Το μούδιασμα της μεγάλης αδελφής
Νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να φανταστεί το πόσο μπορεί να επηρεάσει ένα παιδί ο ερχομός του αδελφιού του στο σπίτι πριν το δει με τα ίδια του τα μάτια.
Μπορεί να μιλούσαμε για αυτόν επί 9 μήνες, να της εξηγούσα ότι θα είναι πολύ μικρούλης και θα πρέπει να το φροντίζουμε όλη μέρα κάθε μέρα, ότι στην αρχή δεν θα μπορεί ούτε να παίξει μαζί της, ούτε να κάνει πολλά πολλά (και εκείνη έδειχνε να το καταλαβαίνει), όμως μόνο όταν ήρθαμε πια στο σπίτι με το μωρό έξω από την κοιλιά, κατάλαβε τι θα πει να έχεις ένα νεογέννητο αδερφάκι. Η μαμά και αυτός είναι κυριολεκτικά όλη τη μέρα κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον και όσο καλή διάθεση και αν έχεις -ως 2 1/2χρονο- να το κατανοήσεις, έρχονται στιγμές που σου κα-κο-φαί-νε-ται.
Εντάξει, ξέρει ότι ο τρόπος για να κάνει μαμ το νινί είναι να να το έχει η μαμά στην αγκαλιά της, αλλά… ασταμάτητα; Και άντε να της εξηγήσεις ότι πρέπει να… εδραιωθεί ο θηλασμός!
Ομολογουμένως το έχει πάρει πολύ πιο ζεστά απ’ ότι φανταζόμουν. Πρώτη και καλύτερη τρέχει να του φέρει πάνα ή καθαρά ρουχάκια, συμμετέχει πάντα στο… μποτέ του, τον χαιδεύει και τον προσέχει χωρίς καν να της ζητηθεί. Όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ το μούδιασμα που αισθανόμουν να την διακατέχει τις πρώτες πρώτες μέρες, ούτε μπορώ να αγνοήσω το λίγο μελαγχολικό βλέμμα της που μια στις τόσες μέσα στη μέρα τσακώνω.
Και πώς να το κάνουμε… Δεν είναι εύκολο από το μοναδικό παιδάκι ενός σπιτιού να γίνεσαι εσύ και ένας άλλος… Μακάρι να είχα 10 χέρια να μπορούσα να της προσφέρω ανά πάσα ώρα και στιγμή την αγκαλιά και το παιχνίδι που λαχταράει, χωρίς να πρέπει συνέχεια να της λέω «Περίμενε λίγο να φάει το νινί». Βέβαια ήδη έχω εξασκηθεί και καταφέρνω να κάνω πολλά ταυτόχρονα με τα δύο μου χέρια… Για τα παιδιά μου, ρε γαμώτο!
Χθες το βράδυ είχαμε ένα ακόμα ατύχημα. Στην προσπάθειά της να αποφύγει να πέσει πάνω στο νινί -την ώρα που χοροπηδούσε σαν το κατσίκι στο κρεβάτι παρά τα παρακάλια μας να μην το κάνει- γλιστρησε και χτύπησε την κλείδα της και τσουπ! Έσπασε. Είναι κωμικοτραγικό… Πριν 1 1/2 μήνα είχε σπάσει την άλλη κλείδα! Και να που πρόσθεσα ένα ακόμα άγχος στην μαμαδο-ατζέντα μου («Μήπως το παιδί μου έχει εύθραυστα οστά για κάποιο λόγο;») και ας μας σιγουρεψε ο ορθοπεδικός στο Παίδων ότι το έχει δει άπειρες φορές να γίνεται και ότι έτσι είναι τα παιδιά.
