Η αγάπη που πολλαπλασιάζεται
Ίσως θυμάστε την αγωνία μου κυρίως το πρώτο διάστημα της εγκυμοσύνης για το αν θα καταφέρω να αγαπήσω το δεύτερο παιδάκι μου όσο το πρώτο. Πολλές μου γράφατε τότε ότι «η αγάπη δεν μοιράζεται, η αγάπη πολλαπλασιάζεται» και η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ότι θα συνέβαινε σχεδόν αμέσως. Γιατί είναι αλήθεια… Τη στιγμή που, στο χειρουργείο ακόμα, κράτησα τον Αρχέλαο στα χέρια μου και είδα τα ματάκια του, η καρδιά μου γέμισε με αγάπη. Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι ήταν η δεύτερη φορά και έτσι δεν ήμουν στα χαμένα, αλλά πολύ συνειδητοποιημένη, όμως δέθηκα μαζί του κυριολεκτικά από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Ερχόμενη στο σπίτι με το που έπεσε η Αθηνά μου στην αγκαλιά μου, αισθάνθηκα την αγάπη μου για αυτήν ακόμα μεγαλύτερη. Όταν πια την είδα να αγκαλιάζει και να φιλάει τον αδερφό της, ε εκεί πια βάρεσαν κόκκινο τα κοντέρ…
Με ρώτησε χθες ο Μάνος χαριτωμένα, ποιο από τα δυο μας παιδιά αγαπώ πιο πολύ. Και του απάντησα φυσικά ότι τα αγαπώ το ίδιο. Και δεν το είπα για να το πω. Το εννοώ. Θα περίμενε κανείς -και μαζί με τον κανένα και εγώ η ίδια- ότι αυθόρμητα και μιας και ο Αρχέλαος δεν είναι ούτε καν ενός μήνα, θα αγαπούσα λιιιιιιίγο περισσότερο την Αθηνά. Όμως τους αγαπώ εξίσου πολύ. Με την Αθηνά έχω περισσότερη οικειότητα, περισσότερη γλύκα έχει η σχέση μας, γιατί γνωριζόμαστε πια κοντά τρία χρόνια και μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν το ένα και μοναδικό κολλητάκι μου. Αλλά και αυτό το νέο μουτράκι, αυτά τα νέα πατουσίνια και αυτές οι νέες κραυγούλες με κάνουν να λιώνω και να χαμογελάω σαν τη χαζή όλη μέρα.
Ναι, λοιπόν, έρχομαι να το επιβεβαιώσω. Η αγάπη πολλαπλασιάζεται. Δεν ξέρω αν το παθαίνει όλη η οικογένεια, όμως η μάνα σίγουρα το παθαίνει.
Δεν έχω καλύτερο από το να βλέπω τα δυο τους αγκαλιά ή να κοιμούνται πλάι πλάι. Μέσα στη νύχτα ελέγχω ξανά και ξανά ότι είναι και τα δυο τους καλά και η αγωνία μου είναι το ίδιο μεγάλη μέχρι να δω ότι και τα δυο τους αναπνέουν. Το κλάμα και των δύο με κάνει να πεταχτώ με την ίδια ταχύτητα από την καρέκλα μου, ενώ η αγκαλιά μου είναι πάντα έτοιμη να τους υποδεχτεί είτε τον καθένα ξεχωριστά, είτε και τους δυο μαζί.
Νιώθω λίγο σαν τουβλάκι Tetris… Αλλάζω μορφή για να χωρέσουν και τα δύο στην αγκαλιά μου ανά πάσα ώρα και στιγμή. Και ώρες ώρες θυμίζω τη θεά Κάλι με τα 4 της χέρια -και ας έχω στην πραγματικοτητα μόνο δύο- έτσι όπως προλαβαίνω να ικανοποιώ τις ανάγκες και των δυο ταυτόχρονα.
Έχω ξαναγράψει πως η αγάπη μου για την κόρη μου με έχει κάνει πολύ δυνατή, σχεδόν ατρόμητη. Πλέον νιώθω πιο δυνατή από ποτέ!
