Θέλω να τα βροντήξω όλα και να εξαφανιστώ…

Θέλω να τα βροντήξω όλα και να εξαφανιστώ…

μαμά Χ.

Γεια σας κορίτσια! Θα χρειαστώ την βοήθειά σας επειγόντως…

Είμαι μαμά ενός κοριτσιού 4 (σχεδόν) χρονών. Έχω το πιο βολικό παιδί του κόσμου. Από μωρό, δεν ξύπνησε νύχτα, δεν γκρίνιαξε ΠΟΤΕ για δόντια, δεν γκρίνιαξε γενικώς δηλαδή, δεν κατάλαβα ότι έκανα παιδί…

Εκτός του ότι νιώθω ότι διαλύθηκε η σχέση μου με τον άντρα μου.

Ήμασταν μαζί  11 χρόνια πρίν αποκτήσουμε παιδί. 7 από αυτά παντρεμένοι. Προσπαθήσαμε πολύ, κάναμε και εξωσωματικές και τελικά όταν τα παράτησα και είπα να ασχοληθώ λίγο με τον εαυτό μου και όχι με την απόκτηση παιδιού, έμεινα έγκυος…

Ο άντρας μου πάντα δίπλα μου. Ήμασταν ένα. Δεν τσακωνόμασταν ποτέ, δεν διαφωνούσαμε ποτέ, ένιωθα ότι με στήριζε πάντα και σε ότι κι αν έκανα…

Μέχρι που ήρθε το μωρό… Και άρχισε να μου «την λέει» για τα πιο απλά πράγματα.

Γιατι δεν πήρα 45 πιπίλες πριν βγούμε και όταν οι 5 που είχα μαζί μου λερωνόντουσαν (προ 6 μηνων μιλάμε που χρειάζεται αποστείρωση) έπρεπε να τα μαζεύουμε σιγά σιγά.

Πηγαίναμε σε φίλους και γιορτές και εκείνος καθόταν με την παρέα και έτρωγε και έπινε και πέρναγε καλά και εγώ έτρεχα πίσω από το μωρό… Κλασσικά ότι κάνετε όλες…. Και φυσικά δεν με ενοχλούσε, αλλά δεν είναι και ο ορισμός του πέρασα καλά απόψε….

Αυτό που με ενοχλούσε, ήταν η ερώτηση του όταν ήμασταν στο αυτοκίνητο, στο δρόμο της επιστροφής «δεν περάσαμε τέλεια απόψε;;». Ένιωθα πως δεν είχε δώσει καμία σημασία στο πως είχα περάσει την βραδιά μου… Στο ότι δεν ήπια ούτε ένα ποτό, δεν έφαγα, δεν είχα την ευκαιρία να μιλήσω με έναν άνθρωπο…(η μικρή με ήθελε πάντα μαζί της στο παιδικό δωμάτιο να παίζουμε μαζί)

Και η μικρή μεγαλώνει και αρχίζουν οι τσακωμοί για το κλασσικό… Εγώ μαλώνω, εκείνος χαιδεύει….  Δεν με στηρίζει ποτέ σε καυγά που έχω με την μικρή… Παίρνει το μέρος της και τσακωνόμαστε μαζί μπροστά της… Εκείνη το εκμεταλλεύεται αυτό δεόντως, εννοείται…

Αυτό που με ενοχλεί πάνω απ’ όλα είναι ότι πια τον θεωρώ Μ……κα! Δεν μου αρέσει αυτό καθόλου, δεν ήμασταν έτσι, δεν είχα σκεφτεί έτσι για εκείνον ποτέ, αλλα τώρα πια ότι και να κάνει από μέσα μου λέω «τον Μ…..κα».

Το δεύτερο και μεγαλύτερο πρόβλημά μου είναι η δουλειά μου. Το ξέρω ότι ευτυχώς που την έχω, αλλά περνάω απίστευτα χάλια τις 8 ώρες που είμαι εκεί. Δεν μιλάω με άνθρωπο (με το παιδί που είμαστε μαζί στο γραφείο, δεν μπορούμε να μιλήσουμε γιατί το γραφείο μας είναι έξω από τα γραφεία των 3 αφεντικών και δεν θέλουν κουβέντες και χαχαχα χουχουχου όπως έχουν πει επανειλημένως) και γενικά η κατάσταση έχει γίνει πολύ ψυχοφθόρα πια για όποιον τυχερό-άτυχο  δουλεύει ακόμα γιατί του το κοπανάνε από το πρωί μέχρι το βράδυ ότι  πρέπει να τους προσκυνά που δουλεύει ακόμα και πληρώνεται…

Στη δουλειά χάλια λοιπόν, στο σπίτι χάλια λοιπόν, δεν έχω καθόλου χρόνο για έναν καφέ μόνη μου με μία φίλη να συζητήσουμε, να κάνω κάτι για μένα….. ότι να ναι… να ξεφύγω λίγο…

Θέλω να τα βροντήξω όλα και να εξαφανιστώ… Και δεν μου αρέσει έτσι όπως νιώθω…. Νιώθω τύψεις που σκέφτομαι ότι θέλω να εξαφανιστώ…

Πείτε μου… Περνάει;; Θα φτιάξουν τα πράγματα;;; Θα σωθεί ο γάμος μου ή έτσι όπως πάμε το χάσμα μεγαλώνει και θα έρθουν και τα χειρότερα;;;  Έχετε περάσει κάτι παρόμοιο και με τι αποτελέσματα;;;

 [divider]

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com