Σήμερα παρά τη χθεσινοβραδινή της ταραχή και τον πόνο, ήταν πάλι ένα υπόδειγμα big sister. Με συγκινεί η προσπάθειά της να με βοηθήσει με το νινί, να φανταστείτε ότι της πρότεινα να πάμε μια 20λεπτη βολτίτσα στη γειτονιά οι δυο μας, αλλά αυτή από μόνη της μου είπε να πάρουμε και το μικρό μαζί…
Ελπίζω γρήγορα να καταλάβει πως η αγάπη μας για αυτήν, όχι μόνο δεν έχει μειωθεί, αλλά μεγαλώνει μέρα με τη μέρα… Προς το παρόν πάντως την καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ!
Εγώ όταν γεννήθηκε η αδερλφούλα της Σάρρας μου πήγαινα να την παρω από τον παιδικό και πηγαίναμε μαζί μόνες μας κάπου εκεί κοντά χωρίς το νίνί. Φρόντιζα να το έχω θηλάσει καλά πριν φύγω για να μην πεινάσει άμεσα και είχα το κινητό ώστε αν χρειαστεί να είμαστε κοντά του. Συνήθως αυτό κρατούσε μία ώρα- που ήμουν μόνο δικιά της και το χαιρόταν και χαλάρωνε λίγο το σφιγμένο προσωπάκι, η σφιγμένη της καρδούλα.
ok ξεφτιλιστηκα... Συγχωρηστε με... Δεν ειχα διαβασει τα προηγουμενα σχολια... Επαναλαμβανομαι... Αλλα χαιρομαι που και καποιος κυριος ψυχολογος ειχε την ιδια γνωμη με μενα!!! :-)
ΧΕ!!!ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΝΑ ΕΦΕΡΝΕ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΑς ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΓΥΝΑΙΚΑ-ΓΚΟΜ.. ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΕΛΕΓΕ: "ΤΩΡΑ ΘΑ ΖΗΣΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ... ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΤΙΣ 2 ΤΟ ΙΔΙΟ..." ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΝΟΜΙΖΩ... Η ΠΕΙΡΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑΝΕ ΕΥΤΥΧΩΣ. ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΒΙΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ. ΚΑΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΜΟΝΟ ΜΟΝΑΧΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑΝΕ...
Κορίτσια για δείτε αυτό το βιβλίο: "Είστε όλα τα αγαπημένα μου", Sam McBratney, Εκδόσεις Παπαδόπουλος. Βοηθάει σε αυτές τις περιπτώσεις πολύ! Σε εμάς δούλεψε. Όπως επίσης δούλεψε και δουλεύει το μότο "Η αγκαλιά της μαμάς χωράει όλα της τα παιδάκια"... και τον μπαμπά! Γιατί ο δικός μου ο μεγάλος ρώτησε ποιόν αγαπάω πιο πολύ εκείνον ή τον μπαμπά!
Τα παιδάκια μας καταλαβαίνουν πολλά τελικά!! Και θυμούνται πολλά!!! Πάντως, μη νομίζεις, τα μεγάλα θέλουν να έχουν υπό την επίβλεψή τους τα μικρά... για να είναι σίγουρα ότι δεν θα γίνει "κάτι" πίσω από την πλάτη τους... με το να τα έχουν κοντά, επιβλέπουν την κατάσταση... Η παιδοψυχολόγος μου το είπε αυτό!!!
Βρε Ολίβια, μένουμε πολύ κοντά, πως κ δεν σε εχω πετύχει καμιά μέρα... κάθε φορά που βάζεις φώτο απ τη "γειτονιά σου", βλέπω τη δικιά μου! πλάκα έχει! να σου ζήσει ο μικρούλης κ να χαίρεσαι την Αθηνούλα σου! παιδί υπόδειγμα!
