Η Μεγάλη Αδελφή
Γεννιέται ένα παιδί.
Εγραφα παλιότερα ότι το βρέφος είναι εντελώς καινούργιο. Αχρησιμοποίητο. Όλα πάνω του είναι τέλεια. Και αμέσως εμείς (οι μεγάλοι) αρχίζουμε να το «πειράζουμε».
ΟΚ. Ξέρω. Είναι αναπόφευκτο.
Είναι όμως πώς το βλέπει ο καθένας.
Όταν συναντήθηκε για πρώτη φορά η Αθηνά με τον Αρχέλαο, δεν ξέρω πόσο δύσκολη στιγμή ήταν για κείνη, αλλά για μένα ήταν η δυσκολότερη που ένιωσα (μέχρι σήμερα που μιλάμε) με την Αθηνά.
Το παιδί μούδιασε.
Προφανώς και δεν είχε καταλάβει ότι το «νινί» που έκρυβε στην κοιλιά της μαμά ήταν ένα ανθρωπάκι που θα ερχόταν να χωθεί στην αγκαλιά της μαμάς της… την δική της θέση.
Ξέρω… ξέρω…. Ήξερα κι από πριν… τα πρωτότοκα ζηλεύουν… θα συνηθίσει… αργότερα θα είναι τόσο καλά τα δυό τους μαζί… και άλλα πολλά… που έτσι κι άλλως ή μάλλον ενδεχομένως… θα γράψετε στα σχόλια σας.
Δεν με φόβισε ποτέ το προφανές… Το κρυμμένο με ανησυχεί.
Το μοντέλο «Αθηνά» μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν εντελως ευτυχισμένο. Τίποτα δεν είχε διαταράξει την υπέροχη ζωή που ζούσε. Και ξαφνικά κάτι σκάει μέσα της.
Ζήλεια;
Μπορεί.
Απόρριψη;
Μπορεί.
Φόβο;
Μπορεί.
Όλα μαζί;
Μπορεί.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ιδέα… Το παιδί όμως βρέθηκε ξαφνικά σε μια ελέυθερη πτώση… και βέβαια ακούμπησε μαλακά… ήδη μετα από 3 εβδομάδες συγκατοίκησης, τον αντιμετωπίζει τον Αρχέλαο , όπως αντιμετωπίζει τον Σμούντα και την Σέρπα… δλδ ανάλογα με τη διάθεσή της.
Όμως εκείνη η ολιγοήμερη ελεύθερη πτώση πώς έγραψε μέσα της;
Θα την κάνει πιο καχύποπτο άνθρωπο;
Πιο φοβισμένο;
Πιο αποφασιστικό;
Πιο σκληρό;
Πιο μαλακό;
Εγώ (με τα ενήλικα μάτια μου) είδα στο παιδί: μεγάλη στεναχώρια… απ’ αυτές που δεν μπορείς να ουρλιάξεις: «Όχι, δεν θέλω»…
Το ερώτημα είναι αν τελικά εγώ στεναχωρέθηκα περισσότερο από εκείνη. Φοβάμαι χαχαχαχαχαχαχαχα ότι συνέβη το πρώτο. Μάλλον εγώ είμαι αυτός που κάτι τσακίστηκε μέσα μου, όταν είδα την απελπίσία της.
Ναι, είναι ευγενικό παιδί η Αθηνά μας.
Και είμαι περήφανος γι’ αυτό… αλλά να που τώρα αντιμετώπισε με ευγένεια την απελπισία της.
Περήφανος είμαι… ικανοποιημένος όμως είμαι;
Μμμμμμμ μάλλον όχι…
Στη ζωή της θα αντιμετωπίσει κι άλλες τέτοιες ξεφνικές «αναποδιές»; Θα τις αντιμετωπίζει ΟΛΕΣ με ευγένεια;
Σηκώνω το βλέμμα και την κοιτάζω. Καθεται δίπλα στη μαμά της που θηλάζει τον μικρό. Με το χεράκι της ακουμπά το γόνατο της μαμάς και βλέπει cartoon στην τηλεόραση. Όλα είναι υπο έλεγχο…
Τότε γιατί με απασχόλησε τόσο;
Νομίζω, επειδή εγώ υπήρξα δευτερότοκος και και δεν ένιωσα αυτό που ένιωσε η Αθηνά ή ο αδελφός μου…
Εκείνος φορά πάντα γραβάτα, εγώ ποτέ.
Εκείνος παντρεύτηκε μια φορά, εγώ τρείς.
Εκείνος έκανε δυο παιδιά στα 35 του κι εγώ επίσης δυό στα 55 μου.
Εγώ έχω τατού, εκείνος είναι πολιτικός.
Θα βάζατε στοίχημα ότι δεν έπαιξε κανένα ρόλο το γεγονός ότι εκείνος είναι πρωτότοκος και εγώ δευτερότοκος;
Μάνος
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Κύριε Μάνο, (σε λέω έτσι γιατί το βρίσκω πολύ χαριτωμένο που μερικές μαμάδες σου απευθύνονται έτσι) Μάλλον δεν ξέρετε τι καλό παιδί έχετε. Για σας που είναι καθημερινότητα, μπορεί να σας φαίνεται φυσιολογικό να έχετε ένα τόσο ήρεμο παιδί, αλλά νομίζω πως είστε στην τυχερή μειοψηφία. Έβλεπα τώρα το βίντεο στο fcb που δείχνεις στην Αθηνά τη μαμά της. Τι γλυκό πλάσμα είναι αυτό! Τα μάτια της γεμάτα αγάπη, γλύκα. Η δικιά μου (που δε χρειάζεται να σου πω ότι την υπερλατρεύω) θα είχε πατήσει όλα τα πλήκτρα του laptop, θα είχε αρπάξει μολύβι να ζωγραφίσει την οθόνη. Θέλεις κι άλλα? Το παιδί σας δε μου φαίνεται ούτε κλειστό, ούτε καλοκάγαθο, ούτε οτιδήποτε άλλο. Μου δείχνει ότι δίνει χώρο σε όλους και κάνει πίσω όποτε χρειάζεται.Άστην έτσι όπως είναι...ευγενική,γλυκειά,ίσως λίγο υποχωρητική όποτε πρέπει. Κι αν την "πατήσει" κάποιος υποτιμώντας τη δύναμή της,μόνη της θα σηκωθεί γρήγορα γιατί θα τον συγχωρήσει αμέσως. Δε θα αναλωθεί σε χαζές σκέψεις. Αυτή είναι η δύναμή της...που δε δείχνει πόσο δυνατή είναι. Η Αθηνά μου φαίνεται ότι έχει το χαρακτήρα του αδερφού μου. Άλλοι θα τον πουν κλειστό, υποχωρητικό, αλλά εγώ που θα τον ρωτήσω γιατί δεν αντέδρασε σε κάτι που του έκαναν θα μου πει: "Με αυτά θα ασχολούμαι τώρα. Εγώ το έχω αλλού το μυαλό μου" Και αλήθεια στο λέω το μυαλό του το έχει στο να είναι ο ίδιος καλά, να πετυχαίνει τους στόχους τους (και μέχρι τώρα το κάνει πολύ καλά!) και δεν τον νοιάζει αν κάποιος τον έριξε, τον αντέγραψε, τον κατηγόρησε. Έχει μια μοναδική δύναμη να αδιαφορεί σε όλες τις μικρότητες. Η Αθηνά σας αυτό μου θυμίζει. Αν ήταν δικό μου παιδί δε θα την "πείραζα" καθόλου. Και ευχηθείτε και καλή δύναμη σε εμάς τους υπόλοιπους που ζούμε κάθε μέρα με την αταξία και την ανυπακοή.
Μου πηρε περιπου 2 χρονια για να ξεπερασω αυτες τις σκεψεις, αυτα που γραφεις. Τα ιδια εβλεπα στον γιο μου οταν ηρθε η αδερφη του...πιο ζορικο συναισθημα δεν θυμαμαι να εχω νιωσει ( σε κανει να θες να προστατευσεις το πρωτο ακομα πιο πολυ,καλως ή κακως εμενα ετσι μου βγαινει).
Ολα ειναι υπο έλενχο γιατι εσείς έχετε αυτοκυριαρχία σαν γονείς και εμπνέετε εμπιστοσύνη και γαλήνη τόσο στην Αθηνά οσο και στον Αρχέλαο!! Απο την αρχή της εγγυμοσύνης της Ολίβιας θάυμασα τον τρόπο με τον οποιο χειριστηκατε ,ας μου επιτραπει η εκφραση, τον ερχομο του μωρου...η Αθηνά εγινε μέτοχος της χαράς σας, μπορει να μην ειχε καταλάβει εντελώς τι γινόταν στην κοιλίτσα της μαμάς όμως την έβλεπε να φουσκώνει , τη χάιδευε, ειχε επίγνωση της αλλαγής... Το καλύτερο που μπορούσατε και κάνατε ήταν το οτι δεν αποκλείσατε την Αθηνα απο τις πρώτες μέρες του μωρου στο σπιτι...Σιγουρα θα ένιωσε περίεργα όμως δεν επαψε ποτε να ειναι μέρος του συνόλου σας!Την αγάπη σας τη νιώθει κ όσο εσεις βεβαιώνετε οτι υπάρχετε εκει, σταθερά , η Αθηνα ποτε δεν θα αμφισβητησει τη θέση της στην οικογένεια κ ουτε θα δει ποτε τον αδελφουλη της σαν το παρείσακτο που ηρθε να της φάει τη θέση!! Μπράβο κ πάλι μπράβο!!
