Μία μάνα φαντάρου είναι πάντα «τραγική φιγούρα»
Μία μάνα φαντάρου είναι πάντα «τραγική φιγούρα»
της Νανάς Παλαιτσάκη
Κορίτσια, ευχαριστώ καταρχάς για την φιλοξενία. Ήρθα κοντά σας για να εκτεθώ. Γράφω εδώ γιατί μας συνδέει μια σχέση ζωής. Είμαστε μαμάδες. Το ό, τι μπορεί το δικό σου παιδάκι να είναι νεογέννητο, δεν έχει καμία διαφορά με μένα που αν και ο γιος μου είναι… 30!!!! (για να σας γλυτώσω από τις προσθαφαιρέσεις, τον έκανα στα 17 μιση)
Συνέχιζα και… μμμμμμ… συνεχίζω, αν και έχει φύγει ΕΝΤΕΛΩΣ από το σπίτι στα 17 του, να τον νοιώθω ως βρέφος, συχνά-πυκνά, εξοργίζοντάς τον φυσικά!
Δηλαδή, για να καταλάβετε τις διαστάσεις του θέματος, που μόνο μανάδες το καταλαβαίνουν, το ότι η πατούσα του χωράει στο νούμερο 46, εγώ την νύχτα, όταν κάποτε τύχει και συναντηθούμε (γιατί τα τελευταία 7 χρόνια ζει στο Μόναχο), την βλέπω σαν εκείνο το ροζουλί μικρό πατουσάκι πέντε πόντων, που φιλούσα ένα ξημέρωμα της 29ης Ιουλίου του 1982 στο μαιευτήριο «Έλενα».
Το παιδί μου είχε την τύχη να φύγει για σπουδές στα 17 του. Τότε ήταν που βλέποντας άδειο το εφηβικό του δωμάτιο, άρχισα να αποκτώ πολλά τετράποδα. Σήμερα έχω πέντε σκυλιά, έναν γάτο και μια χελώνα!
Αντιμετώπισα με σοβαρότητα την απουσία του για σπουδές πρώτα στην Ελλάδα. Υπήρξε μάλιστα στιγμή που εμφανίστηκα με το νεσεσέρ μου και με δύο κουτάβια αγκαλιά, απρόσκλητη, μπροστά στο φοιτητικό του σπίτι, νοιώθοντας ότι θα του κάνω μια ΩΡΑΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ !!!!
Θυμάμαι ακόμη την στιγμή που η πόρτα άνοιξε. Ο Αλέξης είδε την μανούλα με το βαλιτσάκι και τα σκυλιά στην αγκαλιά, εγώ θυμάμαι είχα ένα χαμόγελο που ξεκινούσε από το δεξί αφτί και τελείωνε στο αριστερό και «πάγωσε»
«Μαμά τι κάνεις εδώ;» Θυμάμαι ότι με ρώτησε άναυδος
«Εκπληξηηηηηηη!!!!» Είπα και έσκυψα να τον φιλήσω. Το μόνο που φίλησα ήταν το πόμολο της πόρτας! Είχε κλείσει την πόρτα, φωνάζοντας «Πήγαινε μια βόλτα σε παρακαλώ και έλα πίσω σε 10 λεπτά…»
Με τα μάτια κλαμένα έφυγα και κάθισα στο παγκάκι της πιο κοντινής εκκλησίας, περιμένοντας να περάσει ο χρόνος. Όταν γύρισα, ο Αλέξης μου έδειξε, με ύφος που φλέρταρε ανάμεσα στο σιχτίριασμα και στο χιούμορ, το όνομα που έγραφε το κουδούνι του σπιτιού του.
«Μανούλα , ελληνικά ξέρεις… Τι γράφει εδώ το κουδούνι ;»
«Αλέξιος Δούκας …» ψέλλισα αποκαμωμένη.
«Αυτό σημαίνει, μανούλα, ότι οι καλοί τρόποι θέλουν όταν κάποιος ή κάποια ετοιμάζει βαλίτσα για να πάει στο σπίτι κάποιου άλλου, ειδοποιεί…»
Κορίτσια, αν και είχα καταρρεύσει… ο γιός μου είχε δίκιο και μετά το πρώτο σοκ (όταν λέμε «μετά», εννοούμε μήνες μετά), έδωσα συγχαρητήρια στον εαυτό μου που τον δίδαξα να διεκδικεί την ζωή του. Δεν είναι καθόλου απλό.
Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
Ιστορικά δραματικές στιγμές στην ζωή μου είναι οι παραμονές κατάταξης του Αλέξη στον ελληνικό στρατό. Συνυπολογίστε τους εξής παράγοντες για να καταλάβετε ότι η «μάνα φαντάρου» είναι μια ειδική κατηγορία που δεν έχει να κάνει με μόρφωση, χρώμα μαλλιών, κοινωνική ζωή, ιδεολογίες, καριέρες, ρόλους, ηλικία, θρησκεία, πολιτικό κόμμα, μορφωτικό επίπεδο, τρόπο ζωής (μάνας ) κ.λ.π.
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ Η ΛΟΓΙΚΗ, ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΜΑΝΑ ΦΑΝΤΑΡΟΥ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ
Είμαι κόρη λοκατζή της σχολής Ευελπίδων, ζω στου Παπάγου ανάμεσα σε στρατιωτικούς, δίδαξα ως καθηγήτρια του πολεμικού ναυτικού αξιωματικούς και… μαθαίνω από το παιδί μου, το οποίο ζούσε ήδη ΜΟΝΟ του στην Γερμανία 4 χρόνια, ότι έρχεται στην Ελλάδα για να καταταγεί στον Ελληνικό στρατό!!!
Νομίζω την ώρα που μου ανακοίνωσε στο τηλέφωνο ότι μας χώριζε ένας μήνας από την στιγμή που θα ερχότανε Ελλάδα για να παρουσιαστεί στην Κόρινθο, τις διαταραγμένες σκέψεις μου κατέκλυσαν οι σκηνές του «Ελαφοκυνηγού». Ένας λυγμός είχε «κουμπώσει» στον λαιμό μου και νομίζω, τι ντροπή, μα τι ντροπή και κατάντια, αμέσως μετά το τηλεφώνημα με το γιό μου, κάλεσα τον πατέρα του…
Θυμάμαι την φωνή μου. Εκείνος νομίζοντας ότι μεγάλο κακό με βρήκε, αν και σε μια επαγγελματική συνάντηση, διέκοψε για να με ρωτήσει «Τι συμβαίνει;»
«Το παιδί με πήρε… έρχεται για να πάει φαντάρος… (ξέσπασα σε λυγμούς)»
«Το ξέρω και τακτοποιώ τα χαρτιά του…»
Ένιωσα σαν να παρακολουθούσα τους δικούς μου ανθρώπους να οργανώνουν μια τεράστια συνωμοσία με αποκλειστικό στόχο την φυσική μου εξόντωση! ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΦΑΝΤΑΡΟΣ, Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΝΗΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΡΟΣ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΤΟΥ!!!!!
Έκλεισα το τηλέφωνο και πια έβλεπα αλλά και άκουγα κραυγές και μουσικές από το «ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ». Είδα απέναντι μου, την φωτογραφία του πατέρα μου με την στολή των αλεξιπτωτιστών, να με κοιτάζει κατάματα και εξοργίστηκα νομίζοντας ότι με ειρωνευότανε!!
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ… μήνα Ιούνιο. Στο στρατόπεδο τον πήγαμε με τον πατέρα του, ακούγοντας μουσική και τα αναφιλητά μου, μαζί με το σιωπηλό κλάμα της θείας του, αδελφής του μπαμπά του, κατάσταση που είχε προκαλέσει στον γιό μου και τον μπαμπά του τουλάχιστον ιλαρότητα!!!
Πίστευα ότι οι άντρες ήταν και είναι γουρούνια. Εκείνη την στιγμή το επιβεβαίωσα. Τσακώθηκα με τον μπαμπά του, όπως δεν είχα τσακωθεί την εποχή που τον ζήλευα θανατηφόρα ….
Πριν κλείσει η πόρτα του στρατοπέδου, καθίσαμε στο απέναντι καφενείο για ένα «τελευταίο καφέ»… ήμουνα διαλυμένη…
ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ περνούσαν με μένα να προσεύχομαι για όλους τους φαντάρους του κόσμου, μετρώντας αντίστροφα για την Κυριακή στο επισκεπτήριο. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που συγκεντρωθήκαμε για να δούμε τον Αλέξη ήμασταν τόσοι που σκεφτήκαμε κάποια στιγμή να πάμε με πούλμαν!
ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ
Όσες μάνες το έχουν ζήσει θα το καταλάβουν. Μπήκαμε με τον μπαμπά του πάντα στο αχανές στρατόπεδο της Κορίνθου με κατεύθυνση τον χώρο της ορκωμοσίας. Στο βάθος είδα παρατεταγμένους εκατοντάδες στρατιώτες, που ντυμένοι όλοι στο χακί, μου μοιάζανε ίδιοι. Όταν ξεκίνησε η τελετή, εγώ έκλαιγα σιγανά. Οι άλλες μητέρες επίσης!! Την στιγμή που άκουσα «Θα υπερασπιστώ μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός μου….», κατέρρευσα στην αγκαλιά της διπλανής άγνωστής μου μάνας, ξεσπώντας σε αναφιλητά!!!!
Νομίζω ότι είχα καταφέρει, τόση ήταν η οδύνη μου, να με κρατήσει από τον ώμο και ο πατέρας του γιου μου… Υποβασταζόμενη, κατευθύνθηκα προς το μέρος που θα ακολουθούσε η παρέλαση.
Καταφέραμε, από την περηφάνια, αλλά και από την σύγχυση της περηφάνιας και της συγκίνησης, ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ!!!!!
Όταν η παρέλαση τελείωσε, μας κάλεσε στο κινητό… Συναντήσαμε έναν Αλέξη εκπληκτικά χαρούμενο, ο οποίος μας σύστηνε τους νέους του φίλους, όπως και τον λοχία του… Ο ΑΛΕΞΗΣ ΗΤΑΝ ΝΤΥΜΕΝΟΣ ΣΤΑ ΧΑΚΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ!!!!!!
Νομίζω ότι για εκείνον η περίοδος του στρατού, ήταν μια από τις πολύ εποικοδομητικές εμπειρίες της ζωής του. Θέλω να κρατήσω το ενδιαφέρον σας για μια τρομακτική εμπειρία που είχα κατά την διάρκεια της θητείας του και θέλω να ξέρετε ότι υπήρξα ως μάνα φαντάρου αξιοθρήνητη….
Με ατελείωτη αγάπη για όσους υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις και σε όλα τα όπλα.
ΝΑΝΑ!
(στη φωτογραφία, ο Αλέξης ΠΡΙΝ πάει φαντάρος)
—
Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο www.mylady.gr
Δύο γιους εχω με 4 χρόνια διαφορά μεταξύ τους. Μια μέρα, μου λέει ο μεγάλος: "Μάνα τελείωσα με την σχολή και κόβω αναβολή. θα πάω πρωτα φαντάρος και μετά θα κάνω μεταπτυχιακό." ΟΚ!!!!!!Σε δύο μέρες έρχεται ο μικρός και μου λέει: "Μάνα, τωρα που τελείωσα με πανελλήνιες (δευτερη φορά εδινε), κόβω αναβολή, θα πάω πρώτα φαντάρος και μετά θα αρχίσω σπουδες" ΟΚ!!!!!!!!! ΟΚ????????? Τι έγινε ρε παιδιά; Απο που μου ήρθε; "Νοέμβρη, φεύγουμε! Αυλώνα. Μαζί" ΜΑΖΙ;;;;;;;;;;; ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΦΑΝΤΑΡΟΙ; Λίγες μερες πριν φύγουν το σπίτι γέμισε χακί. ψωνια απο δω, ασιδερωτα απο κει, Ετοίμαζα τα φανταράκια μου. Και ήρθε η μέρα που πήγαμε στον σταθμό να φύγουν. Μανούλες, κοπέλες, έκλαιγαν και αγκάλιαζαν το παλικάρι τους που έφευγε και εγω; ποιον να πρωτοαγκαλιάσω; Τον μεγάλο μου με την αλλεργία ή το μικρό μου το άφαγο; Και έφυγαν. Δάκρυ δεν εριξα. Νίκησε η περηφάνια την ανησυχία. Η ορκωμοσία, ήταν υπέροχη. Τα είχα εντοπίσει, δίπλα δίπλα ήταν και εγω καμάρωνα. Οκ συγκινήθηκα αλλά καμάρωνα! Έκλαψα οταν ηρθαν σπιτι μαζί με την άδεια οκρωμοσίας και τα άπλυτα τους! 9 πλυντήρια! Δυο μερες επλενα σιδέρωνα. Μεταθέσεις, ο ένας Πάτρα, ο