Τα δυο μας κοριτσάκια!

Η ιστορία της Άννας

Έχω δυο κορούλες και ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας την δική μου ιστορία.

Με τον άντρα μου παντρευτήκαμε τον Νοέμβριο του 2007. Κάναμε προγεννητικό  έλεγχο και ξεκινήσαμε της προσπάθειες για το πρώτο μας μωράκι. Τον Απρίλιο έμεινα έγκυος, μες την τρελή χαρά όλοι. Ξεκίνησαν οι γνωστές ναυτίες οι οποίες μου πέρασαν  μετά το πρώτο τρίμηνο. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που κάναμε το Doppler. Καθώς μου έκανε ο γιατρός μου την εξέταση, είδα στα ματιά του κάτι που δεν μου άρεσε, ξαφνικά σοβάρεψε και κοιτούσε μόνο την οθόνη.

«Τι συμβαίνει γιατρέ;» ρώτησα

Μου είπε ότι έπεφταν  οι παλμοί του μωρού και με έβαλε στον καρδιογράφο για παρακολούθηση. Κλάμα εγώ από φόβο μην πάθει τίποτα το κοριτσάκι μας. Οι παλμοί της συνέχιζαν το ίδιο, εκεί που η καρδούλα της χτυπούσε κανονικά, ξαφνικά έπεφταν και πάλι ανέβαιναν και σε λίγο ξανά τα ίδια. Έρχεται ο γιατρός και μου λέει ότι το μωρό έχει δεθεί με τον ομφάλιο λώρο και ζορίζεται και πρέπει να μπούμε αμέσως για καισαρική, αλλιώς ρισκάρουμε την ζωή του μωρού. Πάμε σπίτι,  παίρνουμε την βαλιτσούλα και ξεκινάμε για την  κλινική, η οποία είναι  μια ώρα απόσταση από το  σπίτι μας.

Σε όλη την διαδρομή παρακαλούσα το Θεό να μην μου πάρει το  μωρό μου…

Να μην σας κουράζω,  φτάνουμε στην κλινική, με ετοιμάζουν και ξεκινάμε για το χειρουργείο. Καισαρική με επισκληριδιο, γιατί ήθελα να δω αμέσως το μωράκι μου, να δω αν ήταν καλά. Στις 19/12/08 και ώρα  21.07 μ.μ. ήρθε στη ζωή το κοριτσάκι μου, η Ελπίδα μου, έκλαψε αμέσως, 2,360 γραμμάρια και 49 πόντους. Την έβαλαν στη θερμοκοιτίδα και την ξαναείδα το επόμενο πρωί. Πολύ δύσκολο να είσαι σε ένα θάλαμο οπου οι άλλες  είχαν διπλα τα μωράκια τους, αλλά μου αρκούσε που ήταν καλά.

Την τέταρτη μέρα εγώ πήρα εξιτήριο αλλά το μωρό μου όχι. Κλάμα που έπρεπε να φύγω και να την αφήσω πίσω, ήταν παραμονή Χριστουγέννων και εγώ σπίτι πλάι σε μια αδεία κούνια. Κάθε μέρα πήγαινα και κατασκήνωνα κυριολεκτικά έξω από το θάλαμο νεογνών για να την ταΐσω. Δώδεκα μέρες έμεινε στη θερμοκοιτίδα, είχε βάρος 2,240 γραμμάρια και η παιδίατρος μας είπε ότι αν άρχιζε να παίρνει βάρος μπορούσαμε να την πάρουμε σπίτι…

Παραμονή πρωτοχρονιάς χτυπάει το τηλέφωνο, ήταν η παιδίατρος, πάγωσα… Μετά μια φωνή «Ελάτε να την πάρετε.!«

Ω Θεέ μου, τι χαρά! Θα πάρουμε το κοριτσάκι μας σπίτι, το καλύτερο δώρο που πήρα από τον Άγιο Βασίλη. Το καθισματάκι  στο αυτοκίνητο και πάμε στην κλινική. Ο άντρας μου τρελαμένος, παραλίγο να πάρει άλλο μωρό. Τώρα το σκέφτομαι και γελάω. Κάναμε πρωτοχρονιά οι τρεις μας, την καλύτερη της ζωής μου!

Αποφασίζουμε ότι ήρθε η ώρα να της χαρίσουμε ένα αδερφάκι, Απρίλιο του 2011 μένω έγκυος για δεύτερη φορά ήθελα να το φωνάξω αλλά κάτι με κράταγε, τώρα ξέρω τι… το έχασα πριν καλά καλά το δω στον υπέρηχο. Και δώστου κλάμα και τον άντρα μου να προσπαθεί να με παρηγορήσει.

Σεπτέμβριος 2011 και κρατάω ένα θετικό τεστ, ήταν Κυριακή και μέχρι να ξημερώσει η Δευτέρα να πάω στο γιατρό να μου πει ότι όλα ήταν καλά τρελή αγωνια.

Η εγκυμοσύνη ιδια με την πρώτη, μόνο ναυτίες. ΠΗΤ 03.07.12, στις 17.06.12 κάνω συσπάσεις, άσχετη εγώ με το να έχω κάνει καισαρική στο πρώτο δεν δίνω σημασία, δεν πονούσα, απλά πέτρωνε η κοιλιά μου. Την Δευτέρα το πρωί κάτι δεν μου άρεσε, παίρνω τηλέφωνο τον γιατρό και πάω για να με δει. Μου κάνει υπέρηχο και μου λέει «Γέννας  σήμερα!«, ούτε κουβέντα βέβαια για φυσιολογικό τοκετό, πάλι τρέξιμο , πάλι την βαλιτσούλα  και πάμε στην κλινική.

Αυτή τη φορά είχα άγχος γιατί ήξερα τι με περίμενε συν ότι άφηνα πισω την Έλπιδα μου, η γνωστή διαδικασία και χειρουργείο 18/06/12 και ώρα 18:30 πρωτοείδα την δεύτερη κορούλα μου, 2550 βάρος και 50 εκατοστά. Με την Ιωάννα μου έζησα αυτά που στερήθηκα όταν γεννήθηκε η Ελπίδα. Την θήλασα, την είχα στο δωμάτιο  δίπλα μου. Η οικογένεια μας ολοκληρώθηκε, αν και δεν θα έλεγα όχι και για τρίτο.

Εύχομαι όλες οι μανούλες να χαίρονται τα παιδάκια τους και να παίρουν δύναμη από αυτά στις δύσκολες εποχές που ζούμε!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com