Αγαπητε μανο. θελω να πω αρχικα οτι θαυμαζω τους ανθρωπους που βλεπουν περα απο αυτο που κοιτουν τα ματια τους... ειναι επισης αξια θαυμασμου η κατανοηση που προσπαθειτε να δειξετε στην Αθηνα. ομως το πιθανοτερο ειναι να μην μαθετε ποτε τι εχει μεσα στο μικρο και ομορφο κεφαλακι της. και στο κατω κατω ο,τι και να εχει ειναι φυσιολογικο... Κι εμεις ακομα και τωρα καπως ετσι θα νιωθαμε ακομα κι αν το σκεφτομασταν λιγοκα... ισως μιλαω εκ του ασφαλους λογω του οτι ειμαι το δευτερο και τελευταιο παιδι της οικογενειας η ισως επειδη δεν εχω παιδια και ειμαι 26. θελω να πω... μην ταλανιζετε το κεφαλι σας τοοοσο πολυ με κατι που ακομα κι αν το σκεφτεστε ολη μερα δε θα μαθετε ποτε. αρκει που της δειχνετε κατανοηση προσοχη και αγαπη. αρκει που εχετε επιγνωση της καταστασης. με τις αξιες που της δινετε θα καταλαβει οτι ο αδερφος η ισως μελλοντικα τα αδελφια της θα ειναι οι πιο σημαντικοι συνοδοιποροι στη ζωη της μεχρι να κανει δικη της οικογενεια η μπορει και μετα απο αυτο...μην ξεχναμε οτι κατα το Σοφοκλη η αδερφικη σχεση ειναι πανω κι απο τη σχεση γονεα παιδιου... Το θεμα ειναι οτι η αγαπη μεσα στο απιτι θα νικησει καθε αρνητικο συναισθημα. ο χρονος παντα λειτουργει λυτρωτικα. Με εκτιμηση
Καλημερα!! Μανο εγω θα σου μιλησω απο τη μερια της μεγαληςς αδερφης. Ειμαι λοιπον πρωτοτοκη κ ειμαι καπως ετσι με τον αδερφο μου, οπως εσυ. Εγω η πιο μετρημενη, εκεινος πιο 'αλανι', εγω σκεφτομαι τι θα πω κ πως, εκεινος δε φοβαται τιποτα. Ομολογω οτι ηθελα πολυ ενα αδερφακι και οταν ηρθε (5 χρονων πια εγω) ζηλεψα.. ζηλεψα την πρωτη κι ολας μερα γιατι οταν ηρθε στο σπιτι η μαμα με τον 'μπεμπη' εγω κοιμομουν κ κανεις δε σκεφτηκε να με ξυπνησει!!! με πειραξε τοσο πολυ που το θυμαμαι ακομα. παντα ρωτουσα τη μαμα μου για το ποιον αγαπα περισσοτερο,μεχρι που κουραστηκα να το ακουω κ το εμπεδωσα ' και τους δυο το ιδιο αγαπη μου'. Σαν μεγαλη αδερφη λοιπον, θα σας ελεγα να συνεχισετε να την αγκαλιζεται κ να γελατε με τα αστεια της κ δειξτε της αγαπη!ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ!οχι εις βαρος του μωρου,το ιδιο. Σαν εκπαισευτικος νηπιακης ηλικιας, θα θα σας ελεγα οτι πιθανον να παλινδρομησει η συμπεριφορα της κ να γυρισει σταδια πισω η αναπτυξη της για να κλεψει λιγη ακομα προσοχη.μην τρομαξετε. και εδω ΑΓΑΠΗ κ αγκαλιες!!! κ οχι το λαθος που κανουν πολλοι: εισαι η μεγαλη αδερφη,ελα να δεις πως θα το μεγαλωνεις/προσεχεις/ντυνεις κλπ κλπ.. μην τη φορτωσετε ευθυνες!ειναι κι εκεινη παιδι! ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ομως γιατι ειστε γονεις με συνειδηση κ ευαισθησιες!! συγνωμη για το σεντονι.
Τα κορίτσια μου εχουν 39 μηνες διαφορα, πριν γεννησω πέθανε το σκύλι μας, Οταν γέννησα μετα απο 10 μέρες περιπου μου λέει η μεγάλη μου μαμα θελω να παρούμε σκυλάκι, της λεω δε γινετε γιατι τωρα εχουμε το νινι. σκέφτετε λιγο και μου λεει μαμα τοτε να γινει αστεράκι το νινι και να παρουμε σκυλάκι.... Η κόρη μου ετσι το βιωσε... Απλά έπειτα έκατσα και της μίλησα και της είπα οτι και εγω οταν ημουν μικρη ζηλευα την αδερφη μου (εμεις 4 παιδια πιο να πρωτοζηλεψεις απο ενα σημειο και μετα δε διναμε σημασια ο ενας στον αλλο) οτι ειναι φυσιολογικο και δε πρεπει να ντρεπετε για αυτο κτλ. νομιζω εδω μεσα το ειχα διαβασει και εκει κάλμαρε λιγο, απλά το λάθος μου ηταν που δεν επεμεινα να την φερουν στο νοσοκομειο να με δει και να δει το μωρο, για μηνες πιστευε οτι θα παρω το μωρο και θα φυγω και θα την αφησω. Να "στεναχωριεσε" για τον Αρχελαο και οχι για την Αθηνα εκεινη σας ειχε 2 μιση χρονια αγκαζε αυτος ο καημενουλης τι θα κανει που ολα θα ειναι μετρημενα... Φιλια Να χαιρεσε την οικογενεια σου!!!!
Το καλύτερο δώρο της κάνατε!!! Ρώτα και τα μοναχοπαίδια τί τραβούν! Όλα τα άλλα είναι για να περνά η ώρα! Ο πολυτιμότερος θησαυρός είναι τ' αδέρφια!
Γεια σου κι από μένα. Λοιπόν Μάνο έγω γέννησα πριν περιπου ένα χρόνο το γιο μου έχοντας ήδη μια κόρη 10 χρονών. Βέβαια δεν είναι το ίδιο με εσάς γιατί αλλιώς μιλάς με ένα 10χρονο και αλλιώς μ΄ένα 3χρονο. Της έχω τονίσει ότι η αγάπη δεν μοιράζεται αλλά πολλαπλασιάζεται. Της λέω, όταν με ρωτάει αν τον αγαπω πιο λίγο ή πιο πολύ, την αλήθεια ότι δλδ τον λατρεύω τον μπέμπη αλλά ότι οι δυό μας έχουμε μια εδραιωμένη σχέση 10 χρόνων και ως εκ τουτου δε τίθεται θέμα σύγκρισης. Επίσης την προτρέπω αν νομίζει ότι κάπως την έχω παραμελήσει ή έκανα κάτι που την πείραξε να έρθει να μου το πει και όταν έχει δίκιο της ζητάω συγνώμη (για μένα είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να ζητάς συγνώμη από τα παιδια σου και να μην τ΄αντιμετωπίζεις σα να είναι βλαμένα) και το διορθώνω. Όμως, παρόλο που πολλές φορές τσαντιζεται με το μικρό γιατι της τραβάει τα μαλλια, της πειράζει τα πράματά της και γενικώς δεν την αφήνει στην ησυχία της, το πως λάμπουν οι ματάρες της όταν την ψάχνει ή την φωνάζει ή της τείνει τα χεράκια του τα λένε όλα... Αααα και δεν έχω πέσει ποτέ στην παγίδα και ελπίζω να μην το κάνω ποτέ να της πω πράγματα του στυλ "τώρα πρέπει να φέρεσαι έτσι ή γιουβέτσι γιατι είσαι η μεγάλη αδερφή και πρέπει να είσαι πρότυπο" και τέτοιες μαλακίες που συνηθίζουμε οι γονείς να λέμε... και τέλος και μπορώ να στο υπογράψω αυτό, δεν ξέρω πως θα ήμουν, απο πολλές απόψεις, αν δεν είχα κοντά μου τη μεγάλη μου αδερφή και σίγουρα θα σου πει και η αδερφή μου το ίδιο.
όποτε θα νιώθεις έτσι να σκέφτεσαι πως στο πρωτότοκο έχεις δώσει 2μιση χρόνια αποκλειστικότητας και πλήρους αφοσίωσης, ανεκτίμητης αξίας δώρο που δεν θα γευτεί ποτέ το 2ο. περιμένω και γω το 2ο σε λίγες μέρες και πάνω κάτω σκεφτομαι τα ίδια πράγματα αλλα αλήθεια στην πραγματικότητα το 'ριγμένο' θα είναι το δευτερότοκο απο όλες τις απόψεις απλα οι τύψεις μας δεν μας αφήνουν να δούμε καθαρά...
