαλη αγωνια το πρωτο μου παιδακι...εχω περασει μια περιοδο στην ζωη μου που ολα ηταν μαυρα...που ειχα τοσα νευρα που με ενοχλουσαν ολα κ ολοι...θα ηθελα να σου πω οτι πρεπει να τα βγαλεις ολα απο μεσα σου...εχεις περασει πολλα στο ψυχολογικο κομματι της πορειας σου κ επειδη καποια στιγμη ο οργανισμος βαραει κοκκινο κ βρισκεται σε πανικο η ευκολη λυση ειναι η φυγη...θα σου προτεινα να μιλαγες με καποιον ειδικο να του πεις ολα αυτα που αισθανεσαι σιγουρα θα σου ζητησει να ερθει κ ο συζυγος απο κοντα...εμενα με βοηθησε πολυ.δυστηχως περναμε μια περιοδο ασχημη απο ολες τις πλευρες...απλα με το να φυγεις δεν σταματανε να υπαρχουν τα συναισθηματα που νοιωθεις γιατι εχουν ξεκινησει απο καπου αλλου πιο βαθια...αν καποιος δεν σε βοηθησει να δεις τα πραγματα με λιγο καλυτερη ματια σε οτι καινουργιο ανοιγμα κ αν προσπαθησεις να κανεις θα βλεπεις μπροστα σου εμποδια κ μαυριλα...ζεις μια καταπληκτικη περιοδο της ζωης σου κ ας μην το πιστευεις αυτο που σου λεω...απλα δειξε οτι χρειαζεσαι βοηθεια κ θα δεις ποσο αστεια θα σου φαινονται ολα αυτα που ζεις αργοτερα....μακαρι να μην χαασεις την οικογενεια σου γιατι ειναι οτι πιο ευκολο αλλα ταυτοχρονα κ το πιο δυσκολο.σου ευχομαι ολα να ξεπεραστουν....
και εγω σε καταλαβαινω απολυτα πως νιωθεις..κ για την δουλεια!Ουτε εγω εχω γυναικεια συντροφια να ανταλαξω μια κουβεντα.Κ εγω ολο τον βριζω απο μεσα μου κ στεναχωριεμαι για το πως εχουμε γινει μετα απο 10 χρονια, αλλα οπως ειχα διαβασει και τωρα το βρισκω συνεχως μπροστα μου, τα ζευγαρια φαινεται αν ταιριαζουν αφου ερθει ενα παιδι στην οικογενεια (δηλαδη παρα πολυ αργα!:( )οταν δηλαδη πρεπει να λειτουργησουν σαν ενα και να συνεργαστουν. Οι αντρες δυστηχως ειναι σαν παιδια...μα καλα γιατι ποτε δεν ενηλικιωνοντε?Νιωθω συνεχως οτι εχω στο σπιτι μου ενα 2 χρονο κοριτσακι κ εναν γιο στην εφηβια!Η τσακωνομαστε η δεν μιλαμε για να τσακωθουμε Εχω κουραστει τοσο ψυχολογικα και εχω απογοητευτει απο την επιλογη μου να παντρευτω τον συγκεκριμενο αντρα. Εγω προσωπικα του δινω συνεχως ευθυνες να την κραταει,να την αλλαξει,να την ταισει ,να την παει στο παρκο,και οταν ειμαστε εξω τρεχουμε εναλλαξ παντα πισω απο την μικρη!Αν δεν τους πιεσουμε κ δεν τους καθοδηγησουμε πως να συμπεριφερθουν σωστα στα παιδια θα μας πατησουν κανονικοτατα με την δικαιολογια οτι αυτοι δεν ξερουν!!!Ειναι μεγαλοι λουφαδοροι.Εγω αυτο εχω καταλαβει Βεβαια κ που τα κανω ολα αυτα παλι δεν νιωθω οτι ειμαστε δεμενοι σαν οικογενεια γιατι τις περισσοτερες φορες τα κανει κ ξερω οτι απο μεσα του σκεφτεται οτι κανονικα θα επρεπε να το κανω εγω και μου την λεει οτι ειμαι τεμπελα.Λες και εγω δεν ειμαι ανθρωπος να θελω κα αραξω λιγο στον καναπε μη κανοντας ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ η να βγω μια βολτα.
