Το αυτοκολλητάκι μου (κυριολεκτικά)
Εδώ και 2.5 περίπου χρόνια μεγαλώνω ένα υπέροχο παιδί!
Ένα όμορφο, γλυκύτατο και αρκετά έξυπνο κορίτσι. Το ταξίδι μαζί της μαγευτικό, πρωτόγνωρο μιας και είναι το πρώτο μου παιδάκι.
Η Μ. είναι ένα παιδί που ήρθε στην ζωή μας μετά από πολλές προσπάθειες. Έχει φέρει τεράστια αλλαγή στην ζωή όλης μου της οικογένειας. Δεν υπάρχει έστω και ένας που να μην της έχει αδυναμία. Και γενικότερα όποιος την γνωρίζει γοητεύεται….. Μαγικά!!! Έχει χάρισμα νομίζω σε αυτό.
Όλα καλά θα μου πείτε.. ποιος είναι ο λόγος αυτού του γράμματος;
Όχι να κουκουβαδίσω.. Αυτό το κάνω 24 ώρες την μέρα..
Δεν θα το κάνω εδώ. Εδώ θα μοιραστώ τον φόβο μου.
Ας τα πάρω όμως από την αρχή..
Μια υπέροχη εγκυμοσύνη με τις απαραίτητες μικρές θυσίες ώστε να πάνε όλα καλά. Μετά την γέννηση ξεκίνησε του ταξίδι του θηλασμού! Ένα ταξίδι που με μάγεψε και που κράτησε 2 υπέροχα χρόνια. Είχα βλέπετε την πολυτέλεια του άπλετου ελεύθερου χρόνου, μιας και είμαι άνεργη. Το ταξίδι αυτό ήταν και δύσκολο, δεν ήταν μόνο μαγικό… Πρώτα από όλα η μικρούλα μου έφτασε 20 μηνών σχεδόν για να κοιμηθεί όλη την νύχτα!!! Θήλαζε κάθε 4 ώρες περίπου. Και τα βράδια ακόμα πιο συχνά. Λόγων μεγάλων προβλημάτων στα οστά μου, ο θηλασμός γινόταν με εμένα ξαπλωμένη και εκείνη στο πλάι.
Ήταν βαρύ μωράκι το μωρό μου! Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, η κούνια ήταν διακοσμητικό έπιπλο και κρεβάτι μας ήταν το κρεβάτι της μαμάς!
Την Μ. την έχω μεγαλώσει αποκλειστικά μόνη μου. Η πεθερά μου πολλά χιλιόμετρα μακριά και ηλικιωμένη, η μαμά μου πολύ ηλικιωμένη, αδελφές δεν είχα την τύχη να έχω.
Ο μπαμπάς να λείπει από το σπίτι λόγων δουλειάς, 15 και 16 ώρες και όποτε ερχόταν και μας έβρισκε ξύπνιες, νύσταζε εκείνος πολύ… Οπότε το γλυκό μου το παιδί, έμαθε με εμένα. Ήξερε ότι το γάλα της θα της το δώσω εγώ. Εγώ το μπάνιο της, εγώ την αγκαλιά όταν φοβάται, εγώ το χάδι, εγώ το φιλί για καληνύχτα!
Μην με παρεξηγήσετε.. Και βγαίναμε!! Και σε συγγενείς πηγαίναμε και στους παιδότοπους και σε φίλες και στους παππούδες.. Πάντα όμως μέχρι και μια ηλικία περίπου 18 μηνών κολλημένη πάνω μου.. Αν κάτι δεν της πήγαινε καλά έτρεχε και κρυβόταν στην αγκαλιά μου. Με όλους συναναστρεφόταν αλλά με μετρό που το έβαζε αυτή.. υπήρχαν λοιπόν τα όρια της με τους άλλους και μετά εγώ… η λύση έκτακτης ανάγκης (Η Λέα όπως με ονομάζω εγω). Η μαμά..! Στην αρχή μου φαινόταν έως και αστείο. Βλέπετε δεν έχω αλλά παιδιά για να έχω μετρό σύγκρισης.. νομίζω ότι σε κάτι τέτοια θέματα οι μανούλες λειτουργούμε βάση ενστίκτου… το δικό μου ένστικτο θέλει κάτι καιρό τώρα να μου πει…
Ζώντας την μικρή μου και αξιολογώντας την, ένα καμπανάκι κτυπάει μέσα μου… αχνά βέβαια πολύ αχνά, γιατί παρόλα αυτά έχω ένα πολύ έξυπνο και ιδιαίτερο παιδί σε σημείο που την χαζεύουμε συχνά ο πατέρας της και εγώ…. όμως το καμπανάκι συνεχίζει.. τι να πω; μπορεί απλώς να είμαι υπερβολική, μπορεί να είναι το άγχος της μάνας αυτό.. μπορεί όμως και όχι……
Σήμερα είναι ακόμα πάνω μου…. Ο θηλασμός έχει τελειώσει κάτι μήνες τώρα (περίπου 5), αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει.. δεν το έχει δεχτεί όπως θα έπρεπε…. Θέλει μόνιμα να έχει το χέρι της μέσα από την μπλούζα μου και να ακουμπήσει το στήθος μου.. μέρα νύχτα.. μα είτε βλέπει ταινία, μα είτε είμαστε στους παππούδες, μα είτε ξαπλώνουμε για να κοιμηθούμε… από την ώρα δε που έχει σταματήσει ο θηλασμός έχει αναπτύξει μια ανυπόφορη γκρίνια για τα πάντα!!!