ειχα παρακολουθησει εναν ψυχολογο να λεει το ποσο απολυτα φυσιολογικο ειναι να νιωσει 'καπως' ενα παιδακι με τον ερχομο του μικροτερου.για παραδειγμα ελεγε να παρουμε τον εαυτο μας και πως θα αντιδρουσαμε αν μια μερα μοιραζομασταν(η αλλιως χαναμε τα μισα) απο ολα μας τα υπαρχοντα-προνομια-αγαθα-προσοχη-παροχες. και ειμαστε ενηλικες.ενα παιδι ισως νομιζει οτι θα χασει και τη μιση απο την αγαπη. ξερεις στα αληθεια καλα θα ειναι η Αθηνα οταν θα τον αγαπαει και θα θελει πλεον με την καρδια της να του προσφερει τον μισο της κοσμο.και απο οτι φαινεται ειστε ηδη σε πολυ καλο δρομο.
Απλα θα σου γράψω οτι σε νιώθω απόλυτα...!!! Ετσι ακριβως οπως τα περιγράφεις ειναι Ολιβιάκη..Οταν βλέπω αυτο το μελαγχολικο βλέμμα στην κορη μου ωρες ωρες, οταν ειμαι με τον μικρο κ τον θηλάζω κτλ.. αυτο που το διωχνει μακρια κ της αλλάζει την διαθεση ειναι 4 λεξουλες:..Σε αγαπω κοριτσι μου..εγω το νιωθω καθε στιγμη, αλλα αυτες τις στιγμες ξερω οτι εχει απλα περισσοτερη ανάγκη να το ξανα-ακουσει..!!! φιλια στα μικράκια σου
ΤΙ ΘΑ ΤΗΣ ΠΕΙΣ ΟΤΑΝ ΣΕ ΡΩΤΗΣΕΙ "ΜΑΜΑ ΠΟΙΟΝ ΑΓΑΠΑΣ ΠΟΙΟ ΠΟΛΥ; ΕΜΕΝΑ Η ΤΟΝ ΜΠΕΜΠΗ;" ΕΓΩ ΤΗΣ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΩ ΟΛΟΥΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ... ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΨΕΜΑΤΑ.... ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΩ ΠΟΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΩ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟΣΟ ΟΣΟ ΑΥΤΗΝ... ΓΙΑ ΠΕΣ ΚΙΕΣΥ; ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙΣ;
περαστικα στην Αθηνα και δυστυχως ακομα δεν καταλαβαινω ποσο δυσκολο θα ειναι,καθως ειμαι και εγω εγκυος στο δευτερο παιδακι μας και οταν με το καλο γεννηθει ο μεγαλος θα ειναι 3 χρονων και κατι.Θα με στεναχωρησει παρα πολυ που δεν θα παιζουμε πια μαζι γιατι που να βρεις τον χρονο στην αρχη και γενικα που δεν θα του αφιερωνω ολη τη μερα δικια του!ελπιζω να το σκεφτω διαφορετικα και να μην παθω καμια καταθλιψη στο τελος!αξιζει τον κοπο παντως και μαλον θα το καταλαβω οταν τα δω να μεγαλωνουν και να παιζουν ελπιζω μαζι!
Αχ Ολιβιά μου πόσο πού σε καταλαβαίνω!!!!! Όταν ήρθε στον κόσμο το 2ο παιδάκι μου είχα ακριβώς τις ίδιες τύψεις , το ίδιο άγχος και κάθε μέρα αναρωτιόμουν πως μπορεί να νιώθει? Αναπάντητα τα ερωτήματα .... Δυστυχώς όμως έτσι είναι η ζωή και κάθε μέρα θα δείς θα σε εκπλήσει η Αθηνούλα σου όπως εμένα η Δέσποινά μου. Όταν βέβαια ήρθε και το 3ο παιδάκι μας τότε επικράτησε πανικός στο σπίτι διότι η 2η ήταν μόλις 18 μηνώς παιδάκι και αποκόπηκε απότομα από την αγκαλιά μου. Την έβλεπα να ζητάει αγκαλίτσες και φιλάκια, να με κοιτάει με παραπονεμένο βλέμα και εγώ ανήμπορη να μην μπορώ να κάνω δυστυχώς τίποτα παρά μόνο να της λέω ¨περίμενε λίγο κοριτσάκι μου¨ Θα δείς που όλα θα φτιάξουν και γρήγορα θα βρείτε τους ρυθμούς σας.... Οι τύψεις όμως κάθε μάνας είτε για το 2ο παιδάκι που έρχεται και επισκιάζει το 1ο , είτε που τα αφήνουμε σε γιαγιάδες, παππούδες, σε παιδικούς σταθμούς για να πάμε στη δουλίτσα μας , θα μας κυνηγάνε πάντα.... Φιλιά και περαστηκά στο κοριτσάκι σου.