EIMAI THS GNOMHS NA PATE NA KANETE ENA OIKOGENEIAKO (OI DYO SA ENNOEITE).EGO TO EXO KANEI KAI HTAN POLU BOHTHITIKO.DEN TO EKANA ME PAIDI KAI PANTREMENOI,TO KANAME NORITERA EIMASTE POLLA XRONIA MAZI.OPOTE TORA ME TO PAIDI PAME APO KOINOY.TO PAIDI NIOTHEI ASFALEIA OTAN OI GONEIS SYMFONOYN STO MALOMA KAI STO XAIDEMA.MHN KATHESAI KAI KLAIGESAI KATHOLOU!STO XERI SOY EINAI OLA.SYGNOMH AN EIMAI LIGO AYSTHRH MA OTAN KSEKOUNIOMASTE TOTE ALLAZEI KATI...EPISHS PISTEYO POS DEN PREPEI STIGMH N AFHSEIS TON PARAGONTA SEX METAKSY SAS...EYXOMAI NA SA PANE OLA POLU POLU KALA KAI NA STE EYTIXISMENOI GIATI.....GINETAI!!! EIMAI SIGOYRH.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα γλυκιά μου!!! Πέρασα ακριβώς τα ίδια...Είχα χάσει τον εαυτό μου...Κι όλο απομακρυνόμουν από τον άντρα μου μέχρι που τελικά χωρίσαμε...Δεν λέω ότι θα συμβεί το ίδιο και σε σένα. Προσπάθησε να βάλεις στο πρόγραμμα ώρες για σένα. Αποκλειστικά για σένα να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί, χωρίς να έχεις την έγνοια του παιδιού. Ξέρω ότι είναι δύσκολο αν δεν έχεις καμία βοήθεια. Ούτε εγώ είχα. Ούτε μια ώρα δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να μου κρατήσει το γιο μου να αδειάσει το κεφάλι μου από όλα. Χώρισα, όλες οι ευθύνες έπεσαν πάνω μου καθώς ο πρώην πλέον άντρας μου επέλεξε να μετακομίσει μακρυά, αλλά ξαναβρήκα τον εαυτό μου. Έχω ένα πολύ ισορροπημένο παιδί στην εφηβεία πλέον, ξαναερωτεύτηκα, αγάπησα τον εαυτό μου από την αρχή, όλο αυτό το εισπράτει και το παιδί μου που με βλέπει χαρούμενη και κεφάτη, και πάνω απ΄όλα νιώθω ότι εγώ με το γιο μου είμαστε δυνατοί και αγαπημένοι για να καταφέρουμε μαζί τα πάντα... Εύχομαι να μην χρειαστεί να πάρεις την ίδια απόφαση που πήρα εγώ. Ότι όμως και να γίνει να θυμάσαι πως αν δεν είναι καλά η μαμά, δεν είναι και το παιδί... Μην θεωρήσεις ποτέ ότι είναι εγωιστικό να θέλεις να περάσεις κάποιες ώρες μόνη σου και να κάνεις κάτι μόνο για σένα... Τη δύναμη που θα πάρεις από όλο αυτό να είσαι σίγουρη ότι θα τη δώσεις τριπλάσια στο παιδί σου... Πολλά φιλιά καλή μου...