παραδείγματα..
Ξυπνάμε, λέμε καλημέρα, αγκαλιαζόμαστε, κάνουμε τα δικά μας και αν χρειαστεί να φύγω για λίγο από κοντά της κλαίει, αν αλλάξουμε πάμπερς κλαίει, αν βάλουμε την μπλούζα της φοβάται και κλαίει, αν δεν γίνουν τα πράγματα μέχρι και την συγκεκριμένη λεπτομέρεια όπως τα θέλει … ε κλαίει… και της μιλάω και της εξηγώ και της ξαναμιλώ και τα αναλύουμε τα πράγματα εις βααααάθος… πράγμα που δεν περίμενα ότι θα κάνω με ένα δίχρονο+.. Αλλά αποτέλεσμα μηδέν! 0! Δεν ξεκολλάει απο πάνω μου και έχω αρχίσει να πνίγομαι… και έχω αρχίσει να έχω τύψεις που πνίγομαι … και κλαίω.. και πιέζομαι.. και όσο πιο πολύ πιέζομαι τόσο πιο πολύ κλαίω… και ανησυχώ…
Μήπως η παραπάνω αγάπη και προσοχή που της έχω δώσει της έκαναν τελικά κακό;; Δημιούργησα ένα παιδί ανασφαλές;;;;
Μια φίλη μου μου είπε πρόσφατα για την κόρη της μέσα σε μια παρόμοια κουβέντα μας… «Από τότε που έκανα βήματα εγώ πίσω, η κόρη μου έκανε βήματα μπροστά….» Εννοώντας ότι από τότε που σταμάτησε να δείχνει ενδιαφέρον, το παιδί της προχώρησε..
Έτσι είναι;;;
Πρέπει να αρχίσω να απομακρύνομαι από εκείνη…;
Να μην της δείχνω στοργή, να μην είμαι δίπλα της;; Να μην την φιλώ συνέχεια;; Η αγάπη μου της κάνει κακό;; Μπορεί απλώς να είναι έτσι τα παιδιά, μπορεί όμως και όχι. Έχω σκεφτεί αρκετές φορές την λύση ενός παιδοψυχολόγου. Δεν το έχω κάνει ακόμα. Και δεν ξέρω αν θα το κάνω.. όλα αυτά είναι άγνωστα σε μένα. Οι μόνοι γιατροί που γνώρισα σαν παιδί ήταν ο δερματολόγος, η παιδίατρος και τα λοιπά..
Ο παιδοψυχολόγος είναι άγνωστο υλικό..
θα δούμε….
