Η αγάπη που μεγαλώνει
«Αθηνά, θα τραγουδήσεις ένα τραγούδι στον αδερφό σου;«
«ΟΧΙ!«
«Θα δώσεις ένα φιλάκι στον αδερφούλη σου;«
«Ο-ΧΙ!«
«Έλα μωρέ, Αθηνά!«
«Ο-ΧΙ Ο-ΧΙ Ο-ΧΙΙΙΙΙ!«
Τον τελευταίο καιρό η Αθηνά είναι του «ΌΧΙ». Κάτι όχι μεγάλα και φωναχτά σαν του Μεταξά. Λίγο η ηλικία, λίγο το γεγονός ότι ήρθε στη ζωή μας ένα νέο μωρό, η άρνηση δίνει και παίρνει.
– Θα τον αγαπήσει ποτέ αληθινά; ρωτούσα το Μάνο.
Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που γεννήθηκε ο γιος μας, μπαίνω συνέχεια στη θέση της κόρης μας. Δεν ξέρω πως θα ένιωθα αν ήμουν αυτή. Τρέμω και μόνο στην ιδέα του τι μπορεί να αισθάνεται όταν με βλέπει να τον χαιδολογώ ή με ακούει να ζουζουνίζω μαζί του. Στο μυαλό μου έρχεται η θεωρία «Σκέψου να σου φέρει ο άντρας σου μια γκόμενα και να σου πει «Αγάπη μου, από σήμερα η Τζέσυ θα μένει μαζί μας!» Έτσι νιώθει ένα παιδί όταν αποκτά αδερφάκι«. Χάλια με λίγα λόγια… Τρομακτικά…
Η αλήθεια είναι πως η Αθηνά κάθε άλλο παρά αρνητική είναι απέναντί του. Απλά μέχρι χθες ένιωθα ότι απλά έχει καταλάβει ότι…. πρέπει να τον αγαπάει, όμως μέσα της βράζει. Ε δεν είναι και λίγο να πρέπει να μοιράζεσαι τη μαμά και τον μπαμπά. Όσο και να σου λένε όλη μέρα πως σ’ αγαπούν απεριόριστα πολύ και τίποτα δεν θα το αλλάξει αυτό, ε, εντάξει… Αυτό το μικρό πιτσιποκάκι σου τη σπάει λίγο, ειδικά όταν η μαμά του λέει «Τι παιδάκι είσαι εσύ!» ή ο μπαμπάς του τσιμπάει τρυφερά τη μύτη.
Μέχρι χθες όλες αυτές οι σκέψεις…
Μέχρι χθες που η Αθηνά διάβαζε ένα βιβλίο πάνω στο κρεβάτι μας και δίπλα της άραζε ο μικρός. Εγώ πετάχτηκα μέχρι την κουζίνα, όταν ξαφνικά άκουσα το μικρό να κλαίει. Ήταν η ώρα του για μαμ. Τελείωσα το πλύσιμο του πιάτου που είχα στα χέρια μου και κινήθηκα προς την κρεβατοκάμαρα. Και καθώς πλησίαζα, είδα την τρυφερότερη εικόνα της ζωής μου:
η Αθηνά είχε σκύψει πάνω από το κεφαλάκι του και τον γέμιζε σβουρηχτά φιλιά. Ο μικρός δεν έκλαιγε πια, αλλά έκανε «Ου ου!» χαράς.
Και τότε συνειδητοποίησα ότι η μεταξύ τους αγάπη έχει ήδη γεννηθεί… Και με το χρόνο θα μεγαλώσει… Και ας έχουμε και μερικά επαναστατικά «Όχι» στο μεταξύ! Άλλωστε… αγάπη με το ζόρι, δεν γίνεται!
Tελικα μονο τα δικα μου παιδακια εχουν θεμα.εχουν 22 μηνεs διαφορα η μεγαλη ειναι 4μιση και ο μικροσ 3,αλλα απο οταν γεννηθηκε δεν το εχει δεχτει ποτε,ωρεs ωρεσ δειχνει καποια στοιχεια αγαπηs απεναντι του αλλα τιs περισσοτερεs φορεσ δεν το θελει καθολου και το χειροτερο ειναι οτι ειναι επιθετικη απεναντι του πολυ!!!!Απεναντιαs ο μικροs την λατρευει!!!! εχω δοκιμασει τα παντα ακομα και ψυχολογουs αλλα.....τιποτα!ανησυχω και στεναχωριεμαι απιστευτα καθημερινα.πραγματικα αν καποιοσ εχει να μου πει καποια τεχνικη ασ το κανει γιατι θα σκασω!!
