Το κορίτσι μου το όμορφο!Εγώ με 2 μωρά πολύ κοντά και πελάγωσα και ένιωσα ότι "παραμελώ" το ένα,όχι εσύ με 3!!!! Το θέμα είναι ότι κατάλαβες το "λάθος" σου και δουλεύετε τη σχέση σας! <3

Αυτο που περιγραφεις ειναι το συνδρομο σαντουιτς.... Το εζησα ετσι ακριβως σαν μεσαιο παιδι. Ενω καταλαβαινα την αγαπη των γονιων μου, ενιωθα πως περιμενανε απο εμενα να ειμαι αυτονομη και οτι μπορω να τα καταφερω μονη μου... Γενικα περασα ολη μου τη ζωη αναμεσα στο μεγαλυτερο αδερφο μου (που θαυμαζα και αγαπουσα!) και την μικροτερη αδερφη μου (που την φροντιζα κ την προστατευα....οπως παθαινω μεχρι κ σημερα...τρελαινομαι αν την πειραξει καποιος!) Δεν ζηλεψα ποτε τα αδερφια μου , ουτε εκανα κατι πολυ ιδιαιτερο για να τραβηξω την προσοχη των γονιων μου...αλλα οσο θυμαμαι τον εαυτο μου ήμουν ενα διακριτικο παιδακι, που δημιουργουσε το χωρο του κ το χρονο του (ισχυει μεχρι κ σημερα που ειμαι 33 και λιγες μερες πριν γινω μανουλα για πρωτη φορα!) Μπορει το παιδακι σου (που ειναι κουκλιτσα!) να ειναι καλοβολο και να μην παραπονιεται....αλλα μην νομιζεις πως κατα βαθος δεν νιωθει μια μικρη μελαγχολια! Αφου εχεις αντιληφθει το θεμα κανε κατι αν το βελτιωσεις! (Η μαμα μου εφτασε τα 50 για να το καταλαβει οταν παρακολουθησε μια διαλεξη παιδοψυχολογου πανω στο αντικειμενο....και απο τοτε νιωθω πως προσπαθει να "επανορθωσει" !!!) Να σου ζησουν τα κουκλακια σου!! σου στελνω κ ενα σχετικο αρθρο που ειχα πετυχει προ καιρου: http://www.happyparenting.gr/paidi-efhbos/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/symperifora-paidi/803-%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CE%B7-%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC-%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1.html

Καλημέρα και να είναι καλά όλα τα παιδάκια μας! Και εμείς είχαμε ανάλογα προβλήματα όταν γεννήθηκε το 3ο μας παιδάκι! Δυστυχώς με τη μεσαία κάναμε μόνο τα διαδικαστικά και όχι όλα γιατί παρόλο που είναι τώρα δυόμισι τρώει μόνη της προσπαθεί να ντυθεί και άλλα καθημερινά μικροπράγματα! Ευτυχώς το καταλάβαμε έγκαιρα γιατί μερικές φορές η ρουτίνα της φροντίδας του μωρού και η κούραση δεν σε αφήνουν να το δεις. Έτσι από τότε αποφασίσαμε να περνάμε όλοι μαζί σαν οικογένεια τα Σάββατα μας κάνοντας πράγματα και οι 5 μαζί... ναι ναι και το μωρό. Πάμε σε μουσεία, ζωγραφίζουμε, παίζουμε, πάμε παιδική χαρά, για περπάτημα κα... αλλά όλοι μαζί (και το μωρό στο sling). Από τότε έχουν ηρεμήσει τα μεγαλύτερα αρκετά και το "σαντουϊτσάκι" όπως λες κι εσύ χαμογελάει και πάλι! Είναι σημαντικό να νιώσουν τα παιδιά οτι δεν τα ξεχωρίζουμε και ότι αγαπάμε περισσότερο το ένα από το άλλο. Βέβαια προσπαθούμε όλοι την εβδομάδα να συμβαίνει αυτό και προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα και με το κάθε ένα ξεχωριστά γιατί έχουν διαφορετικές ανάγκες λόγω διαφοράς ηλικίας. Αυτά! Φιλιά σε όλες!!!