ασχετο αλλα ηθελα να το στειλω καπου. οπουδηποτε! κ σκεφτηκα αυτο το σαιτ http://www.tsantiri.gr/kosmos/otan-esi%e2%80%a6-kimosoun-apithanes-fotografies-2.html
οι μέρες θα είναι και καλύτερα!Υπομονή!!!
Αχ πως σε νιώθω Ολίβια, είμαστε στην ίδια ακριβως φάση.Ο μεγάλος μου γιός είναι 31 μηνών και ο μικρός 40 ημερών.Πριν 20 μέρες και καθώς θήλαζα στον καναπέ ο μεγάλος χοροπήδαγε δίπλα μου για σπάσιμο,έπεσε χτύπησε τα δόντια και το στόμα του και του έφυγε το μπροστίνο του δόντι!Αν σε παρήγορεί,όσο περνάνε οι μέρες
και η δικια μας ηταν καπως ετσι...μεχρι τωρα εχει βελτιωθεί πολύ η κατάσταση...και εχουν περάσει μόλις 3 εβδομάδες με το νινί σπίτι μας...απλά προσπαθώ να περ΄ναω χρόνο μαζί της, να την ταίζω , να την βάζω για ύπνο το βράδυ, να την πηγαίνω βόλτες οι 2 μας ή όλοι μαζί... και φυσικά να της λέω συνέχεια πόσο την αγαπάω!
Πάλι;...Περαστικά, τί αγωνία και αυτή να έχεις το νεογέννητο και τρέχα πάλι στο Παίδων. Βέβαια μετά το βάπτισμα του πυρός, η δεύτερη φορά είναι πιο εύκολη από την άποψη ότι ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις. Εμείς ευτυχώς το γλυτώσαμε την περασμένη Παρασκευή, αν και ήμουν ψύχραιμη, γιατί ήξερα ότι θα τον προσέξουν όπως και την πρώτη φορά.
Ολίβια μου γεια σου!! Είναι η πρώτη φορά, παρ'όλο που σας διαβάζω καθημερινά. Ένα μόνο θα σου πω. Όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο μου παιδάκι άρχισα και εγώ να ψάχνομαι για το ποιος είναι ο ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ να πεις σε ένα 2 1/2 χρονών κοριτσάκι ότι θα αποκτήσει αδερφούλη και φυσικά πως θα την προετοιμάσουμε ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο για αυτήν ο ερχομός του μικρούλη. Κάποια στιγμή λοιπόν έπεσα πάνω σε μια φράση που με έχει στιγματίσει. Κάποιος ψυχολόγος στην προσπάθεια του να σου δώσει να καταλάβεις το πως νιώθει το ΜΕΓΑΛΟ αδερφάκι έλεγε: "ΕΊΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΧΤΥΠΆΕΙ Η ΠΌΡΤΑ ΣΟΥ ΝΑ ΑΝΟΊΓΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΛΈΠΕΙΣ ΤΟΝ ΆΝΔΡΑ ΣΟΥ ΑΓΚΑΛΙΆ ΜΕ ΜΙΑ ΆΛΛΗ ΓΥΝΑΊΚΑ"...ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΛΈΕΙ: "ΞΈΡΕΙΣ ΑΓΆΠΗ ΜΟΥ ΑΠΌ ΔΏ ΕΊΝΑΙ ΜΊΑ ΆΛΛΗ ΑΓΆΠΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΌ ΕΔΏ ΚΑΙ ΠΈΡΑ ΘΑ ΜΈΝΟΥΜΕ ΌΛΟΙ ΜΑΖΊ"... είτε αυτό σ'αρέσει είτε δεν σ'αρέσει έτσι είναι και δεν αλλάζει ΌΤΙ και να ΚΆΝΕΙΣ. Από εκείνη λοιπόν τι στιγμή κατάλαβα ότι όσο και να προσπαθήσουμε εμείς να το πάρει πιο χαλαρά, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Το ΜΕΓΆΛΟ αδερφάκι θα περάσειαπό αυτό το στάδιο απλά κάποια στιγμή θα το δεχτεί θα προσαρμοστεί και θα μάθει να ζει μ'αυτό. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι τα παιδιά -και ευτυχώς δηλαδή- έχουν την τάση να προσπαθούν από μόνα τους να φύγουν από μία κατάσταση που τα δυσαρεστεί.. δεν τους αρέσει καθόλου να βρίσκονται σε συναισθήματα ΚΑΚΆ. Με κατανόηση λοιπόν στο πρόβλημα της ΜΕΓΆΛΗΣ μου κόρης -γιατί για αυτήν είναι πρόβλημα αυτό- έχουμε καταφέρει 7 μήνες τώρα και είμαστε μια πραγματικά χαρούμενη οικογένεια!! Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουμε και τις κακές μας μέρες. Εύχομαι περαστικά στο Αθηνούλι και υπομονή σε σένα και το Μάνο γιατί το ταξίδι είναι μακρύ και δύσκολο αλλά συνάμα τόσο υπέροχο και μοναδικό που δεν θα άλλαζα ούτε δευτερόλεπτο από τη ζωή μου από τη μέρα που έγινα ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΜΑ και μετά΄:)
Θα γίνω γραφική αν σου πω πόσο σε καταλαβαίνω και τη μου θυμίζεις!!!!!!!Αχ μωρέ ζουζούνι μου μικρό εσυ ‘μεγάλη αδελφή είναι υπέροχη εύχομαι γρήγορα να γίνει καλά το χεράκι της!!! Να ξέρεις Ολιβιακη μου ότι αποκομίζεις από την Αθηνά είναι δικό σου δημιούργημα οσο εσύ της δίνεις την δυνατότητα εκείνη θα εξελίσσετε, οσο εσυ της εγκαρδιώνεις να είναι κοντα στον αδελφό της εκείνη θα κάνει το καλύτερο εντάξει υπάρχουν και εκείνες η ζόρικες μέρες οκ δεν είναι όλα καμωμένα ροζ!!!Αλλά δεν την φοβάμαι θα είναι η καλύτερη μεγάλη αδελφή και εσυ θα εισαι εκει να τα χαζεύεις και να μην το πιστεύεις!!!!
Γιαυρι μου.....!!! Τι σου ειναι να εισαι μεγαλη αδερφη και να εχεις και σπασμενο χερι....γτ αυτες οι ιστοριες καθημερινης τρελας να ειναι τοσο συγκινιτικες απο τα ματια μιας μαμας!! Εχει κ ομορφιες αυτος ο κοσμος τελικα...περαστικουλια Αθηνακι!