Προς το παρόν ακόμα την παρατηρώ, την καθοδηγώ (ελπίζω), την «ακούω και την νιώθω». Ο χρόνος θα μας δείξει τον δρόμο.. αν όλα αυτά είναι σκόρπιες σκέψεις μιας υπερβολικής μαμάς ή κάτι άλλο που ούτε να σκεφτώ δεν θέλω…
Λ.Ε.Α
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Glukia manoula L.E.A. eisai polu truferh kai euaisthith..mpravo sou katarxhn pou megalwneis monh sou th mikroula sou thelei polu upomonh kai agaph gi auto..Thelw na sou pw na mhn stenaxwriesai einai fusiologiko na einai autokollhtouli sou afou eisai to A kai to W sth zwh ths!Mono esena xerei toso kala kai eiste kai olh mera mazi!thn exeis kai ligo kalomathimenh apo oti katalava..etsi sumvainei me ta prwta.Ta kalomathainoume oso einai mikroulia kai glukoulia kai aprostateuta theloume na tous xarisoume ton kosmo olo!kai meta megalwnoun siga siga kai ginontai (tsimpourakia)egw etsi lew ton mikro mou!kai arxizoun tupseis kai enoxes oso prospathw na ton xekollhsw!kai na sou ta klamata h kuria...Ti ftaiei kai auto to kahmenouli?Egw ton kaloematha stis aggalitses kai sta filakia kai stous xorous kai sto mila mila olh mera!Megalwnoun omws kai siga siga xekollane de se xreiazontai toso..Einai mikroula gia paidiko eidika an den douleueis kai mporeis na thn exeis spiti kane ligh upomonh kai steiltein argotera..Emena einai 3,5 kai tha ton grapsw tou xronou(fovamai tis arrwsties)einai mikroulhs na tis perasei akomh..tou xronou den tis glutwnoume!xaxaxaxa
Τα παιδιά έχουν ανάγκη την αγάπη μας αλλά και να μάθουν να στηρίζονται στα πόδια τους. Αυτός ηταν και για εμένα ο μεγάλος φόβος μου. Φωναζε μαμά μου και αντί να λιώνω φοβόμουν οτι είναι κολλημένος πάνω μου. Χαίρομαι που τον έχω μεγαλωσει μονη μου με τον άντρα μου και καμαρωνω για τα τόσα του χαρίσματα αλλά αυτό δε μου άρεσε. Ναι τον θηλασα 11 μηνες και ειναι αληθεια οτι ειναι διαφορετικό το δεσιμο. Αυτός ηταν και ενας απο τους λόγους που πήγε απο 22 μηνών παιδικό. Τον βλέπω να τρέχει χαρουμενος να μπει στην ταξη και τον καμαρωνω ακομα πιο πολύ γιατί μεγαλώνει και μπορεί να σταθεί και χωρίς να είναι πανω σε έμενα
μικρη περναει την "τρελλα των 2 "και σε συνδυασμο με την διακοπη του θηλασμου..εεε, ηρθαν μαζεμενα τα "χτυπηματα"!θελει υπομονη και να της μιλας, να της εξηγεις τα παντα, γιατι τα καταλαβαινουν οοολα.. xxx
υπομονη, γλυκια μου! τα παιδακια περνανε απο διαφορα σταδια και αλλαζουν συμπεριφορες.Μην φοβασαι, νομιζω πως η αγαπη και το χαδι και τα φιλια και οι αγκαλιες μοοονο καλο της κανουν.μεγαλωνουν (πολυυυ γρηγοραααα) και ολα αυτα θα τα θυμομαστε με νοσταλγια..οταν θα παρακαλαμε τις κορες μας για μια αγκαλια..νομιζω, πως η
Συμφωνώ ότι η πολύ αγάπη δεν έβλαψε κανένα αλλά θα πρέπει σιγά σιγά το παιδάκι να αποκτήσει το "χώρο του". Κανένας δεν σου είπε να μην την φροντίζεις να μην την αγαπάς να μην παίζεις μαζί της να μην έχει τις αγκαλιές της τα χάδια και τα φιλιά της αλλά θα πρέπει με αργά βήματα να την ξεκολλάς από πάνω σου. Στην αρχή θα είναι πολύ δύσκολο και θα αισθάνεσαι απίστευτα ένοχη ότι δεν το αγαπάς και δεν το φροντίζεις και δεν το αισθάνεσαι αλλά πρέπει να είσαι πάρα πολύ δυνατή για 2, αποφασισμένη και αποφασιστική χωρίς πισωγυρίσματα γιατί δεν θα μπορέσεις να ξαναρχίσεις. Οι αντιδράσεις φυσικά τις πρώτες μέρες θα είναι πολύ έντονες γιατί το παιδί χάνει τα κεκτημένα του αλλά εσύ πρέπει να είσαι βράχος. Ξεκίνα με το κρεβάτι. Βάλε τα αγαπημένα της κουκλάκια στόλισέ το με τις αγαπημένες της ηρωίδες και παιχνιδια και άφηνέ την όσο περισσότερο μπορείς την ημέρα μέσα στο δωμάτιο για να αρχίσει να το αισθάνεται δικό της. Σιγά σιγά μόνη της θα το ζητήσει να κοιμηθεί. Πιστεύω ότι ο παιδικός θα είναι μεγάλο ψυχολογικό σοκ για αυτή γιαυτό ας αργήσει λίγο. Εγώ εύχομαι καλό κουράγιο και καλή δύναμη
Μανούλα μην ανησυχείς και θα έλεγα καλύτερα ευχαριστήσου αυτή την επαφή. Οι άμυνες των παιδιών στις αλλαγές είναι τρομερές. Αν της πας κόντρα θα έχεις τα αντίθετα αποτελέσματα, οπότε κέρδισε την εμπιστοσύνη της, δώσε της να καταλάβει ότι η μανούλα θα είναι πάντα εδώ, και όταν νιώσει έτοιμη θα "πετάξει". Και εμένα την κόρη μου την έλεγαν "η καρφιτσούλα σου Βίκυ μου" και πάντα καμάρωνα! Τί πιο υγειές από τον δεσμό μητέρας-παιδιού?