3 χρονων ο μεγαλος μου οταν γεννησα την δευτερη!την αγαπησε μεμιας!την προσεχε,της τραγουδουσε,15 μερων προσπαθουσε να βαλει την ψευδοθηλη να την θηλασει "ντιντη(κωνσταντης) γαλα μπεμπα"!!!!!! 3 χρονων η δευτερη οταν γεννηθηκε η τριτη!την λατρεψε!εισαι η φιλη μου της ειπε!της λεει και μυστικα!την κουναει στο "ληλατς" με πολλη υπομονη!παιρνει την κουκλα της και θηλαζει διπλα μου κι αυτη! αλλα και η μικρη τους λατρευει και προχθες 6μιση μηνων μονο μπουσουλησε για να τους φτασει!!! τωρα σε αλλα 3 χρονια τι θα κανουν εδω μεσα δε ξερω!ουτε τι θα κανω εγω!!!ή μαλλον ξερω!εγω θα κανω το Ν.Α.Τ.Ο και ο μπαμπας τον Ο.Η.Ε!!! (ωρες ωρες νιωθω οτι την εχουν σα σκυλακι αλλα αφου την αγαπανε φτανει!!!)
Ολιβια! Σε διαβάζω εδώ και πάααααρα πάαρα πολυ καιρο..και δεν έχω γράψει ποτέ καποιο comment στην ενότητα που γράφεις για τις περιπετειες σου με τα ζουζουνακια!!Ευχομαι μια μέρα να γίνω μανουλα,να ζήσω αυτό το θαύμα της ζωής! Γράφεις πάρα πολύ ωραια,και διαβάζω τις αναρτησεις σου με πολύ χαρά!Ευχομαι ΥΓΕΙΑ στην υπέροχη οικογενεια σου..Υγεία και αγάπη,και ΟΛΑ καλά θα πάνε!! Φιλια!
πλζ πλζ.. μην ξανακούσω αυτή την ιστορία με την γκόμενα.. πέρυσι που κάναμε τη μικρή μας την άκουσα τόοοοοοοοοοοσες φορές γιατί ήταν τόοοοοοοοοοοοοοσο της μόδας... που μου έφερνε αηδία. Εξ αρχής δηλαδή ο παραλληλισμός των παιδιών μου με γκόμενες με αποθούσε :) αλλά όταν ερχόταν ο ένας μετά τον άλλον και μου το λέγανε με μεγάλη χαρά και εξυπνάδα βαρέθηκα. Νομίζω ότι ο γιωσαφάτ το ξεκίνησε? Για εμένα στην αντίστοιχη φάση δεν ήταν σημαντικό να μάθει να τον αγαπάει (δεν υποχρεώνεις τον άλλον να αγαπάει) αλλά να μάθει ότι είμαστε οικογένεια και έχει αδερφάκι. Αυτό το συναίσθημα καλλιεργήθηκε στη μικρή μας και αυτό είναι που την έκανε να αισθάνεται καλά να είμαστε όλοι μαζί και να μην θέλει να την διώξουμε. Επίσης την βοηθάνε παραλληλισμοί από τα δικά μας αδέρφια του μπαμπά και της μαμάς δηλαδή. Γενικά αν και της έχωνε καμιά εδώ και εκεί .. δεν είπε ποτέ να φύγει και έλεγε πολύ υπερήφανη.. είμαστε οικογένεια και είναιη αδελφούλα μου.
Ετσι οπως το εγραφες νομιζα οτι θα πεις οτι ειδες την Αθηνα να κοπαναει το μωρο... Ουφ χριστιανη μου!
