Το γελάκι του μου δίνει ζωή!

Η ιστορία της Φωτεινής

Αν και πολύ νέα στο eimaimama, έχω γίνει φανατική των μικρών ιστοριών τοκετού και παντοτινής αγάπης μεταξύ των μαμάδων και των μικρών αγγέλων.

Έτσι αποφάσισα και εγώ να γράψω τη ιστορία μου με το δικό μου μικρό και πολύτιμο άγγελο, τον δικό μου Κωνσταντίνο. Με τον άντρα μου προσπαθούσαμε 9 μήνες να μείνουμε έγκυοι, δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα, όπως αποδείχτηκε, απλώς το μικρό μου φασόλι δεν έλεγε να ριζώσει!

Όταν επιτέλους είδα εκείνη την αχνή μπλε γραμμούλα στις 20/11/2011, έβαλα τα κλάμματα, είχα κάνει πολλά τεστ μέχρι τότε και όλα αρνητικά! Έτσι ξεκίνησε το δικό μου γλυκό ταξίδι…

Αν εξαιρέσουμε τις αμέτρητες ναυτίες και εμετούς το πρώτο τρίμηνο, η εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ καλή χωρίς κανένα πρόβλημα! Το μωράκι μου υγιέστατο και πολύ ενεργητικό. Από όταν ξεκίνησα να τον νιώθω -29/02/2012 το πρώτο του φτερούγισμα- μέχρι να βγει από μέσα μου, δεν σταμάτησε να κινείται, κάτι που όλες θα συμφωνείτε ήταν το πιο όμορφο συναίσθημα!

Ο καιρός πέρασε και εγώ είχα πητ 02/08/2012, όμως το μωρό μου ή μάλλον το σώμα μου είχε άλλα σχέδια. Μπαίνοντας στο μήνα μου και κάνοντας το πρώτο μου καρδιοτοκογράφημα για να βεβαιωθούμε ότι το παιδί δε ζορίζεται, με μεγάλη έκπληξη του γιατρού διαπιστώσαμε ότι εγώ είχα οδύνες τοκετού (!) δηλ. συσπάσεις μήτρας και το παιδί όχι μόνο είχε πάρει θέση αλλά είχε κατέβει και αρκετά! Εγώ δεν καταλάβαινα τιποτα, ούτε πόνο, ούτε δυσκολία στο περπάτημα, μόνο ζεσταινόμουν πολύ, καθώς ήταν καλοκαίρι και μάλιστα αν θυμάστε το 2012 περάσαμε μεγάλους και δυνατούς καύσωνες!

Ο γιατρός μου λέει «Έλα σε 2 μέρες, αν δεν έχεις γεννήσει, στο ιατρείο να σε δω«

Πήγα, με εξέτασε, μου είπε ότι έχω και διαστολή και πάλι σε 2 μέρες εξέταση και σε 1 εβδομάδα καρδιοτοκογράφημα.

Για να μην πολυλογώ, 20 μέρες πέρασαν έτσι, ακόμα και στο νοσοκομείο απορούσαν που δεν πονούσα με τέτοιες συσπάσεις της μήτρας. Σε αυτό το σημείο θέλω να τονίσω, αυτό που μου εξήγησε ο γιατρός μου ήταν ότι οι γυναίκες παλιότερα έτσι γεννούσαν, δηλαδη επειδή έκαναν βαριές σωματικές δουλειές στα χωράφια, ο οργανισμός προετοιμαζόταν μέρες πριν τον τοκετό. Και επειδή εγώ έκανα γυμναστική και πριν μείνω έγκυος και καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, το σώμα μου είχε μπει σε διαδικασία τοκετού από τη στιγμή που μπήκα στο μήνα μου.