Η λυση ειναι μια: ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ!!! Εχω περασει ακριβως τα ιδια ειδικα στην ηλικια 2-2,5 με την κορη μου....
Πόσο πολύ σε καταλαβαίνω να ξέρες!Εχω ένα αγοράκι 2,5 χρονών,έγω αντίθετα με έσενα δεν θήλασα και λόγω οτι έπρεπε να επίστρέψω στην δουλεία άφηνα το μικρό μου απο 3 μηνών στην νονά του και στην γιαγιά του.Ήθελα απο μικρό να μάθει να κάθεται με όλους,όσο και κληρό ήταν να τον αφήνω απο τόσο μικρούλη,τόσο πίστευα οτι έτσι πρέπει για να μαθαίνει να μην είναι μόνο με την μαμά.Μέχρι όταν ήταν 9 μηνών δούλευα έξι ώρες τα πρωινά,απο 9 μηνών και μετα ξεκίνησα πάλι το 8ωρο μου με αποτέλεσμα λόγω οτι δουλεύω σπαστό ωράριο,τα μεσσιμέρια που ήμουν σπίτι ο μικρός κοιμόταν και τον έβλεπα κάνα 2ωρο την ήμερα,ήταν η ποιό άσχημη περίοδο της ζωής μου.Μετά τον χρόνο λοιπόν όσο μέγαλωνε και άρχιζε να καταλαβαίνει τόσο κόλλαγε πάνω μου,καταστρώναμε ολόκληρο σχέδιο απόδρασης για να πάω στην δουλεία,είμασταν σπίτι τα σαβ/κα και αν με έχανε αποτο οπτικό του πεδίο έστω και για ενα δευτερόλεπτο άρχιζε και έκλαιγε και έτρεμε,όταν ήμουν εγω έκει δεν ήθελε να πάει ουτε στου μπαμπά του την άγκαλια,πηγαίναμε σε παιδότοπους ή στα ξαδελφάκια του και για να παίξει με τα παιδάκια έπρεπε να είμαι ακριβώς δίπλα του,και πόσα άλλα ακόμα.Εκει που θέλω να καταλήξω είναι οτι ίσως είναι και θέμα χαρακτήρα,είμαι μια περίπτωση ακριβώς αντίθετη απο εσένα και εχω ενα παιδί κολλημενο πάνω μου και εγω.Ο Άλεξανδρος άρχισε να άλλαζει απο τότε που ξεκινήσαμε παιδίκο (να μην θυμάμαι τι τράβηξα στην αρχη μέχρι να κάτσει στο παιδικο),μίλησα με παιδοψυχολόγο για τα θέματα ανασφάλειας και με βοήθησε πολύ!
Γεια σου! να χαιρεσαι το κοριτσακι σου! νομιζω οτι δεν εχει να κανει με την διακοπη του θηλασμου αλλα με την ηλικια...και η δικια μου που ειναι κοντα στα 2 εχει αντιδραστικη συμπεριφορα...και παρα παρα πολλα παιδακια αυτης της ηλικιας το ίδιο! σε καταλαβαίνω που λες οτι κουραστηκες και εγω για αρκετο διαστημα μεγαλωνα μονη μου τα παιδια μου...εχει την απιστευτη ομορφια αυτο αλλα και τις δυσκολιες του! προτεινω σιγα σιγα να πατε σε δραστηριοτητες για παιδακια και σταδιακα να ξεκινησετε παιδικο! θα της κανει καλο!! να ειστε καλα :-)
Πώς γίνεται η πολλή αγάπη να βλάψει ένα παιδί; Δεν το πιστεύω με τίποτα. Η μεγάλη μου κόρη είναι τώρα 3 χρονών παρά 1 μήνα κ βάζει το χέρι της μέσα στην μπλούζα μου από τότε που κόψαμε τον θηλασμό στους 21 μήνες. Την ηρεμεί πριν κοιμηθεί, όταν νιώθει ανασφάλεια κτλ. Ε, κάποια στιγμή θα το κόψει. Εγώ θα σου έλεγα να μην ανησυχείς, το κοριτσάκι σου είναι ένα ευαίσθητο παιδί!