Καλημέρα είναι υπέροχο! Εμένα η κόρη μου αντιθέτως από την αρχή έπεσε πάνω της να την φάει από τη χαρά της. Ήθελε να την πιάσει, να την σηκώσει, να την φιλήσει, να την πλύνει, να την ταίσει, μέχρι και να της αλλάξει την πάνα μέχρι που κάτι δε μύριζε και τόσο καλά χαχαχαα. Είναι σχεδόν 5 χρονών και γεννήσαμε τον Ιούλιο το δεύτερο μωράκι. Εμείς από το φόβο μας ήμασταν οι "οχι" παρά το παιδί... Όχι φιλιά, όχι πολύ κοντά, όχι στο χέρι, όχι στο κεφάλι, όχι να τη ζουλάς... όχι... όχι... Συνειδητοποίησα λοιπόν πως πρέπει να την αφήσουμε να την αγαπήσει όπως αυτή θέλει απλά να της βάζουμε όρια εξηγώντας ότι μπορεί να πονέσει, να χτυπήσει ή να κολήσει ιωσούλα [όπου ήδη περνάμε την πρώτη από τα Χριστούγεννα και τα έχουμε δει όλα 15 μέρες]. Απλά θέλει τρόπο [από εμάς] και χρόνο [για όλους μας]. Μετά από 5 μήνες βρήκαμε τους ρυθμούς μας κι εμείς κι έτσι την αφήνουμε να την αγαπήσει με τον πληθορικό της τρόπο χωρίς όχι :) και φυσικά ακόμη αυτή έχει τις περισσότερες αγκαλιές και ζουζουνίσματα, η "νινούκα" απλώς μας κοιτάει και γελάει δυνατά. Κάποτε παίρνω και τις δυο αγκαλιά σφιχτά και ρωτάω την 'μεγάλη' ... "Ποιά είναι η πιό ευτυχισμένη μανούλα στον κόσμο;" "ΕΣΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ". Είναι υπέροχα... έτσι απλά ; ) και το μαγικό όλων είναι ότι αυτό το μωρό από την πρώτη μέρα που ήρθε σπίτι ήταν σα να ήταν ΠΑΝΤΑ εκεί! <3 .
Μια παρόμοια εικόνα έχω και εγώ με τον Μιχαήλ και την Μαργαρίτα. Η μικρή κοιμόταν στο καλάθι της. Πρέπει να ήταν λίγο πριν σαραντίσει. Ευκαιρία δοθήσας, πήγα στο μπάνιο. Και φυσικά η μικρή μου ξύπνησε. Την ακούω να κλαίει και της φωνάζω έρχομαι καλή μου. Όταν βγαίνω από το μπάνιο, βλέπω τον Μιχαήλ μου να έχει πάει κοντά της και να έχει σκύψει πάνω από το καλάθι της και να της λέει: "Μην κλαις, εγώ είμαι εδώ. Δεν θα σε πειράξει κανείς!" Αχ, πλάνταξα η μάνα!
αυτη η φαση του οχι να μην σε στεναχωρει. κραταει λιγο και περναει ακομα πιο γρηγορα. ειναι φυσιολογικο. δοκιμαζουν τα ορια τους. :)
αχ ετσι ειναι,υπαρχει αγαπη αναμεσα στα αδερφια πολυ αγαπη. εγω προχθες δακρυσα οταν πηγα να τραβειξω της μυξες του μπεμπη ηρθε η κορη μου(27 μηνων) κλεγοντας και μου ελεγε να τον αφησω κατω γιατι κλαιει
Δε φανταζεσαι ποοοοσο θα αγαπιουνται ολιβιακι....οι δικες μου παιζουν ξυλο ηδη,αλλα αν μαλωσω τη μικρη που δαγκωνει,ξεμαλλιαζει κ χτυπαει τη μεγαλη,η μεγαλη μου λεει "μη φωναζεις στην αδερφη μου.ειναι μικρουλααα..." και παει την αγκαλιαζει,τη φιλαει,της λεει οτι την αγαπαει κ μενα με κοιταει θυμωμενα και μου λεει "αντε μαμα...εισαι κακια..." και οοολα αυτα ενω δευτερολεπτα πριν εκλαιγε επειδη τη χτυπαγε η μικρη....
.....ολα θελουν το χρονο τους....κατσε να μεγαλωσουν κ τα δυο κι αλλο και θα δεις υπερασπιση μετα μεταξυ τους....!!!στη φωτο ο μπεμπης ειναι ιδιος η μαμα ομως...
Αυτος ο μικρουλης οταν μεγαλωσει εχει να καψει πολλες καρδουλες!!και κοριτσια συγχωρηστε με που θα αναφερθω σε ασχετο θεμα αλλα ταχω παρει στο κρανιο που λεει ο γιος μου! Διαβασα πριν λιγο οτι μια *μαμα* στην Κρητη που εχει 5 παιδια,εδιωξε απο το σπιτι τον 18χρονο γιο της γιατι δεν ειχε να τον ταισει!!!!!Οταν γεννουσε τα 5 παιδια τι σκεφτοταν η γυναικα? και τι ειναι το παιδι σκουπιδι που το τιναζεις? αργησα να κανω τον γιο μου,λατρευω τα παιδια!! αρρωστησα που το διαβασα! ζητω ξανα συγγνωμη για το ασχετο!! αλλα διαβαζω εδω ποση αγωνια περνουν γυναικες να κανουν τα παιδια τους,θυσια γινονται ! και να πετας το παιδι εξω απο το σπιτι? κοψε το λαιμο σου ,βρες τροπο,οποιονδηποτε τροπο ,και ταισε τα!!με συγχωρειτε παλι!αλλα ειμαι εκτος εαυτου!!
Τι καλούλα... Θα γίνουν αχτύπητο ντουέτο τα Αντωναράκια! Παρεπιπτόντως, σε αυτή τη φωτογραφία, η Αθηνά είναι ίδια η πεθερά σου!!
καλημερα!ποσο σε νιωθω!!σε 2 μηνες γενναω το δευτερο παιδακι μου.εχω ακομα ενα κοριτσακι 4 χρονων και φοβαμαι πολυ την αντιδραση της μολις γεννησω.για την ωρα ανυπομονει να το δει..καθε πρωι με ρωταει ..ακομα να το βγαλεις?μωρε οταν το βγαλω με το καλο τι κανουμε?οεο???
Η Αθηνά όπως είδες τον αγαπάει, εσάς δοκιμάζει, όπως άλλωστε κάνουν όλα τα παιδάκια μας σε κάθε στιγμή τους. και ξέρεις τι κεραίες έχουν τα άτιμα! ποια CIA, ποιο FBI, ποιο ecelon,οι κεραίες των παιδιών πιάνουν αμέσως τα μπόσικα μας και τα χρησιμοποιούν εναντίον μας. Δεν το κάνουν γιατί είναι κακά παιδιά, το κάνουν γιατί έτσι κάνουν τα παιδιά. Θα περάσουν φοβερές αγάπες και φοβερούς καυγάδες, ειδικά μόλις ο Αρχέλαος πει για πρώτη φορά: δικό μου ... τότε θα δεις γέλια! Καλή γλυκειά συνέχεια - φιλιά και στο μεγάλο σου αγόρι!
ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ...ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΨΕΙ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΕΙΣΒΟΛΕΑ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΜΑΔΑ ΣΕ ΟΛΑ...ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ ΩΣ ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΕΡΦΗ, ΣΕ ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΥΣ, ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΡΤΥ, ΣΕ ΕΣΑΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ...ΜΠΟΡΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΑ..ΑΛΛΑ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ...ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΤΟΥΣ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.
Εμένα η κόρη μου είναι 3ων και ο μικρος κάτι μηνών και λιωωωωωωνω όταν του βάζω ορό και αυτός κλαιεί και κάθεται και του πιάνει το κεφαλάκι του και του λέει"μην κλαίς για καλό στο βάζει η μαμά θα γίνεις καλά θα δείς"-οτι δηλαδή της λέω οταν της βάζω ορό-αλλά όλη την υπόλοιπη μέρα δεν λέγομαι μαμά αλλά διαιτητής!
Εννοείται πως θα τον αγαπήσει πραγματικά, γι'αυτό να είσαι σίγουρη ακόμα και αδυναμία να του είχατε πάλι θα τον αγαπούσε!!! Πιστεύω ότι η αδερφική αγάπη θα αναπτυχθεί ό,τι και αν κάνουν οι γονείς, τα παιδάκια σίγουρα θα αγαπηθούν...άλλωστε με τους γονείς κακιώνουν και έχουν παράπονα, τα αδερφάκια δεν φταίνε σε τίποτα ειδικά σε αυτές τις ηλικίες. Να χαίρεσαι τα μικρούλια σου!!!
Τι συγκινητική εικόνα που θα ήταν αυτή!!Σίγουρα κι η Αθηνά θέλει τον χρόνο της,έχασε την "αποκλειστικότητά "της έτσι ξαφνικά και θα της κακοφαίνεται λογικά κάποιες στιγμές! Αυτό όμως σίγουρα δε θα την εμποδίσει να αγαπήσει το αδερφάκι της μέρα με τη μέρα!!Εύχομαι πολλές τέτοιες εικόνες να υπάρχουν και να γεμίζουν το σπίτι σας καθημερινά!