Τα ίδια περίπου συναισθήματα είχα κι εγω. Γέννησα στις 5 Σεπτέμβρη κι ο μεγάλος μου γιος είναι 2,5 χρονών. Του λέγαμε συνέχεια μα συνέχεια ότι η μαμά έχει ένα μωρό στην κοιλίτσα του αλλά όσο να το λες αλλιώς είναι όταν το βλέπει live! Σε μας βοήθησε όμως πολύ που η κουνιάδα μου γέννησε 3 μήνες πριν από μένα κι έτσι συνειδητοποίησε ο γιος μου ότι από την κοιλιά βγαίνει ένα μωρό. Οπότε όταν γυρίσαμε όλοι μαζί από το μαιευτήριο δεν σοκαρίστηκε που είδε τον μπέμπη μας. Κι ακόμα και τώρα είναι πολύ καλός μαζί του, δεν είναι καθόλου μαζεμένος, καθόλου συντηρητικός αλλά ΠΟΛΥ ζωηρός. Αρα έχει να κάνει με τον χαρακτήρα κι όχι με το αν είναι πρώτο ή δεύτερο παιδί. Και άλλο παράδειγμα είμαι εγω που είμαι δευτερότοκη. Είμαι αρκετά συντηρητική, περισσότερο από τον αδερφό μου που είναι πρώτος και πολύ περισσότερο από την αδερφή μου τη μικρή. Πάντως μπορεί να σοκάρεται το πρώτο παιδί αλλά σίγουρα ωριμάζει περισσότερο, ειδικά αν είναι ζωηρό σαν το δικό μου κι έχει μάθει να είναι το κέντρο της προσοχής!
Ποτέ δεν κατάλαβα την λογική του "αν κάνει αταξία ο μικρός, θα τις φας κι εσύ!". "Εγώ;; Γιατί;;;" αναρωτιόμουν... Μεγάλη αδικία. Μεγάλη ευθύνη για ένα μικρό παιδί, να προσέχει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά να φταίει για το τι θα κάνει το άλλο. Δεν υπάρχει οικογένεια με 2 παιδιά γύρω μου (μαζί κι η δικιά μου) που να μην έχει την ίδια κατάσταση. Καρμπόν, λέμε. Το πρώτο μαζεμένο, ευγενικό, καθώς πρέπει, ''υπεύθυνο''. Το δεύτερο, ''καλλιτεχνικό'', ελεύθερο, φτερό στον άνεμο. Κι όμως, με γεμίζει με ελπίδα ότι τώρα μπορείς και τα σκέφτεσαι αυτά, κι ότι ίσως μπορεί τελικά κάποτε να καταλάβει το δεύτερο τι περνάει το πρώτο. Ίσως πάλι κι όχι, αλλά έχει σημασία; Όσο για την ζήλεια δεν είναι ζήλεια τελικά. Είναι το ''γιατί ρε γαμώτο'' (κι αυτό περνάει πολύ δύσκολα, αλλά περνάει) δεν ήσασταν μαζί μου τόσο χαλαροί κι ανέμελοι όσο με το δεύτερο; Γιατί έπρεπε εγώ, το πρώτο, να φάω όλη την ανασφάλεια, τα πρέπει και τους φόβους σας και να υποταχθώ σε τόσες υποχρεώσεις και απαιτήσεις που ξεχάσατε να βάλετε στο δεύτερο; - Γιατί να συμβεί σε μένα αυτό, γιατί, γιατί, γιατί;; - Γιατί όχι;;; ;)
Η δική μου άποψη είναι ότι κάθε παιδί αντιδρά ανάλογα με τη προσωπικοτητά του. Εγώ είμαι το δεύτερο παιδί της οικογένειας και με διαφορά 6 χρόνων απο τον αδελφό μου. Η αλήθεια είναι ότι όταν γεννήθηκα σύμφωνα με τους γονείς μου δεν είχε εκδηλώσει συμπτώματα ζήλειας! όμως τα εκδήλωσε πολύ αργότερα και φυσικά τα εκδηλώνει ακόμα και τώρα! Αυτό που έχω διαπιστώσει παρατηρώντας το συζυγό μου που είναι δεύτερο παιδί και αυτός, αλλά και απο τους γονείς μου που είναι παιδιά πολύτεκνων οικογενειών αλλά κανείς τους πρώτο, είναι ότι τα πρώτα παιδιά έχουν μια συμπεριφορά ηγετική και πάντα δηλώνουν με το τρόπο τους είτε λεκτικά είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο ότι είναι οι μεγαλύτεροι και ότι οι άλλοι πρέπει να ακολουθούν και να βοηθούν και πολλές φορές απογοητεύονται όταν διαπιστώνουν ότι δεν λαμβάνουν την ανταπόκριση των όσων ζητούν! Αντίθετα τα δεύτερα, τρίτα κλπ είναι πιο δραστήρια πιο ανεξάρτητα! Άυτές οι παρατηρήσεις μου με κάνουν να σκέφτομαι,όταν με το καλό, έρθει το δεύτερο παιδάκι μου να προσπαθήσω να βοηθήσω το πρώτο να μην έχει τέτοιου είδους συμπεριφορές. Δύσκολο θα μου πείτε, αλλά πιστεύω ότι εμείς οι γονείς πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ να τα κάνουμε να νοιώσουν όσο το δυνατόν πιο άνετα και να τα βοηθήσουμε να αποδεχτούν τη πραγματικότητα με το καλύτερο δυνατό τρόπο!
σκέψου να ερθει μια μέρα η Ολίβια με έναν 20αρη αγγαλια και να σου πει: Μάνο αγάπη μου, απο δω το Τάκης. θα μείνει μαζί μας για πάντα και προς το παρόν θα τον εχω αγκαλια και θα κοιμαται στο ιδιο κρεβατι με εμενα. εντάξει? και θα τον αγαπας και συ και θα τον προσεχεις...κλπκλπκλπ...εγώ θα ειχα φρικάρει! και μενα η κόρη μου αντιμετωπιζει το μπέμπη μας ανάλογα...ποτε να φύγει, πότε να τον παρει αγκαλια, πότε τον κλωτσαει κατα λάθος πότε θέλει να του δώσει φιλάκι...πιστεύω πως θέλει κάθε παιδί και κάθε άνθρωπος τον χρόνο του για να συνιθήσει μια καινουρια κατάσταση...και μεις μόνο υπομονη και αγάπη μπορούμε να έχουμε...
ΚΑΛΗΜΈΡΑ ΜΆΝΟ , Μέχρι και τη μέρα που πήγα να γεννήσω τον Ιάσονα Νικόλα , η 4 τετράχρονη τότε πριγκίπισσα Άννα - Μαρία δεν είχε κατέβει από το βάθρο της ποτέ .Το δέσιμο μαμάς -κόρης έως αηδιαστικό θα έλεγα ΤΏΡΑ ΠΙΑ...( άλλη δεν έκανε παιδί μόνο η Μαριώ τον Γιάννη -φάση ...) Μετά την τρίτη μέρα της γέννας ο μπαμπάς μας, αποφασίζει με "ελληνιά -τσακαλίκι-conne" ,παραβαίνοντας τους κανόνες περί μη επισκέψεως παιδιών,να μου την φέρει στην κλινική .Η χαρά μου που θα αντίκριζα το ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ-λες και το νεογέννητο είναι αλλουνού - αμέτρητη...με μια γλυκεία αναμονή ...ανοίγει η πόρτα , το "θαυματάκι" μου ξεπροβάλλει το μουτράκι του διστακτικά με συνοφρυωμένο φρύδι εννοείται, με αντικρίζει καθιστή - νυχτικιά κατάσταση- ανοίγω διάπλατες αγκαλιές και .........ΤΡΩΩ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ !.... -"είναι εδώ μαζί σου αυτός?" - Ποιοσ αγάπη μου ? - αυτός ο αδερφός μου που γέννησες... - όχι ...-τρεμμαμένη ήδη και κλαίουσα εγώ..- στο δωμάτιο με τα μωράκια.... - ωραία γιατί θέλω να σου πω τι έγινε στο σχολείο ΤΟΟΟΟΟΣΕΣ μέρες που λείπεις και με άφησες !ΠΆΡΕ ΤΟΝ ΧΟΝΤΡΌ ΣΟΥ ΚΏΛΟ ΠΙΟ ΕΚΕΊ ΓΙΑ ΝΑ ΧΩΡΈΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΎΟ ΣΤΟ ΚΡΈΒΑΤΙ , ΝΑ ΚΆΤΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ΄...ΜΑΜΑ ΜΟΥ ! Έκτοτε μια καθημερινή γλυκεία και κουραστική διαπραγμάτευση συναισθημάτων , χρόνου και φροντίδας εκτυλίσσεται..2,5 και χρονια .Ξέρω ότι ποτέ δεν το ξεπέρασε τουλάχιστον το εξωτερίκευσε ....αναπόφευκτα προσκολλήθηκε πάνω στον "μπαμπακουλινο" της , ( και οι άντρες τι χάφτες..."αγόρασε" κατ ευθείαν ότι του σερβιρε η μικρή ξελογιάστρα...), πήρε αποστάσεις ασφαλείας, έγινε όντως ακόμα πιο δυναμική και σαρωτική και επιβεβαίωσε τον "τίτλο" της "πρωτότοκης" με τα καλά του και τα άσχημα του....και μου έκανε "ψυχικό tatoo " Τις ενοχές μου και τα διάφορα "τι έκανα λάθος "μου !Εννοείται ότι θέλει και επιβάλλει στον εαυτό της να είναι πρώτη σχεδόν παντού εκβιάζοντας το εγώ της και ..εμας ! Nαι εντάξει μεγαλώνουν μαζί και δένονται και τι όμορφα που είναι και μπλα, μπλα ...αλλά δεν ξέρω κανένα έμβιο ων που χάνει την πρωτιά και μένει cool....εξάλλου δεν έχει να κάνει με την μεταξύ τους σχέση αλλά με τη μεταξύ μας γονεις - παιδια ! Όσο για τον Ιάσονα-Νικόλα: βρήκε χώρο , διεκδίκησε και διεκδικεί όσο περισσότερη μαμά μπορεί διαρκώς , απολαμβάνει το ρόλο του "μικρού" με extra χάδια και ντάντεμα , ξεγελάει πονηρά το περιβάλλον του , και κλείνει με νάζι το μάτι στον αγώνα της "πρωτιάς" χαλαρά ,έτσι για να σπάει πλάκα με τον εγωισμό του ! υ.γ.: Μάνο,ακόμη μια φορά το κείμενο σου "εμπνευσμένο"