ΠΑΝΤΑ ΣΥΓΚΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙς Κ ΕΣΥ ΟΛΙΒΙΑ ΜΟΥ Κ Ο ΑΝΤΡΑς ΣΟΥ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΟΥ ΜΕ ΓΥΡΙΣΕ 6 ΣΧΕΔΟΝ ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΕΓΚΥΟς ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΙΟ ΜΟΥ. Ο ΑΝΤΡΑς ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩς ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑς ΣΤΑ ΔΥΟ ΜΑς ΠΑΙΔΙΑ. ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΛΟΙΠΟΝ ΠΩς Η ΑΓΑΠΗ ΜΑς ΔΕ ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ ΑΛΛΑ ΘΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΕΙ....!!!! ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΟΥΝ ΤΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ ΣΑς. ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΑ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ..!!! ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ
ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ 'ΠΡΑΓΜΑΤΑ' ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΔΥΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ. 19 ΚΑΙ 5 ΜΗΝΩΝ!!!!!!!!!!! ΝΙΩΘΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΤΥΧΕΡΗ ΠΟΥ ΖΩ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΟΥ... ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΞΟΥΘΕΝΩΝΕΙ ΑΛΛΑ....Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ........... ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ !!! ΑΑΑ ΚΑΙ ΚΟΥΚΛΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΤΣΑΧΠΙΝΗΣ!! ΞΥΠΝΙΟ ΜΩΡΑΚΙ!!
τι ομορφο που ειναι να ξερουμε να δινουμε νοημα σε καθετι που ζουμε και ακομα πιο ομορφο να το μοιραζομαστε ποσες και ποσες μητερες δεν εχουν ζησει αυτα που γραφεις και περιγραφεις και χαμογελουν ισως αυτες που τα ενιωσαν και τα προσπερασαν
Αχ!αυτά διαβάζω και θέλω όλο κ περισσότερο δεύτερο παιδάκι!!!!!!!!αχ!αυτή η οικονομική κρίση παγώνει τα ονειρά μου...θα περάσει,δε θα περάσει...εγώ ελπίζω πάντως...να χαίρεστε όλες τα παιδάκια σας κ εύχομαι σύντομα να γράφω εδώ τη 2η ιστορία τοκετού μου....
Είμαστε ευλογημένοι που ζούμε τέτοια ευτυχία!!!!! Είναι το πιο όμοσρφο συναίσθημα να ασφυκτιάς από λατρεία και αγάπη! Και να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος για να προσφέρεις ότι καλύτερο μπορείς! Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!
Να μοιραστώ μαζί σου πως και εγώ την ίδια αγωνία έχω. Γεννάω τέλη φεβρουαρίου το αγοράκι μας και έχω το άγχος αν το μικρό μου κολητάρι αυτή τη στίγμη (ακούει στο όνομα Νεφέλη) θα ζηλέψει και αν θα αγαπήσει το μωρό. Ακόμα αναρωτιέμαι αν θα το αγαπήσω και εγώ εξίσου και αν θα θέλω να του δώσω όλα όσα δίνω και στην μεγάλη του αδερφή. Η κατάσταση σου λοιπόν μου δίνει πολύ κουράγιο. Μου αρέσει που βλέπω τα μικράκια σου έτσι μαζί και χαίρομαι να βλέπω και άλλες μανούλες με τις ίδιες αγωνίες. Η αγάπη λοιπόν πολλαπλασιάζεται. Είναι κάτι που θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους να το ζήσουν. Ας πολλαπλασιαστούμε λοιπόν in a nice way. Οι καιροί είναι δυσκολοί και σίγουρα οι αγκαλίτσες των μικρών μας πολύτιμες. Φιλία σε όλες τις μανούλες Λουίζα
Ελικρινα λατρευω να σε διαβαζω κ να μαθαινω νεα σας!!Χαιρομαι που ειστε τοσο ενωμένοι κ ευτυχισμενοι κ που τα παιδάκια σας αντανακλούν τόση αγάπη κ ευτυχια !!!Να ειστε πάντα καλα!!!<3<3<3
ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 2ο ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΤΟ 2ο ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΟΥ ΠΡΙΝ 20 ΜΕΡΕΣ (ΕΙΧΑ ΕΝΑ ΓΙΟ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΡΟΥΛΑ) ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΗΝ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ!!!