Περαστικά στο Αθηνάκι σας!!!Δεν έχω εμπειρία για το συγκεκριμένο θέμα...μόνο σαν μεγάλη αδερφή μπορώ να μιλήσω...Μου έχει πει λοιπόν η μητέρα μου οτι όταν ήμουν μικρή της έλεγα "τι το φέρατε αυτό το μωρό στο σπίτι μας να το πάτε πίσω!"(Εχω 4 χρόνια διαφορά με τον μικρό μου αδερφο)Αν κρίνεις απ' αυτή την φραση(μόνο στα λόγια έμενα ευτυχως!) νομίζω πώς η Αθηνούλα είναι σε πολύ καλό δρόμο!Είναι μια μικρή κυρία!!!:)
Περαστικά στο Αθηνάκι! Η γέννηση του μικρού Αρχέλαου σε συνδυασμό με το πώς θα αντιμετωπίσει τον ερχομό του η Αθηνά μου θύμησε εμένα κ το μικρό μου αδερφό..Όταν γεννήθηκε ο ένας μου αδερφός ήμουν 13 μηνών, φυσικά και δε θυμάμαι τίποτα! Όμως μεγαλώναμε μαζί, το βλέπω στις φωτό, οι γονείς μας έντυναν σαν δίδυμα και πρέπει να ήμασταν πραγματικά κολλητοί (όπως κ είμαστε κολλητοί τώρα που μεγαλώσαμε-εγώ στα 25 αυτός στα 24). Κάπως έτσι υποθέτω πως θα γίνουν κ η Αθηνά με τον Αρχέλαο γιατί δεν έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας..συνωμοσίες κρυφά από εσάς, εκπληξούλες που θα σας τις κάνουν μαζί..μάλλον κάπως έτσι. Όταν ήμουν 5 χρονών κι εκείνος 4, η μαμά γέννησε τον μικρό..η διαφορά ηλικίας μας δεν είναι μεγάλη (5 χρόνια) αλλά είμαστε σε άλλη φάση ο καθένας (πάντα ήμασταν: εγώ ξεκινούσα γυμνάσιο, εκείνος δημοτικό, μπήκα στο πανεπιστήμιο κι εκείνος πήγαινε ακόμη γυμνάσιο). Η πρώτη μου ανάμνηση όμως είναι ο ερχομός του στο σπίτι μας..είναι το πρώτο πράγμα που θυμάμαι καθαρά. Θυμάμαι ακόμα πιο καθαρά πως τον αγάπησα απ'την πρώτη στιγμή που τον αντίκρυσα! Ένιωσα -στα 5 μου- ευθύνη για εκείνον..όποτε έκλαιγε, εμένα έβαζε η μαμά να του λέω παραμύθια και με τη φωνή μου ηρεμούσε. Μαζί του μου βγαίνει κάτι εντελώς μητρικό, αφού όταν γεννήθηκε εκείνος, η μαμά πλέον με αντιμετώπιζε σαν πραγματικά μεγάλη αδερφή (αφού είχα όχι έναν, αλλά δύο μικρότετους αδερφούς) και όπως μου έχει πει κ η ίδια, όταν ήμουν 5 χρονών, με αντιμετώπιζε και περίμενε να φερθώ σα να ήμουν 15!! (άλλο κεφάλαιο αυτό). Οπότε με τον μικρό αναπτύξαμε μία σχέση μαμάς-παιδιού. Πάντα νόμιζα πως είχε αδυναμία στον άλλο αδερφό μου επειδή είναι αγόρια και έπαιζαν πάντα μαζί. Δε μ'ένοιαζε. Πρόσφατα όμως συνηδειτοποίησα πως τελικά έχει αδυναμία σ'εμένα. Περισσότερο απ'όλους! Έχουμε μία πολύ ιδιαίτερη σχέση, εντελώς διαφορετική αλλά εξίσου δυνατή με αυτή που έχω με τον άλλον αδερφό μου. Τον λατρεύω περισσότερο απ'όλους κι εύχομαι αυτή η σχέση που έχουμε να μην αλλάξει ή χαλάσει ποτέ! Αυτή τη στιγμή είναι 20 χρονών, φαντάρος. Συγνώμη για την πολυλογία..ουφ συγκινήθηκα πάλι μιλώντας για τον μικρό μου..(εδώ και 12 χρόνια δε τον φωνάζω με τ'όνομά του-μικρό τον λέω). Είμαι σίγουρη πως και η Αθηνά με τον Αρχέλαο θα αναπτύξουν μία ιδιαίτερη σχέση όπως όλα τ'αδέρφια..και αυτή η αδερφική σχέση είναι τόσο ξεχωριστή και ιερή που σε ξεπερνά!