Σ'εμένα αρχικά συνέβη το αντίθετο. Οταν γεννήθηκε ο δεύτερος, δύο χρόνια μετά τον πρώτο, άρχισα να νιώθω ενοχές απέναντι στον πρώτο ... και νομίζω αυτό δεν το έχω ξεπεράσει ποτέ. Δηλαδή ακόμα και τώρα σκέφτομαι ότι ξαφνικά στα 2 του χρόνια αναγκάστηκε να γίνει ο "μεγάλος". Οταν βέβαια ήρθε το τρίτο παιδί, το δεύτερο ήταν ήδη 4,5 χρονών αλλά ακόμα ήταν πολύ της αγκαλιάς. Μετά την έχασε κι αυτος την αγκαλιά για το μωρό. Υπάρχουν στιγμές που τον κοιτάζω και νιώθω ότι δεν ζητάει ότι έχει στο μυαλό του. Ο μεγάλος κι ο μικρός είναι πολύ απαιτητικοί και έντονοι χαρακτήρες, ο μεσαίος είναι λίγο "στον κόσμο του", αλλά μάλλον αυτό έχει να κάνει με την ψυχολογία των μεσαίων που νιώθουν κάπως παραμελημένοι. Αυτό που καταλαβαίνω σε γενικές γραμμές είναι οτι οι μαμάδες όπως και να γίνουν τα πράγματα θα νιώθουμε ενοχές .. Νομίζω ότι το καλύτερο είναι να προσπαθήσουμε να ζήσουμε το τώρα χωρίς ενοχές, γιατί έτσι κι αλλιώς εμείς ξέρουμε ότι η αγάπη μας είναι ίδια για όλα τα παιδιά μας κι έτσι είναι σίγουρο ότι κι αυτά σιγά σιγά θα ισορροπήσουν περισσότερο.

einai koukla na ti xairesai k na asxolitheis ligo perissotero kalo tha einai nomizw fainetai k paneksipni....

Κατ'αρχάς να πω ότι η Λυδία είναι απ'τα πιο όμορφα παιδάκια που έχω δει, μου θυμίζει τη βαφτισιμιά μου που έχει ακριβώς ίδια ηλικία. Να σου ζήσουν όλα! Λοιπόν, εγώ δεν έχω παιδιά αλλά έχω δύο μικρότερους αδερφούς..ο ένας λοιπόν γεννήθηκε 13 μήνες μετά από μένα και ο άλλος 5 χρόνια μετά από μένα. Όντως το δεύτερο παιδί, ειδικά όταν έχει τόσο μικρή χρονική απόσταση από το πρώτο, δεν τραβάει και πολύ την προσοχή. Εγώ το καταλαβαίνω από τις φωτογραφίες: δικές μου φωτογραφίες απ'όταν ήμουν μωρό έχουμε άπειρες, του αδερφού μου μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού (χωρίς υπερβολές). Ξέρεις, εγώ ήμουν το πρώτο παιδί-εγγόνι-ανήψι κ είχα ήδη τραβήξει την προσοχή...με τον Γ. όμως αντέδρασαν πιο χαλαρά. Όσο για το δικό μας στερνοπούλι που γεννήθηκε 5 χρόνια μετά τη γέννησή μου...φυσικά και τράβηξε την περισσότερη προσοχή. Ακόμα και σήμερα που είναι 20 χρ. φαντάρος..είναι ο βενιαμίν μας! Πάντως, τον μεσαίο δεν είδα να τον ενοχλεί ποτέ αυτή η κατάσταση...εντάξει, δεν είπα φυσικά πως τον είχαν γραμμένο οι δικοί μας...αλλά παίζει ρόλο ο χαρακτήρας του καθενός. Ο μεσαίος αδερφός μου νομίζω το απήλαυσε επειδή πάντα ήταν περισσότερο ανεξάρτητος και αυτόνομος από εμένα και τον μικρό. Ίσως αυτή η ανεξαρτησία και αυτονομία που είχε από πάντα να ήταν αποτέλεσμα του ότι ήταν παιδί "σάντουιτς"...ίσως να ήταν απλώς η συνέπειά του. Δεν ξέρω τι συμβουλή να σου δώσω γιατί δεν είμαι μαμά, όμως θα σου πρότεινα να συνεχίσεις να δουλεύεις τη σχέση σου με την κόρη σου, γιατί είναι μία ιδιαιτέρως γοητευτική σχέση που πρέπει να βασιστεί σε γερά θεμέλια.