«Είμαστε οριακά! Ή εσύ ή το παιδί!»
Η ιστορία της Παυλίνας
(Η Παυλίνα γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο στο Παπαγεωργίου Θεσσαλονίκης)
Το καλοκαίρι του 2007 περίμενα να γεννήσω το πρώτο μου παιδάκι! Είχαμε αποφασίσει να κρατήσουμε τα βλαστοκύτταρα και έτσι θα γεννούσα σε νοσοκομείο, γιατι τα έξοδα θα ήταν τεράστια.
Από την αρχή φαινόταν, οτι ο μπέμπης δεν ήθελε να βγει, αφού πηρα και 10 μέρες παράταση τοκετού. Δε θα ξεχάσω την αγωνία μου… Κάθε μέρα πήγαινα στο «Ιπποκράτειο» για καρδιοτοκογράφο, πολλές φορές και δύο φορές τη μέρα. Το περιβάλλον του συγκεκριμένου νοσοκομείου ήταν λίαν επιεικώς απαράδεκτο και άρχισα να αγχώνομαι για το αν γεννησω εκεί. Καθημερινά προσευχόμουν να είμαι τυχερή και να πετύχω το «Παπαγεωργίου» σε εφημερία…
Δευτέρα 23 Ιουλίου στις 6 το πρωί με πιάσαν οι πόνοι. Υποφερτοί και γι’ αυτό έκανα υπομονή για να μπορέσω να πάω στο «Παπαγεωργίου», αφού θα ξεκινούσε η εφημερία στις 8 το πρωί. Με τα πολλά στις 8.10 ήμουν στον καρδιοτοκογράφο. Διένυα την τελευταία ημέρα παράτασης. Εκεί το περιβάλλον ήταν υπέροχο, αλλά το προσωπικό… λες και δούλευαν με το ζόρι. Η πρώτη κουβέντα της νοσοκόμας ήταν οτι δεν ήμουν έτοιμη για τοκετό και οτι έπρεπε να παω σπίτι μου. Όταν της είπα οτι ήμουν στην τελευταία μέρα παράτασης τοκετού, με πήγαν αμέσως να ετοιμαστώ.
Η αγωνία μου ήταν πολύ μεγάλη! Ιδίως όταν κατευθυνόμουν μόνη μου στην αίθουσα προετοιμασίας τοκετού… Στη διαδρομή ένιωσα αυτή την ψύχρα του χειρουργίου και ένιωσα για πρώτη φορά φόβο. Με το που με ετοιμάσανε, με πήγαν αμέσως σε μία αίθουσα και μου έβαλαν ορό και υπόθετο για να μου σπάσουν τα νερά. Η διαστολή μου ήταν στο 2… Δίπλα μου ήταν μία κοπέλα που θα γεννούσε για δεύτερη φορά και ήταν πολύ ήρεμη και τον πόνο της, τον έδειχνε πολύ διακριτικά. Εγώ πονούσα και φοβόμουν συγχρόνως. Μετά από 4 ώρες περίπου και αφού η κοπέλα δίπλα μου είχε γεννήσει, εμένα τα νερά μου δεν είχαν σπάσει ακόμα και οι πόνοι είχαν αρχίσει να γίνονται αφόρητοι. Τον άνδρα μου τον άφηναν να έρχεται κάθε ώρα για 10 λεπτά μόνο. Η μόνη στιγμή που ένιωθα ήρεμη.
Μετά από 8 ώρες και συγκεκριμένα στις 18.30 έσπασαν τα νερά μου και από εκείνη την στιγμή, πέρασαν όλες οι εκπαιδευόμενες για να με δούν. Ένιωθα χάλια!
Με τα πολλά με πήγαν στην αίθουσα τοκετού εντελώς μόνη μου και περίμεναν να κάνω τέλεια διαστολή. Εγώ πια δεν άντεχα τους πόνους. Όποτε ερχόταν ο άνδρας μου, του έσφιγγα τόσο δυνατά το χέρι που κάποια στιγμή δάκρυσε. Αμέσως ζήτησε να μου κάνουν επισκληρίδιο (αλλά τότε κατάλαβα οτι στα νοσοκομεία δεν τις κάνουν εύκολα). Ευτυχώς βρήκαμε μία γνωστή μας που δούλευε στην αίθουσα νεογνών και μεσολάβησε για να με ηρεμήσουν, αφού πρώτα ο άντρας μου «λάδωσε» τον αναισθησιολόγο. Με την επισκληρίδιο ηρέμησα πάρα πολύ. Η ώρα είχε πάει 22.00 και έκλεισα λίγο τα μάτια μου. Τότε μπήκε στο δωμάτιο μία μαία και άρχισε να φωνάζει και να χτυπάει το κρεβάτι και να μου λεει «Γι’ αυτό δεν έπρεπε να κάνεις επισκληρίδιο.Τώρα θα κοιμάσαι; Έπρεπε να κάνεις υπομονή, να νιώσεις τον πόνο της γέννας για να γεννησεις πιο γρήγορα«. Ήθελα να φωνάξω, αλλά δεν είχα δύναμη,από την ταλαιπωρία. Ήμουν χάλια!