κοριτσια...μικρα βηματα καθε φορα...οι αλλαγες οι μεγαλες απαιτουν κ μεγαλες θυσιες...δεν γινεται να κανεις ομελετα χωρις να σπασεις αυγα...εγω τα ειδα ολα αυτα που μου λες απο φιλες κ ετσι αντι να θηλαζω τα παιδια μου για βραδυ τους εδινα αντληση...για 1 χρονο το πρωτα κ για οσο παει στο δευτερο. επισης, το ειχα ξανακουσει αυτο με το χερι στην μπλουζα απο μεσα κα γιαυτο οταν θηλαζω το μωρο, το ακουμπαω σε μια πανουλα βαμβακερη κ οχι επανω μου...κ ετσι οταν κοιμαται , κοιμαται με το πανακι αυτο αγκαλια....κ πιανει! μην την μαλωνεις γιατι κ εσυ η ιδια βοηθησες στο να καλιεργηθουν οι συνηθειες της αυτες...που καποτε σε ευχαριστουσαν αλλα τωρα οχι.... εμεις οι γονεις φταιμε για τα θεματακια προσκολησης...γιατι εμεις δεν μπορουμε να απογαλακτιστουμε απο τα παιδακια μας! βρες κατι εναλλακτικο...μια μπλουζα σου φορεμενη να χει την μυρωδια σου κλπ κλπ
kalispera lea.k egw eimai se paromoia katastasi.o antras mou einai kapetanios opote to agoraki mas (1,5 xronwn)to megalwnw apokleistika egw,eimaste mazi 24/7 k fusika autokollitoi opws eseis.exw voi8eia (eutuxws) apo ti mama mou i opoia menei oute 5 lepta apo to spiti mou gia na ta vgalw pera.opws k esu den mporw na kanw vima xwris na erxetai apo pisw to agoraki mou k pote ma pote den 8elei na pigainei se allous,8elei prwta ton xrono tou k an 8elei paei monos tou meta apo ligo.m'aresei omws pou eimaste toso demenoi.den 8elw vevaia na to kanw mamakia i e3artimeno apo mena alla einai molis 18 minwn,oli mera einai me ti mama tou pou to taizei,to allazei,to agapaei oso tpt ston kosmo k pou 8a to frontisei oti k na ginei.an etsi ais8anetai asfaleia den 8a tou to sterisw oute 8a akousw opws k den akousa pote opote mou elegan "min ton exeis etsi panw sou sunexeia,den 8a mporei na kanei tpt monos tou ktl".8elw to agoraki mou na niw8ei pws oti k na ginei i mama 8a einai ekei akoma k an xreiastei na ginei megaluteros apo to koritsaki sou.auto pou 8elw na pw einai oti den xreiazetai kata tin gnwmi mou na katafugeis se paidopsuxologous i na min tis dwseis simasia k na deis ti 8a ginei.apla sunexise na tis deixneis tin agapi sou.
Αγαπητή φίλη ας πάρουμε τα πράγματα ένα ένα. Πρώτα απ'όλα το ότι είναι κολλημένη η μικρή επάνω σου είναι μάλλον φυσιολογικό γιατί είσαι το κυρίαρχο πρόσωπο στην καθημερινότητά της. Ίσως πρέπει να αυξήσετε τις κοινωνικές επαφές σας ή να την στείλεις κάποια στιγμή παιδικό για να κοινωνικοποιηθεί και να πάρεις κι εσύ μια ανάσα. Όσο για το θέμα της συμπεριφοράς της με τα κλάματα και τα νεύρα και τις παραξενιές, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο σ'αυτή την ηλικία.Πολλά παιδιά περνάνε αυτή τη φάση στα 2 ή τα 3 χρόνια. Η μικρή μου π.χ. σήμερα έκλαιγε υστερικά για πόση ώρα επειδή άνοιξα εγώ το καπάκι της κρέμας αλλαγής πάνας και δεν την άφησα να το ανοίξει αυτή!Και παθαίνει νευράκια και ξεσπάσματα θυμού ακόμα κι όταν δεν είναι κουρασμένη ή νυσταγμένη. Ακόμα και τα πιο καλόβολα ή υπάκουα παιδάκια που βλέπεις μπορεί να υπήρξαν κάποτε υστερικά δίχρονα!οπότε μην ανησυχείς, δε σημαίνει ότι το παιδί σου είναι προβληματικό στο χαρακτήρα. Επίσης, φυσικά και δεν πρέπει να σταματήσεις να της δείχνεις τη στοργή και την αγάπη σου, γιατί το παιδί νιώθει ασφαλές μόνο όταν οι γονείς εκδηλώνουν φανερά την αγάπη τους και το παιδί νιώθει ότι αγαπιέται. Αλλά πρέπει σιγά σιγά και με μικρά βηματάκια να τη βοηθήσεις να γίνει ανεξάρτητη και να μη φοβάται, να την αφήνεις δηλαδή να "αναπνέει", να κάνει πράγματα μόνη της, να έχει ελευθερίες. Βέβαια πρακτικά δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό όταν είστε όλη τη μέρα μαζί στο σπίτι. Πιστεύω ότι μεγαλώνοντας και όταν πάει σχολείο θα βελτιωθεί η κατάσταση. Πρός το παρόν εσύ πρέπει να την ενθαρρύνεις να κάνει τα δικά της "βήματα" μόνη της. Ελπίζω να σε βοήθησα λίγο!