Αυτά που περιγράφεις, είναι ο κανόνας!!!! Όλες τα έχουμε περάσει αυτά και χειρότερα.........Πραγματικά είσαι τυχερή που δουλεύεις κι όχι επειδή έχουμε οικονομική κρίση αλλά γιατί φεύγεις από το σπίτι (έστω και για να δουλέψεις)!!! Η γνώμη μου είναι να βρεις κι ένα χόμπυ.....οποιοδήποτε για να βγαίνεις από το σπίτι (και τις υποχρεώσεις του) και για κάποιο λόγο που ευχαριστεί μόνο εσένα!!! Πιθανόν να έχεις ξεχάσει λόγω έλλειψης χρόνου τι είναι αυτό, όπως όλες μας άλλωστε!!! Προσπάθησε να θυμηθείς τι σ'ευχαριστούσε πριν αποκτήσεις το παιδί κι ακόμη πιο πίσω...........πριν γνωρίσεις τον άντρα σου! Αυτό θα σου φτιάξει την διάθεση, κυρίως, αλλά θ'αφυπνίσει κι αυτόν. Θα καταλάβει ότι δεν είναι και το κέντρο του κόσμου και θ'αρχίσει ν'ασχολείται μαζί σου σε συνδυασμό με το παιδί βέβαια! Το σημαντικό είναι να μην του δίνεις σημασία και να τον αφήνεις και κάποιες ώρες μόνο του με το παιδί για να καταλάβει "τι εστί" να είσαι όρθιος όλη την ημέρα. Όταν πάτε κάπου για διασκέδαση όλοι μαζί........μην σηκώνεσαι πρώτη εσύ να κυνηγάς το παιδί. Θα δεις ότι κάποια στιγμή θα το κάνει αυτός. Αυτό που λέω είναι: μείνε κοντά στην οικογένεια σου αλλά ασχολήσου με τον εαυτό σου! Το έχεις ανάγκη!
Εγω θα εστιασω περισσοτερο στο :"δεν εχω χρόνο για εναν καφε με μια φιλη" αυτο ειναι το μεγαλυτερο προβλημα προφανως! το θεμα ειναι οτι εσυ εχεισ full time με την δουλεια σου, τισ δουλειες του σπιτιου και φυσικα το παιδι και εχεις πηξει!!!! εχεισ ζητησει να βγειτε εξω οι 2 σας να πατε μια βολτα για εναν καφε , για ενα ποτο??? οι 2 σας και μονο οι 2 σας. αφηστε καπου το παιδι για 2 ωρες και αφιερωστε τισ στη σχεση σας!!!! ειναι λογικο να ειστε ετσι οταν υπαρχει η φθορα και δεν δινεται χρονο σε εσας τους 2.να λαβεισ υποψιν σου οτι αυτη η τριβη θα εχει επιπτωση στο παιδι ειναι δεδομενο και το εκμεταλευεται...
μαμά Χ. πιστεύω ότι όλα όσα νιώθεις είναι σίγουρα φυσιολογικά. Είναι πολύ φυσιολογικό κάποια στιγμή να κουράζεσαι με ΟΛΑ κ να θες να τα παρατήσεις,μη νιώθεις ενοχές. Θέλω να σου πω απλά μόνο τη δική μου αίσθηση από το γράμμα σου... Η δική μου αίσθηση λοιπόν είναι ότι ακούγεσαι πολύ αγχωμένη,πιεσμένη και μπερδεμένη, με τη δουλειά σου, με τη ζωή σου, με τις επιλογές σου,σαν να έχεις χάσει τον εαυτό σου κ κατηγορείς τους άλλους γι'αυτό. Και επίσης από τα λίγα που γράφεις για τον άντρα σου δεν καταλαβαίνω να έχετε κανένα σοβαρό πρόβλημα, προς το παρόν.Πάντως φαίνεσαι ανικανοποίητη από την ζωή σου κ αν τυχόν ισχύει κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο ότι φταίει ντε κ καλά κάποιος άλλος! Κ κάτι ακόμα που το ένιωσα πολύ έντονα -κυρίως στην αρχή του κειμένου σου-...μου φάνηκε σαν να "κατηγορείς" το παιδί σας για την αλλαγή στη σχέση σου με τον άντρα σου,για το πώς νιώθεις εσύ με την ζωή σου... Αυτά που σου έγραψα είναι πράγματα που μου προέκυψαν αυθόρμητα διαβάζοντας το κείμενό σου,ίσως κ να πέφτω τελείως έξω... Φιλικά :)