Εσείς είστε συμπαθής εκείνος καθόλου..Μηπως επαιξε ρόλο τελικά!;
Καλημερα Μάνο, αν και διαβάζω ανελιπώς τα κείμενά σου, δεν έχει τύχει να σχολιάσω ποτε κανένα ξανα. Ωστόσο τούτο εδω με προκάλεσε σήμερα. Ως πρωτότοκο παιδί προσπάθησα να ανακαλέσω μνημες της παιδική ηλικίας για να δω σε τι ποσοστό αυτά που λες γενικέυονται. Δεν μπόρεσα να πάω τόσο πίσω όσο την πρωτη στιγμή που αντίκρυσα την κατα 2 χρόνια μικρότερη αδελφή μου. Αυτό που θυμάμαι είναι η δυσαρέσκειά μου όταν με υποχρέωναν να τη συμπεριλάβω στις δραστηριότητες μου. Και αυτό που μου είπε και κατάλαβα αργότερα ηταν η δική της αίσθηση της απόρριψης που ένιωθε όποτε εγω αντιδρούσα στην συμμετοχή της. Καθώς μεγαλώναμε ήμουν ενα ήρεμο παιδί, καλόβολο και καλότροπο με όλους. Εκτός απο εκεινη (και τα μικρότερα παιδιά της οικογένειας που αν και ξαδέλφια μεγαλώσαμε μαζι στο ίδιο σπίτι σαν αδέλφια). Οι γονείς μου είχαν την άποψη να μας συγκρίνουν με άλλα παιδιά και μεταξύ μας. Δεν ξέρω πόσο με επηρεασε αυτο ως προς τη συμπεριφορά μου απέναντι στα άλλα παιδιά. Μέχρι ενα σημείο ζήλευα αυτο ειναι βέβαιο. Και ένιωθα αδικία γιατι το πρωτοτοκο καλείται ενίοτε να φερθεί σαν ενήλικος και να δώσει τόπο στην οργή για χάρη ενός άλλου μικρότερου ανθρώπου. Και όσο το κάνει το παιδί αυτό τόσο γίνεται "θύμα εκμετάλλευσης" απο τους ενηλίκους και απο το δεύτερο παιδι, οι οποίοι βολεύονται απο αυτο το χαρακτηριστικό και εξακολουθούν να το απαιτουν ακόμα κι όταν το δεύτερο παιδί είναι πια σε θέση να κάνει κι εκείνο υποχωρήσεις για χάρη του μεγαλύτερου παιδιου. Που θέλω να καταλήξω. Μη θεωρείς δεδομένη την υποχρέωση της Αθηνάς να κάνει υποχωρήσεις και να δέχεται στωικά τη "μοίρα" της ως πρωτότοκη (να ασχολείται με το μικρό, να του δίνει τα πράγματά της συνεχώς γιατι "μωρε μικρός ειναι και δεν καταλαβαινει", να σε βλέπει να τον εύνοείς γιατι επηρεάζεσαι απο την ηλικία του). Είναι στο δικό σου χέρι να της μάθεις ότι και φυσικά πρεπει να κάνει υποχωρήσεις (αναγκαστικα) αλλα ταυτόχρονα έχει δικαίωμα να απαιτήσει και οι άλλοι να κάνουν υποχωρήσεις για δική της χάρη. Είναι δικαίωμά της να διεκδικεί Μάνο! και δική σου υποχρέωση να της το μάθεις. Καταληκτικά... Είμαι ένας άνθρωπος που έχει σοβαρό πρόβλημα στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του. Θεωρώ οτι κατα κύριο λόγο έχω υποχρεώσεις απέναντι στους άλλους και όχι δικαιώματα (έ ρε με την ψυχανάλυση πρωι πρωι...). Μου κόστισε και μου κοστίζει πολυ ακριβα και δεν μπορω να το ξεφορτωθώ αυτο το χαρακτηριστικο παρότι το εχω εντοπίσει. Τόσο βαθιά φυτευτηκε. Η αδελφή μου είναι ένας εξαιρετικά διεκδικητικός άνθρωπος που δεν υποχωρεί εύκολα απο αυτά που θέλει. Ενίοτε γίνεται πιεστική και κακότροπη οταν δεν παίρνει αυτο που θέλει ή ενοχλείται. Το αναγνωρίζει, αλλα επίσης δεν μπορει να το ξεφορτωθεί εντελώς παρότι της έχει δημιουργήσει πολλα πρόβληματα με τους γύρω της. Είμαστε 33 και 31 αντίστοιχα. Είμαι πολυ εύκολα αποδεκτή στο κόσμο γιατι είμαι έτσι. Είναι σχετικά πιο δυσκολα αποδεκτή γιατι ειναι έτσι. Ο κίνδυνος υπαρχει και για τους δυο και όχι μόνο για τον πρωτο, Μάνο. Πρόσεχε τι ζητας απο την Αθηνα. Και τι ζητάς απο τον Αρχέλαο. Εκεί βρίσκεται η απάντηση που ψάχνεις. Η ισορροπία. Εύχομαι οτι καλύτερο. Άσπα
Αγαπητέ Μάνο...έχω ένα αγοράκι στην ηλικία της Αθηνούλας και σε δύο μήνες (αν όλα πάνε καλά) θα έρθει και άλλο ένα αντράκι στην οικογένειά μας...Αυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι έχω μια ανιψιά...λατρεμένη από εμένα...τολμώ να πω ότι την αγαπώ τόσο όσο το αγοράκι μου...(όσο απίστευτο και αν ακούγεται αυτό). Όταν γεννήθηκε το αγοράκι μου, η ανιψιά μου ήταν 7 χρονών. Δεν ήθελε λοιπόν να έρθει στο σπίτι μας να δει το μωρό, αλλά ούτε να της μιλάνε και πολύ γι'αυτό...Όταν λοιπόν μετά από κάποιες μέρες ήρθε να μας επισκεφτεί και έτρεξα (αυθόρμητα εννοείται) και την αγκάλιασα και τη γέμισα με φιλιά...έλαμψε το πρόσωπό της! Γύρισε και είπε στη μαμά της..."τελικά η Νατάσα με αγαπάει ακόμη!!!" Αυτό ήταν! Λάτρεψε το ξάδελφό της από την επόμενη ημέρα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ΕΛΠΙΖΩ (για ευνόητους λόγους) το μούδιασμα της Αθηνούλας να ήταν στιγμιαίο. Από τη στιγμή που της δίνετε όλη την αγάπη σας, αποδέχεται αυτόματα και την αγάπη σας προς τον Αρχέλαο...
Είναι θέμα παιδιού, δεν νομίζω ότι όλα τα πρωτότοκα νιώθουν κάτι τρομερό ή τουλάχιστον δεν το παραδέχονται. Εγώ πάντως σαν πρωτότοκη ένιωσα πολλά. Όταν γεννήθηκε ο αδερφός μου και με πήγαν στο μαιευτήριο για να τον δω, ήμουν 2,5 ετών τον κοίταξα και είπα "γι' αυτό το πράγμα είναι η μαμά μου στο κρεβάτι;", ναι μιλούσα πολύ καλά! Και υπήρξε και συνέχεια...οι γονείς μου έκαναν το λάθος να με έχουν μέχρι εκείνη την στιγμή στο δωμάτιο τους και με μετέφεραν σε άλλο μόλις ήρθε το μωρό. Μετά πολλά άλλαξαν φόρεσα ξανά πάνα για καιρό, έγινα πολύ κλειστή, δεν ήθελα αγκαλιές φιλιά κτλ και σταμάτησα να είμαι το χαμογελαστό παιδάκι της οικογένειας. Σε όλη μου την παιδική ηλικία ζήλευα και ένιωθα ότι με αγαπούν λιγότερο...παρόλο που λάτρευα τον αδερφό μου. Με αυτόν δεν είχα κανένα πρόβλημα, όλοι οι υπόλοιποι με ενοχλούσαν. Όπως βλέπεις υπάρχουν και πολύ χειρότερα να είσαι χαρούμενος που η Αθηνούλα το αντιμετώπισε έτσι όλο αυτό, βέβαια εσείς έχετε και τρομερές ευαισθησίες εγώ ακόμα όποτε αναφερθώ στη μάνα μου για το πως ένιωθα τότε μου λέει "σιγά μην δεν κάναμε δεύτερο παιδί επειδή είχες πρόβλημα εσύ" χαχαχαχαχαχα ή "για να σε δω εσύ που τα κάνεις όλα σωστά τι θα κάνεις μόλις έρθει το δεύτερο μωρό;". Από την άλλη όμως το ότι ίσως τα κρατάει μέσα της δεν είναι και ότι καλύτερο. Τέλος πάντων, με έχει απασχολήσει σε προσωπικό επίπεδο όλο αυτό και επειδή τώρα έχω ένα αγοράκι μόλις 4 μηνών θέλω να προσέξω πολύ. Δεν ξέρω αν θα κάνω δεύτερο παιδάκι αλλά αν τελικά το αποφασίσουμε θα βάλω τα δυνατά μου για να μην νιώσει όπως εγώ...πάντως ό,τι και αν κάνω το "μούδιασμα" δεν το γλυτώνουμε!! Να χαίρεσαι τα μωρά σου Μάνο, πραγματικά είσαι πολύ γλυκός άνθρωπος!!