περαστικα σας!!! περιμενω και εγω το δευτερο κοριτσακι μου στις αρχες Δεκεμβριου και με αγχωνει πολυ αυτη η κατασταση !!πως θα αντιδρασει η μεγαλη μου!!
Κάτι που διάβασα παλιότερα και δεν θα το ξεχάσω ποτέ είναι το εξής: Ο ερχομός ενός νέου παιδιού στην οικογένεια, είναι για το μεγαλύτερο παιδί όπως ένας άντρας ενώ έχει τη γυναίκα του, ξαφνικά φέρνει μια νέα γυναίκα στο σπίτι και της λέει''από δω και πέρα θα αγαπώ εσένα, αλλά θα αγαπώ και την νέα γυναίκα μου το ίδιο''. Όταν μου το είπε ξανά και ο παιδίατρος ταράχτηκα, είπα πως δεν μπορεί να είναι σύμπτωση, σίγουρα θα ισχύει. Σκέψου πως όσο και να θέλει να πετάει από τη χαρά της η μικρή, ένα κούμπωμα λογικό είναι να το έχει. Εύχομαι να μείνει μόνο στο κούμπωμα και να μην εξελιχτεί σε ζηλοκατάσταση και τα σχετικά. Και μενα στην αρχή έτσι ήταν, αγκαλιές, φιλιά αλλά τώρα...δεν προλαβαίνω να τρέχω να προλάβω τα τσιμπήματα. Εύχομαι περάστικά στο Αθηνάκι και κουράγιο στη μανούλα!
πωω αυτο το βλεμμα που λες..
Και εγώ την καταλαβαίνω απόλυτα! Ελπίζω να συνηθίσει γρήγορα, περαστικά στο Αθηνάκι.
Καταρχήν να σας ζήσει κ πολλα περαστικά στην Αθηνούλα. Περνάω μια απο τα ιδια. Να ξέρεις όλες τα περνάμε. Δεν εισαι μόνη. Ο γιος μου ειναι 3 κ η μικρή 6 μηνων. Τις πρωτες σαράντα μέρες ειχα τρελο άγχος, τρελη πίεση γιατι ειχα τη μπέμπα να πεινάει κ ο μικρος μου έλεγε μην την ταισεις, μην κατσεις στον καναπε, μην παρεις το μαξιλάρι! Ελεγα μεσα μου, φανταζομουν πως θα ναι δύσκολα αλλα οχι κ τόσο. Όμως, κάθε μέρα ηταν κ καλυτερα. Προσαρμόστηκα κ εγω κ ο μικρος. Ευτυχως που παει παιδικο. Δεν ξέρω οι μαμαδες που εχουν δυο μωρα πως τα καταφερνουν. Μπράβο σας. Πριν τη μπεμπα ετρωγε μονος του, μετα τη μπεμπα θελει να τον ταιζω εγω. Οποτε οταν γκρινιάζει η μικρη, με τον ενα χερι ταιζω κ το αλλο την εχω αγκαλια. Άλλες φορες θηλαζω κ συνάμα ταιζω το μικρο. Αυτο που δεν μπορω να ξεπερασω ακολα κ στεναχωριεμαι ειναι οταν θελει να παιξουμε κ εγω θηλαζω. Ολο του λεω να περιμενει. Ολο του λεω να την ταισω πρωτα κ μετα. Δεν γινετΙ ομως διαφορετικα. Ειναι φορες που ενω κοιμαται η μπεμπα, του λεω να παιξουμε ενω αυτο που θελω ειναι να χαλαρωσω. Τωρα πια ειναι σε μια ηλικια που ευτυχως αποζητα να μαιξει κ μονος του οποτε ξαπλωνω λίγο το κορμί μου. Εννοειται, ο υπνος ο μεσημεριανος δεν υπάρχει. Δεν ξεχναω να του θυμιζω πως τον αγαπαμε πολυ, να τον παιρνουμε συνέχεια αγκαλια κτλ. Μου λενε φιλες πως οταν η μικρη θα αρχισει να διεκδικει τοτε θα αρχισει να ζηλευει. Δεν με φοβιζει τιποτα. Θα το ξεπερασουμε κ αυτο. Να ευχηθω να ειναι γερα τα παιδαΚια μας κ σε σας ευχομαι ο,τι καλυτερο.