άλλος Νευροκόπι. Και εφόσον μου έλεγαν οτι είναι καλά, ήμουν κι εγω καλά. Λοιπόν, περήφανη και ελεύθερη μάνα! άδειο το σπίτι, όπου ήθελα πήγαινα, αν ήθελα μαγείρευα, αν δεν ήθελα όχι. Τέλεια εποχή, μεχρι την δεύτερη μετάθεση. Θεσσαλονίκη ο ένας, λίγο εξω απο την Θεσσαλονίκη ο άλλος. Χριστέ μου! Κάθε μερα καποιος ηταν σπίτι. Σαν τα τρένα, ενας πήγαινε, άλλος ερχόταν. Μαγείρευα, δεν έτρωγαν, δεν μαγείρευα, ήθελαν να φανε γιατί είχαν μπριάμ στο στρατόπεδο. "Βρέ!!!! ούτε η πατρίδα δεν σας άντεξε και σας έστειλε πίσω στην μάνα σας" Αυτοι ήταν φαντάροι, εγω εκανα τις αγκαρείες. Λάντζα, μαγειρέματα, πλυσιμο , σιδερο... και Αύγουστο, ΑΠΟΛΥΘΗΚΑΜΕ και οι τρεις. Τα παιδιά, άντρες πια, πήραν τον δρόμο τους και εγω κάνοντας ανασκόπηση, καταλαβαίνω πως έχουν αλλάξει. Πιο υπεύθυνα έγιναν, ωρίμασαν (ναι ναι και το τρελλομικρό μου)και εγω πέρασα την περίοδο που ήμουν με συναισθήματα ανάμεικτα. Αγχος, περηφάνια, αγωνία και ελευθερία(το πρωτο διάστημα βέβαια...) Μανούλες, ότι δεν μπορείτε να αποφύγετε, αντιμετωπίστε το με ψυχραιμία και χιούμορ! 9 μήνες είναι και φεύγουν γρήγορα.
ok ενταξει σα να περιγραφει η μανα μου οταν περασα εγω στη σχολη....εγω βεβαια δε νομιζω να κανω ετσι οταν παει το 7χρονο καμαρι μου στρατο γιατι μεχρι τοτε θα ειμαι αν οχι διοικητης σιγουρα γυναικα του διοικητη οποτε δε θα παει και πολυ μακρυα!αλλα εξηγουμαι: σπανακοτυροπιτα μανουλας θα τρωει για πρωινο!!!!χαχαχαχαχαχαχα
Εκπληκτική είστε κ.Παλαιτσάκη και μου θυμήσατε εμένα , όταν έμαθα πως ο αδελφός μου ,ο πολυαγαπημένος μου ,θα πήγαινε φαντάρος και πού παρακαλώ; Στα ΟΥΚ!! Αρχικά, δεν ήξερα τί είναι αυτά τα ΟΥΚ . Νόμιζα πως ήταν απλά μια συνηθισμένη εκπαίδευση που είναι φυσιολογική για όλα τα παιδιά. Με ξένιζε το γεγονός όμως πως όταν έλεγα πως ο αδελφός μου κατατάχθηκε στα ΟΥΚ με κοίταγαν με τρόμο και θαυμασμό λέγοντάς μου: "πωπωπωωωω το λέει η καρδιά του", "Σοβαρά; αχ τον καημένο τί έχει να περάσει! Μπράβο του παντως".Οπότε μπήκαν ψύλλοι στα αυτιά μου πως ήταν κάτι σοβαρό αυτό και διαφορετικό και οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν έπειτα και από κάτι γράμματα που λάμβανε ο πατέρας μας που το μόνο που του ζήταγε ο αδελφούλης μου ήταν να του στέλνει ξηρούς καρπούς για να αντέχει στις χαμηλές θερμοκρασίες...Και τότε αρχίζω το ψάξιμο...Το τί κλάμα έριξα όταν διάβασα για την εκπαίδευση δε λέγεται. Όταν ερχόταν ο αδελφός μου στο σπίτι τον κοίταζα καλά καλά ,τον ψαχούλευα ,τον ρώταγα για την εκπαίδευσή του αν είναι δηλ αλήθεια αυτά που διάβαζα και ήλπιζα να μου πει πως δεν είναι αλήθεια ,πως ήταν υπερβολές κάποιου διεστραμμένου μυαλού,πως όλα βαίνουν ομαλά και χαλαρά(λέμε τώρα) ...Μα εκείνος χαμογελώντας μου έλεγε πως είναι αλήθεια μεν όλα όσα γράφονται αλλά ότι εκείνος δεν έχει πρόβλημα γιατί ούτε πονάει ούτε αισθάνεται φόβο γιατί ...πολύ απλά γιατί...είναι ΟΥΚάς!