Den nomizw se kamia periptwsi i storgi kai i agapi na vlaptun to paidi. Symfwnw me tis kopeles pu symvulevun paidiko stathmo, tus dinei autonomia ( kai sti mama!). Kathe paidaki einai diaforetiko, afu einai gero kai kalo den yparxei logos anisixias. Ki egw thilazw akoma (2,5 etwn). Pistevw oti prepei na frontiseis ligo parapanw ton eauto su kai na tu afierwseis perissotero xrono.
Αγαπητή φίλη Λέα, έχω κ εγώ μια κορούλα 28 μηνών και μια μικρότερη 15. Δεν θύλασα όσο εσύ όπως καταλαβαίνεις μια και στην εγκυμοσύνη δεν επιτρέπεται...αν και δεν ξέρω αν θα είχα και την υπομονή σου. Δεν πρόλαβα να δεθώ τόσο αυτοκόλλητα όπως επίσης καταλαβαίνεις, μιας και πολύ γρήγορα έιχα μια ψιλοεπίπονη εγκυμοσύνη και ένα νέο μωρό. Παρ'όλες αυτές τις διαφορετικές συνθήκες με τις οποίες περάσαμε τα 2,5 πρώτα χρόνια της ζωής των κοριτσιών μας, τα αποτελέσματα είναι περίπου τα ίδια...οκ εμείς δεν έχουμε το θέμα στήθος, αν και κάποιες φορές επειδή θυμάται που έβλεπε την αδερφή της να τρώει, αν με δει γυμνή και έιμαι στο ύψος της μπορεί να μου πει θα κάνω μαμ μαμά σαν το μονιόκο και να πιάσει το στήθος μου. Κατά τ'αλλα έχω δύο μικρές κολλημένες επάνω μου. Που κλαίνε το πρωί όπως η δικιά σου, που θέλουν να τις αλλάξω μόνο εγώ και άλλες φορές δεν θέλουν να αλλάξουν καθόλου, που θέλουν να βρίσκονται όπου βρίσκομαι. Κ εγώ πνίγομαι και ας τις λατρέυω δεν είναι ντροπή, είμαστε κ εμείς άνθρωποι. Δε νομιζω πως κάτι είναι λάθος με τα παιδιά μας, φάση περνάνε και θα περάσει. Το να συμβουλευτείς κάποιον ειδικό θα ήταν καλό για να σου δώσει ίσως κάποιες έξτρα ιδέες πως να την αντιμετοπίζεις για να νιώσεις και εσύ καλύτερα. Σε φιλώ και ας μη σε ξέρω... Αλλά να θυμάσαι είμαστε πολλές εκεί έξω. Αν θες να μιλάμε γράψε μου στο facebook Areti Georgila.
Τι εννοείς όταν λες ότι δεν επιτρέπεται ο θηλασμός κατά τη διάρκεια εγκυμοσύνης;
Κατά τη γνώμη μου μανούλα Λ.Ε.Α. είσαι υπέροχη και το κοριτσάκι σου είναι τυχερό να έχει δίπλα του μια τόσο δοτική και αφοσιωμένη μαμά. Και η επιτυχία σου στην ανατροφή της μικρούλας φαίνεται στην ωραία εξέλιξή της, στο πόσο αξιαγάπητη και εξυπνούλα έχει γίνει ήδη.΄ Τα μικρά πράγματα που σε ανησυχούν δεν είναι και τόσο ασυνήθιστα. Οι περισσότερες που θηλάσαμε πάνω από 1,5 χρόνο ξέρουμε ότι ο θηλασμός δεν είναι μόνο τροφή, αλλά και παρηγοριά και παιγνίδι για το παιδί. Κι η δικιά μου, κι άλλα παιδάκια αντίστοιχης ηλικία που ξέρω, δε χάνει ευκαιρία να βάλει το χέρι στο στήθος μου, για να μη σου πω ότι τη νύχτα θα προτιμούσε να κοιμάται μέσα στη δική μου πυζάμα παρά μέσα στη δική της. Θα περάσουν αυτά πιστεύω με τον καιρό. Όσο για την γκρίνια είναι σήμα κατεθέν της ηλικίας. Τώρα αντιλαμβάνονται τα μικράκια μας την πολυπλοκότητα του κόσμου μέσα στον οποίον ζουν και αυτό τους προκαλεί αρκετό στρες παρόλη τη δική μας συμπαράσταση. Με υπομονή και κουβέντα (όπως ακριβώς κάνεις) όλα αυτά προχωρούν προς το καλό. Κι αν σε ανησυχεί η κοινωνικοποίησή της θα μπορούσατε να συμμετάσχετε σε κάποιες εκπαιδευτικές δραστηριότητες ή σε κάποιο playgroup, όπου με τη δική σου διακριτική παρουσία θα ερχόταν σε έπαφή με άλλα παιδιά και να χαρεί την παρέα τους! Εσύ όμως μαμά πρέπει επειγόντως να φροντίσεις τον εαυτό σου! 2,5 χρόνια με σχεδόν αποκλειστική φροντίδα του παιδιού αποτελούν μια απερίγραπτη σωρευμένη κούραση. Πώς να μην κλαις; πώς να μην πιέζεσαι; Ελλείψει επαγγελματικής απασχόλησης υιοθέτησες ολόψυχα το ρόλο της μητέρας, αλλά σίγουρα έχει και άλλες πτυχές η προσωπικότητά σου. Πού είναι το δίκτυο σου; Πού είναι οι διέξοδοί σου; Σχεδίασε για τον εαυτό σου την ευκαιρία να ξεκουραστεί και να χαρεί πράγματα έξω από το μητρικό σου ρόλο και τότε νομίζω ότι όλες οι ανησυχίες σου θα μπουν σε πιο σωστή κλίμακα σε σχέση με την πραγματικότητα.