«Έτσι γεννάει φυσικά μια γυναίκα«, μου είπε…

Εγώ βέβαια μπήκα να γεννήσω με πρόκληση, ίσως να βιάστηκε και λίγο ο γιατρός καθώς ούτε ο μικρός ζοριζόταν, ούτε η πητ είχε περάσει, αλλά δε με πείραζε καθόλου, αφού πια δεν άντεχα να κουνηθώ από τη ζέστη και δεν μπορούσα να φάω τίποτα. Όταν μπήκα στο νοσοκομείο, είχα ήδη διαστολή 3 και συσπάσεις. Φυσικά δεν αισθανόμουν τίποτα. Μετά τα απαραίτητα, είμαστε στην αίθουσα με τον άντρα μου και το γιατρό μου, μιλάμε, γελάμε, μου βάζουν ορό, πόνους κτλ και ξεκινάμε τις εξωθήσεις και ενώ πήγαιναν όλα καλά και σε μισή ωρα όπως είπε ο γιατρός θα γεννούσα, ο μικρός αποφασίζει να στρίψει το κεφαλάκι του και με διαστολή 7 κολλάμε!

Έφτασα να γεννάω 2 1/2 ώρες μετά με τις πολύτιμες προσπάθειες της μαίας (που είχε βάρδια εκείνη την ώρα – δεν είχα δικιά μου μαία), του γιατρού μου και φυσικά του άντρα μου που ήταν εκεί να μου μιλάει και να μου κρατάει ο κεφάλι σε κάθε ώθηση… και γκλουπ βγήκε!

Μετά τον κράτησα αγκαλιά και τα ξέχασα όλα και πόνο και κόπο! Ύστερα στην ανάνηψη μου τον έφεραν να τον θηλάσω, έπιασε αμέσως το στήθος και αν δεν ήταν τόσο λαίμαργος και ανυπόμονος ίσως θηλάζαμε αποκλειστικά. Παρόλα αυτά μετά από πολλή στενοχώρια, καθώς αναγκάστηκα να του δώσω συμπλήρωμα και πολλή υπομονή δική μου πλευρά, του έδινα στήθος σε κάθε γεύμα και μετά μπιμπερό.

Έτσι πέρασαν 7 1/2 ολόκληροι μήνες θηλασμού και δε θα σταματούσα αλλά ο Κωνσταντίνος αποφάσισε ότι κουράστηκε πια και θέλει μόνο μπιμπερό και πιπίλα για να αποκοιμηθεί. Έτσι την Κυριακή θηλάσαμε – παίξαμε για τελευταία φορά και αναγκάστηκα να πάρω το χάπι και να δεθώ. Στεναχωρήθηκα αρκετά αλλά προσπάθησα 2 εβδομάδες να τον μεταπείσω, τη μία έκλαιγε, την άλλη με έσπρωχνε και κάθε 2-3 μέρες τον κατάφερνα να πιει λίγο γαλατάκι της μανούλας.

Δεν πειράζει, θήλασε κανονικά 7 μήνες. Κάτι είναι και αυτό, απλά μου λείπει πολύ η ζεστή του αναπνοή… Ήταν κάτι που είχαμε οι δυο μας μόνο οι δυο μας.

Τον Κωνσταντίνο μου δεν τον ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά, όπως έχω διαβάσει από τις περισσότερες μανούλες, εμένα μου πήρε χρόνο, απέκτησα συναισθήματα μέρα με τη μέρα. Χτίσαμε μαζί την υπέροχη σχέση μας και τώρα μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι ο έρωτάς μου, το νόημα στη ζωή μου, η αναπνοή μου και μαζί με τον άντρα μου (τον πρώτο έρωτα της ζωής μου) περνάμε μοναδικές στιγμές γλύκας και απόλυτης ευτυχίας με το μικρό μας ζουζουνάκι! Το γελάκι του μου δίνει ζωή και απίστευτη δύναμη!

Εύχομαι σε όλες τις γυναίκες που θέλουν να αισθανθούν αυτήν την ομορφιά και ολοκλήρωση να τα καταφέρουν όταν και όπως εκείνες το θελήσουν!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com