Ποτέ δεν ήμουν από τις γυναίκες "γεννημένες για μωρά". Δεν τρελαινόμουν γι'αυτά, δεν τα αγκάλιαζα με το που έβλεπα ένα. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου ήταν μία μοναδική εμπειρία και αισθανόμουν ολοκληρωμένη πλέον. Δεύτερο παιδί δεν σκεφτόμουν καθόλου, ήμουν τόσο χαρούμενη με το κοριτσάκι μου. Είχε πλέον φτάσει 3 ετών όταν γύρισε και μου είπε "θέλω ένα αδερφάκι, γιατί είμαι ΜΟΝΗ μου, το καταλαβαίνεις;" Έτσι κάναμε την δεύτερη κόρη μας. Το μωρό το υποδέχθηκε με χαρά, ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε, πάντα ήταν τόσο καλόγνωμο πλάσμα, να μην στενοχωρήσει κανέναν (πώς θα το αλλάξουμε αυτό, δεν ξέρω). Η ζήλεια της εκδηλώθηκε όταν η μικρή έγινε 1 1/2 και ξεκίνησε να διεκδικεί κεκτημένα που ήταν μέχρι πρότινος μόνο δικά της (βλέπεις η μικρούλα είναι πολύ τσαχπίνα και έτσι επιβάλλει την παρουσία της). Αποτέλεσμα της ζήλειας ήταν η εμφάνιση νευρικών τικ, η δική μας στενοχώρια και στο τέλος μία εκπληκτική παιδοψυχολόγος που μας βοήθησε πάρα πολύ. Τώρα το κορίτσι μου είναι μια χαρά και ξέρει πως δεν είναι κακό να στενοχωριέται ή να ζηλεύει ή να νιώθει γενικότερα αρνητικά αισθήματα κάποιες φορές για την μικρή της αδερφή. Το κορυφαίο είναι όταν καμιά φορά νευριάζει πολύ, γυρνάει και μου λέει "Εγώ ήθελα αδερφούλα έ;;" με ένα ύφος σαν να λέει "τώρα την πάτησα"
Καλησπέρα, Έχω ένα γιο 7 μηνών και για να είμαι ειλικρινής δεν θέλω να κάνω άλλο παιδάκι. Όχι γιατί δεν μου αρέσουν τα πολλά παιδιά. Ήδη ζηλεύω τις εγκυούλες που συναντώ στον δρόμο. Με φοβίζουν όμως πολλά: η κοινωνικο-πολιτικο-οικονομική κατάσταση που ζούμε, το αν θα τα βγάλουμε πέρα και οι δύο εργαζόμενοι και στην επαρχία, που όπως και να το κάνουμε δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα όσον αφορά υπηρεσίες τύπου βρεφονηπιακοί σταθμοί κ.λ.π. Ωστόσο θεωρώ ότι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούν να κάνουν οι γονείς στο παιδί τους είναι να του δώσουν ένα αδελφάκι. Και εγώ που το λέω αυτό υπήρξα η μεγάλη αδελφή. Και μάλιστα η μεγάλη αδελφή του ετεροθαλή αδελφού μου ( κοινό μπαμπά, διαφορετική μαμά) ο οποίος ήρθε τη στιγμή που εγώ μόλις είχα βρεί μία μαμά, αφού η δική μου πέθανε όταν ήμουν 9 μηνών και το ρόλο της ανέλαβε η δεύτερη γυναίκα του πατέρα μου όταν ήμουν τεσσάρων. Και στα πέντε μου τσουπ ήρθε και ο αδελφούλης μου. Δεν θυμάμαι καμία στενοχώρια, καμία αμηχανία, ούτε καν λίγη ζήλια. Θυμάμαι μόνο ανυπομονησία μέχρι να έρθει και μετά μεγάλη χαρά! Διότι τα παιδάκια μας θέλουν απλά πολλή και ανιδιοτελή αγάπη. Ό,τι τους δίνουμε δηλαδή. Αν τα αγαπάμε αρκετά, δεν νομίζω ότι έχουν πρόβλημα να αγαπάμε και το αδελφάκι τους. Και στην τελική θεωρώ πως ακόμη και αν κάποια λίγα παιδάκια έχουν πρόβλημα στην αρχή, αυτό είναι λάθος, και ο ερχομός του νέου μέλους μόνο καλό θα τους κάνει στη διαμόρφωση του ενήλικου χαρακτήρα τους. Έτσι δεν είναι? Εξάλλου δυστυχώς ο κόσμος μας δεν είναι ιδανικός. Τι ενήλικες θα γίνουν τα παιδιά μας αν θέλουμε να τα "προστατέυσουμε" από τον ερχομό του/της αδελφού/ης. Δηλαδή τις πραγματικές δυσκολίες πώς θα τις αντιμετωπίσουν??? Και ξέρω θα πείτε ναι αλλά τώρα είναι ακόμα μικρά κ.λ.π.,κ.λ.π. Μην ξεχνάτε όμως πως μέχρι τα 3 τους χρόνια τα παιδάκια μας έχουν αποκτήσει τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα τους. Θεωρώ, λοιπόν, πως όσο μεγαλύτερες είναι οι οικογένειες μας τόσο πιο σωστά και πιο όμορφα μεγαλώνουν τα παιδάκια μας. Τι να πω? Μπορεί να κάνω και λάθος.
Εγω ειχα αποφασισει οτι θα εκανα δυο παιδια με μικρη διαφορα...Με την αδερφη μου εχουμε 10 χρονια διαφορα και δεν ειχαμε ποτε σημειο επικοινωνιας..μαλλον σαν μικρη μαμα ειμουνα! Οταν λοιπον γεννησα και το 2ο παιδι μου 20 μηνες μετα το πρωτο δεν το σκεφτηκα καθολου! Οι οικογενειες ειχαν παντα πανω απο 1 παιδι! Αυτο ειναι το φυσιολογικο, ετσι το ειχαμε σκεφτει με τον αντρα μου και ετσι λειτουργησαμε! Οταν γεννησα λοιπον η Αλκηστη ηξερε οτι τα παιδακια εχουν αδερφακια που τα αγαπανε οι γονεις τους ολα τα ιδιο! Τελος! Και νομιζω επειδη δεν ειχαμε οι ενηλκες δευτερες σκεψεις και εκεινη αντεδρασε αναλογως δηλαδη απο την πρωτη στιγμη συμπεριφεροταν σαν να ηταν απο παντα μαζι της ο αδερφος της!Μεγαλωνοντας (τωρα ειναι12) της εξηγησα οτι εκεινη με εκανε μαμα και ο αδερφος της ειναι το δωρο μας σε εκεινην!
Μάνο, είμαι πρόσφατη μαμά (γέννησα πριν από 3 μήνες και κάτι). Με τη γέννηση του παιδιού σίγουρα αλλάζεις (δεν ξέρω για πόσο, ελπίζω για πολύ). Έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι όσοι έχουν παιδάκια θα έπρεπε να είναι οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου - πράγμα που δεν ισχύει σε πολύ απογοητευτικό βαθμό!! Υπήρξα το δεύτερο παιδί και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβα, αν με έβλεπαν ως πιο αδύναμη από τον αδερφό μου, με τον οποίο έχουμε περίπου 4 χρόνια διαφορά ηλικίας. Νομίζω ότι εξαρτάται και από τη λαχτάρα και την ωριμότητα των γονιών, το πώς δηλαδή θα χειριστούν την κατάσταση. Εμένα σίγουρα οι γονείς μου είχαν λαχτάρα να κάνουν παιδί και φυσικά όταν γεννήθηκα και εγώ πια, ένιωσαν ότι συμπληρώθηκε το οικογενειακό πακέτο (ξέρετε, 2 παιδάκια, ένα και ένα!!!) Είναι λεπτές οι ισορροπίες, Μάνο... Πιστεύω ότι μεγαλώνοντας και τα δύο παιδιά θα νιώσουν ότι συγκεντρώνουν την προσοχή των γονιών και ότι την στερούνται. Το θέμα είναι να μη γίνουν συμπλεγματικά και συπεριφέρονται αλλόκοτα, μόνο και μόνο για να τραβήξουν την προσοχή σας. Είναι πολύ ωραίο αυτό που σκέφτεσαι (συνολικά)... Σα να γεννιέται ένας άνθρωπος 100% πλήρης προσωπικότητα και μετά οι εξωγενείς παράγοντες τον ωθούν σε μια αντίστροφη μέτρηση προς τα ανθρώπινα ελαττώματα. Το να "εκτεθει" ένα παιδί σε διάφορες συμπεριφορές και συναισθήματα μέσα στο σπίτι του είναι ένα εφαλτήριο για την έξω κοινωνία. Η Αθηνά, συγχρωτιζόμενη με τα άλλα παιδάκια της ηλικίας της θα μάθει και από εκεί να μοιράζεται, να απογοητεύεται από τους ανθρώπους και να τους αγαπά, όπως είναι. Θα μου πεις, εκεί θα γίνει the hard way!! Αλλά, τι μπορείς να κάνεις; Μόνο να εξηγείς, να την ακούς και να την αφουγκράζεσαι. Να είσαι εκεί!! Χωρίς τύψεις για το τι δεν κάνεις! Μακάρι να εκπαιδευόμασταν πριν γίνουμε γονείς και να υπήρχε ένα ρημάδι εγχειρίδιο, κοινό και σωστό για όλους!! Αλλά... μπαααααα. Ευχαριστώ τους γονείς μου που ποτέ δε με έβαλαν σε σύγκριση για κανέναν και τίποτα. Αυτό είναι μεγάλο όπλο στη ζωή. Όχι, δεν εννοώ να κοιτάμε τον κόσμο ελιτίστικα, έτσι; Να είναι οι οικογένειές μας καλά, Μάνο- το πιο όμορφο ταξίδι και το πιο δύσκολο!!! Πολύ ωραίο το άρθρο σου, Μάνο- σε ευχαριστώ!!