Με γύρισες ακριβώς 2 χρόνια πίσω, που ένιωθα ακριβώς τα ίδια! Και τώρα είναι ο μικρός 2 ετών και κάθε πρωί εξακολουθούν να ψάχνουν ο ένας τον άλλον, πάλι αγκαλιάζονται, η "μεγάλη" αδερφή διαβάζει παραμύθια και ο μικρός συμφωνεί είναι τόσο αγαπημένοι, μόλις χτυπήσει ο ένας, ο άλλος τρέχει να τον αγκαλιάσει και να τον χαϊδέψει και εγώ λιώνωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω. Ώρες ώρες νομίζω ότι θα σκάσω από την τόση αγάπη, τρελαίνομαι να ζω κάθε δευτερόλεπτο με τα δύο παιδιά μου και δηλώνω ευτυχισμένη! Σου εύχομαι να ζεις τόσο έντονα αυτές τις στιγμές όσο μεγαλώνουν και να "σκας" κι εσύ από αγάπη!
αχ! ποσο δικιο εχεις! ετσι ακριβωσ αισθανομαι κι εγω! η κορη μου ειναι 4 κι ο γιος μου ειναι 1 τωρα! και αυτα που εγραψες ειναι σαν να τα εχω γραψει εγω για τα δικα μου παιδακια! μονο που δεν ενιωσα το ιδιο με σενα με το πρωτο δευτερολεπτο που τον ειδα αλλα τωρα πια η αγαπη μου ειναι η ιδια!Τελικα η αγαπη ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΕΤΑΙ!!!!!
ΕΓΩ ΞΑΝΑΕΖΗΣΑ ΜΙΑ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 13 ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΟΝΤΑΣ ΗΔΗ 2 ΠΑΙΔΙΑ 15 ΚΑΙ 13 ΚΑΙ ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΝΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ!!ΤΩΡΑ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΦΟΒΟ ΑΝ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ.ΜΕ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΘΕΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΖΩ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ ΚΑΙ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ!!!ΦΥΣΙΚΑ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΚΟΜΑΘΩ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ.ΤΗΝ ΚΟΙΜΙΖΩ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΗΝ ΕΧΩ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ.ΝΑ ΤΗΝ ΜΥΡΙΖΩ ΝΑ ΤΗΝ ΠΙΑΝΩ ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ.ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΑΣ ΜΕΧΡΙ 9 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΠΟΤΕ ΜΕΤΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ.ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΕΩ ΣΕ ΟΛΕΣ ΖΗΣΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΕΡΘΟΥΝ ΠΟΤΕ ΠΙΣΩ .ΝΑ ΤΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑΚΙ ΣΟΥ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΣΧΗΜΑ!!!
Αχ Ολιβια ποσο σε καταλαβαινω και απλα σου λεω που εισαι ακομα!!!οσο περναει ο καιρος θα τον ερωτευεσαι κυριολεκτικα! Ακριβως το ιδιο ενιωθα κι εγω με την κορη μου τωρα 4 χρονων αλλα πραγματικα εξεπλαγην με τα απιστευτα συναισθηματα που βιωνω τωρα με τα δυο μου παιδακια! δεν εχω λογια μονο πολλα χαμογελα μεσα μου και εξω μου φυσικα!
ευχομαι να με αξιώσει ο Θεός να ζόσω ότι εσυ εστο στο μισό...με τα παιδάκια που κρατάω το νιώθω αλλα με το δικό σου παιδί ειναι αλλιώς...
Και εγώ την ίδια αγωνία είχα όταν έμεινα εγκυος στο γιο μου, αν θα μπορέσω ποτέ να τον αγαπήσω εξίσου με την κόρη μου... Και φυσικά και συνέβη, ίσως όχι τόσο γρήγορα όπως εσύ, αλλα τώρα, 1 χρόνο μετά τι να σου πω, η αγάπη έχει πολλαπλασιαστεί με το παραπάνω .. λιώνω για εκείνον..... είναι και οι 2 τους ότι σημαντικότερο έχω στη ζωή μου... και όταν είναι τρυφεροί μεταξύ τους τρελαίνομαι!!!