Πωπω ρε Ολίβια! Περαστκά στην Αθηνούλα και εύχομαι να γίνει γρήγορα καλά όπως και την προηγούμενη... Και φαντάζομαι ζορι τώρα με το μωρό να τρέχετε στο Παίδων και την Αθηνα αυτές τις μέρες που θα είναι λίγο πονεμένο το μικρούλι. Υπομονή και κουράγιο σε όλους σας! Όσο για το μουδιασμα που λες. Ναι μωρέ... ¨οσο να είναι, από μοναδικά, εγιναν δυο τωρα στο σπιτι και για λιγο καιρο το βλέπουν οτι ο περισσοτερος χρονος της μαμας, ειναι με το μωρο. Και ο Γιωργος θυμαμαι, ξεσκιζομουν να ταισω το μωρο, να το κοιμισω ή να το ηρεμισω για να παιξω μονο μαζι του, αλλα ενα παραπονακι και παλι το ειχε. Και ετσι του ελεγα κι εγω οταν νιωθει οτι δεν του εχω αφιερωσει αρκετο χρονο, να μου λεει οτι θελει κι αυτος ή οτι ζηλευει λιγακι. Και οτι ειναι φυσιολογικο ολο αυτο που νιωθει κι εγω ετσι θα ενιωθα, κλπ κλπ. Και ετσι εμαθε να μου το ζηταει και να μην αισθανεται οτι ειναι κακο που νιωθει ετσι... Βεβαια οι τυψεις που νιωθουμε εμεις που ξαφνικα ακομα και 1000 κομματια να γινεις, παλι δεν τα καταφερνεις οσο πριν, καλα κρατουν και θα κρατουν εις τον αιωνα τον απαντα ;-) Οταν θα μεγαλωσουν ομως λιγακι, και θα βλεπεις ποσο καλα παιζουν καποιες στιγμες (ακομη στιγμες ειναι σε μας χαχα) ή ποσο το μικρο κανει οτι η Αθηνα, κλπ κλπ, καταλαβαινεις, οτι παρ'ολη την πρωτη κρυαδα που παιρνει το πρωτο, τελικα το να εχει ενα αδερφακι, ειναι πραγματικος θησαυρος! Φιλια στο Αθηνακι και στον Αρχελαο :-)
Την κακομοιρουλα! Δεν της φτανει ο πονος της με το νεοφερμενο αδελφακι, μα να χτυπησει παλι;;; Παντως παρα την δικη σου αγωνια και το δικο της μουδιασμα εμενα μου φαινεται οτι γεννιεται μια υπεροχη ιστορια αδελφικης αγαπης. Για ποτε θα κρυβονται μαζι κατω απο το τραπεζι για ψου ψου ψου και μαιμουδιες, δεν θα το καταλαβεις!
ελα ρε γαμωτο...παλι καταγμα;;περαστικα στο Αθηνακι!!!σχετικα με το μουδιασμα που λες εχω ακουσει για πολυ χειροτερες καταστασεις οπου το 1ο διεκδικουσε την μαμα με κλαματα,πεισματα και αλλα,κ σε καθε ευκαιρια εδινε κ καμια στο μικρο..!!!εχεις πολυ καλο παιδακι,συγχαρητηρια για την ανατροφη που του εχετε δωσει!!λιγο να ξεπεταχτει κ ο μικρος Αρχελαος κ θα συνηθισει κ το Αθηνακι...ειναι τοσο καινουριο ακομα για εκεινη!!με τον θηλασμο ολα καλα;