Μην ανησυχεις Μάνο. Το πολύ πολύ να πολιτευτεί η Αθηνά!!!! Φυσικά και παίζει ρόλο που είναι πρωτότοκη. Η μικρή μου σαν δευτερότοκη ήταν πιο ήρεμη. Όταν άρχισε να θέλει πχ να θηλάσει και εκείνη την ώρα δεν μπορουσα γιατί άλλαζα τον μεγάλο που είχε βραχεί, σε αυτό το σημείο μεταλλάχτηκε έγινε δυστροπη. Τυχαίο??? Τα πρωτότοκα είναι τυχερά που είχαν αποκλειστικότητα τη μαμά. Τα δεύτερα δε θα το χουν ποτέ και γίνονται πιο wild. ΠΟλλές φορές σκέφτομαι ότι η μικρή μου αν ήταν μόνη της θα ήταν πολύ διαφορετική και ξέρω και σε πια σημεία. Anyway. Απολαμβάνω όμως πόσο πολυ φροντίζει το ένα το άλλο και κατευνάζω τις τύψεις μου που τους έκανα τέτοιο "κακό" δλδ να με μοιράζονται!
Ακριβώς τις ίδιες σκέψεις έκανα για την κόρη μου όταν γεννήθηκε ο γιος μου. Και θα απαντησω στο τελευταίο ερώτημά σου. Όχι, δεν θα έβαζα ποτέ τέτοιο στοίχημα. Ήμουν η πρωτότοκη της οικογένειας...
Καταρχάς θα ήθελα να σου πω Μάνο πόσο εκτιμώ το ότι απαντάς στα σχόλια του άρθρου σου. Μου δίνεις έτσι να καταλάβω, και συ και η Ολίβια, το πόσο ειλικρινά μιλάτε και αν μη τι άλλο είναι μια ένδειξη σεβασμού προς τους αναγνώστες σας και ενδιαφέροντος. Λοιπόν εγώ είμαι μια μανούλα ενός αγοριού 3,5 ετών και σε 3 μήνες θα γεννήσω(πρώτα ο Θεός) άλλο ένα αγοράκι.. Ο μικρός γεννήθηκε πρόωρα και όπως καταλαβαίνεις τόσο καιρό ήταν το επίκεντρο της ζωής μας..Όλα αφορούν αυτόν! Και γω και ο πατέρας του έχουμε αφιερώσει την ζωή μας σε αυτόν με το να του προσφέρουμε όσα περισσότερα μπορούμε...Την αγάπη μας, της αμέριστη προσοχή μας, τον ελέυθερο χρόνο μας, τα πάντα μας... Φοβάμαι και γω πολύ πως θα αντιδράσει το παιδί μου μόλις πρωτοδεί το νέο μέλος της οικογένειας...Όσο και αν το προετοιμάσεις ψυχολογικά, δε νομίζω ότι μπορούν να αντιληφθούν πλήρως το τι τους "περιμένει"...Τρέμω στην σκέψη πως θα νιώσει αυτό που είπες. Απελπισία...Είναι ένα ευαίσθητο παιδί, ψαράκι στο ζώδιο...Πριν λίγο καιρό ήμουν στο δίλημμα για το αν πρέπει να κάνω άλλο παιδί για τους πιο πάνω λόγους. Αποφάσισα όμως ότι όταν εμείς οι γονείς έρθει η ώρα να "φύγουμε", το παιδί μας δε θέλω να μείνει μόνο του στον κόσμο. Να έχει ένα στήριγμα...Ένα δικό του άνθρωπο...Το αίμα σε τέτοιες ώρες, ότι και να συμβαίνει, μιλάει.. Όσον αφορά το θέμα της ζήλειας τώρα, πιστεύω ότι η διαφορά του φύλου όπως είπε και μια κοπέλα πιο πάνω θα βοηθήσει...Εμένα που θα είναι και τα δυο αγόρια δε ξέρω τι θα γίνει κάποτε...Θα το παλέψουμε...Αυτό που πιστεύω εγώ είναι ότι είναι λάθος αυτό που μας ξεφεύγει και κάνουμε καμιά φορά οι γονείς, φορτώνοντας το ρόλο του "μεγάλου αδελφού/αδελφής" στα πρωτότοκα μας και γεμίζοντας από τόσο μικρή ηλικία με ευθύνες και στερώντας τους την αθωότητα και την ελευθερία να είναι αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Παιδάκια...Προσπαθώ λοιπόν να του λέω όμορφα πράγματα και αν τον δω και ζορίζεται απλά αλλάζω κουβέντα και δεν τον αναγκάζω να πιεστεί να νιώσει κάτι για τον αδερφό του από τώρα..Ούτε να με βοηθάει θα τον βάζω(έκτός φυσικά αν θέλει ο ίδιος...) ούτε τίποτα...Δε θέλω να νιώσει σε αυτή τη φάση ότι αυτοσκοπός όλων μας θα γίνει η φροντίδα του μωρού όταν έρθει...Και για κάποιο σεβαστό χρονικό διάστημα..Θα δούμε...Μεγάλη μπουκιά φάε λένε, μεγάλη κουβέντα μην πεις...Θα το παλέψουμε... Επίσης, ίσως όντως όπως είπε μια άλλη κοπέλα, η υπερπροστατευτικότητα που δείχνουμε στα παιδιά μας΄για να τα προφυλάξουμε από αρνητικά συναισθήματα να μην είναι ότι καλύτερο...Ξαφνικά θα βγουν στον έξω κόσμο και μπαμ! Θα τους έρθει η κεραμίδα στο κεφάλι! "Γιατί αυτός ο άνθρωπος μου φέρθηκε τόσο κακά?" "Γιατί αυτό το παιδάκι μουπήρε αυτό το παιχνίδι"? Ίσως είναι κι αυτό από τα μαθήματα ζωής που πρέπει να πάρουν...Και μεις απλά να είμαστε δίπλα τους ώστε να το διαχειριστούν όσο καλύτερα γίνεται...Και να γίνει όσο πιο ομαλά μπορεί η μετάβαση στην καθημερινότητα και την πραγματική ζωή... Σας εύχομαι όλα να πηγαίνουν πάντα καλά, να έχετε υγεία και αγάπη και να είστε πάντα όπως είστε και σήμερα!
καλημερα μανο! περασα τα ιδια μολις 2μιση μηνες πριν...ο πρωτοτοκος γιος μου σαστισε οταν ειδε τον αδερφο του για πρωτη φορα... τον ειχαμε προετοιμασει για τον μπεμπη, αλλά ο μικρός 2 χρονων ,σαστισε... και δεν το αντιμετωπισε καθολου με ευγενεια, αλλά θα έλεγα με μεγάλη ζηλεια... την εκανε εμφανη κάθε λεπτο της ημερας, άλλοτε με κλάμματα και με φωνες, άλλοτε ζητωντας συνεχεια αγκαλιες, και άλλοτε ναι...με ξυλο. Ο μπεμπης εχει φάει πολύ ξυλο τους 2 μηνες αυτους που τον εχουμε μαζιμας... και στεναχωριεμαι και για τους 2.... δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω. Προσπαθω να του λέω ποσο δεν κανει να χτυπάμε γιατι ο άλλος ποναει, 2 φορες εχω χάσει τον έλεγχο και του έχω ριξει και εγω μια στον ποπο... εγω δεν ειχα αδερφια, και παντα ηθελα να κανω 2 παιδακια. απλά ηρεμω στην σκεψη οτι οταν μεγαλώσουν θα παιζουν και θα ειναι ευτυχισμενα. και να σου πω προτιμω τον τροπο που διαλεξε ο μεγάλος μου να το το αντιμετωπισει...τουλάχιστον δειχνει οτι εξωτερικευει τα συναισθηματα του και δεν τακραταει μεσα του.