Θα προσπεράσω τα "κυνηγάω τη μικρή στα πάρτι" μιας και, προφανώς, έχετε περάσει αυτήν την περίοδο, και θα σταθώ στο "εγώ μαλώνω, αυτός χαϊδεύει". Το είχα (κι ακόμα δλδ) και το είχα σιχαθεί... ο άντρας μου δεν καταλάβαινε ότι πρέπει να έχουμε "κοινό μέτωπο" για να μας λάβει υπόψιν το παιδί. Μέχρι που εφάρμοσα το εξής: ή δεν μίλαγα ή έλεγα "ρώτα τον μπαμπά" ή ανέλυα με τον πιο τρομακτικό τρόπο τι θα συμβεί στο παιδί μιας "και το είχα ψάξει". Δλδ, π.χ, του έδινε αναψυκτικό: "ναι, δώσε του, είναι υπεύθυνο για παιδικό διαβήτη σε τέτοια ηλικία", το έκοβε. Ή, "ναι, άσε τον να κάτσει τόσο πολυ στον υπολογιστή, θα χαλάσουν τα μάτια του, θα χαζέψει, θα... θα..." και, τελικά, έλεγε κι εκείνος στο παιδί να σηκωθεί. Αλλά το γέλιο ήτανε όταν αναλάμβανε ο μπαμπάς βόλτα ή να μείνει μαζί τους: "δεν με ακούει" ήταν το απόφθεγμα. Επίσης, μιας και νομίζω ότι ακούς κι εσύ το κλασικό "η μαμά δεν αφήνει" (για να καλυφθεί, να μην φανεί κακός, αλλά, ταυτόχρονα, να σηκώσει το παιδί από τον υπολογιστή ή κάτι ανάλογο), πεταγόμουνα και έλεγα "αφήνει η μαμά"... και τον άφηνα να τα βγάλει πέρα μόνος του... Όλες θέλουμε κάποια στιγμή να τα βροντήξουμε... δεν είσαι η μόνη...
γιατι δεν δοκιμαζεις να το συζητησεις μαζι του.στο δικο του το μυαλο μπορει ολα να ειναι τελεια, μπορει να μην μπορει να καταλαβει αυτο που περνας.κι αν θα φυγεις πιστευεις οτι θα ειναι καλυτερα τα πραγματα?τοτε ειναι που δεν θα εχεις καθολου ελευθερο χρονο.μιληστε ηρεμα,ακου την αποψη του,πες του οσα εχεις μεσα σου.μπορει κι αυτος να εχει παραπονα απο εσενα και να μη μπορει να στα πει.κι αν δεν μπορειτε να το κανετε μονοι σας πηγαινετε σε εναν συμβουλο γαμου,να σας βοηθησει να επικοινωνησετε και παλι.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα, ειλικρινά όμως το να κλείνεσε δεν βοηθάει. Μίλα του, πες του τις ανάγκες σου και κανόνισε να βγαίνεις έστω μια φορά την εβδομάδα, ένας καφές και μια κουβεντούλα με μια φίλη σου θα σου κάνει πολύ καλό. Μην απογοητεύσε, τα έχω περάσει και ξέρω, τώρα έχω δύο παιδιά και παρότι ζορίζομαι πάντα κανονίζω κάτι να κάνω, παίρνω δύναμη και είμαι καλύτερη μαμά και σύζυγος μετά. Όλα καλά θα πάνε αρκεί να του πεις τις ανάγκες σου.