Η κλασική φράση που από τότε έχει χαραχτεί στην μνήμη μου. Η φρίκη μου δε λέγεται.Ήμουν μαθήτρια τότε . Έκλαιγα ,είχα αγωνία για εκείνον , προσευχόμουν και ευχόμουν να βγεί σώος από την "εκπαίδευση" και ευχόμουν να "βάλει μυαλό". Τώρα, τον βλέπω ,τον θαυμάζω και ώρες-ώρες χαζεύω τα Πτυχία του που στολίζουν το σαλόνι του πατρικού μας και νιώθω τόσο περήφανη που τα κατάφερε. Από την άλλη με πιάνει ρίγος (μην πω φρίκη) όταν σκέφτομαι πως ο γιός που έχω στην κοιλίτσα μου και σε λίγο -Πρώτα ο Θεός -θα ξεπροβάλλει ,έρθει μια μέρα να μου πει: "Μαμά, πάω φαντάρος"!
ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΑΝ ΠΟΤΕ ΚΑΝΩ ΓΙΟ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ!!!ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΜΗΠΩΣ ΦΤΑΣΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΛΕΞΩ ΚΑΙ ..... ΚΑΛΤΣΕΣ!!!ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΟΡΗ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΘΑ ΕΙΜΑΙ... ΤΡΑΓΙΚΗ!!!
ΤΕΛΕΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!! ΠΟΛΥ ΑΣΤΕΙΟ!!! ΑΧ!!! ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΟΡΚΟΜΩΣΙΑ!!! ΠΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΟΛΟ ΤΟ ΣΟΙ!!!!!!!!!! ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΚΛΑΙΓΑΝ!!!!! ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΣΟΚ!!! ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΚΟΡΗ ΝΤΥΜΕΝΗ ΣΤΑ ΧΑΚΙ!!! ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΩ ΚΑΙ ΓΙΟ ΤΟΥ ΕΧΩ ΥΠΟΣΧΕΘΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ ΣΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ!!! ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΘΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΠΕΙΔΗ ΘΑ ΠΑΝΕ ΦΑΝΤΑΡΟΙ!!!!!!!!!!! ΟΣΟ ΓΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕ ΜΑΜΑΔΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΣΤΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΑ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΑΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΝΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ ΦΑΝΤΑΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ειναι ο φιλος μου φανταρος αυτη την εποχη κι εχουμε και την τιμη να ειναι ευζωνας... παντως δεν ξερω αν ειναι στο ανθρωπο αλλα το σοι του ηταν πολυ χαλαρο.. ισως επειδη ειναι την ιδια περιοδο ο αδερφος του ειδικες δυναμεις οποτε το βλεπουν αλλιως... κατα τη γνωμη μου ο στρατος καλο τους κανει! βλεπω σημαδια υπευθυνοτητας και ωριμανσης... και οπως (περιπου) ειπε και ο διοικητης στην ορκομωσια των ευζωνων "μανες και αδερφες μην κλαιτε! να ειστε υπερηφανες για τους γιους σας! αυτοι κρατανε στα χερια τους την πατριδα μας!) κι επειδη μιλαμε και για ευζωνες ειπε και αυτο "αυτη τη στιγμη ειστε οι ψηλοτεροι, ικανοτεροι και ομορφοτεροι της Ελλαδας!" ειναι δυνατον να μην χαρει ο καθενας για αυτα τα λογια???