Το μωράκι σου είναι μικρό ακόμα για να "ανεξαρτητοποιηθεί" όπως θα ήθελες να κάνει... Κι επειδή κανένα παιδί δεν είναι ίδιο, μην ακούς κριτικές τύπου "το δικό μου παίζει μόνο του, του κάνεις κακό, είναι κολλημένο" και τέτοια... Η αγάπη κι η αγκαλιά που του δίνεις τώρα, του δίνει ασφάλεια, σιγουριά. Στην τελική είσαι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο έχει να κάνει όλη μέρα σχεδόν και γι'αυτό είσαι ακόμα όλος του ο κόσμος. Αν απομακρυνθείς θα του κάνεις κακό παρά καλό. Μην φοβάσαι, όταν έρθει ο καιρός θα σε αφήσει, δεν θα είναι "κολλημένο" όπως λες και τότε θα σου κακοφαίνεται κιόλας! Μην ακούς τους κακοπροαίρετους (οι οποίοι τις περισσότερες φορές "το λένε για το καλό σου και του παιδιού"), γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν τη σχέση σου με το παιδάκι σου και πολύ περισσότερο το ίδιο το μωρό σου και τις ανάγκες του.
Αγαπητη μανουλα λεα!!!δε θεωρω οτι το παιδακι σου εχει καποιο ζητημα που χρηζει ψυχολογου,αλλα κ αν στη τελικη αποφασισετε να πατε,παλι δεν ειναι κακο!προφανως το παιδακι μετα τη διακοπη του θηλασμου,να νιωθει λιγο μπερδεμενο κ ανασφαλες.πιστευω οτι ειναι ζητημα χρονου,να αλλαξει η μικρη.μιλωντας της συνεχεια,εξηγωντας της τα παντα,κ φαση ειναι θα περασει.το μονο σιγουρο παντως ειναι οτι με την αγαπη σου,τις αγκαλιες σου κ τα χαδια δεν της εχεις κανει κακο σε καμια περιπτωση.δεν ξερω αν τη πας παιδικο,αλλα θα ηταν καλη ιδεα να ερθει σε επαφη με αλλα παιδακια κ να "ξεκολλησει "λιγο απο πανω σου!!φιλακια
Aγαπητη μαμα, οσες συμβουλες κ αν σου δωσουμε πιστευω οτι μαζι με τη κορουλα σου θα βρειτε το κλειδι για να κανετε το επομενο βημα. Να θυμασαι οτι καθε παιδι ειναι ξεχωριστο κ ιδιαιτερο κ θελει τον δικο του χρονο για να προσαρμοστει στις καινουργιες καταστασεις. Η διακοπη του θηλασμου ισως παιζει ρολο, αν συμβουλευτεις μια συμβουλο θηλασμου να μπορεσει να σου δωσει να καταλαβεις τι αισθανεται η μικρη σου. Απο προσωπικη εμπειρια θα σου γραψω πως κ εγω εχω μια μικτη 18 μηνων που πριν απο 2 μηνες ξεκινησα να λιγοστευω τη συχνοτητα του θηλασμου κ η μικρη μου ειχε τις ιδιες αντιδρασεις αλλα σιγα σιγα προσαρμοζεται. Σας ευχομαι οτι καλυτερο!