Ήρθε ο γιατρός να με εξετάσει από κάτω και μου είπε οτι το μωρό είναι πολύ ψηλά. Αυτό σήμαινε οτι θα περιμένουμε κι άλλο… Στις 01.30 ήρθε ένα μπουλούκι από γιατρούς και μαίες, ψιθύριζαν και στο τέλος με άφησαν μονη με κάποιον γιατρό που έβλεπα για πρωτη φορά. Κάθισε δίπλα μου και μου είπε οτι δεν γίνεται να περιμένουμε άλλο και έπρεπε να πάρουν το μωρό με αναρωφητήρα (βεντούζα), αφού πρώτα έπρεπε να υπογράψω ένα χαρτί που έλεγε οτι για οποιαδήποτε επιπλοκή δεν θα ευθύνεται το νοσοκομείο. Ζήτησα να έρθει ο άντρας μου και μου το απαγόρεψαν, γιατί είχαμε φτάσει στο όριο. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι κι εγώ πια δεν άντεχα άλλο… Υπέγραψα με κλάματα…
Με οδήγησαν στο χειρουργείο και όλοι είχαν πέσει από πάνω μου. Ήμουν φοβερά τρομαγμένη. Έσπρωχνα συνέχεια και όταν σταματούσα να πάρω μία ανάσα ο γιατρός φώναζε «Μη σταματάς! Είμαστε οριακά! Ή εσύ ή το παιδί!«.
Στις 2.50 γεννηθηκε ο γιός μου! Μου τον άφησαν στην κοιλιά μου και με το που πήγα να τον αγγίξω, μου τον άρπαξαν και εξαφανίστηκαν…. Άρχισα να ρωτάω, να φωνάζω πως είναι το μωρό μου και δεν έπαιρνα καμία απάντηση. Μόνο μία μαία έσκυψε στο αφτί μου και μου είπε οτι τον πήγαν για κάποιες εξετάσεις…
Στην αίθουσα ανάνηψης ήμουν σαν λιοντάρι μέσα σε κλουβί, αφού δεν με ενημέρωσαν για τίποτα! Όταν με βγάλανε και με πήγαν στο δωμάτιο, ήρθε ο άντρας μου να με ηρεμήσει. Ο μικρός είχε κάνει τα «κακά» του στην κοιλιά μου και για προληπτικούς λόγους τον είχαν στην εντατική… Χάθηκα! Τις επόμενες μέρες, όταν στις άλλες μητέρες πήγαιναν τα μωρά τους, σε μενα έφερναν το θήλαστρο… Δεν απέφυγα την επιλόχειο κατάθλιψη.
Η εξέλιξή του παιδιού ήταν πολύ καλή και κατάφερε να πάρει εξιτήριο μαζί με τη μανούλα!
Ο γιός μου τώρα είναι 27 μηνών και είναι πολύ γερό παιδί! Στεναχωριέμαι μέχρι σήμερα που δεν κατάφερα να νιώσω την χαρά της γέννας… Το μόνο σίγουρο είναι οτι αν ξαναμείνω έγκυος,θα πάω σε κλινική!!!!!!!!!!!
Κορίτσια και γω δε δημόσιο νοσοκομείο γέννησα και είμαι πολύ ευχαριστημένη...είχα φροντίσει όμως να έχω το γιατρό μου τη μαία που δεν έφυγε στιγμή από διπλα μου και έκανα 22 ώρες να γεννήσω και αναισθησιολόγο...με τη βοήθειά τους κατάφερα και γέννησα φυσιολογικά!!!!και πάντα θα τους ευγνομονώ
Κορίτσι μου, εγώ στο Μητέρα γέννησα (για να δεις, που λες για τα δημόσια) χωρίς επισκληρίδιο τελευταία ημερομηνία τοκετού και με τεχνητούς πόνους, κατόπιν οδηγιών του γιατρού μου. Τα είδα όλα και σε καταλαβαίνω απόλυτα! Να μην αναφέρω για το αίμα που δεν σταμάταγε ούτε 15 μέρες μετά. Αν μου ξανατύχει να γεννήσω, θα κάνω καισαρική, ειδικά εάν το απιδί είναι πάλι 4 κιλά! Είσαι πολύ δυνατή που άντεξες! Μπράβο!
δημοσια και δωρεαν υγεια σου λεει μετα..μια γνωστη μου γεννησε επισης στο Παπαγεωργιου και απο επιλογη της παρακαλω γιατι ηταν υπαλληλος εκει!ενιωθε σιγουρια ελεγε γιατι ηξερε ολο το προσωπικο..την ειχαν με τις ωρες να περιμενει και διπλα της με ενα παραβαν να ξεγεννανε αλλες γυναικες παντα ΧΩΡΙΣ επισκληριδιο οσο και να παρακαλουσαν οι καημενες..μαθαμε μετα οτι δεν κανουν επισκληριδιο στα νοσοκομεια για να μη καλομαθουν και πηγαινουν εκει ολες να γεννανε!!!
Νινα