σε 2 μηνες περιπου περιμενω να γεννηθει ο γιος μου. Ο αντρας μου ειναι στρατιωτικος. Του εχω πει απο τωρα οτι ο γιος μας δεν προκειτε να παει φανταρος! ΑΠΟ ΤΩΡΑ!! φυσικα και με αποκαλει τρελη.. παντως σε καταλαβαινω οσο περιεργο και να ακουγεται.
Έχω 2 αδερφούς. Μικρότερους. Ο ένας πήγε φαντάρος πριν 3 χρόνια, παρουσιάστηκε μακριά αλλά έκανε τη θητεία του σε μία πόλη 1 ώρα μακριά απ'το σπίτι μας, οπότε τον βλέπαμε σχεδόν 1 φορά την εβδομάδα. Η θητεία του πέρασε..χαλαρά..μιλούσαμε στο τλφ μια στο τόσο, οι γονείς μου ήταν πιο χαλαροί, παρ'όλο που ήταν το πρώτο αγόρι φαντάρος. Και το Σεπτέμβρη που μας πέρασε πήγε και ο μικρός φαντάρος, ο μικρότερος της οικογένειας (20 χρονών γαϊδούρι)...επειδή ο καθένας μας ξεχωριστά έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τον μικρό (ακριβώς επειδή είναι μικρός) το πήραμε πολύ βαριά. Παρουσιάστηκε σε μία πόλη 2 ώρες μακριά, αλλά τώρα κάνει τη θητεία του...στον Έβρο! Σε ένα από τα χωριά που βρίσκονται ΠΟΛΥ ψηλά. Μιλάμε καθημερινά στο τλφ, η μάνα μου του στέλνει και μηνύματα καθημερινά, ο μπαμπάς μου νευριάζει όταν ακουει ότι τον έβαλαν 12ωρη υπηρεσία..αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι χαλαρά. Περνάει και κάποια θέματα με το στομάχι του συνέχεια και η μαμά μου προσεύχεται όλη την ώρα...έχουμε να τον δούμε 1,5 μήνα και θα τον δούμε την πρωτοχρονιά ή τα χριστούγεννα ξανά...αχχχ δεν περνάει ο ρημαδοχρόνος! Μανούλες, μην αγχώνεστε...ο στρατός μπορεί να είναι μια βλακεία και μισή, να είναι το μεγαλύτερο χάσιμο χρόνου ever, όμως επειδή τα παιδιά σας φεύγουν μακριά απ'την οικογένεια και από κάθε ασφάλεια που γνώριζαν, ωριμάζουν. Δείτε τα θετικά όπως προσπαθώ να κάνω κι εγώ με το αδερφάκι μου, κανένας από εμάς δεν πίστευε ότι ο μικρός θα τα κατάφερνε, όμως μόνος του αποφάσισε να κόψει την αναβολή γιατί ήθελε να ανεξαρτητοποιηθεί.
Φοβερό κείμενο!!! Κλαίω & γελάω μαζί. Εχω & γω ενα γιο 2,5 χρονών μάλλον κάπως έτσι θαναι τα πράγματα. Πιο πολυ όμως γέλασα με μία φίλη που είναι θεία αγοριού γιατί ήταν σα να εβλεπα την μικρή μου αδερφή θεία & νονά του γιου μου που περνει να φάει ψωμι ο μικρος & τρέμει μηπως πνιγεί...
Εκληκτικό κείμενο!! Πολύ αστείο! Έσκασα στα γέλια!! <3
Καταπληκτική περιγραφή! Άραγε έτσι θα αντιδράσω κι εγω που θα το ζήσω και 2 φορές; Πάντως για την ώρα κρατάω αγκαλιά των 3 μηνών γιο μου και γελάω με τις υπερβολικές μανούλες....μέχρι να γίνω κι εγω μία! χιχι!
Χαχαχα πολύ γέλιο η κατάσταση!!!Να ετοιμαστώ σε καμιά εικοσαριά χρόνια να ζήσω τέτοιες καταστάσεις... Τι να κάνουμε θα πλέξουμε και εμείς την κάλτσα του φαντάρου γιου, θα ετοιμάζουμε τα τάπερ με τους κεφτέδες και θα μαστε stand by για τα επισκεπτήρια! Γελάω με τον εαυτό μου από τώρα!