Όταν γέννησα το δεύτερο μωράκι μου ο γιός μου ήταν 16 μηνών!Δεν έδωσε καμία σημασία στο μωρό μέχρι που ο μικρός μπουσούλησε!όπως γράφεις και εσύ ανάλογα με την διάθεση , τις καλές μέρες κάποιο χαδάκι και τις άλλες αδιαφορία!!Ναι ζήλια εμφανίστηκε αλλά σε νορμάλ επίπεδα και αρκετά αργότερα !όταν το μωρό δεν ήταν πια μωρό και άρχισε να διεκδικεί χώρο και παιχνίδια που ήταν μόνο δικά του!Τέλοσπάντων γνωστή η ιστορία δεν τα πήγαιναν καλά αρκετό καιρό και στην πορεία τα βρήκαν για την ακρίβεια τα βρίσκουν ακόμα μέρα με τη μέρα!Το σημαντικό της ιστορίας, πρόσφατα αρχίσαμε με τον άντρα μου να συζητάμε για ένα τρίτο παιδάκι και στην κουβέντα βάλαμε και τον γιό μου που είναι αισίως 3 χρονών και πλέον έχει άποψη!Η απάντησή του ΟΧΙ !!απλό λιτό και ξεκάθαρο ΟΧΙ!δεν χρειαζόμαστε μωρό έχουμε!!Μα ο αδερφός σου δεν είναι πια μωρό μεγάλωσε!!ΟΧΙ!!Και εγώ αναρωτιέμαι πέρασε τόσο άσχημα με τον ερχομό του αδερφού του ή δεν θυμάται τίποτα και είναι απλά μια αντίδραση!Μετά από δύο εβδομάδες ήρθε μόνος του και μου είπε ότι θέλει να έχουμε άλλο ένα παιδάκι αλλά να είναι μεγάλο σαν αυτόν όχι μωρό!!(μωρό = αγκαλιά ή θέλω ένα παιδάκι που να μιλάει για να παίζω ) Τα συμπεράσματα δικά σου!!εγώ προβληματίστηκα πολύ αλλά πόρισμα δεν έβγαλα!!Να χαίρεστε τα παιδάκια σας!
Αχ Δέσποινα... από διηγήσεις της μητέρας μου, το ίδιο ακιρβώς της είχε συμβεί και εκείνης με τον αδελφό μου. Είχε εισπράξει ένα ολοκάθαρο ΟΧΙ. Τον ευχαριστώ... ΤΩΡΑ που το σκέφτομαι δεν θαθελα καθόλου να΄μουν το μεσαίο παιδί. Απαπαπαπαπαπαπα.
Κι εγω εχω ενα κοριτσακι εναμιση χρονών και ενας λογος που το σκεφτομαι αν θα κανω αλλο παιδι είναι αυτος. Το πως θα νιωσει η κόρη μου. Τωρα που διαβασα το κειμενο σου καθησα και σκεφτηκα πολλα παραδειγματα απο αδερφια και ρε γαμωτο ισχυει...παντα το πρωτο παιδι ειναι πιο μαζεμενο να το πω, συγκρατημενο, συντηρητικο, απο το δευτερο. Σαν να εχει φαει χαστουκι. Του λειπει μια ανεμελια που υπαρχει στα δευτροτοκα. Τραγικο...Πάντως δοκιμασατε να την καλοπιανετε λιγο περισσοτερο απ το συνηθισμενο τωρα που ήρθε ο Αρχελαος? Να της λετε υπερβολικα ποσο την αγαπατε και ποσο τελεια ειναι και ποσο δε μπορειτε στιγμη χωρις αυτην και εχετε παθει μεγαλο κακο ? Και ολα αυτα να τα επαναλαμβανετε κα8ε 3 λεπτα? Εγω παντως οσο χαζο κι αν ακουγεται αυτο θα κανω αν ξαναγεννησω.Φιλια.
Ααααααα να ξαναγεννήσεις. Φυσικά. Το ό,τι περιγράφω κάτι που με ανησυχησε, τρόμαξε, δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω, δεν το κάνει λιγότερο θαύμα, από όσο είναι.. Ναι φυσικά της λέμε τέτοια... όχι επίτηδες... ξεφεύγουν από την ψυχή... Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής με το που ήρθε ο Αρχέλαος, η Αθηνά ΑΜΕΣΩΣ έκανε ένα βήμα πιο κοντά μου... εδωσε δλδ ενα βήμα σε μένα χωρίς να το παίρνει απόπ τη μαμά της...
Το κειμενο ειναι υπεροχο εως συγκινητικο!!!Εγω λοιπον που ειμαι η μαμα της προωρης Χριστινας του 1980(γεννηθηκε 950g),με μια αδελφη που γεννηθηκε το 1983και μοναχοπαιδι η ιδια,εχω να σου πω Μανο τα εξης: Η πρωτοτοκη μου δεν εκανε τιποτα ποτε που να εδειξε οτι ζηλευε την δευτεροτοκη μου,ειχε μαθει να υπαρχει μονη της να κανει παρεα με οχι συνομιληκα της παιδια αλλα μεγαλους γιατι ημουν η μονη απο τις φιλες και φιλους που ειχαν τοτε παιδια...ενιωσε με την αδελφη της οτι ξαφνικα απεκτησε παρεα!!!Αποτελεσμα ολου αυτου ηταν να την εχει παντα συντροφια ακομη κι οταν ηταν με τις δικες της παρεες.Δεν ειπε ποτε μα ποτε ωχ παρτε την μικρη γιατι μας ενοχλει παντα της συμπεριφεροταν σαν ιση,στο τελος του δημοτικου καποτε την συμβουλευε πως να μην ειναι γκρινιαρα.Η δευτεροτοκη απο την αλλη μερια ειχε εξαρτηση απο την μεγαλη δεν ηθελε να την αποχωριζεται ποτε,φυσιολογικο μου φαινεται γιατι ειχε μαθει παντα να υπαρχει η αδελφη της,δεν ειχε υπαρξει μονη της!!!Εγω απο την αλλη μερια δεν τις ξεχωρισα οσο μπορουσα και δεν τις χωρισα ποτε,δλδ εννοω δεν πηγαινε η μια καπου και η αλλη να μεινει σπιτι ακομη κι αν αυτο ηταν η γιαγια.Θελω να επαναλαβω οτι ημουν μοναχοπαιδι κι αυτο που πραγματικα ειχα νιωσει σαν παιδι και το νωθω ακομη ειναι η ελειψη παρεας κυριως στον υπνο γιατι ειχα πολλους φιλους και φιλες,αλλα το μετα το παιχνιδι ηταν αλλιως.Ετσι το μονο που ζηλευα ηταν τα παιδια που ειχαν αδελφια...και απο την εφηβεια και μετα χωρις να το καταλαβαινω οχι συνειδητα δλδ εκανα παρεα μονο με μοναχοπαιδια ειχαμε τον μοναχομαγνητη!!!Τωρα φτασαμε με αυτα και με αυτα στο σημερα που ειμαι η γιαγια της μικρης Λυδιας-Μαριας, που περιμενει,την ομαλη αντιδραση για το νινι που η μανουλα εχει στην κοιλια της και που θα κανει αυτο που σας κρατουσα για εκπληξη!!!Το εκανα και πριν 29 χρονια....ερχεται λοιπον η μανουλα με το καινουριο μωρο σπιτι απο το μαιευτηριο,η μεγαλη αδελφη περιμενει να το δει και ξεσκεπαζουμε το μωρο και βλεπει εναν ποπο...το μωρο μπρουμυτα και με ανοιχτη την πανα...τσουπ μονο ποπος!!!θα σας ενημερωσω σε κανενα χρονο αν επιασε!!!φιλια
Xaxaxaxaxaxa τέλεια περιγραφή...τόσα σενάρια... ειλικρινά δεν τα'χα σκεφθεί...
χαχα, τα λέγαμε και προχτές... εγώ πάντως εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτές οι "πτώσεις" από τη βασιλεία, από τον παράδεισο του μοναχοπαιδιού, είναι καλές ... είναι ένα είδος μιθριδατισμού για να αντιμετωπίσει κανείς τις πίκρες της ζωής. Βιώνεις μια πίκρα, αλλά μέσα στο περιβάλλον αγάπης της οικογένειας. Έτσι, στο μέλλον θα μπορείς να αντιμετωπίσεις ανταγωνισμούς στη δουλειά, στα γκομενικά, όπου δεν θα υπάρχει κανένα προστατευτικό δίχτυ... ο αδερφός σου μπορεί να έχει το στυλ και το χαρακτήρα του, αλλά δε νομίζω ότι το χαρακτηριστικό του είναι ότι είναι φοβιτσιάρης στη ζωή του... αντιθέτως η ασχολία του με την πολιτική δείχνει ότι έχει το κουράγιο να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες και τις απογοητεύσεις της...
Μμμμμ δεν τοχα δει έτσι... interesant.
Βασικα ο φοβος η απορριψη η ζηλεια ο θυμος ολα ειναι συναισθηματα κ ολα ειναι καλοδεχουμενα. Το θεμα ειναι πως τα εκφραζει το παιδι. Αυτο εχει να κανει με τον χαρακτηρα του ο οοποις πλαθεται αδιακοπα και δε νομιζω οτι διαμορφωνεται τοσο καθοριστικα απο το νουμερο -τοκου που του αντιστοιχει. Ειναι εντελως φυσιολογικο να μουδιαζει ενα μεγαλο αδερφι στη θεα του μικρου. Το αφυσικο κ το ανησυχητικο θα ηταν να μη μουδιαζε, να μην αντιδρουσε. Οπως και να γραψει μια "ελευθερη πτωση" δε θα καθορισει κατα τη γνωμη μου το ποσα σκουλαρικια θα φορεσει η αν θα γινει χορευτρια και θα μεινει για παντα single!
ελπίζω να έχεις δίκιο Μαρκέλα.