Αγαπητή Λ.Ε.Α., ζω κι εγώ μια παρόμοια κατάσταση, ίσως ακόμα πιο έντονη από τη δικιά σου. Κι εμένα η κόρη μου είναι γύρω στα δυόμισυ, τη μεγαλώνω εντελώς μόνη γιατί χώρισα με τον πατέρα της εδώ και ένα χρονο, ακόμα τη θηλάζω και ακόμα ξυπνάει τη νύχτα. Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να της βάλω καποιους περιορισμούς στο θηλασμό με αποτέλεσμα, αφού δεν μπορεί πάντα να πίνει γάλα, να βάζει κάθε τρεις και λίγο το χέρι της μέσα στην μπλούζα μου για να ηρεμήσει, ακόμα και τη νύχτα. Όταν πρέπει να την αφήσω κάπου για να κάνω κάποια δουλειά, κλαίει τόσο σπαρακτικά που αν κάποιος την ακούει θα νομίζει ότι την βασανίζω! Να προσθέσω ότι πρόκειται για ένα ιδιαίτερα έξυπνο και χαρισματικό παιδί. Διαβάζοντας λοιπόν τώρα την ιστορία σου, αντιλαμβάνομαι ότι εφόσον υπάρχουν τόσες ομοιότητες, προφανώς πρόκειται για ένα συνδυασμό ιδιοσυγκρασίας του παιδιόυ και συνθηκών του περιβάλλοντός του που οδηγούν σ' αυτού του είδους τις αντιδράσεις. Θεωρώ λοιπόν -και εύχομαι- πως δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας και ότι στο κάτω κατω, το παιδί είναι ακόμα πολύ μικρό για να τίθεται θέμα ανεξαρτησίας του από τη μητέρα. Απλώς, για κάποιο λόγο υπάρχει μία τάση να θέλουμε τα παιδιά μας να ανεξαρτητοποιούνται όσο δυνατόν γρηγορότερα. Μα γιατί? Αφού σίγουρα αυτό θα συμβεί μια μέρα! Εύχομαι να ηρεμήσεις και να απολάυσεις όσο μπορείς αυτές τις ανεκτίμητες και ανεπανάληπτες στιγμές! Φιλικά, Νατάσα
Καλημέρα καλή μου! Κατ' αρχάς να σου ζήσει η μικρή σου και συγχαρητήρια που τη μεγαλώνεις και είσαι πάντα κοντά της. Θα σου έλεγα ότι εμείς οι μαμάδες πολλές φορές από την αγάπη μας για τα παιδιά μας και από την ανάγκη μας να τα προστατεύσουμε τους αφαιρούμε πρωτοβουλίες. Αυτό όμως που πρέπει να κάνουμε και δεν είναι πάντα εύκολο είναι να τα μάθουμε να μη μας έχουν ανάγκη να τα μάθουμε να είναι ανεξάρτητα σε κάθε ηλικία. Όχι τόσο με το να τους λες τι να κάνουν αλλά με το να τους το δείχνεις. Όταν η δική μου ήταν στην ηλικία της δικής σου έστρωνα τραπέζι και την άφηνα να προσπαθεί να φάει μόνη της για κανένα τέταρτο. Φυσικά γινόταν χάλια και στο τέλος την τάιζα εγώ. Μου πήρε χρόνο αλλά τώρα είναι 4μισι και τρώει σαν μεγάλη. Από πολύ μωρό την κοίμιζα στο δωμμάτιο της και όταν καμιά φορά ακόμη και τώρα κοιμόμαστε μαζί της ξεκαθαρίζω ότι αυτό είναι το κρεβάτι της μαμάς. Όσον αφορά στην πάνα από 12 μηνών έβαλα το γιογιο της δίπλα στην λεκάνη της τουαλέτας και όταν πήγαινα εγώ κρατούσα την πόρτα ανοιχτή. Ποτέ δεν της είπα να βγάλει την πάνα. Αυτό κράτησε ένα χρόνο. Δύο ετών ακριβώς μου ζήτησε η ίδια να βγάλει την πάνα και την έβγαλε. Μπορώ να σε κουράσω με πολλά παραδείγματα. Η καθεμιά μας που θα σου απαντήσει έχει να σου πει τη γνώμη της ή να σε κρίνει από τη δική της πλευρά. Μόνο εσύ ξέρεις όμως τι θα κάνεις με το παιδάκι σου και ότι έκανες μέχρι τώρα καλώς το έκανες. Εγώ πχ δεν κατάφερα να θηλάσω οπότε το ανεξάρτητο παιδί μου δεν ξέρω πως θα ήταν αν τα είχα καταφέρει. Για να κλείσω αν έχεις στο μυαλό σου συνέχεια πως πρέπει να την κάνεις ανεξάρτητη και να την ενθαρρύνεις να κάνει πράγματα μόνη της θα βρεις εσύ τους τρόπους και τον κατάλληλο τρόπο για το καθετι. Μην αγχώνεσαι μόνο.Φιλιά!!!