Πόσο γέλασα!!! Ο τρόπος γραφής σας είναι καταπληκτικός, πραγματικά μου φτάξατε το κέφι αλλά με προβληματίσατε κιόλας γιατί διάβαζα και ήταν σαν να βλέπω τον εαυτό μου σε καμιά δεκαπενταριά χρόνια!
Αχ Παναγιά μου.... τι θα περάσουμε... το έζησα με τη μαμά μου οταν πήγε ο αδερφός μου φαντάρος,εξω απο το στρατόπεδο να ταίζει τους φαντάρους που πέρναγαν την πύλή... μπανάνες και μανταρίνια.Τωρα θα μου πείτε μπανάνες και μανταρίνια...??? Ε ναι ετσι της είχε κολλήσει τότε,είπαμε η μάνα φαντάρου είναι μια ειδική κατηγορία! Το τι κράξημο είχε φάει απο τον πατέρα μου,δε λέγεται! Αλλα πλησιάζει και ο δικός μου καιρός,6 χρονών ο γιός μου... χαχαχαχα!
Πολύ ωραίο κείμενο, με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και τρυφερότητα! Από τα καλλίτερα που έχουν φιλοξενηθεί στο μπλογκ!
axaxaxaa!!!!ax emeis oi aksiolipites agoromanes!!!!!
Εντάξει ΘΕΑ!!! Τι περιγραφές, τι συναίσθημα, τι εικόνες!!! χαχαχαχαχαχααα μια επισήμανση μόνο! Δεν είναι μόνο οι μανάδες έτσι αλλά και κάτι τρελές θείες που κάνουν αξιοθρήνητες σκέψεις!!! Θυμήθηκα την αντίδρασή μου πριν από λίγες ημέρες όταν έμαθα πως ο λατρεμένος μου ανιψιός ετών 5 που πηγαίνει στη πρώτη δημοτικού, πήγε στο κυλικείο και αγόρασε ένα κουλούρι! χαχαχαχαχα που το παράξενο?? μα σκέφτηκα πως γίνεται ένα μωρό να κρατά χρήματα (0,50 ευρώ!!) και να στέκεται εκεί έξω και να ζητά ένα κουλουράκι!! Τον φαντάστηκα και με πήραν τα ζουμιά!! :Ρ τραγικό έεε?? έχει και χειρότερο, το άγχος μου όταν έμαθα πως θα πάνε τη πρώτη τους εκδρομή με το σχολείο αλλά και η έκπληξή μου κάθε φορά που τον βλέπω στη πισίνα να παίζει ανάμεσα στη προπόνηση και παρόλο που ήμουν χρόοοοοοοοοοοονια κολυμβήτρια μου φαίνεται αδιανόητο να μην είναι εκεί κάποιος μας να τον κρατάει αγκαλιά!! χαχαχαχα ξέρω, ξέρω κοροϊδεύετε :ΡΡ ξέρω είναι τραγικές σκέψεις και φυσικα δε τις εκδηλώνω παρά μόνο στην αδερφή μου στο τηλέφωνο και γελάμε και οι δυο!!!
χαχαχαχαχαχα καταπληκτικό κείμενο αν κ αυτή η μαμαδίστικη υπερβολή ξεκίνησε πολύ νωρίτερα για εμένα.Την πρώτη φορά που διανυκτέρευσε στην γιαγιά πχ φανταζόμουν διαρρήκτες να εισβάλουν στο σπίτι,τα σκυλιά να μπαίνουν στο δωμάτιό της κλπ κλπ κ συνεχίστηκε με τον παιδικό σταθμό κ ελπίζω να σταματήσει κάποια στιγμή αλλά μάλλον χλωμό ε?
Η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο! Ας πατάμε και λίγο στη γη!
Σαν να "βλέπω" την μάνα μου όταν παρουσιάστηκε το "μωρό", αδελφός μου. Οταν επέλεξε κιόλας ως ειδικότητα αλεξιπτωτιστής εκεί ήταν που δεν την μαζεύαμε! Σημειωτέον, ο αδελφός μου βράδυ παρά βράδυ κοιμόταν σπίτι μας! Λες να γίνω και εγώ έτσι? Μάνα ενός 11μηνου άντρακλα και ενός δεύτερου που ετοιμάζεται να βγει "στον κόσμο αυτό τον τρελό" σε 4 μήνες? Αποκλείεται... μου πάνε τα χακί, θα παρουσιαστώ και εγώ μαζί τους!!!
tromari....eliosa...