... νομίζω ότι είσαστε όριμοι καί ήρεμοι Γονείς, κι αυτό θά βοηθήσει κάθε απροόπτη εξέλιξη... ωστόσο η μικρή διαφορά τών δύο ετών καί η διαφορά τού φίλου αντικειμενικά θά βοηθήσουν πολύ... ενδεχόμενες αντιδράσεις τής Αθηνούλας αναμενόμενες αλλά μέ τήν γλυκειά υπομονή πού σάς διακρίνει πιστεύω όλα θά ξεπεραστούν γρήγορα... άλλωστε τί ποιό φυσικό από τήν αντίδραση ? σάς φιλώ Ρένα Φατούρου
Φιλιά Ρένα.
Αχ...πόσο σε νιώθω...από τη θέση της μαμάς βέβαια που συνέχεια θήλαζε το νεοφερμένο πλασματάκι και δεν είχε το χρόνο (ή την υποψία?) να διαπιστώσει "αυτό" το βλέμμα στην πρωτότοκη και επί τεσσεράμιση χρόνια βασίλισσα του σπιτιού και της καρδιάς μας... Η ζήλια είναι αναπόφευκτη...λένε πως καλύτερα το παιδί να την εκφράζει παρά να λιμνάζουν μέσα του καταπιεσμένα συναισθήματα που δεν ξέρουμε τελικά που και πως θα ξεσπάσουν... Θα συνηθίσει την παρουσία του μικρού...έλεγα πριν πεντέμιση μήνες που γεννήθηκε...θα συνηθίσει ποτέ άραγε???? Ή απλά θα συμβιβάζεται με την διαφορετική καθημερινότητα που με αγάπη της επιβλήθηκε...??? Τον αγαπάει η κόρη μου τον αδελφό της...αυτό είναι σίγουρο...εξάλλου εκείνη τον ζήτησε από τον Θεούλη...δεν ήξερε όμως πόσο χρόνο θα της "τρώει" από την αγαπημένη της μανούλα...για πάντα από εδώ και πέρα... Είναι στο χέρι μας να δείξουμε στα πρωτότοκα παιδιά μας πως η αγάπη που έχουμε για εκείνα δεν μοιράστηκε...σε καμία περίπτωση...απλά δημιουργήθηκε μια νέα για το μπεμπέ που εμφανίστηκε...κι αν δεν το καταλάβουν τώρα που είναι μικρά, σίγουρα θα το αντιληφθούν και θα το εκτιμήσουν λίγο αργότερα όταν ο δεσμός μεταξύ αδερφών θα "δέσει" για τα καλά...
Είναι τόσο ανακουφιστικό (για μένα) αυτο που γράφεις Ιωάννα.
γεια σου Μάνο είμαι η Σοφία 31 και είμαι μοναχοπαίδι.... Ένα μοναχοπαίδι όπως τα περισσότερα, δλδ ένα μοναχοπαίδι καλομαθημένο αλλά κ κακομαθημένο, με τις ανέσεις του με όοοοοολη την αγάπη των γονιών ΜΟΝΟ για μένα, ένα μοναχοπαίδι που δεν του έλειψε ποτέ τίποτα...! και να που σήμερα στα 31 μου είμαι μαμά 3 αγοριών και ανακαλύπτω όλο και περισσότερο κάθε μέρα τι εστί ή έννοια της ζήλιας μεταξύ αδερφών. Ο μεγάλος μου είναι 4,5 ο δεύτερος 2,5 και ο μκρός 9 μηνών.... Εγώ θα χαρακτήριζα ως 'σοκ' αυτό που ένιωσε ο γιος μου όταν ήρθε στο σπίτι το δεύτερο μωράκι. ένα σοκ αρκετά έντονο, που ο ίδιος ήξερε και ξέρει ακόμη καλά να κρύβει μέσα του.... Αισθάνομαι πολλές φορές πως δεν θέλει να με συγχωρέσει που όλα άλλαξαν στη ζωή του, πως ενώ ήταν αυτός και μόνο στην αγκαλιά μου τώρα θα πρέπει να μάθει να με μοιράζετε με τα αδέρφια του... με Πονάνει πολύ.... πονάω στην ιδέα πως ζηλεύει, πως νιώθει ότι δεν του αφιερώνω αρκετό χρόνο, όχι μόνο σε αυτόν αλλά σε όλους.... είναι ένα θέμα που πιστεύω δεν λύνεται απλά ενσωματώνεται στο πετσί μας, όλης της οικογένειας. μαθαίνουμε όλοι τί πρέπει να προσέχουμε, να μην υπάρχουν διακρίσεις, να συζητάμε όσο γίνεται περισσότερο και πάνω από όλα να λέμε συνέχεια στο κάθε μας παιδί πόσο το αγαπάμε και πόσο ξεχωριστό είναι.
Ευχαριστώ Σοφία... έχουν τόσο ενδιαφέρον αυτα που γράφεις... ευχομαι όλες αυτες οι ανταλλαγές απόψεων και εμπειριών να κάνουν τον αυριάνο μας κόσμο καλύτερο. δλδ τον κόσμο των παιδιών μας...
πολυ μεγαλο ρολο!παω στο τελος κατευθειαν μιας και δεν εχω παιδια αλλα ειμαι η μεγαλυτερη απο τρια. και ναι ειμαι αυτη που "φοραει συνεχεια γραβατα ". εχω -ειχα- παντα το ρολο του "μοντελου" που πρεπει να εχουν τα αδερφια μου μπουσουλα και ηταν βαρυ ολο αυτο. αλλα και τα αδερφια μου τα εχουν τα θεματακια τους. θελω να πω οτι η ζωη δεν ειναι ευκολη και μπλα μπλα μπλα και πως ο, τι θεση και να εχεις στην σειρα και οσο καλη προθεση να εχουν οι γονεις, ολο και κατι τοσο δα μικροσκοπικο θα ειναι αγγαθακι. δεν πειραζει. αυτο που εχει σημασια ειναι οτι τα δικα σας παιδια το μονο σιγουρο οπως βλεπω οτι θα παρουν, ειναι αληθινη και εκφρασμενη/δηλωμενη αγαπη και ετσι ολα τα υπολοιπα Θα ειναι λεπτομερειες, αφου σαν ανθρωποι θα ειναι δυνατοι και σιγουροι για τον εαυτο τους. οποιος και αν ειναι αυτος.
Μαρία, σ' αυτο το άρθρο ,ετρα πολύ η γνώμη των παιδιών παρα των γονιών. Στη δική σου περίπτωση π.χ. μαθαόνουμε πώς νιοώθει το πρωτότοκο... κ.ο.κ.
Μήπως αγαπητέ Μάνο η Αθηνούλα εκτός απο ευγενική ψυχουλα είναι και λίγο κλειστός χαρακτήρας και δεν εκδηλώνει έντονα τα συναισθήματά της όπως θα έκανε ένα άλλο παιδάκι, που ίσως στη θέση της να εξέφραζε έντονα ξεσπάσματα ζηλειας? Μη βασανίζεστε με σκέψεις... ο καιρός θα δείξει!!! Τα δικά μου παιδιά ζηλεύουν πολύ το ένα το άλλο και μπορώ να πω τώρα τελευταία πιο πολύ η μικρή τον μεγάλο μου γιο!!! Αρα η ζήλεια, η απόρριψη και ο φόβος δεν είναι πάντα θέμα του πρωτότοκου παιδιού, είναι πολλές φορές θέμα χαρακτήρα!!!
Ναι, Σταυρούλα... εχεις δίκιος σε πολλά απ' αυτα που γράφεις.
kalispera polu wraio auto pou egrapses!!!pistevw oti i athina mia xara tha ferei eis peras!!! an skefteis oti egw gennithi me anamniseis apo alla 2 adelfia alla ta ezisa apo konta sta 16 mou!!!alla ta evala stin kardia mou sa na zisame mazi mia zwi!!!nomizw oti tha to xeperasei grigora!!!filia na sas zisoun ta kouklia sas!!!
Ρένα ευχαριστώωωωωω... νομίζω ότι είμαστε σε καλό δρόμο... η Αθηνά δείχνει να έχει προσαρμοσθεί.
Για άλλη μια φορά ένα υπέροχο κείμενο από τον Μάνο... Και εμένα τα παιδιά μου έχουν 29 μήνες διαφορά... Δεν είδαμε αυτό το μούδιασμα τις πρώτες μέρες... Ίσως γιατί ήμουν τυχερή και τις πρώτες μέρες είχε άδεια ο άντρας μου και είχε αναλάβει τον μεγάλο και τον απασχολούσε τόσο πολύ που δεν με έψαξε... Ίσως επειδή ο μικρός ήταν ήσυχος και μπήκαμε σε πρόγραμμα με το θηλασμό πολύ γρήγορα... Μεγαλώνοντας τα παιδιά ο μεγάλος μου δεν ζηλεύει όσο ο μικρός!!! Και ότι παράπονο έχει το εκφράζει πολύ διαφορετικά, και όχι σε σύγκριση με τον μικρό... Πάντως το σίγουρο είναι πως εμείς τα βλέπουμε όλα πολύ μεγαλύτερα από ότι τα παιδάκια μας...
Ευχαριστώ Μαρία... η αλήθεια είναι ότι δεν έχω σκεφτεί την περίπτωση να ζηλεύει ο μικρός... Καλά ναμαστε όλοι μας και θα τα ξαναπούμε.