Για όλα αυτά που περιγράφεις ευχαριστώ τον Θεό που μου χάρισε δύο κόρες.Ίσως κατάλαβε κι Αυτός ότι δεν θα άντεχα τέτοια δοκιμασία.
Νανα μου,αν και ο δικος μου γιος ειναι μολις 16 μηνων,οταν διαβασα το σκηνικο με την επισκεψη σου στο σπιτι του,σφιχτηκε η ψυχη μου...(ποσο δικιο ειχε γιος σου),απο κει και κατω δεν σταματησα να γελαω....ειμαι σιγουρη πως μετα απο κατι χρονια θα σου μοιαζω τοσο μα τοσο πολυ.....
Την ημερα που βγαιναμε απο το μαιευτηριο λεει μαμα μου "αντε να μεγαλωσει να τον στειλουμε και φανταρο" και απανταω εγω " δεν θελω να σκεφτομαι τη στιγμη που θα παει φανταρος". Το μωρο μου ειναι 18 ημερων σημερα και απο τωρα η λεξη "φανταρος" ειναι κατι που δεν θελω να ακουω!!!!!
Όταν άρχισα να διαβάζω το κείμενό σου, με έπιασαν τα γέλια... Και ξάφνου, ξέσπασα σε κλάματα... Να ήταν η έντονη περιγραφή εικόνων;;; Το ότι έγω δύο αγόρια κι από τώρα σκέφτομαι το φανταριλίκι;;;; Να είναι που τον μεγάλο μου γιο τον λένε Αλέξη και ταυτίστηκα πλήρως;;; πφφφ... Να χαίρεσαι τον κούκλο γιο σου και να είσαι πάντα υπερήφανη για εκείνον όπως τώρα!
Γελασα πολυ με την περιγραφη της στρατευσης,αλλα......ευτυχως δεν εχω γιο,οποτε γλυτωνω το στρατο!!!!Νομιζω πως κάπως ετσι θα ημουν κι εγω οπως και πολλες αλλες μανουλες!!
Κάπως έτσι με φαντάζομαι....και θα στείλω τέσσερις στο στρατοοοο!!!! Πόσες ορκομοσιες να αντέξει η δόλια μανα;;;;
αχχαχαχααχαχαχαχαχαχ Ελιωσα στα γελια λεμε... Προβλεπω οταν ερθει η ωρα για τον μικρο να παει να του κανω προμηθειες με κεφτεδακια κλπ για αιωνες... Εδω στον αντρα μου πρωτο επισκεπτηριο του πηγα ενα ταψι ρεβυθια φουρνου για να μην πειναει... ε ρε κλαμα που χει να πεσει.... και το αστειο ειναι πως εμεις που ειμαστε γενικα "κουλ" [κουλες να πω καλυτερα] σαν ατομα γινομαστε οι χειροτερες σε αυτα... Ελπιζω το οτι εχω και κορη να με βοηθησει να εχω καλυτερες ισορροπιες και να μην κλαψουριζω και τοσο για τον κανακαρη... [πωπω... κι αν το παω κ ακομα πιο μακρια θα γινω τραγικη πεθερα...] ατσα γυναικουλιστικα καταλοιπα η χαρουλα!
Εχω ΛΙΩΣΕΙ στο γέλιο!!!! (κ λέω στον ευατούλη μου "γέλα μαρή, γέλα τώρα που σε παίρνει, γιατί σε κάποια χρόνια θα πέφτεις εσύ στις αγκαλιές των διπλανών αγορομανων στα στρατόπεδα") Νανά, θα πέσω για ύπνο χαχανίζοντας! :)
Σαν να σε βλέπω να τα περιγράφεις .....απίστευτο !!! Είσαι φοβερή... φοβερή !! Και αξιοθρήνητη όπως όλες μας...άλλωστε και γουστάρω τρελά την Ελληνίδα μάνα !! ;-)
ΝΑΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΑ ΑΚΟΜΑ ΑΛΛΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ Κ ΕΓΩ ΕΤΣΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΩ ...ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ....Η ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΝΑ...